Związek z rozsądku czy samotność? - Netkobiety.pl

marakujka napisał/a:

rossanka napisał/a:

Jest jeden problem, jeśli się wejdzie w związek bez uczucia, bez nawet sympatii, tylko dlatego, że się chce mieć dzieci, to w jaki sposób się te dzieci pojawią, skoro obok będzie osoba, której się nie będzie lubiło a może nawet czuło do niej fizyczny wstręt?  Z seksu wtedy nici. To jużby był masochozm noi co drugi dzień chcodzić z taką osobą do łóżka, która jest "z braku laku aby były portki i dzieci w domu".

Tak, tylko że nie mówię o związku bez sympatii. To, że sympatia musi być - to już tak oczywiste, że...:) Chyba w każdym związku z wyjątkiem tych desperackich.
A co kto dopuści w łóżku i dlaczego, to już kwestia jego gustów... albo ustępstw.

Dla mnie z rozsądku, to ożenek z osobą, której się nie lubi za bardzo, ale toleruje, nie ma wspolnych punktów, odrzuca fizycznie,  ogólnie ta osoba irytuje, ale jednak wychodzi się za nią za mąż, bo może nikt inny się już nie trafi

Gorzej jak się wyjdzie za mąż, czy ożeni z rozsądku a za pół roku pozna WŁAŚCIWA osobę. I co wtedy? To sie nazywa przewrotność losu.

Oj, widuję czasem na ulicy takich facetów, których możnaby palcem ruszyć i by się przewrócili a o ich sile nie ma co więcej wspominać. To raczej dygresja w stronę spadającej sprawności fizycznej( a co za tym często idzie siły/wytrzymałości) wśród młodych ludzi..

rossanka napisał/a:

marakujka napisał/a:

Ja to co wtedy? Dokonuje się dalszych wyborów - jakichś.
No, to byłoby fatalnie przewrotne. Takiej złośliwości losu to nie życzę chyba nikomu.

Tak tylko piszę, ale taki scenariusz nie jest niemożliwy.  Może dlatego, że wtedy się już odpuszcza, a wtedy to się staje. Oczywiście może się też nie stać i człowiek męczy się następną dekadę.

Powiem Wam, że jak dla mnie związek z rozsądku, nawet, jak ktoś wyżej napisał, jak jest jakaś jedynie sympatia ale nic poza tym - to się dobrze nie kończy. A jak pojawi sie trzecia osoba, która "zawróci głowę" to może być pozamiatane.
Są osoby, którym do głowy nie przyjdzie wiązać się z rozsądku i to są te osoby, które wiążą się z uczucia, bo czują, że jest to ta właściwa osoba.

Jasne.
Po prostu jest to jedna z opcji (czy do przyjęcia czy nie - inna sprawa).
A czy ktoś w takim odnajdzie, czy nie - oj, to różnie bywa. Choć jeśli ktoś czuje (albo wie), że nie będzie w stanie odnaleźć się w takim związku, to najlepiej w ogóle niech sobie tą możliwością nie zawraca głowy i nie myśli o przewadze bycia w związku nietakimjakimś  nad samotnością i vice versa.

Przeprowadzić ankietę wśród pewnej dośc dużęj:), liczby ludzi w trwałych związkach( w tym małżeństwach). Następnie spytać dlaczego się ze sobą związali..? NIekoniecznie chodzi mi tutaj o konkretnew powody czy spęłnienie wymagań, ale właśnie o podział pod względem motywacji do wejścia w związek:

