JEGO Syn przyczyną rozpadu związku - Netkobiety.pl

Dodam, że zgodził się aby dzieciak wyjechał, ale przed wyjazdem napadł na mnie, że może ja też oddam swoje dzieci teraz i będziemy sobie sami. Zdenerwowałam się bo do pokornych nie należę i wykrzyczałam, że chyba znowu zapomniał czemu jego syn wyjeżdża i że moje dzieci nie są złodziejami i kłamczuchami oraz nikt się na nich nie skąrży. Wyleciał z domu, wrócił i mnie przebłagał.

Dziecko wyjechalo do dziadków. Już rok tam był. Ojciec go tam wywiozl po śmierci matki. Sam w tym czasie podobno spłaca długi i poznawal kobiety. Do syna dzwonił codziennie i co dwa msce jeździł do niego. Wiem że dziecko dałoby się wyprowadzić ja naprawdę dużo zdzialalam wszyscy mówią że jestem super matka i dla niego też byłam, nawet psycholog i logopeda powiedziała że tata jest uciekinierem i wycofany jest a ja się tylko dzieckiem i te resuje. Ta relacja jest chora ich. Ja naprawdę próbowałam ale nie może być ze na mnie zawalił wszystko i jeszcze wymaga ode mnie abym się mniej dziećmi swoimi zajęła bo on się mało swoim zajmuje. A ja nie, ja jestem matka bardzo zajęta dziećmi tym. Też zresztą bardzo intensywnie się zajęłam. Niestety zwyczajnie nie dałam. Rady sama z pracą i trójka dzieci w tym jego wybitnie trudne. Gdy prosiłam aby się zajął dzieckiem  to usłyszałam. Ze wystarczy aby miał trójki nie musi być prezydentem. Dodam że chłopak ma 7.5 lat, ledwo mówi po polsku, nie umie czytać nie zna wszystkich liter. Nie umie składać zdań, dzieci go nie lubią i się śmieją z niego, nie ma. Kolegów. Jednocześnie chłopak w każdej sytuacji jest niezwykle pewny siebie pcha się wszędzie, zabiera głos choć nikt go nie rozumie ma tupet jak niewielu dorosłych.

Nie powiesz mi ze psycholog tez kazal lac to dziecko. Takim "wychowaniem" pokazujecie mu ze tylko przemoc jest sposobem rozwiazywania problemow i rzeczywiscie dzieki temu ma szanse wyrosnac na niezlego bandziora. Nie slyszeliscie o innych rodzajach kar poza cielesnymi? Karach ktore beda dla niego dolegliwe typu szlaban na cos. I nie mam na mysli prawienia kazan z ktorych dziecko faktycznie nic sobie nie robi.
Dziecko jest ewidentnie zaniedbane. Nie urodzilo sie zle, krnabrne i manipulujace.Tak zostalo wychowane a wlasciwie samo sie wychowalo na miare mozliwosci swoich i opieki dziadkow z doskoku. Postawa ojca w tym wszystkim jest oczywiscie tragiczna jesli jednak go kochasz to pozostaje Ci go zaakceptowac wraz z dobrodziejstwem inwentarza czyli synem. Odsylanie malego do dziadkow jest dokladaniem jeszcze Twojej cegielki do dramatu tego dziecka. Jesli nie stac Cie na postawe akceptacji i checi pomocy to zostaje dac sobie spokoj z tym facetem. Obowiazku byc z nim nie masz i wtedy niech postepuje ze swoim dzieckiem jak chce.

Przepraszam za literówki pisze szybko z telefonu. Dziecko wyjechało bo ojciec kompletnie nie daje rady a ja pracuje i zajmuje się już dwójka i nie mam zwyczajnie już czasu dbać o 3 krnabrne dziecko które strach puścić do szkoły. Dziecko kradnie z lodówki, zakrada się, ma oczy wokół głowy, maluję coś a jednocześnie widzi ile pieniędzy ja mam gdzie liczę je odwrócona bokiem to jest przerażające. Wiem że to nie jego wina bo musiał liczyć na siebie te lata ale nie wiem czy jest jeszcze jakąkolwiek dla niego szansa przy dalszym jego chowie bez kar i konsekwencji a ewidentnie taki styl przybrał ojciec i dziadkowie którzy kupują co chce tak samo i jeszcze mówią że powinien jeść ile chce choć ma 10 kg nadwagi stwierdzone na bilansie, problemy ze sportem, zadyszke it dzieci przeżywają go gruba świnia a oni tak się nie przejmuje bo dziadki i tata mówią że jest najlepszy na świecie. Nieważne że logopeda załamuje ręce, pani nauczycielka próbowała się przez 3 dni dodzwonić aby uzyskać reakcje na temat okradzionych dzieci, psycholog mówi że dziecko jest trudne, dla nich to ostatni siódmy cud świata i juz

