Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Pomieszkuję. Nie chcę wynajmować jeszcze mieszkania, chcę mieć poduszkę bezpieczeństwa.
Tematu zamieszkania na 100% nie podejmujemy otwarcie. Chyba się tego boimy, zwłaszcza że to musiałoby się wiązać z rewolucją. Oboje mamy spore, ale jednak dwupokojowe mieszkania. Zresztą ona w ogóle boi się zmian, odwleka wiele decyzji życiowych. A pieciolatek zdecydowanie potrzebuję swojego pokoju już. A nie łóżeczka w naszej sypialni i kącika na regał z zabawkami. Gdy jednak zaczynam wspominać o potrzebach młodego (a stać ją finansowo na zmiany), to zaczyna panikować i chować głowę w piasek.

Od mówienia do czynienia daleka droga.

Wybacz, nie będę się przekopywać przez 40 stron wątku, kojarzę historię głównie z zaglądania tu co jakiś czas, ale czemu właściwie Ty się poczuwasz do wychowywania jej dziecka? Nie jesteś jego ojcem, jesteś w jakiejś tam relacji z jego matką i choćby tylko z tego względu powinieneś trzymać się linii wychowania, którą stosuje ona, zamiast robić kontrę, bo w ten sposób podburzasz jej autorytet. Tą rozmową z dzieckiem o tęsknoscie za nim też podburzasz autorytet matki.
Skoro kłótnie na tym tle macie od dawna, to tym bardziej totalnie nie rozumiem czemu uważasz wychowywanie tego dziecka za swoją powinność.

A co do samej Waszej relacji, to ile lat Wy się już tak bujacie ze sobą i nic za tym nie idzie konkretnego? Nie uważasz, że tracisz czas?

2,5 roku relacji, bo nie ośmieliłabym się tego nazwać związkiem.
Te same kryzysy co 2, 3 miesiące. Pani rzuca fochem, a Beckett przeprasza, przekonuje i nakłania do powrotu idąc na coraz dalsze ustępstwa.
Zachowanie dziecka ciągle takie samo. Problemy ciągle te same.
I tak w kółko. To dlatego wielu innych, którzy masakrowali sobie palce na klawiaturach dobrymi i cennymi radami, mają już w większości ziew na kolejne  dramaty.
Bo że takie ciągle będą, i to takie same - nie jest kwestią prawdopodobieństwa, a wyłącznie czasu.

Oj Beckett, długo tak jeszcze zamierzasz się bujać?
Miesiące, lata mijają, a Ty ciąż na tej wycieraczce czekasz na... w sumie nawet nie wiem na co. Wciąż grasz dzieckiem, wykorzystując go do wzbudzania poczucia winy u jego matki jednocześnie przeceniając swoją rolę w jego wychowaniu.
Ona ma Cię dość, nie chce z Tobą być, a Ty zasłaniasz się wciąż więzią z dzieckiem bo w sumie tylko ten punkt zaczepienia Ci został.
Jak Ty to sobie w ogóle wyobrażasz, co będzie jak ona z kimś innym w końcu zwiąże? Będziesz nadal chciał mieć z nim kontakt jako wujek nr 2 czy 3? Bo chyba sam już nie wierzysz, że możecie jeszcze tworzyć normalny związek?
Z tego co pisałeś, kobieta chodzi na terapię. Według mnie to tylko kwestia czasu, aż zrozumie, że tworzycie toksyczną relację i bez skrupułów, a nawet z ulgą pożegna Cię ze swojego i dziecka życia.

Beckett, ty jestes niepowaznym czlowiekiem. Az zal to czytac. Uczepiles sie tego dzieciaka, bo jedynie to bylo jakas karta przetargowa by ona z toba byla. Kiedy zrozumiesz, ze ona cie nie kocha, ani ty jej. Jestes uzalezniony. Marnujesz koncertowo zycie.

zgadzam się, choć historia win i zranień jest po obu stronach.
pisałem w czerwcu, że moja partnerka stała się stabilna w związku, za to ja nie - tak jakbym ten związek sabotował, testował.
przyczyny są mi znane, bo wiem jak się w tej relacji czuję i przez co przeszedłem. niestety nie mogę uciec od schematu i zamierzam to przedyskutować w czwartek na sesji u terapeutki.

