Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Problem w tym, że Beckett wciąż zaprzecza sam sobie czy wręcz próbuje zaklinać rzeczywistość. Ile razy np. dowiadując się nagle (po jakiejś kłótni), że zarezerwowała im wyjazd (bez jego wiedzy) ostentacyjnie mówi, że nigdzie nie pojedzie a i tak koniec końców robi to co ona chce. Teraz też twierdzi, że się rozstali ale dalej się z nią spotyka, dalej pewnie będzie jej towarzyszył w wypadach jakie ona zaplanowała, może nawet pójdą do łóżka, jak zasłuży... i tak kolejne miesiące miną.
Teraz wmawia sobie, że niby trzyma dystans, a i tak z nią spotyka. Co z tego, że to ona pierwsza pisze, wychodzi z propozycją.. no pisze i proponuje bo zawsze lepiej mieć towarzystwo póki nikt sensowny się nie pojawił na horyzoncie. Sam Beckett mówił, że na wypadach jest fajnie, gorzej w codziennym życiu. Więc czemu ma nie proponować? Sytuacja jest jakby nie było jasna z jej strony. Ona wprost powiedziała, że nie kocha. A że Beckett (chyba) wciąż się łudzi... to już jego problem. Ona po prostu z tego korzysta, a czy wykorzystuje to już inna sprawa. Chyba nie do końca bo bo przecież go nie zwodzi. To on na siłę doszukuje czegoś czego nie ma i liczy na jakiś cud.

Wydaje mi się, że początkowo i jej mogło zależeć ale oboje popełnili błąd nie uporządkowując od razu relacji z ojcem i doprowadzając do sytuacji, że Beckett za każdym razem kiedy on u dziecka pojawiał, wolał czekać 'w krzakach' byleby uniknąć konfrontacji. Z tego co pamiętam D. chciała by się nie chował ale Beckett z jakiegoś powodu tchórzył czym myślę, że bezpowrotnie stracił w jej oczach. Nikt przecież od niego nie wymagał by się z ojcem dziecka zaprzyjaźnił ale ten strach przed konfrontacją (mimo jej próśb) i naleganie by sama załatwiła sprawę i to jak najszybciej nie było zbyt męskie. Myślę, że ona potrzebowała wsparcia, silnego męskiego ramienia, a otrzymała chowającego się za spódnicą Becketta. To niemal jak kastracja w jej oczach.
Tak, wiem, zrobił to rok czy półtora temu ale wszystko jakby trochę za późno. Mleko już rozlało....

Jak się kocha to wiele rzeczy (w sumie nawet istotnych) nie ma znaczenia.
A jak się nie kocha jednak, to...

Myślę, że spokojnie do końca wakacji nadzieja go nie opuści:

Nie Elu, to nie moja subiektywna relacja, tylko Jej słowa. Zresztą ważne to jest dla mnie tylko w kontekście jej osobowości i umiejętności tworzenia i dbania o relację. Temat byłego nie istnieje od ponad roku, ma ustalone widzenia raz w tygodniu, w dzień powszedni, kiedy oboje jesteśmy w pracy.

Zarzuca mi się tu, że ją osaczam, że pragnę ciągłej uwagi. Nie, chcę normalnego związku, o związek trzeba dbać. Ja mam swój świat, zawodowy i pasji, Ona ma swój. I cieszę się z tego, to dla mnie ważne, miałem już kobiety uwieszone na mnie i co oczywiste - traciły w moich oczach. Nie bez przyczyny wspieram ją w decyzji kolejnej specjalizacji, mimo że będzie jeszcze mniej czasu przez rok.

