Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Zaprzeczam nigdy mnie dzieciak nie pogonił z łoża małżeńskiego!!! , jeśli się ładował to było... ciasno:cool:

Właśnie, co to za łóżko, że nie mieści się dwójka dorosłych plus małe dziecko?

A tak na poważnie, to niestety kwestia nadmiernej opiekuńczości matek jest tą kością niezgody, która dzieli małżonków/partnerów. Widzisz u swojej Pani D. symptomy takiej wręcz ofiarności monopolu na opiekę nad dzieckiem? W pewnych sytuacjach nie masz chyba wyjścia, bo i tak, niezależnie czy coś sugerujesz czy wręcz naciskasz, to i matka zrobi swoje. Może to kwestia czasu, jak dziecko trochę podrośnie, to będziesz mógł więcej dać od siebie..

Dzięki. Na razie las się przerzedził trochę. Naprawdę jest nieźle, o dziwo w kwestii młodego ja trochę odpuściłem, a ona się spięła bardziej - bo błędy wychowawcze (pobłażliwość, brak konsekwencji i wyręczanie) są aż nadto widoczne w zachowaniu. Na razie są same plusy. Młody robi mniej afer, mniej się stawia, bo ma w końcu wytyczane granice. W ciągu 2-3 tygodni wręcz zaczął walczyć o to, żeby samemu się ubierać, łyżką sam wiosłuje aż furczy. W nocy oczywiście nadal włazi nam do łóżka, ale tu od razu zmian nie będzie. Na razie ma tłumaczone czemu my śpimy razem a on sam, ale wyganiany nie jest jak przyczłapie. Co ciekawe, w nocy domaga się mojej obecności a mamę wygania ) jakąś taką jazdę ma od niedawna.

Także w tej kwestii naprawdę zaczyna być fajnie, choć gdzieś tam jeszcze jakieś zgrzyty bywają. Nie jest to temat o wychowaniu dzieci, ale te różnice naprawdę rzutowały na naszą relację - zarówno teraz jak i rok temu, gdy nasz "pierwszy" związek się rozpadł.

Mam jeszcze problemy finansowo-zawodowe, z których szybko się nie wykaraskam, ale staram się iść do przodu, mam wsparcie i wiem że nie muszę się bać, że to zaważy na naszej relacji (bo się bałem i ukrywałem swoje problemy, co mnie frustrowało).

No cóż, zaczynam zdawać sobie (ale tak naprawdę zdawać) że to prawda. Że to w dużym stopniu potrzeba kontroli, która wynika z moich własnych problemów i demonów we łbie.

Tak. Remedium okazało się...odpuszczenie. Przestałem być spięty jak plandeka na żuku i od razu zadziałała starożytna czechosłowacka mądrość "miej wyebane a będzie ci dane".
Fajna ta moja babka.

Obym to samo napisał za pół roku. Widzę jednak, jak wiele zależy ode mnie i że to ja też stałem się trochę toksykiem.

Dokladnie - od małego wmawia się nam, że trzeba o coś walczyć, dążyć oraz nieustannie myslec, analizowac. Później okazuje się, że czasami lepiej pozwolic, aby "życie samo płynęło", bez wiecznych analiz (które mogą potęgować stres) itp. Po prostu żyć. Nawet gdybyśmy chcieli to nie wszystko da się kontrolować, nie na wszystko mamy wpływ. Czasami lepiej dostosować się do panujących warunków (o ile w tych warunkach czujemy się dobrze).

Akurat moja ulubiona piosenki Matalliki.

"What I've felt
What I've known
Never shined through in what I've shown
Never free
Never me
So I dub thee unforgiven"

Złoty srodek jest najwazniejszy, ale też najtrudniejszy. Mamy tendencję do popadania albo w nieustanna pogoń za szczęściem (które czeka już tuż, tuż za rogiem, ale nigdy tu i TERAZ) albo do pasywnego godzenia się na wszytsko, bez powera do zmian.

