Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

A Beckett wiele razy podkreslał, że powód klotni i jego foch ów czy wyprowadzek jest ten sam. Jej napływ chłodu czy dystans. Pytanie czy sam ten 'problem' wyolbrzymia co jest wynikiem jego niskiej samooceny czy też Pani D. rzeczywiście go nie kocha i się z nim tylko męczy z braku laku. Niby można mowić, że mogłaby mieć każdego (tym sobie choć trochę połechtać ego), ale prawda taka, że to wcale takie proste nie jest tym bardziej, że kobieta ma już 40-stkę i dziecko. 
Tak samo Beckett pisał wcześniej o swoim powodzeniu a w jednej z ostatnich wypowiedzi przyznał, że boi samotności.  Nie wystarczy kogoś poznać czy pójść na kawę a nawet do łóżka.  Teraz to i ta kawa utrudniona.

Z tego co pisał Beckett dość często dochodziło między nimi do konfliktów.  Najpierw o ex potem o sosob wychowania dziecka.  Jeśli są kłótnie, to raczej ciężko okazywać sobie w tym czasie uczucia.
Jakoś też jestem średnio za tym by napiętą atmosferę rozładowywać (godzić sie) w lozku.
Zdaje się Beckett chciał narzucić jej swoje zasady, które nie do końca jej pasowaly.

Z tym wątkiem akurat byłam związana od początku, też wiele podobieństw wdziałam i wiele mnie nauczył. Człowiek najlepiej uczy na własnych błędach ale podpatrzeć jakie popełniają inni nie zaszkodzi. Myślę, że wątek byłby bardziej wartościowy, gdyby Beckett był w nim szczery, ale z drugiej strony osoba zakochana zawsze widzi to co się wokół niej dzieje z innej perspektywy, przez tzw. "różowe okulary". Tylko zderzenie faktów z jego interpretacją czasem (często) było aż groteskowe i pozostawało tylko powiedzieć 'no ręce opadają'.
Beckett, tak wiem, że takie sytuacje zdarzają, że faceci ukrywają swój status i nieźle im to wychodzi. Sama znam kobietę, która spotykała z kolesiem też dłuższy czas, on u niej zamieszkał, spotykaliśmy się na imprezach urodzinowych.. i nagle ona SAMA przypadkiem odkryła, że ma rodzinę logując się na zapomnianą naszą klasę. Co do Twojej D. mam tylko zastrzeżenia takie, że może w ogóle nie interesowało ją kim ten facet jest (sorry, jakaś koleżanka od razu ustaliła, że jest żonaty), no ok chciała romans to miała, ale... no jednak zaszła z nim w ciążę, ta pani dr bez komputera, Internetu (sorry, SAM zrobiłeś z niej jakąś amebę), i na dodatek Ci pisała czy mówiła, że jest z nim "emocjonalnie związana". Serio nie umiesz dodać 1 do 1?
To Ci powiem: ona nie chciała wiedzieć nawet jak domyślała ale chciała z nim dziecko. Zresztą z Tobą też chciała.
Ja wiem, że są faceci, którzy ukrywają swój status, ale... skoro koleżanka od razu odkryła, to ona nie potrafiła? Tak wiem, nie miała dostępu do internetu, pani doktor...
Czy sam nie widzisz, jakie to absurdalne?
Moim zdaniem kobieta doskonale wiedziała i myślała, że dziecko załatwi sprawę. Nie wyszło, facet wybrał rodzinę, to koleżanka wkroczyła do akcji ze swatami. Nagła niby miłość... ale jak pisała Pronome jej lęk, w tym misja Becketta ..."gra bez autentycznych ludzi". To nie mogło udać.
Beckett pewnie znów ulegnie, potem strzeli focha i tak to koło będzie kręcić.

Roxanne - roztrząsanie tego co kierowało Panią D. nie ma sensu, ponieważ ona nie ma mozliwosci wypowiedzenia sie na forum. A to co Beckett nam przedstawia to jakies jego wizje, ktore maja go utwierdzic w tym, ze jest facetem z wysokim statusem społecznym. Problem w tym, ze facet przez ten okres w ktorym uzewnętrzniał sie na forum jasno pokazał, ze jest niestabilny, histeryczny, niepewny siebie, pragnący atencji, uznania z zewnątrz (głównie od Pani D.). Kazda osoba mająca wysoką wartość po usłyszeniu: "nie kocham cie", czy "czuje coś do byłego" ładnie by podziękowała za spędzony czas, spakowała sie i zamknęła ten etap. Tu mamy do czynienia z prawie 40-letnim, słabym psychicznie chłopcem, który próbuje być mężczyzną swojej kobiety, próbuje być ojcem jej dziecka, próbuje być samcem alfa... Jestem pewien, ze zaraz wskoczy tu i będzie bronił swoich racji - nic innego nie potrafi. Taki ratlerek, który myśli, ze jest lwem, wiec robi duzo hałasu.