I tu do sedna. Jest nadopiekuńczą matką, drżącą o dziecko, lękową. Dziecko jest w centrum uwagi, w centrum wszechświata, wszystko kręci się wokół niego i uważni czytelnicy może pamiętają, że wplatam ten wątek raz na jakiś czas. Zaakceptowałem brak wyjazdów tylko we dwoje (bo babcia nie umie się zajmować dzieckiem, daje tony słodyczy, puszcza cały czas bajki i pozwala na wszystko), brak już nawet randek (bo ojciec dziecka od roku nie przyjeżdża w weekend), czas na seks czy rozmowy są tylko wieczorami, ale często jesteśmy zwyczajnie tak umęczeni dniem, że padamy na twarze. No właśnie, metody wychowawcze powodują, że np. po pracy nie możemy porozmawiać co u nas, bo dziecko natychmiast przerywa, żąda (!) żeby z nim się bawić (mimo że wcześniej bawił się sam). Ja wtedy proszę żeby dorosłym nie przerywał, że skończymy rozmawiać i z nim się pobawimy, że też potrzebujemy chwili dla siebie. 4,5-latek wg mnie musi to rozumieć. Mama natomiast neguje co mówię, przerywa rozmowę ze mną i leci zająć się dzieckiem. Doprowadza mnie to do szału. Cały nasz świat kręci się wokół dziecka. Ja uważam że średniak-przedszkolak powinien znać swoje miejsce w domowej hierarchii, powinien posprzątać po sobie zabawki, nie wymuszać wszystkiego rykiem, umieć zachować się przy stole, jeść sam (mama często karmi...nadal), umieć zająć się sobą jak chcemy porozmawiać albo mamy gości (przerywa notorycznie w środku rozmowy dorosłych i wymyśla głupoty zeby zwracano na niego uwagę). Jestem wychowany inaczej, bezstresowe wychowanie dla temperamentnego jedynaka uważam za szkodliwe - wyrasta samolub egoista z postawą roszczeniową. Cierpi też nasz związek. Mama przychodzi w ciągu dnia przytulić się do mnie, to przytulamy i całujemy się kilka sekund, bo młody natychmiast jest przy nas i albo wciska się między nas i przytula oboje (słodkie, ale...), albo odciąga któreś z nas do zabawy. Ostatnio nawet...nasikał na podłogę w łazience żeby nas odciągnąć od przytulania na łóżku. Mama niestety nie stawia granic, zawsze jest na wezwanie dziecka, wszędzie martwi się że dziecko poczuje się odrzucone. Pobłażliwość mamy powoduje też, że jak jesteśmy we dwoje, dziecko jest jeszcze bardziej krnąbrne, nie słucha, a ostatnio nawet jak ja mu coś nakazuję, np. posprzątanie zabawek, to leci do matki i skarży. Co robi mama? Pomaga mu sprzatać, ale tak...że sama sprząta. I robi mi wyrzuty że podnoszę głos na dziecko.

No i niestety kłócimy się na tym tle bardzo. Kocham tego szkraba jak własne, poświęcam mu mnóstwo energii, część mojego życia kręci się wokół niego - ale właśnie - część! W centralnym punkcie powinni być dla siebie partnerzy. Dziecko musi patrzeć na dobrą relację, gdzie partnerzy dbają o siebie. To zaprocentuje w dorosłym życiu. Ja swoich rodziców widziałem kochających się (moja partnerka...nie...wychowywana przez zapracowaną mamę i babcię) i pamiętam jak dobrze się z tym czułem. Rodzice mieli też swoją przestrzeń, nie wchodziłem do sypialni bez pukania czy nie przerywałem gdy rozmawiali o pracy. I wszystko to było naturalne. Dla mojej partnerki to odrzucanie dziecka.

No i niestety, sinusoida relacyjna jak zawsze. Przez to nie idziemy do przodu, stoimy w miejscu. Jest fajnie, miło, czuję się kochany (tak), jest dobry seks, po czym następuje jakiś wyzwalacz - ostatnim było...moje zwrócenie uwagi dziecku, że nie rzuca się kurtki na podłogę, tylko wiesza na wieszaku. Gdybym był tylko z nim, to by powiesił bez problemu po zwróceniu uwagi. teraz olał mnie i poleciał bawić się samochodem - samochód zabrałem i poprosiłem jeszcze raz. Była afera, poskarżył się mamie, mama kurtkę powiesiła, a mnie ofukała, bo dziecko zmęczone i ma prawo rzucać na podłogę. No ja prdl...Uniosłem się, zrobił się konflikt. Co ciekawe, ona jest jak chorągiewka, przyznaje mi rację na spokojnie, ale w sytuacjach konfliktowych twierdzi ze kompletnie ze mną się nie zgadza. Gdy na spokojnie rozmawiamy i pytam się jak w końcu jest, to twierdzi że wie że mam rację, ale ona czuje inaczej i matkuje intuicyjnie. I jest w zgodzie ze sobą wtedy. Wczoraj powtórka z rozrywki, przez cztery godziny próbowałem porozmawiać o pewnym zagadnieniu w mojej pracy. Dwa razy próbowałem, po kilku minutach rozmowy dziecko porzucało swoją zabawę i jęczało żebyśmy się z nim bawili. Oczywiście mama od razu leciała budować klocki. A ja zostawałem w środku zdania. Wieczorem ponownie wywaliłem wszystko z siebie, co o tym myślę. Z jej strony...płacz, że jesteśmy inni, że się nie dogadamy, że dziecko jest dla niej najważniejsze na świecie i nie potrafi inaczej. I że przez te kłótnie wypala się uczucie między nami i rośnie frustracja i wzajemny gniew - no tak jest, krytykujemy się wzajemnie coraz częściej, powrót czułości i namiętności wymaga czasu i spokoju przez jakiś czas. Co wiąże się z tym, że akceptuję model wychowawczy który jest mi obcy - bezstresowe wychowanie, brak zasad i obowiązków i mamusia która we wszystkim wyręcza i stawia dziecko na piedestale. rośnie nam król maciuś I, który krzyczy "ja tu rządzę!" (serio!).

