Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

hmm john.doe80

tzn. że bierzesz pod uwagę powrót? moim zdaniem dobre nastawienie, żebyś teraz pozwolił sobie zobaczyć jakie jest jej zachowanie i w jaki sposób stara się o powrót. Muszę w wolnym czasie przeczytać wszystkie Twoje tematy, bo pamięć mi trochę szwankuje i nadal nie pamiętam jaki był powód tego rozstania. Chyba było m.in. coś o tym, że przerastało ją życie rodzinne. Jeśli zależy jej na Tobie, może tym razem postara się żebyś czuł się lepiej w tym związku.

john.doe80 rozumiem, ale może szarość potraktować jako odpowiedź na "nie"?:)

Niestety muszę się pod tym podpisać. Jest dokładnie tak jak Roxann opisuje.
Im dłużej sytuacja jest niepewna, tym mocniej się nakręca spirala emocji towarzyszących tym rozgrywkom.
W momencie ustalenia, że jednak się schodzimy następuje gwałtowne uwolnienie całej nagromadzonej energii,
której zwykle wystarcza na około dwa tygodnie, po których to już wyraźnie widać jak siła rozpędu jest powoli wytracana
i ten proces również trwa około dwóch tygodni, po których to już wyraźnie widać jak druga strona szuka tylnego wyjścia.

Przy czym nadmienię tutaj jak już jestem, że przez pierwsze dwa i drugie dwa tygodnie z pozoru wszystko gra i jest miło,
nikt się nie kłóci, spijamy sobie z dzióbków, seks jest lepszy niż kiedykolwiek, wszędzie i o każdej porze, ale...
ale gdzieś tam podskórnie zaczynasz wyczuwać, gdzieś tam między wierszami zaczynasz wyłapywać,
gdzieś tam przyglądając się baczniej zaczynasz dostrzegać, gdzieś tam w chwilach odosobnienia zaczynasz odczuwać...
że to już nie jest to, że coś uleciało, że coś się skończyło, że to już jest w zasadzie mechaniczne odgrywanie swoich kwestii
nerwowo zerkając na licznik czasu, który nieubłaganie mija i z każdą kolejną minutą rośnie to wewnętrzne nieznośne napięcie, które wiesz,
że nie wróży niczego dobrego, wiesz że lont został podpalony, nie wiesz tylko tego jak jest długi i kiedy bomba pie*dolnie...

I nie ma, że usiądziemy porozmawiamy. Nie ma, że sobie wyjaśnimy i poszukamy rozwiązania. Nie ma rozwiązania. Żadnego.
Cel został osiągnięty i nie ma już żadnej motywacji do dalszych rozmów, wyjaśnień czy tym bardziej szukania rozwiązań.
Bardzo często takie rozwiązanie nawet nie istnieje, bo powody kolejnego rozstania są już tak tragicznie denne i zwyczajnie głupie,
że dyskutowanie o tym obraża inteligencję mężczyzny, który czuje się jak jakiś idiota tłumacząc dorosłej kobiecie rzeczy tak oczywiste
jak na przykład to, że nie po to się zgodziłem na powrót, żeby teraz siedzieć całymi tygodniami sam w swoim mieszkaniu jak jakiś imbecyl,
a ją widywać tylko w piątki wieczorem, żeby się bzyknąć, obejrzeć film i iść spać, a o 9 rano ona wychodzi do pracy albo leci do koleżanek.

No i teraz jest afera, że ja nic dla niej nie robię, bo po miesiącu czasu latania na każdy gwizdek w końcu powiedziałem dość
i to naprawdę była taka pierdoła, że aż wstyd pisać o co może się obrazić 40 letnia laska i rozpętać istne piekło tylko po to,
żeby zakończyć relację z hukiem, wyrzygując jakieś sprawy sprzed roku czy dwóch lat, które zostały dawno wyjaśnione
i wywlekanie ich dzisiaj, po tym jak sama do mnie przyszła po zerwaniu, żeby się ze mną pogodzić... no jest ku*wa niepoważne.