- związek zaczynający się od namiętnego uczucia
- związek z dłuższym okresem poznawania i zafascynowania
- związek, gdzie jeden z partnerów był, jak to wyżej któraś z Was powiedziała, bardziej zaangażowany a drugi stopniowo się "wkręcał"
- związek z "rozsądku" gdzie choć jedna strona stwierdziła, że lepszy taki niż żaden

bagienni_k napisał/a:

umajona Właśnie, niech każdy działa według swojego sumienia Żeby był wyższy - to wiadomo:) Czasami mnie zwyczajnie zaskakują konkretne cyferki i to jeszcze np 187, 184...Ale to już tak zupełnie z przymróżeniem oka, pewnie odmierzone do szpilek właśnie. Ja osobiście nie mam powodów do kompleksów, chyba że wyglądałbym jak DannyDevito, to może

Ale meżczyźni są drażliwi na punkcie wzrostu, z tego co zauważyłam. Tylko, że nie wszyscy niscy są samotni i nie wszyscy wysocy są w związkach.

marakujka napisał/a:

Związki z miłości: podzieliłabym je jeszcze na:
- zaślepieni- nie podejmują się oceny cech wybranka mających wpływ na powodzenie związku  (czyli wzięli szybko ślub/wpadli i niech się dalej dzieje, co chce....)
- niezaślepieni - pomimo uczucia i tak dokonują oceny tych cech

Trudne to Ja mam niestety tendencję do bycia zaślepioną. Na szczęście nie skrajnie, bo jakieś tam przejawy rozsądku u mnie są, ale na takiej zasadzie, że mimo wszystko pytam siebie, czy nie przesadzam z tymi obawami co do pewnych cech i może warto dać szansę. Przecież ideałów nie ma, każdy ma jakieś wady. Gdzie jest granica między akceptowalnymi/naturalnymi wadami, a cechami nie do zaakceptowania?
Na przykład każdemu może się zdarzyć zdenerwować, albo jakaś kłótnia/nieporozumienie. Tu chyba granicą będzie to, że mimo zdenerwowania czy podniesionego tonu głosu odnosi się do tej drugiej osoby z szacunkiem, czyli bez wyzywania od szmat itd. Dobrze myślę? Bardzo nie chcę trafić w przemocowy związek i jestem wyczulona na przejawy agresji, ale też nie chcę przesadzać, bo każdy ma prawo się zdenerwować.
Druga sprawa - z tego co zauważyłam tu na forum, to normalne jest, że wchodzi się w różne związki, sypia z różnymi osobami. Skąd mogę mieć pewność, czy danemu facetowi będę mogła zaufać i nie jest lowelasem, który potem będzie mnie zdradzał? Jak to rozpoznać?
I wiele różnych cech, aspektów mogłabym przytoczyć...

Jeśli chodzi o zdenerowanie, to wiadomo, że nikt nie jest święty i każddemu się  zdarzy podnieść głos, lecz już jak sie to powtarza, to można się zastanowić czy ma to sens. Wiele wad czy przykrych spraw wychodzi dopiero po jakimś czasie, kiedy juz jestesmy ze sobą blisko.Dlatego tak trudno czasami kogoś "prześwietlić".

bagienni_k napisał/a:

Jeśli chodzi o zdenerowanie, to wiadomo, że nikt nie jest święty i każddemu się  zdarzy podnieść głos, lecz już jak sie to powtarza, to można się zastanowić czy ma to sens. Wiele wad czy przykrych spraw wychodzi dopiero po jakimś czasie, kiedy juz jestesmy ze sobą blisko.Dlatego tak trudno czasami kogoś "prześwietlić".

Ja z kolei uważam, że właśnie da się dość szybko prześwietlić każdego. Po prostu od początku trzeba być czujnym. Ludzie nie ukrywają swoich negatywnych cech. Masz je na każdym kroku. Trzeba je tylko w miarę szybko dostrzec i ich nie zignorować.

