Jak sobie radzicie z rozstaniem? - Netkobiety.pl

musi, ja cały czas jestem dobrej myśli !

hehe to chyba dziewczyny zostałyście same na polu walki

ja już nie walczę- co ma być to niech będzie

Dziwny ten twój post.. odebrałam go jakbyś go zmusiła, a nie wiem czy to wam na dobre wyjdzie. Lepiej żeby sam wrócił i wszystko powiedział, niż takie wyciąganie na siłe. Sama to przeszłam i wiem, ze to dobrze nie wróży.

No, ale powodzenia

Hey. W sumie nie oczekuje, że ktoś zwróci uwagę na mojego post'a. W zasadzie chce sie wygadać, może mi ulży. Dwa lata temu wyszłam za mąż po raz drugi. Pierwsze moje małżeństwo zawarłam będąc wtedy jeszcze młoda dziewczyną i jak to zwykle bywa w takiej sytuacji - w ciąży. Syn zmarł chwilę po porodzie a moje małżeństwo trwało ponad rok. Potem rozwód i wszystko rozpłyneło się w niepamięci. Został tylko papier i rysa w sercu po moim dziecku. Grzegorza - drugiego męża znałam od lat dziecięcych. Zainteresowaliśmy sie sobą dwa lata po moim rozwodzie. Czułam, że jest mężczyzną mojego życia. Kochałam go ponad wszystko. Urodziła nam się córka, piękna i zdrowa. Dziś ma prawie 6 lat. Z Grzegorzem wzieliśmy ślub dopiero półtora roku temu, a nasza córka niosła nasze obrączki na poduszeczce. Jak w każdym związku róznie bywało, raz gorzej, raz lepiej. Byliśmy pełną rodziną i dla mnie to było najważniejsze. U Grzegorza coraz częściej objawiał się napad nieuzasadnionej zazdrości-wręcz chorobliwej. Coraz częściej zostawałam oskarżana o zdrady, flirty itp. Nigdy Grzegorza nie zdradziłam i w gruncie rzeczy nie myślałam nawet o tym bo po co. Przecież miałam jego!! Z tego powodu w domu nieraz rozgrywało się piekło, czasem dochodziło do rękoczynu... Zawsze jednak po dniach ciszy wszystko dochodziło do ładu i nadal kochaliśmy sie jak dwa gołąbki. I tak na zmiane.. Męczące... W koncu dopadł nas kryzys finansowy i mąż wyjechał do Anglii a ja z córką zostałam w Polsce. Mieszkam u rodziców. Grzegorz jest tam od 4 m-cy i okzauje się, że to rozstanie jest ostatecznym rozstaniem. Mąż od chwili wyjazdu praktycznie codziennie zarzucał mi zdrady, nazywając mnie najpodlej jak tylko można nazwać. Zaczął mi grozić, że zabierze mi dziecko, że zniszcy moje życie. W dodatku nastawi moja rodzine przeciwko mnie wymyślając, że zdradzam go na prawo i lewo. Czasem dzwoni żeby dać mu corke do tel. albo skypa. W tym czasie córka jest w przedszkolu albo ja jestem w pracy i poprostu nie ma możliwości. Gdy wracam do domu i moge corke dac do komputera on jest w pracy. I tak sie mijamy. Dla niego jest to dowód na to, że ograniczam mu kontakt z dzieckiem. Zostałam sama z dzieckiem. Gdyby nie rodzice mieszkałabym pod mostem.. Są dni że jestem pełna wiary w to, że same sobie poradzimy i wyjdziemy z tego dołka. Ale sa tez i takie, które przytłaczają ,mnie zabierając mi nadzieję na lepsze jutro. Mam 28 lat, a książkę moge napisać o tym co przeszłam. Moim światłem jest moja córka i chciałabym dla niej zrobić wszytsko, dać jej wszystko, a ona nawet nie wie, że tatuś ja zostawił. Płaczę bo serce mnie boli, uśmiech jest złudzeniem... Nie wiem co dalej. Bez niego brakuje mi powietrza, a z nim brakuje mi poczucia własnej wartości. Żal mi siebie i naszej córki, że zaczynamy znów wszytsko od nowa..

A mnie moj facet zostawil wczoraj przez smsa, a dzis jeszcze raz przez maila, praktycznie zwalajac cala wine na mnie za nasze problemy w zwiazku! Problemy juz opisalam w innych watkach (kiedy partner agresor nie chce isc na terapie).
Bylismy ze soba 2,5 roku, przeszlismy burzliwe upadki i burzliwe wzloty, ale zawsze sie bardzo kochalismy i jakos to ciagnelismy, trwalismy. Ale sa pewne granice, i dlatego ja go wczesniej 2 razy zostawialam, ale wracalam, bo nie moglam bez niego zyc. Niestety nic sie wtedy nie nauczyl i problem sie nasilil ostatnio. Mimo ,iz rozum podpowiadal, "uciekaj", moje serce nie dawalo za wygrana. Niestety nasze koncepcje ratowania zwiazku bardzo sie roznily, do tego stopnia, ze kiedy ja myslalam, ze chodzimy na terapie, to on przez 2 miesiace ukrywal przede mna, ze nie chodzi i nigdy nie chcial pojsc. Przykre jest to, ze zawsze mi mowil, ze tak szalenie mnie kocha, ze jestem miloscia jego zycia,ze chce mnie poslubic, a teraz zwalil cala wine na mnie , mowiac, ze ja mam jakis psychiczny problem, bo rozgaduje ludziom o naszych problemach (zerwal, bo powiedzialam wspolpracownikowi, ze nie moge sie skupic na pracy, bo mam problemy w zwiazku). To nie prawda, ze rozgadywalam wszystkim, ale szukalam porady i pomocy u przyjaciol.
Ale o jego agresji to nawet sladu juz nie bylo w naszych ost rozmowach, tylko o mnie, ja to, ja tamto, ja taka, ja owaka.

