JEGO Syn przyczyną rozpadu związku - Netkobiety.pl

Aleksa, zdajesz się nie rozumieć jednej podstawowej rzeczy.
Za rozwój, stabilizację emocjonalną, i wsparcie rozwojowe tego chłopca, odpowiada ojciec.
Nie dziadkowie. Nie psychologowie. Nie logopeda. Nie szkoła i nauczyciele. Nawet nie Ty, czy jakakolwiek inna kobieta z którą Twój partner się zwiąże.
Ale przede wszystkim OJCIEC.

To nie dziadkowie mają stosować wobec wnuka dyscyplinę i metody wychowawcze, które Ty uznajesz za słuszne, i które Ty byś zastosowała.
Wychowują wnuka tak jak potrafią, i jestem pewna, że robią to wszystko z jak najlepszymi intencjami.

Zastanawiające jest, jak bardzo szukasz winy we wszystkich dokoła, a dla swojego partnera masz mnóstwo wymówek i usprawiedliwień.
Przykra prawda jest taka, że to jego postępowanie i zaniechanie doprowadziło chłopca do stanu w którym jest obecnie.

Ustalmy - gość 4 miesiące po śmierci żony odstawił dziecko i zaczął rozglądać się za babami,  ma "blokadę przed szukaniem pracy" mimo długów i woli raczej, żeby mu kobieta załatwiła, w razie problemów odsyła dziecko do dziadków, do lekarza z dzieckiem pójść nie potrafi, nie interesuje go, że dziecko mimo problemów z nauką nie chodzi do szkoły, a jak go kobieta ma dość, to taki bidulek, potrzebuje pomocy psychologa, żeby wiedzieć, jak się zajmować własnym dzieckiem. No, ale jest przystojny. Zazdroszczę "partnera"...

Czy Ty, kobieto, serio nie widzisz, że gość się świetnie z Tobą ustawił? A próbujesz za to obwiniać dziecko, którym prawdopodobnie nikt się nie zajmował - o ile dobrze policzyłam, to mały miał 2 lata, jak matka zaczęła chorować...

Komu przeszkadza???? Ja naprawdę nie rozumiem faktycznie. Powiem wam tak ustawia się obaj lepiej niż sobie wyobrażacie. Obaj i tata i synek są bardzo sprytny i ludźmi. Ojciec nie ma wykształcenia, był bankrutem a już znalazł stała pracę, jest lubiany, obrót y kobiety się za nim rozglądając i raz dwa złapie kolejna chętnie go przyjmie. Synek jest aktorem pierwszej klasy każdy go żałuję bo stracił mamę, potrafi zrobić minke bezradnego niedźwiadek i myli wszystkich, dopiero po czasie ludzie odkrywają kim jest ale uczy się szybko i wkrótce będzie wytrawnym graczem. Dziecko jest ogarnięte ponad miarę, skoluje sobie pieniądze skoluje jedzenie wstydu ma zero, uważa się za najlepszego i najpiękniejszego nie widzi w ogóle gdy się z niego śmieją potrafi śmiech innych przekuc na swoją korzyść na tyle że nawet dorośli się bardziej przejmują. Wyjechał do dziadków i doskonale się tam. Odnalazł wczoraj rozmawiał rozbawiony, w ogóle się nie przejmuje niczym. Moje dziecko martwi się jak pójdzie do szkoły czy będzie miał kolegów czy będzie lubiany a ten przyjechał tyle zmian a on od razu brylowal biegał po szkole do każdego zagaduje, zorganizował sobie kanał dostawczy. To własnie widzą ludzie mający z nim do czynienia. A nie biedne dziecko z deficytami. Dla mnie on jest na prostej drodze do bycia sprytnym biznesmenem który będzie oszukiwal ludzi i to on będzie Góra więc nie wiem kogo wy tak żałujęcie.

To skoro dziecko takie sprytne, to po co z nim po lekarzach chodziłaś? Sama sobie zaprzeczasz już teraz.