Z tego tekstu piosenki Metalliki najbardziej trafia do mnie "never free, never me", ponieważ często tak się czuję.

"...muszę być silny"
To jest ciekawe co się dzieje, gdy ten "zawsze silny" traci siłę. Inaczej mówiąc - co się dzieje, gdy typowy "dawca" przestaje mieć energię i naturalnie staje się "biorcą". Czasami jest to dobre doświadczenie, bo pijawki odejda a ci co zostaną bardziej docenia dawce (gdy ten odzyska siły). Dodatkowo zmobilizują się do tego by też coś dać od siebie albo przynajmniej przestać nakładać dodatkowe ciężary. Można powiedzieć, że to się dzieje w przypadku Becketta.

Jak tam sobie radę dajecie w tych trudnych czasach?

Mi powaliło firmę na łopatki, właśnie w momencie kiedy zaczynałem proces wychodzenia na prostą. Robię w branży która jako pierwsza poszła do piachu. Anulowano mi wszystkie zlecenia na ten rok, włącznie z zagranicznymi, najlepiej płatnymi. Ale wiecie co? Nie załamało mnie to. Przewartościowałem sobie w głowie pewne rzeczy. Być może pomaga myśl, że to nie było zależne ode mnie, że zrobiłem co mogłem. Majątek jakiś skromny mam, przeżyję, zresztą to tylko pieniądze i one w hierarchii są dużo mniej ważne niż zdrowie czy nasi bliscy. Tak więc mam większy spokój ducha niż dwa miesiące temu. Siedzę w domu, piszę zaległą publikację naukową do szuflady, gotuję, uczę młodego angielskiego i literek, roznosimy dom wygłupiając się i takie tam...pani doktor niestety pracuje, nie może zostawić pacjentów. Martwię się o nią, niestety ma niebezpośredni kontakt z covid. Co też zmusza nas tu w domu do ograniczenia kontaktu ze światem do minimum.

Między nami jest naprawdę dobrze i trwa to już dość długo (jak na nas, hłe hłe).

Nic w tym temacie nie piszę, bo w sumie nie ma co. I to chyba cieszy.

Zamierzam się oświadczyć wkrótce

Trzymajcie się ciepło, dzięki za wiele...szorstkiego wsparcia i spojrzenia na pewne sprawy z boku.

Mam nadzieję że u Was wszystko OK!

Oo, proszę, jaka niepodzianka

Skoro rzadko piszesz, to znaczy, że raczej wszystko się ułożyło( lub się układa). Szkoda, że interes upadł, ale jak są zasoby, to trzeba zacisnąć pasa. Z opisu wygląda, że w domu jest wręcz sielsko - anielsko.. A jak tam kontakty z Panem Tatą? Unormowane?
Oświadczyny - not o daleko zaszło Oby się wszystko udało:)

Ciężko w domu wysiedzieć, ale trzeba się trzymać jakoś..

To jest trudny czas dla wszystkich, dla tych co pracują i dla tych, którzy muszą zostać w domu.
Ja muszę być w izolacji i to też 'fajne' nie jest. A. dalej pracuje, stąd nasze kontakty są teraz ograniczone i też martwię się o niego mimo, że nie jest aż tak bardzo narażony jak Twoja lekarka.
Przez wirusa wesele córki A. zostało odwołane, co też nie należało do łatwych i przyjemnych decyzji bo jak to młodzi nie mogli się tego dnia doczekać, wszystko zapięte na ostatni guzik, a teraz wszystko trzeba odkręcać.
Przykro mi, że się Tobie zlecenia posypały. W takich sytuacjach wsparcie bliskiej osoby jest szczególnie cenne, a Ty kolejny raz się przekonałeś, że na swoją kobietę możesz liczyć.
Wszystkiego dobrego! A przede wszystkim zdrowia!

Świetnie słyszeć, że jednak sprawy się unormowały, bo przez długi czas były jednak wzloty i upadki. Jeśli czujesz, że wszystko się ułożyło, to szczerze gratuluję:)

A izolacja? No, cóż trzeba się jakoś dostosować..