Wczesniej jak go zostawialam, mialam swoje mieszkanie, prace, mialam gdzie sie podziac, mialam swoje zycie, to i wydawalo sie latwiej sobie z tym rozstaniem radzic. Bylo bardzo ciezko! Teraz od prawie roku mieszkalam z nim, rzucilam wszystko i przeprowadzilam sie do niego za granice. Nie udalo mi sie tam jeszcze znalezc pracy w zawodzie, wiec nie mam specjalnie zadnych pieniedzy. Wiem, ze sprawa jest jeszcze bardzo swieza, ale nie mam pojecia, gdzie sie mam teraz podziac, ani nie wyobrazam sobie wracania do niego i pakowania moich rzeczy...
Bardzo go kocham i tak bardzo sie rozczarowalam! teraz musze zaczynac swoje zycie kompletnie od nowa. Boje sie, ze nie dam rady, ze sie kompletnie zalamie. To byl moj pierwszy powazny zwiazek i bylismy ze soba tak bardzo blisko, pod kazdym wzgledem.
Czuje, jakbym go miala w swoim systemie, w krwioobiegu, w kazdej komorce i mam wrazenie, ze nigdy sie go stamtad nie pozbede, ale bede musiala, a to zajmie wieki..
Czy to w ogole mozliwe????

((((((

No przez smsa, bo ja jestem w Polsce teraz, on w Anglii. Prosilam, zeby nie zaczynal dyskusji przez smsy, bo wiedzialam jak to sie skonczy - i tak wlasnie sie skonczylo. Dzien pozniej powtorzyl sie jeszcze w mailu, ale to dlatego, ze ja mu napisalam juz, ze po takim zerwaniu, to mi sie juz nie chce nawet z nim gadac. No mogl poczekac az wroce, mogl przez tel, mogl przez skype, ale wiesz, sms bezpieczniejszy, nie?napisze i juz, ma z glowy...

i jak tam dziewczyny u was?

ja powoli ale systematycznie się dostosowuje do sytuacji- sama nie pisze pierwsza do byłego, dziś mieliśmy kłótnie ale skończyło się ok.

A mi coraz gorzej
Jutro mialam wracac do naszego domu, lot dawno juz kupiony.
Po jego oskarzajacym mailu pare dni temu, nie odezwalam sie,
ani on sie nie odezwal.
Wczoraj napisal tylko, co zamierzam w przyszlym tygodniu, chyba
sie zastanawial czy wracam jednak.. a moze tylko go interesuje
kiedy zabiore swoje rzeczy, bo juz wszedzie wykasowal z netu,
z portali moje i nasze zdjecia..

A ja odp, ze nie wracam dopoki nie wymysle, co zrobic ze swoim
zyciem, gdzie zamieszkac, i jak sobie poradzic, bo musze zaczac
wszystko od nowa. I ze dam mu znac niedlugo, kiedy przyjezdzam
po rzeczy. Jest pare rzeczy, ktore musimy podzielic, poprosilam,
zeby zaproponowal, jak on chce to zrobic, bo ja i tak nie moge
zabrac moich mebli ze soba...

On nie odpisuje. Wiem dlaczego, bo jest zbyt dumny i obrazony,
i czuje sie wykorzystany i poszkodowany. Wiem, ze nie bedzie
o mnie walczyl, bo przeciez nie chcial walczyc o nas... i mimo,
ze wiedzialam, ze tak bedzie, to jednak boli bardzo, bo podobno
tak mnie kochal, bylam miloscia jego zycia, chcial mnie poslubic,
miec dzieci i sie zestarzec... W tak wielu sprawach rozumielismy
sie bez slow, nie wiem czy kiedokolwiek jeszcze spotkam kogos
takiego, chyba nie...

Zaczyna mi sie kryzys.

Ogladam romantyczne komedie, wlasnie ogladalam "The ugly truth" i jakos mi to pomoglo Pomarzyc sobie zawsze mozna, a mowia, ze jak sie mocno wierzy, to i tez sie moze spelnic...

Czy ktorejs z was pomogl nowy zwiazek?Zaraz po tym wielkim zerwaniu? Tak hipotetycznie pytam.

U mnie kicha, coraz gorzej sie czuje. Od kilku dni rycze, nie spie po nocach.
Jest mi coraz trudniej, coraz bardziej tesknie do niego i coraz bardziej boli,
ze on nawet nie probuje walczyc ani nic...

Napisalam w weekend do niego, za zapytaniem o jego coreczke, bo mialam
z nia barzdo dobry kontakt.

