Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Tzn. Ona może myśleć ja... ja... ja... a on bo mu bardziej zależy ma myśleć ona ona ona ?

Ja sie beckettowi nie dziwię, jest rozgrywany przez nią... przerabiałem to miesiąc temu. Zależy mu liczył ze coś tam ugra... robiąc teatralne gesty... ale nie zorientował się że to ona jest drapieżnikiem a ona ofiarą. On gra w jej grę i im szybciej się zorientuje że ona ma wszystkie figury tym mniej będzie cierpiał.

Myślę, że na siłę szukasz podobieństw Waszych historii.
Dla mnie one są jednak różne i inne jest podłoże nieporozumień. Oboje mieli problemy osobiste i sobie z nimi nie poradzili jako para i dalej nie radzą obrzucając się zarzutami że jedno nie zważa na uczucia drugiego... Autor jest narwany i reaguje bardzo impulsywnie, w każdym geście widzi coś podejrzanego, co ma świadczyć na jej niekorzyść czy umniejszyć jej starania do tego by było lepiej. Nic dziwnego, że w takiej atmosferze coraz bardziej oddalają się od siebie.
Niby coś tam sobie wyjaśnią a potem znów powtórka z rozrywki, jak wczoraj. Chyba nie powiesz, że reakcja autora była adekwatna do sytuacji?

Ja bym to rozegrał na zimno, On ma temperament... uważasz że Ona nie wiedziała że On jest napalony jak szczebaty na suchary na to spotkanie, że nie wiedziała na co On liczy, czego oczekuje? Myślisz że robiąc to co zrobiła nie zdawała sobie sprawy jaki będzie efekt? Doskonale wiedziała, jestem pewien że wszystko było mniej lub bardziej rozegrane i miało na celu dojście do miejsca w którym są obecnie. Ona udowodniła mu że jest kim Ona chciała żeby On był, dlaczego - bo chciała, bo go zna. Gdyby chciała, wiedziałaby co powinna zrobić żeby było OK, a także co zrobić żeby było zajebiście między nimi, ale tego nie zrobiła. Nie zrobiła bo jej nie zależy, bo ma to gdzieś.

Czy tak trudno było znaleźć dla niego godzinę, czy choćby piętnaście minut na rozmowę, czy to jest takie poświęcenie dla człowieka którego się choćby tylko lubi a nie mówiąc że kocha?

W punkt! Ja też na tych słowach żyję.

Czyżby?
Aż zacytuję wcześniejszą wypowiedź innej użytkowniczki, bardzo celną zresztą:

No Autor to dopiero zachowywał się wzorowo

Tak, ja jestem niewiele młodsza od niej i jej zachowanie jest dla mnie tak naprawdę "naturalne" w danej sytuacji. Ja również kiedy widzę, że druga osoba jest negatywnie nakręcona, czepia się o "nic", wymyśla niestworzone rzeczy bo coś jej się ubzdurało, również nie mam ochoty na gorąco udowadniać, że nie jestem wielbłądem, wdawać się w te beznadziejne i niepotrzebne dyskusje a raczej przepychanki słowne. Wole jak ona przełożyć rozmowę i porozmawiać na spokojnie, kiedy emocje opadną. A już tym bardziej kiedy sama mam gorszy dzień i potrzebuję psychicznie odpocząć.
Jak widać już po paru godzinach Autor też ochłonął, ale nie zaszkodzi by się z tym przespał. Nie zawsze chęć łagodzenia sytuacji tu teraz kiedy emocje buzują jest właściwe. To tylko może niepotrzebnie zwiększyć napięcie, "kwas".. a co za tym idzie systematycznie oddalać od siebie.

