Mężczyźni tez czasem maja problemy - Netkobiety.pl

Ale tak jak kobiety (od  feministtek i sufrażystek począwszy) wywalczyły sobie to, żeby je nie wpychać w sztywne ramki, tworzone przez powyższe oczekiwane cechy, tak mężczyźni też muszą trochę powalczyć, żeby ich nie zamykano w stereotypowych oczekiwaniach.
Mam wrażenie, że często mężczyźni naginają się do oczekiwań społeczno-kulturowych, asymilują społęczne wartości jako swoje własne i sami się zamykają w schematy. Nie dajcie się ;-)

Różnica jest taka, że mężczyźni kochają kobiety mieszczące się w stereotypach: miła, troskliwa, delikatna, z empatią itp.

No właśnie mi o to chodzi, że tworzycie stereotypy a potem zakochujecie się w innych wychodzących poza te stereotypy. Dobrze, że się przyznałaś

Z tymi kulturowymi wzorcami to też nie jest tak do końca, MagdaLena.

Jasne, że są jakieś społeczne oczekiwania i dla większości ludzi kobieta z petem w ustach spluwająca na chodnik i klnąca jak szewc jest niekobieca (poza tym, że to zachowanie byłoby również chamskie u mężczyzny), a facet robiący na drutach i aranżujący wnętrza jest niemęski. Ale, jest bardzo jasne, że pomiędzy płciami występują duże różnice odnoszące się do cech osobowych, których podloże jest biologiczne.

Zaznaczam, nie piszę tu, że KAŻDY mężczyzna czy KAŻDA kobieta tacy są, ale są to cechy w ich pojedynczych grupach dominujące. Statystycznie biorąc, mężczyźni są mniej ugodowi niż kobiety, mają mniejsze zainteresowanie uczuciami innych, są bardziej agresywni i bardziej skłonni do ryzyka- takie są fakty. Kobiety zaś mają tendencję do większej ugodowości, bardziej przejmują się opinią innych i ich uczuciami (słynne "co on miał na myśli jak powiedział x?"), są mniej skłonne do podejmowania ryzyka i cechuje je większe zamiłowanie do porządku, poczucia obowiązkowości i dyscypliny- znowu, takie fakty.

I nie ma w tym nic dziwnego, bo jako dwie płcie, z założenia mamy się dopełniać, a nie ze sobą konkurować Oczywiście, nie oznacza to, że nie ma agresywnych, mało emocjonalnych i skłonnych do ryzyka kobiet-bałaganiarzy, albo cichych, ugodowych, zachowawczych facetów-pedantów, którzy płaczą na każdym filmie romantycznym. Jasne, że są, ale statystycznie stanowią mniejszość w swoich osobnych grupach.

Zresztą, nawet w tej większości są różnice, bo można spotkać kobietę, która przy ugodowości kieruje się dyplomacją, a można też i taką, która jest totalną wycieraczką bez grama asertywności. Jak i dominującego mężczyznę, który dzięki agresji wywalcza sobie kolejne promocje, albo tak agresywnego osobnika, że tylko paczka żuli i więzienie dla niego. Także, żeby nie było, że "kobiece" cechy są słabe, a "męskie cacy"-każda cecha jest fajna i bezpłciowa (to tylko cecha), jej natężenie czyni ją pożądaną lub nie.

Kobieta szyja, facet głowa najlepsze połączenie chyba. Ewentualnie jakiś naprzemienny taniec .

Zgodzę się.

Można być sobą i być popularnym, ale to bycie sobą musi być w ramach jakiś ogólnie przyjętych wzorców. Ja, na przyład, jestem dosyć introwertyczna, mało mnie interesują sprawy innych ludzi, taktu mam za grosz i ma skłonność do zawsze stawiania na swoim. Rezultat? Zawsze byłam outsiderką w kobiecym towarzystwie i nie miałam żadnych przyjaciółek (do dziś nie mam). Za to dogadywałam się świetnie z facetami. Chociaż, jak jeszcze mieszkałam w Polsce, nawet faceci myśleli, że jakaś taka dziwna jestem

No dobrze :-)
Czego to ma dowodzić?
Że lepiej „udawać” kogoś, kim się nie jest?
Po co?
Po to, żeby być atrakcyjnym dla ludzi, którzy tak naprawdę akceptują kreowany przez Ciebie wizerunek zamiast Ciebie?