A wracając do tych list, które wywołują taki zamęt, to powiem na koniec tyle, że nie chodzi o układania 50 pozycji a kilku, ale dla danej osoby naprawdę ważnych. Bo jeśli np. ten jakiś wzrost odrzucany jest z założenia, to już nawet lista nie musi obejmować wzrostu dobrego.

principessa83 napisał/a:

Mam 36 lat. W swoim życiu byłam w kilku związkach, ale nigdy dla partnerów nie byłam numerem jeden...Nie mam urody atrakcyjnej dziewczyny z okładki. Nie jestem brzydka, ale noszę rozmiar 44 i chyba niczym nie wyróżniam się w tłumie, więc nie rzucam na kolana od pierwszego wejrzenia... Uważam, że moim atutem jest inteligencja i pozytywne podejście do życia.
Aktywnie szukam miłości przez Internet i zauważyłam, że mam powodzenie u facetów zupełnie nie w moim typie (dużo młodsi lub dużo starsi). Tymczasem gdy mi ktoś się spodoba i do niego zagadam- moja wiadomość pozostaje bez odpowiedzi...
Moje oczekiwania co do partnera chyba nie są jakieś wygórowane- wzrost powyżej 180 cm (sama jestem wysoka), wiek zbliżony do mojego, wykształcenie wyższe, życiowa samodzielność (praca i mieszkanie bez rodziców- może być wynajmowane).
Mam pytanie do Was- czy powinnam odpuścić, mimo, że znam siebie i wiem co mnie "kręci"?Czy można zbudować szczęśliwy Związek z partnerem, ktory nie jest naszym ideałem? Czy jednak powinnam być wierna sobie i swoim pragnieniom i uzbroić się w cierpliwość w oczekiwaniu na tego właściwego Mężczyznę?
Czy lepsza jest samotność czy nieidealny Związek?
Będę wdzięczna za wszystkie odpowiedzi i Wasze doświadczenia w temacie.

Tylko związek z rozsądku. Chemia sama się pojawi a jeśli nie pojawi to i tak by zniknęła jak potencjalnie w każdym związku po max 2 latach. Wtedy zostanie przynajmniej rozsądek a ze zgodną osobą daje się przynajmniej żyć. Przy chemii, kiedy ona się wypali później zostają tylko urazy i rozgoryczenie tak silne jak silna była chemia. Lepiej zaczynać spokojnie i kończyć w zgodzie niż burzliwe i kończyć burzliwie.

SM napisał/a:

Tylko związek z rozsądku. Chemia sama się pojawi a jeśli nie pojawi to i tak by zniknęła jak potencjalnie w każdym związku po max 2 latach. Wtedy zostanie przynajmniej rozsądek a ze zgodną osobą daje się przynajmniej żyć. Przy chemii, kiedy ona się wypali później zostają tylko urazy i rozgoryczenie tak silne jak silna była chemia. Lepiej zaczynać spokojnie i kończyć w zgodzie niż burzliwe i kończyć burzliwie.

Współczuję takiego podejścia. Ale może ja nadal nie rozumiem kobiet.

niepodobna napisał/a:

powstawanie uczuć do drugiej osoby dla kobiet jest sprawą bardziej złożoną niż dla mężczyzn, u których jest zasadniczo jeden wyzwalacz - wystarczająca atrakcyjność fizyczna kobiety, więc gdyby ktoś ze mną był z rozsądku, to wiedziałabym, że nie jestem dla niego atrakcyjna, a co najwyżej akceptowalna, a to jest o wiele za mało.
Nie znam sytuacji związku z rozsądku czy żeby nie być samą, więc tak teoretyzuję tylko, jak by to było.
Edit: w związku z rozsądku strona "rozsądna" przeważnie zacznie się po jakimś czasie rozglądać za kimś, kto jednak wzbudzi silniejsze emocje, a jeśli tą stroną jest facet, to tak na 99% Bo dla nich związek z rozsądku = związek z mało atrakcyjną kobietą.

Widzę że masz dobrze rozszyfrowanych mężczyzn i muszę przyznać że się nie mylisz. Związek z rozsądku dla mnie odpada. Dodatkowo też dlatego że jak raz się już kiedyś mocno kogoś kochało to później nie można zejść poniżej pewnego "poziomu" w relacjach damsko-męskich.