Napisal o dziwo maila, ze bardzo dziekuje za emaila, ze mala ma sie dobrze
ale bardzo za mna teskni, ze ciagle o mnie pyta gdzie jestem i kiedy wroce,
narazie jej powiedzial, ze wyjechalam do swojej rodziny (taka prawda).
Potem pisal o sobie, pochwalil sie sukcesem zawodowym, chcial sie ze mna
tym koniecznie podzielic, mimo, iz ja go ani razu nie zapytalam, jak on sie ma,
tylko pytalam o dziecko.

Napisal w ogole tak - "jak sie masz? musi ci byc strasznie ciezko tak daleko
od domu, mi tez jest ciezko".
"Mam nadzieje, ze masz sie dobrze. Ja jestem w srodku bardzo smutny i martwie
sie o ciebie."

No i co ja mam sobie o tym myslec?!?!?!? Najpierw traktuje jak szmate,
potem nie widzi problemu, potem sie wkurza o cos, zrywa przez sms,
i w mailu wmawia, ze to wszystko moja wina.
A potem (staly schemat jego emocji) jak ochlonie po paru dniach, nagle
oznajmia, ze mu tak smutno (w sumie to nie wiem czemu) i ze martwi sie
o mnie.

Ostatni raz jak powiedzial, ze sie martwi, to powiedzial, ze sie martwil, bo
bedzie czul sie zobowiazany pomoc mi, jak sie rozstniemy, tez finansowo,
a nie ma zabardzo kasy (mi wszystko wypomnial na koniec, ze mnei utrzymywal)

Wiec uznalam, ze chyba jego smutek i zamartwianie sie mna nie ma nic wspolnego
z uznaniem, ze popelnil blad, ale raczej z poczuciem winy, ze no zostalam z niczym,
i nie mam nawez gdzie pojsc.
To mu odpisalam, zeby nie pytal jak sie mam, niech sie domysli i ze nie musi sie
o mnie martwic, bo czuje sie troche winny, ze jestem w teraz w beznadziejnej
sytuacji, ze o nic go nie bede prosic.
Wspomnialam tylko, ze mi bardzo smutno, ze nie mialam nawet szansy pozegnac
sie z jego dzieckiem, naszym psem, jego rodzina...no ale co mialabym im niby
powiedziec????
Czuje sie tak okropnie, jak jakis przestepca, ktory musi uciec stamtad.
To byl moj dom, moja w sumie rodzina. A teraz mam sie wyniesc i to
wszystko tak po prostu zostawic, to takie okrutne.

Co myslicie? O co mu chodzi!?

Najbardziej boli fakt, ze nigdy wczesniej sie tak na zadnego czlowieka nie otworzylam,
a temu dalam serce, dusze, cialo, umysl, wszystko. On tez mi sie oddal w zamian,
nie powiem, ze nie, ale teraz to tak strasznie boli, takie to strasznie smutne ;((((

Witam serdecznie.
Mam 28 lat. Mając 19 urodziłam córeczkę, Julkę. Gdy Julia miała 2 lata, rozstałam się z jej ojcem. Miałam dość braku poczucia odpowiedzialności z jego strony, jego ''olewania'', ciagłej zabawy z przyjaciółmi. Nie był dla mnie wsparciem, a Julię traktował jak zabawkę. to sie ładnie nazywa NIEDOJRZAŁOŚĆ. Wylałam wiele łez. Następnie ktoś bardzo mnie pokochał, ja go zresztą też. Pominełam fakt, iz jest 3 lata młodszy (cóż znaczy róznica wieku gdy sie kocha?). Pominęłam wiele rzeczy. Pierwsze 2 lata były piękne. Byłam przeszczęsliwa. Bo ktoś mnie chciał. A to juz jest brak poczucia własnej wartości, który tak zaważył na dalszych etapach związku. Ze strachu, że znów coś mi nie wyjdzie, za wszelką cenę starałam sie, aby wyszło. Minęło zauroczenie, zaczęło odkrywanie wzajemnych wad, kłótnie, które były tak namiętne jak seks.
Dawałam się źle traktowac, poniżałam się, umierałam gdy mnie zostawiał. Bo przecież były tez piekne chwile, więc dla nich warto cierpieć, tak myslałam...Od około roku zaczęłam widziec, jaka jest prawda: mimo tylu lat nadal nie mieszkamy razem, ja nadal znosze jego chamstwo, nie mam w nim oparcia, jest jak ktoś kto przychodzi i wychodzi. Bezsensu. Próbowałam rozmawiać. Według jego wersji wszytsko było wspaniale, a przynajmniej on był wspaniały. A ja sie czepiam, i chcę nie wiadomo czego. A przeciez mamy czas zamieszkac razem....
Pod koniec zeszłego roku postawiłam mu warunek-  w ''te'' lub we ''wte''. Nie zrobił nic. Sylwestra spędzilismy osobno, z innego powodu, ale była to już moja pierwsza decyzja, która podjęłam świadomie nie przejmując się jego uczuciami. Dało mu to do myslenia, ale nie na długo. Wrócilam do niego już w połowie stycznia. Teraz mija miesiac jak z nim nie jestem. W Święta Wielkanocne znów pokazał jak mało dla niego znaczę. Całkowicie mnie zbagatelizował mimo tego, ze na niego czekałam, bo tak sie umówiliśmy. W ciągu nastepnych dni usłyszałam nie po raz pierwszy, że on nie wie czy mnie kocha, czy chce ze mną być itp. Wtedy coś we mnie pękło. Od tamtego momentu to ja mam dylematy, to ja nie wiem czy chcę być z nim. Za dużo krzywdy i pogardy z jego strony. Za wiele czasu jego zabawy mną jak lalką.
Przez pierwsze 2 tygodnie była cisza. pewnie myślał, że przejdzie mi jak zawsze. Zaskoczenie. Potem zaczęła sie walka jego o mnie. Na początku przychodził, chciał rozmawiać, potem straszył, szantazował. teraz płacze i błaga o ostatnią szansę (chyba setną). Nie robi to na mnie wrażenia. Gdyby to miało miejsce jeszcze pół roku temu pewnie czułabym co innego. A tak? najgorsze, że nie rozumie, że to nie jest pokazówka z mojej strony. ja tak poprostu czuję. To efekt jego działań.
Ale ja tez czuję sie winna. tyle lat nie wierząc w siebie zgadzałam sie na takie traktowanie i taki związek. Ale co sie stało to sie nie odstanie.
Na dzień dzisiejszy jestem silniejsza. Tęsknię za nim czasem. Ale na powrót nie jestem gotowa.
ufffff, tyle napisałam, ale musiałam się ''wygadać".
Poza tym co tylko mała część mojej opowieści, taki skrót. :-/