Nie wiem czy przeceniam czy nie, mam to w nosie. Jeśli dziecko chce codziennie ze mną rozmawiać przez telefon i dzwoni, to mam nie odbierać? Odrzucać? Zresztą to nie ja wybieram mój numer telefonu na jej komórce, tylko mama.
Więc gdzie ja tu gram dzieckiem?

Jasno ustaliliśmy: jeśli rozstaniemy się definitywnie, to zrywamy całkowicie kontakty.

Nie. Mój punkt zaczepienia to poparta terapią próba wyjścia ze schematów, które powtarzamy. Czyli brak komunikacji, kryzys, jej ucieczka w chłód, moje zranienie i frustracja, burza. Okres ciszy, ona napisze że tęskni, albo ja że chciałbym ich zaprosić na obiad, powrót w emocjach, miesiąc miodowy i znowu brak komunikacji. Zero przepracowania z obu stron problemu. Zresztą mylimy oboje ten miesiąc miodowy z normalną relacją, problemami, konstruktywnym ich rozwiązywaniem.

Niestety teraz ten schemat powielamy, co mnie zraża trochę, bo nawet beckett ma granice wytrzymałości. Tak, teraz ma mnie dość, ale zapewne znowu czeka nas miesiąc miodowy.

Schemat można przerwać na dwa sposoby. Łatwiejszy, czyli rozstać się. Trudniejszy, przełamać go w relacji. Ale to wymaga pracy.

Sorry Beckett ale ja jedyną szansę dla Was widzę w tym, że ta kobieta na terapii ocknie, że żyje w toksyku i Cię raz na zawsze pogoni.
Ona Cię nie kocha. Trzyma się Ciebie bo niby jesteś "ojczymem" ale jaki wzór relacji przekazujecie dziecku? Patologię!
Tylko seks Was łączy w tych chwilach odwrotu. A dalej zero komunikacji, szacunku... itd.
TOKSYK.
Ty jesteś za słaby więc w niej nadzieja. Wszystkim wyjdzie na dobre.

beckett problem pojawił się na początku znajomości/związku, ona nie chciała/ nie mogła spełnić Twojego wyobrażenia tegoż związku. Dodatkowo ojciec dziecka chciał(łudził się)dalej bara bara. Ty czułeś się zagrożony, nie miałeś zaufania i nadal go nie masz.
I zdaje się że tego zaufania(telefon) już nie odzyskasz a skutkiem tego jest Twoje szarpanie się z pańcią.

Oj Beckett, a było nas posłuchać od razu...
Gdybym nie wiedziała ile masz lat i nie znała tej historii to bym powiedziała, że masz 2x mniej i życia nie znasz. Zacząłeś być z nią w czasie dla niej mega trudnym, romans zakończony ciążą, w końcu dziecko, którego ojciec zostaje z rodziną, nie z nią. Taka kobieta każdego chwyci (nie umniejszając i nie obrażając) by stworzyć choć namiastki rodziny dla dziecka, której notabene sama nie miała. Ty ten fakt od razu podłapałeś i na tym jedziesz do dziś.
Poza tym jakie ma teraz znaczenie, jak było na początku, skoro sielanka szybko skończyła jak tylko zamieszkaliście razem? Czy wtedy kłamała? Nie sądzę. Na pewno tego chciała ale poznała Cię bliżej i zapał minął.  Ona wtedy chciała być z ojcem dziecka, tylko on nie chciał, tzn. chciał ją ale jako kochankę.
No to wróciła do Ciebie, bo i dzieckiem zajmiesz, jest z kim gdzieś wyjechać, seks... ale nadal jesteś z doskoku. Wcale się nie dziwię, że poczucie Twojej wartości leży i kwiczy. Zachłystujesz się seksem "w nagrodę" i tym, że mały wciąż jest kartą przetargową.
A prawda taka, że ona by pewnie z Tobą nie była gdyby nie dziecko i sama też ze względu na swoje doświadczenia wymaga terapii bo jak widać nawet pani doktor (choć nie doktor) nie radzi sobie. Jednak tak jak pisałam wyżej wierzę, że trafiła do dobrego specjalisty i sama zakończy tą relację. Dla dobra wszystkich zainteresowanych.

