Głupia sytuacja. - Netkobiety.pl

Olinka napisał/a:

Jeśli mam to ocenić wyłącznie na podstawie tego, co tu napisałaś, to w moim odczuciu ich miłość była chora i toksyczna, nawet jeśli podszyta dobrymi intencjami. Zresztą do dziś zbierasz jej "owoce", co jest najlepszym tego dowodem.

Czyli to była miłość, (bo nie sądzę, aby mysleli: po co ona nam się urodziła, uprzykrzymy jej życie i wykształcimy ją na taki i taki zawód i będzie robiła tylko Ci my chcemy), tylko taka specyficzna, ale jednak miłość?

Be. napisał/a:

Rossanka ile chodziłaś na terapię? Zadajesz pytania jak gdybyś nawet jej nie liznela.

Z przerwami może 6 lat.
Czyli co, nie chcieli mnie rodzice, czy nie kochali, bo jak to rozumieć?

rossanka napisał/a:

Be. napisał/a:

Rossanka ile chodziłaś na terapię? Zadajesz pytania jak gdybyś nawet jej nie liznela.

Z przerwami może 6 lat.
Czyli co, nie chcieli mnie rodzice, czy nie kochali, bo jak to rozumieć?

Ross, masz 45 lat. Czy serio jest Ci teraz potrzebna rozkmina czy kochali czy nie?
Po prostu zaakceptuj to, że u Ciebie było tak, ale to nie norma.
Pewnie kochali, ale sami mieli problemy, więc wyrażali to tak, a nie inaczej.

rossanka napisał/a:

Ale i zdarza się, że jest to głupota, np kot wbiegnie na ulicę, ja musze zahamować i normalnemu człowiekowi skoczy ciśnienie, serce mu zacznie walić, zrobi mu się gorąco. Tylko u mnie idzie to dalej, za godzinę mogę dostać migreny, czy lęku, czy też będę miała zawroty głowy z nerwow- a tej sytuacji już nie ma. To frustrujące, jak ciało nie slucha.

A próbowałaś oswajać stres specjalnie go sobie dawkując? Na zasadzie habituacji po jakimś czasie przywykasz do określonego bodźca i przestajesz na niego reagować

rossanka napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Ross, masz 45 lat. Czy serio jest Ci teraz potrzebna rozkmina czy kochali czy nie?
Po prostu zaakceptuj to, że u Ciebie było tak, ale to nie norma.
Pewnie kochali, ale sami mieli problemy, więc wyrażali to tak, a nie inaczej.

Teraz to nie ma znaczenia. Olinka i Be pytają to odpowiadam.
Bardziej tylko wkurzam się, bo dopadają mnie jednak czasem somaty i lęki jak się czymś bardzo zestresuje (zwykle jest to ciężka choroba bliskich, albo smierc), zaraz mam te głupie napady.
Ale i zdarza się, że jest to głupota, np kot wbiegnie na ulicę, ja musze zahamować i normalnemu człowiekowi skoczy ciśnienie, serce mu zacznie walić, zrobi mu się gorąco. Tylko u mnie idzie to dalej, za godzinę mogę dostać migreny, czy lęku, czy też będę miała zawroty głowy z nerwow- a tej sytuacji już nie ma. To frustrujące, jak ciało nie slucha.

A co to ma wspólnego z tym, że rodzice nie dawali Ci wyboru?

Moi rodzice dawali mi wybór, a też mam zaburzenia nerwicowe.

rossanka napisał/a:

Tamiraa napisał/a:

  Rossanka, nie byłaś odosobniona w tym, że słuchałaś rodziców, którzy mieli wobec ciebie plany i wiązali z tobą nadzieje. Uważam, że problem jest taki, że nie potrafiłaś im tego zakomunikować, nie potrafiłaś w odpowiednim momencie skręcić na swoją własną ścieżkę. Nie jest to twoją winą, po prostu tak się stało.
Sama terapia mało jest warta jeśli człowiek sam z siebie czegoś nie postanowi i nie zmierzy się ze swoimi demonami. Wybaczcie, że się wtrąciłam.

Mówiłam, ale zwykle wysłuchiwali i na tym się kończyło. Albo obiecywali, że zgodzą się na to, ale np w wakacje, czy po komunii, czy jak skończę 15 lat( zawsze podawali jakiś rermin). Po czym jak ten czas przychodził i upominałam się o obietnice, to mówili, że nie ma mowy. To co ja miałam jako nieletnia zrobić, z domu uciekać, czy się pociąć?
Ale jako dorosła zrobiłam już to, co chciałam wcześniej. To nie tak, że kazali mi wyglądać tak i tak, robić to i to, pracować tam i tam a ja to robiłam tylko jako dorosła zrobiłam już po swojemu.