Po co po lekarzach chodziłam? Bo chciałam aby swój charakter i przyszłość budował nie na zlodziejskim sprycie i chamstwie lecz na wiedzy i kulturze. Ewidentnie oni podziwiają to dziecko i podoba im się że jest małym chamem który potrafi przeforsowac swoją wolę lokciami

Kobieta coś kręci cały czas. Tak jak z tym logopedom i psychologiem. Raz dziecko nie umie mówić, a za chwilę wręcz jest wygadane. Raz jest zaniedbane, a za chwilę autorka pisze, że chodzi wystrojony i będzie z niego biznesmen za kilka lat.
Autorka zarzuca 7 letniemu dziecku braki w nauce, a sama pisze tak, że ledwo można się doczytać o co tam chodzi. Pomijam już nawet interpunkcje, ale logicznosc tej historii jest conajmniej jak z baśni Andersena
Dziecko to samo zło i zobaczcie ile zawiści ta kobieta ma do tego chłopca? Zazdrości, że kupują mu ubrania drogie i rozpieszczaja.
Może to autorka powinna się leczyc u psychiatry skoro takiej przebiegłosci dopatruje się u dziecka? Zwróćcie uwagę jak ona tego chłopca przedstawia, jaki podaje niespójny wizerunek. Naprawdę myślę, że to autorka ma problem największy ze swoimi emocjami. Ja tu widzę zazdrosna babe o dziecko partnera. Nawet nie wiem czy te cechy dziecka i braki to nie są wymyślone...

Współczuję temu dzieciakowi przynajmniej z kilku powodów:

- mama odeszła,
- ojciec to ostania mameła,
- potencjalna macocha traktuje go jako zło wcielone i obwinia za rozpad swojego porąbanego związku,
- ma problemy psychiczne i deficyty rozwojowe,
- ojciec zamiast się nim zająć woli uganiać się za dupami i wychowywać obce dzieciaki,
- dziecko jest traktowane jak paczka, którą się przestawia z kąta w kąt.

Nic tylko współczuć dzieciakowi takiego ojca. Ostatni złamas. Zamiast zając się swoim jedynym dzieckiem to zajmuje się kochanicą i jej dzieciakami. Smutne bardzo. Aż prosi się żeby ograniczyczyć takiemu tatusiowi prawa rodzicielskie...

Czujesz się bezsilna i niedoceniona mam rację?

Starałaś się jak mogłaś aby sprostać oczekiwaniom partnera nawet nie przyjżałaś się czy są zasadne a nie są.....

Nie jesteście małzeństwem, nie adoptowałaś tego chłopca nie musisz go wychowywać czy robić cokolwiek to nie TWOJA odpowiedzialność okay?

Możesz nie mieszkać z facetem i z nim  być a on ma prawo pozwalać dziecku na wszystko ale mieszkajcie osobno on z synem Ty z synami.

To jest jego decyzja że odesłał syna nie pierwszy raz zresztą, ale to  osoba która będzie zwalać swoje decyzje, niepowodzenia i wszystko na Ciebie. On nie bierze odpowiedzialności za siebie,  swoje decyzje i  dziecko. Szuka darmowej niańki zfunkcją sexu.

Facet ma poważne problemy ze sobą a dziecko jest jak lustro nic poza tym. Nie jesteś za to odpowiedzialna.

Czujesz że to dziecko jest problemem  że gdyby go nie było by idealnie. Nie byłoby. Masz prawo  czuć złość i  kierować ją na to dziecko jesteśmy tylko  ludźmi każda emocja jest potrzebna ale to nie  dziecko Cie wykorzystuje w roli nianki a ojciec pamiętaj o tym i miał obowiązek poinformowania o problemach syna przed wprowadzeniem czego nie uczynił.

