Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Ale ja nie twierdzę, że to uczucie minęło automatycznie. Przypominam, że minęły 3 lata, które mogły być wypełnione żalami, rozpaczą, smutkami itp.

No i uważam, że Twój opis dotyczy kobiet zaburzonych, z problemami,

I daruj sobie protekcjonalne wstawki, bo któryś już raz szarżujesz na forum z pozycji starej matrony. Mam swój rozum, swoje zdanie i raczej nie jestem zaburzona, więc potrafię oddzielić ziarno od plew.

Bo ona nim świetnie manipuluje, do tego stopnia, że Beckettowi kompletnie wyłączyło się trzeźwe myślenie. On wierzy we wszystko co ona mówi, nawet w największy nonsens. A że przy tym robi z siebie sierotkę Marysię, która bez Becketta sobie nie poradzi, to efekt jest jaki jest.
Zresztą sam świetnie to wyłapałeś:

Przecież sama wpadłam na najbardziej abstrakcyjną rzecz, jaką mógłby zrobić facet po tym jak mu kobieta powiedziała, ze kocha innego -przytulić ją - a Beckett dokładnie to zrobił!

Beckett przestanie dopiero jak już zostanie wyssany do dna.. jak Pasławek napisał..

To już wszyscy wiemy Roxann, tylko dlaczego on daje sobie to robic? To mnie właśnie zastanawia.
Znam własne mechanizmy które kiedyś wpędziły mnie w toksyk. Mimo to nie potrafię zrozumieć masochizmu Becketta.

Zbyt ogólnie ujęte. Dla mnie ta Pani jest wyrachowana i dobrze wie co robi.
I spokojnie mieści się w kategorii "borderki".
Emocje są tylko płaszczykiem do trzymania Becketta przy sobie.
Dochodzi też wygoda; bo miło jak ktoś rozumie, wesprze, przytuli.
Ona tylko bierze a Beckettowi rzuca ochłapy. Inna sprawa, że jemu to wystarczy..

Nie opisał bo to by oznaczało konfrontacje ze sobą samym. Ale podobno chodzi do psychologa, więc dostaje inną perspektywę.
Mimo to...no właśnie

Myślę, że on ma bardzo zaburzony jej obraz. Ona przez chwilę pokazała mu jak może być im razem pięknie... wszystko działo się w bardzo dużych emocjach i dość szybko. Wybuch namiętności, oświadczyny, plany na przyszłość. Do tego jeszcze to podsycane przez nią początkowo poczucie wyjątkowości - w końcu został przez nią wybrany z wielu i to z nim chciała założyć rodzinę.
I to właśnie od tych emocji Beckett się uzależnił i za wszelką cenę chce do nich powrócić. Dotąd nie wiedział, dlaczego to wszystko tak szybko się skończyło: winy zaczął szukać w sobie, jej robił analizę psychologiczną, wierząc, że wystarczy niewiele by znów było jak dawniej. Zaczął mieć shizy bo piękne wspólne chwile zaczęły się przeplatać z jej chłodem. Były piękne słowa, ale nie poparte czynami. Jeszcze niedawno się zarzekał, że między nią a Panem Ojcem żadnej relacji emocjonalnej nie ma (choć intuicja mu podpowiadała już od roku, że coś tu nie gra). Teraz okazało się, że jest i to silna.
Pytanie, co zrobi teraz? Czy to co powinien, czy dalej będzie się bawił w wybawcę poruszony jej krokodylimi łzami.

Cześć

Trochę poukładałem myśli, więc poodpisuję Wam. Bez cytowania, ale postaram się odpowiedzieć na wszystkie poruszone wątki.

1. Dlaczego mi powiedziała o więzi emocjonalnej z eks? Nie zrobiła tego sama z siebie, opierała się. Wbrew temu co o mnie myślicie, bywam asertywny. Zacząłem mocno drążyć, postawiłem ją pod ścianą a następnie zapędziłem w kozi róg. Zebrałem wszystkie przesłanki, zacząłem ostro naciskać, nie zważałem na jej próby ucieczki od tej rozmowy. W końcu przyznała. Więc wymogłem to siłą.

