wiadomości na portalach randkowych - Netkobiety.pl

Ma to, że jeśli występują w parze, to mamy gotowy przepis na katastrofę
Jak ktoś jest dla przykładu monotematyczny, a regularne spotkania stanowią dla niego problem, bo ... (można tu wpisać cokolwiek)
i nasze kontakty będą się sprowadzały do wysyłania sobie mailem referatów co kto dzisiaj robił w ... (można tu wpisać gdziekolwiek)
oraz spotkań raz w tygodniu przy dobrych wiatrach, a możliwe że jeszcze rzadziej przy gorszych (można tu wpisać powód jakikolwiek)
to choćby sama Jennifer Aniston do mnie na portalu z Ameryki pisała, nie ma nawet takiej opcji, żebym się skusił na taki dil. No łej

Tysiąc pięćset sto dziewięćset razy wolę zwykłą Aśkę z kasy w Lidlu, którą odbieram codziennie z roboty i mi nie cuduje ani nie wymyśla. 

Ja zauważyłem. Początkowo wiązałem to z faktem, że te "kiedyś" miałem o ileś tam lat mniej, a co za tym idzie te dziewczyny również.
Próbowałem to sobie jakoś racjonalizować i tłumaczyć tym, że może w tamtym wieku (30-35) myśli się jakoś inaczej i czego innego się szuka,
a w tym (40-45) coś się we łbie przestawia i człowiek myśli inaczej, czego innego teraz szuka. Już gdzieś w innym wątku wspominałem,
że te powiedzmy 10 lat temu na portalach dużo bardziej wszystkim zależało na tym, żeby znaleźć tam kogoś na stałe i już go sobie mieć.
Teraz jak tak z tymi laskami popisuję, to ogólna tendencja jest taka, żeby się luźno pospotykać, a to na jakąś kawkę, a to może na jakiś seksik,
jednak nic sobie nie obiecujmy, bo to nie ma się co śpieszyć, po prostu najlepiej to niech każdy zajmuje się sobą i czeka na telefon albo sms.

No i nie wiem w końcu z czego to wynika... Czy to my się tak z wiekiem zmieniamy, czy to czasy przez te dziesięć lat tak się zmieniły...
Samo zjawisko jest bardzo ciekawe tak swoją drogą.

maymayka to chyba jakaś forma od Majka:)

To jest takie pseudonaukowe pojęcie pojawiające się m.in. na "męskich" forach, zwolennicy teorii twierdzą jakoby wymagania dziewczyn były bardzo wygórowane, czasem dyskutują na ten temat w podobnym stylu jak w waszych cytatach:)

Też pamiętam że kiedyś czas spędzany w sieci był lepszy

Myślę że każdy ma inaczej, mając 25 lat nie umiałbym powiedzieć czy jest jakaś zależność związana z upływem czasu:) u mnie to jest bardziej skomplikowane, lubiłbym luźny związek (bez mieszkania na kredyt hipoteczny, trójki dzieci itp.) przy spotkaniach raz na jakiś czas bo sam mam bardzo dużo zajęć, ale wiążąc się z kimś, nazywając moją dziewczyną, spędzając czas intymnie, nie chciałbym szukać innych partnerek i dla mnie związek jest bezterminowy, z wyłączeniem tylko szczególnych okoliczności (w moim jedynym związku odpuściłem głównie z powodu przemocy w miejscach publicznych, braku inicjatywy i zainteresowania)
anderstud, ciekawe podsumowanie z portalu:) może potem też takie napiszę

Witam, dzięki za opis:) mieszka gdzieś tam, tzn?
Dla mnie spacer z psem po lesie też byłby niezbyt ciekawy:)

anderstud, po pierwsze dlaczego tylko Ty miałbyś przemierzać drogę do i od oblubienicy swej? Dlaczego ona nie miałaby przemierzać tej samej drogi tak samo często jak i Ty?  A po drugie to zawsze mógłby być sposób na przyspieszenie decyzji o wspólnym zamieszkaniu ;-)

Myślałam,  że tam było z 450km a nie marne 45. Ale wybrzydzasz jak bletnica.
A może to była siostra Poli Raksy, która przeszła Ci koło nosa przez głupie niecałe 50 km

też właśnie pomyślałem że dojeżdżać mogą obie osoby:)

więc gratuluję:)

