Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Właśnie kolego Beckett, jak Ci się tam życie układa naczelny męczenniku III RP?

Too by dopiero było...Wszystkie nasze teorie wzięłyby w łeb..A nuż się okaże, że żyją szczęśliwą rodzinką w domku z ogródkiem i psem

W tym całym wątku Becketta nie ogarniałem do końca motywu ojca dziecka. Przedstawiany był zupełnie w różnym świetle, raz jako intelektualista, pliglota, raz jako zupełny przegryw...tutaj już do końca nie wiem co jest prawdą..

Witaj.
Skoro Pani wyraźnie Ci powiedziała co czuje i jak czuje to trzeba jej powiedzieć - rozumiem, jeśli się zdecydujesz to wiesz gdzie mnie znaleźć. I na tym zakończyć wszelkie kontakty. Nie odbierać telefonu, nie kontaktować się. Niech dziewczyna się namyśla, a Ty się zajmij sobą po prostu.
Jeśli ona nie umie się zachować tak jak sama powiedziała że chce, to chociaż Ty miej szacunek do siebie nie biegaj za kimś kto wprost powiedział że Cię nie chce.

Otwarcie. Ale naprawdę potrzeba jeszcze czasu. Trzeba się dotrzeć w tej "nowej" rzeczywistości. Bo to inna jakość, inny poziom świadomosci dziś jest niż rok temu.

Czyli co, mieszkacie już razem? Tak całkowicie i na dobre? No tego to siuę chyba nikt nie spodziewał...

Obojgu najwyraźniej to odpowiada. Może byliby w stanie pójść na związek innego typu, powiedzmy o bardziej standardowym charakterze:) Jednak nie chcą ryzykować, wiedząc, że można sporo stracić.
Liczą na to, że się wszystko jakoś poukłada. Tak czy inaczej, ojciec dziecka obecny będzie, pytanie czy będzie przestrzegał terminów wizyt i czy obojgu będzie to cały czas odpowiadało...

A ja myślę, że Beckett prędzej pojedzie w tych butach w swoją ostatnią drogę nogami do przodu, niż przyzna, że są chuj...we.

To akurat paradoksalnie może dobrze im zrobić, bo zamiast przerywać i odkładać poważne i trudne rozmowy koncentrując się na przyjemnościach i fajerwerkach, w końcu zaczną rozwiązywać problemy.

A co do butów, co tam, że nie pasują, że uwierają, ważne, że są piękne i markowe... kto by takich nie chciał?
Co tam, że niewygodnie, ważne że można się w nich pokazać!

No nie wiem, może da się tą parę jakoś rozchodzić, tak by nie uwierała?
Wydaje mi się, że w takich związkach, w których jedna osoba ma dziecko najciężej jest się dograć na samym początku, szczególnie kiedy dziecko jest malutkie. Im jest starsze, tym łatwiej to wszystko jakoś uporządkować, szczególnie relacje z biologicznym rodzicem. Przy malutkim dziecku problemem są nie tylko widzenia w domu matki, ale i ewentualna jej więź emocjonalna z ex. W końcu dziecko skądś się wzięło. A chyba każda matka, przynajmniej początkowo, chciałaby pełnej rodziny dla swego dziecka z biologicznym ojcem. Tak też było w tym przypadku. Sytuacja się jednak sporo zmieniła przez ten rok, Pani Doktor chyba na dobre straciła nadzieję, że ex się z nią zwiąże, więc jeden "problem" z głowy.  Beckett też już chyba odpuścił zapędy by zastąpić ojca dziecku a exa posłać w kosmos. I chyba to jest ta na nowa rzeczywistość i świadomość o której pisał, tzn mam taką nadzieję.
Oni oboje (a szczególnie Beckett) weszli w ten związek skupiając głównie na uczuciu, namiętności, "motylkach", wierząc, że to wystarczy by stworzyć szczęśliwą rodzinę 2+1 a Beckett by zaimponować Pani stawał na głowie by udowodnić, że jest lepszym "ojcem" dla jej dziecka naiwnie wierząc, że on zniknie z ich życia, zapominając przy tym, że on też ma swoje prawa.
Teraz, kiedy pierwsze "wow" minęło, jest czas by bardziej świadomie budować relację, docierać. Jeżeli oboje tego chcą i są w stanie pójść na kompromisy tak by żadne nie czuło pokrzywdzone, dawać ale też czerpać z tego związku, to może się to udać.
Tak na dobrą sprawę w tym wątku od początku powtarzały się dwa zarzuty/wątpliwości:
1. Nadgorliwość Becketta w stosunku do dziecka i jego próby wejścia w rolę ojca, przy jednoczesnej chęci wyeliminowania tego drugiego z ich życia
2. Emocjonalna wieź Pani Doktor z ex
Jeżeli te dwa "problemy" udało im się rzeczywiście przezwyciężyć i nadal jest między nimi szczera chęć bycia razem, to chyba nic więcej nie stoi na przeszkodzie.
Motylki i tak wcześniej czy później zdechną, ważne by się szanować, wspierać, pożądać... dbać o siebie nawzajem.
Może paradoksalnie ta sytuacja wzmocni ich związek... a może pokaże, że nic tu nie ma do ratowania.
Ja zawsze będę powtarzać, że nie sposób nieć fajny, udany związek, jak nie ma (większych) problemów. Prawdziwym testem są jednak sytuacje kryzysowe. Dopiero wtedy tak naprawdę poznaje drugiego człowieka i przekonuje ile ten związek jest wart.