2. Jej mama. Otóż jej mama bardzo mnie lubi (z wzajemnością), jesteśmy blisko. We trójkę (z małym) jesteśmy stałym gościem u "teściowej" (niedoszłej). Ja tam czuję się jak u siebie. Nic to jednak nie zmienia, bo pani doktor nie jest w żaden sposób zależna w podejmowaniu decyzji od kogokolwiek. Nikt do niczego jej nie przekona, jest autonomiczna chorobliwie wręcz. Idzie pod prąd. I niestety sika pod wiatr. Mama więc nic tu nie zmieni.

3. Konfrontacją z tatą. Żadnej konfrontacji. Ja mam to w pompie. Wystarczy mi że będę mógł przychodzić kiedy chcę, bez względu na jego obecność. Niestety strategicznym moim błędem było to, że gdy mieszkałem, to unikałem go i on mnie też. Wychodził od razu po jej powrocie z pracy. Przestał to robić, jak się wyprowadziłem. Dlaczego nie chciałem go poznać? Bo domagałem się tak naprawdę ograniczenia jego wizyt i unormowanych godzin. Chciałem żeby zabierał dziecko, a nie panoszył się u nas. W ten sposób idiotyczny wyrażałem sprzeciw wobec sytuacji. Tu dałem dupy.

4. Uczucia. Na pewno przez pierwsze 8-9 miesięcy związku była we mnie bardzo zakochana. Nie wiem czy to była prawdziwa miłość. W prawdziwą miłość to ja wierzę po latach związku. Ale zakochana była bardzo. I tak, tego mi brakuje i oczarowała mnie siłą swoich uczuć. To ja pierwszy usłyszałem "kocham Cię", potem że chce mieć ze mną dzieci i dom. Dla mnie to było nawet trochę za szybko. Ale popłynąłem. I tak, oczarowało mnie to wtedy. Widoczny odpływ zdarzył się w święta i nowy rok, po serii poważnych kryzysów, niekoniecznie związanych z eks, ale z mojego zachowania frustrata - a frustracja była powodowana sytuacją z eks. Nierozwiązaną.

5. Jej uczucia do eks. Magdalena dobrze napisała - ona żyje wspomnieniem. Jeśli wrócimy do typu przywiązania unikającego, to takie osoby w obliczu kryzysów w związku automatycznie uciekają do wyidealizowanych wspomnień dotyczących byłych, zwłaszcza jeśli oni są dostępni. Nie skupiają się na rozwiązaniu kryzysu, ale emocjonalnie uciekają do bezpiecznej przystani w swojej głowie, sabotując w ten sposób związek. Bo pragną ideału, który nie istnieje. Tyle teorii mojej pani psycholog, wiedzy książkowej z teorii Bowlby'ego i samych słów pani doktor tego co czuje (która dodaje że jest...poj...bana, płacząc). Jednak gdy zaczynają relację z wyidealizowanym eks, obraz idealny znika, ukazuje się szara rzeczywistosć niedoskonałości i braków. I wtedy...wróciła do mnie. To teoria, ale składa mi się w całość. Nie usprawiedliwiam jej, raczej z żalem stwierdzam że to może być osoba która nie umie prawdziwie kochać kogokolwiek. Bo miłość to równieżź akceptacja wad i świadomość, że ideałów nie ma.

6. Moje deficyty każące mi trwać. Tak, są. Tak, moje dzieciństwo i relacja z matką są kluczem. Jestem świadom, ale nie będę się tu rozpisywał na ten temat. Poczytajcie o stylach przywiązania. Ja z nią tworzę mix toksyczny. Ona unikająca, ja wcześniej...bezpieczny, albo unikający w relacji z lękową. Teraz w relacji z unikającą stałem się lękowy. Wyjść z tego trudno. Racjonalizuję dużo jak widać.