Się rozpisałem, ale musiałem to z siebie wyrzucić. Kompletnie nie mam komu się zwierzyć

przy okazji, Rox - gdybym grał dzieckiem jak twierdzisz, to bym powielał jej model wychowawczy. bo co mi zależy?

No, świetne rozwiązanie Gdyby mi zależało na luźnej relacji opartej na namiętności, to OK. Ale ja chcę tworzyć rodzinę, kocham też młodego, mamy swoje męskie sprawy, wprowadzam go w świat i sprawia mi to radość. To naprawdę fajny chłopak i jak jestem z nim sam na sam, to nie mam z nim problemów, jest zadowolony, współpracujący i nie roszczeniowy. Co utwierdza mnie zresztą w przekonaniu że mój styl wychowania jest słuszny.

Młody mówi o nas "rodzice". Nie wyobrażam sobie, żebym teraz przeflancował się na Nocnego Kochanka.

I to nie jest tak, że dla mnie nie ma miejsca - bo jest. Nie chodzi też o to, jak ja się czuję, tylko o różnice w wychowywaniu, które generują cykliczne konflikty. W sumie od...początku. Ale w miarę rozwoju dziecka, przybierają na sile, bo i Młody coraz bardziej rozpycha się łokciami chcąc rządzić nami. No i mamą de facto rządzi i nie widzi w niej autorytetu. We mnie widzi tylko jak jesteśmy we dwóch.

Backett w kwestii Dzieci myślę,że bardzo blisko mi do podejścia Pani D. Co prawda nie wychowuję bezstresowo ale też bym się jeżyła gdyby ktoś ustawiał mi Dzieci.Tak się nad tym zastanowiłam dlaczego???? Myślę,że dlatego że to nie ich ojciec.  Poza tym ją rozumiem.Dużo czasu spędza w pracy ,ja też więc mi też żal każdej chwili i bez Dzieci się nie ruszam,nie podrzucam na wyjazdy,mam poczucie odpowiedzialności, że to moje Dzieci i dla żadnego faceta tego nie zmienię!

Beckett, Ty kompletnie nie masz granic, szacunku do siebie, swojego i jej zycia. Ten związek to katastrofa. Włazisz w butach w wychowanie nie swojego dziecka, udajesz przed sobą „rodzine i tatusia”, których de facto nie ma, żyjesz jakimiś wyobrażeniami na temat związku i tego jak wasza relacja powinna wyglądać, zaciskasz razem z nią zeby i udajesz, ze to jeszcze ma sens funkcjonować. Tragedia chłopie. Ja bylalabym Tobą zmęczona po 5 minutach, Ty kompletnie jestes oderwany od rzeczywistości.

Zgadzam się z tym co napisała Faja. Ty moim zdaniem podświadomie wiesz, że ona Cię nie kocha, zresztą wprost Ci to powiedziała dlatego swoje frustracje najpierw przerzucałeś na ojca dziecka a teraz na dziecko. Tyle, że z dzieckiem nigdy nie wygrasz. Dla matki ZAWSZE będzie ono najważniejsze. Poza tym nie zapominaj o tym, że nie jesteś jego ojcem i nie zmieni tego fakt, że dziecko mówi na Was "rodzice". Nie wiem na ile ona rzeczywiscie jest nadopiekuńczą matką a na ile Ty sam pewne rzeczy wyolbrzymiasz. Ciągle walczysz o swoją pozycję w tym układzie ale cokolwiek byś nie robił, nie przynosi to oczekiwanego skutku.
Ciągle piszesz jak ważne dla Ciebie jest przekazywanie dziecku modelu relacji i "dorosłą wersję mężczyzny" i tym próbujesz manipulować ich oboje dlatego podtrzymuję, że jednak grasz dzieckiem właśnie w ten sposób. Ty chcesz tym ugrać swoją pozycję, by ona okazywała Ci więcej czułości (przecież dziecko powinno widzieć jak dorośli ludzie się kochają) i stawiać Twoje zdanie na pierwszym miejscu (dziecko musi widzieć w Tobie autorytet) ale jak sam widzisz to nie działa. Dla niej syn był i będzie najważniejszy, a Twoje zdanie mało ważne.
Zapewne pamiętasz porównanie ojca i kochanków/partnerów do kapitana i majtków. Ojciec zawsze będzie w jego życiu i to on najprawdopodobniej jest/będzie dla niego autorytetem, nie Ty. Ciebie za chwilę w ich życiu może nie być, a po Tobie może być jeszcze kilku takich Beckettów.
Wiesz, że mój A. też jest ojcem, podczas gdy ja nie mam własnych dzieci i powiem Ci szczerze, że nie ważna płeć czy wiek, dla rodzica zawsze dziecko jest najważniejsze. Też mi czasem ręce opadają jak widzę jak jego córka niemal wodzi go za nos. Tatusiu zrób mi to, tatusiu ja chcę to... a on jest niemal na każde jej zwołanie. A ona mimo, że wychowała się jako jedynaczka to jednak w pełnej rodzinie. Niemniej ja w ich relacje nie mieszam, nie mówię mu jak ma dziecko wychowywać i nie rywalizuję z jej matką o autorytet. Widzę, że ona bywa o mnie zazdrosna, o jego czas, atencję i czułość, którą mi okazuje. Sam A. przyznał, że wcześniej tak nie zachowywała, tzn mieli bliską relację ale raczej mówiła do niego per "stary" a teraz "tatusiu", chce częściej spotykać, nawet przytulać itd. Nie wiem z czego to wynika, może dziecko podświadomie się obawia, że nowy partner (rodzica) im go zabierze, że przestanie nim interesować, kochać. Także jak sam widzisz, wiek dziecka nie ma tu większego znaczenia.