Ta mała część Twojej opowieści jest wystarczająca, by móc wyrobić sobie zdanie na temat tego faceta. Jeśli nadal zastanawiasz się nad powrotem, to przypomnij sobie ten czas, kiedy wracałaś i znowu zaczynałaś żałować. Warto się tak rozdzierać? Twoje życiowe doświadczenia nauczyły Cię wiele- dużo przeszłaś, uczyłaś się na swoich błędach i uczysz dalej. Niektóre porażki powinny dawać kopa a jednocześnie być przestrogą na przyszłość. Nie ważne, czy "mężczyzna" jest starszy, czy młodszy. Ważne co ma w głowie. Człowiek, który potrafi boleśnie zawieść, zranić słowami: "nie wiem czy cię kocham" nie zasługuje na Twoją uwagę. Mam nadzieję, że będziesz mocno trzymać się tej mądrej decyzji jaką podjełaś.

Dziekujemy Ci koolka, to bylo bardzo mile z Twojej strony.
Ja wiem, ze kiedys bede sie z tego wszystkiego smiala, chcialabym juz tam byc, przeskoczyc do tego etapu, i juz zapomniec
Ja z moim ex mialam wymiane maili, bardzo przykra dla mnie. Okrutny, zimny, nieczuly, wypytywal kiedy wkoncu przyjade po swoje rzeczy (i mam zabrac wszystko) bo on chce juz zaczac nowe zycie (2 tygodnie po rozstaniu). Ze niby mi pomoze itp, itd, ale z nami juz definitywnie koniec (choc tez napisal, ze teskni i zalezy mu na mnie) ale tez napisal, ze nie czuje sie absolutnie winny za nic, ani za rozpad naszego zwiazku, ze to ja zabilam nasz zwiazek.
On zaczynal byc coraz bardziej agresywny wobec mnie w klotniach. A ja umieralam w srodku, i zastanawialam sie, co jeszcze moge zrobic, by albo zapomniec, albo na niego wplynac, zeby zdal sobie z tego sprawe, ze mnie ranil.
Poniewaz on nie widzial problemu, ja zastanawialam sie czy z nim nie zerwac.
Ale on  mnie ubiegl i wymyslil sobie powod do rozstania, wiecie jaki? Wymyslil sobie, ze rozgadywalam wszystkim, kolezankom i obcym o naszym zwiazku ze szczegolami, o naszych problemach. To nie prawda. Tylko jedna kolezanka wiedziala cos wiecej, i on wiedzial o tym, a w pracy po prostu powiedzialam, ze mam klopoty w zwiazku, bo nie moglam pracowac i kolega sie zapytal czy wszystko w porzadku.
I za to wlasnie moj ze mna zerwal, przez sms ((((( I powiedzial, ze to ja zabilam nasz zwiazek, wymyslajac wpierw sobie problemy a potem gadajac o nich innym.
To klamstwo (

ja po prostu nie moge uwierzyc, ze ten czlowiek, ktory podobno tak bardzo mnie kochal, chcial sie zenic ciagle, ze mna zestarzec, jak mogl mnie tak potraktowac. To mi sie nie miesci po prostu w glowie, jak tak mozna.