Ja to wiem. Mam jednak sentyment do tego wątku bo swojego czasu widziałam wiele cech wspólnych, mi Beckett też wróżył szybki rozpad związku bo się do niego nie nadaję. Prawda jest jednak taka, że najpierw trzeba wyciągnąć wnioski i trafić na odpowiednią osobę. Jestem pewna, że gdyby ta kobieta trafiła na kogoś podobnego do mego A., to już dawno tworzyliby "normlaną" rodzinę bo byliby dla siebie równorzędnymi partnerami. Po przejściach ale jednak. A ci się bujają bo każdy ma jakąś korzyść z relacji ale braki wychodzą na każdym kroku.
Beckett niby wkurza, trzaska drzwiami, odchodzi, nawet jakieś "randki" po drodze zaliczył ale nie jest łatwo kogoś znaleźć, szczególnie jak jego poczucie wartości leży i kwiczy. Paradoksalnie "związek" z piękną panią doktor daje mu jakieś poczucie spełnienia. Tak samo jej niby tworzenie "pełnej rodziny" dziecku z Beckettem, którego można urobić seksem. Bez siebie on byłby samotnym facetem z depresją, a ona samotną matką.
Kto na tym najbardziej traci? Jednak myślę, że Beckett, bo wątpię, że się szybko pozbiera. Kobieta, mam nadzieję, nabierze siły na terapii, a dziecko szybko o "ojczymie" zapomni.

Oj Paslavek, wolałbyś mieć niby związek, mieć niby partnerkę w pięknej pani doktor i niby być ojczymem dla jej dziecka, czy być sam z depresją?
Tak wiem, że Beckett wiele pisał o tym w jakich związkach nie był i jakie kobiety wyrywał... ale chyba wszyscy wiemy, że ta relacja jest dla niego szczytem możliwości. Chyba nikt nie ma wątpliwości, że te jego opowiadania o związkach z aktorkami (kobieta w szkole filmowej to nie aktorka), to pobożne życzenie.
Jak kobieta go w końcu na dobre zostawi, facet długo będzie zbierał...

Wiem Paslawek, ten związek i tak rozpadnie. No już żal mi Becketta, bo facet długo po tym nie podniesie. Pani doktor, choć też zaburzona rozdaje karty, gra seksem i trzyma na dystans. "Normalny" facet nigdy by się na takie traktowanie nie zgodził, Beckett jednak mimo, że tupie nóżką, dalej na tej wycieraczce siedzi. A latka lecą...
Szczerze? Gdybym była na miejscu tej kobiety, też by mi taka relacja pasowała. Facet z doskoku, seks, zajmie dzieckiem, jest towarzystwem do wypadów, a jak nie pasi, to spadaj... nawet nie trzeba wiele zachodu bo i tak oddzielnie mieszkają.
Gdyby jej na nim zależało i traktowałaby go poważnie, nie chciałaby mieszkać osobno. Ona wie, że nie... ale ma profity i z nich korzysta, a Beckett na to godzi czasem przypominając o swoich prawach czy wymaganiach ale i tak jest sprowadzany do parteru. Potem sam sobie tłumaczy, że on nie chce bo nie czuje pewnie... A jak ma się czuć?