Tak, mieszkamy teraz oddzielnie. Mieszkaliśmy kilka miesięcy razem, ale mnie pogoniła pod jakimś debilnym pretekstem,
a na moje pytanie czy dobrze się czuje, żeby z takiego powodu kończyć dwuletni związek odpowiedziała "bo dużo się wydarzyło".
Przy czym to dużo, to było to samo co u ciebie, no dosłownie identyczna sytuacja, że przychodzisz z roboty i pierwsze co widzisz,
to skrzywiona gęba jaśnie pani, wychodzisz do roboty to samo, jesteś w domu wcześniej i ona przychodzi też to samo.
Bez przerwy nadęta i nabzdyczona o nie wiadomo co, a tylko się odwróć do niej dupą i olej, to za trzydzieści sekund masz armagedon.
Zresztą sam wiesz jak jest, to co ci będę mówił. Po tym jak mnie przepędziła powiedziałem jej, sobie i wszystkim wokół, że nigdy więcej
i to naprawdę był koniec z mojej strony. Definitywny. Dwa miesiące nie odezwałem się ani słowem, nie odbierałem od niej telefonów,
nie reagowałem na esemesy, a całą moją uwagę skupiłem już na szukaniu następnej, tym razem zrównoważonej psychicznie.
To i tak cholera wymyśliła sposób, żeby mnie do siebie zwabić, no i najpierw wiadomo euforia i szał, a po miesiącu jestem gdzie jestem.
Czyli w dupie.
I to jest u nas taki cykl od nie pamiętam kiedy. Miesiąc jest dobrze, kłótnia o byle gówno, zrywanie i miesiąc milczenia.
Potem ona zaczyna świrować pawiana, ja ulegam i kolejny miesiąc jest dobrze. Do czasu kłótni, zerwania i tak do usrania.
Ostatnim razem trwało to dłużej niż zwykle, bo się zaparłem. W międzyczasie pojawił się jakiś typ z którym się spotkała.
Podejrzewam że tym razem wszystko się potoczy znacznie szybciej i albo już kogoś ma, albo za chwilę ten ktoś się zjawi.
Już po tym ostatnim naszym pogodzeniu wiedziałem, że zostały przekroczone granice, których przekraczać w związku nie wolno.
Za długa była przerwa, za szybko poszła szukać szczęścia z innym. To wiele zmienia w psychice nie tylko jej, ale i mojej.
Nie sądzę, żebyśmy kiedykolwiek się jeszcze spotkali, bo to już nie ma najmniejszego sensu. I chociaż czułem, że tak to się skończy,
to paradoksalnie teraz czuję się o wiele gorzej niż wtedy jak mnie wywalała z mieszkania. Dlatego już mi was obu szkoda

Zgadzam się. Ten dystans ma swoje zalety, oczywiście. Jestem spokojniejszy, niczego nie oczekuję, dzięki czemu nie przeżywam rozczarowań. Nie wiem do końca co czuję, ale nasza relacja zaczyna wracać na odpowiednie tory - jest ciepło, wzajemne zainteresowanie sprawami, równowaga w inicjowaniu kontaktu (wczoraj np. chciała mnie zabrać na zakupy, niestety wyskoczyłem już za miasto ze znajomymi).
Mogę też przyjrzeć się tej relacji w miarę spokojnie. Włączyć trochę racjonalnego myślenia. Obserwować też siebie i zrozumieć co czuję.

Jak? Normalnie. A jak było na początku każdego Twojego związku? Wiesz, u mnie też nie jest to typowe spotkanie znajomych, tak jak spotykam się z innymi koleżankami. Jest dystans, ale w powietrzu wisi pewne emocjonalne napięcie. Wiesz jak to jest...czasem spotka się na dłużej wzrok, gdzieś jest przypadkowy dotyk, dystans ciał jest niewielki przy wielu okazjach, buziak na pożegnanie, choć w policzek, jest jednak inny, cieplejszy, bliższy. Padają drobne sugestie, nawiązania do związku, delikatny flirt.
Gdy obie strony chcą, to przejście z tego etapu do pełnej intymności nie stanowi problemu i zadzieje się niejako samo. No przecież wiesz...