Ale uważacie że już naprawdę nie ma innego wyjścia niż zerwanie? Tak mi przykro. Ja wiem ze macie rację z tym że to wina ojca. Ale gdyby nie dziecko to by to nie wyszło o to mi chodziło. Z. Matka chłopca byli razem 10 lat, pielęgnować ja podobno przez całą chorobę gdy inni ja opuścili czym się szczyci. Zajmował się nią zaniedbujac dziecko co często powtarza że tylko na niego mogła liczyć. Ukrył jednak fakt że na dwa lata przed śmiercią byli w separacji bo podobno ona taka nie do wytrzymania już była. Na rok podobno wyprowadziła się z dzieckiem. Uważacie że bez sensu iść na terapię? A może spróbować żyć osobno faktycznie i tylko się spotykać? Czy naprawdę patrząc z boku ten facet jest taki beznadziejny?

Aleksa sama widzisz jakie to wszystko bardzo trudne złożone.Dużo młodsi od was ludzie nawet postawieni w trudnych życiowych kryzysowych sytuacjach wymagających zmian ciężko sobie radzą .Czasem życie naprawdę nas przerasta.Zmiany w ludziach zachodzą powoli i to przy wielkiej determinacji.
Syn partnera nie zniknie magicznie jest zaniedbany i trudny nie miałaś pewnie wcześniej do czynienia z takimi sprawami,ojciec nie radzi sobie nie bierze odpowiedzialności spycha ją na innych sam ucieka przed obowiązkami decyzjami .
Nie naprawisz nikogo na siłę zwłaszcza teraz jak już uprzedziłaś się do niego i boisz się przyszłości masz prawo do swoich obaw nie jesteś tytanem przecież.
Trzeba nie lada odwagi doświadczenia siły dojrzałości i czasu żeby sprawy wyprostować i to nie tylko u Ciebie .
Ty masz wybór co z tym zrobisz.

"ja pracuje od 8 do 16 mam swoją dwójkę, trzeci został mi zawalony"

W życiu nie zrozumiem takich kobiet jak ty Aleksa.
Jak Ty to sobie wyobrażałaś, godząc się na przeprowadzkę faceta z dzieckiem? To nie jest zakup butów w Zalando, gdzie towar można odesłać w 30 dni. No litości! Jak się decyduje na taki krok, to trzeba się liczyć z różnymi przeciwnościami i brać je na klatę. Żal mi tego chłopca.
O tatusiu to już w ogóle nie chce mi się pisać.

Właśnie przyszedł i do mnie leci zz łapami do obejmowania jakby nigdy nic. Mówię że nie chce się przytulać a ten do mnie a dlaczego niby. I znowu do mnie gada ze problem z dzieckiem jest wspólny i mam obowiązek mu pomóc z tym dzieckiem a najlepiej sama to wyprowadzić. Następnie mnie wyzwal od chorych ludzi przy moich dzieciach. Nie mogę się doczekać jak wyjedzie jutro. Wczoraj odebrał starszego syna ze szkoły i nagadal mu ze mama zaraz sobie jakiegoś nowego faceta znajdzie. Czy on naprawdę jest taki zrozumiały?

Podsumowując patologia 500+ tacy się reprodukują i przenoszą swoje zwyczaje na dzieci. Jakbyście mieszkali w  Szwecji albo nie daj Norwegii to już byście stracili wszystkie dzieci. Barnevernet nie musiał by za dużo szukać

niestety to fakt. Przykra jest świadomość że do końca życia mam. Być sama a moje dzieci bez rodziny. Bardzo przykre i wiem że wdalam się w to z dobrymi zamiarami niestety sytuacja mnie przerosła totalnie.

Chyba nic poza pewną częścią ciała. I nie jest to mózg...