W sumie to, co napisałem pasowałoby idealnie, gdyby wszystko odbywało się tak, jak przedstawił to Autor. Jak jest naprawdę, to chyba większość z Was potrafi lepiej ocenić. To, co mnie zadziwia, szokuje a jednocześnie fascynuje na swój sposób to fakt, że właśnie Beckett po tylu razach, kiedy Pani D. go odpychała i wyznawała wprost, że go nie kocha, jeszcze do niej wracał. Dlatego uznaje to za specyficzny rodzaj "bohaterstwa" choć raczej podpada to pod masochizm.

Czy się uważam za plotkarę? Ciężko mi jest siebie oceniać pod niektórymi względami..

Dołączyłem do forum, żeby poznać historie ludzi w związkach i móc spojrzeć na pewne sprawy z innej strony. Tam, gdzie mnie coś ciekawi staram się udzielać, przy czym część z nich porusza dość istotne kwestie więc bywam tam często. Wyjątkowo się zdarza, że nie mogę kompletnie zrozumieć sensu postępowania pewnych osób i dlatego doszukuję się sensownych wyjaśnień. Tak jest właśnie w wątku Becketta. Próbuję od każdej możliwej stron zrozumieć jego motywację i postępowanie, ale odbijam się od ściany..

Cześć. Nie. Nie zrobiła. Dalej gram, jak twierdzicie. Nie piszę, bo niektóre posty powodują że ręce opadają i nie zamierzam dyskutować. Zresztą nie ma o czym pisać.

Na jedno w Twoim poście jednak zwróciłem uwagę i się odniosę. Tak, chciała mieć że mną dziecko i to bardzo szybko. Tak strasznie zakochana i tak pewna, już po dwóch miesiącach. I nie zabezpieczała się, na zasadzie jak się wydarzy to będzie super. Dla mnie wtedy to był lekki szok i lekkomyślność, która niestety nie dała mi do myślenia.
Nawet całkiem niedawno, w okresach kiedy sinusoida miłości była na górze, szła na całość.
Przy takim bałaganie emocjonalnym to odklejenie zupełne.
Zdrówka.

Zupełnie nie. Byłem w zeszłym tygodniu. Ale ja z nią już nie mogę nawet normalnie rozmawiać, mam w sobie tyle złości i pretensji za ten bajzel ostatniego półtora roku.
Wczoraj dzwoniła, bo Młody tęskni. Ja na to że nie możemy się spotykać że względu na dziecko. Więc powiedziała że Ona chciałaby żebym przyjechał. Dziś znowu zrobiła mi zupę...i tak to wygląda.
Weekend spędzam sam oczywiście.

Z tym wyjątkowo się z Tobą zgodzę, że Wasza relacja jest mego popieprzona i to od samego początku.
Ledwo co "wpadła" i została samotną matką z jakimś zonatym lovelasem a już po 2 msc z nowym facetem wie ze kocha i chce dziecka.

Rozumiem jak to może wyglądać. Ale Ona naprawdę wierzyła w miłość do grobowej deski, robiła plany, ślub, dom.
Nie umie jednak, tak jak nie umiała jej mama, mająca trzech mężów.

Pytanie dlaczego Beckett mimo wielu sygnałów, ignorował je i/lub próbował tłumaczyć. 
Dziwi mnie, że prawie wtedy 40-stoletni facet jako dowód miłości przyjmuje szybką chęć posiadania dziecka. Jednocześnie tłumaczy, ją, że poprzedni romans to luźna znajomość zakończona wpadką.
Naprawdę tak trudno dodać 2 do 2?
Kobieta jest albo mega zdesperowana albo wyjątkowo nieodpowiedzialna.