Nie, nie jest. Usprawiedliwiasz kazde swoje dzialanie tym dzieckiem. Moze zacznij wreszcie podejmowac wlasne decyzje.

Czytując takie posty czuję się jak jakiś okrutny oprawca niszczący dziecko i jego matkę. Przykro to się czyta, bo nie ukrywam w tym związku wiele problemów, zwłaszcza na dzisiejszym etapie, wynika z mojego stanu psychicznego. Ale jednak mam wrażenie, że moja obecność w życiu młodego dała wiele dobrego - i to nie są moje słowa. To nie jest tak, że my cały czas funkcjonujemy w sposób dysfunkcyjny.

Ja na terapię nie chodzę. Byłem ponad 2 lata temu przez kilka miesięcy. Teraz chcę wrócić i już jestem zapisany na najbliższy wolny termin. Bo tak, jeszcze raz podkreślam - widzę problem w sobie.

Głupio tak trochę usprawiedliwiać się i bronić, jednak zwrócę na coś uwagę. Mam swoją historię, byłem w dwóch kilkuletnich relacjach, w których nie było takich jazd i które funkcjonowały normalnie. W pierwszej rozeszliśmy się z powodu rozminięcia się w poglądach na życie (koniec studiów, wejście w dorosłe życie), w drugiej...klasyczne "przechodzenie" związku i wygaśnięcie emocji. Takich jazd jak teraz, to jednak nigdy nie miałem. W pewien sposób czuję że ten związek mnie zniszczył. Moje ja, moje ego, moje granice.

Ma 5 lat.
Przestaliśmy mieszkać ze sobą na stałe jak miał 2.5 roku. Sytuacja z moją obecnością z jego punktu widzenia wydaje mi się, że jest stabilna. Dość często wyjeżdżam w delegacje trwajace kilka dni czy tydzień. Pozostajemy wtedy w kontakcie. Teraz...też jestem w delegacji.

Natomiast to, na jaką relację patrzy, nie jest dobre. Ja to wiem i mnie to strasznie dołuje. Tak, mam myśli że to jednak się nie uda i dla dobra dziecka lepiej może żeby wychowywała go samotna mama. Nie wiem.

Co ciekawe, moja pani patrzyła jako dziecko na identyczną, jota w jotę, relację z partnerem swojej matki. Jak była w wieku 2-7 lat. W końcu facet do którego mówiła "tato" nie wytrzymał rollercoastera i odszedł. Powielamy schematy nawet będąc świadomymi...

Jedno ci powiem Beckett, jestes cholernym atencjuszem i zycie traktuje cie tak, jak na to zaslugujesz. Obwiniasz wszystkich dookola, ja, dziecko, zwiazek - ze cie to niszczy, ale to tak nie dziala. Chciales isc na skroty, ogrzac sie w czyims blasku, a tu klops, ona cie nie chciala i do dzis cie nie chce, jestes facetem z lapanki. To nic, ze dzieki szantazowi ten zwiazke dalej ciagniesz, jestes upokorzony, upodlony jako mezczyna, ale za cholere z tego nie zrezygnujesz. Na co tez liczysz na tym forum, pojawiajac sie co kilka miesiecy, tutuujac post KRYSYS - o matko naprawde, wszyscy mamy tutaj zarwac noce i dnie i sie nad toba uzalac? Ludzie pisza ci prawde, sa anonimowi, nie musza klamac. Twoje posty sa o niczym, o Tobie jedynie i twoim popapraniu, jak ci zle. Wiec jak ci zle, to zmien cos.

Ale nie daje Ci to do myślenia, że macie dokładnie takie same kryzysy co 2-3 miesiące?
I że wyglądają tak samo, mają taki sam przebieg i powstają z takich samych powodów? I że zamiatasz je pod dywan dokładnie tak samo?
Przecież postępujesz ciągle tak samo, oczekiwanie innych efektów w takich sytuacjach, jest delikatnie mówiąc - dość odważne, choć niektórzy mogą śmiało twierdzić, że głupie.