Z tego, co kojarzę z Twoich wpisów na forum, to jesteś od lat w szczęśliwym związku z mężczyzną, który akceptuje Ciebie taką, jaka jesteś, czyli nieprzyjazną ludziom introwertyczkę ;-) i żyjesz sobie gdzieś w spokoju tak jak chcesz.
To chyba dobrze? Jak sądzę w to miejsce, w którym jesteś w życiu zaprowadziło Cię bycie sobą, czy się mylę? Zatem gdzie jest problem?

Ok tylko to się tyczy też statusu majątkowego:)
Biedni są dziwakami
Bogaci są ekstrawagancy

Teraz pytanie, czy lepszy ktoś... kto być może da nam miłość, ale krótką... czy nikt? Ja nie umiem odpowiedzieć. Z drugiej strony... udawanie... czy na pewno zawsze jest właśnie udawaniem? A może to sięganie w nieosiągalne do tej pory obszary naszej osobowości? Może to samorozwój .

Nie mam takiej chęci. Ludzie lubię, ale w małych dawkach, a przyjaciół mam tylko paru- chociaż naprawdę bliskich i nawet ich widuję może raz na tydzień. Po dwóch godzinach wymiękam i muszę zaladowac baterie w samotności

Próbowałam kolegować się z kobietami, ale to nigdy nie wychodziło. Uważały mnie za gburkę, której nie interesują problemy innych (bo, poza forum, nie iteresują), a moje wywody na tematy polityki czy psychologii uważały za nudne. Naturalnie więc grawituję w stronę facetów, którzy jak wypadaja na piwo, to chcą pogadać o swoich konikach, a nie rozbijać na części pierwsze, co ich żona miała na myśli. Generalnie mają też grubszą skórę i mniej rzeczy biorą do siebie, więc nawet jak coś chlapnę, to machną ręką i tyle.

A to, że jestem w udanym związku jest wypadkową powyższego. Miałam szczęście spotkać podobnego mężczyznę

W imię nauki natychmiast zakończ swój związek! Widzisz, to jest właśnie chęć towarzystwa. Towarzystwo + seks... bez tego nam ciężko, pewnie każde z nas by było gotowe zrezygnować z jednej ze składowych, ale z obu? Posiadanie bliskiej osoby jest nie do przecenienia, wtedy znajomi gdzieś tam na dalszy plan schodzą, aczkolwiek nie powinno się z nich zrezygnować. Niemniej dlatego mężczyźni próbują często być kimś, kim nie są, by taką osobę zdobyć. Kobieta nie oszukujmy się, jaka by nie była to sobie poradzi . Ale no... wszyscy trochę gramy. Ot jak odstraszyć każdą kobietę jako facet: podziel się aktualnym (poważnym) problemem lub słabościami. A co jeśli w tym momencie czuję się słaby, ale chcę szukać ? Muszę udawać twardziela . Życie to ogólnie taki trochę teatr...

A tak trochę na poboczu, Beyond zawsze mnie zastanawiało dlaczego takie trochę chłopczyce z charakteru nie kumplują się z innymi chłopczycami? .

Te zdjęcia... marzenie osoby biseksualnej, lol.

Nie wiem jaki jest sens, wiem tylko że nigdzie nie określiłem kogoś jako nierównego, czy niegodnego dyskusji.

Napisałeś, specjalnie wytłuściłam, że kobiecy sposób komunikacji jest nielogiczny. Pozwol że, za słownikiem, podam Ci synonimy tego słowa:

Synonimy do słowa nielogiczny
1. alogiczny , nieracjonalny , irracjonalny , absurdalny , bezsensowny , nonsensowny , niedorzeczny , niekonsekwentny , niezborny

Powiedzenie, że czyjś sposób komunikacji jest nielogiczny (=absurdalny, irracjonalny, itp) od razu stawia interlokutora w niższej pozycji. Podziękuję uprzejmie za takiego partnera

odpowiedź każdy może mieć własną, dla mnie "nikt" to lepsze rozwiązanie od czegoś nietrwałego. udawanie jako samorozwój ciekawe:) jak nazwa wskazuje samo czyli tego typu eksperymenty wolałbym robić dla siebie, a nie w celu poprawienia odbioru mojej osoby pod względem dyskutowanym w temacie:) zwłaszcza w przypadku "mężczyźni próbują często być kimś, kim nie są, by taką osobę zdobyć" powrót do poprzedniego stanu mógłby być trudny:P

nie sądzę aby była to ogólna zasada, spotykałem się z sytuacjami odbiegającymi od tego