7. Faktem jest, że to ona dała u kosza. Pokazała mi sms do niego (zrobiła to w smsie), żebym jej uwierzył. Odcięła go od złudzeń. Co oczywiście niewiele musi znaczyć, bo mogła to być odpowiedź na jego "nie zostawię żony". Czort jeden wie. Tego się nigdy nie dowiem.

Czuję się dobrze. Co mnie ciekawi, mam większy spokój niż ostatnio. Wiem jak jest. Akceptuję to, że mnie nie kocha - bo tak to rozumiem i z Wami się zgadzam. Nie akceptuję jednak związku z osobą która mnie nie kocha, albo kocha trochę. To nie ma sensu i nawet mój pokręcony rozum to wie. I czuje. Powiedziałem jej to dziś. Popłakała się. Powiedziała że nie umie powiedzieć że mnie nie kocha. Cała reszta dzisiejszego dnia jest powtórką z rozrywki - część z Was określi to jako wyrachowanie z jej strony i chęć zatrzymania mnie. Zachowywała się jak gdyby nigdy nic. Tak, byliśmy na imieninach a później u niej w domu. Przytulaśna była nad wyraz. Potrzebowała bliskości. Zapytała czy jutro może do mnie przyjechać - chwilę po tym jak przyjeżdża ojciec do dziecka (to jego dzień weekendowy). Porobiła nam też plany w tygodniu, wspólne.
Nie wiem na ile to prawdziwe i chwilowe, ale mam poczucie pewnego dystansu, jak w marcu...który zaskutkował moim odcięciem się od niej. Na całe kilka tygodni...

Moja psycholog opowiedziała mi o teorii przywiązania. Definicje książkowe. Bez diagnozowania osoby nieobecnej na sesjach. To była odpowiedź na moje pytania.
Moja kobieta była na terapii, ale uciekła z niej po dwóch miesiącach, razem z zakończeniem naszego związku w lutym. Według mnie zwiała po poruszeniu trudnych tematów, których nie udźwignęła. Koniec naszego związku rozwiązał w jej mniemaniu problemy, miała wymówkę żeby zakończyć trudną terapię dotykającą jej problemów z bliskością.

Pani przeciąga status quo wymyślając nowe aktywności: plany, imieniny, romantyczny wieczór. Naciągnięta gumka kiedyś pęknie i Beckett sobie pójdzie; dojrzewa do tego.

Przestań się oszukiwać facet. To nie było żadne twoje odcięcie od niej, tylko ona wtedy kręciła z byłym za twoimi plecami i miała cię w dupie.
To tak dla przypomnienia, zanim całkiem już odpłyniesz do alternatywnej rzeczywistości w której rozgrywa się twoja własna wersja tej bajki.
Nie będę się nad tobą pastwił z jednego tylko powodu i weź go sobie do serca, bo to naprawdę jest dla mnie trudne patrząc na to wszystko,
nie dlatego że żal mi ciebie, bo nawet cię nie znam, ale żal mi siebie, wiesz? Tkwiłem latami w podobnym układzie i trochę cię nawet rozumiem,
ale powiedz tak szczerze... Stop. Zanim odpiszesz zastanów się nad odpowiedzią, bo nie chce mi się czytać ckliwych pierdół o biednej sierotce,
już mi się nosem ulewa od tych pseudonaukowych banialuków. Zlituj się nad nami i nad samym sobą Beckett, pomyślałeś choć raz o sobie?
Czy przez ten cały czas jak uwaga tylko proszę się nie śmiać JESTEŚCIE RAZEM nie przemknęła ci między uszami taka myśl, nie wiem... 
Że jesteś wart więcej? Że zasługujesz na kogoś, kto da ci więcej? Że marnujesz najlepsze lata życia na walkę i starania, których nikt nie doceni?
No przecież jesteś inteligentny facet, masz już swoje lata, musiały w twojej głowie pojawić się jakieś wątpliwości do ch*ja karmazyna. Czy nie?
Nie mówię o tych udawanych przed nią czy tutaj na forum pod publiczkę, ale o takich autentycznych, wewnętrznych, o których nie mówisz nikomu.
Nie czułeś się nigdy tak chu*owo w tym żenującym układzie, żeby samemu powiedzieć sobie - dość, nie dam rady, to nie dla mnie - nigdy?