((((((((

HEJ A CO JA MAM POWIEDZIEC JAK JESTEM Z FACETEM PONAD 4 LATA MAMY CÓRKE I NAM SIE NIEIKLADA. JUZ DAWNO CHCIALAM TO ZAKONCZYC ALE NIEPOTRAFIE I NIEWIEM CO JA MAM ROBIC BO WATPIE CZY TO SIE DA URATOWAC JESZCZE. MOJ PARTNER MUWI ZE DAMY RADE ALE JA W TO WATPIE

Co u Was, dziewczyny?????

u mnie bez zmian. nie spotykam sie z nim mimo jego ciągłej walki i prób...... jest strasznie załamany, ale we mnie coś pękło.... on twierdzi, że nie może życ beze mnie, że jak ja go tak mogę krzywdzić, tylko nie rozumie tego, że nie robię tego specjalnie..... poza tym, on tak robił non stop już od dawna.... a teraz? stracił i docenił....( w jego mniemaniu). a ja?- boję się zaufać mu ponownie. i nie bardzo tego chcę w danej chwili.miotają mną sprzeczne uczucia.

pozdrawiam Was wszystkie!!!
:-)

Magdalena88. Madziu (pozwól że tak się do Ciebie zwrócę) nawet nie wiesz ile z tego co napisałaś dotyczy mnie. Czuję się tak jakbym czytała swoje myśli. Doskonale wiem co czujesz i jak ogromny ból masz w sercu. Pozostaje tylko wierzyć i mieć nadzieję że czas na prawdę leczy rany. Trzymaj się cieplutko.

Kiedyś się zmieni na pewno. Nie wiem czy za miesiąc, rok..., dwa..., a może pięć. Ja też żyję z takimi samymi myślami jak Ty i budzę się każdego dnia z przymusem ale tez z nadzieją że może to właśnie dzisiaj będzie lżej. Mimo że jest potwornie ciężko a wszystko dookoła załamuje i wyciska łzy to trzeba żyć. Kiedyś przyjdzie taki dzień że los się odmieni... ból minie, będziemy szczęśliwe, uśmiechnięte a przede wszystkim kochane i same też jeszcze pokochamy. Wierzę w to całym sercem chociaż teraz wszystko odbiera chęć do życia ;( Musi być dobrze! ...

Historia jak każde inne. Zakochałam się w nieodpowiednim człowieku który to nadzwyczajnej w świecie wykorzystywał. Byliśmy razem 2,5 roku tylko po to bym miesiąc temu dowiedziała się że to co On czuje jest kłamstwem. Oszukiwał mnie w każdej sytuacji, przy każdym pocałunku, przy każdym wyznaniu uczuć, przy każdym zbliżeniu. Strasznie mi z tym ciężko. Każdą wspólną chwile traktowałam jak najpiękniejszy dar z nieba, starałam się o Nasz związek każdego dnia, czułam się najszczęśliwszą kobietą na świecie a teraz tak po prostu wszystko się zawaliło. On który wydawał się tym jednym jedynym, uczciwym i kochanym okazał się krętaczem, oszustem i gówniarzem nie doceniającym uczucia. Chociaż to wszystko jest strasznie świeże czuję się jakbym trwała w tym kilka lat a ból ogarniający moje ciało jest nie do zniesienia. Od miesiąca nie wychodzę z domu z własnej woli ale tylko dlatego że muszę, nic mi się nie chce, przestałam się uśmiechać a tylko płaczę, zawalam uczelnie, zrezygnowałam z pracy, łykam jakieś prochy żeby tylko przespać ten czas i nie myśleć. Boli. Potwornie boli. Kocham go cała cząstka swojego ciała chociaż wiem że po tym wszystkim nie powinnam. Nie radzę sobie. Wszystko wokół mi go przypomina. Nie mogę spać, jeść, normalnie funkcjonować. Czuje się niechciana, niepotrzebna, brzydka i beznadziejna. Nie mogę w to wszystko uwierzyć... tyle planów na przyszłość i to nie moich a jego, tyle obietnic i wyznań... Nie mogę sobie wybaczyć że byłam taka ślepa. Po co los postawił mi go na mojej drodze by teraz zabrać? Po co mi było to wszystko? By teraz cierpieć? Życie nigdy mnie nie oszczędzało, zawsze coś szło nie tak ale kiedy spotkałam Jego uwierzyłam że zła karta nareszcie się odwróciła, że w końcu Ktoś tam u góry docenił to jaka jestem i dał mi Jego. Jak bardzo się pomyliłam. Nie wiem co robić, jak żyć bez Niego..., Jego bliskości. Zabroniłam mu jakiegokolwiek kontaktu ale strasznie za Nim tęsknię, myślę o Nim i martwię się jak sobie radzi. Każdego wieczora zasypiam z myślą o Nim, śnię i budzę się czując jego bliskość. To wszystko wydaje się tak realne ale każdego ranka wraca podła rzeczywistość a zaraz za nią łzy. Nie daje już rady. Z każdym dniem zamiast lepiej jest coraz gorzej. Jak długo może boleć złamane serce? Jak się z Niego wyleczyć? Jak przestać kochać? Nie wiem

Na szczęście tylko raz przyszło mi się zmierzyć z "cierpieniem" po tym, jak zostałam rzucona. To było sporo czasu temu, gimnazjalna "miłość " i wieeeelkie cierpienie. Obieram to teraz w cudzysłowia, bo z biegiem czasu zaczęłam się z tego śmiać mimo tego, że wtedy to był dla mnie koniec świata.
Później przyszło mi już stawać przed bardziej świadomymi wyborami, gdzie (nie)stety ja byłam tą, która rzuca. Wcale nie było łatwiej, ale wiem, że takie męki przy kimś, kogo się nie kocha nie mają sensu. Ludzie odchodzą, ale to chyba lepsze rozwiązanie, niżeli oszukiwanie drugiej osoby. Jesteśmy tylko ludźmi, wydaje nam się, że jesteśmy szczęśliwi, ale nigdy nie wiadomo, czy nasze życie nie zmieni się o 360 stopni.
Mam za sobą dwa nieudane (ale dosyć długie) związki, kończone niepowodzeniem. Teraz jestem szczęśliwa i spełniona, ale nie chcę zapeszać. Chcę dalej cieszyć się życiem u boku osoby, którą kocham i która kocha mnie.