Aleksa nie przeginaj w drugą stronę nie wiesz co się wydarzy w przyszłości do końca życia masz jeszcze trochę czasu.
Nigdy nie mów nigdy i nie zabraniaj sobie doświadczania życia teraz Tobie być może nie wyszło to dość skrajna sytuacja bardzo trudna nie do końca to jest też Twoja wina może się zakochałaś a człowiek zakochany często nie dostrzega tego co jest widzi co chce widzieć najczęściej złudzenia i marzenia i co być powinno według jakiegoś dziwnego wzorca czasem to też lęk przed samotnością i desperacja ludziom się to zdarza to nic niezwykłego popełniamy błędy najczęściej z ignorancji i pod wpływem egzaltacji tak naprawdę zwłaszcza po rozwodzie czy rozstaniu szuka się pocieszyciela wypełniacza różnych deficytów jak wydaje się że się kogoś "pięknego "znalazło natychmiast wyzwalane są emocje euforia i inne często  złudne . Masz jednak wpływ na Siebie poznaj Siebie jeszcze lepiej w przyszłości możesz uniknąć własnej presji i przyciągniesz do Siebie kogoś odpowiedniego na spokojne.

Dziecko i tak ma powtarzać klasę, taki był zamiar. Ojciec tego chce, a chłopcy mieli iść razem do pierwszej klasy od września. Bardzo tego chcieli. Niestety, plany się zmieniły. Zrozumcie że ja naprawdę nie mam już siły i zdrowia walczyć z wiatrakami. Naprawdę się starałam. I boli mnie to bo wyprowadziła do dziecko na ludzi co potwierdzają dziadkowie którzy są zszokowany różnica więc możecie sobie wyobrazić co to było z nim wcześniej. I gdyby ojciec miał. Inne podejście to dziecko by było bratem moich synów. Niestety nie może być tak że ja dziecku robię pogadanki a właściwie rozmawiam z nim bo do tej pory jedyna forma rozmowy był. Monolog tatusia po. Którym syn nic nie rozumiał bo nie rozumie wszystkiego dokładnie po polsku i dopiero zaczął rozumieć jak zaczęłam używać bardzo prostych słów, a tatuś na podsumowanie mówi że to moja wina bo słodyczy nie powinno być w domu. Szkoda że takich samych kryteriów nie stosuje do moich synów. Na nich gada ciągle że nie posprzatane bo faktycznie ciężko z tym. U nich i są codzienne przez to walki ale. Ja przynajmniej podejmuje wysiłki i nie popuszczam im. Znają zasady np. Wiedza ze grają tylko godzinę coo. Drugi dzień i nie w strzelanki. Tamto dziecko było zabieranie na filmy od 18 lat a w domu dziadków oglądało laleczke chucky. To walka z wiatrakami i niestety zaczynam. Dostrzegać że ojciec nie zwraca uwagi mu bo zwyczajnie go to nie razi

Ależ masz prawo nie mieć siły. Weszłaś przecież w związek po to, by mieć lżej, a nie trudniej. Miałaś wszystko na swoich barkach, a siłaczką przecież nie jesteś, to była tylko kwestia czasu, kiedy pękniesz.
Ale źle lokujesz przyczynę niepowodzeń. Jest nim twój partner, a nie dziecko.
Czy jesteś w stanie wychowywać i ojca i syna?

Co do trzymania słodyczy w domu to on ma rację. Nie kupuje się słodyczy, gdy ktoś ma w domu z tym problem. Tak samo ty byś sobie tego nie życzyła, gdyby chipsy czy cukierki musiały być poza zasięgiem Twojego dziecka.
Jak się chce tworzyć rodzinę paczworkową, to nie ma moje czy twoje dziecko, tylko są NASZE dzieci.
Ale ty nie chciałaś mieć takiej rodziny, chciałaś mieć faceta dla siebie i twoich dzieci. To się nie mogło udać, bo oni są nierozerwalni. I będą już zawsze, także za te 10 lat.

Aleksa, szkoda się w tym wątku produkować, bo Ty zwyczajnie jesteś głupia. Naprawdę dawno nie czytałam takich bzdur jakie Ty wypisujesz. To są wyżyny tępoty i durnowatości. Aż wierzyć się nie chce, że jesteś dorosłą kobietą.