anderstud, tak, wiem że jestem wart normalnego związku. miałem takie, ale...nigdy tak nie kochałem, nie doceniałem tych związków.
i to jest chore.

co dalej zrobię? nie wiem. waham się mam takie opcje:
- podziękować za współpracę, poprosić o brak kontaktu i zacząć się detoks. tuż przed tym jeszcze dobrze ją przelecieć, dla własnej satysfakcji. i jeszcze wysłać jej eksowi jeden z smsów od niej, jak to mnie pożąda i z nikim nigdy jej tak dobrze nie było. trochę żartuję, trochę nie
- zostawić to jak jest, korzystać z dobrego seksu, obiadków, prezencików i tego że zwyczajnie lubimy ze sobą przebywać. bywałem w takich układach, ale tu raczej on nie przejdzie, bo kocham i jest przywiązane do mnie dziecko, za które jesteśmy odpowiedzialni.
- zostawić to jak jest, męcząc się dalej, czekając aż się ogarnie, tracąc nerwy i szacunek do siebie. na końcu tej drogi może być nerwica i depresja.
- zacząć wymagać. np. dziś zaproponować żebyśmy zjedli u niej kolację i posiedzieli z dzieckiem. niech wróci ode mnie, wyprosi eksa (przecież wie że dziś się widzimy, że jesteśmy razem), ja poczekam pod domem i wejdę. a w najbliższym czasie niech go przygotuje że przyjdę kiedy ona wróci z pracy. skoro jej zależy żebym z nią został, to niech pokaże mi że to ja jestem na pierwszym miejscu, a tamten temat jest zamknięty.

jestem ze sobą szczery. pierwsze dwie opcje są nierealne. za słaby jestem.
wydaje mi się że jedyna możliwość rozwiązania impasu to pójście na zwarcie. które skończy się tym, że znowu siebie znienawidzimy. tylko wtedy oboje jesteśmy w stanie odejść.
tak jak w marcu. niechęć wzajemna sięgnęła zenitu.

Poczytałem i wychodzi mi że nie masz żadnej opcji, łudzisz się że masz ale tak nie jest. 1 i 2 opcja nie wchodzi w grę bo - jesteś za słaby a 3 opcja co Ci da? chwilę satysfakcji i nic więcej, tylko przeciągniesz to co nie nieuniknione - rozpierduchę tego co jest. Po co to chcesz przeciągać? Zadzwoń do niej i powiedz że skoro nie jest wstanie dać Ci tego co chcesz to powinniście się rozstać zanim ją znienawidzisz i już.

To ona ma przyjechać do niego i w tym autor wykazuje się bezwładnością, jak ona pchnie tak on się potoczy.

Radzę Ci Beckett, byś się na chwilę odciął, zarówno od niej, jak i od forum.
Zostań jakiś czas sam ze sobą i swoimi myślami, tutaj za dużo jest Ci wkladanych do głowy scenariuszy, które mogą, ale nie muszą być prawdziwe.

P.s. czy ona już wypuszcza dziecko z ojcem z domu? Jest lato i idealne warunki mu temu.

P.s. maku2
Przestałbyś już z tym dyktafonem.

Zaczęła dawać mu w tym wolną rękę.
Tyle że ojciec się nie kwapi za bardzo. Dobrze mu na kanapie. Dziecku można puścić bajki albo położyć je spać na dwie godziny - po czym my mamy problem bo wtedy młody fruwa po mieszkaniu do 22.00 i ma rozwalony zegar.

A co ma dać odcięcie się od niej tymczasowe? Niestety nic to u mnie nie zmienia. Poza tym mamy wspólne sprawy w tygodniu, wzajemne zobowiązania pomocy w różnych sprawach. Tak, wiem jak to głupio brzmi w tej sytuacji. Oboje jesteśmy uwikłani w zabawę w dom. Tak, wiem że mogę to odciąć, jestem teoretycznie wolnym człowiekiem.

dyktafon prawdę ci powie, autor w ten sposób może się dowiedzieć jak jest pomiędzy nią a jej "eks" a tak tkwi w trójkącie o którym wie że jest i nic więcej nie wie - czy skorzysta jego sprawa

wymówki, po prostu boisz się podjąć decyzję

obaj z maku macie rację.

