Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

A jak to jest na co dzień - jak często do siebie dzwonicie, piszecie i kto częściej dzwoni? Jak często spotykacie się i kto wychodzi z inicjatywą spotkania?

Odpowiada jej tak duża częstotliwość spotkań + kontaktu telefonicznego? To jest aż dziwne dla jej typu osobowości... Nie było tak wcześniej, że to Ty częściej dzwoniłeś czy inicjowałeś spotkania, ale ostatnio to się trochę zmieniło (przez jej wyrzuty sumienia związane z tym co powiedziała o ex )?

Ale skoro spotykacie się prawie codziennie to po pracy ona ma mało czasu "dla siebie", bo widzi się z Tobą. Nie jest z nią aż tak źle. Dla tego typu osób często optymalnie jest spotkać się 2x w tygodniu.

I tak też spotykała się we wszystkich poprzednich związkach.
Byłoby dobrze, jakby nie miała lęku i ataków paniki. Ma konflikt wewnętrzny.

Wcześniej, jakoś w maju, spotykaliśmy się dużo rzadziej. Miałem wrażenie że jak za często się widujemy, to wtedy ma odpływ, zamyka się w sobie. I mówiła o tym lęku właśnie. Lęk był powiązany z odsuwaniem się ode mnie. Dlatego wtedy widywałem się z nią rzadziej.

Mam swoje potrzeby i oczekiwania, nie mogę z nich zrezygnować. Ja i tak wykazuje się cierpliwością, wyrozumiałością i opieką.

Oczywiście, mogę ja zostawić i powiedzieć "wróć jak się ogarniesz". Ale wtedy się nie ogarnie. Zostanie w swoim marazmie a po jakimś czasie znowu zacznie się ze mną kontaktować.
I powtórzymy scenariusz.

Czas działania jest. Albo w jedną albo w drugą.

A skąd wiesz? nawet te 10 dni co wyjechałeś, byłeś w kontakcie..

Ty za nią życia nie przeżyjesz, nie wyleczysz się za was dwoje, a tłumaczenia "paliłem... ale się nie zaciągałem", aż bolą... bo jak możesz być aż taki zaślepiony.

Chcesz zrobić sobie z życia szambo to ciągnij to dalej, na końcu czeka Cię nagroda w postaci kopa w krocze.

Bywały telefony zebym przyjechał. Póżnym wieczorem.

John. Ja za nią na terapię nie pójdę.

A na żywo opowiedziałeś kumplom tą historię? Czy ktoś kiedyś powiedział Ci jak wygląda to z boku? Czy może sam zastanawiałeś się co byś poradził komuś gdyby On był w takiej sytuacji?

Jeżeli ona faktycznie ma nerwicę lękową to wcale nie jest taka nadinterpretacja. Chyba, że Ty mylisz stres lub jej rozdrażnienie z napadami lęku - wtedy sprawa wygląda inaczej.

Są rózne natęzenia nerwic. Jej jest do opanowania, neospasmina pomaga. To nie jest silne. Ale jest.

Jakby "tak bardzo miała mnie dość" to nie spotykalibyśmy się. Ja nie spotykalbym się z zimną i niechetną mi kobietą. Ma mnie dość, ale chce się widywać, bawić w rodzinę, przytulać i kochać ze mną? No tak to nie działa.

to trudne, ale jedyna droga to dać jej wolność od siebie..
ryzykując, że nie wróci
zapewniając o przyjażni- bo jestem przekonana że za prawdziwą miłością stoi.
Kochasz? to pokaż to.
Matka ją naciska, przyjaciółka ją naciska..Ty też.
Chyba najswobodniej czuła się przy tamtym..

Dałem jej wolność już raz. Wróciła. Nie chcę już huśtawek, rozstań i powrotów. Ewentualne rozstanie powinno być już definitywne.

Nie dałeś jej pełnej przyjażni wolności, tylko dostała karę oddalenia. To nie to samo.
Piszę to, bo o miłości tu mowa- a to jest  dużo więcej niż chcieć kogoś mieć na swoich zasadach.

Tak czy inaczej - skoro już wiemy, że nie odpuścisz - zluzuj trochę znajomość. Niech ona sama dotrze do swoich myśli. Ma osobowość unikająca, więc doceni to, że dajesz jej więcej wolności.

