Zerwane zaręczyny - Netkobiety.pl

Brakuje Ci nawet nie tyle, co jego, a emocji których Ci dostarczał. Od takiego emocjonalnego rollercoastera można się niezle uzależnić. Najpewniej jeszcze trochę za nim potesknisz, ale jesteś na naprawdę dobrej drodze i trzymaj się jej. Silna z Ciebie dziewczyna, gratuluje Ci podjętych kroków i decyzji, wiele z nas nie byłoby w stanie w ten sposób zadziałać

Być może dziewczyny boją się że taka zaczepka to jest propozycja związku??? Nie sądzę żeby rozmowa była propozycją związku, tym bardziej że można po prostu powiedzieć w takim przypadku coś sensownego jak to, że "trochę pan przesadził, bo jest różnica między rozmową a spotkaniem" itp. Rozmowę należy tak poprowadzić żeby nie wywoływać w sobie napięcia. Porównajmy sytuacje.
1) jesteś z facetem psychopatą, nie przejmujesz się tym że on ciebie krzywdzi
2) rozmawiasz z kimś w autobusie i masz większy lęk przed tą osobą niż przed tym psychopatą, czy to ma sens???
Początek rozmowy to może być cokolwiek, zapytanie o drogę, potem obojętna rozmowa na obojętny temat, jakiś aktualny problem, ma to wyglądać naturalnie. Niekiedy można zrobić tak, że ta osoba nam towarzyszy kawałek jak już wysiądziemy celowo na tym samym przystanku i trochę się porozmawia. Po wielu takich próbach można spróbować na przykład powiedzieć że nie znasz miasta i potrzebujesz żeby ciebie ktoś oprowadził. Spotkania najlepiej robić jednocześnie w tym samym okresie czasowym z kilkoma osobami.

Nie wyobrażam sobie, jak inaczej ludzie mają wyrobić sobie doświadczenie z kontaktem z innymi ludźmi jak w takich sytuacjach będą się bać rozmawiać. Dojdzie do tego, że z tych lęków i braku rozmów, pojawią się patologiczne wyobrażenia o tym czym są kontakty z innymi ludźmi i w efekcie nastąpi jakiś przypadkowy kontakt i od razu bliska relacja nie oparta na rozsądnym rozważeniu czy tak należy zrobić, ponowne wpadnięcie na kogoś nienormalnego choćby z braku możliwości porównania z innymi ludźmi.

Tak jak pisałem wcześniej, te rozmowy są ćwiczeniem, szczególnie dla osób autystycznych, żeby się pozbyli lęku przed kontaktami z ludźmi, bo te kontakty są im potrzebne. Poza tym zawsze powinno być tak, że spotykamy się z drugą osobą przez kilka miesięcy i dopiero po tym okresie decydujemy czy chcemy mieć związek.

No właśnie to jest problem. Nie odczuwasz potrzeby kontaktu z NORMALNYMI ludźmi.

Pustka będzie, bo będziesz unikała nawet zwykłych rozmów z ludźmi. W ten sposób będziesz sama siebie krzywdzić przez wiele lat dokonując aktu autoagresji. Autoagresja przyjmuje różne formy, od robienia samookaleczeń do form psychicznych jak wiązanie się z ludźmi którzy nas krzywdzą i unikanie ludzi dobrych. Nie mogę nawet tutaj wymienić osoby, których należy unikać bo zaraz mój wpis jest kasowany. Gdybym założył forum dyskusyjne to raczej nie  kasowałbym niczego, ale są osoby które celowo zakładają fora, bo chcą mieć przyjemność z myśli że mogą decydować o losach innych nawet przez takie głupie kasowanie wypowiedzi. Na tym forum naprawdę wyjątkowo źle się dzieje pod tym względem. Lekarstwem byłoby tylko oprogramowanie które nie pozwala na kasowanie niczego.

Odczuwam pustkę bo byłam z nim blisko (do czasu), mieszkam sama, i jest mi zle po rozstaniu które było paskudne. Jak pisałam wyżej NIE MAM POTRZEBY odzywać się do OBCYCH ludzi w komunikacji miejskiej. Zaufam jednak specjalistą i udam się do psychologa.