Ja wiem, że nie wzięła się znikąd, ale oboje na nią zapracowali. I tak jak słusznie zauważyłeś, nie potrafili się zgrać w fazie docierania. W tym wieku każde ma już wykształcony charakter, pewne przyzwyczajenia, też 'problemy'. Próba zmiany czy podporządkowania sobie drugiej osoby od początku jest skazana na porażkę. To że Autor w danej sytuacji by postąpił tak czy tak nie znaczy że ona tak musi robić. Też kwestia pojawiających się problemów... Autor nawet pisząc w tym wątku zaznaczył, że to były JEJ problemy, a więc w domyśle nie dotyczyły czy też nie powinny dotyczyć ich relacji, a jednak miały wpływ. Podobnie problemy Autora, które z jednej strony go przerosły na tamten moment, ale zamiast "na chłodno" do nich podejść swoje frustracje wylewał na partnerce... tam od początku nie zagrało, jak tylko przyszło zejść trochę na ziemię i zmierzyć się z prozą życia. A już licytowanie się kto kocha bardziej, czyje uczucia są ważniejsza, kto bardziej się stara... kiedy ten związek od początku to kołowrotek emocjonalny i jakaś niezrozumiała walka o pozycję, to już naprawdę słabe...

Ale ja właśnie o tym mówię, było fajnie jak fruwaliście te 30 m nad ziemią, motyle euforia, szybkie deklaracje, zamieszkanie razem i nagle trach... Jakieś zewnętrzne, prywatne problemy zburzyły sielankę. A wiadomo, jak się pojawiają problemy, to ochota na amory spada, co mogłeś źle odczytać, że jej nie zależy. Doszły Twoje, zacząłeś jej robić wyrzuty i wyszło jak wyszło. Bo każda kłótnia, pretensje Was oddalały, brak zrozumienia zrobił swoje.
Dlatego uważam, że Twoja sytuacja jest inna niż john.doe80, i może nie wszystko stracone. Tylko musisz opanować swoje "narwanie", bardziej zaufać i też okazać więcej empatii... oczywiście ona też. Bo jej zachowanie raczej nie wynika z tego, że jej nie zależy, tylko sama potrzebuje wsparcia wyrozumiałości a nie ciągłych przepychanek i podejrzeń, zarzutów.
Przeprosiłeś - super. Ona też Ci wszystko wyjaśniła.
Także weź głęboki oddech i spróbuj opanować emocje a może będzie dobrze.

John ale o czym Ty piszesz? Czytając posty Autora nie sposób nie zauważyć, że jest w gorącej wodzie kąpany i sam to przyznał. Co zatem masz na myśli mówiąc, że będzie blefował? Udawał, że jest stabilny emocjonalnie? Jeśli tak to ok.
My tu znamy tylko jego stronę, a on o niej wypowiada ogólnie ok. Przyznaje, że reaguje zbyt pochopnie itd. Ostatnia sytuacja przykładem.
Jeżeli sam ma problemy emocjonalne, to fakt, lepiej żeby dał jej spokój, bo ona jeśli teraz ma problemy rodzinne, nie potrzebuje scen z jego strony.
Być może ta chemia która była na początku to za mało, zbyt różnią się temperamentami, potrzebami... Kryzys zjawił się dość szybko i to chyba zweryfikował.

Mam na myśli wyprowadzenie się, wcale nie chciał odchodzić na co wskazywała sytuacja... podniósł tylko stawkę licząc że ona się zmieni.

Podobno tylko kryzys jest wstanie nas zmienić...

Uważam, że robienie sobie przerwy w związku jest czymś jeszcze gorszym niż rozstanie. To takie dobijanie na raty tej strony, której zależy bardziej.
Źle się stało, że zgodziłeś się na przerwę. Należało albo zerwać, przeciąć wrzód od razu, natychmiast, albo zostać i naprawiać wasze relacje.
Tymczasem wy urzadxiliscie sobie separację i w efekcie wyszło, że  ani to pies, ani wydra. Ty nie wiesz jak się zachowywać, siedzisz w domu jak na żarnach i układasz różne scenariusze. W zależności od nastroju raz wydaje ci się, że będzie dobrze i chcesz dalszego ciągu, a za chwilę najchętniej pieprznalbys tym wszystkim, by mieć w końcu święty spokój.