Byłaś, po prostu, bardzo wrażliwym dzieckiem Mogłaś im  to przypomnieć przy każdej okazji. A dlaczego teraz o tym pamiętasz, jak to było dawno temu?

M!ri napisał/a:

rossanka napisał/a:

Ale i zdarza się, że jest to głupota, np kot wbiegnie na ulicę, ja musze zahamować i normalnemu człowiekowi skoczy ciśnienie, serce mu zacznie walić, zrobi mu się gorąco. Tylko u mnie idzie to dalej, za godzinę mogę dostać migreny, czy lęku, czy też będę miała zawroty głowy z nerwow- a tej sytuacji już nie ma. To frustrujące, jak ciało nie slucha.

A próbowałaś oswajać stres specjalnie go sobie dawkując? Na zasadzie habituacji po jakimś czasie przywykasz do określonego bodźca i przestajesz na niego reagować

Tak.
Niektóre sytuację oswoiłam
Śmierci i chorob- tu poległam

Lady Loka napisał/a:

rossanka napisał/a:

Może masz inne podłoże? Nie znam Twojego domu. Moja kolezanka też miała wybór w domu, ale znowu miała ojca alkoholika. I u niej to było problemem.

Nie było alkoholu w domu.
Nie chodzi mi o szukanie podłoża a o to, że to jest do przepracowania, nawet częściowo samodzielnego. Ja z moją nerwicą w ogromnej mierze walczę sama. Wszystko jest do zrobienia.

Częściowo się zgodzę a częściowo nie Loka.
Ja tez jako osoba z nerwicą w dużej mierze "zawdzięczam" moje zaburzenie wychowaniu. Ojciec nerwus i alkoholik nie pomagał w moim harmonijnym rozwoju. Tak samo poczucie życia w napięciu że trzeba go pilnować razem z mamą zeby nie pogłębiał nałogu.  Masz rację że sensu nie ma rozgrzebywanie wkolo tego co było bo nic to grzebanie w przeszłości nie zmieni a blokuje pójście w przyszłość. Niemniej jednak czasem ten głos z przeszłości przychodzi sam, smutek, wzruszenie na widok jakiejś sceny z życia czy nawet filmu gdzie relacja między corka a tatą jest piękna i prawdziwa. Nie próbuję wtedy zagłuszać tego smutku, daje mu spokojnie przyjść i odejść. Czuję bowiem że jeśli będę go negować to tak jakbym go nadal w sobie kisiła i wzmacniała wraz ze swoją nerwicą. Być może Rossanka ma to samo tyle że potrzebuję wtedy przelać też smutek i przemyślenia na forum.
Zdumiewające jest jednak to ze Rossanka mimo tylu lat terapii nadal nie wie o co tak naprawdę chodziło w jej domu. Bo ja mimo smutku żalu czy nawet złości wiem ze mój ojciec nie chciał zle. Że sam niósł  brzmię z własnego domu rodzinnego i to ze pil i był jaki był było jego sposobem na radzenie sobie ze swoimi demonami a nie brakiem miłości do mnie. On ją okazywał ale w sposób który dla mnie jako dziecka był mało czytelny a czasem żaden.
Coś więc poszło grubo nie tak ze Rossanka zadaje pytania jeszcze dziś. No chyba ze to jej forma prowokacji do której wiem ze jest zdolna.

Lady Loka napisał/a:

rossanka napisał/a:

Może masz inne podłoże? Nie znam Twojego domu. Moja kolezanka też miała wybór w domu, ale znowu miała ojca alkoholika. I u niej to było problemem.

Nie było alkoholu w domu.
Nie chodzi mi o szukanie podłoża a o to, że to jest do przepracowania, nawet częściowo samodzielnego. Ja z moją nerwicą w ogromnej mierze walczę sama. Wszystko jest do zrobienia.

