Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Wierzę. Myślę że jej również jeszcze zależy. Oczywiście nie tak jak na początku, bo dałeś jej popalić i to robi robotę,
ale mimo wszystko coś ją powstrzymuje przed zapaleniem ci ostatecznie kopa, więc dopóki piłka w grze bramki są dwie.
Dlatego w przeciwieństwie do standardowych porad jakich na tym forum udzielam "zostaw ją w cholerę i znajdź sobie jakąś normalną"
zalecałbym przede wszystkim przyjrzeć się sobie (w sensie ty masz się przyjrzeć sobie nie jej) ze szczególnym uwzględnieniem obszarów,
które mogą odpowiadać za obecny stan waszej relacji. Nie chodzi mi o to, żebyś za wszystko wziął winę na siebie i przepraszał że żyjesz,
tylko chodzi mi o to, żebyś postarał się wyodrębnić przypadki w których jakaś kompletnie pomijalna duperela potrafiła spieprzyć cały dzień.
Zarezerwuj sobie jeden wolny wieczór na spędzenie go z samym sobą i w spokoju przeanalizuj te sytuacje, ale od samego początku
i nie skupiaj się na niej, tylko skup się na sobie, na tym czy to przypadkiem nie twoje zachowanie w którymś momencie spowodowało
taką a nie inną reakcję z jej strony i czy złoszcząc się na nią, nie pomijasz czasami detali, od których wszystko brało swój początek.
Czy może nie było tak, że gdybyś jednak się powstrzymał od niemiłej uwagi, zbędnego komentarza, przesadnych pretensji,
celowego wręcz prowokowania nieprzyjemnych sytuacji, których można było spokojnie uniknąć, to jakość tego związku byłaby inna?
I nie, to nie ma być żadne rozliczenie z przeszłością, bez przesady. To ma tylko ci wskazać te elementy, które mógłbyś sam wyeliminować,
żeby z kolei ona mogła pozytywnie zareagować i nawet nie ma potrzeby rozmawiania na ten temat. Po prostu zrób to "po cichu"
bez żadnego gadania i obserwuj tylko czy przyniosło to jakiś pozytywny skutek. Potraktuj to jak eksperyment na żywym organizmie.
Co ważne - nie oczekuj jakichś konkretnych rezultatów, a tym bardziej nie natychmiast. Po prostu obserwuj i wyciągaj wnioski.

W sprawę zaangażowała się nasza wspólna przyjaciółka, choć w rozsądny i delikatny sposób. Wiem od niej, że kilka dni temu moja eks wywalała całą złość na mnie, z dużymi emocjami, skupiając się na negatywach naszego związku i opisując pewne sytuacje w sposób zdecydowanie przesadzony. W niej buzują negatywne emocje.

Tak, w wielu przypadkach mogłem się zachować inaczej. I żałuję.
Ale chciałbym żeby i ona zerknęła refleksyjnie na siebie.
Być może oczekuję niemożliwego.

W tym momencie niczego już nie oczekuję, więc z mojej strony nie ma już tylu paliwa do rozczarowań, pretensji i w efekcie - złości.
W zasadzie to sytuacja była jasna przed jej propozycją spotkania, czyli koniec.

Teraz na nic nie naciskam. Propozycja spotkania jest z jej strony. Nie planuję też scenariusza spotkania, daję wolną rękę w kwestii miejsca, czasu spotkania i jego formy.

Nie cytuje całego postu, by nie zaśmiecać... ale w tym wątku w 100% zgadzam się z Andersudem. A skoro on pisze z punku widzenia faceta będącego w podobnej sytuacji, a ja z punktu widzenia kobiety, dla której zachowanie Twojej ex jest bardzo znajome, to ... coś musi być na rzeczy

Ja bym szału dostała z takim facetem, jak Beckett. Nie dałabym rady być z nim. Zero męskiego zdecydowania, masa fochow i pretensji. Nie dziwię się jego expartnerce.