Nie wiesz.
Nie wiesz również tego jak łatwo przyjdzie jej odcięcie się od ciebie na zawsze, gdy tylko twoja rola dobiegnie końca.

nomen omen, jedziemy zaraz na żagle. pogoda idealna, wieje trójka a w szkwałach czwórka.
to nasza wspólna pasja.
zamierzam się dobrze bawić. tak po prostu.

do myślenia co robić wrócę.

Rzecz w tym ze Beckett myśli ze to od niego zależy czy jego rola się skończy czy nie. Bo to mu pasuje do obrazka..Tacy jak ona nie maja empatii w sensie jak im z czymś nie po drodze.to rozgniataja bez żalu i z maską pokrzywdzonej ofiary..

Piękne podsumowanie.
Szkoda że w próżnię, podobnie jak jasny i czytelny komunikat, który ona sama mu przekazała, a brzmi:
- Możesz wrócić do gry, ale na moich zasadach i tylko do czasu, gdy uznam, że nie jesteś mi już potrzebny

Czyli na froncie bez zmian

Co zamierzam? Zdystansować się (dlatego też wcześnie wyszedłem). Dać jej inicjatywę. Nie zabiegać. Niech ona zabiega. I niech pokazuje mi kto jest dla niej najważniejszy.
Daję jej szansę na ogarnięcie się. Oczywiście...nie dać jej szansy chyba jeszcze nie potrafię.

Ona pierwsza wróciła, zostawiła mnie w domu. Tak chciałem. Na poznanie go przyjdzie czas. Wkrótce, nie zamierzam tego odwlekać.

Niedługo rocznica, a Ty nadal w tym samym miejscu... Moze jednak nie, bo rok temu z nią mieszkałeś, a teraz jestes na wycieraczce i po jasnej informacji, ze ex to jednak nie taki obojętny. Tak wiec rok minął, a Ty (jak przewidywał Anderstud) bez godnosci, bez jaj i poza mieszkaniem. "Niech ona zabiega", "daję jej szansę" - wyższa szkoła samooszukiwania:) Laska pstryknke palcem i lecisz z merdającym ogonem. Nie wstyd Ci, ze czlowiek na Twoim poziomie (przynajmniej tak sie opisywales), tak sie poniza. Znalazles sie w punkcie, w ktorym ona moglaby Cie zapytac, czy moze bzyknąc sie z ex, a ty bys pewnie zastanowił się i juz szukał usprawiedliwienia dla poparcia tej decyzji...

Czyli dalej przeciąganie stanu obecnego w nieskończoność, bo tak wam wszystkim jest najwygodniej.
Ty nie musisz podejmować działań ostatecznych, ona nie musi wybierać, tamten ma wyjebane i gitara...
Zdajesz sobie sprawę, że ta sytuacja może się utrzymywać całymi latami bez zmian z żadnej strony,
a kiedy dzieciak będzie rósł, twoje notowania będą spadać na łeb na szyję?

Zaraz się zaczną wspólne urodzinki, wspólne dni dziecka, wspólne rozpoczęcia/zakończenia szkoły,
wspólne wyjazdy na zawody tańca czy na co tam ją wspólnie zapiszą, wspólne wyjazdy na wakacje,
bo ktoś ich musi zawieźć, a ty przecież nie możesz, bo przypadkiem akurat wtedy jesteś w delegacji...
wspólne zdjęcia z wakacji wiszące na lodówce, wspólne granie ci na nosie i wspólne robienie z ciebie idioty.

Któregoś dnia znów usłyszysz, że ostatnio miała chwile słabości i zawahania "no i stało się, wybacz..."