Nie rozumiem, skąd nagle się wzięła jej niepewność i czego dotyczy?
Przecież było już tak dobrze...

No wlaśnie,  czyja ta niepewność? Ona lekarz, nie ma łatwo teraz,  dla firmy Twojej  też czas niedobry pewnie?

Żyjesz w toksycznym związku i nic z tego nie będzie. Im dłużej to trwa tym gorzej dla Ciebie.
Twoja partnerka weźmie ślub po kilku miesiącach jak tylko trafi na odpowiedniego dla niej faceta i uwierz nie będzie miała żadnych problemów emocjonalnych..
Beckett - nie jesteś jej pisany ani ona Tobie i im wcześniej to zaakceptujesz tym lepiej dla Was oboje..

Ja nie twierdzę że nie mam problemu. Jakbym nie miał, to bym zapewne stawiał wyraźniejsze granice i nie tkwił w toksyku. Jednak nie mogę zgodzić się z twierdzeniem, że stawianie ultimatum czy wyprowadzka to szantaż emocjonalny. Nie, to raczej próba stawiania granic właśnie. Jeśli słyszę, że z kimś, z kim jestem dwa lata ciągle nie wie czy chce ze mną być i raz mnie kocha na zabój a raz nie wie, to idzie zwariować. Chyba każdy potrzebuje stabilności w związku i pewności, że kryzysy i kłótnie (np. na tle wychowania dziecka) nie będą zaważały na naszym być/nie być. A tu...musi być idealnie cały czas.

Pewnie przeciętny użytkownik tego forum już dawno dałby sobie spokój z taką relacją, gdyż granice cierpliwości i wytrzymałości psychicznej dawno by się wyczerpały. Czytając tą historię, myślę, że po drugim czy trzecim razie już dawno każdy by się z czegoś takiego wycofał. Miłość, uczucie, więzi to jedno, ale komfort psychiczny też się liczy i po pewnym czasie, kiedy negatywne emocje nas przytłaczają, odejście wydaje się najrozsądniejszym wyjściem. Beckett jest tutaj niestety tą bierną stroną, która za bardzo poddaje się wpływom strony aktywnej, czyli partnerki. Przyjedzie taki moment, kiedy już dłużej nie da rady tego wszystkiego dźwigać i zwyczajnie się podda, odchodząc i zostawiając swoją niestabilną emocjonalnie towarzyszkę samą. Ten sam schemat się u niej ciągle powtarza i każdy facet, który się z nią zwiąże może oczekiwać podobnego przebiegu wypadków.

Daj sobie spokój, spotka odpowiedniego, to nie będzie potrzebować 2 lat. W 2 tygodnie będzie wiedziała, czy chce z nim być czy nie (a przynajmniej na tą chwilę).

Rossanka, on tyle już zainwestował w tą relację czasu i emocji na przekonywanie jej, że jednak zasługuje na nią, że to już weszło mu w nawyk. A wiadomo, że zachowania powtarzane wielokrotnie przez dłuższy okres czasu zmieniają naszą osobowość, stają się jej częścią. Na pewno, jeśli autor kiedykolwiek zdecyduje się nie tyle zakończyć tę farsę zwaną przez niego "związkiem" - a raczej zostanie do tego zmuszony gdy ona go zostawi - długo będzie się odbudowywał, już teraz jego poczucie wartości "rysuje podłogę".

Przeczytałam w którymś z postów, że dla autora dużym afrodyzjakiem był fakt, że pani jest lekarką. Są ludzie na których stanowisko partnera bardzo działa na podświadomość, w taki sposób, że "mój partner, jego status społeczny świadczy o mnie". U kobiet nieco inaczej to wygląda, my kierujemy się tu bardziej poczuciem bezpieczeństwa - zasobny partner = poczucie bezpieczeństwa dla naszej rodziny, ewentualnych dzieci. U mężczyzn jest to zwykle związane ze zjawiskiem 'przeniesienia' - mężczyzna, który szuka kobiety ze statusem najczęściej sam nie do końca jest usatysfakcjonowany swoim, więc "podwyższa" go osiągnięciami zawodowymi partnerki. To działa na zasadzie: "Skoro TAKA kobieta, o TAKIM zawodzie/statusie społecznym zainteresowała się mną, to nie jest ze mną tak źle, to jestem coś wart."

