Czy kolega w małżeństwie to coś złego? dopadła mnie samotność - Netkobiety.pl

oj dużo rzeczy, ale przez tyle lat małżeństwa zdążyłam się do tego przyzwyczaić że wszystkiego mieć nie można

Szkot chodzi o to że jestem szczęśliwa z życia jakie prowadzę, rodzinie i zawodowo - ale taka nie do końca szczęśliwa. Może faktycznie teraz bardziej mi brakuje jakiegoś kontaktu, rozmowy z kimś nawet o pogodzie. Mąż zapracowany mniej rozmawiamy.

A w jaki sposób to właśnie kolega miałby dostarczyć Ci spełnienia w małżeństwie ?

zamiast szukać jakiegoś 1 kolegi do towarzystwa znajdż jakieś hobby, gdzie będziesz mieć kontakt z ludżmi większy.. Lub poszerz działalność firmy w tym kierunku.
Nic w tym złego, że masz potrzebę kontaktu z innymi ludżmi- a z mężczyznami rozmawia się inaczej jednak.

Kwiaty, gdy nie są podlewane, więdną.

Nie nie mam zamiaru, jakbym miała zamiar na pewno bym nie pisała tego i spotykała się z tym facetem. Nie wiąże pracy z życiem osobistym. To że uśmiecham się do przedstawiciela handlowego i z nim rozmawiam to chyba nic złego. Poza tym nigdzie nie napisałam że mi dom przeszkadza, dzieci, mąż - napisałam tylko że może jestem już tym zmęczona i potrzebuje chwili dla siebie.

Wiedz, że facet nie będzie chciał być tylko Twoim kolegą. Wygląda jak gdybyś próbowała usprawiedliwic przed sobą pomysł na romans.

jak to będzie ktoś z kim ma codzienny kontakt to tak może być. więc bezpieczniej ogólnie towarzysko się otworzyć niż 1 znależć..

Poważnie? każdy facet myśli tylko o jednym? Mam inne doświadczenie, szczerość to podstawa. Jeśli "kolega" coś chce ucinam kontakt - nie takie były wcześniej ustalenia.

Może i racja Ela210 - towarzysko? tzn wychodzić na miasto bez męża - trochę słabe Ja nie chce kontaktu "z kolegą" codziennie raz w tygodniu pogadać o pogodzie. Dobra mam plan będę gadała z Panem na stacji benzynowej jak tankuje auto - zawsze codziennie na inną stację będę jezdzic hahaha zawsze sama tankuje - bede teraz zwlekać by zatankował dłużej pogadam

Averyl - wiem że wiekszość facetów chcę więcej. ale uwież mi że miałam w życiu 2 przyjacieli z którymi utrzymywałam kontakt ponad 6lata bez seksu. Wiadomo były sytuacje takie że ktoś chciał więcej ale udało się to bezpiecznie zakończyć bez straty przyjaźni. Wydaje mi się że chodzi o wcześniejsze ustalenia typu "nie zakochaj się we mnie" choć wiem że mężczyzna też ma uczucia, na pewno nie starałabym go skrzywdzić czy wykorzystać. Otwarcie mówiąc mam męża dzieci nie chce tego psuć ale czasem jakiś kontakt głupi e-mail? telefon? kawa raz w miesiącu. Ja nie jestem w stanie codziennie spotykać się z "kolegą". Mój mąż na pewno by tego "kolegi" nie zaakceptował. Dla niego nowy mój "kolega" to jak romans.

Nie każdy. Miałem w swoim życiu dwie długoletnie przyjaciółki i nigdy nie było żadnych romansów chociaż nikomu by to nie przeszkadzało (okresy gdy oboje byliśmy sami). Przyjeżdzaliśmy do siebie, spędzaliśmy całe dnie razem i do niczego nie doszło. Z mojej strony wyglądało to tak że obie były fajnymi i atrakcyjnymi kobietkami, ale coś mi nie odpowiadało aby chcieć się wiązać... za to chwila przyjemności w łóżku zepsułaby przyjaźń. Z ich strony oczywiście nie wiem i nigdy się nie dowiem co im w głowach siedziało. No ale to już przeszłość, chociaż nadal się kontaktujemy to bardzo rzadko.