Ale rozstanie nastąpi z powodu siedmiolatka, nie z powodu zachowań jego ojca. Bo to dziecko spowodowało, że jest skrajnie zaniedbanym, że nie umie poprawnie mówić, it.d.  Hm... .

Pomyślmy.
Nic nie wiadomo o czasie do śmierci matki dziecka. Po jej śmierci dziecko zostało wywiezione z rodzinnego domu do dziadków, nie tylko dotknęła go śmierć bliskiej osoby, ale też zmienił mu się cały świat: mieszkanie, dorośli, otoczenie, koledzy, it.d. Cóż... Przecież powinien zrozumieć swą sytuację i być stabilnym emocjonalnie.

Na koniec:

Na pewno metodą na zlikwidowanie przemocy dziecka jest przemoc zastosowana wobec niego przez dorosłego.

Wieloktopek, ale zrozum proszę że ja próbowałam to dziecko wyprowadzić. Moje dzieci i ja przyjęliśmy go pod swój dach miał pokój, rzeczy itd. Zapisałam go do psychologa logopedy, na basen. Zero wdzięczności zero od tego dziecka. No sorry nie mów mi że to typowe dla każdego dziecka które coś przeżyło aby za dobre serce odwdzięczyć się kradziezami, klepaniem po tyłku, złością, krzykami że się nie będzie uczyć żeby mu kupować itd. Znam wiele dzieci które przeżyły coś i raczej są one zaleknione a nie jest tak że tragedia ich tak zhardzila. Dziecko było pod skrzydłami dziadków. Kolegów nie miało żadnych nigdy jest wychowywane od małego w zamkniętym środowisku rodzinnym gdzie jest bezkrytycznie uwielbiane gdzie podsuwa sid mu coraz nowe dania, gdzie wszyscy mówią że mówi pięknie chociaż np mówi: "chce chodzi do tualety tera". Ja nie mówię że to wina dzieciaka ale faktem jest że to nie ma teraz znaczenia bo jest jaki jest i ja mam prawo spodziewać się że jeśli jego ojciec chce ze mną być to conajmniej pozwoli mi zupełnie się nim zająć a nie gdzie nauczyłam dzieciaka proszę dziękuję przepuszcza w drzwiach i jako tako mówić to jeszcze słyszę że to ciągle za mało to powinnam jeszcze go tulic codziennie i całować bo mam mu mamusie zastąpić czego nawet on nie umie i dziadkowie. Ja lubię dzieci i ciągnie mnie do nich ale od tego dziecka odpycha każdego. Gdy spotykasz dziecko które straciło mamę i myślisz że jest to takie biedny mały gołąbek a widzisz małego cwaniak w czarnych okularach który odpycha cię z siedzenia z przodu sądowi tam grube dupsko potem mówi że nie tak on jadą i że za mało po czym klepie cię po tyłku mówiąc dziewczyno to sorry ale jakoś moje uczucia zbyt opiekuńcze i miłe nie sa

Przede wszystkim nie to dziecko jest winne temu, że Wasza relacja się wali.
Oboje się nie nadajecie na rodziców - bicie pasem siedmiolatka, bo kradnie jedzenie...?! Chore.

Ten chłopiec wiele przeżył, powinien być pod stałą opieką psychiatry dziecięcego, ale również mieć zrobiony komplet badań. Nie zastanawiało się żadne z Was nigdy, dlaczego tyle je?

Szkoda słów, ogólnie żal mi bardzo tego chłopca.

Niestety, ale problem leży w tobie, ty chcesz mieć faceta dla siebie- rozumiem cię, ale to prosta droga do nieszczęścia.
Gdybyś umiała, być może zyskałabyś syna, ale nie umiesz i nie jest to twoją winą.
Ojciec zachowuje się niekonsekwentnie bo ma ogromne poczucie winy i słusznie.