Częściowo się zgodzę a częściowo nie Loka.
Ja tez jako osoba z nerwicą w dużej mierze "zawdzięczam" moje zaburzenie wychowaniu. Ojciec nerwus i alkoholik nie pomagał w moim harmonijnym rozwoju. Tak samo poczucie życia w napięciu że trzeba go pilnować razem z mamą zeby nie pogłębiał nałogu.  Masz rację że sensu nie ma rozgrzebywanie wkolo tego co było bo nic to grzebanie w przeszłości nie zmieni a blokuje pójście w przyszłość. Niemniej jednak czasem ten głos z przeszłości przychodzi sam, smutek, wzruszenie na widok jakiejś sceny z życia czy nawet filmu gdzie relacja między corka a tatą jest piękna i prawdziwa. Nie próbuję wtedy zagłuszać tego smutku, daje mu spokojnie przyjść i odejść. Czuję bowiem że jeśli będę go negować to tak jakbym go nadal w sobie kisiła i wzmacniała wraz ze swoją nerwicą. Być może Rossanka ma to samo tyle że potrzebuję wtedy przelać też smutek i przemyślenia na forum.
Zdumiewające jest jednak to ze Rossanka mimo tylu lat terapii nadal nie wie o co tak naprawdę chodziło w jej domu. Bo ja mimo smutku żalu czy nawet złości wiem ze mój ojciec nie chciał zle. Że sam niósł  brzmię z własnego domu rodzinnego i to ze pil i był jaki był było jego sposobem na radzenie sobie ze swoimi demonami a nie brakiem miłości do mnie. On ją okazywał ale w sposób który dla mnie jako dziecka był mało czytelny a czasem żaden.
Coś więc poszło grubo nie tak ze Rossanka zadaje pytania jeszcze dziś. No chyba ze to jej forma prowokacji do której wiem ze jest zdolna.

feniks35 napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Nie było alkoholu w domu.
Nie chodzi mi o szukanie podłoża a o to, że to jest do przepracowania, nawet częściowo samodzielnego. Ja z moją nerwicą w ogromnej mierze walczę sama. Wszystko jest do zrobienia.

Częściowo się zgodzę a częściowo nie Loka.
Ja tez jako osoba z nerwicą w dużej mierze "zawdzięczam" moje zaburzenie wychowaniu. Ojciec nerwus i alkoholik nie pomagał w moim harmonijnym rozwoju. Tak samo poczucie życia w napięciu że trzeba go pilnować razem z mamą zeby nie pogłębiał nałogu.  Masz rację że sensu nie ma rozgrzebywanie wkolo tego co było bo nic to grzebanie w przeszłości nie zmieni a blokuje pójście w przyszłość. Niemniej jednak czasem ten głos z przeszłości przychodzi sam, smutek, wzruszenie na widok jakiejś sceny z życia czy nawet filmu gdzie relacja między corka a tatą jest piękna i prawdziwa. Nie próbuję wtedy zagłuszać tego smutku, daje mu spokojnie przyjść i odejść. Czuję bowiem że jeśli będę go negować to tak jakbym go nadal w sobie kisiła i wzmacniała wraz ze swoją nerwicą. Być może Rossanka ma to samo tyle że potrzebuję wtedy przelać też smutek i przemyślenia na forum.
Zdumiewające jest jednak to ze Rossanka mimo tylu lat terapii nadal nie wie o co tak naprawdę chodziło w jej domu. Bo ja mimo smutku żalu czy nawet złości wiem ze mój ojciec nie chciał zle. Że sam niósł  brzmię z własnego domu rodzinnego i to ze pil i był jaki był było jego sposobem na radzenie sobie ze swoimi demonami a nie brakiem miłości do mnie. On ją okazywał ale w sposób który dla mnie jako dziecka był mało czytelny a czasem żaden.
Coś więc poszło grubo nie tak ze Rossanka zadaje pytania jeszcze dziś. No chyba ze to jej forma prowokacji do której wiem ze jest zdolna.

Właściwie chodzi mi o to samo, co napisałaś
niektóre rzeczy z przeszłości po prostu trzeba zaakceptować, że się ich nie zmieni. To nie oznacza, że mają nas przestać dotykać, ale z czasem ich dotyk boli coraz mniej. Przeżywanie w wieku 45 lat tego, że 30 lat temu nie mogło się wybrać sobie szkoły jest niepokojące.