KamciaDiabliczka - nie twierdzę, że tak, ani że nie, napisałam, że jest to układ, w którym jest wiele zmiennych, niezależynych tylko od ciebie. Możesz ustalić, że nie wchodzicie głębiej w znajomość, co nie oznacza, że facet się nie zakocha w tobie. Np. moja znajoma, jej obecny partner był na jej ślubie, razem przyjaźnili się lata całe, gdy mąż zmarł, to ten przyjaciel zajął miejsce męża, coś się zmieniło w ich relacji. Jeśli twoje małżeństwo nie jest idealne, to sama wystawiasz się na pokusę, że ten przyjaciel może być pod różnymi względami atrakcyjniejszy od męża
Nie ma nic złego w spotkaniu, rozmowie, jeśli czujesz, że brakuje ci przyjaźni, że umiesz utrzymać ją we właściwych ramach, to czemu nie - twoje życie.

Kamcia.... a Ty czy miałabys cos przeciw by mąż miał ..kolezankę??
ja wychodzę na miasto bez męża i sobie chwalę, "uprawiam" co jakis czas takie wyjscia, na mnie działa super.. tylko ja, moja kumpela ze studiow i nasza muza...:)))) ..  taki wysiłek fizyczny bo ostro tam dajemy... w sensie.... tanczymy.. ;], ładuje baterie i leczy z ... wszelkich braków bardziej ...niz kolega serio :]
trzeba znaleźć po prostu swój sposób - czego Ci życzę, ale ..kolega nie jest dobrym chyba rozwiązaniem....
i mowie to jako mężatka, 2 dzieci, stabilna praca..  mająca i kolegę... i koleżankę... )

cześka8 raczej tak, może mieć koleżankę. Nie miałabym nic przeciwko. W naszym związku liczy się szczerość. Jesli natomiast doszło by u nich do romansu to moje małżeństwo by się skończyło. On wie ile jestem warta i czy warto układać sobie życie na nowo czy nie? Nie boje się jutra - może ma lepszy czas dla mnie.

Co do wyjścia na miasto też myślałam o takim "tanecznym" wyjściu. Może i mi pomoże. Spróbuje. Dziękuję za wypowiedz.

Nigdy już nie chciałabym się zamknąć wyłącznie w kręgu małżeńśtwa i rodziny. Potrzebuję wolnośći, przyjaźni, spotkań z ludźmi. Mam swój kręgosłup moralny i zasady, zdradą gardzę i nie zrobię tego, ale chcę być wolnym człowiekiem.
Ze zgrozą dzisiaj myślę, że będąc w małżeństwie przez 10 lat prawie nie odwiedzałam mojej najlepszej przyjaciółki (na szczęście ona bywała często w moim mieście, są też telefony). Dziś nie dopuściłabym do tego.

P.S. Już jako rozwódka poznałam pewnego kolegę. Był w związku na odległość, a z powodów zawodowych spędzał dużo czasu w naszym mieście. Często nawet późnym wieczorem wpadał do mnie na pogawędki, spacerowaliśmy po mieście, raz się zdarzyło wyskoczyć wspólnie na czosnek niedźwiedzi, bo znam miejsce gdzie rośnie. Nigdy nikt nikogo nie podrywał, Dla mnie i dla niego jasne jest, że pewnych rzeczy się po prostu nie robi. Pomimo swojego całkiem poważnego wieku, nie mogę wyjść ze zdumienia, że nie dla wszystkich jest to oczywiste.
Kolega jest świetnym facetem, życzyłabym sobie takiego towarzysza życia, ale nigdy w głowie nie powstał mi pomysł, by brać go pod uwagę w "tych" kategoriach. Dziś jest ojcem półtorarocznego synka i ma dla mnie niewiele czasu. Akceptuję to i szanuję, ale zawsze będzie moim przyjacielem.
Można? Można!

Jakoś niejasno mi to brzmi, a zwłaszcza "w naszym związku liczy się szczerość" vs. "Może rutyna w małżeństwie jak to mawiają - choć nie daje mężowi takich znaków"

Czyli szczerość ale jednak mu nie powiesz, że czujesz się samotna? Nie rozumiem, jak ma działać taki związek. Nie mówię, że miałby Ci od razu rozwiązać ten problem, ale jak to  w systemie, jeśli jeden trybik szwankuje, to możesz mieć pewność, że pozostałe już nie działają tak jak trzeba.