Burzowy, to jest taki stosunkowo popularny schemat dyskusji, że np. jest publikowana dość osobliwa teoria, następnie kilka kobiet podaje kontrargumenty i prawidłowe przykłady, po czym odpowiedź jest taka że komunikacja ze strony kobiet nie jest logiczna lub one same nie wiedzą czego chcą, jedno mówią a co innego robią itd. i dla mnie w tym momencie sens dalszej rozmowy jest wątpliwy

A czymż jest logika? Znów za słownikiem:

logika

1. nauka z dziedziny filozofii zajmująca się znajdowaniem praw rządzących ludzkim rozumowaniem, a także wnioskowaniem;
2. poprawne myślenie, oparte na związkach przyczynowo-skutkowych;
3. logika matematyczna - dziedzina matematyki zajmująca się badaniem własności wnioskowania matematycznego oraz modeli teorii matematycznych

Nielogiczny = niestosujący reguł poprawnego rozumowania. Synonimy które istnieją w słowniku są tu jak najbardziej na miejscu.

Mam wrażenie Burzowy że Twoje rozumowanie opiera się na kontraście ja = logiczny, racjonalny, posługuję się rozumem, kobiety = nielogiczne, irracjonalne, kierują się emocjami. Tylko, że każdy posługuje się emocjami. W tym wątku bardzo dobrze widoczne jest, jak niektórzy mężczyźni próbują zawstydzać innych mężczyzn, właśnie naciskając takie guziki jak "niemęskość". Mężczyźni, tak jak kobiety, zachowuja się niekiedy irracjonalnie, bo wszyscy jesteśmy ludźmi.

Weźmy Twoją sygnaturkę - zawiera cytaty z Fryderyka Nietzschego. Tylko, że Nietzsche nigdy nie stworzył związku z kobietą i zasadniczo był wiecznie sfrustrowany w związku z czym jest kiepskim wyborem, jeśli chodzi o udzielanie porad w kwestiach relacji damsko-męskich. Co więcej, większość ludzi zgodzi się, że poglądy takie jak prezentował Nietzsche są niespecjalnie atrakcyjne w kontekście partnerstwa. Z Twoich wypowiedzi wnioskuję, że zależy Ci na znalezieniu kobiety i stworzeniu szczęśliwego związku. Czy zatem nie bardziej racjonalnym byłoby kierowanie się poradami kogoś, kto w takim związku był, zamiast wybierać kontrowersyjną i, jak przypuszczam celowo prowokacyjną, postać?

Oczywiście, to pytania retoryczne, nie musisz na nie odpowiadać, ale na Twoim miejscu zastanowiłabym się - sama dla siebie - czy będąc kobietą, chciałbyś spotykać się z mężczyzną od początku negatywnie nastawionym do kobiet? Czy Ty - już jako Ty - chciałbyś spotykać się z kobietą, któera powtarza że faceci to świnie i myślą tylko o seksie? Bo to wydaje mi się na dłuższą metę odpychające z obu stron.

Ale przyjmij do wiadomości, że mężczyznom często jest trudno zrozumieć tok rozumowania kobiety. One myślą niejako wielotorowo i zwracają uwagę na rzeczy, które mężczyzna nawet przelotem nie zaczai . Faceci są, tak w skrócie i trochę uogólniając, nieskomplikowani- jest problem, to trza rozwiązać problem. Dlatego dochodzi do sytuacji, że gościu dwoi się i troi by, w swoim rozumieniu, pomóc babce, a ona nagle zaczyna płakać i dla niego to "zonk", bo do głowy mu nie przyszło, że ona chciała się tylko powyżalać i odbiera jego porady jako brak wrażliwości.

1.
M: - Co się stało?
K: - Nic!

2.
M: - Co się stało?
K: - Domyśl się!

Który facet tego nie słyszał ręka w górę?