200-300 km to chyba najlepsza odległość:) łatwy przejazd pociągiem jeśli duże miasto:) ale najważniejsze żeby wspólny czas był miły

też tak myślę:) nazwy mniejszych miast np. powiatowych są mniej popularne niż np. dawnych miast wojewódzkich

Moja była żona po rozstaniu ze mną, a właściwie to jeszcze w trakcie naszej separacji, założyła sobie konto na tinderze,
gdzie poznała kolesia z miejscowości położonej ok. 100km od naszego miejsca zamieszkania. No i do niego pojechała.
Pojechała raz, pojechała drugi raz, potem on przyjeżdżał do niej, zaczęło się nocowanie u siebie, weekendowe pomieszkiwanie,
po pół roku on się sprowadził do niej na stałe i do dnia dzisiejszego razem sobie żyją. Ale to jest moja była żona, znam ją i wiem,
że ona ma taki styl działania, wóz albo przewóz, wchodzimy na 100% albo żegnam do widzenia, wszystko dzieje się u niej szybko.
Ze mną było podobnie. Gdy po trzech miesiącach znajomości zaproponowała wspólne zamieszkanie, to parsknąłem tylko śmiechem.
Jak poszła do łazienki i zaczęła zbierać swoje rzeczy mamrocząc pod nosem "goń się na drzewo palancie" to mina mi zrzedła,
ale nie wzruszyło mnie to jakoś specjalnie. Wzruszyło mnie dopiero wtedy jak po kilku dniach już nie mogłem się do niej dodzwonić.

I takiej laski sam teraz szukam. Zdecydowanej i wiedzącej czego chce od życia, nastawionej na wejście w związek bez zbędnych ceregieli,
a nie jeżdżenia do niej na jakieś randki po sto kilometrów w jedną stronę i ślimaczenia się do siebie przez godzinę czy dwie miesiącami,
bo "wszystko musi się toczyć swoim tempem, nie chcę niczego przyśpieszać na siłę..." to dla mnie oznacza mniej więcej tyle co

- jesteś super fajnym facetem, tylko no wiesz, chyba jednak nie do końca tego szukam, chociaż tak jak jest w sumie może być...

Powiem krótko, takie "sama nie wiem, ale w sumie może być" to ja mam tu u siebie na miejscu i nie muszę nigdzie jeździć
Takich lasek jest wszędzie pełno, co to by się chciały pospotykać, pospędzać czas, pobyć adorowaną i poczuć że komuś na niej zależy.
Wszystko ładnie pięknie, tylko nic z tego nie wynika. Po dwóch rozwodach i jednym zerwaniu zaręczyn zbyt dobrze już wiem,
że nie istnieje jednostka miary "wszystko w swoim czasie" czy "czas pokaże" albo "pożyjemy zobaczymy". Co zobaczymy? Kiedy zobaczymy?
Albo denne teksty w stylu "dwoje ludzi musi się najpierw lepiej poznać, żeby..." Żeby co? Przecież ten wyświechtany frazes, to nic innego
jak ubrane w inne słowa "nie jestem pewna czy chcę z tobą być, ale nie odchodź za daleko, bo może nikogo lepszego nie znajdę"    
Chcę czy nie chcę z tobą być, to się wie po kilku|nastu|dziesięciu minutach, a nie po kilku|nastu|dziesięciu miesiącach spotykania,
bo każda znajomość może się skończyć w dowolnym momencie, a drugiego człowieka poznaje się dopiero w sytuacjach ekstremalnych,
nie podczas randek czy spędzania ze sobą czasu raz albo dwa razy w tygodniu, więc... więc moim zdaniem można spokojnie ten etap pominąć
i praktycznie z dnia na dzień ze sobą zamieszkać, żeby się sprawdzić w codziennym życiu, a wyjdzie czy nie wyjdzie, to jest już inna sprawa.

