Czy kolega w małżeństwie to coś złego? dopadła mnie samotność - Netkobiety.pl

Nie rozumiem jak można mieć udany związek z kimś, kto nie jest moim najlepszym przyjacielem. Uważam jednak że nawet najlepszy związek do życia nie wystarczy, partner nie wystarczy nam za cały świat i za wszystkich ludzi, choć różne są stopnie tego zapotrzebowania u różnych ludzi.

autorko ja nigdzie nie pisałam, że coś złego jest w tej kawie, a nawet zachęcałam Cię, byś tak sobie sprofilowała działalność by więcej osób spotykać.
odrzuciłaś z góry bo poderzewam, że szukasz głębszego kontaktu niż te kawy. Czyli czegoś ważnego w związku nie dostajesz.
Tylko uwaga: jak to znajdziesz z jakimś mężczyzną i będziecie dla siebie atrakcyjni, to mimo że teraz nie myślisz o czymś bliższym z nim- to wątek się pojawi..

Nie rozmawia bo
"W naszym związku liczy się szczerość."
Tak jak już ktoś pisał: jak mąż /żona nie jest naszym przyjacielem to kwestia czasu kiedy się posypie.
U autorki już tynk leci mimo, że stara się nas przekonać (a głównie siebie), że dom jest piękny i z dobrych materiałów.

Można mieć Piegusku.. Oparty na codziennych sprawach i erotycznych wibracjach.. Oj dłuuugo można.
Do momentu ustania wibracji albo wcześniejszego- spotkania "bratniej duszy" prawdziwej lub nie..

Balin,
Gdzie widziałeś takich mężczyzn, którym wystarczy rozmowa i patrzenie w oczy ...
Kamcia,
Jeśli brakuje ci tylko rozmów z mężem, to dlaczego zależy ci akurat na męskim towarzystwie.
Uważam, że jeśli spotykałabyś się w tajemnicy przed mężem, to też można uznać za zdradę... nie za fizyczną, jednak zdradę

Poczytałam trochę Waszych postów, przemyślałam w nocy co i jak. Nawet wczoraj zostawiłam dzieci mężowi i sama pojechałam w miasto. Jestem osobą, która zawsze sobie radziła w życiu. Wychodzę z założenia że jeśli bym się rozwiodła to poradzę sobie. Czyli wychodzi że mąż nie jest mi potrzebny. Ale.. dobrze mi tak jak jest -  Mamy wspólne zainteresowania, poza tym mamy dzieci, które chciałabym by wychowywały się z ojcem.
On wie że jeśli mi coś "odbije" to jestem w stanie go zostawić. On zdaje sobie z tego sprawę, bo w naszym związku jest tak że on Kocha mnie od zawsze a ja uczyłam się tego uczucia.

Zależało mi kiedyś tylko na jednej osobie, z która planowałam żyć w miłości do końca mych dni. Niestety zginął w wypadku.

Moje życie się wtedy rozsypało, po jakimś czasie pojawił się on (czyli mój mąż) podniosłam się po 3 latach bycia blisko, potem ślub, dzieci i jakoś się ułożyło. Z mężem nie łączy mnie uczucie miłości, raczej zawsze mówię że to jednak przyzwyczajenie.

Na prawdę mamy bardzo dobre relacje, gdzie chce to jedziemy, co on chce to zawsze ma. U nas nie ma kłótni. Może zamiast małżeństwa jest przyjaźn a mi brakuje uczcucia tego którego nie mam. Nie chce szukać nikogo innego.

Macie racje że czegoś mi brakuje, ale nie szukam zdrady. Nie bede szukać "kolegi" zacznę wychodzić ze znajomymi częściej same, pobawić się poszaleć by odreagować od codzienności.

Dziękuje wszystkim za wypowiedzi

Jakże inaczej w tym kontekście brzmią słowa z pierwszego posta

Z kolejnych także.

Ja naprawdę współczuję jej mężowi- lata małżeństwa budowane na kłamstwie Przecież to dokładnie tak jakby Kamcia go ten cały czas zdradzała. Brrr...

Ja pier**** nie szukam żadnego romansu. To że szukam konatktu męskiego to wy nazywacie to odrazu Romansem i zdradą. Ja wiem za kogo wyszłam i nie wzieło się z mojego widzimisia. Małżeństwo nie jest zbudowane na kłamstwie tylko na wspólnych relacjach o których mąż wie jakie są moje uczucia wzgledem jego i jakie były przed zawarciem zwiazku małżeńskiego.

hahaha z czym mam się przyznać jeśli on wie wszytsko rece opadaja...