Ja się z tą nadrzędnoscią więzi krwi za wszelką cenę nie zgadzam.
Ale tu kwestia jest inna, że luba Becketta  po prostu za mało szanuje, by liczyć się z jego zdaniem ws wychowania dzieci.
Jak się razem mieszka, to jakiś front wspólny wobec dzieci małych oczywiście trzeba przyjąć.
Dorosłe to co innego.

Och oczywiście. Mieszkaj razem 2,5 roku, dokładaj się do utrzymania dziecka (ojciec nigdy nie dał grosza, nie płaci alimentów), usypiaj, wstawaj w nocy, spędzaj z nim czas żeby Twoja partnerka miała chwilę oddechu dla siebie, organizuj zabawy, dodatkowe zajęcia, ucz, kochaj i bądź uważny na jego potrzeby. Ale od wychowania chamie to wara!   

Jeszcze raz, żeby było jasne. Granice ustaliła moja partnerka i dała mi szybko pełne prawo do wychowania. Zachęciła do tego wręcz. Sęk w tym że różnimy się w tym wychowywaniu mocno.

Nie wiem dlaczego tak jest. Wątpię by tu chodziło o oddanie. Myślę, że początkowo wyglądało to inaczej bo wiadomo stan fascynacji czy zakochania robi swoje, ale jak tylko przyszło zmierzyć się z problemami dnia codziennego, okazało się, że na tej płaszczyźnie zupełnie nie potraficie dogadać. Ty początkowo pewnie kreowałeś się na samca alfa, który zapewni jej tzw. silne męskie ramię, poczucie stabilizacji, pełnej rodziny itd. Jednak rzeczywistość szybko to zweryfikowała. Najpierw poległeś w konfrontacji z ojcem dziecka, potem doszły coraz częstsze wybuchy i narastająca frustracja. Problem ojca został rozwiązany idealnie jeśli ten rzeczywiście ma widzenia pod nieobecność D. Teraz mam wrażenie, że walczysz z dzieckiem. Frustruje Cię to, że nie jesteś najważniejszy, że Twoje potrzeby są pomijane. Te wybuchy z powodu tego, że dziecko przerwało Wam rozmowę czy czułości moim zdaniem wynikają w dużej mierze z niskiego poczucia wartości.
Jesteście ze sobą tylko 2,5 roku a piszesz, że  po kłótni czasem tygodniami trwa u Was powrót emocjonalny. Kompletnie nie potrafię sobie tego wyobrazić... Ja z A. też czasem kłócimy ale u nas powrót emocjonalny nie trwa dłużej niż kilka h. Też nigdy nie miałam wątpliwości, że go kocham, nawet jak byłam za coś wściekła na niego. Emocje, emocjami, ale "miłość" to jest coś constans i jakaś kłótnia czy nieporozumienie nie powinny powodować takiego oddalenia. Dziwna ta Wasza relacja czy raczej współuzależnienie bo miłości i szacunku w niej na pewno nie ma.

Edit: A, przepraszam, raz miałam sytuację, kiedy rzeczywiście kilka tyg. (2-3) potrzebowałam by sobie pewne rzeczy poukładać w głowie i zastanowić czy chcę z nim być, a było to prawie już rok temu po tym jak mi powiedział o nieślubnym dziecku. Wtedy rzeczywiście ten powrót emocjonalny trochę trwał. Czasem dobrze wyciszyć emocje, spojrzeć z boku by świadomie podjąć decyzję. Wy natomiast nie dość, że takie akcje macie dość często, to ciągle stoicie w miejscu, a nawet cofacie coraz bardziej męcząc ze sobą.