I gdybym się kiedyś spotkał z takim podejściem u dziewczyny, która mieszka nawet 500 czy 1.500 kilometrów ode mnie, to nie ma sprawy,
mogę się przejechać parę razy tam i z powrotem, korona na łbie od tego mi się nie przekrzywi chyba. Tymczasem moje doświadczenia są takie,
że jak ktoś ukrywa miejsce zamieszkania, to zazwyczaj z jakiegoś powodu, a tym powodem jest przeważnie to, że taka osoba nie chce się wiązać
i nie chce żeby ktokolwiek z jej otoczenia wiedział, że ona jest wolna, samotna i kogoś szuka. Zresztą na logikę jak się czegoś chce i kogoś się szuka,
to chyba znacznie łatwiej i wygodniej będzie to znaleźć w swojej okolicy, prawda? Czy nieprawda? No więc po co kombinować i sobie utrudniać?
Jakie istnieje logiczne wytłumaczenie dla tego typu zachowań? Podpowiem - żadne. Dla takich osób portal, to jest tylko miejsce zabaw i rozrywki.
Głównie to pisanie dla samego pisania, a te spotkania to chyba tylko w ramach nabijania punktów do samooceny, że komuś chciało się do niej jechać.

Takie są moje wnioski w tej materii, ale oczywiście punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia, a prawda jest jak dupa, każdy ma własną.

Rozjaśniłeś mi w głowie nudny.trudny, dzięki :-))
Zastanawiałam się, co mi nie odpowiada u Anderstud w podejściu do związków. To właśnie to, że rzeczy dzieją się zbyt szybko, jak dla mnie. Szybka piłka przy wchodzeniu w związek, to też szybka z niego ewakuacja, gdy coś zaczyna iść nie tak.

Pomimo tego, że jestem starszy od węgla, to nigdy nie spotkałem nikogo takiego i nie bardzo wierzę w istnienie takich ludzi
Rozumiem, że podobne sytuacje mogą się zdarzać i męczenie wtedy buły "no ale już tyle czasu się nie widzieliśmy" jest ostatnim,
na co człowiek może mieć ochotę, ale jednak mimo wszystko, są jakieś granice wyrozumiałości, za którą to granicą zaczyna się już olewanie.
Dlatego ja urywam natychmiast znajomość, często jeszcze na etapie pisania, kiedy tylko wyczuję, że pani jest tak bardzo pochłonięta sprawami,
że wolny czas który mogłaby mi poświęcać, będę musiał sobie siłą wyrywać. Tak jak ta od psa na przykład. No sorry, nie ma puenty ta historia.
Pani 41 lat, córka odchowana gdzieś tam sobie studiuje, pani prowadzi własny salon fryzjerski, innych dzieci nie posiada, nie ma żadnych pasji,
poza standardowymi zainteresowaniami kino teatr ple ple ple i ja stary piernik mam teraz gładko łyknąć te farmazony, że ona taka zalatana...
nie ma czasu w tygodniu, nie ma czasu w weekend, to kiedy będzie miała czas? W grobie leżeć będzie miała czas dopiero? Do widzenia.
Nie jest mi to do niczego potrzebne. Moim zdaniem, to jest tylko i wyłącznie kwestia chęci. Jak się chce, to i czas się znajdzie. Jak się nie chce...
To nie widzę najmniejszego sensu w dalszym podtrzymywaniu znajomości, bo pisać żeby pisać, to mi na to czasu szkoda i energii zwyczajnie.

Nie wiem, tak sobie myślę, że w twoim przypadku może być podobnie. W sensie perspektyw na związek z kolesiem, który ma wywalone
i laska ma ci poświęcić najlepsze lata życia w zamian za... za to, że dwa razu w miesiącu będzie mogła cię zobaczyć... widzisz chyba jak to wygląda.
Ja patrzę jej oczami na sytuację i nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić co byś musiał mi obiecać, żeby chciało mi się na ciebie cały czas czekać.
Trochę dziwnie do brzmi, dlatego może na tym poprzestańmy

Gdy coś zaczyna iść nie tak, to dwie dorosłe osoby siadają i rozmawiają. Jeśli rozmowy nie przynoszą satysfakcjonującego rozwiązania,
należy się po prostu rozstać, bo albo uczucie odleciało, albo mamy odmienne wizje wspólnej przyszłości i jest nam razem nie po drodze. 
Tak czy siak, nie ma żadnej metody, żeby temu zapobiec i nie istnieje żaden sposób, aby móc przewidzieć kiedy to nastąpi.
Odwlekanie na przykład zamieszkania razem, bo coś może pójść nie tak, to innymi słowy brak zaufania do drugiego człowieka,
brak wiary w to że chcę z nim być i takie trochę kupowanie sobie czasu na odejście od niego, ale w dogodnym dla nas momencie.
Oczywiście jest to zawsze okraszone czułościami i ubrane w piękne słówka, które mają maskować czystą kalkulację i nasze wyrachowanie,
no bo misiu, ale przecież ja ciebie tak bardzo kocham, tylko wiesz co, no nie ma co się tak spieszyć z podejmowaniem decyzji, nie uważasz?