Bardzo łatwo oceniacie całość jedynie po moich zachowaniach z ostatnich tygodni. A moje zachowania w dużym stopniu były efektem jej niezdecydowania, niejasnych sygnałów, przybliżania się i oddalania, braku zdecydowania i trzymania mnie przez dwa miesiące w zawieszeniu. Spójrzcie na mnie z perspektywy osoby porzuconej, która chciała naprawiać związek, po czym usłyszała że najlepsza będzie przerwa, moja wyprowadzka i przemyślenie sprawy. Po czym oczekiwała że będę czekał aż dojdzie do jakiś wniosków, czekał w relacji na stopie przyjacielskiej. Rozbiła mnie ta sytuacja, faktycznie miotałem się, wahałem pomiędzy czekaniem na nią, a zdecydowaniem za nią. Nie było mi łatwo. Pojawiło się poczucie bycia oszukanym, złość, pretensje, żal, rozgoryczenie.

I w naszym związku nie było żadnych pól minowych. Opisałem kilka drobnych sytuacji, w których zwyczajnie ustępowałem po zwróceniu mi uwagi - choć zdziwiony byłem.
Miałem dwa długoletnie związki, pierwszy zakończył się bo dojrzeliśmy w inny sposób i mieliśmy inne spojrzenie na życie po zakończeniu studiów, drugi...bo się wypalił z braku uczuć i namiętności, które od początku były słabe. W żadnym z tych dwóch związków nie było toksycznej relacji. Co najwyżej mało bliskości i realnego zaangażowania i więzi w drugim przypadku.

Potwierdziłem wczoraj spotkanie, domówiliśmy szczegóły. Mimo że to jej propozycja, to w komunikacji jest jakaś formalna i oschła, na dodatek nie chciała żebym po nią przyjechał, mimo że mam po drodze. Jedziemy na dwa auta, widzimy się w knajpie. Zapytałem czy na pewno chce tego spotkania, czy nie robi tego dlatego że ja wcześniej chciałem się spotkać. Tak, chce, wcześniej chciała porozmawiać ale się nie składało.
Jestem prawie pewien że to spotkanie kończące temat. Chce rozstać się w trochę lepszej atmosferze i wyjaśnić mi kilka rzeczy.
Odchoruję, wkładam wacka w futrynę, ale trudno.

No to jednak wygląda na to, że to będzie "the end". Dziewczyna ewidentnie chce zadbać o własny komfort psychiczny na wszelki wypadek stąd spotkanie w knajpie nie u niej, stąd osobnym autem nie z Tobą.
Widocznie ostatnie wydarzenia przelały czarę i pomimo wcześniejszych wahań, decyzja ostateczna jest na "nie".

Trudno tego było nie zauważyć.
Bardzo ciekawą rzecz napisała Ela:

W poprzednich związkach nie było podobnych sytuacji bo prawdopodobnie pierwszy raz Ci tak bardzo zależało. Nie znałeś wcześniej siebie takiego, myślę, że sam nie do końca ogarniałeś swoich emocji... strzelałeś fochy, wybuchałeś z byle powodu itd. a co dopiero ona.
Przykro mi...

Nie idź tą drogą. Żadnych osób trzecich pomiędzy.
Po pierwsze nigdy nie znasz jej prawdziwych motywów oraz intencji.
Po drugie nigdy nie wiesz jak było naprawdę, co kto rzeczywiście powiedział, czego jednak nie powiedział.
Po trzecie taka "wspólna przyjaciółka" niemal zawsze jest narzędziem manipulacji obu stron, najczęściej zupełnie świadomym,
że bierze udział w jakiejś maskaradzie, przeważnie wspólnie knując i ustalając z jedną ze stron strategię postępowania z tą drugą.
Po czwarte obie strony, jeśli są inteligentne, dobrze wiedzą że są w ten dziecinny sposób rozgrywane i próbują to wykorzystać
stosując jakieś karkołomne kampanie dezinformacyjne (ach jaki jestem sprytny i przebiegły lis) bardzo często bardzo szybko tego żałując.
Na przykład wymsknie mi się "przypadkiem", że z kimś innym już się spotykam, bo dobrze wiem, że przyjaciółka zaraz z tym poleci gdzie trzeba,
a dwa tygodnie później leżę pod łóżkiem i buczę w poduszkę, bo moja eks jak się dowiedziała, to naprawdę zaczęła z kimś innym się spotykać.
Także uprzedzając wypadki, takie gierki są bardzo niebezpieczne i ryzykowne, a pożytku jeszcze nikomu nigdy nie przyniosły wielkiego raczej.