W niczym nie roznisz sie zatem od Becketta, on tez szuka odpowiedzi, a fakty sa jakie sa, tylko on nigdy nie chcial ich widziec, bo juz po 3 miesiacach musialby kobiete totalnie wywalic z zycia, jak mu powiedziala, ze go nie kocha. Tak dziala mechanizm uzaleznienia.

Po takim czasie myślę,że taka sama wartość ojca dziecka jak Backetta czyli żadna. Ma dać potomstwo.

To jednak chyba najciekawszy wątek na tym forum Stale budzi zainteresowanie

Cześć. Dzięki za pamięć. Napiszę za jakiś czas szerzej co u mnie. Pokrótce to nadal nie jesteśmy razem, ale kontakt jest, było nawet bardzo blisko i rodzinnie przez okres świąteczny, ale oboje chyba już zaakceptowaliśmy że nie da rady w naszej konfiguracji niedojrzalosci emocjonalnych być razem stabilnie. Mam bliski kontakt z dzieckiem, mimo rad. Nie umiem inaczej. Młody za mną bardzo tęskni.

Jest też ktoś inny, z przeszłości. Trafiładobrze z odezwaniem się do mnie, jestem podatny na plastry. Ale to nie to, a ja nie chce nikogo skrzywdzić ani nic rozbijać. Poza tym...nothing compares.

Eh...
W wątku Witusia napisałeś:

Jak myślisz, kto u Was jest tą osobą, która chce ten jeden cel osiągnąć?
Wzn domyślam się co napiszesz.
Pod tym względem jesteś naprawdę podobny do Witusia albo on do Ciebie. Co innego piszesz, co innego myślisz, a co innego robisz Nie potrafisz albo nie chcesz realnie ocenić sytuacji, siebie, Was itd.

To dlaczego w tej relacji wciąż tkwisz?

Szkoda, że Beckett nie potrafi tej toksycznej relacji skończyć i nie widzi, że oboje robią krzywdę nie tylko sobie ale i dziecku.
Beckett pisze o tym, że jakaś kobieta pojawiła... ale nie chce plasterka. To kim niby ona jest?
Ciężko mu samemu było zaakceptować relacje partnerki z ojcem dziecka, a on nawet ojcem nie jest! Szkoda, że o tym zapomniał.
Mój też przecież ma dziecko... nie jest to łatwe, ale ok, jest ojcem więc jak chcę z nim być to muszę to zaakceptować. Nie wyobrażam sobie jednak by latał na spotkania z dzieckiem ex.
Z drugiej strony, co jeśli Pani D. znajdzie też takiego nowego 'kolegę'? Dalej będzie szantażował ją, jak to dziecko do niego przywiązane? Ilu wujków to dziecko będzie miało?
Oj Beckett, Beckett, taki stary a taki....

Pasuje tu wyświechtane hasło "ze sobą źle, ale bez siebie jeszcze gorzej". Po Nowym Roku mieliśmy drastycznie ograniczyć kontakty, ale jakoś nam nie wyszło, wytrzymaliśmy niecały tydzień. Plan był taki że luzujemy kontakt, ja zajmuję się sobą, ona jej terapią i próbą zrozumienia dlaczego nie jest w stanie stworzyć stabilnej relacji. Powiedziała że nie może wymagać ode mnie żebym na nią czekał, ale bez terapii i uporządkowania siebie będzie mnie tylko krzywdzić swoimi wahaniami emocjonalnymi i brakiem zdecydowania.
Zaproponowałem że będę zabierał raz w tygodniu dzieciaka, bo mamy swoje wspólne "męskie" zajęcia plenerowe. Ochoczo przystala i już po pierwszej wspólnej wycieczce z dzieckiem zostałem zaproszony na kolację i zostałem. I jakoś tak w ciągu kolejnego tygodnia powoli wracamy do starego. Choć z dystansem. Rozsądek mówi jedno, emocje drugie. Jak to w toksycznym uzależnieniu. W sumie to ciekawe, oboje jesteśmy w pełni świadomi że jesteśmy od siebie uzależnieni.
Oczywiscie nie muszę wspominać, że jest miło, ciepło i uczuciowo, choć z lekkim dystansem z mojej strony, do którego muszę się zmuszać, czyli de facto grać. Standard w jej schemacie bliżej/dalej. Symptomatyczne też jest to, że jak jest dalej, czyli np. już mieszkamy razem i zaczynają się poważne sugestie z mojej strony dot. planów na przyszłość, to "nie może kierować się rozsądkiem, a emocje podpowiadają jej co innego". A teraz jest odwrotnie. Emocje ją do mnie ciągną, ale powinna kierować się rozsądkiem. No ale nie kieruje, ja też nie.