Motherofcats nie przejmuj sie. Nie daj sobie wmowic glupot. Bardzo dobrze, ze sie wyprowadzilas. A do ludzi odzywaj sie tyle ile sama potrzebujesz:)

Autorko wszystko z Tobą w porządku i jak najbardziej nie ma potrzeby, żebyś zaczepiała randomowe osoby w środkach komunikacji miejskiej. Masz prawo odczuwać pustkę, żal i tęsknotę. Przeżyj te wszystkie emocje, nie tłum ich w sobie. I tak zrobiłaś ogromny krok ku lepszemu, tego się trzymaj:)

Tylko sie nie złam, nie poddaj i nie odnawiaj kontaktu! początki zawsze są ciężkie - doceń to, że masz spokój, ciszę, jesteś bezpieczna. Zauważ plusy tej sytuacji a o nim, jeśli przychodzi Ci na myśl, z kolei pamiętaj negatywnie. Będzie dobrze, dasz radę!

Cały czas błądzę. Mieszkam sama, kontakt zerwałam jednak pan do mnie napisał. Durna mu odpisałam, spotkałam się z nim 2-3 razy. Raz przywiózł mi jeszcze jakieś moje rzeczy, zaczął się do mnie przytulać. Potem kontakt znowu urwałam, jednak pogorszyło się moje zdrowie i musiał mnie zawieźć na pogotowie. Zawiózł, przyjechał odrazu. Potem pisał jak wie czuję, martwił się o moje zdrowie. Potem znowu cisza (on cały czas ma konta na portalach randkowych) pisał, chciał abym przyjechała do naszego starego mieszkania. Odmówiłam. W ten wtorek miało być ostatecznie spotkanie, poszło mi bardzo dobrze. Oddałam mu jego pieniądze które wypływały na moje konto i cześć. Niestety w środę również musiałam się z nim spotkać. Znowu wszedł do mnie do domu. Przepraszał, przytulał psa mnie też chciał. Odmówiłam. Niestety jestem tak pogubiona że napisałam do niego. Całe południe wczoraj się kłóciliśmy. Kazał mi znikać, więcej nie pisać, nie ośmieszać się. Potraktował mnie tak samo jak dwa lata temu. Winą za rozpad obarczył tylko mnie. On zrobił z siebie ofiarę. Minął miesiąc a ja dalej stoję w miejscu. Jak mam się uwolnić z tej chorej miłości? Czuję że popadam w depresję, straciłam sens życia. Dzisiaj idę do psychologa, mam nadzieję że chociaż trochę mi pomoże...

Źle to wyszło, szkoda że nie udało Ci się wytrwać bez kontaktu z exem. Czy widzisz, że robisz to sobie sama, na własne życzenie? Co ma znaczyć "musiał mnie zawieźć na pogotowie" (nie znasz nikogo w całym mieście, kto mógł to zamiast niego zrobić? albo nawet zabrać się samej taksówką?) czy "w środę również musiałam się z nim spotkać"? Nic nie musisz. Wszystko możesz - jeśli chcesz. Widać chciałaś się z nim spotkać. Gdybyś nie chciała, żaden pretekst nie zmusiłby Cię do tego. Jakieś sprawy oficjalne, bankowe itd można załatwić pocztą, mailem. Nie trzeba się widywać. Ty tego chciałaś. Teraz, skoro przekonałaś się, że był to błąd, będzie Ci łatwiej wytrwać na drodze ku wyleczeniu się z tej zależności.  Pokazałaś mu gdzie mieszkasz, był u Ciebie - wieeelki błąd... Mam nadzieję że rozmowa z psychologiem Ci pomoże. Musisz kategorycznie i raz na zawsze odciąć się od niego, miałaś go wszędzie poblokować, by uniemożliwić kontakt, a tymczasem widać, że tego nie uczyniłaś bo do Ciebie napisał...
Jeśli tylko zechcesz, dasz radę! pisz jak idzie!