W tym wszystkim nie żal mi tatusia, dziadziusiów i przyszywanej mamusi tylko tego dziecka. Środowisko które wychowuje psychopatę. Dzisiusiowie wychowali nieudolnego życiowo synusia, a teraz wespół-zespół kolejne pokolenie wysyłają w świat. Koszmar.
A autorka obojętnie jak i co robiła przynajmniej się starała na miarę swoich możliwości. Tylko czemu ma się zarzynać dla obcego dzieciaka? I jeszcze jej potomstwo na tym cierpi. Brrr...

No pewno, że tylko dziecka żal (: Połowę swojego krótkiego życia miał chorą mamę, potem został podrzucony dziadkom, później zabrany do obcego domu z nowymi dla niego zasadami, w dodatku ( o ile dobrze zrozumiałam) w obcym dla siebie kraju, to jakie to dziecko ma być?
Ale autorka musi zrozumieć, że dziecko i faceta ma w pakiecie. Albo albo. Jak można tak sobie odesłać chłopca do dziadków i pozwolić, by nadal nic nie robił, zamiast nadrabiać w tym czasie naukę i zaległości?? Trafia mnie jak czytam ten wątek.

Wogóle nie chce myśleć jak to dziecko się czuje. Przerzucany z miejsca na miejsce jak niechciany i niepotrzebny worek odpadów. Nic dziwnego, że ma problemy. Mama umarła, tata nie chce, druga mama razem z tatą znowu go odrzucili. Tego ojca to za jaja trzeba powiesić. Za samo to jak swojego rodzonego traktuje dwa razy bym na takiego psychola nie spojrzała. Niby kocha, niby się cacka, ale podrzucił rodzicom jak jaskółcze jajo .

Był tutaj wątek samotnej matki, która związała się z umysłowo ograniczonym, bez wykształcenia i wychowania brudasem, który snuł się po lasach, spał na kamieniu i znosił do domu dziecięce ubranka...i początkowo jeszcze próbowała ratować związek.
Wierzę, że niestety, niektóre kobiety potrafią wiele znieść i skutecznie  oszukiwać się, przymykać oczy na smutne fakty, byle tylko zatrzymać samca przy sobie i niestety Aleksa należysz do tej kategorii.
Mimo, że w pewnym momencie przyznałaś, że faktycznie tytuł Twojego wątku nie jest trafiony, to jednak gdy w każdym swoim poście wylewasz pomyje na tego dzieciaka, udowadniasz, że niczego nie rozumiesz i mimo wszystko złością za to, że związek z przystojniakiem, choć niewykształconym, ale w garniturze od Armaniego, sypie Ci się, obarczasz jego syna.
W pierwszych postach,  faktycznie niektórzy urządzili na Ciebie nagonkę, usiłując wmówić Ci, że zajmowanie się tym dzieckiem było Twoim śmierdzącym obowiązkiem, bo jesteś dorosła i wzięłaś tatusia z dobrodziejstwem inwentarza, że skoro weszłaś jedną nogą w coś niefajnego, to koniecznie powinnaś wejść obydwoma i wpaść po szyję, a to, co do tej pory zrobiłaś, to niewiele znaczy.
Jednak ostatnie posty trafnie oceniają Twoją sytuację, a Tobie niestety, jakby płyta się zacięła. Przestań już nadawać na to biedne, choć może koszmarne dziecko, bo zaczynasz być żenująca.
Twój partner, nie tyle nie dostrzega problemu, co odwraca od niego głowę, tak jak zrezygnował z opieki nad chorą żoną, bo zabrakło mu chęci i cierpliwości.
Praca z dzieckiem, które od wczesnego dzieciństwa było zaniedbane, wymaga ogromnego poświęcenia, pracy, cierpliwości i konsekwencji na które jego ojciec nie ma ochoty. On chce żyć wygodnie, a jego problemy, niech rozwiązują inni.
Napisałam Ci wcześniej, że chłopiec prędzej, czy później do Was wróci i proszę, będzie już w maju, ale do tego czasu uświadom jego ojcu, że nie będziesz odrabiać z nim lekcji, prowadzić go do logopedy, czy psychologa, wystarczy, że zaprowadzisz razem ze swoimi dziećmi do szkoły, przygotujesz posiłki dla wszystkich.
Z drugiej jednak strony sytuacja, gdy wobec wspólnie mieszkających dzieci stosuje się różne normy i wymagania z korzyścią na rzecz jednego,  jest nie do zaakceptowania, tak, jak niestety Twój związek z tym panem.

