Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Jeśli ja naginam rzeczywistość, to Ty ją Roxy tworzysz. Alternatywną.

Obecność czy nieobecność ojca dziecka nie ma od prawie dwóch miesięcy wpływu na naszą relację. Żadnego.
Co więcej, nie ma między nimi od tego czasu kontaktu. Bo wychodzi od razu jak ona wróci z pracy.

I nie, nie mam poczucia że ona coś robi na siłę czy z czymś zwleka.

Wydaje mi się że napisałem dość jasno. Bolą mnie jej słowa, boli mnie to że jak nie byliśmy razem, to pozwalała żeby przesiadywał do wieczora u niej. Bolą mnie jej słowa, że oni dobrze się rozumieją, że lubi z nim rozmawiać. Żaden facet nie przejdzie nad takimi słowami do porządku dziennego od strzała. Nawet jeśli obecnie partnerka zdejmuje majtki przez głowę na jego widok.

W głębi serca nie wierzę że ona mnie kocha tak jak kiedyś kochała jego. Nawet jeśli wezmę pod uwagę że to nie była miłość, tylko toksyczne uzależnienie.
Bo ja żadnej kobiety nie kochałem tak jak jej i chciałbym żeby ona czuła tak samo.

Samoocena na pewno gra dużą rolę. I tak, w tej kwestii moja szoruje po dnie.

Proszę...masz pełne wyznanie mojej wiary

Po 1 trochę Ciebie rozumiem, bo jak można mówić że nigdy z nim nie będzie bo on "manipulant" itd a z drugiej strony twierdzić  "że oni dobrze się rozumieją, że lubi z nim rozmawiać"? przecież to sie wyklucza, no chyba że ona jest podobna do niego -manipulacja? to sprzeczne informacje
Po 2 nigdy nie będziesz miał pewności na jakim poziomie "kochania" u niej jesteś, to jest nie mierzalne i występuje tylko u niej w głowie. I albo jesteś w stanie to przyjąć albo nie - po co siebie katować?
Musisz zrobić to co zrobiłeś w swoim przypadku - zdaje się że gdy się rozstaliście to kogoś tam puknąłeś?, ale według Ciebie to się nie liczy bo nie byliście razem i ją tak samo sobie wytłumacz. Ba nawet powinieneś tak zrobić wiesz czemu? bo ona była szczera i powiedziała Tobie co ma w głowie a Ty poczułeś się urażony, poniżony i Bóg wie co jeszcze ale Ty nie wykazałeś się szczerością wobec niej i nie powiedziałeś o swojej przygodzie na zasadzie - to nie jest ważne nie byliśmy w tedy razem to się nie liczy , czyli ona szczera Ty nie szczery ona tobie powiedziała prawdę a Ty prawdę ominąłeś.

Ale nie da się kochać tak samo. Nie da się porównać uczuć. Każda miłość jest inna, bo każdy związek i tworzący go ludzie są inni. Inne są okoliczności, jesteśmy w innym wieku itd.

Błędnym jest założenie, czy oczekiwanie że miałaby Cię kochać tak jak jego. To są rzeczy niemożliwe.
Ona też może Ci zarzucić, że czuje że nie kochasz jej tak jak kiedyś kochałeś jakąś ex. Jak jej to udowodnisz? Nie czuje i koniec.

Tak sobie pomyślałam, że trochę współczuję Pani Doktor.

Jeśli ja bym musiała cały czas udowadniać, okazywać czułość i miłość, to bym tego nie wytrzymała. Ile można?
Pilnować się, by się nie potknąć, by Pan Beckett nie poczuł się urażony, albo znów nie zaczął śpiewki o ex?

Tak się nie da żyć.
Wrócę do swojej przeszłości, ja stawałam na rzęsach by udowadniać mężowi, że jest najlepszy, że kocham nad życie,a  on i tak mi nie wierzył.
Jego poczucie własnej wartości spadało za każdym razem, gdy mu to okazywałam, bo cały czas było mu mało.

To masz Beckett bardzo prosty wybór być durniem lub draniem albo najlepiej uspokój się to najtrudniejsze znaleźć swój własny sposób na to.
Czego Ty w sobie tak bardzo nie akceptujesz ? To nie musi być coś jednego bo się szarpiesz- oczywistość oczywista. .Desperacja,presja,marzenia  to po wierzchu bardzo płytko coś jest głębiej .Komu chcesz coś pokazać i udowodnić (oprócz siebie) czyja opinia jest dla ciebie najistotnirjsza.

