Slub -co robić?Pomozcie... - Netkobiety.pl

Odwołaj. To decyzja na całe życie, a ty sama wiesz, że tego nie chcesz.

"... On tak miał zawsze, ale myślałam, ze nie wie co mówi ..."

Kluczowy fragment w całym tekście.
Oznacza to , ze rozmawialiscie już o tym wcześniej. I co mu wtedy odpowiadalas?

Skoro już teraz masz wątpliwości, to ślub i cała reszta to prosta droga do katastrofy. Powiedz mu to wszystko, co tutaj napisałaś, pewnie nie znajdziesz u niego zrozumienia, ale przynajmniej wytłumaczysz, dlaczego NIE, a przede wszystkim będziesz uczciwa zarówno w stosunku do niego jak i do samej siebie.

Wlasnie a ja już mysle o rozwodzie....:(

Wydaje mi się, to prawdopodobne...nawet szybko po ślubie, bo ślub nie rozwiaze naszych problemów..

Rozmawialam w  styczniu i dalej zyjemy w zawieszeniu....Mowilam mu,ze musimy cos ustalić ale on mało robi w  tym kierunku...Pewnie nie chce się rozstawac bo nam dobrze razem, ale ja boje się tego ślubu i uważam,ze nie powinno się go brac w takiej sytuacji:(

niezdecydowana999, rejestrując się na Netkobietach potwierdziłaś znajomość i akceptację obowiązującego regulaminu, którego jeden z punktów wyraźnie mówi, że umieszczanie kilku postów jeden pod drugim jest zabronione. Jeśli chcesz coś nadpisać do swojej wypowiedzi, użyj funkcji "edytuj", która znajduje się po prawej stronie każdego z Twoich postów.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Decyzję już podjęłaś. Te wątpliwości, które masz wystarczą, aby się upewnić w tym, że nie chcesz tego ślubu. Bądź odważna. To Twoje życie, nie przejmuj się opiniami rodziny, znajomych - pogadają i minie, a Ty będziesz szczęśliwsza. Jeśli chodzi o dzieci, to tak jak piszesz - po ślubie będzie naciskał na dzieci, a Ty nie będziesz gotowa i będziesz żyła w wiecznym stresie, że zajdziesz w ciążę. Po ślubie wiele rzeczy się zmieni...
Rozumiem Cię, byłam w identycznej sytuacji. I-den-ty-ko. Przyjęłaś zaręczyny, bo byłaś zakochana, proste. A teraz myślisz sobie, ze okey, skoro już zaplanowany ślub to niech się odbędzie, a później ewentualnie weźmiecie rozwód. To jest niesamowicie głupie myślenie, ale doskonale je rozumiem.
Powodzenia i odwagi!

Nie krzywdź siebie i narzeczonego. Pozwól mu ułożyć sobie życie z kimś kto pragnie rodziny. Widocznie to nie Ten mężczyzna dla Ciebie. Intuicja Ci podpowiada że z tego nic nie będzie. Więc mu to powiedz że tego nie czujesz.......

on ciągle myśli że zmienisz zdanie? chyba nie zrozumiał, nie uszanował że nie masz na to chęci. Jeśli już teraz nie masz odwagi mówić o swoich potrzebach, po ślubie niestety może być jeszcze gorzej.

Ja wiem , ze mogę pilnować antykoncepcji ale po prostu ja nie czuje się jakby bral pod uwagę to co mowie, tylko na sile chciał mnie przekonać. To mnie strasznie meczy. Seksu tez się odechciewa, kiedy ktoś w kolko gada ,ze dzieci zrobmy…
Ja już się czuje, jak by chciał być ze mna tylko dla dzieci...Nie chce dzieci ale czy jest sens brac ślub w takiej sytuacji kiedy nam się rozmija wizje?

Chyba nie rozumie i nie szanuje mojej decyzji, myśli ze mnie przekona. A ja się nie dam przekonać dopóki sama tego nie będę chciała.
Ten związek traci dla mnie na jakości, kiedy mamy takie inne wizje....i on naciska na to,zeby było tak jak chce. On nawet nie chce poczekać kilka lat zaryzykowac, to ja tym bardziej nie zgodze, bo mam więcej do stracenia.

Jest konserwatysta i chyba by mu pasowala 'matka polka'. Ja się nie nadaje do takiego schematu.
Mowilam już wielokrotnie. Może on myśli,ze nie jestem decyzyjna. On nie rozumie, ze ja jako kobieta musze być tego pewna, bo to dla kobiety trudniejsza decyzja. Wielokrotnie mowilam, ze nawet jak za ileś lat zapragnę dziecka to jedno, a nie troje czy czworo. On mi mowi, ze fajnie będzie i dalej mi probuje naobiecywać gruszek na wierzbie. Jakbym nie znala naszych finasow i jego swiatopogladu.
On tak uważa chyba, ze przekonana. Ale do tego się nie przekonuje albo ktoś zapragnie dzieci z czasem albo nie
Chyba chce dominować i kierowac moim zyciem wlasnie,i dlatego tez nie zgodze się na dzieci na pewno. Bo on nie jest w stanie odlozyc ślubu, odlozyc dzieci...zmniejszyć planowanej ilości a  ode mnie oczekuje ze się zgodze, Potem dopiero by zaczelo się narzucanie ...zrobmy drugie dziecko, siedz w domu bo przedszkole drogie itd' Boje się takiego zycia i nie będę ryzykować.
Mnie ten ślub i zycie po nim mnie przeraza.Bo  nie widze szans na porozumienie.