Ja wiem że on mnie niszczy, wiem że sama siebie krzywdzę. Dzwoniłam na pogotowie, karetki zajęte, dzwoniłam po 3-4 firmach z taksówkami czas oczekiwania do godziny. Spanikowałam, robiło mi się słabo, z krwotokiem nie mogłam iść na autobus. Żałuje ze zadzwonilam, mogłam czekać na taksówkę. Teraz to już tak kontaktu nie będzie żadnego nawet z jego strony. Kazał mi znikać i nie pisać. Nie wierzę jak mogłam się stać mu aż tak obojętna.

We Wrocławiu ??
Nie ściemniaj kochana
Przynajmniej 50 firm taksówkarskich i Uber.
Do większości szpitali z sorami dojazd tramwajem z większości dzielnic max 30 minut. Borowska, Traugutta, Wojskowy ...

Moim zdaniem sama wynajdujesz sobie powody do spotkań z nim.
A potem płaczesz, że on okazuje się traktować Cię tak samo jak traktował.

To Twój wybór, że tego słuchasz i że się z nim kontaktujesz.
Nie doznajesz przecież od niego niczego innego jak przykrości, wyzwisk, manipulacji i obrazy.
Nie MUSISZ z nim rozmawiać, nie MUSISZ tego słuchać, robisz to, bo CHCESZ.
Trudno mi zrozumieć, że tęsknisz. Chociaż skłaniam się ku temu, że tęsknisz za swoimi wyobrażeniami, marzeniami.
Ale rzeczywistość jest taka, jaka jest. On jest bezwzględnym manipulantem i wulgarnym toksykiem.
NIGDY nie zmieni się w księcia z Twoich wyobrażeń.

W telefonie i w każdym serwisie społecznościowym jest funkcja czarnej listy, czy blokowanych numerów, jeśli nie chcesz z nim kontaktu, to skorzystaj z nich.
Ale jeśli nadal chcesz ten kontakt utrzymywać, to musisz liczyć się z tym, że on jest jaki jest i nie będzie inny.
Nie doczekasz się z jego strony miłości, szacunku, czy choćby zwykłej sympatii.

Idę dzisiaj. Usunęłam całkowicie jego numer, on się więcej do mnie nie odezwie więc już powinnam mieć spokój. Ja pierwsza się nigdy nie odezwę. Potrafił kłamać mi prosto w oczy że jest mu ciężko, że mu mnie brakuje i że tęskni a potem zwyzywać od nienormalnej i niepoważnej. W środę chciał się jeszcze do mnie przytulać a w czwartek rano sama agresja.

Ręczę Ci, że jeszcze nie raz od niego usłyszysz, w takiej czy innej formie. On nie odpuści bo doskonale wie, widzi, jaką ma nad Tobą władzę i będzie to wykorzystywał ile wlezie. Just for fun.
Tylko i wyłącznie od Ciebie zależy, co z tym zrobisz. Jak potrafisz się DEFINITYWNIE odciąć, masz szansę to zakończyć. Inaczej to może trwać miesiące, nawet lata...

Dziękuje za odpowiedzi. Zaczęłam wczoraj terapię. Pani psycholog powiedziała że to osoba toksyczna, niezrównoważona i wymagająca leczenia. Ja niestety przejawiał zachowania autodestrukcyjne. Wchodzę w role „ofiary” i to przez pryzmat mojego dzieciństwa. Jego numer zablokowałam, pani powiedziała to samo co WY - prędzej czy później w przypływie emocji (on jest jak sinusoida) się do mnie odezwie, tylko i wyłącznie po to aby zburzyć mój pokój i moją równowagę. Czuję trochę mniejsze poczucie winy, tłumaczyła mi że nikt nie ma prawa na mnie krzyczeć, przeklinać a tym bardziej w kłótni wyciągać moje traumatyczne przeżycia z dzieciństwa. Mówiąc jej cały przebieg kłótni stwierdziła że nie powiedziałam mu nic strasznego, jedynie prawdę a prawda jak wiadomo boli najbardziej. Mam codziennie robić coś dla siebie, zająć sobie głowę jak najbardziej. Strasznie ciężko było mi zablokować jego numer, płakałam jak głupia. Ale zablokowany.