Sony, tak jak Ty pomyślałam po przeczytaniu 1 posta autorki- ale potem ujawniła swoje podejście które nazwałabym bajkowo: zła macocha.
Z takim podejściem pomóc w tak delikatnej sytuacji po prostu się nie da i co gorsza- gdyby jakimś cudem ten gość objął intelektualnie, że robi dziecku krzywdę- to może by się zmieniło jego podejście.
Ale autorka empatii się nie nauczy- bo tego nauczyć się nie można.
W sumie z punktu widzenia dziecka najlepiej byłoby gdyby miało inną macochę. A autoeka jakiegoś gościa bez zobowiązań..

A to musiał mówić, nie widać było po jego zachowaniu i podejściu do dziecka, że jest beznadziejnym ojcem...?

mallwusia, tatuś na 100% się nie zajmie tym dzieckiem to nawet nie ma o czym mówić. Skoro moje wysiłki  niszczył twierdząc, że dziecko uczy się za dużo i dostaje za dużo kar to skąd niby ma zacząć to robić sam. No chyba że będzie zmuszony, ale sądzę, że jednak zajmie się poszukiwaniami nowej pani, bo już widziałam, że kupił sobie nowy super szampon i będzie sie pewnie wylaszczał i poszukiwał nowej pani. Zresztą sam to wczoraj powiedział. Wynika że to jest jego jedyne zmartwienie, on chce po prostu znaleźć kobietę, a dziecko ma się "przy okazji" wychować. Partner dowiedział się, że drudzy dziadkowie chcą nawiązać kontakt z nim i dzieckiem i chcą przekazać im dużą kwotę pieniędzy. Pierwszy pomysł partnera co z nimi zrobić? Kupuje auto, pewnie aby móc śmigać po PL  w poszukiwaniu kolejnej okazji. Na 100% żadnych psychologów nie będzie. Logopeda tak, ale nie psycholodzy.
Zastanawiam się w tym momencie jak to jest w życiu, ja swoje dzieci dopinguję do nauki, starszy chociaż nie chodzi jeszcze do szkoły już czyta płynnie i od września będzie to przyjemność że pójdzie do szkoły, a jego syn się całymi dniami bawi, jeździ po galeriach, zajada się itd. sama już nie wiem czy takie wychowanie surowe ma faktycznie sens, bo jego dziecko w sumie może jest szczęśliwsze niż moi, moi widzą i mają kompleksy, tamto dziecko potrafi śmiech innych przekuć na swoją korzyść, sam jeszcze się śmieje z innych. Ma zawsze dobry humor, odnajduje sie w każdej pojedynczej sytuacji, teraz u dziadków w ogóle smutny nie jest, cieszy się, że ma wolność i cieszy się każdą jej chwilą. Moje dzieci za nim tęsknią. Takie to niesprawiedliwe Nad partnerem i jego synem każdy się lituje, ludzie dają im pieniądze, dostali wyjeżdzając ok 3 tysięcy od obcych ludzi, bo tatuś przystojniaczek i taki milusi (pozory), a synek to jego odbicie. Jak poopowiadają jak to źle mieli, wszyscy szczególnie kobiety, bardzo ich żałują i nie szczędzą pieniędzy. Tak pewnie będą całe życie na tym się przesuwać. I niszczyć kolejne kobiety.
Żyją sobie na luzie, ojciec się przesuwa z partnerki na partnerkę, każda kobieta za nim łypie oczami i chętnie go porwą, mały też doskonale sobie daje radę mimo tak ogromnych deficytów, jeszcze parnter potrafi mi przygadywać, i tak zresztą uważa, że to mnie wielki zaszczyt kopnął, że on chciał ze mną być, dziecko ma to samo, uważają obaj że są ostatnimi cudami świata. Najbardziej cierpiącymi jestem ja i dzieci, smutne to