Edit: jak czytam historie Becketta to jego podejście przypomina mi bardzo pewien wątek, który tu kiedyś obserwowałam: ratować żonę z toksycznego romansu czy sobie odpuścić?
(Czy coś takiego)
Autor Piotr miał podobne podejście do Becketta i tak samo usprawiedliwiał swoją biedna zone

Nawet z tego co Beckett pisze wyłania się obraz kobiety która manipuluje wszystkimi. Beckett plasterek zamykający usta zrzędzącej matce, Pan niania, bolec, KOwiec domowy, cieć - utrzymywany za pomocą dopracowanej przez ponad 20 lat aktorskiej gry ...

Czy przypadkiem Beckett nie chce ją "uszczęśliwić"/zmienić na siłę?

Nawet jeśli dopnie swego i z nią zamieszka w tym wymarzonym domku z ogródkiem, czy to da mu gwarancję, że ta kobieta będzie szczęśliwa i spodoba jej się takie życie? Skoro przez 20 lat swego dorosłego życia żyła jak wyżej? Moim zdaniem nie. I prędzej czy później się rozstaną, ewentualnie ona zacznie przyprawiać rogi Beckettowi, bo z tamtych emocji na pewno nie zrezygnuje.

Raz spróbowała "prawdziwego związku" ale szybko jej to przestało pasować i wróciła do tego co jej znane i w czym się czuje komfortowo i bezpiecznie.
Czy nie lepiej zostawić ją w spokoju, niech żyje jak chce?

Szybciej Beckett zrobi doktorat z psychologii, niż ta panna da się "zamknąć" w tradycyjnym związku.

Roxann

Bo ona POWIEDZIALA , że chce dzieci, dom z ogórkiem , ślub bla bla bla...beckett trzyma się tego. Z tym, że mówić , że chce się czegoś a faktycznie tego chciec to dwie inne bajki...

Dobra jest; aż dziw, że nie wpadła na to, że podczas trudnych rozmów może mieć narkolepsję.

A ona jasnego komunikatu nigdy nie da, tylko będzie lawirować... bo co miałaby powiedzieć? "Słuchaj, nie nadaję się do związków, lubię seks bez zobowiązań, jesteś dla mnie dobry, doceniam to ale prędzej czy później i tak Cię zdradzę... i w ogóle nie ma sensu byśmy znów razem zamieszkali bo ja tak żyć jednak nie chcę. Jeśli chcesz, możemy się bawić w tą niby rodzinę, ale na mich zasadach".

Btw. skoro ona nie ma nawet Internetu, to gdzie ona tych wszystkich swoich kochanków na niezobowiązujące randki poznawała?

A tak, Beckett wspominał, że od pacjentów w trudnej sytuacji nie brała pieniędzy

No dobrze, let's play a game. Jestem taką panią Doktor. Nie "tą", ale mam podobne cechy osobowości, miałam romans, kochałam tamtego faceta, próbowałam stworzyć związek z takim, który kochał mnie, i wybić sobie tamtego żonatego ze łba. Czytam Was od dawna, zarejestrowałam się, może odpowiem Wam na pytania, które możecie mieć, może Wy pomożecie mi, a wszyscy razem wtłuczemy mądrości do głowy becketta. Bo ja się z Wami zgadzam, z większością z Was w każdym razie. On nie ma szans. Ale z drugiej strony załamuję się czytając o sobie (bo serio czytanie o niej to jak o sobie) i nie widząc szans dla siebie. Nie, beckett, Ty nie jesteś tą szansą. Ty jesteś przyczyną tej nerwicy. Też miałam takie emocje w sobie. Ona chce, naprawdę chce. Ale to w niej po prostu nie zagra. Uspokoi się, ale nie przy Tobie.

Wiesz, gdyby tak było, to spotykalibyśmy się wyłącznie późnymi wieczorami na całonocny seks.
Zasłaniałaby się dobrem dziecka i tym, żeby mu nie mieszać w głowie póki nie podejmie decyzji.