Mi się wydaje, że Beckett to wie i widzi, tylko szuka powodu/wytłumaczenia w niewłaściwym miejscu, i/lub sam siebie lubi oszukiwać. Najpierw problemem był ojciec dziecka. Uważał, że jak relacje z nim zostaną uregulowane, to problem minie. Tak się jednak nie stało. Potem zwalał winę na tą kobietę, że nie ma wzorców, że jest złą (nadopiekuńczą) matką itd. Kobieta w końcu poszła na terapię ale dalej jest tak jak było.
Beckett wchodził w ten związek z mega entuzjazmem, że ktoś taki jak ta pani zwrócił na niego uwagę i jak to sam podkreślił, chciał iść przez życie. Ci co znają ten wątek wiedzą, w jakich superlatywach o niej pisał. Myślę, że on już wtedy w tą relację wchodził z pozycji przegranego, tyle że ubzdurał sobie, że będzie rycerzem na białym koniu, który wybawi księżniczkę z samotnego macierzyństwa i stanie ojcem zastępczym dla jej dziecka, a tym samym przerwie złe czy też niewłaściwe wzorce w jej rodzinie. I na tym chciał budować swoją pozycję w związku. Jednak Pani wciąż wzdychała za kochankiem, a jego reputacja jako "przybranego" ojca była daleka od tego, jak to sobie wyobraził.
Ja chyba jestem w stanie zrozumieć motywacje ich obojga (pomijając uzależnienie od emocji) bo oboje jednak coś sobie dają - pozorne bezpieczeństwo i niby związek. Wiadomo, że gdyby ta kobieta nie miała dziecka, na 1000% nie byłaby z Beckettem (sorry, ale taka prawda), jednak sama mając deficyty, łapie na jego argumenty, jak ważną osobą jest w życiu jej dziecka, jak ważny jest męski wzorzec w jego rozwoju itd. A że jakąś relacje mają tzn. mały z Beckettem, nie ma sumienia tego przerywać. Poza tym uroda urodą ale jednak na pewno matce z dzieckiem trudniej kogoś (innego) poznać. Biegnący czas też nie działa na korzyść. Dlatego, tak jak pisałam wyżej, taka relacja może jej nawet odpowiadać, Beckettowi też ... ale jak sam przyznał z 10l temu. On chce "normalnej" relacji, ona chyba nie bardzo, a na pewno nie z nim. On wciąż się łudzi, że przerwą ten ciąg toksycznego przyciągania/odpychania i ona w końcu go doceni. Ja jednak uważam, że jej terapia, jeśli dobrze prowadzona, to spowoduje, że się od niego odetnie na dobre. Moim zdaniem ona go nie kocha, jest bo jest, bo się czasem przydaje bo samotność przeraża, tym bardziej z dzieckiem (nawet sama świadomość). Inaczej dawno już by mieszkali razem i tworzyli rodzinę.
I jeszcze 2 słowa apropos tego, że dziecko może dać w kość jeszcze bardziej z wiekiem... przypomnij sobie Beckett co pisał Anderstud o relacjach z synami swoich ex. Zawsze będziesz "majtkiem", a ojciec "kapitanem", nawet jeśli chłopak rzadko będzie go widywał. Ja wiem, że czasem zdarza, że ojczym staje się niemal ojcem i wzbudza szacunek i respekt ale... musi mieć ku temu też predyspozycje. A jak sam piszesz i ogólnie widać to po Twoich postach, Twoja samoocena leży i kwiczy. Nie tędy droga.
Ja nie wiem gdzie pierwszy raz popełniliście błąd. Podejrzewam jednak, że już na samym początku, kiedy chowałeś za krzakami w czasie kiedy ojciec był u nich. Ja rozumiem, że nie miałeś ochoty go widzieć ale też pokazałeś, że jesteś za przeproszeniem cienka faja (nie wiem skąd to stwierdzenie ale jakoś tak mi pasowało ), choć innego sformułowania można by użyć. Po tym ciężko wrócić na piedestał. Wręcz przeciwnie, co sam potwierdziłeś sprawdzając jej tel., mimo, że ojciec dziecka usunął z Waszego życia.
Nie dziwne, że czujesz zagubiony, bo kobieta jest z Tobą z "rozsądku", autorytetu żadnego w tej relacji nie masz. Twoje gierki na nic zdają bo ona wie, że jak będzie chciała seksu czy towarzystwa dla siebie czy dziecka, to jesteś pod ręką.
Wiesz, takie relacje też jakoś funkcjonują i obie strony są zadowolone. Ty przecież też wymieniłeś rzeczy, które ten "związek" Ci daje ale potem sam stwierdziłeś, że satysfakcjonowałby Cię nawet ale z 10l temu. Ją pewnie na ten czas. Choć też już ma dość... ale póki nikogo nie pozna, to w chwilach kryzysu czy potrzeby będzie dzwonić, czy jej syn...
Obiektywnie rzecz biorąc, to Ty najbardziej tracisz na tej relacji. Niby dla faceta upływ czasu nie działa aż tak bardzo na niekorzyść, ale ta relacja będzie Cię bardzo dużo kosztować emocjonalnie, zresztą już sam piszesz, że zatraciłeś siebie... i wcale się nie dziwię.