Mam wrażenie, że wiesz, że Twoja chęć kontaktu z kolegami nie jest do końca w niewinna, bo byś nie miała oporów, żeby o samotności i potrzebie kontaktu powiedzieć mężowi. I też nie usłyszałam tutaj ani jednego zdania świadczącego o tym, że chciałabyś więcej kontaktu z mężem, właśnie z nim, żeby nie czuć się samotną.

Cóż, może obrażę kogoś, ale uważam, że nudzą się ludzie... nudni, nie mający swojego życia i przestrzeni, własnego świata. Naiwnością jest dla mnie wierzyć że partner wystarczy za wszystkich i wszystko.  Stąd się biorą zdrady i durne pomysły, że się oczekuje rzeczy niemożliwych.

Przeczytałam chyba wszystkie komentarze Wasze i nie będę ciągnąć już wątku.

Prawie każdy myśli że chce mi się romansu, przygody i to jest złe - a tak nie jest

Mam się zająć czymś czyli hobby sportem by nie stwarzać sobie problemów - ale to nie jest problem, umiem z tym żyć.

Ktoś wspomniał o szczerości - nie zrobiłem nic złego by się do czegoś przyznać, szczera rozmowa tu nic nie da zacznie się dopiero robić problem. Bedzie myślał za dużo, co robi źle, będę miała większa kontrolę choć nic złego nie zrobiłam. Szczerość może być wtedy kiedy spotkam się z kolegą i mu dopiero oświadczę o problemie niż go najpierw tworzyć.
Jeśli rutyna wejdzie w mój związek a nie pisałam że weszła - to wtedy szczera rozmowa potrzebna, by coś zmienić.

Znacie faceta który jest od wszystkiego. Nie znam idealnego małżeństwa. Zawsze którejś stronie nie pasuje coś. Wy myślicie że są ideały?
Nikt nigdy nie zastanawiał się co by było gdyby?

Jeśli żyjecie w małżeństwie gdzie każda strona jest ideałem to Was podziwiam. kończę wątek.

Ha! Nocuję dziś u koleżanki i nie mogę zasnąć, więc zaglądam na forum.
Kamciu, co do mnie, to proszę, nie zrozum mnie źle.
Rozumiem Cię i nie mam zamiaru odsądzać od czci i wiary. Jestem skłonna zaryzykować twierdzenie, że jeśli zafiksujemy się na związku, możemy zacząć się w nim dusić, a wtedy łatwiej o głupstwa i pokusy. O wiele zdrowiej jest mieć przyjaciół, znajomych, dla odmiany spotkać się z koleżanką czy kumplem. Nie uważam, że każdy kontakt z płcią przeciwną grozi erotycznym podtekstem. To my decydujemy.
Mnie akurat koleżanki wystarczą, zawsze przeważały wśród moich znajomych, ale też nie zamierzam okopywać się w jakimś getcie i unikać mężczyzn spoza związku. Znam niejedną kobietę która lepiej dogaduje się z facetami niż z innymi kobietami.
Ale uczciwa i otwarta komunikacja z mężem też oczywiście jest bardzo ważna. Źle bym się czuła, gdyby ktoś był wobec mnie zazdrosny i pełen podejrzliwości, upokarzałoby mnie mnie to i bolało.

Jak autorce sie nudzi w związku to proponuje pokazać ten topik męzowi, przecież ona nie robi nic złego, wiec nie ma sie czego bać, ale gwarantuje, żę nudno jej juz nie bedzie....
Podziewiam kobiety, że potrafią sobie wmawiać i usprawiedliwiać prawie wszystko.

Oczywiście faceci tak nie mają.

Jak mawiał Kazimierz Pawlak: mądrego to i warto posłuchać.

To mówi dużo, dlaczego w większości przypadków nie radzą sobie w polityce

Tak mnie zastanawia, czy podejście niektórych użytkowników nie wzięło się troszkę również z odniesienia do poprzednich tematów autorki.