Wydaje mi się, że wasz 'związek' jeszcze się toczy tylko i wyłącznie na oparach tych pierwszych kilku miesięcy, kiedy ta Wasza 'miłość' wybuchła. Ty się zachłysnąłeś tym jak bardzo jej zależało i tym, że to Ciebie wybrała. W życiu codziennym jednak od samego początku nie potrafiliście się zgrać. Dla osoby nie mającej dzieci, kobieta z dzieckiem + dochodzący ojciec, w dodatku żonaty kochanek, nie np. ex partner/mąż, to może być zbyt wiele.
Ty też przecież chciałeś dobrze, starałeś ale... kolejne wydarzenia i problemy tylko potęgowały Twoją frustrację. Stałeś się nerwowy co tylko rodziło coraz częstsze konflikty. Ty chciałeś wprowadzać swoje zasady, ona żyć według swoich. Ty chciałeś by ci te wszelkie przykrości wynagrodziła, a ona zamiast na Tobie, jest w 200% skupiona na dziecku, podważa Twoje zdanie itd.
Tak naprawdę to Ty chyba od początku nie czułeś się zbyt pewnie. Najpierw unikałeś konfrontacji z ojcem, potem pozwalałeś na kolejne przesuwanie swoich granic, aż ostatecznie straciłeś szacunek w jej oczach, co zresztą było do przewidzenia.
Takie związki są szalenie trudne, pewnie gdybyś i Ty miał dziecko łatwiej by Wam było na pewnych płaszczyznach porozumieć. Ja mam o tyle łatwiej, że dzieci A. nie mieszkają z nim na co dzień, ale... jest milion rzeczy/spraw z nimi związanych, które pośrednio i mnie dotykają. Staram się zachować zdrowy balans między wparciem a dystansem. Na pewno jest trudniej z małym dzieckiem, które potrzebuje ciągłej uwagi/opieki, choć i z dorosłym też różnie bywa.

No właśnie "za szybko, za bardzo". Z jednej strony poczułeś się zbyt pewnie i myślałeś, że skoro jej tak bardzo zależy, to Ty i Twoje zdanie, komfort, są na pierwszym miejscu, ale z drugiej chyba nie zdawałeś do końca sprawy na co się piszesz i jak to wszystko wygląda od środka.
Ja poniekąd rozumiem i Ciebie i ją bo każde z Was miało swoje racje i pewnie dobre intencje ale... Wasze potrzeby, podejście do życia, Waszego związku i wychowywania dziecka totalnie się rozbiegły.
Ty nie masz dzieci więc trudniej Ci było i nadal jest ją zrozumieć zarówno w kwestii relacji z ojcem dziecka, jak i podejściu do wychowywania małego.
Czytasz to forum, obserwujesz ludzi wokół, popatrz ile jest nawet mężów, którzy czują się odsunięci po narodzinach dziecka. Ty chciałeś cieszyć się Waszą miłością, namiętnością, budować z nią wspólne gniazdko ale...najpierw na drodze do Waszego "szczęścia" stał ojciec dziecka, a teraz ono samo bo jest w centrum uwagi. A Twoim zdaniem powinieneś być Ty.
Ja nie twierdzę, że Twoje uwagi co do jej nadopiekuńczości nie są zasadne ale zapominasz o tym, że to ona jest filarem bezpieczeństwa dla tego dziecka. Ty dziś jesteś, ale jutro może Ciebie nie być. Ojciec też jest tylko z doskoku i cała odpowiedzialność za nie spoczywa na niej. Ja mimo, że sama nie mam dziecka, to ją rozumiem, że dla niej ono jest ważniejsze. Rozumiem też, że chcesz wprowadzać jakąś dyscyplinę ale nie rozumiem Twoich wybuchów. U kogo dziecko ma znaleźć pocieszenie czy wsparcie, jak nie u matki? Nie wiem czy byłoby lepiej gdybyście oboje go strofowali. Jakiś balans musi być, tak mi się wydaje. Jak sam piszesz, kiedy jesteście sami to Cię słucha ale jak ma matkę obok to do niej biegnie po wsparcie.
Trochę to wygląda na jakąś rywalizację o jej atencję. Mnie osobiście dziwi Twoja reakcja, te wybuchy bo o ile jeśli chodziło o ojca, to wiadomo, że było to zrozumiałe i zasadne, tak o 4-latka, już nie.
Pamiętasz jak pisałeś kilka msc temu, że nie wiesz co ona musiałaby zrobić, byś poczuł, że Twoje poświęcenie zostało docenione, by się zrehabilitowała? Tu był i jest wciąż problem. Chyba oczekiwałeś, że skupi głównie na Tobie, a tak się nie stało. Wcześniej nad Twój komfort przedkładała relacje ojca z dzieckiem a teraz samo dziecko.
Przyznam szczerze, że przez masę podobieństw Twój wątek wiele mnie nauczył. Dlatego ja nic mojemu A. nie obiecywałam, nie dążyłam do tego by zaraz mieszkać razem, tylko na spokojnie się docierać w nowej dla mnie rzeczywistości. Zobaczyć jak się odnajdę w tej patchworkowej rodzinie. Co prawda nie ma on dzieci na co dzień ale z drugiej strony tych 'rodzin' do pogodzenia mam(y) dwie (2-ka dzieci, dwie matki).
Ty się dziwisz, że małe dziecko 'walczy' z Tobą o atencję matki ale u mnie dorosła już córka A. też to robi wobec ojca. Czy jestem o nią zazdrosna? Nie. Czy uważam, że ją rozpieszcza? Tak. No ale to jego dziecko.
Zazdrosna byłam jak jego ex żona nagle chciała do niego wrócić, milion pretekstów by się spotkać w spr niby ślubu ich córki ale on to szybko ukrócił i dał jej do zrozumienia, że powrót nie wchodzi w grę. Jestem jego pewna i to daje mi siłę i chęci by znosić pewne niedogodności związane z jego dziećmi. To małe jego dziecko też już poznałam, jego matkę również. Nie chowałam za krzakiem
Na pewno byłoby łatwiej gdyby nie miał takiego bagażu ale ma... Za bardzo go kocham i mi na nim zależy by z tego powodu rezygnować, tym bardziej, że widzę, że on robi wszystko bym czuła komfortowo, na tyle na ile to możliwe. Ja też nie wymagam od niego ciągłej atencji i nawet jak teraz większość wolnego czasu poświęca pomagając córce w ogarnianiu nowego gniazdka, nie czuję zazdrosna czy 'zaniedbana'.