Brzoskwinia to owoc a nie kolor

Znerx, jakbym się mojego faceta zapytała o róznicę pomiędzy dwoma rodzajami błękitnego, to za cholercię by nie mógł tego zadania wykonać, bo niebieski to dla niego niebieski. Kiedy wybieralam kolor do kuchni, to każdy dla niego wyglądał jak, cytuję, "brudny biały", a jak mogłam tam zobaczyć gamę kompletnie różnych 10 farb

MagdaLena, narzekacze się zdarzają wszedzie

Bo to jest kompletnie bez znaczenia. 30+ minut myśleć czy kolor na ścianie ma  być #F3ED91 czy może #EEE787.
Każdy będzie dobry, to nie jest nowy samochód czy coś gdzie masz jakieś istotne parametry. To tylko kolor. Idzie się przyzwyczaić.

Jesiennowiosenna, przecież ja nie twierdzę, że mężczyźni w związkach wogóle nie rozmawiają o swoich problemach. Rozmawiają, a jak, ale zdecydowana większość z nich jest raczej mniej skłonna do wyżalania się (choć marudy też po świecie chodzą, więc żeby nie było). Facet jak ma kłopoty z czymś, to raczej sam sobie najpierw stara się z tym poradzić, a jak już przychodzi do partnerki, to znaczy, że wyczerpał wszystkie sposoby i jest pod ścianą, więc oczekuje konkretnych rozwiązań. Kobiety mają zaś w zwyczaju "głośno myśleć", starając się wygadać, uspokoić i dawanie im praktycznych rad zwykle tylko prowadzi do sentymentu: "Bo ty mnie nie rozumiesz".

Oczywiście nie dotyczy to KAŻDEJ kobiety, albo KAŻDEGO mężczyzny- wyjątki od reguły się zdarzają.

Ja też nie znam żadnego mężczyzny, który nie potrzebowałby rozmowy, zrozumienia, także swoich problemów i słabości, i uważam to za zupełnie normalne.
Wiele by się zmieniło w kontaktach między płciami, gdyby wszyscy mieli świadomość, że najpierw jesteśmy ludźmi, a dopiero potem kobietami i mężczyznami. To co ogólnoludzkie, te potrzeby i wartości, są głębsze niż różnice i raczej uniwersalne. A jeśli już mowa o różnicach psychicznych, to większe potrafią być między osobami tej samej płci niż między mężczyzną i kobietą tylko dlatego, że nimi są. Zdarza się często, że nie rozumiem funkcjonowania koleżanki, a rozumiem kumpla. Czy dlatego, że bliżej mi do mężczyzn? Nie, po prostu te cechy, które o tym zdecydowały, nie bardzo zależą od płci i tak się akurat trafiło - przypadek.

I znów jestem jakimś ewenementem w teoriach Burzowego, bo mi miękną kolana jak widzę wrażliwego faceta, który potrafi opowiedzieć o swojej emocjonalnej trudności. I nie, nie mam ochoty mu wtedy matkować tylko mam wtedy poczucie, że mam przed sobą autentycznego człowieka, z którym można  o czymś pogadać i coś budować, a nie jednoosobowy teatrzyk w masce twardziela, który mówi tylko o rzeczach, które mu wychodzą.

Jak to się stalo, ze trafiałeś tylko na takie kobiety, które na widok słabości mężczyzny uciekają - nie wiem. Ale ludzie wpadają w różne schematy przy wyborze partnerów, więc nie dziwi mnie to.

Mam problem z tymi tekstami "nie przecz kobiecie, sama sobie zaprzeczy" jakby 1. faceci tego nie robili równie regularnie, 2. zmiana zdania po przemyśleniu byłaby czymś złym, a upór i trwanie w swoim najwyższą wartością. Idiotyczny stereotyp, który ma na celu tylko dowalić człowiekowi, który jest niezdecydowany (a wszyscy tacy kiedyś jesteśmy!)

Teksty o byciu sobą są wyświechtane, ale bycie sobą w naszym świecie jest trudne i często niebezpieczne. Nie mówię, że "jak mnie pan bór stworzył taki jestem i nic  z tym nie zrobię" tylko raczej "nie będę za wszelką cenę udawać, że mam cechy, których nie mam, tylko po to, żeby ludzie lubili spędzać ze mną czas"
Chcę być sobą, dlatego idę na terapię, żeby pozbyć się tych masek, schematów, ukrytych przekonań, zachowań, które powodują że ludzie nie są w stanie mnie poznać, bo się przed tym bronię. I chcę, żeby taką realną mnie (nieogarniętą, często mało zdecydowaną, emocjonalną i wrażliwą) ludzie zaakceptowali, a nie grać do końca życia sztukę o tym, jaka to jestem przebojowa, ogarnięta i niewzruszona.
I takich chce poznawać ludzi, i łatwiej mi jest właśnie przyjąć tą wrażliwość i słabość mężczyzn (bo mężczyźni są słabi i wrażliwi), niż spędzać czas z kimś, kto udaje, że nie ma problemów i ma wszystko pod kontrolą (kiedy to nie jest prawdą).