He he, no nie, nie uważam Uważam, że prowadzenie związku, to nie jest budowa promu kosmicznego z zawiązanymi oczami,
a problemy pojawiające się przecież w każdym jednym prędzej czy później, na luzie są do przejścia, o ile obie strony wykazują dobre chęci.
Miganie się od podejmowania wiążących decyzji, przynajmniej w moim odczuciu, nie świadczy o posiadaniu dobrych chęci

Też tak mam, że po pierwszym spotkaniu nie wiedziałabym, czy chcę wejść w związek. Przecież nie wiem nic o drugiej osobie - może ma wady, które nie ujawniają się tak szybko, a które są dyskwalifikujące jako potencjalnego partnera : agresja, alkoholizm, notoryczne kłamanie itd. Wiadomo, że ktoś chcący ukryje takie fakty o sobie, ale z czasem pojawiają się sygnały. Poza tym na pierwszym spotkaniu nie widać, jaki ktoś ma charakter, co lubi, czy jest kulturalny. Nie wiem, ile potrzebowałabym się spotykać, żeby powiedzieć ok- związek. Z mężem spotykałam się bardzo krótko, może z miesiąc regularnych spotkań, może z dwa, po czym zaproponowałam, żeby się do mnie wprowadził. Była taka niepewność, że to może za szybko, mało się znamy, ale pomyślałam, że jakby co, to go wywalę
Ale szczerze, nie wyobrażam sobie, żebym z każdym miała tak próbować.

Zależy kogo się spotyka.
Gdybyś jutro rano niechcący wsiadła do tej samej taksówki z Bradem Pittem na przykład, to nagle by się okazało jednak całkiem realne

A tam zajęty. Dzisiaj jest, jutro nie jest. Jak to w szołbiznesie

Ale ja nie jestem w "szołbiznesie" jak to ująłeś. Jestem rossanką z forum kobiet, wirtualną postacią. Może  nawet nie jestem tym, za kogo się podaję.
:D

Dokładnie, też bym nie miał siły w dorównywaniu w sukcesach mierzonych przez kogoś innego

groupie tzn?
Dzięki za wszystkie wpisy. Odniosę się w poniedziałek (jeśli zdążę przed północą):)

Ale jakie podejście, wchodzenie w związek po 15 mintuach? Nie wiem, czy to zdrowe, bo anderstud w swoich wesołych postach przejawia głównie tęsknotę. I może faktycznie przez to łatwo mu w 15 minut stwierdzić, że... nowego związku nie chce.

Cześć Burzowy!

to chyba bardziej skomplikowane:)

Widzę i rozumiem, też zadawałbym sobie pytanie co dziewczyna miałaby z ewentualnego związku:)

może to ja mam jakiś problem z organizacją czasu:) ale przykład: 5:00 rano, autobus na dworzec, pociąg, autobus do miejsca pracy. Około godz. 14 może uda się wyjść wcześniej, więc szybka podróż powrotna, obiad, kolacja dla babci (osoba starsza wymagająca opieki), później zajęcia - mam orzeczenie (całościowe zaburzenia rozwojowe) więc ITS i mało zajęć. Konsultacje z prowadzącymi, kolokwia. Później jakieś zakupy, zdarzało mi się jechać autobusem z tymi ciężkimi torbami i ledwo trzymać się poręczy bo brak miejsc siedzących, w tym momencie przychodząca wiadomość: "siedzę sama a ty masz to gdzieś". Później posiłki na następny dzień, sprzątanie, czasem inne prace domowe jak lodówka, okna. Kończy się około godz. 22 a czasem trzeba coś przygotować do pracy, pouczyć się na egzaminy. Zebrania zarządu wspólnoty, pisma w sprawach społecznych, spotkania w organizacjach społecznych, szkolenia, konferencje - każdy dzień jest inny:) i dlatego ta "księżniczkowatość" określana przez Burzowego w wydaniu tej dziewczyny mi podobała się, to samo czułem