Gdyby między Wami wszystko było ok, to i w innych sprawach poukładałoby się. A nie jest ok i chyba nie będzie. I nawet chyba nie jest istotne: dlaczego?
Bo liczy się skutek i efekt.
Jesteś zbyt ugodowy, zbyt starający się, a kobieta lubi samca ALFA. Jeśli ona będzie Cię szanowała, to przerzuci się to na wszystko inne. Więc bądź po prostu sobą, nie staraj się tak bardzo, i albo będzie w prawo, albo w lewo. Rób tylko to, co uważasz za słuszne, i zobacz, co się podzieje.
Im bardziej uważasz, tym trudniej o konfrontacje i przetarcia.

No nie wiem, lubisz zaklinać rzeczywistość, to wiemy, a jeszcze kilka postów wyżej pisałeś:

Czyli jednak podnosisz głos na dziecko. Zresztą kilka razy sam przyznałeś, że jesteś 'narwany'.
Już nawet nie o to chodzi ale o Twoją konsekwencję w myśleniu i czynach. Mnóstwo wcześniejszych wypowiedzi w tym wątku dotyczyło Twoich nazwijmy to 'nieścisłości'. Raz coś piszesz, a potem temu zaprzeczasz. Oczywiście to jest tylko forum ale jeśli jesteś też taki w codziennym życiu, to z Tobą musi być mega trudno. Sam na tych wielu str wątku raz mówiłeś o sobie jako samcu alfa by zaraz stwierdzić, że Twoje poczucie wartości jest poniżej p.m.
Pamiętasz pewnie jak choćby BEKAśmiechu przekładał Twoje posty na ludzki język, nie mówiąc o Anderstudzie.
Nie wiem z czego wynika to, że raz piszesz jedno a potem temu zaprzeczasz. Tak jakby najpierw szły emocje a potem tuszowanie rzeczywistości. Może sam siebie oszukujesz by tylko nadal tkwić w tej jednak chyba toksycznej relacji i udawać, że niby wszystko ok.
Raz piszesz, że powiedziała, że nie kocha, a potem, że jednak kocha albo nie wie czy kocha, że nie czujesz się doceniany, szanowany ale zaraz potem piszesz, że czujesz kochany i że tam jest miejsce dla Ciebie. 
Nie wiem czy kocha czy nie wie czy kocha (jak nie wie to nie kocha moim zdaniem). No bo jak można kochać kiedy spięcia są co chwilę a po nich potrzebujecie dni, nawet tygodni by wrócić do siebie emocjonalnie. Znów na chwilę.
Oboje jesteście w jakimś stopniu od siebie uzależnieni i wiecie, że to nie to i póki ktoś nie powie "basta!" albo nie znajdzie kogoś innego, to tak będziecie się bujać. Jesteście tak naprawdę 'nową/młodą' parą, to zaledwie 2,5 roku związku, a problemy już po kilku msc, jak przy 20-stoletnim stażu co najmniej.
Moim zdaniem zbyt wyidealizowałeś panią D. i to jej zaangażowanie. Popatrz, sam jej zarzucałeś, że myliła zauroczenie z miłością. Dlaczego miałoby być inaczej w Twoim przypadku? Z ojcem dziecka też pewnie szybko zakochała i chciała mieć dziecko. Nawet go nie sprawdziła. A może i sprawdziła tylko to przemilczała, koleżanka za to ją wyręczyła jak i w poswataniu Was.
Ty jednak bardzo ładnie ją ze wszystkiego tłumaczyłeś by wyszło na to, że jednak Ty jesteś najlepszą partią i Cię doceniła i pokochała i tylko z Tobą ten domek chciała budować... nie zważając na to, że z poważnej Pani doktor robisz totalną amebę co nawet komputera i Internetu nie ma, nie mówiąc o tym, że nie wiedziała skąd dzieci biorą.
Twoje oczekiwania, to zaklinanie rzeczywistości, teraz się czkawką odbija.