Kluczowa kwestia w tym wszystkim . Czy ty mu kiedykolwiek szczerze mówiłaś jaki jest Twój stosunek do posiadania dzieci? Czy pomijałaś te kwestię milczeniem, żeby nie psuć tego wszystkiego co było między wami i co Ci odpowiadało. Teraz jest na to najwyższa pora. Bo tak naprawdę to osobą oszukaną jest w waszym związku on, i także to on będzie tą osoba najbardziej nim rozczarowaną. Postaw sprawę jasno, szczerze i zdecydowanie. Póki jeszcze nie jest za późno.

To nie on Ci mydli oczy, ale Ty jemu. On od początku szczerze mówił czego pragnie. Okłamywałaś go od samego początku, nie wyprowadzając z błędu co do tego że nie chcesz spełnić jego wizji rodziny, że taka wizja nie jest twoja wizją.

Ja mu nie obicywalam dzieci. I nie mowilam ,ze będą od razu po ślubie. Nigdy nie mowilam ze chce ich dużo.Sam uznal,ze tak chce. Faktycznie dopiero po zaręczynach zaczelismy rozmawiać wiecje na ten temat.Bylo nam dobrze wiec trwalismyw  tym.

Postawie sprawę, ale wiem ze nie zaakceptowal i nie zaakceptuje mojego wyboru, On potrzebuje matki polki. I tyle...:(

Na szczęście sama to widzi

To musisz wybrać czy wolisz być z nim i spełniać jego chorą wizję ze średniowiecza czy jednak zrezygnować z związku, gdzie macie całkiem inne poglądy i plany na przyszłość.

Niezdecydowana: odpowiadajac na Twoje pytania do mnie tam wyzej, to mialam taka sytuacje. Od poczatku moj narzeczony stawial sprawe jasno: chce szybko dzieci, jeszcze szybciej slubu, chce mieszkac u siebie w domu z jego mama. Ja sie buntowalam, ale tak potrafil mi oczy zamydlic, ze... ze wlasciwie nie wiem czego ja oczekiwalam. Gdy odwolalam slub to mial pretensje, ze zmarnowalam nam kilka lat, bo "juz mogl miec rodzine z kims innym". Troche mialam wyrzuty sumienia, ze wlasnie ciagnelam to tak dlugo, do ostatniej chwili wlasnie. Ale szybko mi przeszlo, przetlumaczylam sobie to rozowymi okularami z zakochania
Teraz widze jaki nasz zwiazek byl ponizajacy dla mnie. Probowalam rozmawiac, plakalam abysmy zamieszkali razem, bez jego mamy - niewzruszony powiedzial, ze nie ma takiej mozliwosci. Rozmawialismy o dzieciach, ktorych ja nie chce ale powiedzialam mu, zs wrocimy do tematu za pare lat - znowu niewzruszony powiedzial, ze najpozniej w wieku 30 lat. Dramat, gdy na to patrze z perspektywy czasu, ale ja bylam naprawde zakochana. Moglabym z nim byc gdyby przystal na moje postulaty Pol roku po naszym rozstawiu zareczyl sie z inna dziewczyna - z szara myszka, poukladana, rodzinna, skromna. A i ja jestem szczesliwa

Niestety to tak wygląda, że on nie chce Ciebie jako partnerki (a przynajmniej nie jest to priorytet, jeśli nie słucha tego o czym mówisz albo nie zajmuje się tematem Twojej nerwicy), tylko zależy mu bardziej na kimś kto będzie matką jego dzieci. Wydaje mi się że najlepsze rozwiązanie to wyrazić wprost swoje potrzeby i ograniczenia, w taki sam sposób jak sformułowałaś to w temacie, czyli jeśli dobrze pamiętam maksymalnie 1-2 dzieci i jeśli tak, to w dalekiej przyszłości.

Dokładnie. Nie chcesz ślubu ani zakładać rodziny. Odwołaj, zanim kogoś poważnie skrzywdzisz, w tym siebie również.

Moim zdaniem nie warto i mam takie samo wrażenie. Jego nastawienie mogłoby być powielone po ślubie i dotyczyć coraz większej ilości sytuacji - wziąć tabletkę i będzie ok, a później wracać do opieki nad czwórką dzieci i prowadzenia domu. Nie jestem zdziwiony że przestajesz mu ufać, na pewno warto zacząć rozmawiać o swoich potrzebach zanim dojdzie do ślubu. Uważam że on powinien wiedzieć, że nie masz chęci spełniać jego "idealnego" wyobrażenia.

Raczej to kwestia odwagi....Fajnie, ze udało Ci się wyjść  z nierokującego związku i znaleźć osobę, która Cie rozumie..i jesteś szczesliwa.

Tak mysle, ze jak jest to odpowiednia osoba to nie ma się wątpliwości, a na pewno nie takie jak ja.

Mój tez nie, ma wiele zalet i wlasnie ta roznica w calach wiele psuje. Gdyby myslal podobnie jak ja, byśmy mieli szanse przezyc długie lata , bo zwyczajnie nam fajnie razem.Nie bez powodu jesteśmy razem tyyyyle lat.Nigdy nie było zadnych patologii ani zgrzytów . Ale za to jeden konkretny,
Ale wiem,ze tak się nie da życ jednocześnie mieć i nie mieć dzieci.