Presja otoczenia, pieniądze - Netkobiety.pl

I pozwalasz córce na takie coś ? Przecież to ryje banie niemiłosiernie. Instagram zmienia mózgi dziewczynom tak jak porno chłopakom.

I dlatego warto dążyć do równowagi i optymalizacji. Jak najmniejszym kosztem czasu i zdrowia zarobić jak najwięcej. Warto budować fundamenty pod dochód pasywny:
aplikacje, szablony i wtyczki do różnych blogów czy sklepów, rentierka, prowadzenie bloga, sprzedaż e-booków, kryptowaluty, jakieś zlecenia, sprzedaż starych rzeczy, antyków itp. Możliwości jest sporo.

Fajnie być takim wolnym elektronem. Jakiś spokojny bez stresowy etacik po 8h na dobę za 3500/4000 netto a reszta to dochód pasywny. Ewentualnie jakaś praca zdalna czy czy pół zdalna.

Ja pochodzę z subiektywnie biednej rodziny. Subiektywnie, bo obiektywnie dopiero z relacji innych osób dowiedziałem się, że moja rodzina była uważana za dobrze sytuowaną i że byłem "dobrą partią" Subiektywnie zaś od małego każdy grosz był wyliczony, co ojciec wymyślał żeby trochę było lepiej to głowa mała. Najbardziej zajebiste wakacje były jak ojciec pakował na przyczepkę skrzynkę ziemniaków, cebulę, słoiki itp. i jechaliśmy na 2 tygodnie pod namiot nad jeziorem. Jako nastolatek nie miałem ciuchów jak dzieci prywaciarzy, zegarków z melodyjkami i podobnych gadżetów. Dostawałem to na co rodziców było stać, to znaczy absolutne minimum w zakresie ciuchów. Jedynie na książki zawsze mogłem od mamy wyciągnąć jakiś grosz. Pierwszy komputer czyli ZX Spectrum kupiłem z bratem na spółkę za zarobione w wakacje pieniądze przy sprzedaży warzyw z działki rodziców oraz z rozładowywania wagonów na bocznicy kolejowej. Miałem wtedy chyba 16 lat. Brat kupił sobie sprzęt zwany dumnie hi-fi znanej polskiej firmy za pieniądze uzyskane ze sprzedaży choinek. Sam zorganizował zakup drzewek w szkółce, transport wynajętym Jelczem do nas i razem sprzedawaliśmy. Samochód (rzęch) kupił sobie po pół roku pracy przy kwiatach za granicą (wziął dziekankę na studiach). Ja na studiach miałem wyliczony każdy grosz, rodzice dawali mi ile mogli i wystarczało to po prostu na przeżycie. Na piwko i imprezy już nie bardzo Na te sprawy musiałem zacząć zarabiać sam i w sumie z czasem wpadało mi na tyle, że miałem drugie tyle co dawali mi rodzice. Mimo wszystko przykro było patrzeć, że ludzie na studiach zaczynają mieć PC-ty, bo kupowali je im rodzice. Mnie do głowy nie wpadło żeby prosić o to rodziców. Po studiach przeniosłem się do zupełnie innego miasta, gdzie prawie nikogo nie znałem. Pojechałem w ciemno, znalazłem pracę z marszu, fakt, że to był duży plus w czasach 20 % bezrobocia. Wynająłem kawalerkę, gdzie zamieszkałem z przyszłą małżonką, która jeszcze studiowała. Zarabiałem grosze ale nasi rodzice pomagali nam jak mogli. Byłem typowym słoikiem, bo pomoc rodziców miała przede wszystkim wymiar właśnie żarcia. To było naprawdę coś. Mimo wszystko przez kilka lat w zasadzie żarliśmy korę z drzew. Mam jednak dobry zawód więc z czasem zaczęło być lepiej. Teoretycznie nawet dużo lepiej Wracając do pierwszego akapitu, obiektywnie jestem człowiekiem zamożnym. Subiektywnie przecież sporo z tego trzeba spłacać. Kredyty hipoteczne, leasing samochodów, potrzeby dwójki dzieci, życie. Oczywiście, że stać mnie nawet na wakacje w Dubaju ale jakoś nigdy się nie wybraliśmy Nawet w zeszłym roku siedzieliśmy i oglądaliśmy na social mediach, gdzie to znajomi się bawią za granicą. Mieliśmy akurat do dyspozycji całkiem miłą sumkę pieniędzy. No i przyznaje bardzo korciło, nawet nie tyle chodziło o nas co żeby dzieci pojechały. Jednak w końcu postanowiliśmy włożyć te pieniądze w dalsze prace przy domu, bo w tym domu dzieci mieszkają na co dzień.
Kiedy ja poczułem, że w końcu dobrze zarabiam i dobrze nam się żyje? Banalnie. Kiedy nie odczuwałem zabrania rodziny do kina, knajpy itp. jako uszczerbku w portfelu. Tylko tyle i aż tyle.
Do czego zmierzam. Mam dobry zawód i zarabiam przyzwoicie jak na to miejsce w Polsce. Wiem jednak, że z moimi kwalifikacjami w stolicy zarabiałbym dużo więcej. Nawet tu gdzie żyję zarabiałbym ze 2 razy więcej. Tylko to wymagałoby całkowitego oddania się pracy, a mnie się nie chce Wiem, że tak ludzie robią. Moi znajomi z zawodu. Harują jak woły 12 godzin na dobę, mają lepsze samochody niż ja, jeżdżą na narty w Alpy, w wakacje nad jakieś ciepłe morze. Ja nie chciałem i nie chcę takiego życia. Dlatego zrezygnowałem z życia w milionowym mieście, nie wybrałem się do stolicy, gdzie perspektywy kariery miałbym największe. Wybrałem sobie takie miasto w sam raz Teraz mam dom na wsi pod miastem, pracuję tyle ile chcę, mam czas dla dzieci, na swoje hobby. Po południu wychodzę sobie z piwkiem na taras. Cisza, spokój. Ptaszki śpiewają, koniki polne grają. Jak się zrobi ciemno biorę lornetkę i patrzę w gwiazdy, których widać nad moim niebem miliony. Taki wybór