W środowisku z którego ja pochodzę jest dokładnie tak, że to kobieta wspiera się na mężczyźnie, a nie odwrotnie. Dlatego pożądane cechy mężczyzny to odpowiedzialność, umiejętność podejmowania decyzji i, to może być źle zrozumiane, ale pewna stanowczość. I wydaje mi się zupełnie naturalne, że takie cechy mężczyzny są pożądane, bo kobieta, jako ta która będzie naturalnie bardziej obciążona wychowaniem dzieci, chce mieć nadzieję, że w tym czasie kiedy jest bezbronna, to mężczyzna przejmie całą odpowiedzialność za rodzinę.
Mężczyzna który jest wrażliwy, niezdecydowany i robi wrażenie słabego, nie jest kobiecie potrzebny. Nie ma nic złego w tym, że mężczyzna zobaczy smutny film i popłacze, ale jeśli stanie przed problemem i zamiast wziąć się za jego rozwiązywanie, siadzie i zacznie "jojczyć", to już jest skreślony.

Nawet jesli te buty są nieco za ciasne, to większość mężczyzn których znam stara się nosić je z godnością. Wynika to z prostych stereotypów zachowań. Kobieta decyzji nie podejmie, bo nie potrafi. Ktoś powie że to szowinizm, ale na cztery kobiety u mnie w domu, decyzję umie podjąć jedna. Na kilkadziesiąt koleżanek z pracy, może ze dwie, trzy. Dla reszty prosty wybór pomiędzy pięcioma podobnymi rzeczami jest niewykonalny. Dlatego wiążąc się z mężczyzną oczekują, że on będzie szanował ich zdanie, ale jednak przejmie odpowiedzialność. Że zapyta co one myślą, ale dokona ostatecznego wyboru.

jeśli ta jedna, to Twoja córka- jakiego chciałbyś dla niej męża?

W ogóle moja wizja świata i związków nie przystaje do tego, co mówicie. Kosmiczne jest to, co piszecie.

Traktuję mężczyznę jak człowieka, a nie faceta, który mi jest do czegoś "potrzebny". I szanuję to, że będzie tak silny, że nie będzie udawał, że go nic nie wzrusza, że nie ma problemów emocjonalnych i nie będzie nosił na sobie ciężarów, które spowodują, że za 20 lat będzie topił swoje trudności w alkoholu albo ucieknie, albo wpadnie w depresję. Nie widzę ŻADNEJ wartości w tym, że ktoś jest Zosią Samosią i będzie ukrywał problemy i zawsze rozwiązywał je sam. W nosie mam takiego macho, co to uważa, że jak kobieta jest w ciąży lub z dzieckiem, to jest bezbronna i ktoś musi za nią decydować.

I nie potrzebuję nikogo, żeby za mnie wybierał, przejmował odpowiedzialność. Jestem dorosła, do cholery, i nie potrzebuję ojca żeby mnie chronił i podejmował za mnie decyzje, ani podpórki, na której mam się "wesprzeć".

Co to za związek, gdzie kobieta wspiera się na mężczyźnie, a meżczyzna ma "z dumą i godnością" znosić ten ciężar, jakby kobieta była kimś kto nie jest w stanie stać samodzielnie, a facet nie miał prawa do bycia człowiekiem, który ma czasem problemy i też może stać samodzielnie bez drugiego dorosłego zwisającego mu z szyi.
(Nie, nie mówię o jojczeniu, ale widzę że widzicie mężczyzn tylko na dwóch skrajach - albo twardziel bez uczuć, albo - jeśli już pozwoli sobie na więcej niż męską jedną łzę po policzku  - totalny przegryw i ciamajda.)

___
ten wątek pt. "mężczyźni mają problemy" staje się właśnie próbą przekonania innych, że to jest w ogóle straszne, że mężczyźni mają problemy, nie powinni ich mieć, bo wtedy żadna kobieta ich nie będzie chciała.