A pamiętasz jak pisałam wiele stron temu:

Będziesz usychał w tym związku z atrapą miłości z jej strony.
Wiesz jak będzie wyglądał Wasz związek za jakiś czas?

"W głębi serca nie wierzę że ona mnie kocha tak jak kiedyś kochała jego. Nawet jeśli wezmę pod uwagę że to nie była miłość, tylko toksyczne uzależnienie.
Bo ja żadnej kobiety nie kochałem tak jak jej i chciałbym żeby ona czuła tak samo.

Samoocena na pewno gra dużą rolę. I tak, w tej kwestii moja szoruje po dnie."
W koncu cos napisałeś z serducha, a nie z książki. Przez tyle miesiecy przekonywales, ze jestes samcem alfa, ale dopiero przyznanie sie do slabosci sprawilo, ze pokazałeś sie jako facet.
Jedyne co moze namieszac Ci w glowie to Pani doktor, ktora przestanie sie starac - albo wroci zbity pies na wycieraczke i bedzie merdał ogonem na byle skinienie, albo skonczysz tę szopkę i odjedziesz na koniu o zachodzie słońca  jako John Wayne.

Beckett, czego tak naprawdę w chwili obecnej chcesz? Mam wrazenie, ze jesteś bardzo zagubiony i zwyczajnie nieszczęśliwy.

Daj sobie odetchnąć. Tak po prostu.

Pamiętacie jak się nabijałem, że po miesiącu euforii, kiedy kurz i emocje towarzyszące hucznym powrotom opadną, co się wtedy stanie?
No właśnie to co się dzieje. Ile się pomyliłem? Przecież to było pewne od samego początku. Oczy oszukasz, uszy oszukasz, ale serca nie oszukasz.
Beckett może tą Panią Doktor sobie kochać nawet za dziesięciu, to nie o to chodzi. Chodzi o to, że ona nie kocha jego i zaczęło to do niego docierać.
Dlatego do znudzenia będę wszystkim planującym jakieś spektakularne powroty do swoich eksów - nie podpalajcie się tym jak jest na początku
w pierwszych tygodniach czy nawet miesiącach po zejściu, bo tak jest zawsze, huk petard, fajerwerki, spijanie z dziubków, cud miód i orzeszki.

Ale w końcu szał mija, wraca codzienność, no i cóż... jest jak jest.

No ok, ale zważywszy, że Beckett był pod "stałą opieką" pani psycholog dziwi, że jest w miejscu w którym jest. Więc albo pani psycholog do d.py, albo Beckett jak nam tu naginał rzeczywistość tak też na tej kozetce.
Smutne jest też to jak w sumie dobry, poczciwy, wartościowy chłopak stracił przy tej swojej "idealnej" Pani Doktor "jaja"... a z samooceną sięgnął dna.
Od początku było wręcz dziwne to jak ją idealizował, bo sądząc po jej przeszłości i w ogóle po tym co o niej pisał, daleko jej do tego ideału. No ale akurat to można zwalić na stan "zakochania".
Jednak to, że utracił poczucie własnej wartości w tej relacji, chodząc do psychologa, jest (przynajmniej dla mnie) bardziej zastanawiające.
Ja też nie jestem święta, też byłam tak beznadziejnie zakochana, długi czas zmagałam się z emocjonalnym uzależnieniem od "ex", ale poczucia własnej wartości nigdy nie straciłam, bo też nigdy jej od 2/innej osoby nie uzależniałam. (Z)budowałam ją od najmłodszych lat na osiągnięciach sportowo-naukowo-zawodowych + wiadomo dbanie o wygląd czyli na tym co zależało tylko ode mnie. A że w wieku 30+ w rozwoju emocjonalnym byłam na poziomie -20 to skutek wychowywania w dysfunkcyjnej rodzinie. Nie zdawałam sobie z tego sprawy i w żadnym wypadku, przy kolejnym nieudanym związku, nie szukałam winy w sobie, póki nie dostałam przysłowiowego "kopa" w/po relacji z Panem Z - takim typem Pana Taty. Ale każdy moment jest dobry by dorosnąć... też emocjonalnie. Poczucie własnej wartości na pewno pomaga, ale też trzeba wyjść poza swój własny komfort i przyznać: tak rozwijając się zawodowo 'zapomniałam' o rozwoju emocjonalnym i chcieć to zmienić/nadrobić pracą nad sobą.
Ta Pani Doktor mimo sukcesów zawodowych emocjonalnie też zdaje się być gdzieś w przedszkolu... marzenia, romantyczne wizje itd.