Rozwiązaniem nie są dwie prace tylko wycelowanie w to, co się potrafi.

Owszem, napisałam wyżej, ze celowałam poniżej możliwości. Stąd dwie prace były koniecznością. Teraz staram się to zmienić

Nie wiem, czy nie doczytałam czy nie napisałaś, czym się zajmujesz?
Porównywanie się jest bez sensu, to jedno. W tym wieku w moim otoczeniu mało kto żyje tak wystawnie o ile sam się utrzymuje. Ale skoro uważasz, że zarabiasz za mało żeby miec jakiś komfort to może warto by było pomyśleć co innego mogłabyś robić? Własny biznes to też nie żadne kokosy od razu.

sorki za wtrącenie

korpo. Można ładnie wyskoczyć finansowo, sporo odłożyć, a potem iść gdzieś, gdzie faktycznie pcha pasja. Jak się zna 2 języki obce na dobrym poziomie to spokojnie 4-5k na początek brutto można dostać.

Zacznij od robienia paznokci znajomym, koleżankom, sąsiadkom. Na początek za drobne kwoty, żeby Ci się przynajmniej materiały zwróciły. Nabierzesz dzięki temu wprawy, a i stres będzie mniejszy. Dzięki temu wypracujesz sobie grono stałych klientek, a to może być pierwszy krok do usamodzielnienia się. Czytaj, oglądaj filmy na YT, próbuj, to nic nie kosztuje, a czas na to masz.

Zakładałam jakiekolwiek umiejętności np. ukończone studia na jakimkolwiek kierunku, skończone liceum, bo bez tego to wiadomo, że się tyle nie dostanie.
Dwa języki obce na dobrym poziomie to jest skończenie przeciętnych studiów, na których jest lektorat
w podstawówkach dzieciaki uczą się dwóch języków.
Poza tym np. u mnie w pracy był program, w którym przez pół roku chodziło się na intensywny kurs językowy, po którym dostawało się umowę na rok (wprawdzie z lojalką, ale zawsze to coś).

W moim regionie jak ktoś zna dobrze niemiecki, to wyjeżdża do pracy tuż za zachodnią granicą. Młodzi ludzie po studiach zostają zazwyczaj w większych miastach i często trafiają do korpo. Tylko z kolei tam ta pensja to jest w zasadzie wielkie nic, bo koszt zakupu mieszkania jest kosmiczny. Wybijają się tylko najlepsi.