To on namawiał mnie do małżeństwa. Był przyjacielem kolegą, a potem stał się mężem. To on chciał małżeństwa. I on doskonale wie że że jak zechce odejść to odejde.

Co odnośnie kolegów się nie zgadza?

Jakbym miała go gdzieś to dawno bym odeszła, może czasem w zyciu liczy się coś innego niż WIELKA MIŁOŚĆ.

Mój związek (wieloletni) taki jest- wielka miłość. Nawet dzieci mi nie potrzeba, żeby się nim codziennie cieszyć

Ale nie, nie wszystkie małżeństwa takie są. Są ludzie, którzy się ze sobą wiążą z pomylonych powodów: strachu przed samotnością, niskiego poczucia wartości czy nawet rodzinnej presji. Te unie się zwykle rozpadają, bo nie są zbudowane na żadnych realnych podstawach.

Są ludzie nie nadający się do niczego, są ludzie i ludzie - nic mądrego nie wymyśliłeś.
Komfort zycia ważny, jeśli to ktoś zapieprza całae życie by coś mieć a nie czerpie korzyści z innego partnera.
Jak kilka moich znajomych wyszły za faceta bo miał dużo kasy.

Wy osądzacie mnie bo wyszłam za faceta bez miłości, bez takiej jakby ktoś chciał. Ale jemu wystarczało to co dawałam i DAJE, dla mnie to bardziej jest przyjaźń która jest wazniejsza i silniejsza.

Jest mi tak dobrze. A na komfort życia zasłużyłam sobie sama, swoją pracą. Nikt mi tego nie dał.

Nie musi.
Szczerze to mam to gdzieś co sądzą inni.

Mój błąd że napisałam w ogóle tego posta. Jak nie hipokryzja, to leczenie, romans, zdrada, klamstwo - nie chce mi sie tego czytac..

Muszę teraz wyjechać wrócę wieczorem, post zostanie usunięty, wraz z kontem. Nie będę już się udzielać.

Dziękuję wszytskim za wypowiedzi dobre, czy nie dobre - i przepraszam jak ktoś musiał 3 strony czekać bym zamkneła głupi post.

Czyli Twój mąż sam jest sobie winien.
Nie wierzę w karmę, ale mam nadzieję, że pewnego dnia, Twój mąż pozna kogoś, kto pokocha go bezgranicznie, da mu to, czego Ty nie chcesz/nie potrafisz mu dać. Kogoś, dla kogo bez mrugnięcia okiem, weźmie swoją walizkę i powie Ci "żegnaj".

A Ty, jak pisałaś, poradzisz sobie, bo wychodzisz z takiego założenia, że nie jest Ci ten mąż do niczego potrzebny. Wtedy będziesz mogła bez zastanowienia szukać kolegów.
Powodzenia!

Kamcia, jakby faktycznie tak dobrze Ci było, to nie rozmyślałabyś o kolegach na boku.

Kobieta, która męża kocha, z którym ma bliskie relacje i silną więź, nie musi ukrywać żadnego kolegi, bo faktycznie jest dla niej tylko kolegą z pracy/ od hobby/ od plotek, a nie odskocznią od szarości jej przekalkulowanego życia, któremu do łóżka wskoczy przy pierwszej okazji, żeby się nabuzować motylkami. Oczywiście tylko po to, żeby potem na forum przylecieć z płaczem, że przecież to nie jej wina, że mąż jej nie daje takiej atencji jak boczniak. Ot, pogubiła się biedulka...

Też mnie uderzyło jak Kamcia o mężu pisze. Po prostu, olewczo i z pogardą, tak jakby miał on być zadowolony, że ona łaskawie z nim zostanie. To nie jest szczęśliwy związek, jeżeli jedna ze stron ciągle paraduje przed drugą, że żadnym problemem nie jest dla niej go z dnia na dzień zostawić. To nawet nie stoi kilometr od strony słowa "szacunek".

Zgodzę się, że są związki z rozsądku czy też otwarte, w których ludzie potrafią się przyjaźnić i szanować, ale ten do nich za nic nie należy.