Popłakała mi się jak powiedziałem, że nie wierzę w skuteczność terapii i jej zmianę. Że to za mocno w niej siedzi. Że to immanentna cecha jej osobowości. Kurczę...chciałbym wierzyć. Glupio to zabrzmi, ale nie wierzę, ale na to liczę chyba.

Tak w ogóle to mój kumpel ma identyczną sytuację z podobną dynamiką. I też jest jej dziecko w tle. Bujają się tak już 7 lat. Dziewczyna też na terapii. I jak on ją zostawia, to tamtej nagle zmienia się perspektywa.

Never - ending story

Nie. Fatalnie się poczułem, przeprosiłem ją. To niestety cecha której u siebie nie lubię - czasem brak mi empatii i szybciej mówię niż myślę. Refleksja przychodzi zbyt późno.

W ogóle sporo rozmawialiśmy o naszych początkach. Jako radeusz popełniłem mnóstwo błędów, które zresztą wynikały właśnie z mojego przekraczania jej granic.

Czyli co, bez zmian? Tkwisz w tym samym miejscu, co na początku?

Szkoda, że Kolega anderstud nie może się wypowiedzieć, bo pewnie wkroczyłby ze swoją sentencją "a nie mówiłem!"

Ciekawe, czy by Was zakwalifikowali, jako parę, bo to pary dwojga dorosłych ludzi nie przypomina..

Dzięki za aktualizację;) Nie szukam pożywki, po prostu zarejestrowałem się na "netkobiety" czytając twój wątek, stąd duży sentyment:) Zastanawiasz się dlaczego prawie nikt nie odpisał na twoją aktualizację? Może dlatego, że tu już wszystko zostało napisane i to w pierwszych kilku postach...

Nic się zmienia i to jest najgorsze. To chyba podstawowy objaw toksycznego związku. Dojrzali ludzie konflikty wykorzystują konstruktywnie. Staramy się zmienić, szukać kompromisów, budować zbiór wspólny.
Wczoraj podczas długiej rozmowy do późnych godzin nocnych opowiedziała mi ciekawe wnioski z jej terapii. Psychoterapeutka zaczęła się przyglądać jej definicji związku i wyobrażeń na ten temat. I moja dziewczyna sama przyznała, że ma kompletnie nierealistyczne podejście. Bliższe raczej podejściu nastolatki - w swoim życiu czeka się na osobę, która będzie tą jedyną, wszystkie pyknie należycie, będzie się pierdzieć serduszkami i biegać po łące z jednorożcami na tle tęczy. Nie trzeba będzie akceptować wad partnera, bo ich nie będzie, albo będą nic nie znaczące, nie trzeba będzie szukać kompromisów (dla niej kompromisy są zgniłe, żadna ze stron nie jest zadowolona), dostosowywać się do siebie, pracować nad związkiem. Nie będzie konfliktów i różnic zdań. I w każdym swoim związku, gdy pojawiały się nawet drobne konflikty, to stosowała taktykę emocjonalnej ucieczki, dewaluowała partnera, spadał z piedestału. Tak jest też u nas. Jedynie z ojcem dziecka nie miała tego problemu, bo nigdy nie wyszli poza etap randkowania raz, dwa razy w tygodniu, więc mogła żyć ułudą.
Terapeutka twierdzi że to przez brak jakiegokolwiek wzorca relacji w dzieciństwie i brak figury ojca.

Co do dzieci samotnych matek...
Młody nie jest dla mnie nieznośny, wręcz przeciwnie - bardzo kochany jest. Zawsze gdy byliśmy tylko we dwóch, traktował mnie jak autorytet, podążał za mną, nie sprawiał mi problemów. Dopiero przy mamie dostawał małpiego rozumu. Z czasem jednak nauczył się od mamy, że i u mój autorytet jest niższy niż jego samego. I poczuł omnipotencję, władzę nad nami. Wszystko jest ok do czasu, kiedy coś jest nie po jego myśli. I czasem potrafi zrobić aferę nawet o to, że ktoś dorosły usiadł na jego fotelu w salonie (!).
Myślę że to wynik czasów w których panuje kult dzieciocentryzmu. Pięciolatek, ukochany jedynak, stanowi centrum grawitacyjne rodzinnego wszechświata. A tym centrum powinni być rodzice.
No i efekty są jakie są - rozpieszczone bachory, które potem w życiu dorosłym albo są narcyzami albo związanymi z mamusiami kalekami relacyjnymi.