Ale to jest zdanie mężczyzn. Jeśli jakichś kobiet też, to bardzo niewielu.

Pod resztą twojego posta mogę się tylko podpisać.

Ponoć kobieca intuicja/podświadomość za szczerość u faceta odbiera bardziej gniew/agresję, niż takie rzeczy. Nie wiem jak to traktować, bo jestem pewien, że żadna kobieta nie powie otwarcie, że nie lubi wrażliwych facetów itd itp. Natomiast te rzeczy... no dzieją się i są powszechne. I nie chodzi tu o...

... partnerów, bo można pozostać na stopie koleżeńskiej i dokładnie ten sam schemat się powtórzy.

Owszem po części to co piszesz jest prawdą. Natomiast myślę, że nie chodzi tu o jakieś pojedyncze opinie. U kobiet przecież tak znaczy nie (bardzo, bardzo często), a także głoszą one różne opinie, popierają pewien styl życia, wypierają pewne zjawiska i... same się w tych ramach zupełnie nie mieszczą. To widać nawet tu na forum.  Faceci też swoje przywary mają, ale nieco inne.

I ktoś Cię niby nie akceptuje z wyżej wymienionych powodów, czy Ty siebie nie akceptujesz?

Ciekawe jest to, że wraz ze zmieniającymi się kobietami ten pożądany zestaw cech u faceta za bardzo się nie zmienia.

Jak tak patrze, to generalnie ta pożądana niby niekiedy wrażliwość u faceta ma wyglądać tak, że wpierw ma się wykazać wielokrotnie jej brakiem, a potem odsłaniając swój mega umięśniony tors wzruszy się widząc piękny wschód słońca - lol.

Ta decyzyjność jest przereklamowana. Nie do końca się zgodzę zatem. Owszem, kobiety w związkach z jakiegoś powodu preferują raczej uwiesić się faceta i po prostu podążać za nim. Kiedyś to było tak, że kobieta była szyją, a facet głową. I ta szyja sterowała głową, tak że facet nie wiedział nawet, że jego pomysły nie do końca są tylko jego. Nie wiem skąd ta dziwna deformacja tego dziś. W każdym razie kobiety na pewno stać na podejmowanie decyzji z podobnym skutkiem. Co prawda zgadzam się, że w związkach są trochę dziwne... ale przecież w życiu sobie radzą i w pracy też, często na wysokich stanowiskach. Wiele z nich jest też bardzo ukierunkowanych jeżeli idzie o plany życiowe. A więc potrafią. A z drugiej strony... kobiety nie potrafią przeważnie wysiedzieć same, kompletnie bez facetów dłużej niż miesiąc. O co więc chodzi? Moim zdaniem o seks. Co prawda nasze drogie panie raczej lubią mówić, że nie traktują seksu instrumentalnie, że tylko uczucia... ale skąd zatem ta potrzeba faceta non stop i skąd te mega częste zmiany tych facetów, skoro kobiety równie dobrze sobie radzą w życiu? Ano właśnie.

Takie pytanie zadała w swoim życiu absolutnie każda kobieta na planecie Ziemia .

Do seksu głównie, otwierania słoika z ogórkami i wnoszenia lodówki. Trochę przedmiotowo, ale na to wygląda.

Ale nie działa, absolutnie nie działa.  Przecież kobieta kusi przeważnie wyglądem, a facet jej nadskakuje... to po huk ona ma mu wsparcia udzielać w sumie? To tak jakby dokładała do interesu. Facet się sprawdził na samym początku w fazie flirtu, a więc jest ok. Jak zacznie nawalać, to szybka podmianka. Jak dla mnie wykalkulowane .

Nie byłbym taki pewien, czy tylko fasadą. A jeżeli tak, to z jakiegoś powodu działo się tak, a nie inaczej. Mamy czasy, kiedy siła, czy agresja nie są teoretycznie tak potrzebne już. A jednocześnie jest na nie popyt jak nigdy wcześniej chyba. Owszem może tak być, że na przestrzeni dziejów kobiety były ograniczane. Ale może miało to swój sens? Dziś już nie są, a w rejonach gdzie mają pełnię praw... jest najtrudniej utrzymać monogamiczny związek. Może jednak klasyczny podział na role sprawdzał się lepiej? Prawda jest taka, że zapewne jak zauważyliście, kobiety mają problem z odejściem od facetów, którzy mają je gdzieś i przesadnie się nie angażują. Uciekają natomiast od tych, którzy okazują uczucia i angażują się. No więc... kobiecie należy pokazać jako facet, że jestem lepszy i mogę mieć inną? Wtedy ona dba i nie ucieka? Tak pytam, aczkolwiek czytałem taką tezę w pewnej książce oraz obserwując osobniki różnego rodzaju, właśnie ci (często głupki i prostaki), którzy mają wywalone mają najbardziej oddane dziewczyny/żony, które często przewyższają ich zawodowo/atrakcyjnością itd. Ciekawe to jest.