Nie pamiętam. gdzie robiono takie doświadczenie. Na sali było wiele osób i kazano im dobrać się w pary (bez rozmawiania). no i okazało się, że ludzie dobrali się wg swoich zaburzeń osobowości, czyli dobierano się w pary na skali popaprania blisko siebie, czyli 56 z np. 68, a nie 24 z 86. To obrazowało, że dobieramy się w pary wg tego, co znajduje się "za kurtyną", co nie takie jasne i oczywiste. Z tej historii wynika, że ta para dobrała się wg schematu zaburzeń, który pozwala im kręcić tą opowieść. To taka ładna opowieść medialna, materiał na film. On ją kocha i lata, ona kocha jego, na ich drodze pełno przeciwności losu, ten trzeci. Taaa, a to raczej zaburzenia osobowości, aniżeli zdrowe uczucia.
Wydaje się, że lekarka jest mocniej zaburzona. Więc jej "film" kręci się szybciej, ale w końcu to wątek Becketta, więc relacja jest jednostronna. w jej wątku pewnie ona wydawałaby się bardziej zdrowa i może to byłby jednak inny film.
Uczucia u zdrowych ludzi (na tyle na ile występują zdrowi w ogóle) mają mniejszą amplitudę wahań, są nudniejsze, więcej w nich spokoju, czyli zdecydowanie mało ciekawy materiał na film i forum.
Większość z nas to jednak mniej czy bardziej popaprańcy.
Cóż więc można zrobić w tej nabrzmiałej sytuacji?
Ano starać się dążyć do zdrowej nudy.
A w praktyce znaczy to, że lekarka ojca swojego dziecka kochała chorą, zaburzoną "miłością", a Ciebie Beckett bardziej zdrową. Dla Ciebie to oczywiście znaczy, że jego kochała bardziej. A większość z nas dąży do tych fajerwerków, przeżyć, trzęsień ziemi. Więc rozkminiasz na czynniki pierwsze, dlaczego Ciebie kocha mniej, gorzej? A kobieta raczej idzie w kierunku zdrowia, co powinno cieszyć. Widzi to jej matka, dlatego kibicuje Tobie. Kiedy lekarka zgodzi się w sobie na mniej fajerwerków i więcej spokoju, a to raczej się dzieje, bo stawia na Ciebie, to idzie dobrą drogą. Zaczęła pewnie w chory sposób, może jakoś doszła do ściany w tych chorych emocjach, wystraszyła się, może włączyła myślenie i chce, aby było bardziej zdrowo, czyli nudniej. Ale w pamięci ma te "chore" jazdy, więc może i prowokuje Ciebie do tych chorych jazd? Chore jazdy uzależniają, bo ach... tych koni żal...
A teraz Ty.
Nie wybrałbyś jej, gdybyś nie był podobnie popaprany jak ona. Zdajesz sobie chyba z tego sprawę. Może Ty jesteś zdrowszy, a może nie. Patrząc jak się miotasz to nie wiem, które z Was ciągnie to drugie w górę. Bo jedno jest mniej popaprane, drugie bardziej. to mniej popaprane może ciągnąć ten związek w górę.  To może spowodować zdrowienie tej drugiej osoby.
Ale to ciężka praca wymagająca współdziałania obu stron, najlepiej popartego najpierw osobnymi terapiami u psychologa, a może potem wspólną terapią.
To nie będzie najłatwiejsza droga. I bez pewności szczęśliwego zakończenia. No bo może będziesz musiał podjąć decyzję o rozstaniu, pytanie czy i kiedy to nastąpi. Bo czasami trzeba powiedzieć dosyć. A Ty widać masz problem z tą nudą w związku.

Inny wariant jest taki, że zrywasz z nią i szukasz osoby zdrowszej od siebie, czyli w pojęciu ogólnym nudniejszej i nudniejszego związku z mniejszymi wahaniami emocji. Ale będzie brakować tych emocji chorych, czyli znowu... koni żal.