Ad 1. To nie jest prawda. Miałem i mam różne uczucia do swojej partnerki, ale za to dziecko dałbym się poćwiartować. Zebrałem już cięgi za szczerość, ale to jest przybrany syn, którego nie mam, a którego od dawna chciałem mieć. Dobrze mi z rolą przybranego taty, spełniam się, czas spędzany sam na sam z dzieckiem jest dla mnie bardzo wartościowy i satysfakcjonujący. Dzieciak jest obecnie najjaśniejszą częścią mojego życia, daje mi trochę sensu. Eliminować ojca nie chcę, sam się eliminuje. Ma możliwość zabierania dziecka w niedzielę na kilka godzin, ale przez pół roku zrobił to raz. Przyjeżdża raz w tygodniu na 2-3 godziny i przez większość tego czasu puszcza mu bajki. Więzi nie budują.
Ad 2. Nie istnieje i co do tego jestem pewien. Jestem też pewien że Jej na mnie bardzo zależy...natomiast...

...ja się wycofuję. Ogólnie z życia. Ostatni rok opisany w tym wątku był dla mnie bardzo trudny emocjonalnie, psychicznie. Zawaliłem niestety wiele spraw życiowych, głównie zawodowych. A jak się prowadzi własną firmę, to nie ma miejsca na depresję. Trzeba być zawsze na 101%, inaczej wszystko się wali. I u mnie się zawaliło. Do tego doszły problemy związane z moimi rodzicami. Ok, życie to nie bajka, ale nastąpiła u mnie kumulacja, jestem przeciążony od ponad miesiąca, przebodźcowany, przestałem nocować u mojej partnerki, częściej wolę być sam w domu. Jedynie święta i nowy rok były cudowne, jakby mnie odmieniło na chwilę. Moja partnerka chce mi pomóc, ale ja pomoc odrzucam. Wiem że to irracjonalne, bo nadal ją kocham, ale równocześnie jestem jakiś poblokowany - nie mam ochoty na bliskość, jestem przygnębiony, wycofany, nie rozmawiam. Nie mam też motywacji do pracy, spotykania się z ludźmi. Depresja. Skończy się zapewne tak, że i ona się wycofa, bo jestem człowiekiem z którym sam nie miałbym ochoty przebywać.
Nawet ciężko mi o tym pisać.
Może płacę cenę o wysokości której przestrzegano mnie na tym forum.
Biorę leki, ale nie pomagają na razie.