Mam podobny problem ale widziany oczyma Twojego męża, czyli jestem facetem , którego żona szuka kontaktów z męszczyznami, rozmowy z kobietami ją nie interesują,
czy Twoj Mąż jest typem faceta do którego nie ma za bardzo o co sie przyczepić, czy nie dopada Cie nuda i rutyna w związku, co my faceci w takim przypadku możemy dla Was kobiet zrobić, bo z obserwacji mojej żony nie za wiele...,
i zastanów sie sama czy jeśli Twój mąż chciałby poznać jakąś koleżanke - jak  Ty byś na to zareagowała? - tu jest odpowiedz na postawione przez Ciebie pytanie:)

Brakuje Ci męskiego pierwiastka w twoim życiu duchowym. Kogoś poza mężem, bliżej. Znajdź sobie przyjaciela, choć to trudne, bo pewnie on będzie chciał seksu. Możesz chwilowo wychodzić z kolezankami, zająć się czymś dla siebie, ale skoro taka myśl aby znaleźć bliższego mężczyznę już w Tobie zakiełkowała, to ta myśl będzie rosła i rosła, bedzie Cię dręczyć, aż zaspokoisz to swoje pragnienie duchowe. Zatem kto wie czy nie lepiej "przemęczyć" tych kilku nowo poznanych mężczyzn, aby stwierdzić, że jednak nie masz ani sił ani ochoty bawić się w takie relacje.

Off top, będący odpowiedzią na poprzedni (usunięty w międzyczasie) off top.
Bardzo proszę o przeniesienie wymiany osobistych uprzejmości poza ten wątek i o zakończenie offu.

"Często szukając czyjegoś spojrzenia, nie zawsze odwracamy się od swojego partnera, ale od osoby którą sie staliśmy".
Esther Perel

Myslę, że po śmierci ukochanego uznałaś, że nie będziesz już w stanie pokochać innego mężczyzny. Stąd to malżeństwo z rozsądku. Dopuszczam też ewentualność, że miałaś cichą nadzieję, że po czasie pokochasz męża, jednak tak się nie stało z dość konkretnego powodu.

Tutaj, na forum, swoiście pojmowana przez Ciebie lojalność względem Twojego byłego mężczyzny, nie pozwoliła ci włączyć informacji o nim do dyskusji od jej początku. Zrobiłaś to dopiero, kiedy poczułaś się nadmiernie, bezpodstawnie atakowana i postawiona w sytuacji bez wyjścia.
Kiedy o nim wspomniałaś, On (tzn. informacja o nim) miał Cię przed tymi atakami "obronić".
Jest nadal w Twoim życiu i ma on (a raczej Twoja pamięć o nim) niebagatelny wpływ na Twoje życie.
Zastanawiałaś się nad tym (o ile w ogóle zgadzasz się w jakis sposób z moją interpretacją)? Czy dopuszczasz możliwość, że ten wpływ niekoniecznie może być pozytywny?

Tam, w Twoim życiu, wierność mu nawet po jego śmierci (taki "emocjonalny celibat"), popadła w końcu w sprzeczność z tym, co jest Twoją istotą, czymś co Cię definiuje jako jednostkę na najbardziej podstawowym, fundamentalnym poziomie -chęcią spełnienia, czerpania z życia ile się da, "wykorzystywaniem życia w każdym momencie" i w różnych jego aspektach (pisałaś też o tym w innym swoim wątku). 
Jest bowiem w duszy człowieka część, która jest wyłącznie NASZA, nawet jeśli dzielimy się nią z bliskimi i nawet kiedy decydujemy tworzyć z kimś "jedność" w związku.
Ona się w Tobie teraz odzywa i domaga się należnych sobie praw. Przy całym szacunku do osoby, którą kochasz bądź kochałaś.

Zgadzam się z Tobą, że "nikt nie jest idealny" i nie jest w stanie spełnić w 100 % oczekiwań partnera. Nie chcąc jednak naruszać pamięci o Twoim zmarłym ukochanym, muszę jednak zauważyć, że jeśli chcesz być konsekwentna, powinnaś również założyć, że i On taki nie był, nie byłby w stanie być, nawet jeśli zapamiętałaś go inaczej. Niezależnie od tego jakbyście się nie kochali i jacy byli szczęśliwi, musiałabyś się w końcu zmierzyć z  jakimś niedosytem, podobnie jak mierzysz się z nim teraz (choć pewnie powody takiego niedosytu wtedy byłyby inne).