Faja to tak jakby było ze sobą dwóch alkoholików i tu wchodzi w grę, tylko jednego i drugiego leczenie bo co alkoholik ma wejść w związek z abstynentem żeby wyrównać sytuację?

Bardzo często tak jest, bo alkoholik wchodzi często w związek z np. DDA, a to także popapranie prowadzące do współuzależnienia.
Nie może wejść w związek ze zdrowym, bo zupełnie nie zatrybi. Raczej chodzi o to, by wchodzić w związek z bardziej zdrowym, bo jest szansa, że pociągnie nas do góry.

Dlatego nie wiem, które z nich jest zdrowsze? Beckett podejmował dziwne działania np. zawłaszczanie dziecka, wypieranie jego ojca, wyprowadzka od niej itd.  więc też widzę problem. W takich związkach może być również tak, że ten bardziej chory ciągnie w dół. A emocje chorego mocno uzależniają (te sławetne koni żal). Najczęściej wybiera się partnera podobnego do któregoś rodzica i odtwarza sytuacje z domu rodzinnego z nadzieją, że mnie się uda tę żabę w królewicza przemienić :)i=)
A wychodzi jak wychodzi.
Ale i z takich związków (w których jest wszystkiego za dużo i za szybko, a głównie emocji) można  po latach razem wyzdrowieć. Pod warunkiem, że się nad tym pracuje i zmniejsza się oczekiwania na fajerwerki.

Ja też uważam, że ten związek mógł(by) się udać, pod warunkiem, że Pani Doktor byłaby mniej oporna na zmiany i bardziej zaufała Beckettowi. Mówię tu o tym co się działo w tamtym roku, bo teraz to raczej wygląda na sklejanie wszystkiego bez składu i ładu. Bo ewidentnie, zamiast on pociągnąć ją do góry, ona ściągnęła go na dół. A powinno było być na odwrót, gdyby miało się to udać.

Zgadzam się z Paslawkiem i Roxann w poprzedniej wypowiedzi.W leczenie razem nie wierzę,to tak jakby alkoholik ciągnął pijaka!!!

Wydaje mi się ze w tym związku nie jest najważniejsze pytanie jak Ona kochała ojca dziecka i czy to było lepsze kochanie czy gorsze tylko czy to co miedzy Wami to to słowo przez duże M.
Jeśli tak to krokiem milowym byłoby zaakceptowanie obecności tego Pana w jej życiu. I zaakceptowaniu tego ze jako mąz partner jesteś najważniejszym mężczyzną ale nie jedynym..
Bo teraz panuje taka atmosfera nacisku i wyrugowania go z jej życia przez otoczeni e i zastąpienia Tobą.
Gdybym była w Twojej sytuacji zapytalabym przed podjęciem decyzji o zaangażowaniu mocniejszym czy gdyby jego wybranka była wolna i chciała z nim żyć wybrałby ją

Elu pięknie.

Beckett tu znowu dochodzimy do kwestii takiej że co stoi w Tobie na przeszkodzie żebyś uszanował zaakceptował wolność inność odczuwania patrzenia Twojej dziewczyny .
Ona nigdy nie zapomni ponieważ ojciec dziecka zawsze będzie wspomnieniem nie jest możliwym wymazanie pamięci.Sam też wspominasz swoje byłe dziewczyny z roku na rok inaczej są te wspomnienia istotne.
Już samo wywieranie presji na sobie  w tym ma odwrotny skutek a jeszcze druga osoba jak dodaje swoje zaborcze roszczenia to już w ogóle.Całą mase rzeczy które widzisz i niby czujesz jest w rzeczywistości zupełnie inna niż Ci się wydaje wiara we własną nieomylność w odczytywaniu cudzych uczuć myśli mowy ciała jest złudna zwłaszcza w takim stanie w jakim czasem jesteć ta pewność to tylko życzenia w wielu sytuacjach.
Jej stosunek do eksa wszystkie tęsknoty. żale, urazy wspomnienia postawa wobec niego  ich ważność i znaczenie To jest jej osobista sprawa jesteś wobec tego kompletnie bezsilny i bezradny co przez to że z tym się nie godzisz wcale a wcale dręczy Ciebie niemiłosiernie.
Tak samo jest z tym jak ona sobie z tym radzi /nie radzi możliwe że pan Tata ulatnia się wietrzeje to znaczy jego znaczenie i to wszystko o czym napisałem wcześniej ona ma swoje tempo i swój czas na odreagowanie przeżycie wszystkich stanów po rozstaniu popełnia swoje błędy gubi się waha jak Ty i Tobie tez nic do Tego wszystkie Twoje wasze wzajemne manipulacje i pokazówki mają odwrotne i wzmacniające działania czyli niszczą waszą świeżutką kruchą dziecinną więź .