Cały twój post jest cholernie przygnębiający.

Akurat wiem co to znaczy trudne dziecko, wiem ile pracy trzeba włożyć aby zobaczyć efekty. Ale pamiętaj, że za braki odpowiedzialni są opiekunowie- zawsze.
Współczuję ci, ciężka przed tobą decyzja.
Twoi synowie akceptują chłopca?

Na pewno. Szczególnie z tego lania pasem powinnaś być dumna.

Dziewczyno nic nie zrobisz. Dziecku jedynie co mogłoby pomóc to twardy i konsekwentny reżim wychowawczy.
W twojej sytuacji jest to niemożliwe. Będziesz się miotać pomiędzy facetem, jego dzieckiem i swoimi pociechami.
A im jego dziecko będzie starsze, tym będzie gorzej....bo wyrośnie z niego taki Januszek. Dziś cię klepie po pupie, za parę lat będzie to w twarz.
Z bólem serca, ale zalecałbym rozstanie. Zwłaszcza, że facet jest też nieuporządkowany życiowo. Myśl o swoich dzieciach bo ta sytuacja też się na nich odbija.

P.S. U moich znajomych jedno z ich dzieci też miało problem z obżarstwem. Nic nie pomagało, psycholog, zamykanie lodówki na klucz, pilnowanie......I była to normalna, dobrze sytuowana rodzina. Póki go pilnowali, to jeszcze było ok. Jak skończył studia i poszedł na swoje, to dziś waży 180 kg i ledwo wchodzi na drugie piętro.....

Podziwiam ludzi, którzy z niezachwianą pewnością za wszystko obwiniają rodziców. Zwłaszcza nie znając całokształtu faktów, przyczyn czy wyników badań dziecka.
A są dzieci trudne, bardzo trudne czy z zaburzeniami psychicznymi......których po prostu nie da się wychowywać w tradycyjny sposób. Mimo najlepszych chęci rodziców (abstrahuje od postu autorki).

ja się wyrażam wyłącznie o tym dziecku w tej sytuacji tak zakreślonej przez autorkę. Sama pracuję z dziećmi i widzę, że przemożny wpływ na rozwój człowieka ma jego relacja z rodzicami i cokolwiek ludzie chcą mówić o innych kwestiach (geny, środowisko zewnętrzne, sytuacja materialna, wpływ internetu), relacje z rodzicami to główny czynnik, który albo Ci życie ułatwi albo utrudni. To są fakty.

Co Ty nie powiesz. Mam dziecko z autyzmem, więc wiem, o czym mówię. Nie leję go pasem. Są metody wychowawcze dla takich dzieci.

Widać, że nie miałeś do czynienia z dzieckiem niepełnosprawnym...

Poprawna diagnoza UMOŻLIWIA leczenie dziecka. Wczesne wspomaganie rozwoju, terapie, dodatkowe zajęcia, rehabilitacja.
Co bardziej pomoże, to, co podałam jako przykład wyżej, czy lanie pasem, które jest jednocześnie przestępstwem?

Też miałem sporo do czynienia z trudnymi dziećmi.....i mam bardzo złe zdanie na temat diagnozowania, leczenia czy o całym systemie pomocy rodzinie. Najczęściej wszystko się sprowadza do oskarżenia rodziców i wychowawców.
Panuje powszechne spychotechnika i udzielanie "dobrych rad", najczęściej chybionych.
Rodzice są zwykle pozostawieni sami sobie.....krzyk jest dopiero jak coś się stanie.
Bo nie ma specjalistów, nie ma ludzi chcących pomagać. Zwłaszcza, że nie ma dwóch takich samych zaburzeń i nie da się często zdiagnozować przyczyny i zastosować leczenia. Tak to już z psychiką jest.

Co do autorki to jej facet sam ma problemy a wymagamy od niego racjonalnego postępowania. Z tego co pisze autorka to dzieciak już taki jest, i wątpię by jakieś leczenie pomogło. Jedynie trzymanie twardego reżimu wychowawczego i konsekwencja postępowania. Tylko kto to ma robić? Autorka utrzymująca dom i mająca swoja dwójkę do wychowania?
I co gorsze przy sprzeciwie ojca.
Naskoczylisci  na autorkę całkiem niezasłużenie.