E tam Beckett, po prostu ten twój wymarzony raj na ziemi wziął i ci zwyczajnie spowszedniał.
Zniknęły smoki z którymi trzeba walczyć, odeszły problemy z którymi trzeba się borykać, nieziemski seks jaki by on tam nie był,
to też prędzej czy później staje się zwyczajny i normalny, podobnie jak wspólne wyjazdy czy spędzanie razem czasu w inny sposób.
Tematy przegadane, w pracy to samo co wczoraj, na obiad znowu pomidorowa i jest jak w polskim filmie - nuda panie, nic się nie dzieje. 
Nie ma tej ekscytacji, która towarzyszy początkom znajomości czy powrotom po przerwach (tak wiem, tu powinno być "a nie mówiłem?")
za to zaczyna pojawiać się zmęczenie, znudzenie czy wręcz jakieś takie rozdrażnienie powtarzającymi się jak w Dniu Świstaka sytuacjami.
Próbujesz się ukryć na chwilę gdzieś, gdzie nikt nie przyjdzie za chwilę zapytać - a co ty robisz, a czemu tu jesteś, a po co, a dlaczego -
złapać tą chwilę dla siebie, pobyć z własnymi myślami, walnąć się na wyro i pogapić w sufit, pooglądać memy czy śmieszne filmiki na youtube,
chcesz pożyć swoim dawnym życiem, tym jakie wiodłeś, zanim wszystko się zmieniło i chociaż zawsze o tm marzyłeś... to jednak czegoś ci brak...

Gówno tam nie depresja.

Niektórzy chyba tak mają, że jak się absolutnie nic nie dzieje, to zaczynają na swój sposób "wiednąć". Wiadomo, że wyzwania są niejako potrzebne a pojawienie się pewnych problemów w życiu powinno nas w odpowiedni sposób motywować do ich rozwiązywania. To, jak się z nimi zmierzymy i czy wspólnie damy radę pokonać trudności, zależy od nas. W bliższej relacji nie wyobrażam sobie zwyczajnie unikać cieżkich tematów, bo to za bardzo rzutuje na samopoczucie i codzienne zachowanie. Jak dzieje się coś poważnego, to nie można udawać, że się nic nie dzieje. Czasami słyszy się np o sytuacji, kiedy facet ukrywa przed żoną/rodziną, ze stracił pracę czy o tym, iż po padł w długi. KOnsekwencje bywają nawet tragiczne..Choc to może kwestia lęku przed reakcją drugiej strony, kiedy zamiast wsparcia spodziewamy się krytyki. Emocje biorą górę i taka żona moze zacząć wyzywać męża od nieudaczników czy przegrywów..Ja w każdym razie wolę, jak tych problemów nie ma zbyt dużo..:) za to odnoszę wrażenie, żę niktórzy są uzależnieni od stresu i ciężkich sytuacji(czyt. emocji z nimi związanych).

Ja też jestem uzależniona od adrenaliny. Od dzieciństwa. Już pomijając kwestie rodzinne, od małego trenowałam pewną dyscyplinę sportu i brałam udział w różnych zawodach, ale też olimpiadach naukowych (z matmy ). Teraz też można powiedzieć, że jestem już na swoim i mam spokojniejszy tryb pracy (głownie przy komputerze) ale adrenaliny dostarczają mi wystąpienia publiczne. Pół biedy jak jest prasa czy radio, 'gorzej' z tv. To mega stres. Chyba największy w dobie Internetu. Dlatego (już) nie potrzebuję tej adrenaliny w życiu codziennym. Mam jej wystarczająco. Motywację by się rozwijać i dobrze prezentować też. Od chwil z partnerem oczekuję raczej wyciszenia i skupienia na sobie, codziennym życiu.
Myślę, że w końcu znalazłam ten "balans". A że facet ponad 10l starszy... no cóż. Coś za coś. W Sylwestra poznaliśmy się trochę z jego i moimi znajomymi, tak naprawdę pierwszy raz. Ja coś tam opowiadałam o nim ale dla moich koleżanek facet 50l to "dziadek". Ale jak nas razem zobaczyli to potem usłyszałam, że pasujemy do siebie i widać między nami uczucie. Ze str. znajomych A. to wiadomo ochy i achy bo "panna" młodsza ponad 10l, wręcz zazdrość.
A czego Beckett w życiu chce? "Reprezentacyjnej partnerki" którą może pochwalić ale niekoniecznie dzielić problemy? Tzn jej tak ale jak ma swoje to się wycofuje bo mniej ważne? Albo ich wstydzi? Bo jak prace zawalił skupiając na niej, rozwiązywaniu jej problemów, to już nie jest jej "wart"? I tu wychodzi ta nieszczęsna niska samoocena. Ktoś ważniejszy niż ja.