Wtjaśnijcie mi to jak to widzicie, jak to jest, że dziecko tyle przeżyło, w sumie obaj, a mimo to zamiast podkopać to ich wiarę w siebie i poharatać, oni wyszli z tego jak zwycięzcy. Ja i moje dzieci mamy równie drastyczne przeżycia za sobą i moje dzieci chociaż grzeczne i ułożone nie mają takiej beztroski i niezmąconej pewności siebie co to dziecko. Muszę wręcz ich uczy ć, aby umieli się przepchnąć za swoim, każdemu ustępują, chociaż w przedszkolu mają o nich wspaniałą opinię. Ale przecież nie o to chodzi. Tamten mały był tylko 6 mscy, już zdążył się dać poznać całej miejscowości, ludzie sie  śmieją z niego, teraz moi chłopcy jeszcze przez to będą mieli kłopoty i śmiech, chociaż może ludzie do tego czasu zapomną. Niesprawiedliwe to jest bardzo
Już się zastanawiam czy ja aby na pewno dobrze wychowuję swoje dzieci i może faktycznie trzeba trochę zluzować?

Dokladnie. Niedobrze sie robi jak sie czyta Autorke. Jej glownym zmartwieniem jest teraz to ze ten maly wyszedl z tej sytuacji caly a powinien poharatany, smutny i jeszcze bardziej zyciowo ulomny. Trzeba byc potworem zeby tak zyczyc dziecku. Trzeba byc tez glupim zeby nie rozumiec ze to dziecko juz dostalo w zyciu wystarczajaco po glowie. Smierc matki, olewanie przez ojca, bycie przerzucanym z domu do domu jak worek ziemniakow, deficyty rozwojowe. Nawet jesli dzis to dziecko nie jest tego w pelni swiadome i nie odczuwa przykrych konsekwencji tego stanu to w doroslym zyciu bedzie mialo bardzo ciezko. Dzis moze ktos sie lituje nad biednym tatusiem i losem dziecka ale za 10 lat chlopak bedzie zwyczajnie popychadlem, wyszydzanym przez rowiesnikow, na marginesie spoleczenstwa a byc moze i prawa, ewentualnie towarzyskim klaunem ktorego bedzie stac tylko na durne kawaly. Nie wierze ze nie bedzie cierpial z tego powodu i z racji swiadomosci ze tak ma bo w dziecinstwie najblizsi poszli po linii najmniejszego oporu jesli chodzi o jego wychowanie a raczej hodowanie. "Pociesz" sie tym Autorko skoro tak bardzo Ci zalezy zeby ten maly mial przerabane zawsze i do konca zycia. Nie wiem w czym to ma pomoc Twoim dzieciom ale widocznie nalezysz do tych ktorym krzywda innych osladza ich wlasne.

Uważam, że przesadzasz. Moim zdaniem wcale tak dużo dla tego dziecka nie zrobiłaś. Ale może lubisz jak Ci się kadzi, nie wiem.