Może. Ale dziś czuję że dałbym się przekonać ponownie Jestem otwarty na nią.

Obojętności u nas na pewno nie ma.

Tak, to bardzo duże niebezpieczeństwo i realny scenariusz. Ale w życiu bywają też inne. Dlatego chcę podejść do tego na spokojnie, przyjrzeć się temu, nigdzie się nie spieszyć. Nie chcę ryzykować. Oczywiście może być też tak, że dłuższe wyczekanie da więcej paliwa - nie na dwa tygodnie, tylko na dwa miesiące. A co ma pier..lnąć i tak pier...lnie.
Trzeba będzie z nią usiąść i porozmawiać, jeśli sprawy zajdą do punktu w którym powrót stanie się możliwy. Ale jeszcze nie czas na to.
Nadal nie wiem czego Ona chce. Ona sama nie wie. Oboje chyba dajemy się ponieść fali, czekając aż sytuacja się wyklaruje.

haha John... To chyba wiemy czego się w kobietach boisz.
Traktujesz je trochę jak przeciwnika , którego strategię trzeba rozgryżć by wygrać ? To nie taka gra.
Dlatego młodsza dużo, by nie wystawała?
O, tu się nie można kierować wiekiem.:)

Dziękuję. Ale wiesz, to wszystko jest podszyte lękiem. Bo OK, niewiele oczekuję, ale trudno też spodziewać się że w razie dalszego pozytywnego rozwoju sytuacji (u mnie i u niej) nie będę miał coraz większych nadziei. I jak to się rozsypie, to będzie abarot problem na nowo. Nie jestem otwarty zupełnie na nowe relacje, mam jakieś możliwości, ale nic, kompletnie nic mnie nie interesuje. Potrzebna jest rekonwalescencja i brak kontaktu żeby coś nowego się zadziało.

Patrząc na to z tej perspektywy to może Wy dwa macie większe szanse. Na szybsze wyjście z obecnej sytuacji, uleczenie siebie i poznanie kogoś nowego.
Spójrz na to z tej strony.

Czy ja wiem? Dla mnie jak związek jest walką, to nie ma to sensu. Pisałem wielokrotnie tutaj, że boję się tej gry na wzajemnie przyciąganie i oddalanie się z moją partnerką. Teraz dopiero jest pewna równowaga, idziemy chyba podobnym tempem, ale to na razie kruche jest.

Porównując do gry, mógłbym napisać inaczej. Popełniłeś błąd, straciłeś życie. Wczytujesz save'a i próbujesz, wiedząc co zrobiłeś źle, przejść trudność od nowa, inaczej. I idziesz dalej.
Ważne żeby często robić save'y

-----

dorzucę jeszcze cytat z Schopenhauer'a

"Ludzie są jak jeżozwierze podczas zimnej nocy: muszą się do siebie zbliżyć, żeby się ogrzać, potem jednak zaczynają się nawzajem kłuć i odsuwają od siebie, żeby się nie poranić. Później zaczynają marznąć, więc znów się do siebie zbliżają i tak ten cykl trwa... "

anderstud jak czytam coś takiego to odbieram to jak kop w jaja...

Ja jestem za cwana gapa i u mnie byłaby krótka piłka, akcja wyjaśnienie sytuacji. Dlatego między innymi nie czuję klimatu powrotu do Ex, można zacząć od nowa, ale bycie razem to bycie razem... byciem jednym z pukaczy nigdy mi nie pasowało na zbyt długo, szczególnie kogoś co do którego coś jednak czuję.

W ogóle do siebie nie wróciliście. To nie był związek, tylko układ z eks, w którym ona traktowała Cię jako tampon emocjonalny z funkcją obsługiwania budowy domu. U mnie też by była krótka piłka.