całkiem możliwe że zdrowsze:) chociaż przede wszystkim powiedziałbym że inne:) anderstud mi wydawałby się wiarygodny jako wspólnik, partner biznesowy, pracodawca/pracownik, tam rozmowy często zaczynają się konkretnie, a relacja opiera się o sformalizowane zapisy. Życie związkowe wyobrażam sobie inaczej:) ale na szczęście możemy sami wybierać, przy zbyt wielu wymaganiach możemy zostać sami:) ale np. ja nie chciałbym pełnić roli "zaradnego, konkretnego, wiedzącego czego chce, zdecydowanego" mężczyzny - głowy rodziny, z 3 dzieci i kredytem hipotecznym (koniecznie jakiś apartamentowiec w centrum miasta na granicy zdolności kredytowej), kredyt na samochody (obowiązkowo 2), mało romantyczne zaproszenie do dyskusji ze strony żony np. "Mariusz, jest jeszcze rata do zapłacenia" i przerażające reakcje rodem z "ukrytej prawdy" na utratę pracy;) i dlatego fajne jest że możemy wybierać co chcemy a czego nie, i życzę Ci powodzenia anderstud

najlepsza rada:) czasem za szybko pytam, mając dostęp do internetu

Podejście anderstuda jest wg. mnie zdrowe A to dlatego że związek to nie tylko romantyzm i wielkie emocje, z czasem przychodzi rutyna problemy i nie wyobrażam sobie że partnerką traci pracę i nic nie mówi A przez długi czas chodzi zasepiona i udaje że jest ok i domyśl się co  jest grane.

Pewne sprawy powinno się wyjaśniać jak najszybciej A szczególnie na samym początku gdy się poznajemy.

O ile nie wiem czy dana kobieta jest ta jedyna po pierwszym spotkaniu to wiem czy mam ochotę się spotkać z nią drugi raz czy nie.
A jednak po jakimś czasie 2 miesięcy czy 3 regularnych spotkań jestem w stanie stwierdzić czy będzie coś z tego czy nie.

W zabawy zobaczymy co Z tego będzie to mogą się bawić 20 latkowie, jednak w pewnym wieku ludzie już szukają czegoś innego bardziej konkretnego i tutaj nie ma już miejsca na "ksiezniczkowatosc" czy inne dziwactwa.
Oczekuje się konkretow  a nie romantycznego zaproszenia do rozmów o problemach.

To tak jak ktoś ma bogate życie osobiste i ma tak zajęty grafik że nie ma już w nim miejsca dla drugiej osoby i nie chce  z niczego rezygnować to po co szukać partnerki/partnera nie lepiej kupić sobie psa?

Dlatego pewne ważne kwestie trzeba wyjaśniać jak najszybciej jeżeli chce się zbudować coś poważnego.
Szkoda życia na zabawy i rozczarowania .

I o to mi właśnie chodzi. W sensie o TO. Mówiąc całkiem szczerze, bo po co miałbym coś ukrywać czy udawać, nikt mnie tu nie zna przecież,
z biznesowego punktu widzenia, jeżdżenie do dziewczyny, która przez parę miesięcy nie wie czy to jest TO, bo każda znajomość jest inna...
po prostu i zwyczajnie mi się nie opłaca. Zwrot z inwestycji w taką znajomość niepewny, a nagimnastykować się będzie trzeba. W celu?
Zresztą, żeby zostać dobrze zrozumianym, to samo się tyczy znajomości zawiązywanych na szczeblu lokalnym, tuż pod własnym nosem,
kiedy jak powszechnie wiadomo i tak się już przyjęło, że to do faceta w większości należy organizowanie randek i wspólnego spędzania czasu,
to od faceta się wymaga większego zaangażowania w prowadzenie relacji, nie tylko finansowego, ale mówimy teraz ogólnie o całokształcie.
Panie z natury przyjmują postawę roszczeniowo wyczekującą, nie wysilając się przesadnie, ot po prostu są bo są i tyle nam powinno wystarczyć.
No więc podchodząc do tego wszystkiego od tej strony, ja osobiście nie widzę w tym żadnego interesu, żeby prężyć się i wyginać miesiącami,
aż kiedyś w przyszłości może być może, moja wybranka się dowie czy to jest TO czy to jednak nie jest TO ciągnąc "związek" z braku laku.