Masz poczucie wielkiej niesprawiedliwości i trudno ci się dziwić. Jednak sama też przykładasz rękę do tego, by takim facetom, jak ten niby twój dobrze się żyło. Jesteś jedną z wielu kobiet, które nabrały się na pusty dzwon, który głośno dzwoni, nie pierwsza i nie ostatnia. A że tacy mają powodzenie? No mają, zawsze mieli i zawsze mieć będą, bo głupich nie brakuje, więc co się dziwisz?
Facet kupił sobie super szampon i na twoich oczach oraz pod twoim własnym dachem szykuje się na podbój nowych bab, a ty zamiast go pogonić planujesz chodzić z nim na jakieś terapie, by nauczyć się obsługi jego syna.
To ja się ciebie zapytam czy ten facet przejmuje się tobą albo twoimi dziećmi? A gdyby sytuacja była odwrotna, to on trzymałby cię pod swoim dachem, mordował się z twoim dzieckiem i patrzył jak się stroisz idąc na randkę? I jeszcze jakby tego było mało, ty powiedziałbyś mu, że takich jak on masz na pęczki. No nie wiem jak możesz znosić takiego człowieka?
Kilka stron wcześniej napisałaś wyraźnie, że on tak do ciebie mówi, a ty co? Dalej z nim jesteś?
Dziecko jest klonem swojego tatusia i zawsze będzie mu w życiu łatwo, bo frajerów nie brakuje.
Ty pracujesz, dwoisz się i troisz i jak czegoś sama nie wyrwiesz od życia, to nikt ci nie da, twoim dzieciom też nikt nie da.
I co z tym zrobisz? Wyjdziesz na światową trybunę i zaczniesz uświadamiać ludzi, że tak nie powinno jest? Wiadomo, że tego nie zrobisz. Bo tak po prostu jest i chociaż można wkurzać się na coś takiego, to niestety nie da się tego zmienić.
Możesz działać jedynie na swoim małym skromnym poletku, czyli zacząć wprowadzać sprawiedliwość we własnym domu, a nie narzekać na faceta, wieszać na nim psy i jednocześnie trzymać się go jak tonący brzytwy.
Zniknie facet, zniknie ten dzieciak, a ty będziesz mogła żyć po swojemu i uspokoić się po tych wszystkich doświadczeniach.

Ulle, tak masz rację, bardzo mnie to boli Ci powiem, bo ja wiem i widzę jak to wygląda nie przez internet tylko na zywo. Tak, wzięłam go z desperacji, wcale nie z powodu urody, bo mimo że znałam wielu facetów, żaden nie opowiadał o wartościach rodzinnych, żaden nie opowiadał jak żonę pielęgnował, wszyscy chcieli fruwać i się bawić, on jeden chciał bawić się w rodzinę. A ponieważ ja chcę tylko tego, bo w życiu mam wszystko inne tylko nie kochającego i dobrego faceta oraz przyjaciela, to się dałam na to skutecznie nabrać. Czuję się bardzo samotna, bo i ja i dzieci jesteśmy strasznie wrażliwi, ufni i naiwni i po prostu myślałam, że łatwiej nam wszystkim będzie. I ciągnęłabym to dalej na 100%, gdyby nie fakt, że po prostu nie chciałam aby dzieci patrzyły jak trzecie dziecko jest inaczej traktowane i wychowywane, a na nich, biedaków jak zwykle się krzyczy i obrywają. Na to zgodzić się nie mogłam. To jest tak samo jak na zabawie dyskotekowej w szkole niedawno gdzie wszyscy trzej chłopcy byli, syn partnera zainicjował niegrzeczną zabawę, ale że jest lawirantem i życiowym spryciarzem oczywiście oberwało się moim, bo ten pierwszy jak strzała wyskoczył i uciekł, a oni naiwnoty zostali żeby ponieść konsekwencje, bo tak są nauczeni i im się oberwało i musiałam ich tłumaczyć. Przykro sie na to patrzy.

Kobieta, która wybiera byle jakiego faceta z desperacji, zamiast zastanowić się czy będzie on dobrym materiałem na ojczyma swoich dzieci, jest delikatnie mówiąc, niepoważna. Pal licho, gdyby Aleksa latała za przypadkową parą gaci, jakby była singielką bez zobowiązań, bo co najwyżej sama by sobie tylko robiła problemy. Jednak ona jest gotowa robić SWOIM dzieciom piekło, byle tylko portki w domu były.

Takie osoby nie powinny mieć potomstwa.