Hej, Maleńkaa, dasz radę, nie ma innej opcji, wiele z nas tutaj przez to przechodzi albo przechodziło, każda czuła podobnie, rozpacz czarna, brak chęci do życia, marazm i generalnie czarna dziura. Ale powoli, dzięki czasowi, który musi upłynąć to wszystko się zaciera. Czas jest dla nas sprzymierzeńcem, nie worgiem. Poukładaj sobie w głowie, że zaczynasz od początku, nie będzie gorzej, będzie tylko inaczej, wcale nie znaczy, że już nie będziesz szczęśliwa. Zaufaj, ja już jestem na takim etapie, że przynajmniej nie ryczę na każde wspomnienie, a jeszcze niedawno nie chciało mi się wstać z łóżka. Tylko dzięki bliskim i znajomym udało mi się przetrwać moją "masę krytyczną'', która mnie rozjechała, jak czołg. I co ? Masa krytyczna pojechała dalej, a ja żyję, znajduję drobne przyjemności i czekam na tego, kto zawita w moim sercu, bo zawita, na pewno. Tak będzie i z Tobą. Otrząśniesz się, bo jesteś mądrą, fajną dziewczynką, a że trafiłaś kulą w płot ? Nie szkodzi, jesteś bogatsza o to doświadczenie. A życie boli generalnie. Czekamy więc na lepszy los. I on nadejdzie ! Zobaczycz !

Mam kryzys. Jestem w totalnej rozsypce i nie mogę się pozbierać dzisiaj. Mam wrażenie że właśnie ten "magiczny" czas w ogóle mi nie sprzyja i nie pomaga. Im więcej go mija tym jeszcze bardziej mnie to wszystko boli i mocniej cierpię. Boję się ze nie dam sobie rady, że już zawsze tak będzie bo nie umiem przestać kochać...

eh moja siostra teraz przez to wszystko przechodzi, facet zostawił ją dla innej, jej koleżanki z pracy, którą znał tylko stąd, że moja siostra go z nią zapoznała ;/. tak bardzo mi jej szkoda, serce rozdziera jak się na to patrzy. chociaż jak jej to puściłam to mówiła, że może faktycznie nie ma tak najgorzej http://www.youtube.com/watch?v=X8ac9czT … re=channel sama zadzwoniła po swojego przyjaciela żeby być rodzeństwem w bólu. jeżeli nie czas leczy rany to co? coś chyba musi

Dziewczyny mam 23 lata. Przed 4 laty zakończyłam poważny związek z chłopakiem, którego znałam 15 lat. Zaliczyliśmy wpadkę, były zaręczyny, a potem ja trafiłam do szpitala z poronieniem, kiedy mój facet w tym czasie bawił się na całego i cieszył z całej sytuacji. Zaręczyny zerwałam zaraz po wyjściu ze szpitala, a następnego dnia wyjechałam do innego miasta było mi ciężko, ale dałam radę. Teraz mając 23 lata nie daje rady. W styczniu tego roku poznałam super faceta, nie powiem troche nieśmiały, spokojny, ale za to opiekuńczy, wrażliwy. Zaufałam mu, zaczęliśmy być ze sobą i było Nam wspaniale. Niestety zaczęło mu coś nie pasować...

Po pierwsze miał 'ale' do moich humorków podczas okresu (przyznam się że raz się złościłam, innego dnia płakałam i chodziłam smutna). Potem pojawiły się problemy takiego typu, że miał pretensje, że nigdzie nie wychodzimy - więc wychodziliśmy z jego znajomymi. Natomiast jak ja chciałam spacer we dwoje - nici. Często sprzeczaliśmy się o głupstwa, moim zdaniem nawet nie wiem czy w czym on widział problem. W końcu spadła na Nas wiadomość, że jego siostrzenica jest w ciąży i do mnie dotarła wiadomość, że mój luby nie będzie miał czasu dla mnie, bo musi się zając 19-letnią siostrzenicą (co mnie zaszokowało, rozumiem, że chce pomóc, bo młoda nie ma ojca, ale bez przesady). Niedawno byliśmy na koncercie podczas którego posprzeczaliśmy się o to że chciałam sama iść do kibla. W końcu powiedział, że pierdoli wszystko, uznał, że męczy się w związkach, męczą go kłótnie. Owszem przyznaje się, że mogłam go denerwować swoimi humorami. Ale się starałam, jego znajomi mówili, że złapał Boga za nogi, bo ja się tak staram, dbam o niego, doceniam każdy gest i miłą rzecz...