Właśnie Pan tatuś dał niezły popis. Wywiozl wczoraj synka do dziadków a jemu puściły wszelkie hamulce i wziął się ostro za karcenie... Moich dzieci. Conajmniej trzy razy w ciągu godziny mający blokady przed ktytykowaniem swojego syneczka partner zwrócił uwagę moim. Dzieciom. Usłyszałam że jestem nikim a jego synek zebrał pochwały od dziadków bo zwyczajnie jest super dzieckiem i po prostu to pokazał moja zasługa jest żadną. Smutne to jak mnie wykorzystał jako nianke. Usłyszałam że złapie go każda kobieta nawet z takim dzieckiem. Także temat nieaktualny.

Tez wlasnie dlatego pytalam w ostatnim ze swoich postow co Ty widzisz w tym facecie. Mam nadzieje, ze obraz jego osoby wystarczajaco Ci sie rozjasnil.

Dziękuję kilku osobom przy których postach się popłakałam bo wreszcie mnie ktoś zrozumiał. Uwierzcie mi że ja jmoje dzieci otworzyliśmy przed nimi serca. Przez 4 miesiące płaciłam za nas wszystkich bo oni mieli długi, bo trzeba im pomóc bo mały stracił matkę. Co dostałam? Na koniec słowa że jestem obrzydliwa ohydna bo nie zwracam uwagi swoim. Dzieciom (!!!!) które są bardzo grzeczne wrażliwe, płaczą i pytają mnie jak pomagać bezdomnym, pokochały partnera i płaczą teraz że się rozstanie y. Właśnie mi wykrzyczal że on doskonale wie jka ma. Wychowywać dziecko i że idealne być nie musi najważniejsze że dla niego jest idealne. A ja albo mam siedzieć cicho i się zająć swoimi albo on ma na peczki kobiet. A to dziecko to uwierzcie mi że się starałam, moja matka też. Codziennie rano specjalnie wstawalismy wcześniej aby prowadzić dziecko do szkoły, to ja przygotowywała go do lekcji, bo tatuś nawet nie zapytał czy ma. Odrobinę lekcje, sprawdzał tylko czy wystarczająco jest nakarmiony. Do logopedy chodziłam ja z dzieckiem zwalniają się z pracy, tatuś poszedł raz i po tej wizycie logopeda zrezygnowała mówiąc że ojca kompletnie nie obchodzi praca z synem który jest koszmarnie zaniedbany. Więc do którejś z Pan piszących tutaj- ja nie zrobiłam. Nic????? To dziecko nie wiedziało co to znaczy przepraszam, nie wiedziało co to jest kiwi, nie umiał liczyć do 10 do tej pory nie zna kolorów a ma. Dokładnie 7 lat i 5 miesięcy. Tatusia to nie obchodzi. Odjeżdżając poprosił łagodnie synka aby zechciał być grzeczny i aby uczył się "tyle ile. Da radę". Dodam że każda nauka przez 5 mscy była okupjona moimi nerwami przekonywaniem i proszę niem. Ze namowilam do bicia??? Ciekawe czy wy byście wytrzymały gdyby po raz drugi z rzędu dzieciak ważący 10 kg więcej niż wasz, zwalisty i potężny, uderzył waszego tak że krew leciała strumieniem i jeszcze kwiczal na pół. Miasta wzywając go za to że nie chciał mu zabawki swojej oddać a tatuś stał obok. I ciekawe jakie metody mialybyscie gdybyście odkryły przypadkiem że dziecko Prez 2 tygodnie codziennie zakradalo się podczas przerw do zamkniętej zwykle sali sprawdzali wszystkie plecaki i wybierał najlepsze kaski, po tym jak rozmów na ten temat było min 30, w tym jedna czy dwie godzinne zakończone umowa że nie będzie tego robił, podał wszystkim ręce i obiecał że będziemy tworzyć uczciwa rodzinę. Po czym przez bite tygodnie latał po szkole opowiadając że jest glodzony w domu i zebrał za jedzeniem. Dzieciak codziennie dostawał najlepsza owsianke z płatków jaglanych, pełen talerz, owoce do szkoły, o 12 miał suty obiad z zupy i drugiego, zupae dokłada. Sobie i zabierał stamtąd kilka kromek chleba