Apdejt

Jak może pamiętacie widzieliśmy się w sobotę.
Od tego czasu mamy codzienny kontakt, ale raczej spokojny i dość zdawkowy, choć miły.
Przyjęła wczoraj moją siostrę, poza kolejką, skierowała na badania, wszystko za darmo i z zaangażowaniem - więc zaproponowałem że w piątek zamienimy się samochodami i ogarnę jej auto w podzięce.
No...takie tam pierdoły.

A dziś dzwoni i pyta czy jestem wolny i w okolicy (mieszkamy blisko siebie, bardzo blisko). No nie, jeździłem po mieście, miałem spotkania, zajęty byłem mocno do 19.00. Czy coś się stało? Nie...chciałam...no...coś poczułam i chciałam sprawdzić. Ale to sprawdzę w piątek, miłego dnia!

O co chodzi? Chwilę później dzwoni ta nasza wspólna przyjaciółka i mówi że ją zabiję. Bo przed chwilą powiedziała mojej eks, żeby wcale nie była taka pewna że ja chcę wrócić, że może mi się coś przelało i że może czas zacząć się starać, jak jej zależy.

Akcja gimbaza. Uważam zachowanie mojej eks za trochę infantylne. Czy ja jestem królik doświadczalny żeby mnie testować? Co? Rzuci się na mnie, zacznie całować i zobaczy czy dostanę erekcji? Upewni się że jednak ma władzę i znowu się odsunie?

Mam wrażenie że kieruje się impulsami i emocjami. Wyłącznie. A powrót powinien być spokojny, przemyślany, przedyskutowany. Wolę się do siebie powoli zbliżać. Na nowo, na innych zasadach. Zbudować coś. A nie rzucać się na siebie, bo druga osoba znika z horyzontu. Bez sensu.

A może patrzę przez pryzmat rozgoryczenia i tak właśnie wyglądają zejścia...gra psychologiczna w kotka i myszkę?

Ależ to jest dziecinnie proste
Znudziło jej się przeciąganie tego waszego powrotu, bo miało pójść szybko i gładko, a tu idzie wszystko jak po grudzie,
więc panna się niecierpliwi i postanawia podkręcić tempo, bo ileż można przedłużać i robić wielkie halo z faktu,
że chcecie się przebzykać jak za starych dobrych czasów i spróbować odtworzyć te wszystkie miłe wspomnienia...
Po wszystkim skończy się wasze "staranie" a niedługo potem skończy się cała reszta.
Oby moje słowa w gówno się zamieniły, ale tak ja to widzę niestety. Żadnemu z naszej trójki nie wróżę żyli długo i szczęśliwie

Prawda? 38 lat. Pani doktor, dwie specjalizacje, ceniona w zawodzie, bardzo inteligentna i blyskotliwa. I takie coś...Myślę ze to emocje. Kieruje się impulsami..Zadzwoniła do mnie od razu po zakonczeniu rozmowy z przyjaciółką.

Och, znam ją dobrze. Jest bardzo oszczędna w słowach. Zna sprawę, ale nie miesza się. Oboje się z nią przyjaznimy, ona nas zeswatała po latach. Teraz...wystarczyło tylko że poddała w wątpliwość pewność mojej eks że jestem chętny na powrót. Nic wielkiego. Nie ma tu mieszania. Jedno czy dwa zdania.

Ale co jak chcę? To niezależne ode mnie i to nie to jest clu sprawy.