A mimo to singielek jest jak na lekarstwo, a tych co są faktycznie samotne to już w ogóle (nie znam ani jednej).

To na poziomie świadomości. Od dawna wiadomo dzięki nauce, że nie tylko ona podejmuje decyzje, a u kobiet ta sfera podświadoma jest nadzwyczaj aktywna. I tak dziś wiadomo, że masa kobiet szuka właśnie dobrego, uczciwego faceta na męża. A jednocześnie dzieci chcą płodzić (i znaczna ilość z nich tak robi, dlatego jestem za testami na ojcostwo) z tymi mniej okrzesanymi, ale bardziej męskimi. Jeżeli masz pewność, że u Ciebie króluje ten opisany model faceta w obu sferach, to powinnaś mieć z górki. Z drugiej strony pamiętam z innego tematu jak pisałaś, że raczej nie zamierzasz wiązać się na stałe i jak pojawi się okazja na lepszego faceta, to byś zmieniła. No to uważaj, bo wrażliwy facet może tego nie znieść, nie brzmi to jak okazywanie wsparcia.

No i w sumie wyszła z tego ciekawa dyskusja.

Ano wiadomo, mężczyźni są debilami i wymyślają różne zjawiska, a do tego potem próbują się z nimi mierzyć . Bo oczywiście pisać/mówić to tak jak pisałem, pewnie 99.99% kobiet przyzna, że gdzie tam one ganić mężczyzn za wrażliwość, czy coś takiego. Natomiast w praktyce już tak kolorowo nie jest i zdecydowana większość ma z tym problem i nie udzieli wsparcia takiemu facetowi. Ja temat wrażliwości/problemów przetestowałem kilkukrotnie i za każdym razem następuje oddalenie się. Prawda jest taka, że akceptować to kobieta może, ale zawsze weźmie tego bezproblemowego twardziela. Więc to taka akceptacja nie-akceptacja. Bo przecież brak problemów ITD to jest ta LEGENDARNA dzięki kobietom męska PEWNOŚĆ SIEBIE )).

Zabawne, ale przecież masa związków tak właśnie wygląda i nawet sam to tak nazywam. Nie chcę nikogo urazić, ale na pewno wielokrotnie byliście świadkami sytuacji, gdy kobieta w jakiś tam sposób zostawia swojego faceta. A on jako singiel oczywiście przechodzi traumę, ale zaraz potem odżywa, zaczyna lepiej sobie radzić zawodowo, odnawia znajomości i przechodzi jak gdyby na następny etap w swoim życiu. To znak, że w jego związku kobieta była raczej hamulcem, a nie wsparciem. A to daje do myślenia moim zdaniem.

Generalnie wszystko by grało, gdyby na świecie było więcej szczerości. I powtórzę się, to jest przeogromny problem z komunikacją.

To nie jest ciekawe tylko logiczne.
Kobiety, które - mówiąc wprost - mają jakieś w miarę na poziomie i stabilne poczucie własnej wartości, nigdy nawet nie wejdą w związek z osobnikami, których dookreslileś jako głupki i prostaki. Zainteresują się takimi „słabymi” facetami kobiety, które nie wierzą, że zasługują na więcej niż ten cham, który ją zechciał. Potrm jest tylko kontynuacja, bo jak nawet ten cham i prostak mnie rzuci, to już nic warta nie będę, więc nadskakują tym, których same wybrały nie wierząc w siebie.