Ja tez mam wrazenie ze Autorka ma pretensje glownie do dziecka a nad pseudopartnerem wrecz rozpacza, ze ja chce zostawic. Ja bym tanczyla ze szczescia ze sie pozbywam z domu i zycia nierozgarnietego i leniwego pasozyta. Nie oczekiwalabym nawet podziekowan za okazane serce. Zreszta sorry, jesli facet nie dostrzegal ewidentnych niedoborow i zahamowan rozwojowych wlasnego dziecka to trudno zeby dostrzegal trud osob trzecich w jego wychowanie. Leniwy tlumok i tyle z tego kolesia. Dziecka szkoda ale wkoncu ma ojca ktory decyduje o jego losie. Mozna jedynie wspolczuc ze takiego ojca.

Ale to miej pretensje do tatusia, że tak się dzieckiem zajmuje. A nie jeździj po dziecku, że jest tak wychowywane. Ono sobie rodziców nie wybierało. I nie jego też wina, że tatuś Ci się z nim na głowę zwalił łącznie z własnymi długami czy co tam jeszcze. Nikt Ci ich nie kazał do domu brać. A ty dziecko obwiniasz za swoje własne decyzje.
Powtórzę - jak wzięłaś do domu pasożyta i nieroba, który własne dziecko ma w doopie, to nie miej o to pretensji do dziecka. Co najwyżej do siebie.

Tak, ja to wiem. W sumie faktycznie źle zatytulowalam ten wątek bo tak naprawdę doskonale sobie zdaje sprawę. Ze. Dzieci to odbicie rodziców tak też jest z moimi chłopcami. Partner jest aktorem pierwszej wody a ja jak zwykle zaufalam w swej naiwności człowiekowi który pięknie mówił o rodzinie i domku. Smutne to bo naprawdę dałam. Dużo serca temu dziecku i naprawdę mnóstwo czasu poświęciłam a faktycznie na sam koniec nawet słowa dziękuję nie uslyszalam

Tym gorzej.

Współczuję bardzo temu biednemu chłopczykowi. Zmarła mu mama, a ojciec wywiozl go do dziadków zamiast opiekować się nim to został sierota praktycznie. Potem zabrał go do obcych ludzi i zachowania na które nikt nie zwracał uwagi i nikt nie karcil nagle stały się złe i dziecko było bite. Następnie wyrzucone znowu do dziadków.
To straszne, że dziecko wyzeralo Ci jedzenie z lodówki i okradlo Twoja mamę z jedzenia...
To straszne, że dziecko nie liczyło do 10 i nie umiało poprawnie mówić...
To straszne, że 7 letni chłopczyk nie okazał Ci wdzięczności...

Przykro mi, ale ja tego nie rozumiem. Czy my mówimy o 7 letnim dziecku? Naprawdę? Zło wcielone, jeszcze jest przyczyną rozpadu związku (jak w temacie)
Temu dziecku potrzebna jest pomoc. Czy ojciec po śmierci matki zabrał go do psychologa? Czy ktoś się zapytał czy chce się wyprowadzać z miejsca na miejsce? Traktujecie go jak dorosłego, ale nikt nie pyta co czuje.
Przepraszam za ten wybuch emocji, ale dla mnie to nie do pomyślenia.

Lully millu, moja matkę okradł z pieniędzy. Dwa razy. Zresztą podejrzewam że mnie reż ale machnelam ręką bo codziennie było coś. Tam się przyznał chociaż najpierw kłamał. W żywe oczy. Reakcja ojca-a ma dużo pieniędzy no to co. Ja mówię jak to co, to normalne że 7 latek ma nagle 20 zł znikad? I powiem Ci tak. W mieszkaniu wtedy były 4 osoby dorosłe, potrafił tak wysuplac moment żeby ukraść. Mało tego, jest i był z tego zwyczajnie dumny. Przykro mi ale znam dzieci które też trochę przeszły i żadne z nich się nie posineloby do kradzieży pieniędzy. Dziecko doskonale wie w wieku 7.5 lat co to jest kradzież, rozmawiano było wielokrotnie. Więc po prostu zaczął się lepiej z tym chować. I kto przepraszam go traktuje jak dorosłego. Przecież pisze ze wręcz przeciwnie, tatuś ciągle go glaska po głowie, mówi że jest z niego dumny ze go kocha, dziecko. Ma. Kupowane rzeczy za 200 zł więc uwierz mi ze jedyne osoby które nie traktują go jak dziecko to ja, moja rodzina która się na nim poznała i osoby z zewnątrz które diametralnie zmieniły zdanie po kontakcie dłuższym z nim.