Jednak zerwał i ja nie wiem co mam począć ze sobą...Nie chciał szansy, bo uważa, że na nic się to zda. Kocham go, mimo, że minęło 5 miesięcy dopiero. Gdzie nie spojrzę to przypomina mi się on, znajomi nic nie dadzą. Powiedziałam im, przytulili i tyle ich widziałam i słyszałam. Siedzę sama na stancji i nie wiem co robić. Najchętniej uciekłabym do innego miasta, ale niestety nie mogę... Nie mam na nic siły, jeść nie mogę bo zaraz chce mi się wymiotować, najczęściej bym nie wychodziła z łóżka, ale mam uczelnie, a na niej teraz egzaminy i zaliczenia, na które nie mam sił nawet się przygotować... Bo cały czas myślę o nim, a nie chce zawalić roku:(

Chciałabym jakoś do niego wrócić, bo wiem, że warto. Pytanie tylko jak?? Na razie nie mam do tego głowy, bo nie mam na to sił... Jednak coś trzeba począć... Pytanie co? Znajomi mają mnie gdzieś, rodzina daleko... A ja jak palec sama, nie ma przy mnie nikogo, przy kim mogłabym spokojnie się wypłakać, kto mnie pocieszy... Proszę pomóżcie

w paitek zakonczylam znajomosc z chlopkaiem po 3 latach bycia razem. czas zmanowany. caly czas liczylam na to ze sie zmieni. od pol roku bycia razem czyli 2.5 roku cekalam. dziewczyny nie czekajcie... nikt sie nie zmienia... nie... nie meczcie sie. zyjcie bo zycie sie ma jedno i trzeba wykorzytsac je najlepiej jak sie tylko da. pewnie etarz pomysliscie pewnie go nie kochala, nie cierpi. cierpie strasznie. mialam duzo planow z tym facetem... i co i nic... i mam dola sesja przede mna... ale powiedzialam. nie, juz koniec juz straczy.

Dziewczyny nawet nie wiecie jak bardzo Was rozumiem. Widzę ze wszystkie przechodzimy przez to samo, ten sam ból i cierpienie. U mnie ta stagnacja, to życie w próżni trwa już trzy tygodnie. Zostawił mnie narzeczony po trzech latach związku, w najbardziej okrutny sposób jaki jest możliwy, przez telefon.
Maleńkaa jak czytam Twoje wypowiedzi to tak jakbym czytała o sobie, ból nie do zniesienia i w dodatku to udawanie ze wszystko jest ok, a w środku w naszym poranionym sercu ból totalny. Wiesz nie pocieszę Cię, bo wiem że w tej chwili nie ma słów które ukoją cierpienie, ja chodzę do psychologa, biorę środki uspokajające i nasenne, bo nie jem, nie śpię,nie funkcjonuję. Psycholog uczy mnie poznawać siebie na nowo, oswajać się z sytuacją, uczy na nowo żyć. Boli bardzo ale nie można żyć w próżni. Spróbuj tego samego, nie powiem że poczujesz się lepiej, ale przynajmniej zrozumiesz sytuację i odkryjesz siebie. Odkryłam jeszcze jedną rzecz to forum jest jak najlepszy przyjaciel. Dzięki Waszym wypowiedzią czuję się silniejsza.

sama nie wiem jak mam zaczac, moja  historia zaczela sie jak zaczelam pracowac w firmie gdzie poznalam moja milosc, na poczatku bylo super spacery, wyjscia ale nie przypuszczalam ze sie zakocham tym bardziej ze on nie jest Polakiem tylko anglikiem i jeszcze do tego o wiele starszym,wszystko wygladalo super do momentu jak sie dowiedzialam ze sie pocalowal z jakas dziewczyna, ale wybaczylam,milam nadzieje ze bedzie wszytko oki ale po jakim czasie znalazlam smsy od jakiej dziewczyny w jego telefonie i to jedno zbnaczne, znowu wybaczylam,po pol roku zamieszckalismy razem i wtedy wszystko sie zaczelo, awantury klutnie ale zeby to bylo malo pewnego dnia jak wrocil wypity po imprezie pobil mnie, plakalam ale co? wybaczylam, po pewnym czasie wszystko zaczelo sie poprawiac, nie bylo klutni,no moze tylko czasem ale nic szczegolnego, mieszkamy juz ze soba 8 miesiecy,mielismy plany na przyszlosc chcielismy miec dzieci nawet sie staralismy ale cos nie wychodzilo, podjelam decyzje zbadania sie ale jestem bo nie wiadomo czy to z mojej winy czy jego ale jestem dopiero w trakcie, on mial pewne problemy z byla dziewczyna bo mieli wspolny dom i chcial go sprzedac,ja mu na samym poczatku dalam do zrozumienia ze jak bedzie nawet go chial kupic od niej jej czesc ja nie chce tam mieszkac i slyszec o jgoj bylej, chce zyby zamknol tem rozdzial za soba a potem my wspolnie cos kupimy,ale teraz stwierdzil ze za duzo straci i kupuje ten dom,nawet ze mna nie porozmawial spokojnie tylko nerwami, bo on wie wszystko najlepiej, ja nie chce tam mieszkac wiec powiedzialam ze ja sobie bede mieszkac z rodzinka a on moze isc tam mieszkac na ten czas az go nie sprzeda, powiedzial ze ok nie chce sie klucic ale i tak pwenie sie rozstaniemy po jakims czasie jak nie bedziemy mieszkac raze,ja tez zdaje sobie z tego sprwe, jego reakcja jest poprostu nijaka tak jakby mu na mnie nie zalezalo ale nie nie moge robic tego co on chce, mam dola nie wiem co robic, jeszcze miesiac bedziemy mieszkac ze soba a potem juz nie, co robic????????