Dwa dni nie mam z nim żadnego kontaktu i zauważyłam że jestem bardziej spokojna. Nie stresuję się niczym, robię wszystko po swojemu. Psycholog kazał mi wypisać na kartce czynności w których on mnie ograniczał, dzisiaj się wezmę za to. Wracam dopiero do domu z wolontariatu (miałam robić jak najwiecej rzeczy aby uniemożliwić nadmierne rozmyślanie) i póki co trzymam się całkiem dobrze. Mam tylko nadzieję że ten smutek minie mi szybko.. faktycznie popełniłam błąd wprowadzając go do domu, mam nadzieje że zablokowany numer nie skłoni go do przyjazdu.

Dzisiaj mam jakiś kryzys normalnie. Już dawno nie byłam tak przybita.

Musiałby znowu dostać jakiejś histerii aby przyjechać. Jak wtedy kiedy zobaczył że się wyprowadzam. Myślę o nim zdecydowanie za dużo. Cały czas mnie boli to wszystko co mi powiedział i jak mnie potraktował. Koleżanka doradza mi jakiś portal randkowy aby z kimś popisać i zająć głowę. Ale jak wejdę tam to zaraz spotkam jego, a wolałbym tego uniknąć. Siedzę sama w domu i pół dnia rozmyślam.

Za namową psychologa zaczęłam wychodzić więcej z domu, założyłam sobie konto na jakimś portalu żeby pogadać (kazała mi maksymalnie zająć czymś głowę) miałam konto 1 dzień i znalazł mnie tam. Napisał do mnie a ja mu głupia odpisałam. Zaczęliśmy się kłócić, wyzywał mnie, ja jego, zaczął mnie znowu obarczać winą o wszystko. Powiedział mi że ma kogoś, że się z kimś spotyka, seksu ma aż w nadmiarze itp Potem zaczął mnie znowu przepraszać i usunął konto. Wkurzyłam się i nie wiem po co napisałam do niego na whastapp i tam dalej się kłóciliśmy. Zaczął mnie znowu przepraszać że nikogo nie ma i mówił to tylko aby mi dopiec, że byłam miłością jego życia, że się martwi  itp. Zablokowałam go, niestety dzisiaj wrócił na portal randkowy i znowu zaczęliśmy się tam kłócić.. tym razem to ja zaczepiłam.. jestem strasznie pogubiona, nie radzę sobie z tym kompletnie. Nie mogę spać, jeść, pracować ani nic. Myślę o nim cały czas. Dzisiaj znowu mnie zwyzywał między innymi że jestem tępa, potem ze żałuje bo byłam tą jedyną, potem co się z nami stało itp..wcześniej kazał mi się przestać użalać, znowu zaczął szydzić że wszyscy mnie krzywdzą, ze zepsuliśmy to i że nie jest łatwo. Nie potrafię się sama od niego uwolnić, kiedy życzyłam mu „powodzenia w poszukiwaniach” to zapytał się czy chcę się spotkać. Psycholog stwierdziła że mam „stan przeddepresyjny” i jak będzie ze mną gorzej to powinnam iść do psychiatry po jakieś środki farmakologiczne.. nienawidzę go całym sercem a jednocześnie kocham i zrobiłabym dla niego wszystko. Co jest ze mną nie tak? Poblokowałam dziada, założyłam konto byłam w miarę spokojna - to musiał mnie tam znaleźć. Dodam jeszcze że praktycznie wszystkie zdjęcia jakie tam miał były robione przez moją osobę...

Kiedy ja nie potrafię. Nie mogę pojąć jak mogę być tak bardzo za kimś kto tak bardzo mnie skrzywdził. Nie wiem co w nim jest, ślepo zakochana jestem. Zablokowałam telefon, whatsapp to znalazł mnie tam. Mógł sobie darować i nie wchodzić ba mój profil i nie pisać.. a napisał do mnie z wyrzutami (coś w stylu jak idzie szukanie „pały") wydaje mi się że powinnam mieć psychologa dwa razy w tygodniu, bo serio się zle ze mną dzieje