To co burzowy pisze w tej chwili akurat pokryje się z doświadczeniami większości mężczyzn.
Sam mam podobne, jak się otworzysz za bardzo to panienka w niedługim czasie znika

Teks przy piwie najlepszej przyjaciółki: " Nam by nie wyszło bo znam Cię od twojej miekszej strony "
Podobne sytuację obserwuje się naokoło. A meska wrażliwość dla kobiet to nie jest to co niekore panie piszą.
Pisać i mówić można jedno a co będzie okaże się jak to dostaniecie

Niepodobna u mnie działa to tak jak mam problem to rozwiązuje jak się nie da to idę i mówię o co chodzi. Ale nie widzę sensu aby zatrowac tyłek partnerce pierdolami.

A po przemysleniu problemu mężczyźni nie chce okazywać mętalnej  slabosci przy kobietach A inna sprawa to że czasami lepiej wygadać się kumplem przy kieliszku wiedząc że i tak nie będzie nikt nic pamiętal:)

Niepodobna masz szczęście że trafiłaś na to co chciałaś:)

Magdalena jak czytam czy słyszę o poczuciu własnej wartości to ironiczny uśmiech mi się pojawia i wręcz chce się zadać pytanie takiemu osobnikowi:"To ile jesteś wart?".
Napewno wg. mnie kobieta znające swoją wartość nie nadaje się do długiego związku, jakoś tak z nimi jest, że szybko się nudzą i ciągle dążą do coraz to lepszego modelu.
To jest takie bycie na zasadzie wybrałam Ciebie jednak uważaj bo jak pojawi się lepszy to koniec

Przy 7-9 spotkanych kobietach nie ma sensu okazywać wrażliwości i dzielić się problemami bo będzie to koniec .

dobre;)opis pasuje do mnie, też tak robiłem, bez zrażania się:D (tylko że one nie były niedowartościowane):PP

:)w międzyczasie jeszcze coś mi przyszło na myśl, jest zupełnie inaczej gdy partner/ka ma jakiś problem którego sam/a nie umie rozwiązać, czytałem dzisiaj ten temat https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php … 01&p=2 i tę sytuację zaliczyłbym do takich. wydaje mi się że wtedy jest zupełnie inaczej niż gdy jest roszczeniowość z założenia

mimo wszystko nie powiedziałbym że kobieta jest hamulcem - mężczyzna w dalszym ciągu może decydować o sobie, na pewno w takim zakresie jaki jest prawnie i moralnie dopuszczalny, a jeśli zgodzi się na zbyt wiele ograniczeń wtedy niestety musi liczyć się z pogorszeniem sytuacji zawodowej albo towarzyskiej, rzadszymi kontaktami ze znajomymi. Dzisiaj też o tym pisałem do użytkownika Broli88 bo tam były takie sytuacje

Prawda, z jednej strony rzeczywiście jest taka świadomość, że możliwości jest bez liku, z drugiej strony w ogóle zastanawiam się po co związek :-D
Mam często teraz myśli, że właściwie nie potrzebuję faceta, w sensie, że nie ma nic, czego nie jestem sobie w stanie załatwić i zorganizować bez faceta i do czego musiałby mi być on potrzebny, niezbędny. 
Jakoś też nie czuję potrzeby, żeby wygrywać w żadnej konkurencji, bo nie potrzebuję sobie udowadniać, że dopiero zdobycie najbardziej pożądanego samca czyni ze mnie kogoś wartościowego - to tak a propos (nie)dowartościowania ;-)
Niemal rok temu postanowiłam sobie, że rok będę sama i jakoś za dobrze mi w tym stanie. Tyle rzeczy sobie ułożyłam, wyłącznie dysponuję swoim czasem, nie narażam się na cudze humorki i niezadowolenie. Po co to zmieniać?

tylko że niezależnie od tego, jak dobrych chęci mężczyzna nie miałby, nie zawsze jest to wystarczające lub nawet pożądane przez dziewczynę, zresztą nie rozróżniałbym tutaj płci, podobne wnioski pojawiają się również w drugą stronę np. że on odszedł bo ona była za dobra. To co jednej osobie może wydawać się ideałem miłości, dla drugiej osoby może być czymś zupełnie innym niż to czego potrzebuje, i w takich sytuacjach mogą zdarzać się pozornie niedorzeczne rozstania, lub przejście od razu do związku z kimś innym. Rozsądna rada byłaby taka, że miłość nie powinna dążyć do zatrzymania przy sobie na siłę, i może być też tak że ktoś zaangażował się zbyt mocno w relację z niewłaściwą osobą, chociażby tutaj https://www.netkobiety.pl/t118200.html