Myślę, że w tej relacji seks odgrywa ogromną rolę - dla Pani Doktor jest źródłem "haju", którym się karmi i dzięki temu jest w stanie być z Beckettem, a dla Becketta dowodem miłości, którego tak bardzo potrzebuje. Swoją droga Beckett przyznał, że zna dobrze tą swoją myszkę i WIE, że ona bez miłości seksu nie uprawiałaby... nie ważne, że tych kochanków i różnych luźnych znajomości miała wiele.. ale to kolejna z "prawd" Becketta, która tylko potwierdza moje wcześniejsze zdanie. Jednak jak w każdym związku seks spowszednieje, już nie będą mieli ochoty uprawiać go codziennie i to w kilkugodzinnych maratonach... i wtedy wszystko rypnie.

Mi się wydaje, że w tej "bajce" miłość w żadnej konfiguracji nie występuje (pomijam tą do dziecka), a to co ich przy sobie trzyma to emocjonalne uzależnienie - Becketta do Pani Doktor i Pani Doktor do ojca dziecka. To co między nimi się początkowo pojawiło, może i miało szansę w tę miłość przerodzić, ale w głowie Pani Doktor zwyciężyły silne choć chore emocje od których i Beckett się uzależnił. Dlatego siedzi w tym bagnie i jak alkoholik zamiast szukać sposobu by się wydostać, szuka wymówki i pretekstu by się znów napić.

EDIT: to porównanie do alkoholika jest tu trafne też dlatego, że już kilka stron temu pytaliśmy go - gdzie jest ta granica "upodlenia", której nie będzie w stanie znieść, skoro nawet nie zdrada... to apropos tego, że alkoholik sam nie będzie chciał wyjść z nałogu póki tego dna nie sięgnie. Z drugiej strony, jeśli ta lekcja życia - oszustwo ex, samotne macierzyństwo itd., nie wstrząsnęło Panią Doktor, to też chyba marne szanse, że sama podejmie pracę nas sobą. Bo przecież nie utrata Becketta - gdy ten odszedł przerwała terapię (bo po co?) i przeszła do długich wieczornych rozmów z ojcem dziecka o powrocie.

Chyba nie o taki rozwój chodzi. Przypomniała mi się akurat ta scenka:
Michelle Obama poszła kiedyś z mężem do restauracji. Kiedy tam byli właściciel wziął ją na rozmowę w cztery oczy, a jak wróciła Barack zapytał:
- Kto to był?
- Kolega ze szkoły, który się kiedyś we mnie kochał.
- Widzisz, gdybyś za niego wyszła, byłabyś teraz właścicielką restauracji.
- Nie Barack. Gdybym za niego wyszła on teraz byłby prezydentem.
Natomiast Beckett przy Pani Doktor stracił poczucie własnej wartości. Ona ciągnie go na dół. Jeśli lecząc się z tej toksycznej relacji dowie się o sobie kilku rzeczy, ok. Ale rozwojem bym tego nie nazwała. Nie w tym kontekście.

Spoko, nie muszę zaglądać, bo pamiętam... ale mimo wszystko nie porównywałabym się/tej historii do Becketta, a raczej do Pani Doktor. Ona mogłaby się przy wsparciu Becketta rozwinąć się emocjonalnie, poczuć bezpiecznie i zrealizować marzenia o domku z płotkiem, ale ma tak "zakuty łeb", że trudno przewidzieć, co musiałoby się wydarzyć, by sama chciała tych zmian, a nie tylko dla świętego spokoju od niechcenia. Skoro ani romans/zdrada z żonatym facetem, ani samotne macierzyństwo, ani odejście Beckatta ją do tego nie skłoniło. Beckett za nią roboty nie zrobi, co z tego, że studiuje te wszystkie książki psychologicznie, regularnie chodzi do psychologa itd., skoro efekt taki, że sam zaraz wpadnie w jakąś depresje albo w nerwicę.