Dokładnie tak, zamiast pokazać zależy mi - napiąć biceps, zabłysnąć piórami -to znikał z oczu(i tu rodziły się myśli co oni tam robią itp.) Bardzo nie poważne podejście do tematu, przecież ojciec dziecka może ich "nachodzić" do 18 roku życia dziecka.
A jeszcze inna kwestia jej zegar biologiczny tyka nie chcesz mieć "własnego" dziecka?

Ewk, weź patrz na to, jakie daty mają posty  na które odpisujesz...

Zakładasz, że ta historia się zakończyła?
Przecież to neverending story ;-)

Poczekajmy na becketta- wierzę, że czyta:)

plotkarze

Cześć Beckett
Dzięki za aktualizacje
Trzymaj się po prostu co więcej tu gderać.

beckett naprawdę współczuję Ci.  Z tego co napisałeś to ona nigdy nie stworzy żadnego związku bo ma zaburzenia i to duże. Ciekawe jakim cudem funkcjonuje w pracy ? Szkoda dzieciaka bo znalazł wzorzec ojca którego mu naprawdę brakuje i zamiast kobieta zrobić wszystko by chociaż jakąkolwiek przyjażn między wami utrzymać i jeszcze przy twoim zaangażowaniu to robi jazdy bo ma sieczkę w mózgu. Miałeś naprawdę pecha że ją ,,zapoznałeś" co spowodowało stratę czasu dla niej i zniszczenie twojej psychiki. I jak zaufać kobiecie ? jak znależć normalną poukładaną która wie co chce i z kim chce iść przez życie. Niby tego kwiatu co pół światu ale dużo to chwasty jak się okazuje. Nie załamuj się , w koncu trafisz albo ona ciebie znajdzie.

No cóż, wielu tutaj wykrakało taki scenariusz.
Trzymaj się.
Nie oglądaj się za siebie.

Daleki byłbym od diagnozowania jej i zarzucania jej zaburzenia osobowości. Ma problemy z budową relacji, nie ma wzorców, mamę która zmieniała facetów jak rękawiczki i pochłonięta była karierą. W życiu codziennym jest silnie neurotyczna i emocjonalna, ale jest świetnym lekarzem, przyjaciółką, osobą bardzo dbającą o dom.