Beckettowi chyba podoba się obecny stan rzeczy skoro cały czas wszystko usprawiedliwia, nie podejmuje konkretnych kroków by to zmienić, ale - co najważniejsze - nie odstrasza go fakt, że jego pani doktor kocha innego a jest z nim - dla mnie byłoby to TAK demotywujące.... Ciężko wyobrazić sobie większą zamrażalkę uczuć. Skoro Beckettowi nawet TO nie przeszkadza na tyle, aby podjąć konkretne kroki to już chyba nic nie pomoże... Niech w to brnie...

Pewnie by napisał: "Mielismy niezwykle poważną rozmowę, w której po wielu wybiegach z jej strony wymogłem na niej deklarację, ze prześpi sie ze swoim ex, zeby przypomniec sobie dlaczego nie chce z nim byc. Bylem stanowczy, nie przebierałem w środkach, w pięty jej poszło, dałem jej do wiwatu, nie ma to tamto! Znowu poczułem sie jak samiec alfa! Jedyne ustepstwa z mojej strony to zapewnienie, ze na wtorek wieczór dostarczę im lubrykant, prezerwatywy oraz wino. Na wieksze ustepstwa nie poszedlem - nie jestem frajerem!"

W punkt!
Ja bym jeszcze gdzieś wplotła wątek z jej rozpłakaniem się (bo to też już stały punkt tej historii) np.: że w sumie tego ona nie chce, ale zrobi to dla Becketta

Tego nie ma, nie było i nie będzie. W tej kwestii ona akurat jasno stawia granice i twierdzi że rodziny nigdy nie tworzyli i nie będą się w nią bawić, żeby nie mieszać dziecku w głowie. Nawet w kwestii tego jednego dnia weekendowego granica była jasno ustalona i nie musiałem nic wymagać - gdy zaczęliśmy być razem, spędzała ją zawsze ze mną, a typ siedział z dzieckiem w domu.
O to akurat jestem spokojny.

Niepokój mój wywołuje to o czym napisałeś - nie mam żadnej gwarancji że jej uczucia nie będą wahały się od jednego do drugiego, zależnie od kryzysów, układu planet, pms i grom wie czego jeszcze. I masz rację, to może trwać latami.

Czy sądzę że ona zapała do mnie wielką miłością? Och, pałała. Tego że dzięki mnie zapomniała zupełnie o eksie jestem absolutnie pewien. Tyle że nie powinna była zapomnieć dzięki mnie, ale sama się z tym uporać, tak na marginesie. I dopiero wejść w związek ze mną. Sama się oszukała i co najgorsze - wplątała w dobrej wierze w to wszystko dziecko, które zyskało pełną rodzinę.

Tak naprawdę to nie wiem na co mogę liczyć. Wiem że ona nie wejdzie w związek z rozsądku (prędzej z nierozsądku, hehe). Nie mogę napisać że mnie kocha, ale nie mogę też napisać że nie kocha. Wiem że za mną szalała. Wiem też, i przepraszam za arogancję - że obiektywnie jestem lepszą partią od jej eksa, że to ze mną ma namiętność, pasje, rodzinę i stabilność. Jej więź z tamtym jest toksyczna i oparta na ułudzie (to jej słowa). Ale jest. I skłaniam się ku temu, że jedyne wyjście to całkowita zmiana układu panujacego obecnie. Tylko jaką mi to da gwarancję? Nie ufam jej, choć ją tłumaczę - tak, uważam ją za toksyka, osobę połamaną i bez umiejętności tworzenia zdrowych,  trwałych relacji.

Przede wszystkim to, że nie musiałby się czaić w ukryciu w oczekiwaniu aż wielmożny Pan opuści mieszkanie jego kobiety (a nawet i jego, kiedy razem mieszkali). A robi(ł) to od samego początku czyli już przez rok!!!!! Przecież nikt nie każe im się przyjaźnić. Chodzi o jakieś elementarne zasady kultury i szacunku (głównie do samego siebie).
Nie wiem, może tylko dla mnie zachowanie Becketta jest co najmniej dziwne (już nie chcę użyć mocniejszego słowa).