Ani ona taka niewinna ani Ty żaden samiec alfa.
Poczułeś się tak przez chwilę na początku znajomości ale potem szybko zostałeś sprowadzony na ziemię. Zresztą nie musiałeś być sprowadzany bo te fruwanie w obłokach to tylko Twoja wyobraźnia. Już wtedy musiałeś mieć niskie poczucie własnej wartości skoro tak deprecjonowałeś ojca dziecka i bałeś konfrontacji z nim.
Przyznam szczerze, że i ja też miałam 'stres' przed spotkaniem z jedną jak i drugą matką dzieci A. Mało to komfortowe ale wzięłam to na klatę bo niby dlaczego mam się ukrywać? Bać? Tu też trochę chodzi o zaznaczenie swojej pozycji i pewności w relacji. Ja naprawdę Ci się dziwię, że kiedy ona chciała byś go poznał/skonfrontował z nim, Ty wolałeś stać "za krzakiem" i na nią zrzucić odpowiedzialność unormowania relacji z nim. Moim zdaniem wtedy już straciłeś swój status 'alfa' jeśli taki miałeś nawet w jej wyobrażeniu.
Ja A. tego nie narzucałam ale kiedy mnie o to poprosił, nie odmówiłam bo dla mnie to oznaka i szacunku i też 'pozycji', choć przecież nie o nią tu chodzi ale wiadomo o czym mówię - jesteśmy razem więc i w takich momentach. I przyznam, że tym m.in. zdobył moją pewność co do niego, że jego intencje są szczere i traktuje mnie poważnie. On potem przyznał, że z jego strony było podobnie i źle by się czuł z tym gdybym odmówiła.
A może Twój wątek mnie do tego skłonił bo serio też nie byłam ani skora ani chętna by te jego ex poznawać... poznawać może za duże słowo ale skonfrontować.

Edit: A i on mnie bardzo wspiera w moich relacjach z rodzicami. To ewenement, naprawdę. I też za to go kocham i cenię.

"Stanowczy u silny głos" - hahhhahaha juz widzę, jak z kijem w tyłku w poczuciu budowania silnego męskiego wzorca stawiasz granice młodemu i na to wchodzi twoja luba i gasi cię jak peta niwecząc twoje zapędy:))) W jakim ty świecie żyjesz? Jesteś pierwszy w kolejce, który usłyszy: "Odpier... się! Nie jesteś moim ojcem!". A ten twój związek, ta sinusoida, te twoje niedopowiedzenia - wszystko na siłę. Słusznie Rox zauwazyla, że jesteście 2,5 roku, a problemów jak w toksycznym 20 letnim małżeństwie. W całej tej swojej epopei Radeusza i Becketta przypominasz sobie kogokolwiek, kto napisałby: "Super relacja, super zwiazek! Inwestuj w to, bo warto!"? Wszyscy ci piszą, żebyś odpuścił, bo wszystko wskazuje na to, że jesteście niedopasowani. Ona nie jest dla ciebie, to nie przyniesie ci ujmy gdy to zrozumiesz, jak już odejdziesz będziesz zadowolony i szczęśliwy. Oczywiście na ten moment wybierasz opcję rojeń i fantazji a więc trwanie w tym bagienku. Życzę powodzenia...

Oj, widzę, że historia znowu zatoczyła koło

"Rozstałem się z nią 2 tygodnie temu. Bywam jednak u niej 2-3 razy w tygodniu.". Nie wierzę - jesteś nie do podrobienia:))) "Historia lubi sie powtarzać, raz jako tragedia, a drugim razem jako farsa".

Jak myślisz Sherlocku, dlaczego dużo cie kosztuje? Może dlatego, że jestes zwyczajnie niekonsekwentny i sam siebie oszukujesz? Jak mozna zerwać z kimś i odwiedzac jednocześnie i to pod przykrywką troski o nieswoje dziecko? Tak bardzo chciałbyś być samcem alfa, a jesteś smutnym żartem.