Ktoś mi tu wcześniej zarzucał rozwiązłość i brak stabilności uczuciowej, bo z taką łatwością i prędkością wszystko się u mnie dzieje, a to nie tak.
Ja jestem bardzo stały w uczuciach i będąc z jedną nawet nie zerkam w kierunku innych. Tyle tylko że po tych wszystkich zebranych doświadczeniach,
niestety czy stety mogę z ponad 95% prawdopodobieństwem przewidzieć czy znajomość rokuje czy nie rokuje. Zostaje niecałe 5% na "być może"
a więc tyle ile wynosi błąd statystyczny, co z praktycznego punktu widzenia jest już wartością pomijalną w obliczaniu ryzyka niepowodzenia.
Każde niepowodzenie, to jest dla mnie strata czasu. Czasu który mija bezpowrotnie i nikt mi go nie zwróci. Upływ czasu, to także jest czynnik,
który determinuje moją zdolność przechodzenia z jednego związku w kolejny. Oczywiście że nie jest to łatwe, przynajmniej na początku nie było,
ale gdybym miał się roztkliwiać nad każdą dziewczyną z którą mi nie wyszło i przeżywać te żałoby zgodnie z procedurą zalecaną w literaturze,
to bym musiał urodzić się żółwiem, żeby tak długo żyć, a i tak żadnego pożytku nikomu by to nie przyniosło. Po co więc marnować czas? No po co?
Tak jak już wyżej tam gdzieś wspominałem, każda jedna znajomość, związek, małżeństwo, może pierdyknąć nagle i bez ostrzeżenia,
zawsze prędzej czy później może zacząć się psuć, zawsze. Rozciąganie tego w czasie nic w tym względzie nie zmienia, a tylko to odwleka.

Tak jak słusznie zauważyła koleżanka Niepodobna - każda osoba jest inna i każda znajomość jest inna - absolutnie z tym się zgadzam,
jednak pewne symptomy i pewne schematy będą się powtarzać, kwestia zdolności obserwacji i wyciągania wniosków.
Oczywiście najważniejsze w tym wszystkim jest to, kto i czego szuka. Niemal podręcznikowy przekrój oczekiwań mamy w tym wątku właśnie,
gdzie jak na dłoni widać, że pod tym względem wszyscy się od siebie różnimy. To samo jest na portalach, tylko w powiększonej skali,
dlatego odsiew musi być możliwie szybki, żeby nie marnować bezproduktywnie czasu, o którym było już wcześniej

P.S.
Pamiętacie tą dziewczynę? Tę?

Otóż jest ciężko zdziwiona i baaaaaardzo ROZCZAROWANA faktem, że jednak okazałem się kolejnym chłopcem szukającym dziewczynki,
a nie prawdziwym mężczyzną szukającym dojrzałej kobiety...
WTF?
Kolejnym, to chyba już wcześniej miała do czynienia z kolesiami, którzy tracili zainteresowanie debilnymi gierkami w kotka i myszkę,
więc jako dojrzałej kobiecie, powinno dać jej to do myślenia. Kolejne schematyczne zachowanie, gdzie kontakt należy ucinać już w zarodku,
chociaż pewnie w jej mniemaniu o własnej zajebistości, faceci są po prostu zbyt tępi i leniwi, żeby się domyślić co powinni robić. Nara bejbe

Sednem tego problemu jest tylko i wyłącznie za szybkie wchodzenie w związek. Ludziom się wydaje, ze 5ty, 10ty partner itd, co za różnica. Po co kogoś poznać lepiej, nie można przecież być samemu. Ciekawe, czy potem takim osobom imiona się mylą... I chyba malo kto ogarnia, ze to wszystko ma swoje negatywne konsekwencje. W pewnym momencie wypadałoby się zastanowić "ej, ale coś tu nie gra". W przypadku kobiet, to już wręcz uznaje się za normalne, ze jak się chce jakąś poznać, to trzeba uderzyć do takiej, ktora jeszcze nie zdążyła w pełni odejść od swojego faceta. Dla mnie to chore i nie będę w tym uczestniczył .

Bo mlode kobiety odchodzą do innego, a nie w nicość. Więc pewien sens w tym jest, bo albo ją przejmiesz ją Ty, albo ktoś inny. A zbędnym można zostać zawsze.