Moim zdaniem powinniście zabrać dziecko do psychologa. Mówimy o 7 letnim chłopczyku, któremu zmarła mama i który był przerzucany z miejsca na miejsce jak zabawka. Ojciec chciał prawdopodobnie wynagrodzić w jakiś sposób brak matki dlatego był zbyt uległy. Chłopiec może chciał zwrócić na siebie uwagę i zachowywał się w taki sposób. Ty byłaś jego wrogiem bo zaczęłaś czegoś wymagać czego wcześniej nikt nie zabranial. Kary typy bicie pasem to już dla mnie totalna nieporadnosc Was obojga.

Nie jest nierobem ale mial blokade przed szukaniem pracy .... mimo dlugow. Szkoda ze blokady nie mial przed tym bys jego dlugi pomagala splacac. Nie mial tez blokady przed tym zeby wychowanie wlasnego dziecka olac a potem  zwalic je na Ciebie. No i nie byl nierobem mimo ze rano sie zawijal do roboty a Ty mimo swojej pracy kombinowalas kto kiedy odbierze jego syna ze szkoly, zaprowadzi do logopedy i psychologa.
Nie no zuch chlop. Tylko sie zakochac. Wkoncu łaskawie poszedl do pracy, ktora mu znalazlas i wymusilas by poszedl. Wyczyn! Gdyby tylko nie ten glupi i krnabry dzieciak to bylby idealny parnter. Nawet by Cie nie razilo ze wlasnego syna oddal jak psa dziadkom a sam sobie uklada zycie z nowa rodzinka. Serio desperacja...

Nie jesteś pedagogiem! Nawet jeśli masz stos dyplomów to nim nie jesteś, Korczak się w grobie przewraca po takich postach.

Byłaś z nim u dobrych specjalistów? Czy to dziecko ma uczucie sytości? Piszę o tej fizjologicznej bo głód emocjonalny to on musi mieć na ogromnym poziomie.

Na pewno on jest tylko zaniedbany?  Był diagnozowany na asd/aspargera, skąd to opóźnienie mowy?

Ulle ja się Ciebie boję, w jednym wątku bronisz nienarodzone istotki a w drugim dopinguje ss lanie dziecka z problemami.

Dobranoc kolorowych snów.

???

Dlaczego zadajesz te pytania autorce, przecież nie ona jest matką tego dziecka?

Czego nie rozumiesz w 1 akapicie?

Dlaczego pytam autorkę? A kogo mam pytać? Ona wyspiewuje hymny pochwalne pod swoim adresem jak to zapewniła dziecku pomoc w zakresie edukacji i psychologiczna to chyba do niej powinnam kierować pytanie, dziadek i ojciec dziecka raczej się tu nie wypowiedzią.

Bo była partnerka jego ojca, wiedziała że ojciec jest niewydolny wychowawczo, dziecko jest półsierota I mieszkało pod jej dachem? Kto miał się tym zająć?

Fakt, to był błąd, jednak bił go jego ojciec i nie tylko na skutek sugestii autorki, co nie znaczy, że w tym miejscu ją usprawiedliwiam.

Owszem, zaangażowała się i popełniła błąd, weszła w nie swoją rolę, co nie oznacza, że miała obowiązek brnąć w to nadal.

Oczywiście, autorka jest dobrą matką i z pewnością nie zaniedbuje SWOICH obowiązków rodzicielskich, a raczej nie zaniedbywała dopóki nie postanowiła być miłosierną Samarytanką, w celu utrzymania faceta przy sobie.