Lady Loka napisał/a:

feniks35 napisał/a:

Częściowo się zgodzę a częściowo nie Loka.
Ja tez jako osoba z nerwicą w dużej mierze "zawdzięczam" moje zaburzenie wychowaniu. Ojciec nerwus i alkoholik nie pomagał w moim harmonijnym rozwoju. Tak samo poczucie życia w napięciu że trzeba go pilnować razem z mamą zeby nie pogłębiał nałogu.  Masz rację że sensu nie ma rozgrzebywanie wkolo tego co było bo nic to grzebanie w przeszłości nie zmieni a blokuje pójście w przyszłość. Niemniej jednak czasem ten głos z przeszłości przychodzi sam, smutek, wzruszenie na widok jakiejś sceny z życia czy nawet filmu gdzie relacja między corka a tatą jest piękna i prawdziwa. Nie próbuję wtedy zagłuszać tego smutku, daje mu spokojnie przyjść i odejść. Czuję bowiem że jeśli będę go negować to tak jakbym go nadal w sobie kisiła i wzmacniała wraz ze swoją nerwicą. Być może Rossanka ma to samo tyle że potrzebuję wtedy przelać też smutek i przemyślenia na forum.
Zdumiewające jest jednak to ze Rossanka mimo tylu lat terapii nadal nie wie o co tak naprawdę chodziło w jej domu. Bo ja mimo smutku żalu czy nawet złości wiem ze mój ojciec nie chciał zle. Że sam niósł  brzmię z własnego domu rodzinnego i to ze pil i był jaki był było jego sposobem na radzenie sobie ze swoimi demonami a nie brakiem miłości do mnie. On ją okazywał ale w sposób który dla mnie jako dziecka był mało czytelny a czasem żaden.
Coś więc poszło grubo nie tak ze Rossanka zadaje pytania jeszcze dziś. No chyba ze to jej forma prowokacji do której wiem ze jest zdolna.

Właściwie chodzi mi o to samo, co napisałaś
niektóre rzeczy z przeszłości po prostu trzeba zaakceptować, że się ich nie zmieni. To nie oznacza, że mają nas przestać dotykać, ale z czasem ich dotyk boli coraz mniej. Przeżywanie w wieku 45 lat tego, że 30 lat temu nie mogło się wybrać sobie szkoły jest niepokojące.

Nie to przeżywam, szkole wybrałam jako dorosła sama.
Przeżywam nerwice, objawy, lęki, że to się za mną ciągnie latami i że wtedy, jak byłam nieletnia nikt tego nie leczył, na dodatek powiedzieli mi, że to wrodzone, że z tym się urodziłam. Nawet nad tym nie pracowałam, bo nie wiedziałam jak. Z resztą mając te 6 czy 16 lat jak mogłam nad tym sama pracować?
Ruszyło dopiero po 20stce a tak na terapii po 30stce.
Chyba za długo i za wcześnie miałam te objawy, żeby to całkowicie wyleczyć. Jakbym na przyklad dostała nerwicy w wieku 26 czy 30 lat, to mogłoby być inaczej. U mnie objawy pamiętam już z przedszkola i cały problem w tym, że nie wiem jak to jest tego nie mieć, musiałam być wtedy bardzo mała, ale tego nie pamiętam.

Beyondblackie napisał/a:

Nie poradzilam sobie? Dobre.

Poszlam na uczelnie jaką chciala, na kierunek jaki wybralam, mam karierę jaka mi orzypadla do gustu i wieloletniego partnera, który mnie kocha i którego ja też kocham. Nie mam też żadnych napadów paniki ani problemów z wyrazaniem wlasnego zdania. Nawet w stosunku do mojej matki. Chociaz z nią ucięlam kontakt, bo z przemocowcami się nie rozmawia.

Ty sie przyjrzyj własnemu życiu i jak Twoja terapia odniosła "sukces".

Mam takie samo zycie jak Ty, za wyjatkiem tego, ze nie mam meza czy partnera. Reszta to samo, poszłam na uczelnie na jaką chciałam, wybrałam kierunek jako chciałam i karierę jaka mi przypadła do gustu.
Nawet jeśli się nie mylę jesteśmy obie rocznik 77.

Rossanka, ja nie chodzę jeczac po forumie, że nie potrafie stworzyć zwiazku. Nie cierpie też na ataki paniki, bo z kims się nie zgodziłam. Mam 45 lat i żadnego stresu, szczególnie wobec rodziny.

Beyondblackie,
nie każdy decyduje się "zobaczyć" swych rodziców, bo od pozytywów jest to proste, ale zobaczyć ich ciemną stronę - znacznie trudniejsze.
Lata tresury (bo wychowaniem nazwać tego nie sposób), wymuszania wdzięczności, wpędzania w poczucie winy, manipulowanie, uzależnianie pozytywnych uczuć wobec dziecka od jego zachowania zgodnego z ich schematem, dają niezłą mieszankę wybuchową. I jak przyznać samemu/samej przed sobą, że domowi bogami nie tylko nimi nie byli i nie są, ale też nie działali dla dobra dziecka, a to, że mieli dobre chęci... . "Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane." Stąd te zaprzeczania, lawirowania, usprawiedliwiania. A przecież niezależnie od tego, czy ktoś uderzy Cię celowo, czy niechcący, ból jest taki sam.
I dopiero wtedy, gdy nie zaprzeczasz, że rodzice wyrządzili Ci krzywdę, możesz coś ze swymi uczuciami (bardzo mocno ukrytymi, wszak uczono Cię tego w dzieciństwie, że to co czujesz, co myślisz jest nieważne) zrobić.