A my pisaliśmy LL o tych "wspaniałych" ofertach dla kogoś " bez szczególnych umiejętności " i takich w naszym kraju wśród młodych ludzi jest większość, włączając w to absolwentów nic nie przydatnych studiów.

Za łatwo zrezygnowałaś i zupełnie niepotrzebnie się wycofałaś!

Jak pierwszy raz zjeżdżałam na nartach, to przejechałam gościowi po deskach, a na koniec wpadłam w choinki, co mi uratowało życie, bo poniżej był ostry spad i kamienny potok. Że już nie wspomnę o tym, że spadłam oczywiście z wyciągu i zanim się wygrzebałam, to wyciąg był zablokowany chyba z 5 minut. Boshe, jaki to był obciach Chciałam się zapaść pod ziemię i z płaczem wrócić do domu. Mój nauczyciel mi jednak wbił do głowy po góralsku - JAK SIĘ NIE PRZEWRÓCISZ, TO SIĘ NIE NAUCZYSZ.

Nie ma takiej pracy, aby chociaż raz nie przeżyć obciachu, opierdo**** od szefa, awantury od klienta. Aby chociaż raz  czegoś  totalnie nie spier****, nie zapomnieć, nie strzelić gafy życia. Wierz mi, że zawsze coś się takiego człowiekowi przytrafia, zwłaszcza gdy się ktoś uczy. Myślisz, że każda fryzjerka to od razu jakaś Jaga Hupało ?? I że każda kosmetyczka od razu robi idealne brwi? Ja do mojej chodzę od lat, a raz się tak zagadałyśmy, że mi zrobiła jedną wyżej o pół centymetra i całkiem inny kształt łuku. Myślałam, że padnę przed lustrem. I nie powiem, żebym była zadowolona, przez rok chodziłam do kogoś innego To się KAŻDEMU zdarza i trzeba przez to przejść. Jednym uchem wpuścić, drugim wypuścić, przeprosić albo nic nie gadać, jak się trafi na klienta krzykacza , naprawić błędy i hejah do przodu. Nie od razu Kraków zbudowano i każdy, absolutnie każdy może mieć zły dzień, jesteśmy tylko ludźmi nie maszynami.

A Ty, jak masz miłą aparycję i poczucie humoru, to wielki wielki plus do pracy z klientkami, klientami. Nikt podczas zabiegów nie chce patrzeć na naburmuszoną gębę. Ja bym na Twoim miejscu wróciła do tego, a brwi to także super pomysł, o ile masz zdolności manualne

Co do instagrama, to bym sobie odpuściła obserwowanie tych niepotrzebnych stron, które Cię tylko dołują, za to bym zrobiła sobie katalog inspiracji, aby mieć zawsze pojęcie o najnowszych trendach i aby nigdy nie być w tyle.
I sama bym założyła stronę, także na fejsie, ze swoimi pracami, wg najnowszych trendów, z pięknymi fotami, takimi, że jak tylko spojrzysz, to ci się od razu portfel otwiera -tadam, już dzwonię do tej uśmiechniętej pani i się umawiam na pazurki. Reklama to podstawa. I pamiętaj, że musisz być zawsze O KROK DO PRZODU, nigdy passe. Musisz się czymś wyróżniać, wyrobić sobie styl.

Zamiast odkładać na wczasy w Dubaju (niczego nie ma tam ciekawego, serio), zakupiłabym dobre materiały, najmodniejsze kolory lakierów, nowoczesną lampę itp.

Z tymi językami wcale nie wygląda tak różowo. Ja jestem jedyną osobą w wielkiej firmie, która zna 3 języki i bardzo bym się ucieszyła, gdyby przyszedł ktoś młody z dobrym angielskim poza innymi umiejętnościami. Nie ma, a ludzi po studiach jest multum (z tym, że studia byle jakie, dla papierków). Nie pamiętam ani jednego cv, by ktoś znał dobrze choć jeden język, a co dopiero dwa, za wyjątkiem wakatu w dziale eksportu (tutaj z kolei kandydatom brakowało innych umiejętności).