Część ludzi w takich sytuacjach wybiera zdradę (nawet wtedy, kiedy twierdzą, że kochają partnera- a Ty nie kochasz...). Pewnie dlatego, że niesie ona za sobą z reguły spełnienie wielu pragnień za jednym zamachem, z jedna osobą. To taki jakby uniwersalny środek na ból ("istnienia"), jak paracetamol na ból konkretnych części ciała. Zazwyczaj wiaże się to z licznymi, często nieodwracalnymi "efektami ubocznymi"...
Pozostali potrafią poradzić sobie w takich sytuacjach nie krzywdząc siebie i innych.

Czytając to co tu piszesz, wydaje mi się, że Ty aspirujesz raczej do tej drugiej grupy, ale powinnaś mieć świadomość, że zamykając się na innych mężczyzn, na nową- inną miłość, w takim układzie najprawdopodobniej nigdy nie będziesz w pełni szczęśliwa, bo nie będziesz w stanie doświadczyć jednej z podstawowej potrzeb, czyli bliskości emocjonalnej (i seksu) z kochaną przez siebie osobą.
Na razie czujesz się "tylko" samotna i jakaś nieokreślonie "niespełniona" i chociaż szukasz rozwiązań nie jest to jeszcze wielki problem.
Jednak z czasem, przedlużająca się frustracja może stać się dla Ciebie nie do zniesienia. Cięzko jest żyć wiele lat wbrew sobie, odmawiając sobie najbardziej potrzebnych sobie potrzeb.
To może Cię zmienić i zaczniesz dryfować w stronę tej pierwszej grupy, nawet jeśli tego teraz nie chcesz.

Niezależnie jednak którą "grupę" ostatecznie wybierzesz -czy zdradzisz, czy nie zdradzisz męża, i jakich innych wyborów dokonasz i jakie działania podejmiesz, to moim zdaniem Twój zasadniczy problem dopóty pozostanie nierozwiązany, dopóki nie zamkniesz tragicznej karty swojej/ Waszej historii, i nie odłożysz pamięci o Nim na honorowe miejsce w swoim sercu, dopuszczając ewentualność że potrafisz znowu kogoś pokochać.

Zastanów się też, czego, jakiego życia i przyszłości chciałby dla Ciebie Twój ukochany? Chciałby żebyś miotała się przez całe życie, żebyś pogodziła się i przestała walczyć o coś co jest dla Ciebie tak ważne i zadowalała się substytutami na stacjach beznzynowych? Albo czy chciałby żebyś żyła w kłamstwie, oszukując najbliższych i ryzykując cierpienie dzieci kiedy mąż zdecyduje się jednak na rozwód?
Ja, gdybym miał odejść na zawsze nie chciałbym czegoś takiego dla swojej kobiety, byłoby mi źle mając świadomość że z mojego powodu wybiera takie życie...

edit..

Do „zobaczenia” obstawiam mniej niż za rok w dziale: rozstanie, flirt, zdrada, rozwód. Przecież taki początkowy scenariusz jest w co trzecim temacie w tamtym dziale. A tu szukanie kwadratowych jaj.

rozumiem twoją interpetację, może mój błąd że nie napisałam na pocżatku wszytskiego, ale nie chciałam się rozpisywać. Im dłuższy post tym mniejsze zainteresowanie. A to że zostałam atakowana przez damskie wpisy to nie przemyślałam tego, ze tu jednak więcej kobiet

masz racje.

Ale u mnie są nowe priorytety, będąc z tym mężczyznĄ z którym jestem, nie chce szukać innego. Za dużo mu zawdzięczam. Myślę że nawet jakbym poznała inną milość nie zostawiłabym tego co mam. Bo dzieki niemu się podniosłam do życia, mamy dzieci których oboje chcieliśmy. Umiem być szcześliwa i nie szczesliwa. To wszytsko zalezy od człowieka co jest dla niego ważne a co nie.
Szukałam opinii na ten temat, dostałam - ale to nie jest wielki problem? czy jeszcze? raczej nie - umiem sobie odmawiać wiece rzeczy. Poznanie kolegi nie jest priorytetem.
uwieRZ że potrafie odmówić sobie dużo rzeczy, może póżniej tego po częsci załuje ale zawsze sa plusy i minusy - ide dalej nie wracam do tyłu.