No chyba się nie spodziewasz wypuszczania kolorowych balonów i fajerwerków po tym wszystkim co między wami zaszło?
Moim zdaniem jest przede wszystkim za wcześnie na jakiekolwiek spotkania, a już tym bardziej na rozmowy o was.
Powinniście się rozstać naprawdę i to co najmniej na kilka miesięcy, ucinając całkowicie kontakt, blokując wzajemnie wszędzie gdzie się da.
Nie przypominać o sobie, nie dzwonić w sprawie odebrania dwóch koszulek i gaci, nie wypisywać esemesów z życzeniami, nie istnieć.
Jak już wszyscy ochłoną, zapomną o tym co było złe i zatęsknią za tym co było dobre, dopiero wtedy powstaje jakaś płaszczyzna
do spotkań i rozmów, ale nie do wywlekania syfów z przeszłości (przeszłość już się wydarzyła, ileż można o tym gadać i po co właściwie)
tylko najpierw trzeba się ze sobą oswoić na nowo, a potem spokojnie i powoli można przechodzić do kwestii zasadniczych jak np. wspólna przyszłość.
Takie - zaproponowałaś spotkanie, to teraz chodź tu siadaj i rozmawiamy - nie sprzyja niczemu. Ja sam bym nie przyszedł, bo na ch*j mam tego słuchać.
Najpierw musicie oczyścić atmosferę, a tobie pod żadnym pozorem nie wolno tracić panowania nad sobą, najlepiej staraj się unikać drażliwych wątków.
Siedzicie, jecie, pijecie, rozmawiacie. Nie o żadnych "o nas" tylko o mijającym właśnie tygodniu, ładnej pogodzie, zbliżającej się majówce innych gównach,
godzinka czy tam dwie i kończycie, każde wsiada w auto i się rozjeżdżacie bez żadnych propozycji, żadnych pytań, żadnych fochów i pretensji.

Kurde gościu, kompletnie nie słuchasz co się tu do ciebie rozmawia.

Stop.

Po pierwsze nikogo nie interesuje co ty byś chciał, a po drugie to "Ale" zadziała na nią jak płachta na byka
i już nawet nie będzie pamiętała co mówiłeś wcześniej, bo natychmiast włączą się jej mechanizmy obronne,
a że najlepszą obroną jest atak, to chyba nikomu nie musimy objaśniać co wydarzy się zaraz potem.
Konstruujesz wypowiedź tak, żeby ostatnim twoim słowem w zdaniu było "żałuję" i przestajesz kłapać dziobem,
dając jej możliwość zajęcia stanowiska w tej sprawie i być może dając sobie szansę usłyszenia czegoś podobnego z jej strony.
To jest chyba znacznie lepsza perspektywa niż kończenie swojej kwestii słowami "Ale chciałbym żeby i ona zerknęła na siebie"
co praktycznie już nie daje żadnego pola manewru i to będzie musiało skończyć się jatką, przecież nie jest trudno to przewidzieć.

Ty niereformowalny ... nie powiem już kto. Weź spójrz jeszcze raz na te swoje bazgroły i dobrze się przypatrz. Jeszcze raz. I jeszcze.
Widzisz już? Czy nie widzisz? Jeszcze nic się nie wydarzyło, a ty już wiesz co będzie dalej, już masz gotową historię z przebiegu spotkania,
na które jeszcze nawet nie dojechaliście, ale to nic, nie ma znaczenia, bo ona jest jakaś formalna i oschła, a na dodatek nie chciała...
Szczerze? Szczerze to daj mi do niej numer, bo aż muszę osobiście jej pogratulować anielskiej cierpliwości. Musisz się człowieku opanować
albo weź najlepiej zostań w domu, bo w takim stanie do niczego się nie nadajesz, a już na pewno nie możesz tak się pojawić na tym spotkaniu.
Pewnie jeszcze nie wybrałeś koszuli do prasowania, a ja już teraz mogę ci z grubsza opowiedzieć co się tam wydarzy. I nie chcesz tego czytać.
Oboje jesteście jak dwie szklane fiolki z nitrogliceryną. Niech tylko jedna pęknie, a cały lokal wyleci w powietrze.
I znów będę musiał tu przyjść i wypowiedzieć słynne "A nie mówiłem" a taki piękny łykęd się zapowiada, nie psujmy tego...

Na ...Ci scenariusze do zakładania.. Skup się na tu i teraz..