EDIT: ostatnio, a raczej przedostatnio zaczęłam się spotykać z facetem, który jak się okazało miał problem z alkoholem i agresją po nim. Wystarczył jeden incydent, bym odwróciła na pięcie i zakończyła relację, mimo iż dotąd było fajnie, miło i przyjemnie. Kiedyś pewnie był chciała misia zmienić, sprowadzić na dobrą drogę a to wszystko w imię wielkich ideałów i prawdziwej miłości. Teraz natomiast wiem, że nie warto, bo i ja nie mam tak silnych fundamentów i narzędzi (sama jestem DDA), by móc taką osobę pociągnąć w górę, i najprawdopodobniej sama wpadłabym we współuzależnienie. Być może i Beckett przecenił swoje możliwości. Chciał dać Pani Doktor poczucie bezpieczeństwa i dziecku pełną rodzinę... ale napotkał na szereg przeszkód z jej strony. Nie da się ludzi zmienić na siłę.

Roxann daj spokój nawet podziękowania Becketta są dla tych którzy wskazali szansę i możliwe pozytywne rokowania dla związku:)

Ja myślę że z takich doświadczeń ludzie wychodzą na tarczy a nie pod tarczą co dzisiejsze wydarzenia obrazują najbardziej!

Tak, pierwszy związek miała po studiach dopiero. Była też później 2-3 lata sama. Po drodze pewnie jakieś zauroczenia. Jak to w życiu.
Ale ty napisałaś że ona miała "wiele luźnych związków i wielu kochanków", kompletnie nie wiem na jakiej podstawie. I oczywiście dodałaś - "bo przecież lubi ten sport".
Daj już spokój kobieto, bo zwyczajnie męcząca jesteś z tymi swoimi pierdołami. Albo mierzeniem innych swoją miarą.

Może jestem męcząca, ale wkurza mnie, że myślisz, że ludzie na forum to idioci i nie posklejają faktów i uwierzą na ślepo co piszesz nie ważne, że już n-ty raz kręcisz i mylisz zeznania.
Otóż przypomnę - sam w jednym i drugim wątku, przedstawiłeś tą panią, jako piękną, seksowną kobietę, mającą wielu adoratorów... która ma za sobą tylko luźne relacje, nigdy nie (za)mieszkała z facetem itd. Potem piszesz, że "znasz ją" i ona idzie do łóżka tylko wtedy, kiedy kocha (w domyśle: czyli Ciebie a o Pana Tatę nie musisz być już zazdrosny). A teraz nagle się okazuje, że ta kobieta pierwszego faceta znalazła dopiero po studiach... przez kilka lat była sama aż w końcu zainteresowała się takim przegrywam jak Pan Tata, była jego kochanką przez 2 lata i jeszcze pozwoliła mu zrobić sobie dziecko. W międzyczasie wypytywała koleżankę o Ciebie... a jak tylko okazało się, że jesteś wolny to zagięła parol...już chyba z desperacji. A co do tego, że lubi ten sport - sam pisałeś, że masz z nią kosmiczny seks, że kochaliście się codziennie itd. Rozumiem, że Ty ją w ten swat wprowadziłeś, wszystkiego nauczyłeś, a dziecko to z niepokalanego poczęcia...?
Toż to się kupy nie trzyma... zresztą jak niemal wszystko co tu mówisz...
Zresztą, skoro siebie uważasz za samca Alfę, to i może tak samo uważasz tą Panią, za piękną i seksowną kobietę, wokół której kręci się wielu adoratorów. Ale wszystkich po kolei odrzucała i wybrała akurat Ciebie - od razu wielka miłość i propozycja zamieszkania razem.
Ja to widzę inaczej: laska przez wiele lat nie mogła znaleźć faceta, w końcu dała się uwieść i zapłodnić jakiemuś żonatemu lowelasowi, nawet nie mając o nim jakichś podstawowych informacji, co już świadczy o wielkiej desperacji, ale jak ten na nią się wypiął, to zarzuciła sieci na Becketta, jako ostatnią deskę ratunku...

