Trudny związek, szukam pomocy - Netkobiety.pl

U każdej z nas coś się dzieje.
Dziewczyny ten żel intymny to był dla mnie. Dał mi go na urodziny. Nie wzięłam, oddałam go. Dziwny prezent jak dla mnie, całkowicie nie na miejscu. Jeszcze jest oburzony, że on się stara a ja niszczę małżeństwo. I znowu usłyszałam, że na pewno mam kochanka.
Prezent walentynkowy też oddałam (opaska na oczy i opaski do związania rąk).

Tez się pośmiałam, zwłaszcza jak przeczytałam o tym oleju. No widzisz jakie mój psychomąż ma fantazje, nie na darmo ogląda te swoje filmy porno itp. A może już z którąś "zatrzymaną" próbował takich praktyk. Kto wie. A ostatnio mi wypominał, że inni korzystają z życia, cytuje "palą, piją, ćpa..ą i się pie..rzą" i on też chce. No to wszystko przed nim, po rozwodzie hulaj dusza, piekła nie ma.

O tak całe popołudnie w terenie, aż żyć się chce kiedy czuć wiosnę w powietrzu. Mój maluszek taki szczęśliwy, kiedy wychodzimy razem na place zabaw i do parku poszaleć. Byłam wczoraj przed południem, ale po pół godziny czekania mój mały zaczął marudzić, że jest głodny i w końcu poszłam. Może uda mi się samej w przyszłym tygodniu jak jaśnie pan będzie w domu.

Powiem Wam, że miałam dziś moment załamania, tzn wątpliwości i iskierke nadziei, że może jednak będzie dobrze. Czasem jak myje naczynia, to mnie różne przemyślenia nachodzą. Dlatego lubię myć gary
Jednak szybko przypomniałam sobie naszą ostatnią kłótnie, jego krzyk i obelgi, które nadal we mnie żyją i które w imieniu osiągnięcia celu pielęgnuje w sobie jak Ty Teraz szczęśliwa swój piękny ogródek wiosenny i przeszło mi w trybie ekspresowym. Brawo ja.

Poinformowalam go też, że chce jechać wcześniej na święta. Nie zapytał dlaczego i nie protestował jak zwykle, tu dobrze bo zawsze miałam wolna rękę jeśli chodzi o podejmowanie decyzji w/s wyjazdow. On stwierdził, że nie jedzie w ogóle bo chyba nie będzie mógł i bardzo dobrze, choć podejrzewam, że może się to zmienić do tego czasu. Daj Boże żeby sobie tu kogoś znalazł jak mnie nie będzie. Szanse marne ale po tych ochlapach czułości i serdeczności, które ode mnie dostaje od miesiąca w zamian za swoje zachowanie nigdy nie wiadomo.

Poza tym super, spędzam fajnie czas z dzieckiem, on się produkuje i przymila, przejął cześć obowiązków domowych bo chce się strasznie wykazać, a ja bezczelnie korzystam i w tym czasie zajmuje się swoimi sprawami.

Teraz szczęśliwa powiedz mi, bo Ty pisałaś ostatnio, że pojechałas do Polski i wróciłaś z synkiem tutaj. Czy Ty sama też przeszłas przez te procedurę, o której mi pisałaś jeśli chodzi o pomoc z mieszkaniem i benefitami? Jak Ci się teraz układa? Domniemywam, że jesteś teraz szczęśliwa po nicku

Ojej to długa i skomplikowana historia, ale cieszę się że Ci się udało z tego wyrwać. Napiszę wieczorem coś więcej bo teraz lecimy do miasta. A choroba synka miała coś wspólnego z tym co się między Wami działo? Dostałaś w końcu diagnozę? Mnie tu bardzo denerwuje jak czasem wiem że coś mu dolega i muszę sama drążyc i prosić się o podstawowe badania a oni mówią że wszystko ok że dziecko zdrowe a później się okazuje że miałam rację tylko zamiast wysłać na badania po pierwszej wizycie muszę biegać do przychodni tygodniami. Buzka i miłego dnia dziewczyny spiszemy się wieczorem

Fajny link do poczytania:
nieregulaminowy link

U mnie tydzień miodowy na całego. Tyle kwiatów i prezentów (wiadomo jakich, mniejsza z tym) w kilka dni nie dostałam w sumie przez ostatnich kilka lat. Żeby nie dać się zwieść temu syreniemu śpiewowi codziennie słucham sobie nagranych awantur z wyzwiskami. To daje mi moc.