W efekcie wyszło na to, że ona wcale za tobą nie pobiegła. Ty pokazałeś, że stać cię na to, że w każdej chwili możesz odpuścić i myślałeś, że osiągniesz przez to nie wiadomo jaki to efekt ( tak jakbyś się targował o cenę), a ona powiedziała ok, skoro ci nie pasuje, to trudno, twoja decyzja, ale wróćmy może jeszcze do tematu za kilka tygodni.
W czasie tej separacji ciągle jednak mijacie się i jakoś ciężko jest wam spotkać się w takim momencie, żebyście oboje byli gotowi do kontynuacji na zdrowych zasadach.
Godząc się na te przerwę sam sobie urzadziles jazdę bez trzymanki, czyli życie w oczekiwaniu i w napięciu.
Jeśli wrócicie do siebie, to rzecz jasna na określonych warunkach, tyle tylko że w waszym przypadku nie wiadomo kto komu będzie te warunki stawiał, może wyjdfzue miszmasz  .
Dobrze, że chociaż tutaj możesz troszkę się wygadać i wyrzucić z siebie pewne rzeczy.

Usłyszałem właśnie przez telefon że jest pozamiatane.

Tak, jest wulgaryzm ale stabilnie.

Nasze zdrowie. Again.

Obserwowałem temat z boku w milczeniu z wkręconymi palcami w imadło, bo tak mnie świerzbiło, żeby coś napisać,
bo już momentami mnie dosłownie nosiło jak czytałem tu historie nie z tej ziemi wypisywane przez nasze drogie koleżanki.
Sytuacja od początku do końcu sztampowa i tak schematyczna, że nawet trzynastolatek by się w mig połapał co tu się odwala,
no już motyw z odwołaniem spotkania i brakiem czasu na rozmowę, to nie wiem, ślepemu i głuchemu by oczy i uszy otworzył.
Ale mówię - siedzę cicho, nic się nie odzywam, zobaczymy jak to się skończy - a w zasadzie to kiedy, bo jak, to wiedziałem już trzy strony temu.
Szkoda chłopaka, że dał się wodzić za nos i robić z siebie durnia do wczoraj, ale jest przynajmniej nadzieja, że pozostali wyniosą naukę
i kiedy ktoś inny przyjdzie na forum po poradę w podobnej sprawie, to usłyszy od razu jak się sprawy mają i co w związku z tym należy robić,
a czego robić pod żadnym pozorem nie wolno, żeby na koniec się nie czuć tak, jak dziś się czuje bohater tego i setek podobnych wątków na forum.

Oczywiście on i tak nie wierzy, że to już koniec... oczywiście zaraz ktoś mu doradzi, żeby odczekał i jeszcze zawalczył, bo to nie jest tak jak myślisz...
Oczywiście że tak właśnie jest i nie ma na co czekać, bo za tydzień dwa do miesiąca góra, panna już będzie się bujać na mieście z następnym,
który lada dzień wyskoczy jak królik z kapelusza, a jak znam życie, to najprawdopodobniej już tam gdzieś majaczy na horyzoncie.
Cała historia od samiuśkiego początku do samiusieńkiego końca, to klasyka gatunku opisywana w podręcznikach dla klas I-III szkoły podstawowej,
a tu staremu dziadowi zrobili sieczkę z mózgownicy ckliwymi bajkami z mchu i paproci o śpiącej królewnie i złym niedobrym księciu,
które musiały tak się skończyć i chyba dla nikogo to nie jest żadnym zaskoczeniem, więc tym bardziej nie rozumiem po co było go mamić...

Najpierw musiałaby być. Wywalanie złych emocji na partnera o miłości nie świadczy.
I po raz setny- może Ona miała tak samo- ale za mało danych i z 2 ręki by wyciągać takie wnioski.
Autorze wierzę, że żle Ci teraz, ale Cię nie pogłaszczę- bo masz 38 lat i w poprzednich związkach, idę o zakład- było podobnie. I w nastepnych też będzie. jeśli czegoś nie zrozumiesz.
Ale to Twoje życie- zrobisz jak uważasz.
Największą bajką jaką można Ci powiedzieć: Nie martw się, jak trafisz na właściwą kobietę- wszystko się ułoży. Czytam to czasem na forum i nóż się w kieszeni otwiera.
A tu nie chciałam pisać, może i nie było czego ratować- bo zaufanie padło, bo być może 38 letnia kobieta zobaczyła, że weszła do tej samej wody again..
Powodzenia w każdym razie.