Przeczytałam dużo - i dziękuje za wpisy, to nie jest tak że chciałam przeczytać co chciałam, są różne spostrzeżenia i ciesze się że je przeczytałam.
Nie to nie jest wymówka - ja mogę z nim porozmawiać ale po co wnosić zamęt do związku? Ja jeszcze nie podjęłam decyzji czy będę szukać :kolegi: po co mam psuć jak jest dobrze. Jak wcześniej napisałam nie mam zbytnio czasu, bo praca, dom, dzieci, jeżdżenie z dziećmi na basen, tance ja jeszcze wieczorami siłownia. Z mężem mi się nie nudzi rozmawiamy codziennie, kontakt jest bardzo dobry, wszystkie potrzeby są zaspokojone. Nie jest ideałem tak jak ty piszesz też zaciskam zęby i robię to czego on nie może zrobić by nie wprowadzać niepotrzebnych dyskusji. Ja nie jestem z osób które chcą wychować męża by mi pasowało, zmienić by zaczął np sprzątać (to jest przykład) fakt  można porozmawiać ale nic nie na sile. Jak w domu nigdy nie sprzątał i nie wie jak wygląda odkurzacz to ja na sile nie będę rozmaiwac by jednak zaczal to robic wychodze innym wyjsciem kupuje irobota by nie dyskutować. Dla mnie szkoda czasu na kłótnie trzeba robić tak by było dobrze. Trzeba się starać by nie stwarzać problemów.

wymyśliłam Nie szukam już kolegi by się nie przyzwyczaił i nie zakochał Codziennie jestem w mieście więc wychacze stacje benzynową i będę codziennie gadać z gościem ze stacji i uśmiechać się - nie musi być kolega - może być nieznajomy

Nie nudzi się, post mogłabym pokazać ale po co? Umiem ryzykować, mogłabym pokazać ale po co by zadać mu ból? nie lubie tego. No i tak jak piszesz nie będę miała już nudno.

A kolegą nie chce zastąpić męża. Dużo ludzi na forum uważa że nie ma przyjazni damsko/meskiej że zawsze pojawia się uczucie i seks. Ja się z tym nie zgadzam. Ale nie będę się znów powtarzać.

Pozory. Jeżeli obrócimy monetę reszką do góry, to przestanie ona być monetą?

Piegowata, ale to właśnie o to chodzi, żeby przez doświadczenia wyrobić w sobie taką postawę, że nie ma ustępstw. Albo jest ktoś, kto nam pasuje na 100% albo nie ma. Samemu też można żyć.
Ja sobie nie wyobrażam, żeby mój partner mi czegoś zabraniał. Przecież jestem wolnym człowiekiem. Chciałam jechać z koleżankami nad morze na weekend to pojechałam. Chcę iść na kawę ze starym przyjacielem to idę. I tak samo mój partner. Jak coś chce zrobić to to robi. Tak długo jak jesteśmy fair w stosunku do siebie, nie oszukujemy się wzajemnie i nie podejrzewamy się nie wiadomo o co to taki układ się naprawdę świetnie sprawdza. Nie wyobrażam sobie czegokolwiek w związku udawać albo rezygnować z rzeczy dla mnie ważnych. To nie jest związek tylko właśnie bycie z kimś, bo wreszcie ktoś mnie zechciał i teraz trzymam się go kurczowo, żeby przypadkiem nie odszedł.