Ela210 napisał/a:

W związku z rozsądku fajne mogłoby być to, że można się i tak zakochać. Ale to chyba kobiety bardziej.
Np jak w filmie " Malowany welon"

Znam parę, która się zdecydowała na ślub z wpadki po szybkim seksie po imprezie, dla dziecka, żeby miało rodzinę.. a potem się zakochali w sobie. Ale to się zdarza rzadko.

Znam parę, która się zdecydowała na ślub z wpadki po szybkim seksie po imprezie, dla dziecka, żeby miało rodzinę.. a potem się zakochali w sobie. Ale to się zdarza rzadko.

bagienni_k napisał/a:

Może to jakieś zboczenie ze względu na moje studia( choć statystyka przydaje się wszędzie), ale ciekaw jestem, gdyby zrobić eksperyment

Przeprowadzić ankietę wśród pewnej dośc dużęj:), liczby ludzi w trwałych związkach( w tym małżeństwach). Następnie spytać dlaczego się ze sobą związali..? NIekoniecznie chodzi mi tutaj o konkretnew powody czy spęłnienie wymagań, ale właśnie o podział pod względem motywacji do wejścia w związek:

- związek zaczynający się od namiętnego uczucia
- związek z dłuższym okresem poznawania i zafascynowania
- związek, gdzie jeden z partnerów był, jak to wyżej któraś z Was powiedziała, bardziej zaangażowany a drugi stopniowo się "wkręcał"
- związek z "rozsądku" gdzie choć jedna strona stwierdziła, że lepszy taki niż żaden

Związki z desperacji raczej dożywają do terminu "trwałe"

Wydaje mi się, ze jeśli ludzi łączy coś więcej i dają sobie czas na dłuższe poznanie, to jest większa szansa, że 2 typ a nawet 3 może sie z powodzeniem ułożyć. Może niektóre osoby, dla których seks czy pociąg fizyczny, miałbym trochę mniejsze znaczenie, niż przeciętnie, to możliwe, że sa w stanie się jakoś "dogadać" i się docierać, pozwalając się rozwijać uczuciu. Tak sobie gdybam

W każym razie oczywistym dla mnie jest fakt, że nie zawsze uczucie czy zainteresowania pojawia się po krótkim czasie, bywa że minąć musi dłuższ achwila, zanim się ludzie pokochają. Za to, nie każde, które się rozwinie z namiętności, musi przetrwać...

umajona Właśnie, niech każdy działa według swojego sumienia Żeby był wyższy - to wiadomo:) Czasami mnie zwyczajnie zaskakują konkretne cyferki i to jeszcze np 187, 184...Ale to już tak zupełnie z przymróżeniem oka, pewnie odmierzone do szpilek właśnie. Ja osobiście nie mam powodów do kompleksów, chyba że wyglądałbym jak DannyDevito, to może

Trochę za mało kategorii i za dużo uproszczeń. Poza tym:
1) Namiętne uczucie od samego początku - zależy od charakteru. A potem zazwyczaj szybko prowadzi do znudzenia i rozczarowania.
2) Czym jest "dłuższy okres"? Ja na początku nie miałam przekonania, a po trzech miesiącach doprowadzał mnie do euforii, on - już na początku był baaardzo zainteresowany, ale uczuciowe napięcie rosło u niego jakby nieco wolniej i do poziomu, który ja osiągnęłam już wcześniej, doszedł po ok. 5 miesiącach. Niektórym zajmuje to jednak kilka lat...
3) Jeśli jedna ze stron jest zaangażowana, a druga ma się wkręcać, to znaczy, że jedna ze stron wybrała emocje, a druga rozsądek (czyli w skrócie: opcje 1) + 4)) - nie wróżę niczego dobrego...
4) Z rozsądku byli ze sobą moi rodzice - koszmar dla dzieci. Nie kłócili się prawie nigdy, ale wiecznie się omijali...