Nie byłoby tego naszego życia rodzinnego, spędzania mojego czasu z dzieckiem (często tylko we dwóch, bo mamy swoje własne, męskie zajęcia) obiadków u mamy, gotowania mi obiadów, prania i prasowania moich ciuchów, wspólnego odwiedzania znajomych...no kuźwa, jednak normalnego życia pary.
I wiem co piszę, bo moja więź z dzieckiem jest dla niej bardzo widoczna i wie, jaką sytuację stworzyliśmy. I martwi się tym bardzo. Mały jest dla niej najważniejszy na świecie. Gdyby chodziło tylko o seks plus posiadanie gacha dla dowartościowania się i rozrywki, to zostałbym odcięty od dziecka. A ja nadal jestem przyszywanym tatą na pełen gwizdek. Z jej poparciem i ciepłem w oczach jak patrzy na nas dwóch spędzających czas razem. Dziś młody zasnął w łóżku wtulony we mnie, patrzyła na nas z uśmiechem. Co więcej..zdarza jej się mówić "nasze dziecko", "patrz jak nasze dziecko wyrosło", itd.
Tak się nie zachowuje osoba którą próbujesz przedstawiać. Oczywiście, możemy zrobić z niej wyrachowaną psychopatkę, która nawet dziecko wykorzysta żeby zatrzymać przy sobie gościa, który daje jej poczucie własnej wartości i dobry seks. Proszę bardzo, ale ja się z tym nie zgodzę.

To już było. Początki naszego schodzenia się tak wyglądały. Dałem jej wolną rękę, sama się zbliżała. Sytuacja która jest teraz, czyli codzienny kontakt i widywanie się przez 4-5 dni jest ewolucją której nie ja nadawałem tempo. To ona się zbliżała i zbliża od tych ponad 2 miesięcy. Nie zamierzam się ponownie cofać do tamtego etapu, bo Ona tego nie chce, a ja nie zamierzam się bawić w ciągłą zabawę w przybliżanie i oddalanie się.

Jej wizyta u psychologa pozytywna. Generalnie nie będę się rozpisywał, bo nasze tu forumowe zabawy w psychologów dały takie same wnioski. Plus jej lęk - spowodowany konfliktem wewnętrznym spowodowanym decyzją z wchodzeniem w nieznany obszar bliskich relacji. Decyzja na życie, małżeństwo, dzieci. Związek do końca. Bo jak ognia boi się rozpadu małżeństwa ze względu na to, żeby nie zrobić krzywdy swojemu dziecku i zostać samotną matką z dwójką dzieci z różnymi ojcami.
Tyle wstępnej diagnozy. Ma kontynuować terapię. Chce.

Mnie martwi co innego. Zacząłem się wycofywać. Nie mam takiej potrzeby bliskości, nie inicjuję, a jej przytulanie się i szukanie kontaktu przestało mi dawać taką radość, raczej niepokój. Seks również nie jest pełen otwartych doznań z mojej strony. To trwa od czasu jak usłyszałem o "więzi emocjonalnej z eksem". Jestem zblokowany.
Dziś było jej przykro z tego powodu. Chyba czuje co jest na rzeczy. I dlaczego.

Mi też jest przykro. Że popsuliśmy tak wiele.

Dokładnie tak. Gdy tylko Beckett głośno upomni się o swoje, rozstanie jest nieuniknione i dopiero to będzie prawdziwy sprawdzian
tego o czym on tu sobie słodko od roku czasu pierdzieli popadając w błogostan za każdym razem, gdy tylko wypowiada jej imię.
Jeszcze niecały miesiąc temu czytałem w tym wątku o wielkich planach, zakup działki, budowa domu, drugie dziecko, ślub, alleluja...
a dzisiaj czytam o starym, żonatym, dzieciatym, bezrobotnym lowelasie, za którym ona oczy wypłakuje, ma z nim więź emocjonalną (WTF ?!!)
i omal do niego nie wróciła dwie godziny po tym jak zamknęły się drzwi za Beckettem z którym podobno tworzyli rodzinę. Kto tak postępuje?
Inteligentna i wykształcona 40 letnia kobieta, która kocha i której zależy? Beckett synu ojca, czas się obudzić i przetrzeć w końcu oczy.