To z pozoru są złożone psychologicznie kwestie, ale gdy złapie się je całościowo i zrozumie jak to działa to odczytywać mechanizmy rządzące relacjami jest bardzo łatwo. Zwłaszcza biorąc pod uwagę jak bardzo są powtarzalne i uniwersalne, wbrew pozorom.

To jest typowy sposób rozumowania osoby, która nie zna teorii hipergamii (obojga płci)
Tak jak ktoś wyżej napisał: TA SAMA kobieta potrafi i będzie 100% gorąca i chętna dla mężczyzny, który spełnia jej oczekiwania (=ma wyższy subiektywnie poziom atrakcyjności).
Akcje typu przyciąganie i odpychanie nie będa miały absolutnie miejsca
Jest to typowy błąd i niezrozumienie jak podświadomość kieruje zachowaniem i podejściem do relacji.

Niestety nie rozumiesz sedna problemu autora, a raczej gdzie naprawdę tkwi jego przyczyna Mylisz skutek z przyczyną.
Tak jak pisałam: powodem, dla którego autor znalazł się w tej sytuacji jest jego niższy względem partnerki poziom atrakcyjności seksualnej (na który składa się wiele cech i zasobów i są to kwestie subiektywne). W związku z tym, co nie zrobi i jak bardzo nie będzie próbował stawać na głowie aby spełnić jej oczekiwania, nie jest w stanie zmienić prawdziwej przyczyny/źródła, który tą sytuację generuje. Przyczyna jest jednocześnie w nim i ..poza nim
To tak jakby próbować tłumaczyć osobie, której nie stać na dany model samochodu, że problem tkwi w tym samochodzie albo pieniądzach, których ona na dany moment nie posiada.

Elu210 Twoja teoria nie jest logiczna  
Skoro, jak sama zauważyłaś - i o czym również ja napisałam, podkreślając, że na poziom atrakcyjności składa się wiele cech i mogą być one wysoce subiektywne , to powinnaś także rozumieć, że dla "ukochanej" autora jego zawód/status społeczny może być niewystarczający aby ocenić go wyżej od poprzednika, który- z tego co zrozumiałam- ten status miał dużo niższy.
Jednak ewidentnie, poprzednik posiadał tę istotną przewagę na autorem, że miał taki zestaw cech, taka ich kombinacje, która z jakichś powodów była dla pani atrakcyjniejszą seksualnie ofertą niż cały "blichtr", status intelekt, wzrost etc. etc.. autora.
Czy naprawdę masz wątpliwości w kwestii tego, że "partnerka" autora podświadomie NIE uważa go za super atrakcyjną ofertę - taki swój "max" na rynku dostępnych dla niej ofert? Szczerze..

EDIT:  Chciałaby doprecyzować bardzo istotny aspekt..

Otóż fakt, że dla "partnerki" autora on sam nie jest wymarzoną wersją partnera, nie oznacza bynajmniej, że ona sama stanowi najlepszą ofertę/wymarzoną partnerkę dla mężczyzny, który byłby spełnieniem jej preferencji. I z tego właśnie powodu osoby obojga płci lądują w tzw. związkach z rozsądku, z partnerami o niższym/równym statusie, ale nigdy do końca nie mogą się w nie zaangażować.

Fiksujesz się na statusie,  który ma być  kluczem,  nie biorąc  pod uwagę,  że mogą  to być  cechy związane  z podejściem  do związku, których jednak jak widzę,  Beckett nie jest w stanie u siebie  zmienić. Ja to uważam to za przyczynę,  Ty co innego.
Nie mam zamiaru  nikogo przekonywać  i prowadzić  tu polemiki dla polemiki.