To dokładnie tak jak ja .
Też czuję, że niewiele umiem. W zasadzie nic nie potrafię poza pracami biurowymi. Wiele lat robiłam ten sam błąd co Ty.  Skupiałam się na negatywach, niedociągnięciach. W końcu przestałam dostrzegać pozytywy i wydawało mi się, ze kompletnie nic nie umiem i jestem beznadziejna. Po prostu sama sprowadziłam do dołu swoje poczucie wartości.
Zamiast kursu przydałoby Ci się najpierw podbudowanie siebie, nabranie pewności siebie, a wtedy dopiero kurs dokształcający i wykorzystasz go na 100%. Do tego czas zacząć wykorzystywać atut jakim jest miła aparycja i poczucie humoru. Znam taką kobietę, która uśmiechem potrafiła rozładować każdą stresującą atmosferę, a każdy błąd (a robiła je ) potrafiła dobrym nastrojem jakoś tak sprytnie opleść, że uchodziło jej na sucho .

A poza tym... myślisz, że wszyscy pracują tak bezbłędnie i idealnie? Zapewniam, ze każdy, dokładnie każdy popełni czasem jakiś błąd. Jednym się po prostu udaje i nikt nie zauważa, albo potrafią go ukryć, albo nikt im go nie wytknie... ot cała filozofia. Pozostali czasem dostaną opierdziel od szefa lub klienta. Szefowa widziała Twój stres, Twój spadek pewności siebie i dlatego Cie zwolniła.

Ok, rozumiem to ale mnie rodzice nie rozpuszczali, bo tak postanowili tylko nie mieli kasy Fakt nie ocierało się to o głód w żadnym wypadku. Mój staruszek choć też alkoholik, to z gatunku tych pozytywnych i ręce sobie po łokcie urabiał. Natomiast to życiowe poczucie, że inni mają, a ja nie jakiś tam wpływ miało. U mojej żony było gorzej, bo u nich bywało bardzo krucho. I tak dobraliśmy się, że oboje mamy jakąś traumę na punkcie zabezpieczenia dzieci. Ja jak pisałem nie chcę się w życiu zarzynać dla kasy ale wyrosłem na skąpca. Nie że lubię hajs, po prostu źle się czuję jak jest go mało na koncie. Czuję zagrożenie egzystencjonalne. Z drugiej strony chcę być w domu, nie chcę być gościem dla dzieci czy to z powodu urabiania się po łokcie czy z powodu picia. Nie chcę odbywać pierwszych, poważnych rozmów z synem kiedy będzie miał on 30 lat
W kontekście rozterek autorki trzeba mieć lub nauczyć się odporności. Zawsze będzie ktoś kto ma więcej. Trzeba umieć ustalić za jaką cenę ma więcej i czy samemu jest się gotowym ponieść taką cenę.

Dokładnie tak w ogłoszeniach o pracę często jest ,,native english speaker required" a potem idzie człowiek do takiej pracy i połowa osób korzysta z google translate żeby napisać jakiegokolwiek meila xD

Przy czym...naszymi klientami często są korporacje podzlecające robotę dalej i od nich dostajemy maile, a nie bezpośrednio od tego klienta, który stworzył projekt; a korpolengłydż jest specyficzny i wiele rzeczy tam przejdzie : D
Edit: trzeba być rozgarniętym inaczej, żeby się w ogóle nie dogadać.

Snake, to mamy podobnie, też mam taką schizę na punkcie zabezpieczenia. I gdybym miała jechać na Seszele, to nie z wypłaty, ale z odsetek z inwestycji (łatwo przyszło, łatwo poszło), ale to tak hipotetycznie, bo i tak wolę nasze dzikie jeziora

Z tymi ogłoszeniami macie rację, warto próbować. O ile nie są to zagraniczne firmy, działające na zasadzie, że pracownicy często wylatują do spółki - matki.

Dla mnie presja otoczenia nie gra zbytniej roli. Moja rodzinaa ma straszne cisnienie abym niedlugo brala ślub, wziela kredyt na mieszkanie itd. Odpowiadam im wtedy, że po prostu nie chcę i tyle.

Dokladnie, trzeba po prostu robic swoje i to co sie czuje za sluszne i dobre dla nas. Nikt za nas nie przezyje naszego zycia.

A kto Ci zabrania znaleźć nową pracę? Doszkolić się? Wyjechać za granicę, żeby dorobić?

Jakby mój facet, lata temu, nie zdecydował się na parcie na dobry uniwersytet, na zrobienie podyplomówki, na przeprowadzkę 300 km od domu rodzinnego by znaleźć odpowiednią pracę, to dziś by też zarabiał, przysłowiowe 2000 zł. Pieniądze z nieba nie spadają.