Becett spusc powietrze, wyluzuj i nie projektuj.Spotkanie, jak spotkanie nie spinaj się, pełen luz
; -) W publicznym miejscu chyba nie wypada robić scen. Raczej nastaw się na obserwację, uważne sluchanie,  może  coś miłego cie spotka?. Twoje nastawienie -to twoja energia. Twoja towarzyszka jest odbiciem ciebie, twojej energii. To lustro,przyjrzyj się jemu .... I co widzisz? (to oczywiście po spotkaniu )

Jak Ci się zachce to opowiadaj, ku potomności i dla celów naukowych ;D
Przykro mi. Ale sami sobie trochę to robimy. Dlaczego tak nie pokochałem normalnej i zrównowazonej kobiety?

Właśnie dla celów naukowych postanowiłem jednak to ciągnąć dalej, do samego końca, mojego lub jej.
Po zakończeniu eksperymentu opiszę wszystko w osobnym wątku. Nie sądzę, aby trzeba było jakoś długo na ten dzień czekać

Nieprawda. Mogę mówić jedynie za siebie i mnie akurat jedno co nudzi najbardziej, to zaczynanie wszystkiego od nowa.
Normalne, zrównoważone emocjonalnie i szczere kobiety, to są wszystkie bez wyjątku, przynajmniej na samym początku.
Przez powiedzmy pierwszy miesiąc intensywnej znajomości (nie mówię o relacjach na odległość, bo takich nawet nie zaczynam)
w porywach do góra 3 miesięcy regularnego spotykania, kiedy to zaczyna już wychodzić pomału, kto jaki jest naprawdę.
Oczywiście w zależności od tego jak obecny partner na nas działa, okres podwyższonej tolerancji na krzywe akcje się skraca lub wydłuża
i często nagle się okazuje, że tkwimy od pół roku, roku czy półtora roku w związku z całkiem inną osobą od tej, którą kiedyś poznaliśmy,
ale po takim czasie jest coraz trudniej powiedzieć jej "dobra, to weź już spie*dalaj" i tak właśnie powstają wątki takie jak ten.

Co jak co, ale brak opanowania to wychodzi bardzo szybko. No chyba że się partnerowi każdy pyłek z drogi usuwa..
Bardziej zakładam, że widzi się to, ale olewa--- z głupoty chyba. Lepiej żeby się trochę poobijać na początku i oczy mieć otwarte, a nie paluszek na usta, byle wszystko ładnie wyglądało..

No to witaj w klubie.
Momentami aż mnie dreszcze przechodzą, bo jakbym tutaj czytał o tej swojej...

I powiedz mi że, Ona nie robi tego specjalnie żeby Ci podnieść ciśnienie, żeby Cię wybić z równowagi... czekaj tylko na tekst "... chciałam się spotkać tutaj żeby zobaczyć czy wróci to co było jak się poznaliśmy... i wiesz nie wróciło so long ... sucker !".
Nie zależnie od wyniku i tak spieprzysz sobie ten wyjazd. Mózg da Ci popalić.

Było miło. W zasadzie to była....trzygodzinna randka.
Dobrze nam się rozmawiało, nie było w ogóle napięcia. Na koniec stwierdziliśmy tylko że dobrze że możemy tak posiedzieć nad wodą i się pośmiać na luzie. Przeprosiliśmy się wzajemnie za ostatnie nerwy, wzięła część winy na siebie. Powiedziała też, że powinienem zrozumieć że moje zachowania utwierdziły ją tylko w jej obawach. Oczywiście że rozumiem. Patrzyliśmy sobie po tym długo w oczy i to było miłe i komfortowe.
Nie było żadnych pożegnań, żadnego pierdolamento. Umówiliśmy się wstępnie na spacer w bliżej nieokreślonej przyszłości.
Na razie czuję się spokojny. Co ma być to będzie. Ale jeszcze nie wiem do końca co czuję i jak na mnie wpłynie to spotkanie. I co dalej.

Była tylko jedna skucha. Pech chciał że akurat zadzwoniła moja poprzednia była. Telefon leżał na stole, imię i nazwisko znane jest mojej pani doktor. Głupio wyszło, tamta eks się do mnie odzywała jakiś czas temu, teraz najwyraźniej postanowiła odezwać się ponownie. Ma wyczucie czasu, skubana.