Zgadzam się, ostatnie zdanie należy do mnie. Ale mogę dać sobie rekę uciąć że nie zdradze, bo nie chce mu zadać takiego bólu i nie dopuszcze bym kogoś nowego pokochała - bo znów zadam mu ból. To by bylo najgorsze w moim zyciu poznać teraz kogoś kogo pokocham a zostawić kogoś kto poświecił dla mnie wszytsko by pomóc mnie i być przy mnie. A jeśli chodzi o uczucie do męzczyzny z którym jestem to jest na tyle że jest on szczęśliwy. A to jest raczej ważne.

nie martw się nie bede sie zadawalała substytutami na stacjach beznzynowych?  (to był żarcik) Wiem o czym piszesz, nie chciałabym tego.

dziękuje za wypowiedz

Przykro mi Ina74 że tak sie dzieje u ciebie. Wiem o czym piszesz. Na pewno nie chciałabym dopuścić do takiej tragedii swoim szczęściem. Bo to nie jest ludzkie nie umiem być aż tak zminą suk* by zniszczyć związek który jest zbudowany od dłuugich lat. Liczy sie dla mnie drugi człowiek.

A pytałaś co daje jemu ta "przyjaciółka" a czego ty mu nie dałaś po 21 latach?

Przyjaciółki mają najczęściej czas na pierdzielenie głupot i uwagę dla miesiączka a żona ma zapierdziel przy czwórce dzieci w tym z autyzmem, więcej obowiązków i odpowiedzialności a Ty jeszcze infantylne Kamciu piszesz co ma ta przyjaciółka.To że Ty masz czas na szukanie jakiś fagasow w związku albo znudzona życiem kierujesz agencje w inną stronę niż rodzina twój wybór ale nie pisze się tak zrozpaczonej kobiecie bo ta kobieta w odróżnieniu od Ciebie ma dopiero problemy!!!

Wcale mnie to nie smuci

to dobrze.

Bardzo z Ciebie arogancka osoba.

Wszystko kręci się wokoło Ciebie i Twoich potrzeb, bo uważasz się za tak wspaniałą, że przecież niewyobrażalnym by było, żeby Twój mąż czy ktokolwiek inny nie leciał z wywalonym ozorem na każde skinięcie paluszkiem. Dobrze to wyczułam w Twoich wcześniejszych postach, kiedy o swoim partnerze wyrażałaś się, po prostu, z szokującym brakiem szacunku. Założę się, że jeżeli on źle by się w tym małżeństwie czuł, to byś nawet nie zauważyła- jest jedynie narzędziem do zapewniania Ci komfortowego życia.

Podtrzymuję wszystko co napisałam wcześniej. Wcale nie przyszłaś tu o poradę, ale po to by pochwalić się swoją za*ebistością i zostać poklepaną po pleckach jak to fajnie będzie sobie znaleźć kolegę, co Ci umili życie.

Skoro masz taki dobry związek partnerski, w którym się rozmawia to skąd to:

Zatem nie rozmawiasz z nim o wszystkim.
Partnerstwa też chyba brakuje, jesteś znudzona, brakuje Ci emocji i myślisz, że otrzymasz je poznając innego faceta.
Pewnie, że emocje i adrenalina wrócą, ale równie dobrze, mogą wrócić do Twojego małżeństwa, gdybyś była szczera ze swoim mężem.

Po pierwsze napisałam o rade, po drugie jak zadecyduje że jest taka potrzeba to porozmawiam o tym z mężem. Plan poznania "kolegi" to tylko plan. Nie zadecydowałam czy będę ten plan realizować.

Komfort to nie tylko kasa i poziom życia, ale również stabilizacja emocjonalna i świadomość tego, że Pan Pantoflarz zawsze w domu będzie na każde skinienie.

Jesteś z nim, nie dlatego, że jest Twoim przyjacielem i ukochaną osobą, ale dlatego, że Ci z nim wygodnie. Wiesz, ja bardzo lubię siedzieć w kilkuletnim skórzanym fotelu- totalny komfort- co nie znaczy, że pałam do niego szczególnie głębokim uczuciem i że nie wymienię go na nowy model jak się nadarzy okazja.

Mam niesmak jak Cię czytam

Pan Pantoflarz haha

To ty tak twierdzisz, czemu z nim jestem, a ja nie będę cię ukierunkowywać.

To nie czytaj. Mało jest tematów ? Jednego się uczepiłaś?