Gdybyś się rozstał to byś tam nie bywał. Jak dla mnie ona i Ty przeciągacie rozstanie na zasadzie a może się złamie i ustąpi.
Dajcie sobie teraz czas tak z miesiąc i odpocznijcie sobie od siebie.

Trochę to dla mnie dziwne - opiekujesz się nie swoim dzieckiem.
Zdajesz sobie sprawę że mieszasz mu w głowie? oczywiście nie celowo.

Klasyczne przecenianie swojej ważności dla innych. Dzieciak ma 4,5 roku, jeszcze nie jednego "wujka" pozna, a ciebie bedzie pamietał jak przez mgłę. Tym bardziej, że jesteś niestabilny, więc nic wielkiego nie straci.

Panowie. Czy ja Was mogę prosić?

Ma/nie ma. Raz w tygodniu na 2-3 godziny puszczania bajek.
Ale masz rację. Moja rola powinna tu się skończyć.

Siły mi dodaje nie wchodzenie w jej "grę". A bywało z tym słabo

Mam dzieci, więc coś tam jednak wiem. Jeżeli ja jestem zimnym cynikiem, to ty kim jesteś, skoro odwiedzasz dziecko kobiet z którą podobno nie jesteś? Jeszcze o takim kuriozum nie słyszałem, żeby obcy facet łaził do dziecka kobiet z którą kiedys był. Chyba, że dziecko jest tylko wymówką, pretekstem? Ale jak by to świadczyło o tobie...

Nie wykorzystuję dziecka, by zabiegała o mnie. Nie korzystam z jej napływu uczuć do mnie i chęci powrotu. Wczoraj po raz kolejny powiedziałem jej, że ja już nie chcę, że boję się powrotu do tego samego, że nie chcę bliskości.
Serio tak trudno zrozumieć że nie będąc ojcem biologicznym można silnie związać się z dzieckiem, mieszkając z nim i wychowujące od maleńkosci?
Wiem że muszę rozluźnić kontakty aż do całkowitego wygaszenia. Innej możliwości nie ma. Nie zamierzam tworzyć niezdrowych dla siebie i dzieciaka układów.

Jestem zapraszany. Wysyła mi zdjęcia dziecka, dzwoni.Dziecko pyta kiedy przyjadę. Mamy też zajęcia na które chodzimy we dwóch.

Rozstałem się z nią 2 tygodnie temu dopiero. Mi też nie jest łatwo odciąć to w jednej chwili. Ale wiem co muszę zrobić. Spokojnie.

Również ciężko mi sobie wyobrazić taką sytuację: skoro ani nie jestem ojcem dziecka ani obecnym partnerem to z jakiej racji mam to dziecko odwiedzać? Jeśli rzeczywiście chcesz stopniowo się od tego wszystkiego odciąć, to chyba trzeba juZ powoli zaczynać, bo cały ten dramat będzie się toczył w nieksończoność.
Swoją drogą teraz chyba widać dobitnie, żę ta kobieta, z którą byłeś miała w sobie cechy jakby dwóch różnych osób. Cąly czas miało się wrażenie, że włącza dany moduł działania, w zalezności od tego, co chce osiągnąć. Raz przyciaga a raz odpycha i tak w kółko.

Niech sobie ma co tam chce. Jeśli przez tyle czasu nie chciała się z tym uporać, a jedynie stawiała zasłony dymne, to i nadal tak będzie.
Czego jednak nie ma, albo z czym w moim odczuciu ma problemy - to normalne, zdrowe podejście do dziecka. Takie matki, które świadomie robią swoim dzieciom duże kuku emocjonalne, to ja słabo szanuję.

Wiem, że będziesz jej bronił.
Wszak dokładnie to samo robisz od lat.
Dlatego napisałam wyżej, że wychodzi na to, że najwięcej rozsądku ma w tym układzie 4,5 letni chłopczyk. Z którego też niestety zrobicie zaburzonego neurotyka, wciągając go ... w sumie nie wiadomo na dobrą sprawę w co. Bo ani parą, ani przyjaciółmi, ani znajomymi nie jesteście.

Uspokój emocje i czytaj ze zrozumieniem. Nie gram. Byłem w jego życiu codziennie od 2.5.roku. Tak, tak jak powinien ojciec. Dbałem, kochałem, wychowywałem. Nie odejdę z dnia na dzień nagle. Jasne, jeszcze tydzień temu wydawało mi się ze może utrzymanie kontaktu będzie dobre. Ale już wiem że nie. Ani dla mnie ani dla dziecka.

Zrozumiał mnie tylko Miroon, bo sam był w takiej sytuacji i rozumie że wieży krwi czasem nie mają znaczenia i jesteśmy w stanie bardzo zżyć się z dziećmi partnerki, a one z nami.

Tu nie ma dobrych rozwiązań. Są bardziej i mniej złe.