Odnowiła ze mną kontakt ok. miesiąc temu. Spotkaliśmy się raz na kawie. Potem odezwała się po dwóch tygodniach, chciała wyjść na miasto, ja się wykręciłem bo nie ma już szans na nic między nami. I dziś znowu zadzwoniła.
Tak, przypadek.

vs

Zostawię bez komentarza z wiadomego powodu

Widzisz beckett, efekt lustra to twoje nastawienie. To,co wysyłasz    w świat to wraca do ciebie. Możesz sobie o tym przeczytać w necie i to też może skłoni ciebie do refleksji nt twojego nastawienia  do innych, w tym także do twojej przyjaciółki. ☺ Świadomość siebie i swoich ograniczeń to klucz do rozwiązywania problemów w relacji. Okopywanie się na swojej pozycji nie służy zbliżaniu. Natomiast przyznanie się do błędów, uznanie siebie za "osla" , odpuszczenie na zasadzie "ja jestem oslem i ty jesteś oslem ", praca nad ego ... nauka pokory wdzięczności, uwaznosci na siebie nawzajem.
Ta droga ku sobie bywa kręta i wyboista a kryzysy są potrzebne w życiu by móc się rozwijać .
Kończąc życzę tobie wewnętrznego spokoju i skupieniu na Tu i Teraz.
... i z niczego się nie musisz tłumaczyć jeśli zależy tobie na niej -zadzwonił tel.a ty nie odebrales i tyle ,bez zbędnych emocji po co burzyć ten spokój -zanim coś powiesz pomyśl jak to wypłynie na drugą osobę, jaka może być jej reakcja na to co usłyszy,czasami "mowa jest srebrem a milczenie złotem ".

Pojedz i odpocznij... nie jedz tam budować scenariuszy.

Brzmi jak zaprzeczanie sobie samemu i zaklinanie rzeczywistości.
Skoro tyle razy dostałeś po dupie i wiesz, że już nic z tego nigdy nie będzie, po co się dalej katować?

Szanuję co piszesz, bo moje doświadczenie potwierdza to co piszesz. Czasami piszesz to co boli bo jest tak prawdziwe.

Poniżysz tekst pokazuje tylko jak strasznie "zakłamanym romantykiem" jesteś:

Jesteś gorszy od większości z nas, jesteś uzależniony, jesteś jak zwykły ćpun który mówi że bierze tylko po to żeby móc pomagać innym i że panujesz nad tym.

Współczuję, bo w końcu jak jej zabraknie będzie miał taki mętlik jak ja mam teraz. Dzięki temu forum i po części jemu jestem tu gdzie jestem, cierpię z odstawienia, ale nie tracę czasu na małe szpryce.

A jak przyszedłem na forum też chciałem stoczyć romantyczną walkę, o wykorzystanie wszystkich opcji i o ile ze względu na młody wiek mojej Ex mogłem zakładać że w końcu dojrzałaby do dorosłego związku, to koszt tego dla mnie byłby niewyobrażalny - ilość energii, cierpliwości, poniżenia itp ... i ktoś inny pewnie by mi podziękował że wychowałem świetną partnerkę do życia... ale jedno jest pewne nie jestem altruistą, nie chcę zmarnować sobie życia w imię walki o jakąś gówniarę.

Dlatego nie rozumiem Anderstuda, dlaczego wiedząc to wszystko dalej robi sobie krzywdę.