Tak, tylko się boję że te leki mnie trochę ogłuszą.. jak zerwać kontakt raz a skutecznie? Zwłaszcza jak on nie chce? Wiadomo że jestem ślepo zakochana i jak on będzie pisać to póki co będę reagować na jego zaczepki.. wchodzi tam na mój profil, dodał mnie do ulubionych.. imię już zmienił na swoje prawdziwe. Staram się jak najmniej siedzieć w domu bo wtedy wariuję, ale to wszystko jest takie ciężkie. Kiedy zostawił mnie pierwszy raz, czuwała przy mnie moja matka (mimo całego świństwa które mi zrobiła wtedy zachowała się bardzo ok) tłumaczyła mi że to kawał dziada, oddałam jej na jakiś czas telefon i laptop aby tyko do niego nie pisać. Teraz jest gorzej, jestem tu całkiem sama a nawet nie mogę wyjechać na weekend. Ten miesiąc wykończył mnie całkowicie, kasa za wynajem plus kaucja (którą i tak miałam rozbitą) sprawiły że praktycznie wcale nie mam pieniędzy..

Po prostu musisz chcieć to zakończyć. A Ty nie chcesz.

Obecne leki, jeśli są dobrze dobrane, nie ogłuszają i nie zamulają.

Ratuj się, dziewczyno.

już po jednym dniu ? Nie żartuj, nie znalazł Cię samodzielnie tylko postarałaś się, by Cię znalazł.
Facet przecież nie siedzi i nie przeczesuje internetu i nie kombinuje czy czasem nie założyłaś gdzieś jakiegoś konta, przecież to się kupy nie trzyma.
Albo jesteś trollem albo faktycznie potrzebujesz pomocy specjalisty. Co nie zmienia faktu, że facet nie powinien Cię wyzywać.
Przyznam szczerze, że zaczynam mieć wątpliwości co do Twojej wersji ..

A musisz mieć konta i profile? Zniknij na 2-3 miesiące z internetu, jeśli naprawdę chcesz mieć spokój i tyle.

Kolejny dzień bez kontaktu z nim. Jak tylko zostaję sama, jak wracam do domu zaczynam znowu za dużo myśleć. Nie potrzebnie dałam się wkręcić w te pyskówki, znowu jestem w punkcie wyjścia choć minęły już dwa miesiące. Nawet nie mam z kim o tym porozmawiać ani do kogo zadzwonić. Wszyscy mają długi weekend..

Sluchaj kochana.... spójrz na tę sytuację z punktu kobiecej biologii... Jesteś ciągle na hormonalnym haju. Pańcio coś ci powie, a tobie już w głowie emocje robią psikusy a hormony buzują. Nic na to nie poradzisz, każda babeczka tak ma....więc albo to przełkniesz, albo poszukaj kogos kto ci da jeszcze wieksza dawke emocji....

Autorko, w ktoryms poscie zapytalas co z nim jest takiego ze wciaz chcesz z nim byc. Pytanie jednak powinno brzmiec co jest z TOBĄ? Dlaczego mimo tylu swinstw i obelg od tego faceta Ty nie chcesz sie go pozbyc ze swego zycia?? Bo nie chcesz. Wszystko to co robilas do tej pory to tylko pozorowanie odciecia sie. Tak naprawde chodzilo o to by on "zrozumial co stracil i sie zmienil". Nie ma takiej opcji i wbij sobie to do glowy. On owszem chce Twojego powrotu ale wraz z tym powrotem nastapi powrot do dawnych zasad, jego zasad. Tak naprawde to mi jest to obojetne czy tym z nim bedziesz czy nie. Mozesz nawet dzis spakowac swoje rzeczy i wrocic do niego wierzac naiwnie ze kiedys przestanie Cie poniewierac. Ja poprostu mam alergie na ludzka naiwnosc i glupote, a wybacz trzeba byc glupim zeby chciec zyc z kims kto Cie niszczy i niszczyl mimo tylu rozstan i powrotow. A Ty chcesz z nim zyc, potwierdzasz to kazdym slowem ktore piszesz. Np. "wiadomo ze jestem w nim slepo zakochana i bede sie z nim kontaktowac".To nie jest cos co sie dzieje poza Twoja wola tylko Twoja z gory podjeta decyzja. Jesli tak to wracaj do niego i zyj w bagnie a jesli naprawde CHCESZ sie go pozbyc ze swego zycia to zrob to. To jest jak alkoholizm, albo calkiem odstawiasz picie i towarzysztwo alkoholowe i nie ma nawet jednego kieliszka bo imieniny, wesele, urodziny kota albo chlejesz nadal i przestajesz zawracac gitare ludziom wokol Ciebie ze niby chcesz rzucic ale to sie saaamo dzieje ze nie mozesz.
Jesli naprawde chcesz sie uwolnic to to zrob. Zadne leki nie zryja Ci tak psyche jak kolejne miesiace i lata u boku tego czlowieka.
Ja mam nerwice lekowa i tez balam sie lekow. Pierwsze tygodnie latwe nie byly ale dobrze dobrany lek plus psychoterapia i odzylam a mysle duzo trzezwiej niz przed podjeciem leczenia.
Chcesz cos zrobic to zawsze znajdziesz sposob, nie chcesz to zawsze znajdziesz wymowke. Twoj wybor.