Wyraźnie  też  napisałam, że nie jest Ona wymarzoną  dla niego partnerką  i napisałam  dlaczego.

Mało mam czasu, więc tylko krótkie wyjaśnienia. Głównie w temacie tej całej hipergamii.

Po pierwsze, mam powodzenie i jestem uważany za atrakcyjnego faceta. Przed obecną dziewczyną miałem dziewczyny młodsze i atrakcyjniejsze. I zostawiłem je. Jeśli chodzi o status, to zarabialem przed obecnym kryzysem tyle samo co moja dziewczyna. Mam też majątek i nieruchomości. Nikt z nas dwojga się tym nie kieruje. Imponuje mi to że jest lekarzem, oczywiście. Jestem z niej dumny, jest inteligentna, pomaga ludziom. To nie jednak nic wspólnego z podnoszeniem własnej wartości. Poprzednia moja była reżyserem i scenarzystką filmów kinowych. Bywałem na premierach, salonach. I odkochałem się.

Tu chodzi o to, że Ona ma problem z byciem w stabilnym związku. Ma problem z byciem z facetem który jest dostępny. Dlatego odrzuciła kilku facetów normalnych, a tkwiła w relacji z niedostępnym o którego musiała walczyć. Tak jak w dzieciństwie o uwagę matki - to opinia psychologa. Wykształcił się w niej lęk przed bliskością i model relacji, wzorzec miłości który jest walką a nie stabilnością.

Na razie staje na tym że chce wracać na terapię. Znowu jest dobrze, bo się odsunąłem, ma walkę, są emocje, tęsknota. Ale dla mnie to chore, nienormalne związek.
Poza tym jednym drobnym minusem jest naprawdę cudowną kobietą. Do czasu aż znowu przyjdzie chłód i musimy przejść przez piekło usuwania się i oddalania, który jakby lądował jej baterie uczuć.

Czyli dalej to samo jak wcześniej.Zimno ,ciepło, niebo. piekło.
Pani doktor coś mi się wydaje że jednak nie potraktowała terapii poważnie i z szacunkiem do siebie samej.Neospazmina bardziej kusząca i pod ręką.Beckett w roli strażnika/ratownika też pod ręką i na plus i na minus jak komu wygodnie i jak nieświadomie.
Fochy nieustanne waszej dwójki to stały fragment w regulacji poziomu toksyczności uczuć ukrywanych potrzeb i oczekiwań i myślenia kontrolą i roszczeniami wobec siebie jednak - szkoda chyba wam czasu na odtrucie się z unikania i ukrywania, eskalacją ciągle tych samych pretensji .
Faktycznie co to za kulawa terapia szkoda czasu i kasy na takie popierdółki tylko co w to miejsce,bo rozstawać to się nie możecie i nie chcecie raczej definitywnie.Do czego wam ten związek jest potrzebny tak naprawdę każdemu i z osobna, bez poczucia bezpieczeństwa i bliskości.

Teorie wszelakie są fajne"na papierze" podobnie z tym jest jak z odkrywanymi wzorcami przekonaniami/oczekiwaniami z podświadomości nawet podczas terapii można się tym odurzać też.Zycie to trochę więcej tkanek - nie da się uprościć go i sprowadzać  "w nieskończoność" to też ma swoje granice.Równie dobrze można w przypadku związku Becketta zastosować analizę transakcyjną i co z tego, też wiele rzeczy elementów będzie "idealnie" pasować i do niego i jego dziewczyny. 
Samo odkrycie wzoru dopasowanie go do jakiejś teorii niestety nie sprawia że coś znika i się zmieni samo z tej wielkiej "eureki". Odkrywanie sposobów na zmienianie w działaniu i myśleniu to dopiero początek rozwijania się w stronę zdrowej relacji.
Nie wszystkie jednak oczekiwania,roszczenia i żądania da się wyrugować całkowicie i zamienić na realne przekonania bez nadawania znaczenia ,rozwiązaniem może być dawanie sobie rady na bieżąco z rozczarowaniami, a to też do łatwych zadań chyba nie należy bo dwie osoby świadomie ,dobrowolnie zgadzają się na to lub nie,na spokojniejszych falach nie w rywalizacji o emocje .Pytanie na ile kto dobrowolnie i na ile świadomie.Bez wypierania się słabości,mechanizmów, instynktów, przede wszystkim w sobie, nie naprawiając zmieniając i uszczęśliwiając kogoś na siłę.Naturalnych niewykrzywionych potrzeb to w ogóle nie da się wywalić to jeszcze gorzej jakaś utopia mrzonka kolejna.
Jak z waszą terapią Beckett ?