Pewnie tak, tylko wiesz, ludzie też są różni i nawet ta sama osobą z jedną będzie musiała ciągle się do czegoś dostosowywać bo różnice zdań będą często różne a jeden konflikt będzie zastępował kolejny, a z kimś innym wręcz przeciwnie. Ja myślę, że przez długi czas miałam podobnie jak ona i też byłam przekonana, że nie nadaję się do związków. Problem przestał istnieć, kiedy poznałam A. Myślę, że te braki z dzieciństwa i trudne doświadczenia sprawiły, że w gruncie rzeczy jesteśmy bardzo do siebie podobni i w zasadzie rozumiemy się bez słów. Ja przykładowo nie potrafiłam zupełnie się odnaleźć w związku z facetem, który miał idealną rodzinę, gdzie wszyscy - przynajmniej z pozoru - się kochali i wspierali. Aż mnie mdliło.

A czy to nie jest tak, że mały po prostu jest coraz starszy, coraz więcej rozumie i ma swoje zdanie?
Pamiętasz pewnie scenę z zapięciem pasów w aucie, którą przytaczał Anderstud. Nie pamiętam ile tamten dzieciak miał lat ale chyba każdego by wyprowadził z równowagi.

Zacytowałaś chyba pierwszy post Od tego czasu sporo się zmieniło Chociaż w sumie..? No nie, nic się nie zmieniło

Pewnie masz rację. Ja z kolei w wypowiedziach Becketta wyczuwam jakąś dziwną rywalizację czy dążenie do bycia autorytetem dla tego chłopca i pokazania wszystkim, kto tu rządzi. Być może w ten sposób chce zrekompensować sobie pewne braki w ich relacji czy wcześniejsze perypetie z jej exem, gdzie delikatnie mówiąc jego "męskość" została zdeptana.
Trudno mi ocenić na ile te przykłady czy sporne sytuacje są rzeczywistym problemem i powodem do sprzeczek czy niepokoju, czy Beckett po prostu przesadza. Podejrzewam jednak, że ta kobieta ma inne zdanie na ten temat.
Dla każdej matki dziecko będzie najważniejsze, a on przecież jego ojcem nie jest.
Osobiście uważam, że zbyt wiele ich różni by mogli kiedykolwiek zacząć tworzyć "normalny" związek. Poza tym ona go nie kocha, nie szanuje, nie widzi w nim autorytetu zarówno jeśli chodzi o partnera jak i "przybranego" ojca. I w tym tkwi cały problem. Oboje mają za to braki emocjonalne, które spowodowały, że w jakiś dziwny sposób się od siebie uzależnili. O ile rozumiem podłoże i motywacje tej kobiety (brak wzorca, strach przed odrzuceniem itd.), tak Becketta już zupełnie nie.
Czy rzeczywiście ta potrzeba bycia białym rycerzem, który pokaże jej i dziecku jak wygląda prawdziwy związek i przełamie tę złą passę w jej rodzinie? Tylko paradoksalnie  to jaki oni teraz model relacji tworzą to zupełne przeciwieństwo jakiegokolwiek wzorca, które warto młodemu przekazać. Możliwe, że lepiej by było dla niego gdyby Becketta w ich życiu w ogóle nie było.

No tak, już gdzieś było o potrzebie podbudowywania ego atrakcyjną kobietą. Tu przynajmniej ten warunek ma spełniony, nie ważne, że w relacji kobieta pokazała mu gdzie jego miejsce ale może pochwalić się piękna, zaradną panią doktor? Może!
Dlatego zaciska zęby i wraca mimo, że co rusz odchodzi, spotyka z jakimiś innymi też "pięknymi" ale potem i tak wraca bo jednak ocena pewnie poniżej 7/10.