Ja w tej relacji dołożyłem swoje do tej toksyczności. Gdybym nie miał swoich deficytów, to zawinąłbym się po pół roku tej znajomości, gdy zaczęły wychodzić pierwsze problemy. Zamiast tego walczyłem przez 4 lata i angażowałem się coraz bardziej, zatracając własne granice. Z żadną kobietą nie miałem takiej chemii. Na żadnej mi tak nie zależało (bywało wręcz przeciwnie...). Doświadczenie trudne, ale mówi dużo o mnie i tu wyciągnąłem pewne wnioski. Zresztą, w pewnym stopniu jesteśmy z nią podobni w deficytach - obojgu tym bardziej zależy, im bardziej musimy walczyć. Idealizujemy też to, co niedostępne, wynosimy na piedestał fantazję.

Jeśli chodzi o związki, to...mam 42 lata. Postarzałem się przez ostatni czas strasznie, te ostatnie lata dały mi w kość. Tak, psychicznie też. Uwielbiałem kobiety, z wzajemnością. Dziś czuję się jak przezroczysty. A wymagania to ja zawsze miałem, ho ho...Oswoiłem się już przez ten rok z życiem w pojedynkę. Jedyne czego bym sobie życzył, to trwałego uwolnienia się od złych emocji, wspomnień, rozczarowania, nienawiści i tęsknoty. Za dużo tego i jak mi się skumuluje, to raz na jakiś czas szambo wybija, jak dziś (zresztą dlatego tu zajrzałem, czasem czytam ten temat żeby przypomnieć sobie jakie jazdy miałem w tym związku).

Dzięki.
Proces odcinania się, w którym uwalniałem się od uzależnienia emocjonalnego, mam w większości za sobą - zima/wiosna tego roku to był czarny okres i bez silnych antydepresantów nie dałbym chyba rady. Teraz już z górki.
Życie zawodowe czy towarzyskie nie musi w ogóle cierpieć przy deficytach relacyjnych, czasem nawet wręcz przeciwnie - można sabotować relacje życiem zawodowym lub towarzyskim.
To w relacjach z obiektami przywiązania (czyli partnerami życiowymi) wychodzą nasze deficyty z dzieciństwa. Pierwszymi obiektami przywiązania byli nasi rodzice. Relacja z nimi w pierwszych latach życia kształtuje nas w sposób bardzo silny.

Też mam takie odczucia. Wydaje mi się, że Becketa " uratuje" dopiero inna relacja, inna kobieta.
Bo inaczej wystarczy SMS w stylu, przyjedz bo zlapalam gumę na autostradzie i Autor wsiada, jedzie i zaczyna się od nowa.
Swoją drogą dziwi mnie to dodatkowo, zwykle kobiety się tak angażują, latają  są na pstryknięcie palcem.

Dziękuję. Ja też idę dalej. I wbrew temu co BEKA napisał (że jestem w jeszcze gorszym miejscu niż byłem), żyje mi się samemu ze sobą o wiele lepiej niż w związku z eks. Kilka lat rollercoastera i cyklów "ciepło/zimno" naprawdę dawało w kość. To był prawdziwie toksyczny związek i teraz rozumiem co znaczy wychodzenie z toksycznej relacji.
W dużym stopniu trzymała mnie też przy niej więź z dzieckiem. Gdy go zobaczyłem po prawie 10 miesiącach rozłąki, to liczył się tylko on, mimo że tam obok stała eks z tymi swoimi maślanymi oczami. I przez ten ponad rok, to o nim częsciej myślę, to on mi się śni. Mieszkałem z nimi od jego drugiego roku życia. Byłem z nim bardzo blisko i to że nie był z mojej krwi, nie stanowiło dla mnie żadnego problemu.
Od 10 lat chciałem mieć potomstwo. Niestety w poprzednim 6-letnim związku odłożyliśmy to, a potem związek przestał działać. W kolejnym okazało się (po roku), że panna jednak zbyt ceni swoje spokojne życie, śniadania w kawiarenkach o 11 i instagrama.
Teraz godzę się z myślą, że nie założę już rodziny.

Obecny