Po co Beckett wiedząc  to wszystko dajesz jej paliwo do tej huśtawki swoimi  wyprowadzkami?

........

Bać  się utraty kogoś  i to ma być  oznaką zdrowego związku? O matko z córką..

Eh... odnoszę wrażenie, że większość (o ile nie wszystkie) toksyczne związki tak wyglądają - jest cudowny/cudowna poza momentami kiedy pije, bije itd.
Dla mnie Twój wątek jest od początku mega pokręcony i niespójny (co zresztą nie raz mówiłam), niemniej ciekawy bo widzę w nim dużo analogii do siebie.
Mi też się wydawało, że ja nie nadaję się do związków, że tworze toksyczne relacje, że moje popaprane dzieciństwo (życie rodzinne) na dobre odcisnęło piętno na moim podejściu do biskości czy ogólnie związków.
I wiesz co Ci powiem? Że zgadzam się z przedmówcami - oboje macie problem, jesteście dla siebie toksyczni (mam wątpliwości kto bardziej) i prowadzicie ze sobą jakąś chorą "grę" w przyciąganie-odpychanie. Ty wręcz histerycznie reagujesz na jej wszelkie objawy "chłodu", tak jakby kobieta musiała 24h na dobę przez 7 dni w tygodniu Cię obskakiwać i/czy mieć ochotę na seks bo inaczej odbierasz to jako koniec jej uczucia i karzesz scenami, wyprowadzkami itd. 
Nie wiem z czego to wynika, być może z tego co tu pisała Butter, że pomimo tego co twierdzisz, nie czujesz się pewnie w tym związku bo wiesz, że jesteś tylko opcją, a nie pierwszym wyborem (opinia psychologa tu niewiele zmienia), stąd na każdym kroku potrzebujesz dowodów jej miłości i zaangażowania.
Ze swojego doświadczenia jednak powiem, że wszystkie "programiki" z dzieciństwa owszem mają spore znaczenie w dorosłym życiu ale chyba głównie w przyciąganiu toksyków. Gdyby jednak trafiła na odpowiednią osobę (choćby bardziej zrównoważoną), to by nie miała żadnych wątpliwości.
Ja dopiero od ok roku tego doświadczam i pierwszy raz w życiu mam poczucie, że jest tak jak powinno być (a jestem niewiele młodsza od Was).
Życie bez "jazd" jest naprawdę piękne. Polecam

Po ciężkich przeżyciach z dzieciństwa niewątpliwie gorzej jest stworzyć łatwo stabilną relację z drugim człowiekiem, choćby poprzez zupełnie inne wzorce, jakie się wyniosło  w porównaniu do partnera. Z czasem jednak, jak się trafi na kogoś bardziej wytrzymałego i wyrozumiałego, to może się udać
Jeśli oboje tworzą ten związek wyłącznie z potrzeby trwania z toksyczną osobą, to będzie to trwać latami, ale koniec końcem, to tak ich psychicznie wyniszczy, że potem już będą mieli marne szanse na stworzenie czegoś stabilniejszego. Co do tego, że Pani Doktor chyba żyć nie potrafi bez toksycznej relacji, świadczy cała jej historia, przedstawiona przez samego Becketta. On zaś, gdyby naprawdę chciał znaleźć stateczniejszego partnera a więc i rokującą relację, to w końcu po kilku próbach podziękowałby niestety Pani Doktor za współpracę Jakoś ona dobrze nie rokuje na żadne zmiany a Ty chyba tez masz lekkie ciągotki do ciągłych wzlotów i upadków..Wytrzymałość przeciętnego Kowalskiego dawno już by się skończyła..