<3 za ten komentarz, bo z tego całego bla bla, to wyjaśnia wszystko

Ela, gdybym wybierał podobne do pierwszej żony, to na koniec musiałbym każdą z nich zakopać na pustyni, a za stary jestem na machanie łopatą
Jak już wielokrotnie wspominałem w sąsiednich wątkach, między innymi w tym o portalach randkowych, spotykając nową osobę na swej drodze,
nikt nigdy nie wie, co się wydarzy za miesiąc, za dwa miesiące, pół roku, rok czy za trzy lata. Dlatego mówienie o "wybieraniu" sobie czegoś,
to jest wiesz, takie gadanie na zasadzie mądry Polak po szkodzie. Pierwsza żona mnie zdradzała przez cały czas trwania naszego małżeństwa,
a zaczęła jeszcze przed ślubem zachodząc w ciążę z innym facetem i wskazując mnie jako ojca dziecka. Miałem wtedy 20 lat, byłem młody i głupi.
Drugą żonę poznałem w wieku 35 lat, kiedy byłem już starszy i mądrzejszy. Okazała się bardzo dobrą żoną, można powiedzieć wręcz idealną,
a poróżniły nas sprawy pozamałżeńskie, których następstwem była separacja, a w ostateczności poznanie przez nią kogoś nowego. Koniec.
Ta teraz, o której cały czas rozmawiamy, też pod względem trzymania dupy na wodzy była do rany przyłóż, ale z kolei w innych kategoriach
nie chciała współpracować i to namnażało coraz to więcej i więcej nieporozumień, prowadzących do kolejnych rozstań, po których wracała,
za każdym razem z jakimiś tam przemyśleniami, co podtrzymywało we mnie nadzieję, że może tym razem... może tym razem... a może tym...
i tak zleciało 2,5 roku nie wiadomo kiedy. Także podobieństw pomiędzy kobietami mojego życia, a mówimy póki co tylko o tych trzech,
można upatrywać na siłę w samej już końcówce relacji, gdzie każda z nich ostatecznie odchodzi do innego, ale samo prowadzenie związku
z każdą z nich wyglądało zupełnie inaczej i nawet nie ma pod jakim względem porównywać ich wszystkich czy każdej osobno z drugą albo trzecią,
więc nie ma tutaj mowy o tym, żebym wybierał je na zasadzie jakichkolwiek wspólnych podobieństw, bo nawet z wyglądu każda była inna

Miesiąc. 4-5 tygodni. Ostatni raz był dłuższy, bo ja już nie chciałem jej widzieć po tym jak mnie wywaliła z domu praktycznie bez powodu.
Nie wiedziała gdzie mieszkam, nie wiedziała gdzie pracuję, wszędzie była już poblokowana, miała tylko numer mojego telefonu,
prowadzę własną firmę, więc nie mam jak go przed nią ukryć, ale za to mogę nie odbierać i tak też robiłem jak dzwoniła.
Dopiero po około dwóch miesiącach rura mi zmiękła jak ojciec jej dzieci napisał do mnie na fejsbuku, żebym do niej pojechał,
bo jest jakiś problem, ona będzie miała jakąś operację, bardzo się boi i bla bla bla... obesrałem się od razu cały i pojechałem.
Nie dlatego, żeby ją zobaczyć, bo szukała ze mnę kontaktu od miesiąca co najmniej, wypisywała i dzwoniła, ale to olewałem,
byłem pewien że już się odczepiła i mam ją z głowy, kiedy napisał do mnie ten koleś, a wiem od jego własnych dzieci,
że facet mnie szczerze nienawidzi, no więc możesz sobie wyobrazić jaką miałem minę czytając od niego wiadomość
w której on prosi mnie, żebym ja pojechał do jego byłej w środku nocy. Jak debil idiota pojechałem, zamiast wyłączyć telefon i iść spać...

Nie martwię się
Z każdą kolejną tylko wzrasta moja odporność i czujność na krzywe akcje.
Po tej mam przynajmniej nauczkę, że jak coś nie chce działać przez rok, to nie zadziała przez kolejny rok,
więc zamiast marnować bezproduktywnie czas i energię, lepiej zająć się czymś innym. Dla odmiany może czymś pożytecznym.

Wrażliwiec z Ciebie, z poczuciem winy i dużym pokładem do samo dręczenia się - po naszemu miękkie serce, twarda dupa ...

Do zakończenia historii to jeszcze daleka droga. Na razie to zamknięcie kolejnego rozdziału i otwarcie nowego.

Tak. Dokładnie tego się obawiam. Jestem teraz ostrożny, nie chcę do niej wracać za wszelką cenę. Staram się dystansować emocjonalnie, chcę żeby wróciła równowaga uczuć. Mi powinno mniej zależeć, a Jej bardziej. Równocześnie obserwuję ją, tak jak ona mnie. Boję się naszych różnic, problemów, tego że tak szybko się to rozsypało i skończyło się rozstaniem. No nie oszukujmy się - to słabo rokuje.
Słabość do niej jednak wielka we mnie jest

Dziś znowu się widzimy na mieście. Tym razem ja zapytałem czy ma ochotę się spotkać. Miała. Znowu będzie bez rozmów o nas. I dobrze.
Przez cały tydzień mieliśmy ze sobą kontakt. Bardzo się przejęła pewną moją sprawą, wykazała dużo troski, zdziwiło mnie to. Taka była kiedyś.

Co więcej, chcę reinstalacji na poprawioną wersję...Nie spieszy mi się nigdzie. Zresztą jestem pewien że Ona sama nie wie jeszcze czego chce.