Może pozwolicie, że ja się wypowiem. Wszystkie opisujecie, jak Wam ciężko po rozstaniu. Wiem, przeżyłam to i powiem, że czasem gorzej jest później. Więc moja historia wygląda tak: Byliśmy ze sobą półtora roku. Przez ostatnie 2 tyg sytuacja wyglądała dziwnie, coś przeczuwałam. Powiedział, że nie jest gotowy na taki dojrzały związek, że wie, jaką wartościową kobietą jestem itp. Przez pierwszy tydzień w ogóle nie wychodziłam z domu bo nie mogłam przestać płakać. On też płakał bo jednak długo ze sobą byliśmy i chyba nie do końca wiedział co robi. Po 2 tyg zaczęłam znowu chodzić na siłownie (wiedziałam, że będę w stanie powstrzymać się od płaczu na te 2h) O dziwo, podszedł do mnie jeden facet, którego znałam już wcześniej z siłowni. Później się okazało, że podszedł bo pierwszy raz przyszłam po takiej przerwie i bez chłopaka. Również dzięki niemu było mi łatwiej. Miałam wrażenie jakbyśmy znali się od zawsze. Świetnie się nam rozmawiało itp. A po nieco ponad miesiącu dostałam smsa od mojego wtedy już byłego. Spotkaliśmy się, rozmawialiśmy. Okazało się, że popełnił błąd. Zrozumiał, że wcale nie chce tak żyć, jak wolny ptak, zrozumiał, jak wiele dla niego znacze, myślał o mnie itp. Wierze mu, zawsze między nami była ta niewidzialna nić porozumienia. I co teraz? Od 2 miesięcy znów jesteśmy razem a ja miewam dni, że jestem dla niego opryskliwa, niemiła, nie mam ochoty z nim rozmawiać, dlaczego? Bo myślę co robił, gdy nie byliśmy razem, wiem, że spotykał się wtedy z inną. Wciąż myślę, dlaczego aż musieliśmy się rozstać aby zrozumiał całą sytuację. Dlatego myślę, że czasem łatwiej zapomnieć niż wrócić i układać wszystko od nowa. Ja też miałam momenty kiedy myślała, że rzuciłabym wszystko, by tylko znów z nim być. Niestety rzeczywistość zweryfikowała moje plany i pokazała, że życie wcale nie jest takie kolorowe. Reasumując, na nowo uczymy się sobie ufać, a raczej ja jemu. Wiem też, że czasem warto dać jeszcze jedną szansę, bo chyba jesteśmy sobie przeznaczeni i mimo wszystko kocham go całym sercem, tylko teraz już nie tak szalenie, a bardziej dojrzale. Pozdrawiam Was dziewczyny i życzę, abyście jak najszybciej pozbierały się i zaczęły znów żyć pełnią życia

Kochane pomóżcie...!
Znowu wróciłam do początku... już myślałam że zaczynam sobie z tym radzić, że pamięć o nim i ból powoli mijają a wystarczyło tylko że się odezwał... Cały ból powrócił i mam wrażenie że ze zdwojoną siłą. Jedna głupia wiadomość rozbiła mnie do tego stopnia że jak sobie pomyśle że od nowa musze przez to wszystko przechodzić to odechciewa mi się żyć Nie wytrzymam tego...

do malenka......pamietaj ze jego juz nie ma to nieznaczy ze ty masz nie istniec!!!!!!!!!!glowa do gory kazda z nas przez to przchodzila i kazda wie jak to wyglada,badz pania wlasnego losu,,,to on ma zalowac i plakac nie ty..to on cie zostawil!Kobieta ma tyle siły, że zadziwia
mężczyzn...Dźwiga ciężary losu, rozwiązuje
problemy, jest pełna miłości, radości i mądrości.
Uśmiecha się, gdy chce krzyczeć.Śpiewa, gdy chce
się jej płakać. Płacze, gdy się cieszy i
śmieje,gdy się boi. Jej miłość jest potężna.
Jedyna niesłuszna w niej rzecz to to, że często
zapomina ile jest warta.

ja mam dziś dół bo zaczęłam tęsknić masakra ciągle pale fajkę za fajką i nic nie pomaga. ehh nie wiem co robić ze sobą byliśmy razem 2 lata

Czesc dziewczyny !
Bede pisac bez polskich liter bo nie mam polskiego systemu...

Ciezko slowami opisac bol jaki czuje...
Rozpacz, pustka, cierpienie....
Poznalam faceta moich marzen. Przystojny pewny siebie, romantyczny, inteligentny i strasznie sexy !!! Poprostu boski....
A ja glupia to wszystko spiep.....am !!!!
Zostawil mnie bo mimo mojej szczerej milosci zawiodlam go kilkakrotnie.
Stracilam jego zaufanie. Mowi ze mnie kocha ale nie wie czy chce byc ze mna A ja tak bardzo chcialabym to wszystko naprawic. 4 razy dawal mi szanse a ja za kazdym razem ja marnowalam...
Nie moge sobie tego wybaczyc