Nie oczywiście że nie spotkasz jej na mieście z innym..Przecież do klasztoru wstąpi.
Może i powinnna "odłogiem" chwilę poleżeć, ale umówmy się, rzadko tak bywa... i to nie znaczy, że ktoś był wcześniej.

Walec przejechał i nie pytał kogo rozjezdza. Przykro mi, zostalas nalesnikiem.

Anderstud ma rację, nigdy w historii ludzkości taka sprawa nie potoczyła się inaczej, a Panie wolą krzyczeć o stereotypach niż głosić prawdę. Ehh może kiedyś będzie ten dzień, w którym nastanie szczerość .

Z tym, że gdyby tak bardzo na Ciebie leciała to by żadnych wątpliwości nie było. Jedyna szansa by coś wzbudzić to mieć ją w d i znaleźć inną jak najszybciej.

Tylko proszę Cię nie dyskutuj z tym, zgódź się z nią i pożegnaj.

To zacznij tak robić, bo raz ze 99% kobiet tak robi, a to ich domeną są uczucia i empatia ponoć, a dwa ze skoro jest szansa, ze jej to zaimponuje, to przecież nie uczyni jej krzywdy. A plaster... no cóż, pomysl, ze plaster też mial plaster i moze Ty nim jesteś.

To pomyśl, że to jest JEDYNY sposób, żeby przerwać to toksyczne tango.

Pora na celibat zatem.

Auc, no to nie zostaniesz jej "krolewiczem" i nieuratujesz tej "księżniczki ". Ale jaki podała powód tego ochłodzenia ... czyżby różnica charakterów? ;-/
... ona nie jest gotowa na związek? ;-)
...nie spełniasz jej oczekiwań? ;-)
... jej jest dobrze być singielka bo moze ona nie chce brać na siebie odpowiedzialności za życie z partnerem,  nie chce konfrontacji,  mieszanki różnych emocji ,woli żyć bezpiecznie,  bez kompromisów i czekać na tego jedynego, fantazjowac na temat związku z mężczyzną. ;-)
Gra trwa, możesz ją przerwać lub "gonić króliczka ". Oboje dorośli ale czy dojrzali...

Z tego, co napisałeś zrozumiałam, że spotkacie się dzisiaj vwieczorem, żeby pogadać chwilę i zabrać jakieś swoje rzeczy. W takim razie mam nadzieję, że napiszesz nam, jak przebiegło to spotkanie.

O nic nie proś, do niczego nie namawiaj, nie tłumacz się, nie kloc się i nie rozdzieraj szat.
Po prostu trudno, stało się, to nie kryzys tylko koniec.
Jeśli chodzi o moje zdanie, to ja uważam, że ta kobieta rządzi po prostu strach, że znowu wpakowała się w coś, co jej nie służy. Wcześniej była z jakimś facetem i niestety odchorowala tamten związek, a w spadku odziedziczyła nerwice lękowa, która uaktywniła się przy tobie, po twojej wyprowadzce. Uważam, że ona ma wiedzę na temat tego, czym są toksyczne związki i czym grożą ( pisałam już o tym wcześniej) i dlatego będąc osobą świadoma wszystkich tych zagrożeń woli dmuchać na zimne. Ona ma po prostu uraz i jeśli moja teoria jest słuszna, to podejrzewam, że przez jakiś czas będzie chciała być sama.

Podrzymuje też moje zdanie, że nie powinieneś zgadzać się na żadną przerwę. Należało wtedy w lutym całkowicie zerwać albo zostać z nią i wspólnie z nią pracować nad waszą komunikacja w związku.
Przerwa była zabójcza i dla ciebie, i dla niej.
Wyciągnij z tego wniosek, by w przyszłości już nigdy więcej nie bawić się w żadne tzw separacje.