Jeden człowiek nie jest w stanie kochać za dwóch. Popłynąłeś, trudno, zdarza się, ale zrozum - twoja kochana żabcia ma ciebie w dupie.
Wasza relacja w obecnym kształcie jej odpowiada (jeszcze Beckett, jeszcze...) a to co ty chcesz ona ma gdzieś i nic więcej już nie wyrwiesz,
ani siłą, ani płaczem, ani groźbami, ani prośbami, ani staraniami, ani odsuwaniem się od niej w nadziei, że to ją zmotywuje. Nie będzie tak.
Chcesz wiedzieć jak będzie? Będzie tak, że dopóki ona nie musi robić niczego, żeby dostawać to czego chce, możecie sobie "być razem".
Gdy tylko zaczniesz utrudniać i komplikować, odstawiać te swoje szopki z oddalaniem przyciąganiem (człowieku ile ty masz lat, no błagam...)
żabcia uzna że to wszystko jednak nie ma sensu, że chciała, że próbowała, ale się zawiodła, no że w sensie to ty ją zawiodłeś najbardziej,
sobie oczywiście nie mając nic do zarzucenia, pożegna cię ozięble słowami - nie dzwoń do mnie więcej i nie próbuj się do mnie zbliżać.

I tak to się mniej więcej odbędzie, pytanie tylko kiedy, ile jeszcze wytrzymasz udając, że nie widzisz i nie rozumiesz co się wokół dzieje...

Beckett będzie w tym bagienku siedział póki będzie miał z panną satysfakcjonujący seks. Podejrzewam, że od początku był to główny czynnik, który spowodował, że Beckett stracił głowę. Sam wspominał z podekscytowaniem i dumą o codziennych maratonach
Panna wie, że jest w tym dobra, lubi ten sport do tego ma wysokie libido, więc póki ma Becketta pod ręką a ten za bardzo nie "podskakuje", to korzysta. Będąc zapracowaną samotną matką z dzieckiem zapewne nie tak łatwo znaleźć kochanka (szczególnie bez Internetu), niby ma tego Pana Tatę, ale coś tam znów nie pykło, to i Beckett wrócił do łask.
Tyle, że do Becketta coś w końcu zaczyna docierać:

Zresztą pisałam wcześniej, że nie wyobrażam sobie, jak on może po czymś takim przytulać jakby nigdy nic tę kobietę czy uprawiać z nią seks... bez żadnej refleksji.
Podejrzewam jednak, że tym "bardzo jej przykro z tego powodu" znów sobie go urobi.

Zaraz zaczniecie mnie tu wspierać w trzymaniu się tych emocji (a raczej ich braku).

Chciałbym, ale nie panuję nad nimi. Jestem jak chorągiewka. Nie umiem pokierować własnymi uczuciami.
A na racjonalne wybory jestem zbyt słaby. Ten związek zmienił mnie w kluchę. Co samo w sobie świadczy o jego jakości.

Według mnie przechodzisz przez emocje podobne do osób zdradzonych czy/i porzuconych, które w pierwszej kolejności walczą jak lwy o partnera, wypruwają sobie flaki by zatrzymać ich by udowodnić sobie i światu, że są lepsi od tamtej/tamtego... że to co was łączyło to prawdziwa miłość i ona wszystko zwycięży, a tamto to pomyłka, winy szukacie tam gdzie jej nie ma byleby wszystko zracjonalizować, ale kiedy już osiągacie swój cel (panna wróciła i zaczyna starać), emocje opadają i zaczynacie się zastanawiać, czy to ma sens, czy ja tego naprawdę chcę? Czy warto?

Dokładnie. Nic dodać nic ująć.
Niestety znam to z przeszłości swojej.

Najdojrzalsza decyzja to chyba jednak byłaby obecnie taka, żeby odciąć się od siebie na jakiś czas zupełnie. Przemyśleć wszystko, zająć się swoim życiem, własnymi emocjami, wrócić do siebie prawdziwego i ewentualnie dopiero zastanowić się, czego chcemy tak naprawdę.
To byłoby też najbardziej odpowiedzialne wobec dziecka - bo tak, przez myśl przechodzi mi że jak ją odzyskam, to przestanę chcieć. Bo znam te emocje, które mam teraz.

Jak teraz o to poproszę, to uszanuje to. Jestem tego pewien.

Mówiła mi z żalem że wie jak bardzo mnie zraniła.

Właśnie dostałem od niej sms z wyznaniem miłości i tęsknoty.
Nie dostałem od niej takiego sms od grudnia.

Powinienem się cieszyć, a ja nawet nie wiem co odpisać.

to napisz właśnie:
"nie wiem co Ci odpisać"

No to piłeczka odbita... Ty się oddalasz, ona zaczyna walczyć. A jak już powiesz ok, jestem Twój, ona zacznie znów mieć wątpliwości.
Never ending story...