W proznie na miesiąc albo proznie przeplatana jednorazowymi relacjami od dupy strony, co jednak również nie zostaje bez wpływu, bo jest to przecież najbliższa więź między ludźmi. I sorry, ale to zjawisko to jest definitywnie domena kobieca akurat . Jeszcze nie widziałem takiej, co odeszla do nikogo. To plus wszystkie inne ludzkie przywary sprawia, ze zbudowanie czegoś sensownego graniczy z cudem i chyba nie bez przyczyny się mówi o końcu związków takich jakie znamy.

Nie płaczę, a Ty masz z tego co kojarzę trochę więcej lat niz 20 parę. Nagminnie występujące zjawisko nazywać stereotypem... co ja niby uproscilem, co jest nieprawdą?

Dla jednych chore, dla innych zwyczajne jak mycie zębów przed spaniem Choćbyś szorował i trzy godziny nawet, to rano i tak znów musisz,
więc po co marnować czas na stanie przed lustrem trzy godziny wieczorem, kiedy można dłużej pospać, wstać wypoczętym i zrelaksowanym

Sam proces odchodzenia od swojego faceta, to w gruncie rzeczy nic innego jak powolne zapominanie i zacieranie wspomnień.
Nic innego tam się w mózgu nie dzieje, że trzeba się odkochać czy coś tam innego trzeba zrobić. Moim zdaniem nie można się odkochać,
ale z upływem czasu można zobojętnieć na drugą osobę, która już nie wzbudza w nas tyle emocji, bo nasze myśli są zajęte czymś innym.
Na przykład nową relacją (tak, znam bardzo dobrze teorię plasterka, jednak nie o tym mówię) która przy poznaniu odpowiedniej osoby
oraz korzystnym splocie wydarzeń, może się okazać czymś, na co czekałeś całe swoje życie, albo przynajmniej przez jego większość.
Przy czym od siebie dodam, że żadna dziewczyna, która nie wie czy to jest TO po kilku miesiącach spotykania się ze sobą,
to nie jest odpowiednia osoba w moim rozumieniu słowa "odpowiednia" ani nie jest to korzystny splot wydarzeń, ale o tym już było

Czyli wcześniej kobiety odchodziły do nikogo, a teraz nagle nie?

Większość kobiet właśnie odchodzi do nikogo. Tyle że decyzja o zakończeniu związku dojrzewa w nich na tyle długo, że nie muszą nie wiadomo ile się potem pocieszać i są gotowe na nowe znajomości. Ale facetom jest łatwiej pojechać stereotypem, że "przerzuciła się na drugą gałąź", bo to "niemożliwe, żeby po miesiącu już miała kogoś". Zamiast ogarnąć, co właściwie spowodowało decyzję kobiety o rozstaniu.
Co innego, kiedy to facet kończy związek/porzuca kobietę. Tu faktycznie trzeba uważać, żeby nie zostać tzw. plasterkiem.

Burzowy, czytaj ze zrozumieniem. Pisałam o tym, że to facet może w takiej sytuacji stać się plasterkiem

A co ma do tego długość kolejnych związków? Bo nie bardzo kumam... jak krótki, to oznacza, że kobieta poprzednika dla tego krótkiego zostawiła, a jak wyjdzie za tego następnego za mąż, to już nie? Może właśnie o to chodzi, że to niekoniecznie jest "boy życia", tylko po prostu kolejna znajomość? To Ci do głowy nie przyszło?

Ale rozumiem, że czytasz i rozumiesz wyłącznie to, co potwierdza Twoje tezy

Wejście w związek z kimś świeżo po rozstaniu to jest ryzykowna strategia :-(
Ale nie przeczę, że może wyjść z tego związek do końca życia. Przypadki chodzą po ludziach. Przypadki, bo jednak wybór plasterka może być bardzo przypadkowy, bez pogłębionej analizy i zbędnego przedłużenia, których i tak nie lubisz ;-)

Odrabiasz zaległe lekcje ;-)))

Wiesz, jak ktoś się urodził z moim ryjem, to musi mu się chcieć, darmo nie ma nic

Teraz to pojechałeś.
Cytując wiadomości z internetowych randek "Pokaż fotę"

Maymayka - wiem, o co Ci chodzi: coś w ten deseń: gdzie pracujesz, mieszkasz sama, a jak długo jesteś sama, a kogo szukasz... takie mini przesłuchanie, uroki pierwszej "randki".