Tak, rządzi strach, ale wg mnie przed bliskim związkiem z jego wszystkimi emocjami, również negatywnymi, z którymi sobie nie radzi. Nie uważam żeby nasz związek był toksyczny w typowym tego słowa znaczeniu. Po prostu przyszedł kryzys, z którym nie daliśmy sobie rady. Nie rozwiązaliśmy go, odsunął nas od siebie. Ja naprawdę próbowałem, ale nie umiałem do niej dotrzeć. Do dziś mam wrażenie, że kompromisy sprawiają jej problem. Mimo że widzi swoje błędy.
Jeśli chodzi o jej poprzedni związek to też nie był toksyczny. Trwał kilka lat, ale był dość luźny, rzadko się widywali. W końcu okazało się że jest oszukiwana, facet ma inną kobietę.
Jeszcze poprzednie związki również trwały długo, ale były w zasadzie na odległość.
Byłem pierwszym facetem z którym zamieszkała i z którym chciała dzieci. I moim zdaniem okazało się, że ta bliskość jest dla niej nie do przeskoczenia, nie z jej niezależnością, potrzebą przestrzeni, trudnością w wyrażaniu emocji i ucieczką od problemów - wszelakich.
Uważam tak jak Iwona40, Ona ma lęk przed bliskością. Wyniesiony z dzieciństwa, wychowywały ją samotna matka z babcią, dużo pracująca i niedostępna. Można powiedzieć że książkowy przykład.

Jak tam beckett?
Jesteś w niebie, czy w piekle?

Ciekawe czy to niebio, czy piekło ;-))
Intuicyjnie mi ten scenariusz podchodzi pod niebiańskie początki piekła.

Hej,

Miałem ciężki dzień w pracy od 7 rano do 20.00 na pełnych obrotach dziś.
Zadzwoniła wczoraj dopiero o 21.30, wróciła z kliniki (jest lekarzem), miała full pacjentów. Ja nie chciałem tak późno przyjeżdżać, ze względu na ważny dzień w pracy dzisiaj. Zbieranie moich rzeczy plus rozmowy i zrobiłaby się druga w nocy. A ona też od rana w pracy.
Pogadaliśmy przez telefon. Odsuwa się ode mnie, bo nie dawałem jej przestrzeni, której ona potrzebowała żeby się do mnie zbliżać. Gdy ona się zbliża w swoim tempie, gdy zaczyna mi ufać, ja zaczynam naciskać, mieć oczekiwania, których ona jeszcze nie jest w stanie spełnić, robią się kwasy, moje pretensje, poczucie odrzucenia, zranienia. Generalnie negatywne emocje. Patrz - akcja w sobotę z moimi pretensjami. Credits goes to Ela2010 - moja eks mówiła że myślę wyłącznie o swoich potrzebach, swoich uczuciach, nie myślę o niej, nie słucham jej, nie czuje się bezpiecznie przez to i że nie może mi zaufać. Inna rzecz, że ja też nie czuję żeby ona myślała o moich uczuciach. I tak to się kręci...
Na razie stanęło na tym, że postanawiamy ochłonąć ze złych emocji i zobaczyć co dalej.

P.S. latasz albo latałeś w płaskich?

Ach cholera, pięknie by było

Tymczasem, tak na marginesie, atakuje mnie eks sprzed ponad roku. Czy naprawdę ja muszę mieć tak posrane życie? Oczywiście nic tam już nie ma.

Jakby mi kobita taki tekst sprzedała jedyne co by mi przyszło do głowy w odpowiedzi to "k...., o czym ty do mnie rozmawiasz?" Ostatnie zgłoski wypowiadałbym pewnie z zadyszką, bo oddalanie się biegiem w kierunku wprost przeciwnym do takiej pani w moim wieku wymagałoby trochę wysiłku fizycznego.

John, Twoja kobieta nie dawała Ci  ciepła, uczucia- emocjonalnie zimna była? - być może. Becket tego nie napisał.
Chodziło o zainteresowanie  jego potrzebami w danej chwili raczej. Twoja Pani miała do Ciebie 0 szacunku- co opisałeś niedawno.
Tu nie wiemy czy tak było.
Może i masz rację- pewnie masz, że On tego związku nie uratuje- ale bardziej chodzi teraz by zobaczył swoją postawę, bo pewnie wejdzie w kolejny- a tam może być to samo. Chodzi o to, czy traktujemy partnera jak rodzica, który ma nam zapewnić to czego brakło w dzieciństwie- czyli przyduszamy- czy chcemy normalnych rzeczy, czyli szacunku i troski- jak o dorosłego człowieka- ważne by to rozróżnić i zastosować.