Szczególnie, że już taki Beckett zdaje się nie być w stanie funkcjonować bez pomocy psychologicznej. Chyba nie tylko ja odnoszę wrażenie, że jego wypowiedzi, to są głównie cytaty psychologa, zero tu już zdolności jakichś własnych przemyśleń/refleksji ot tak "na zdrowy rozsądek. Autor sam już przyznaje, że czuje się przeteoretyzowany i skutki tego są jakie są. Autor nie przyszedł tu by dostać jakieś rady, porozmawiać o swoich wątpliwościach, tylko po to by przedstawić swoją sytuację i podeprzeć je tezami i definicjami z książek, dodatkowo jeszcze przedstawić notatki skrupulatnie przygotowywane na kolejne konsultacje - wszelkie wyliczanki, porównania (tu głownie z Panem Tatą) itd. To wszystko powoduje, że ten cały wątek staje się jedna wielką groteską. Bo wypracowane opisy, przemyślenia Becketta, kompletnie mijają z tym co mówią fakty, konkretne zdarzenia. To tyczy się nie tylko Becketta (już chyba sztandarowy przykład, że przedstawiał siebie tutaj jako samiec Alfa), ale też Pani Doktor i Ojca dziecka. Nic tu się kupy nie trzyma... no chyba, że ktoś czyta wypowiedzi Becketta bez głębszej refleksji i po prostu przytakuje bo Beckett mówi "tak, jest, uwierz".
Ja zaczynam mieć wrażenie, że to zwykły troll.
Przypomniała mi się sytuacja sprzed kilku lat chyba, że też jakiś facet prosił bym opuściła jego wątek a nawet zabraniał mi się w nim wypowadać, kiedy mu wytykałam kłamstwa i nieścisłości, bo burzę jego przekaż itd Teraz też już stałam się niewygodna, ale tu nawet nie trzeba zbyt wiele wysiłku, by te nieścisłości wytknąć, zresztą odkryłam, że to "stary" Radeusz. Coś mi się zdaje, że Beckett już wcześniej był na forum, ale kompletnie już nie pamiętam jaki to był watek ale był tak samo pełen sprzeczności i psychologicznych cytatów.

Przepraszam telefon zmienia mi słowa

Roxann to "niebezpieczna" dziewczyna

Oczywiście przymusu posiadania rodziny oraz dzieci  nie ma jak kto chce i czuje to można zmieniać w sobie , a Ty to mogłabyś mieć trójkę dzieciaków spokojnie po za tym co będziesz robić dalej.
W pewnych momentach życia ( jak się oczywiście uczciwie pracuje nad sobą ) wybór jest bardzo jasny instynkt i te "nieznane siły wyższe " działają czasami w...rwiają. Wątpliwości,niechęci opory znikają niemal do zera nie ma tematu spokój nie ważne co się stanie byle nie uciekać od tego.

Twoje dylematy nie są mi obce to znaczy ja miałem i moja żona też je miała bo w sumie to były/są z nas dwa niezłe ziółka jak określiła nasze historia córka

Trudno mi powiedzieć, kiedyś może rzeczywiście sprawiałam wrażenie niedostępnej, "niebezpiecznej" dziewczyny, ale to wynikało bezpośrednio z tego, że nie pozwalałam nikomu przekroczyć mojej granicy komfortu. Okopywałam się murem, który pozwalał mi jakoś normalnie funkcjonować. Tyle razy musiałam udawać, że wszystko jest ok, że sama w to uwierzyłam, albo przyzwyczaiłam do takiego myślenia. Nie byłam przez to sobą dlatego też nie mogłam być szczęśliwa. Cholernie bałam się komukolwiek zwierzyć z tego co mi leży na serduchu, poprosić o pomoc. To są bardzo trudne emocje - mam wielki żal do rodziców a jednocześnie kocham ich nad życie. Wciąż potrafi mi się łezka zakręcić jak widzę partnerskie, ciepłe relacje między rodzicami i dziećmi. Ja w sumie się chyba nie dziwię dlaczego tak dobrze i komfortowo czuję się z partnerem o 15 lat starszym. Z jednej strony czuję to silne, męskie ramię, tą troskę i odpowiedzialność.. a z drugiej mogę sobie pozwolić przy nim na beztroskość, przestać być tą Zosią samosią … jedyny "-" jest taki, że z tego raczej dzieci nie będzie. Cóż, życie to kwestia wyboru...