Czyżby? Przecież sam napisałeś że Pani doktor napisała do Ciebie zaraz po rozmowie z przyjaciółką.
To, że Was zeswatała nie oznacza, że teraz ma być mediatorką w waszych relacjach. Poza tym zgadzam się z Elą, że nawet kilka słów wystarczy by namieszać, a ona przecież powiedziała, że wcale być może nie chcesz wrócić. Dalej uważasz, że to nie jest wsadzanie nosa w nieswoje sprawy i mieszanie? O naiwny.
I zgadzam się z Anderstudem, że ta gra (z) koleżanką wygląda komicznie.
Teraz tak, Ty się nakręcasz, czekasz aż ex zacznie starać, tymczasem koleżanka za Twoimi plecami robi Ci niedźwiedzią przysługę uświadamiając ją, że w zasadzie to Tobie nie zależy, żeby się się nakręcała. Ona próbuje Cię sprawdzić, Ty jesteś "zajęty" itd. Wciąż jakieś dziecinne gierki czy też "cyrki".
Coś czuję, że ta lina o której pisał Anderstud pęknie szybciej niż by się zdawało.

Ależ oczywiście że to jest gra psychologiczna w przyciągnie i odtracanie ☺
Dlatego jak pisałam bodajże w 1 swojej odpowiedzi możesz tą grę przerwać. Zmieniasz zasady gry,przechodzisz na poziom samoswiadomosci. Twoja przyjaciółka jest oczywiście zaskoczona bo od zawsze grała w tą grę, zaciekawiło ją to co się z tobą dzieje bo zmieniasz swoje zachowanie. Panna niestety nie jest świadoma tego jak tobą manipulowala, z czego wynikają takie zachowania. .. Czas żeby może też popodszkolila swoją inteligencję emocjonalną bo tytuł dr medycyny niestety niewystarcza w budowaniu dobrych relacji partnerskich.
I faktycznie jej koleżanka jest zbedna do poprawy waszych stosunków. ..

Niestety jak się ma miękkie serce, twarda dupa jest w pakiecie. Choć przyznam, że po ostatnich dwóch dniach rozmowy z Ex - i tego co przeczytałem na szybko, moja gówniara jest bardziej dojrzała.

To co się między wami dzieje obok "miłości" nawet nie stało.
I to nie tylko dlatego, że odchodzi tu gierka o której było już tyle pisane ; nie jesteście jeszcze na tym etapie.
Jak nie chcesz tego spiepszyć beckett, podejdź do sprawy na chłodno, jak ostatnio.
Jak ona chce se gadać z przyjaciółką, niech to robi. Ciebie to ma nie obchodzić.
Ona świruje bo poczuła, że nie ulegasz już jej gierkom które mają wytrącić Cię z równowagi i udowodnić , że ma Cię w garści.
Tylko, że teraz ty masz swoje życie, jesteście w poprawnych stosunkach a to pozwala stanąć Ci na nogi. Tego się trzymaj.

Beckett, a tak między nami facetami, to sam podpuściłeś tą waszą przyjaciółkę, żeby jej napomknęła mimochodem,
że BYĆ MOŻE ON NIE CHCE WRACAĆ aby przyspieszyć tym samym bieg wypadków, tylko widzisz ta twoja eks nie jest w ciemię bita
i doskonale cię rozgrywa, kiwając głową z politowaniem niczym szachowy mistrz świata na turnieju klas 1-4 szkoły podstawowej.
Dobrze ci radzę - nie kombinuj, bo możesz przekombinować.
Na moje pytanie podczas naszej ostatniej rozmowy "Dlaczego się w ogóle umówiłaś z obcym typem będąc jeszcze moją żoną?" usłyszałem:

- Sam mówiłeś naszemu synowi, że już mnie nie kochasz, a on mi przecież wszystko powtarzał, to na co miałam czekać?
- No ale...
- No co "ale"? Cztery miesiące nas olewałeś i nie zrobiłeś nic, żebyśmy się do siebie zbliżyli, cztery miesiące czekałam jak głupia.
- I musiałaś polecieć do jakiegoś frajera poznanego w internecie?
- Przestań, nie widzisz jakie to jest żałosne?
- Widzę. Po prostu nie mogę w to uwierzyć.
- No to uwierz. Nie masz wyjścia. Przykro mi, naprawdę.
- Jasne...
- Muszę już iść.
- Idź. Powodzenia.
- Cześć. Trzymaj się.