Kiedyś usłyszałam o takim eksperymencie.

Na salę wprowadzono ok 100 osób i bez rozmów kazano im się dobrać w pary.
I co się okazało?
Pary dobrały się w taki sposób, że osoby (w skali popaprania) np. 45  wybrały osobę o podobnej skali popaprania no. 40. Czyli dobierano się np. 58 z 64, ale nigdy nie 38 z 74. Bez komunikacji werbalnej. Bo wybieramy za pomocą tego, co znajduje się za kurtyną.

Zdrowienie pary jest możliwe wtedy, gdy osoba np. 58 dobierze się z osobą 66. Wtedy ta druga ciągnie pierwsza w gorę. Wariant, że osoby o podobnej skali popaprania razem będą zdrowieć to tylko w sytuacji zewnętrznej pomocy np. terapii, pod warunkiem ogromnej determinacji obu stron.
W sumie to każdy jest jakoś tam popaprany, a Beckett z P. Doctor dobrali się bardzo dobrze, żeby odgrywać swój chory taniec. Do tego po czasie każde z nich już wie, co zrobić aby podkręcić atmosferę. I karuzela kręci się dalej, czasami coraz wyżej i wyżej.
Do czasu, aż któreś zejdzie z tej karuzeli, albo razem z terapeutą zaczną powolną wspinaczkę ku górze.

To się dopiero okaże po dłuższym czasie wspólnego na co dzień życia. Najważniejsze to chyba umiejętność włączania Obserwatora. Czyli obserwować siebie i jego, szczególnie w sytuacjach spięć, konfliktów. I umieć zobaczyć swoją i jego rolę w tym związku. Wy pewnie spotkaliście się już na wyższym poziomie (jakkolwiek to rozumieć). Mnie osobiście niepokoiłaby ta większa różnica wieku, bo z tego jakieś tam konsekwencje wynikają. Ale po latach miotań masz chyba stabilizację i dobry związek, więc chyba wszystko będzie dobrze.

Jestem starsza od ciebie, ale zauważam pewne prawidłowości w sytuacji samotnych kobiet.
Tak do 30-stki chyba rządzą kobiety, mogą wybierać i stawiać warunki. Potem stopniowo to się niestety zmienia na korzyść mężczyzn. Jest wiele (tak obserwuję) samotnych kobiet, szczególnie od 40 wzwyż (te pierwotne i z odzysku).  Z wielu powodów (więcej kobiet niż mężczyzn, mężczyźni wiążą się z młodszymi dużo kobietami itd.) kobietom trudnej znaleźć odpowiedniego partnera. Najczęściej mają wybór: gorszy równolatek, czy fajniejszy dużo starszy. Konsekwencje są nietrudne do przewidzenia. Więc należy dokonać świadomego wyboru, w sumie dobrze, jak ten wybór jest możliwy. Ale fajnie te rzeczy widzieć i dokonać świadomego wyboru. Ideałów nie ma.