Chyba każdy. Jak słuchasz 1-nki może i mnie słyszałaś Nie chcę tu mówić czym dokładnie zajmuję. Może znasz mnie ze słyszenia albo widzenia? Tu jednak woliny być anonimowi. I niech tak będzie.

beckett wszystko co napisałeś świetnie znam, wykańcza Cię stres choć nie chcesz tego przyznać, jako dodatek do tego co napisał Anderstud,

Niestety prze stymulowany organizm się poddaje...

Hej, jak się tam trzymasz?
Mam nadzieję, że już lepiej z samopoczuciem.

Wind of change?

Tak chyba kończą się wszelkie próby "walki o miłość". Wiadomo, że motywacja do tej walki jest duża, czasami ogromna, większa niż własna godność, ale "sukces" nie nadejdzie, albo rozpad będzie rozłożony w czasie.

To bardzo przypomina scenariusz, kiedy się za czymś uporczywie goni, goni i goni całe życie a potem, jak się coś osiągnie, to nagle dochodzi się do wniosku, że jednak nie tego się szukało. A zamiast celu przyjemność sprawia droga do celu

Ok, ale to Ty z nim zerwałaś, a Pani Dr podobno (tak pisał Beckett) oczekiwała ponownych oświadczyn.

Trudno powiedzieć, bo niby osiągnął, co chciał - ex poszedł w odstawkę, wizyty unormowane...
A może po prostu przysłowiowe "motylki" minęły, seks już tak nie kręci, nie samymi wyjazdami człowiek żyje..
Beckett poświęcił dla niej 100% swojej energii zaniedbując swoje obowiązki. To zawsze jest błąd, nawet w mniej pogmatwanych relacjach. To jest to uczepienie kogoś "zajeb..tego" by podnieść swoje poczucie wartości, zapominając o sobie.
Myślę, że Beckett osiągnąwszy to do czego dążył, angażując w to całą swoją energię, dopiero zauważył jak bardzo zaniedbał siebie.
Czy warto?

Nie wiadomo jak to dokładnie u nich wyglada, ale byłam również "po drugiej stronie barykady" - tej, co zależy bardziej. Moje samopoczucie...nie było wtedy dobre, lekko mówiąc. Ileż można być dawcą ,dodatkowo z wiecznym uśmiechem na twarzy, bo wiadomo - smutny człowiek nie jest atrakcyjny, a trzeba się starać by zasłużyć na "pana/panią".

Ja nadal szukam odpowiedzi czym powinien być związek To jakbym chciała, aby to wyglądało nie sprawdza się w życiu.

Ja mimo, że mam 27 lat czyli może nie tak dużo, ale już na tyle dużo żeby z pewnych rzeczy zdawać sobie sprawę to...nadal szukam (podświadomie) "szalonej miłości" z bardzo wysoka temperatura. Tylko, jak do tej pory, takiej nie spotakalam, więc powinnam wyciągnąć jakieś wnioski Związek i ogólnie życie go jednak konkretne czyny, a nie...tajemnicze "coś".

Wiem właśnie. Mi też takie zajawki na szaloną miłośc zawsze czkawka się odbijają.

No tak. Ale z perspektywy czasy szkoda mi tych lat na tamtą "miłość".
Owszem spędziłam z tym człowiekiem mnóstwo niezapomnianych chwil, ale wspominam je bezosobowo.
W tym czasie człowiek nie myśli, że traci "lata".
Te najlepsze.
Ja kochałam tamtego człowieka nad życie... a straciłam przez niego kilka dobrych lat.

Dokładnie.
To forma wypalenia emocjonalnego, nagromadzenia stresu, huśtawek, trochę się zruinowałem psychicznie.

Nie wiem. Jeśli nam się poukłada i ja się poukładam, to chyba warto.
Na razie bywam nieznośny, aż sam się dziwię że Ona ma siłę by mnie kochać.