Bezradne patrzenie jak odchodzi i wsiada do samochodu swojego nowego faceta... Nie życzę nikomu, serio. 

P.S.
Poza tym ludzie na forum popcornu i coli nakupowali, siedzą czekają, a tu jak w polskim filmie, nuda panie nic się nie dzieje

Nie, nie podpuściłem.
To jedyna w sumie osoba, której się zwierzam z całej sytuacji. Lubimy się bardzo i jest koleżeńska chemia między nami, zawsze była.
Był układ, że trzyma język za zębami i nie miesza się. Działało to od zawsze, raz się potknęła i wypeplała.

Moja eks znowu dziś dzwoniła, prosiła żebym jej pomógł coś załatwić, typowo męskie zajęcie. Że ona taka nieogarnięta w tej kwestii, że "wie pani, u mnie to mąż załatwia takie sprawy". O, fajnie że mi pomożesz, dziękuję beckett, to widzimy się jutro, buziak :*

Dziecinne to wszystko. Ok, fajnie że jej zależy, ale inaczej bym sobie to wyobrażał.

Treść jest jedynie w zachowaniach obojga nas. A ja uważam że należy porozmawiać otwarcie. Wyciagnać z kryzysu wnioski, ustalić nowe zasady. Ja jednak tej rozmowy nie zacznę.

Myślę, że warto oczyścić atmosferę, u mnie udało się zrobić naturalnie w trakcie rozmowy od słowa do słowa. Wniosków nie ma co dyskutować, zasady same się ustalą, bo budujecie nowy związek. Oboje już się znacie więc tylko zwróć uwagę czy jest zmiana, jeśli jest znaczy że są wyciągnięte wnioski.

Związek to nie umowa handlowa, musi wyjść sama z siebie. Daj jej przestrzeń i jeśli jest tą właściwą sama "przyjdzie się przytulić".

Nie ogarniam chyba. Na swoją obronę mam to, że nie dowiedziałem się niczego nowego od owej przyjaciółki, czego bym nie wiedział od eks - to że była na mnie zła komunikowała jasno.

I nie, nie ma gry z mojej strony żadnej. Nie trzymam pani doktor na dystans. Zachowuję się jak dobry kumpel, cieszę się że mamy dobre relacje. Jest dystans emocjonalny z mojej strony - ale nie jest on w żaden najmniejszy sposób manipulacją. Czuję się trochę wypalony emocjonalnie tymi wszystkimi przejściami, trzymiesięczną walką. Myślę o naszych różnicach, o jej dziwnie zażyłej przyjacielskiej relacji z eks, o paru innych kwestiach, które powinno się wyjaśnić i ustalić. Mniej emocji we mnie, więcej ważenia za i przeciw.

Moje stanowisko jest takie, bo ja już powiedziałem przez ostatnie dwa miesiące bardzo dużo. Przyznawałem się do swojej winy, starałem i staram się zmienić swoje podejście. Związek to jednak dynamika tworzona przez dwie osoby. Zmienić musimy się oboje. I właśnie dlatego oczekuję inicjatywy z jej strony w tej kwestii - żeby być pewnym, że nie jest to nieświadoma chęć sprawdzenia czy nadal ma nade mną władzę. Nota bene...nie ma.

A nie widzisz, że jesteś na dobrej drodze by podzielić los jej exa w tej zażyłej przyjacielskiej relacji?