Czy tylko ja widzę turkusowy i szmaragdowy, a reszta upiera się że to niebieski?

Jak ktoś nie czuł się odpowiednio doceniany, szanowany w dzieciństwie to będzie miał takie tendencje by partner to zrekompensował..
Ale jak o tym wiesz, możesz ustawić to na zdrowych torach.

Chyba mówimy tu o 2 różnych rzeczach- Panowie kombinują czy bitwa jest do wygrania- może i już nie jest- bo są symptomy wycofania-tylko że z każdej porażki powinna być jakaś nauka.

Masz rację różne kobiety, różni faceci ale tekst ten sam. Powiem Ci więcej, ten tekst jest tak ograny i uniwersalny, że sam parę razy mówiłem, moi znajomi go używają, to jest takie owinięcie gó**wienka w papierek bo wtedy mniej śmierdzi. Mamy takie odczucie, że asertywność by partnera za bardzo zabolała... Jedna z dziewczyn która sypiała ze mną od kliku miesięcy, przy mnie mówiła to swojemu partnerowi.

Myślę, że jeśli Beckett trafi na kobietę której naprawdę będzie na nim zależało to przepracują jego "jazdy", dlaczego  bo będzie zależało i będzie chciała? Kobiety walczą o swoich pijaków, zdradzaczy, załamanych chu**jków, nierobów... to myślisz że gość taki jak beckett nie zasługuje na walkę o niego... Moim zdaniem trafił na dziewczynę która bardzo ceni sobie stan w jakim jest i celebruje to bycie samej...

Zaraz, zaraz. Mówimy tu o 2 różnych rzeczach. To co opisujesz to jakaś dysfunkcja, wywołana deficytem w rodzinie. Z konkluzją się nawet zgadzam
Tylko że, autor chce od Kobiety tego czego chce każdy mężczyzna - ciepła, starania, troski (ja też tego chce) a nie przerzucania swoich zwichrowanych emocji na niego.
Co ma znaczyć tekst o braku "przestrzeni" by ona mogła się zaangażować? Dla mnie jest to jawny symptom wycofania jak stąd na alaske.
Proces zamykania tego już dawno trwa. No może jeszcze występują przedagonalne podrygi, ale to już trup a trupa nie wskrzesisz.
Ona sama nie wie czego chce, ale To on musi przy niej być, trwać, przyjeżdzać w nocy, rozmawiać....być przyjacielem.

Zgadzam się, że Becket powinien sprawę przemyśleć. Sęk w tym co? Swoje potrzeby czy raczej sposób ich komunikacji bo jeśli coś tu nawaliło to raczej to ostatnie.
Dorośli ludzie siadają i rozmawiają jak mają problem a nie wymyślają cuda wianki na kiju o dawaniu przestrzeni której to brak nie pozwala jej się zaangażować.
Przytocze fragment wypowiedzi historii mądrego kolegi który świetnie ilustruje moją myśl.

To tylko przykład, ale pochylmy się.
On mówi o swoich potrzebach - jasno i kulturalnie je komunikuje, mówi, że jest gotowy na zmianę,  a ona żali się, że ma ją gdzieś i jej nie słucha. Więc pytam to jest dojrzałość?

Dojrzała emocjonalnie Kobieta odpowie tak:

"Rozumiem, że tak się czujesz - zastanowie się nad tym, ale chciałabym żebyś wziął też pod uwagę moje uczucia"
Nie płaszczy się przed gościem, ale jednocześnie akceptuje fakt, że jemu czegoś brakuje - obiecuje się zastanowić

i wtedy on mówi

"Oczywiście, rozumiem. Twoje uczucia są dla mnie ważne - przemyśle to"

Mija pare dni. Kupują butelkę dobrego winiacza, siadają do stołu i rozmawiają.
W zależności od efektu kończą w łóżku albo przytuleni na kanapie. Ewentualnie, każdy idzie w swoją stronę.

Brzmi jak romantic love z bajki o kopciuszku?

Daj jej odczuć stratę, bo w tej sytuacji ona może mieć innego i jednocześnie Ty też jesteś zawsze jej.