W tym momencie to raczej problemy zawodowe przekładają się na to "nieukładanie się". Wychodzi ze mnie stres, frustracja. Jestem bardziej nerwowy i mnie tolerancyjny - a polem konfliktu jest ponownie wychowanie dziecka. Czepiam się tego, że wychowuje niesamodzielnego egocentryka, zwłaszcza że niestety widać symptomy przed którymi przestrzegałem dawno. Jest zbyt pobłażliwa i nadopiekuńcza. Krytykuję, że karmi czterolatka (przy mnie jada sam nożem i łyżką), że nie uczy robienia grubszych tematów do nocnika (siku robi, ale kupę do pieluchy - Ona nie chce go do niczego przymuszać), że pozwala dziecku na spanie w naszym łóżku, po czym ja ląduję na kanapie, bo Młody jest już duży i rozpycha się. Przy czym Ona twierdzi że jestem zazdrosny o dziecko - no można tak to nazwać, ale przede wszystkim uważam że czterolatek ma mieć własne łóżko i pokój, a dorośli własną przestrzeń na intymność. Poza tym dziecko należy uczyć samodzielności, a nie spania z mamusią i beckettem.

Jeśli chodzi o karmienie dziecka to z nią nie dyskutuj spróbuj wjechać na ambicję młodemu(chodzi do przedszkola) na zasadzie że będą się z niego śmiać itp. może coś da.
Co do pieluchy u 4 latka jedno słowo - masakra.
Co do spania na kanapie, chcesz tam spać przez kolejne lata? musisz z nią porozmawiać że jak tak ma być to na noc wracasz do siebie - tylko na spokojnie że np. tam się nie wysypiasz - oczywiście to was cofnie w związku ale ...teraz czujesz się komfortowo? Ja na coś takiego bym się nie godził a tekst o zazdrości względem dziecka ... to zwykła manipulacja.

To samo życie powszednie tylko ja mam wrażenie że znowu wykorzystujesz te sytuacje gdzie w wielu punktach masz słuszność co do młodego  do tego żeby nie zadbać o siebie i to co np w pracy powszednienie czy depresja co musiało nastąpić sam wiedziałeś o tym że j...nie albo musi być euforia nic po środku opanuj się.
Moja córka też miała taki okres gdzie ładowała się do łóżka przypadek jakby przerwał ten proceder to będzie obleśne trochę uprzedzam,którejś nocy prosto w twarz bo ona dziwne akrobacje robiła śpiąc puściła straszliwego cichacza moje zonie okropnie smrodliwego aż dziw gdzie to było i ile tego się zmieściło w takim małym ciałku także problem się rozwiązał żoną jest mało odporna na takie zapachy młodej po tygodniu abstynencji od spania z nami przeszło