Mi przychodzą dwa wnioski do głowy:
1. Pani D. już długo chodzi jak pamiętam do psychologa czy coś z tego wynika,poza usprawiedliwianiem swoich braków, niechęci do podejmowania decyzji,diagnozami przy każdej kłótni? Po co w zasadzie chodzicie po psychologach,jak nic z tego nie wynika,poza stawianiem diagnoz na temat kolejnych beznadziejnych zachowań i podpierania się nimi przy każdej kłótni.Jaką pracę wykonaliście nad sobą?Jak na razie jestem taki/taka i ch....   . Ja widzę dwoje leni, egoistów,niedojrzałych do związków ludzi,tu już nie ma znaczenia kto gorszy, lepszy ,ma większą ,mniejsza rację. Ciągłe pitu pitu ,a pracy nad sobą żadnej.Gdybys Backett wykonał minimum roboty nad sobą to sam byś nie chciał być w tej relacji.
2. Dzieci szybko rosną, czym zakleicie dziurę w waszej relacji ,gdy Młody będzie miał swój świat,swoje młode życie?Ciągle zaslaniacie się
Dzieckiem. Kiedyś będziecie toksycznymi bluszczami dla tego chlopaka.To nie on jest tutaj problemem, chociaż Dzieci potrafią dać w kość.Roxi ma rację ciągle dla Dziecka chcesz być kapitanem,a jak to pisał Anderstud jesteś majtkiem i nim będziesz.Kazdy kolejny rok to pokazuje.Im Dziecko będzie starsze tym bardziej to odczujesz. Mam wrażenie, że oboje nie tylko pani D. próbujecie całym sobą wypełniać przestrzeń tego Dziecka. Jak jest małe to jeszcze zrozumiałe,ale im starsze się robi tym będzie bardziej samodzielne ,w myśleniu też:)wypunktuje Was ile wlezie ale to za chwilę,za moment, jeśli nie stłamśliliscie go doszczętnie.

Cześć. Dziękuję za opinie i uwagi. Biorę je sobie do serca i zestawiam z rzeczywistością i moją perspektywą.

Oczywiście nadal jesteśmy razem. Nie wiem do końca dlaczego, ale od kilku już miesięcy moja partnerka jest stabilna w uczuciach, wspierająca, przestała mieć okresy chłodu i odsuwania się. Może to efekt terapii. Jest zaangażowana i ciepła. Namiętna i szukająca bliskości. Nawet niedawno sama zaczęła sugerować...wspólne dziecko.

W kwestii wychowania młodego zaczęliśmy też mieć wspólny front. Przelało się w niej, bo dzieciak zaczął tak rządzić i stał się tak rszczeniowy i nie uznający autorytetów, że sama zaczęła wprowadzać zasady i być konsekwentna. Są nawet pierwsze efekty. Pozytywne.

Ale ja mam jednak jakiś problem z tym wszystkim. Tak jakbym cały czas czuł.sie pokrzywdzony przeszłością, czuję się jak osoba zdradzona może trochę. Albo wypalona walką o związek? Prowokuję czasem kłótnie, tak jakbym musiał wylądować złość. Ona to dzielnie znosi, ale tak się nie da zyc.

Łatwo powiedzieć "masz wybór", drogi paslawku. Mądry i doświadczony chłop jesteś i wiesz jak czasem trudno, gdy emocje ograniczają ten wybór, gdy się nad nimi nie panuje.

Wiele osób tutaj miało rację - ostatnie dwa lata zdeptały moje poczucie własnej wartości.

Z tymi wyborami masz rację ,bo w sumie to taki "mądry"  jestem po różnych doświadczeniach i popełnianych błędach,ale ciągle wierzę i właściwie to wiem , że dokonywanie wyborów ,nie krzywdząc siebie i innych oraz  panowanie nad emocjami - nie robiąc z nimi różnych sztuczek, można wyćwiczyć świadomością i jej rozwojem,a Ty nie jesteś jakoś wybitnie porąbany moim zdaniem ,naprawdę wiek tu nie ma istotnego znaczenia.A stwierdzenie i dobitne odkrycie, że moje poczucie wartości budowałem często na badziewiastych podstawach i że było zależne ,łatwo było je zburzyć,a samoocena wcale nie była taka "samo" ani oceną nawet nie była, tylko okrutnym sądem lub próżnością, no było bolesne ,ale pogodzenie się z sobą  przynosi ulgę i pogodę ducha niezależną, integrującą.Bycie dzielnym i niezłomnym "bohaterem" czasem też uderzało mi wodą sodową do głowy tak jak sukcesy zawodowe. 

Ciężko jest tylko lekko żyć Beckett.
Trzymaj się .