Jeszcze z 4 strony i będzie pożegnanie z forum albo wniosek ze w sumie Rossance tak jak jest jest ok. Nie musi się martwić o meza i dzieci i ma dużo czasu dla siebie. Takie 2 kroki do przodu i 10 w tył. Przerabiane przez Rossanke wielokrotnie przez ostatnie nie wiem ile (10?) lat na forum.

Chcesz usprawiedliwiać przemoc, usprawiedliwiaj. Wymyslaj wymówki dla swoich rodziców. Umacniaj się w przekonaiu jak jestes nieważna, jak i Twoje przekonania i uczucia sie nie liczą i wszyscy inni maja rację. Bo tak mama i tato uważali. Wierz, ze milość równa się byciu niewolnikiem.

Good luck.

rossanka napisał/a:

Dlatego nie chce w kółko kręcić się w przeszłości, terapeutyzowac i dociekać a dlaczego było tak a nie tak. Było tak i już to przeszłość. Dlatego bardziej interesuje mnie teraźniejszość.

Tylko Ty nie sprawiasz wrażenia że rozliczyłaś się z przeszłością, a raczej zamiotłaś brudy pod dywan

rossanka napisał/a:

M!ri napisał/a:

Tylko Ty nie sprawiasz wrażenia że rozliczyłaś się z przeszłością, a raczej zamiotłaś brudy pod dywan

Konkretnie jak to zrobić?
Uzmysłowić sobie złe schematy-to zrobiłam
Dostrzec błędy wychiwawcze-zrobilam
Pogodzić się z tym, że pozwalałam na to jako dziecki-to trzeba zrobić, wtedy nie miałam wyjścia.
Złościć się na rodzicow-jednego już nie na, drugie ma swoje lata i teraz ja jestem górą, to na kogo się zloscic?

Ja bym się na nikogo nie złościła, tylko wybaczyła. Tak, żyli w innych czasach, chcieli wychowywać tak samo, jak ich wychowywano, bo nie wiedzieli,że można inaczej.

Teraz to nie ma znaczenia. Olinka i Be pytają to odpowiadam.

To mnie kochali czy nie? Jak to.odebrac?

Czyli to była miłość, (bo nie sądzę, aby mysleli: po co ona nam się urodziła, uprzykrzymy jej życie i wykształcimy ją na taki i taki zawód i będzie robiła tylko Ci my chcemy), tylko taka specyficzna, ale jednak miłość?

(...)
Czyli co, nie chcieli mnie rodzice, czy nie kochali, bo jak to rozumieć?

Przeżywam nerwice, objawy, lęki, że to się za mną ciągnie latami i że wtedy, jak byłam nieletnia nikt tego nie leczył, na dodatek powiedzieli mi, że to wrodzone, że z tym się urodziłam. (...)
Chyba za długo i za wcześnie miałam te objawy, żeby to całkowicie wyleczyć. Jakbym na przyklad dostała nerwicy w wieku 26 czy 30 lat, to mogłoby być inaczej. U mnie objawy pamiętam już z przedszkola i cały problem w tym, że nie wiem jak to jest tego nie mieć, musiałam być wtedy bardzo mała, ale tego nie pamiętam.

Nie wiem co jest winą rodziców Rossanki, nie wiem, dlaczego miała lęki od czasów przedszkola, ale jedno jest pewne, powinna wybaczyć i zapomnieć, a nie grzebać się w tym do tej pory.. Co mają powiedzieć, ci, co mieli traumy wojenne lub inne.Przecież oni właśnie je wypierają, radzą sobie bardziej lub mniej, ale żyją dalej, nie wracając do przeszłości. Jest taki cytat, chyba Bismarcka: "Jeśli strzelasz do przeszlości z pistoletu, to przyszłość strzeli do ciebie z armaty", więc Rossanko, wybacz, zapomnij i zajmij się tym, co teraz, bo szkoda życia na rozmyślania, nerwice, lęki, itp.