No już nie przesadzaj, że uważa się za Boga, to mały dzieciak - one zawsze lubią być w centrum uwagi.
Nie zazdroszczę Ci sytuacji, choć sama jestem/będę w nie lepszej.
Ja sama nie mam dzieci, ale jestem w stanie poniekąd zrozumieć swoją partnerkę. Nie dość, że na ojca dziecka wybrała faceta jakiego wybrała, to jest to jej jedyne dziecko - oczko w głowie. Skoro ojciec jest tylko gościem w jego życiu, to na niej spoczywa całkowita odpowiedzialność za jego wychowanie. Ok, jesteś jeszcze Ty, ale umówmy się, to nie to samo, poza tym nie wiadomo czy będziecie już na zawsze razem, także sorry, ale to dziecko zawsze będzie dla niej na pierwszym miejscu.
Poza tym piszesz, że to dziecko widzi, że macie na tym polu konflikt i dlatego wygania Cię z łóżka... no proszę Cię! Serio 4-latkowi zarzucasz perfidne zaognianie konfliktu? Moim zdaniem przesadzasz.
Rozumiem, że chciałbyś być "ważniejszy", że potrzebujesz intymności itd., ale … wziąłeś sobie kobietę z małym dzieckiem i powinieneś (moim zdaniem) być bardziej wyrozumiały. Piszesz, że przy Tobie jest samodzielny, no i super. Mama jest więc do rozpieszczania. Może i jest nadopiekuńcza i mało stanowcza, ale też powinieneś zrozumieć ją. Zamiast awantur czy swoich żądań, może warto powoli jakieś zmiany wprowadzać, chce spać/zasypiać z nią ok, ale jak zaśnie to co stoi na przeszkodzie by go położyć do łóżeczka?
Ja akurat wśród bliskich (znajomych) mam takie małe dziecko. I wiesz co? Niby ma swój pokój, ale jak jest chore, to matka śpi u niego w pokoju. Czyli teoretycznie też nie śpi wtedy z mężem, ale zgadzam się , że jednak spanie w jednym łóżku kiedy łóżeczko stoi obok to już przesada zwłaszcza, że to trwa już kilka tygodni.
Co do robienia grubszej sprawy w pieluchę w takim wieku.. są różne teorie. Podobno teraz wśród lekarzy jest właśnie coraz bardziej powszechna opinia/teoria by dziecka nie zmuszać, że jak przyjdzie czas to samo zacznie 'się prosić' i nie potrzeba dziecka stresować, wymuszać itd. Ta moja znajoma (a też została późno matką, bo tuż przed 40-stką) taką zasadę przyjęła. Oczywiście wiadomo jaka była reakcja rodziny/znajomych, że jak to taki "duży" chłopczyk i jeszcze w pieluchę robi? Owszem próbowała kilka razy ale kończyło się to wielkim płaczem, a ona jako (też) nadopiekuńcza matka, która w końcu ma to swoje upragnione dziecko, nie mogła na to patrzeć i winiła "doradców", że tylko dziecko niepotrzebnie męczy. Tak się zawzięła, że na wszelkie komentarze odpowiadała krótko: "ja przewijam, nie ty, więc się odczep". I jakoś niedługo po tym jak dziecko skończyło 3 lata, samo zaczęło kupę robić. Ja odwiedzam ich czasem, w sumie dość regularnie, ale jakoś ten moment mi umknął, ona też nie chwaliła i kiedyś jak u nich byłam Młody podczas zabawy wziął mnie za rękę i prowadzi do łazienki. No ok.. i jeszcze krzyczy szybciej! Nie wiedziałam początkowo o co chodzi. A on mi mówi bym pomogła zdjąć gacie, potem pokazuje na papier itd. i że ma rączki umyć...  i jaki dumny!
Ja potem wychodzę, patrzę na nią (matkę) jeszcze będąc w szoku... a ona … spokojnie z lekkim uśmiechem: "no zaczął sam już się prosić".
Także nie wiem czy to jakieś badania naukowe na to się złożyły czy lobby producentów pieluch, ale rzeczywiście taki teraz jest albo zaczyna być trend i to właśnie wśród lekarzy. Także może Twoja partnerka też jest jego zwolenniczką.

Eh, ciarki mnie przechodzą. Ja szczerze powiedziawszy nie mam pojęcia jak to u mnie/nas będzie  wyglądało, ale przeraża mnie sama perspektywa. Niby ogólnie rzecz biorąc lubię dzieci ale w tak zawiłych układach nie wiem czy się odnajdę. Wiadomo, że będzie inaczej bo A. nie będzie z dzieckiem na co dzień ale... Zapewne dla osób, które same mają dzieci jest/byłoby łatwiej, chociaż z drugiej strony patrząc choćby na Anderstuda, niekoniecznie. Tzn może i jemu łatwo zaakceptować, że partnerka ma dzieci, ale to nie oznacza, że dzieci zaakceptują 'nas'.
Mnie najbardziej przeraża to, że Mały jest taki mały. Gdyby miał naście lat to pół biedy. A już dorosłe dziecko, jak córka A. to żaden problem.
Ja u siebie też czarno to widzę. Ale chcę przynajmniej się przekonać … choćby na przyszłość. Bo nawet jakbym znalazła innego faceta, to pewnie też będzie "po przejściach" i prawdopodobniej z dziećmi. Tak jak sytuacja z 'preziem' wyczuliła mnie na żonatych facetów (że od razu trzeba to sprawdzić, zanim uczucie pojawi), tak może z A. na tych z małymi dziećmi.