Lady Loka, sto procent mojej zgody.
Niepodobna, jestem przeciwniczką uogólnień. Są jednak indywidualne różnice, choć nie da się ukryć, że my, kobiety za często przypisujemy mężczyznom nasze myślenie i odczuwanie.
Jednak nie zgodzę się ze sprowadzaniem facetów wyłącznie do roli seksualnych maszynek. Zdarzało mi się spotykać takich, którzy jednak szukali po prostu kontaktu, przyjaźni, towarzystwa i zdziwieni byli, gdy oświadczałam wprost, że na żadne romanse się nie "piszę", że przyszło mi to do głowy. Jasne jest dla mnie, że na pewne poufałości, naturalne w związku, z kolegą sobie nie pozwolę, że są granice i to ja sama jestem ich świadoma, nikt nie musi mnie "pilnować", ale są, o dziwo faceci, którzy potrafią po prostu się przyjaźnić, a płeć przyjaciela to już inna sprawa. Mój kolega, o którym wspomniałam kilka postów wyżej sprowadził się  do naszego miasta, gdzie nikogo nie znał i poszukiwał po prostu towarzystwa. A że jest otwarty, przedsiębiorczy, głowę ma na karku zabrał się do sprawy konkretnie: najpierw poznal przez internet moją koleżankę, potem ona wciągnęła do paczki mnie. Nikt nigdy nikogo nie podrywał, choć obiektywnie stwierdzam, że jego dziewczyna ma naprawdę fajnego faceta. Ten kolega nieraz wspominał, że przez całe życie jakoś lepiej dogadywał się z dziewczynami, choć jest stuprocentowym mężczyzną. Taka osobowość, taki typ.
Gdy czasami czytam na ten temat, obserwuję, odnoszę wrażenie, że faceci bywają jescze bardziej spętani normami obyczajowymi niż my, kobiety. "Nie wypada" im dzieilć się emocjami, rozmawiać od serca itd., "muszą" trzymać fason przed kolegami, a z kobietami jest inna rozmowa. Wmawia się i im, i nam, że facet myśli jedną częścią ciała, a przecież oni też czują i myślą, choć pewnie ciut inaczej.
Nie jestem oczywiście znawczynią, ale tak mi się wydaje.
Ja tam lubię sobie z mądrym facetem pogadać, choć bardzo długo byłam wobec nich chorobliwie nieśmiała. Potrafią jasno i konkretnie postawić sprawy, gdy kobiety dzielą włos na czworo i na moje pytanie o stół, opowiadają o... kapeluszu Nie znaczy to, ze nie cenię i nie lubię kobiet, bo choćby dzisiejszej nocy doświadczałam pięknej kobiecej przyjaźni (koleżanka rozstała się z chłopakiem i nie chciała spać w pustym domu) wieczór spędziłam w czysto babskim gronie i było super.
Uzupełniamy się i to jest fantastyczne

Ten mityczny firendzone znaczy "on, chce sobie poprzez koleżeństwo wychodzić zainteresowanie. ona, nie widzi go w kontekście seksualnym ale nie daje mu kosza, bo ma korzyści ze znajomości".

Znajomości 1na1 (damko-męskich) to raczej na dłuższą metę nie ma

Smutne? Wcale nie. Odczuwam to jako bardzo wyzwalające. To wielka wolność nie czuć tej presji że muszę być z facetem bo inaczej zginę z samotności i umrę z rozpaczy. Niezależność jest zajefajna!
Że związek trzeba pielęgnować, to jasne, ale co z pielęgnowaniem ma wspólnego kontrolowanie drugiej osoby?
Ktoś wyżej napisał że bałby się takiego pogxadywania żony przez internet z innym facetem. Moje zdanie jest takie że jeśli mam się ciągle obawiać o czyjąś wierność, to wolę być sama. Chcę miłości z wyboru, prawdziwej a nie wymuszonej jakimiś moimi zakazami i nakazami. Miłość wymuszona jest dla mnie zaprzeczeniem miłości. Jeśli ktoś ma mnie zostawić dla jakiejś koleżanki, to bardzo dobrze niech to zrobi szybko, żebym się nie łudziła za długo. Droga wolna i jak to gdzieś wyczytałam, bajo szerokości.

wyrzeczenia, harówka?
wg mnie wystarczy wcześniej szczerość - obustronna. Czyli nikt nie udaje, ze odpowiada mu to, co mu nie odpowiada.
Np. odcięcie się od męskiego towarzystwa czy kobiecego, jak  mu ono potrzebne w takiej zwykłej formie, koleżanek, kolegów.?
Uwierzyłabym nawet autorce że nie o podteksty chodzi, ale Ona odrzuca pomysły poszerzenia kręgu znajomych w normalny sposób, odrzuca swoje hobby, gdzie łatwo o męskich znajomych, tylko chce jakiegoś 1 "przyjaciela" szukać..

Oczywiście niewykluczone jest, a nawet prawdopodobne, że Autorka sama siebie oszukuje z tą przyjaźnią. Ale niekoniecznie. Uderza mnie za to fakt, że nie rozmawia o tych swoich brakach i pragnieniach z mężem, że zamiata problemy pod dywan.
A ten cały mąż nie zdaje sobie sprawy że zazdrością wyrządza krzywdę przede wszystkim sobie. Zamyka kobietę w klatce. Ile można wytrzymać w niewoli?