Burzowy, no to mi wyjasnij jak człowiek taki jak Misiek- bez znajomości, bez pleców, bez zaplecza bogatej rodziny- sam się wszystkiego dorobił? Dosłownie, taki chłopak z najciemniejszego konta Grochowa, z ojcem alkoholikiem i później rozwiedzioną, samotną matką, na skraju nędzy??? Kto mu dał te przysłowiowe plery?

Bo mnie się wydaje, że Ty dużo chcesz zwalać na warunki zewnętrzne, a mało koncentrujesz się na własnej odpowiedzialności.

No ale zobacz, jakim on to robi kosztem??
Polskie realia dla młodych ludzi są bardzo trudne. Gdyby było inaczej, tak wielu by nie wyjeżdżało na zachód. Są wyjątki, jak np. studia inżynieryjne, ale nie każdy ma takie predyspozycje. Nawet młodzi prawnicy robią obecnie za grosze na aplikacjach. A młodzi lekarze? Śmiech na sali.

No ale nie siedzisz na tyłku, tylko robisz ten drugi kierunek i kiedyś to zaprocentuje

Burzowy
Wiadomo, że każdy na początek chciałby zarabiać kokosy, ja na początku swojej ,,kariery" po studiach zarabiałem tyle, że gdybym mieszkał sam to cały czas musiałbym chodzić z kalkulatorem w ręku aby mieć pewność, że mi starczy do końca miesiąca.

No ale posiedziałem tam trochę, zebrałem doświadczenia, przeniosłem się do innej firmy, potem do innej, potem do następnej i teraz nie narzekam. Może nie zarabiam kokosów ale przy umiejętnym prowadzeniu budżetu jestem w stanie nawet myśleć o takich rzeczach jak mieszkanie za gotówkę albo z bardzo wysokim wkładem własnym + kredyt na kilka lat (zależy od ceny mieszkania).

Ludzie na około rozmawiają tylko i wyłącznie o przychodach ale nikt nie mówi o wydatkach,
Ktoś kto zarabia 10 tysięcy a stałych kosztów ma 8 tysięcy (np. jakieś spłacanie dziwnych długów, chwilówek, jakieś nieumiejętne przepierdzielanie kasy, kosmiczny czynsz, kłopoty finansowe, leki itp.) może być w gorszej sytuacji jak ktoś kto zarabia np. połowę tego co on a wydatków ma na 2000 złotych.

,,Znajomości" nie odwalają całej roboty. Można do czegoś tam dojść w życiu bez znajomości ale dobra, zgodzę się z tym, że cholernie ułatwiają życie.
Np. bardzo często byłem światkiem takiej sytuacji, że w firmie prowadzili rekrutację na bardzo dobrze płatne stanowisko i szukali osób tylko i wyłącznie ,,z polecenia" - Czyli żeby obecny już pracownik podesłał CV jakiegoś swojego ,,sprawdzonego" kolegi itp.

Burzowy, jakikolwiek inżynier tam tyle zarabia A mieszkać nie trzeba w Szkocji. O wiele fajniej jest na południu- inna mentalność i o wiele więcej kasy. Wiem, bo mieszkam tu od prawie 20 lat.

Zresztą Twoje doświadczenia wynikaja pewnie z tego, że nie pracowałeś w zawodzie, a jedynie na bylejakiej posadzie, żeby sobie w parę miesięcy dorobić. Skoryguj, jeżeli nie mam racji.

To zależy

Ja tu studiowałam i obracam sie w kręgu ludzi klasy średniej- profesjonalne zawody, domy jednorodzinne, Klub Rotariański. Nie spotkasz tu imprezowiczek czy kobiet rzygających na ulicy, bo za dużo wypiły. Głównie mamy paroletnich dzieci, które albo pracują w swoim zawodzie, albo mąż je utrzymuje z dużej pensji.

Musiałeś być w mega środowisku klasy robotniczej/ podklasy, by doświadczyć degrengolady.

Ja akurat na rozmowach wymiatam, ale żeby do niej doszło... . Miałem dobre umiejętności miękkie, co pomagało imponowac (już nie mam, odlecialy razem z ex), ale dostanie się gdzieś do firmy, która nie jest Januszexem jest ciężkie. Osobiście będę próbował atakować branże logistyczna w najbliższym czasie, a jak nie to zostanę robolem i tyle. Nudny Ty byś na analityka pasował.