Czy jako "niesmaczne" określiłabyś fakt, że wszystkie pełne rodziny nie adoptują biednej sieroty z domu dziecka, żeby poświęcić się dla niej, wyprowadzić na prostą i wprowadzić w życie? Dzieci w domach dziecka, też nie są niczemu winne.
Dlaczego oczekujesz tego od autorki? Ona ma swoje dzieci, które też mają pod górkę, bo żyją w rozbitej rodzinie, a do tego pośrednio stały się ofiarami partnera matki i jego syna? Autorka nie ponosi żadnej winy, ani odpowiedzialności za to, że syn partnera jest biednym, zaniedbanym dzieckiem.
Cały jej błąd polega na tym, że źle zdiagnozowała problemy w swoim związku, przerzucając główną winę na dziecko partnera, ale nie ujmujmy jej tego co mimo wszystko dla tego dziecka zrobiła, jako pierwsza i jedyna do tej pory.

...a kto niby miałby te prawa przejąć, dziadkowie, czy może autorka, skoro już się zaangażowała?
Myślisz, że w domu dziecka chłopcu byłoby lepiej?

Cyngli tu się z Tobą nie zgodzę. Autorka nie wiedziala na co się pisze. Przyjela faceta z dzieckiem a nie adoptowala dziecko, nalezy dostrzec ta zasadnicza roznice. Jesli ojciec i dziadkowie sami nie widza problemu z malym to sadzisz, ze rzetelnie uswiadomili Autorke z jakim dzieckiem bedzie miala do czynienia? Bo szczerze watpie. Zapewne uslyszala badz sama zauwazyla, ze jest troche zaniedbany pod wzgledem logopedycznym i ogolnorozwojowym ale pozostale rzeczy wyszly "w praniu" dopiero w codziennym zyciu razem. To tez nie tak, ze od razu sie poddala i odtracila to dziecko. Probowala mu pomoc ale cierpliwosci ma sie wiecej do wlasnego dziecka wiec ja rozumiem jej frustracje i gniew ze starania spelzaja na niczym.
Bledem zasadniczym Autorki bylo to, ze wystawila za prog mlodego a tatusia zostawila. Nalezalo podziekowac przedewszystkim jemu. Spakowalabym lenia i nieogara i fora ze dwora. Autorka tymczasem zdaje sie nie dostrzegac ze zwiazala sie z facetem pomylką.
Co do bicia to oczywiscie to bylo zle, szczegolnie ze to dziecko jest w jakims stopniu opoznione i tymbardziej nie zrozumie co sie stalo poza tym ze dostalo w tylek i teraz boli. Bylabym jednak ostatnia hipokrytka gdybym stwierdzila ze zaden rodzin nigdy nie uderzyl swojego dziecka. Ja sama dostalam raz w zyciu pasem. Nie uwazam jednak ze moja matka to patologia i powinni jej odebrac prawa rodzicielskie. Wiem, ze ona sama tego zaluje i ze to byla dla niej porazka ze ulegla zlym emocjom ale pamietam tez ze czasem bywalam naprawde czortem i skrycie podziwiam ze reka jej nie zaswierzbila czesciej tylko ten jeden raz. Przeprosila mnie wtedy a ja wiem, ze kocha mnie i w ogien by za mna skoczyla.
Co do zgloszenia gdzies sytuacji tego dziecka to poniekad tez rozumiem Autorke. To nie jest ewidentny przyklad zaniedbania i zlego traktowania dziecka gdzie chodzi brudne, glodne i bite. Ci ludzie czyli ojciec i dziadkowie na swoj nieudolny sposob kochaja to dziecko. Osobiscie tez mialabym obiekcje czy moja interwencja nie przyczyni sie do odebrania im dziecka, ktore przeciez mimo wszystko chce z nimi zyc. Balabym sie ze skoro psycholog i logopeda w jakis sposob postawil kreske na chlopcu to nowi opiekunowie czy placowka wychowawcza moze nie byc lepsza w jego potraktowaniu. Moze to i bledny tok rozumowania ale po ludzku rozumiem ta kobiete i nie zamierzam jej kamionowac i obarczac odpowiedzialnoscia za losy calego swiata. Rozliczac mozna ja z wychowania jej wlasnych dzieci. To jest jest bezdyskusyjny obowiazek. Reszta jest kwestia wzgledna. To tak jakby winic siebie za to ze syn sasiada powtarza klase bo rodzice nie poswiecaja czasu na jego nauke i rozwoj a my o tym wiemy bo mamy kontakt z tym dzieckiem i bywa u nas w domu.