Z okazji Świąt Wielkanocnych mam dla ciebie prezent niespodziankę - ona ma to w dupie.
Czy ty jesteś dostępny czy nie jesteś, jej to kalafiorem wisi, jak będzie chciała cię przelecieć, to to zrobi bez pytania cię o zdanie,
a już z pewnością nie da ci żadnej gwarancji niczego, bo niby jaką? Słowną? No dobra, to się trochę pośmialiśmy, a teraz poważnie...
Ty masz robić to co ona chce, a nie marudzić i grymasić. Albo zaczniesz to robić, albo jej się znudzi łażenie za tobą i pójdzie do innego.
Taki będzie finał, bo tu innej opcji nie ma. Jakie gwarancje, jakie zapewnienia? Śnisz chłopie? To ona tasuje i rozdaje tu karty,
a że póki co pozwala ci jeszcze trochę pofikać, to jest tylko taki element zabawy, który dodatkowo ją podkręca, bo nie jest za łatwo,
ale przecież wszyscy wiemy z nią na czele, że to są tylko pozory i jedynie kwestią czasu jest moment w którym pękniesz i dasz jej to czego chce.
Nie, nie siebie. Ty dla niej znaczysz niewiele. Tutaj idzie gra o znacznie wyższą stawkę. Najwyższą jaka tylko w całym wszechświecie istnieje.
O kobiecą dumę...

Bardzo sobie cenię Twoje posty. Są mądre, błyskotliwe i często celne. Ale nie zawsze Uważam że przemawia przez Ciebie gorycz ostatniej porażki. Świat rozstań i powrotów nie jest czarno-biały. Nie wszystkie powroty są w wyniku urażonych dum, chwilowego poczucia straty, nie są kierowane podświadomą manipulacją. Nie wszystkie rozstania i powroty są toksycznym tangiem. Jasne - Twoje wg mnie było, bo rozstawanie i schodzenie się bodaj cztery razy to jak dla mnie o trzy razy za dużo. W swoim życiu już raz się zszedłem z eks. Po drugim rozstaniu, mimo że bolało bardziej, o zejściu się nie chciałem już myśleć. Bo skoro problemy, te same, przychodzą ponownie, to znaczy że nic z tego nie będzie, rzeka jest tym samym mułem z szuwarami.

Oczywiście zakładam że mogę się mylić w mojej sytuacji. Ba, nawet się boję tego, że po jakimś czasie nam się to znowu rozpadnie. Mogą wrócić nasze problemy, ale może też być właśnie tak, że po tym jak mnie zdobędzie "na nowo", to przestanę być atrakcyjny. Dlatego zbliżam się do niej na spokojnie, równocześnie trochę obserwując.

No dokładnie tak jest.
Jestem naturalny, jestem sobą. To że trzymam dystans i nie idę za ciosem i zachętą i nie całuję jej namiętnie w usta wynika z tego że ja potrzebuję zbudować z nią od nowa bliskość, zaufanie, dobrze się czuć. To jednak eks, oboje się zawiedliśmy na sobie, lekki dystans wydaje mi się teraz naturalny. Ale chyba go systematycznie skracamy. Dziś było fajnie, nawet chciała bym jeszcze został, ale...;)

Na wszystko przyjdzie czas.

Tylko mnie to nie obchodzi, ja też przez ten czas nie siedziałem sam w domu i zastanawiam się czy wracać do tego zaśmierdłego bajorka z nią, mając czyste oczko w którym się teraz kąpię.
Z nikim nie jestem na stałe i tak jak piszesz nikt ciekawszy od niej się nie pojawił, pytanie które sobie zadaję czy po powrotach z toksycznych relacji, można stworzyć taką normalną z tą samą osobą?

He he, no ja nie wiem czy to takie dobrze być drugim, trzecim albo ósmym wyborem pańci, której wyczerpały się opcje
i w ostateczności z braku laku niech już będzie ten anderstud, przynajmniej na razie, o potem się zobaczy...

skoro mnie wybiera, to jestem pierwszym wyborem.
tak jak i ona jest moim pierwszym.

sałatka Ci się na mózg rzuca

ktoś "lepszy" (to akurat bzdura, bo nie o lepszość zwykle chodzi) zawsze może się pojawić. w każdym związku i na każdym etapie.
takie to już życie.

john.doe80 ale gdyby każdy stosował takie myślenie "dostają to co mi dają" w takim wykonaniu, to chyba nie byłoby żadnego udanego związku