Ty nadal nie rozumiesz. Wszystko uzalezniasz od niego, jemu nie zalezy, on nie chce ratowac.... Ale czego??? Relacji z piciem, dlugami i agresja w tle? Jesli Ci tak teskno do tego to nie musisz czekac na jego ruch. Pakuj rzeczy i wracaj do niego, zapewniam ze przyjmie Cie z otwartymi ramionami, jak kazdy toksyk ktoremu ofiara do tresury sama sie pcha w łapy.
EDIT:
Jesli wrocisz do niego to przestan juz bawic sie w kolejne odejscia, zerwania itp. Naprawde szkoda Twoich nerwow i zachodu. Oczywistym jest ze to sa tylko demonstracyjne gesty ktore maja go wystraszyc i sklonic do zmiany. Zakoduj sobie wreszcie i potwierdz moje slowa   u terapuety: zmiana czlowieka musi wyplywac z niego samego, jego wewnetrznej potrzeby i woli. Zadne naciski zewnetrzne, szantaze emocjonalne itp nic nie nadza. On moze conajwyzej poudawac chwile zmiane zeby Cie sciagnac spowrotem ale potem wszystko wroci na stare tory. Albo wiec odchodzisz naprawde albo akceptujesz takie zycie jakie on Ci zapewnia i przestajesz robic pseudoruchy ktore niczego i tak nie zmienia.

Feniks, nie wiem czy pamiętasz, jak jakiś czas temu, pisałam, że mam nerwicę lękowa, ale panicznie boję się leków i że sama jakoś radzę sobie z objawami. Otóż wyobraź sobie, że nerwica dawała mi już tak w kość, że trzy tygodnie temu przełamałam się i zaczęłam brać asertin. Już po tygodniu brania poczułam się lepiej, a teraz po trzech tygodniach nabrałam takiej pewności siebie, że aż sama jestem zaskoczona. Czuje się naprawdę świetnie i oby tak dalej.
Autorko, ty też masz ze sobą poważny problem i po tych wszystkich przeżyciach dobrze by było, żebyś zadbała o swoje zdrowie psychiczne. Proponuję psychologa (doczytałam teraz, że chodzisz, to dobrze) i nawet psychiatrę, jeśli obserwujesz u siebie przeciągające się stany depresyjne albo łapią cię somaty nerwicowe. Nie czekaj aż to wszystko znokautuje cię doszczętnie, tylko zacznij robić ze sobą porządek.
Za jakiś czas będziesz wstydziła przyznać się nawet sama przed sobą, że ciagalas się z takim człowiekiem.

Chodzę do psychologa z psychiatrą się wstrzymam jeszcze, nie mam ostatnio żadnych stanów depresyjnych, znalazłam sobie dużo zajęć a od lipca wracam do mojej ukochanej jazdy konnej (pan mi zabraniał bo jak spadnę to zostanę warzywem a on nie chce warzywa) póki co to się badam dokładnie bo w nic mu nie wierzę, i boje się ze w ostatniej fazie związku mnie zdradził.