Ja wcale nie będę twierdzić, że jest inaczej. Wybierać i przebierać to se może kobieta do powiedzmy 25 max 30l. Potem jest coraz trudniej. Nawet nie chodzi o to, że kobiety po 30-stce przestają być atrakcyjne, tylko biorąc pod uwagę, że zwykle szukamy w swoim wieku lub starszych, to ten target jeśli chodzi o wolnych i fajnych zmniejsza się myślę, że wręcz z wykładniczą prędkością.
Już pominę fakt dlaczego przed 30-stką nie wyszło się za mąż, czy zaraz po 30-stce rozwiodło, bo to mniej istotne w tym kontekście.
Wolni faceci 35+, których spotykałam, szukają zwykle młodych 20-stolatek i raczej jeszcze nie myślą o stabilizacji. To często osoby, które tylko co osiągnęły taki poziom w karierze, że teraz już tylko hulaj dusza... Reszta wolnych w tym wieku to jacyś nieogarnięci maminsynkowie. Więc zostają Panowie z odzysku 40+, ich jest najwięcej. Tylko im też często odbija - ten nieszczęsny kryzys wieku średniego itd. Niby w tym przedziale można jakiegoś sensownego znaleźć ale oni też zwykle się nie spieszą z ponownym związkiem, tylko chcą sobie poszaleć, skoro już są wolni.
Dlatego, mając ten cały przekrój i jednak szukając fajnego, sensownego, który będzie mi się podobał i który będzie poważnie myślał o związku dopiero zatrzymałam się na 50-latku, który te wszystkie wymienione etapy w życiu ma za sobą. To 'szaleństwo' po rozwodzie też już mu bokiem wyszło.
Nie szukałam jednak jakoś na siłę, w zasadzie to chyba nigdy nie szukałam choć nie zamykałam się na nowe znajomości. Ja umiem i lubię być sama.
Wydaje mi się, że Pani doktor od Becketta boi się tej samotności. Uroda urodą, ale kobieta dobijająca 40-stki, w dodatku z małym dzieckiem na pewno miałaby wielki problem by kogoś sensownego znaleźć.
Becket ma na to znacznie większe szanse. Nie dlatego, że jest taki och i ach, tylko dlatego, że jego target jest znacznie większy a on bardziej elastyczny (bez dziecka). Natura trochę niesprawiedliwie to wymyśliła.

Myślę, że to nie do końca tak działa choć rzeczywiście przerąbane mają w dzisiejszych czasach faceci tak do 25, a nawet 30 roku życia jeśli nie mają odpowiedniego zaplecza materialnego. Dlatego tak wielu 30-stolatków osiągając pewien poziom po iluś tam latach kariery dopiero zaczyna "życie" i wyrywanie młodych lasek na samochód, wakacje itd. Raczej żaden "normalny" uczeń czy student tym nie zaimponuje a coraz więcej materialistek wśród kobiet, szczególnie tych młodych, które nie mają jeszcze własnej kasy a chciałyby żyć "światowo".

Doświadczenie, obycie itd. to jest bardzo istotny afrodyzjak moim zdaniem. Jeśli dwoje ludzi się nawzajem inspiruje i w jakiś sposób imponuje, tym relacja jest ciekawsza.
Już przytaczałam tu cytat: "chcesz mieć księcia, bądź księżniczką". Może brzmi on mało mądrze czy poważnie ale moim zdaniem taki jest - oczekujmy od innych tyle ile sami jesteśmy w stanie dać czy też inaczej mówiąc mierzmy siły na zamiary.

Faceci obyci, na poziomie, też szukają takich kobiet. Chyba za bardzo przeceniasz ten status czy różnicę wieku w relacjach. Tak naprawdę wciąż niezbyt popularne są związki w których jest duża różnica wieku czy jakiś mezalians. Niektóre aż biją po oczach i ciężko uwierzyć w szczere uczucie, jak np. w przypadku Tajnera czy Strasburgera ale choćby Pazurowie czy Żebrowscy wydają się być zgrani i to uczucie i wzajemny szacunek między nimi widać.
Poza tym status też zobowiązuje. Jakoś średnio sobie wyobrażam by facet na stanowisku i pewnym poziomie wziął sobie pierwsza lepszą chętną gówniarę i wprowadził "na salony". Może ją sobie mieć gdzieś na boku ale oficjalnie będzie z kobietą ze swoich sfer, a przynajmniej wykształconą, mającą jakieś doświadczenie i obycie.
Poza tym Ty raczej nie masz co narzekać, jesteś w idealnym wieku na znalezienie partnerki. Tylko pora wziąć się do roboty