Lorna dzięki. Długo czekać nie musiałam. Wieczorem już usłyszałam, że on się tak stara, kwiaty kupuje a ja ciągle mam focha. Powiedziałam, że kwiaty nic nie zmienią bo za dużo się już złego wydarzyło i za długo a mi spadły klapki z oczu. To powiedział (uwaga - hit), że powinnam się cieszyć bo chodzi do pracy i przynosi pieniądze. Myślałam, że padnę ze śmiechu jak to usłyszałam. Tylko mu rzuciłam czy on siebie słyszy i wyszłam z pokoju.

Anno, trwa miesiąc miodowy, jak czytam, na całego. Najwyraźniej boi się, że cię straci i czuje pismo nosem.
Bądź ostrożna.

Nawet sobie wolę tego nie wyobrazac! Bycie matka to najwspanialsza sprawa na świecie. Nic piękniejszego mnie dotąd nie spotkało. Ale tylko z odpowiednim facetem. Wtedy to by dopiero miał nade mną władzę!
Ja wiem, że on o tym mówi z wyrachowania, nie chęci posiadania kolejnego potomka. Powiedział mi wprost, że jak będę miała dwójkę to dostanę w Polsce większe zasiłki na dzieci!!! Czyli mówi to stricte pod kątem mojego potencjalnego odejścia i chce mi to dać do zrozumienia.

Dlatego buzia na kłódkę, powiedziałam mu ze najwcześniej jak mały pójdzie do przedszkola, to go upewni że planuję z nim jeszcze dzieci. A do tej pory już będziemy żyć dawno osobno.

Zauważyłam jeszcze jedno ostatnio. Mimo, że on nadskakuje mi podczas tego miesiąca miodowego, jest mega miły itp to... i tak mnie denerwuje. Działa mi już nawet na nerwy jego sposób bycia, sposób wypowiedzi, to jak podchodzi do ludzi i świata. Te odzywki cwaniaka, komentarze kto jak wygląda choćby w głupiej telewizji. Zachowuje się często jak błazen. To mnie tylko utwierdza w mojej decyzji. Widzę, że chyba jednak źle się dobralismy. Bardziej go obserwuje, patrzę na niego z dystansu. Wiele razy wcześniej miałam takie przemyślenia, jakbyśmy byli z dwóch różnych światów. Ale potem on robił mi pranie mózgu i wracałam do punktu wyjścia. Właściwie jak tak spojrzeć to jesteśmy z innych swiatow.. A ta jego przemoc i brak szacunku to już w ogóle dyskwalifikuje.
Także nie martwcie się kochane, myślę że nic mi już nie grozi. On będzie czuł się mnie pewny, ja będę miała spokój. I tak jakos dotrwam do końca tego związku. Czuję, że go oszukuje, że jestem nie w porządku robiąc w ten sposób. Zawsze byłam wobec niego mega lojalna, było to dla mnie bardzo ważne. Ale czy on jest w porządku? Czy on był uczciwy zapewniając mnie na początku naszego związku, że NIGDY MNIE NIE SKRZYWDZI? No właśnie. Tu kończą się moje wyrzuty sumienia. Nie mogę się doczekać wyjazdu do Polski. Tak bardzo odpocznę mimo że będę miała tyle do załatwienia. Pod koniec tygodnia on ma wolne, więc ja podejdę też do urzędów tutaj i rozeznam się ostatecznie w sytuacji.

To prawda Teraz szczęśliwa, tak jest. Jeszcze jedno. Mój mówi cały czas podniesionym głosem, nawet jak nie jest zły, taki z niego krzykacz. Wiem że nie da się tego zmienić, ale mnie to strasznie irytuje. On zaś się denerwuje kiedy ja go uciszam, z tego wyniknelo wiele awantur. Bo ja zaczęłam go uciszać a przecież on tak po prostu ma. Nie, wszyscy sasiedzi nie muszą słyszeć jak mówimy o rachunkach, ustalamy plany na wakacje lub inne kwestie. A on się tak drze że nawet na ulicę słychać jak z kims zwyczajnie dyskutuje. Dawno temu gdzieś przeczytałam, że nasz ton głosu świadczy o charakterze, osobowości, o jakichs tam kwestiach przystosowania do społeczeństwa. I to prawda chyba. On nie umie wywazyc tonu swojego głosu, czasem tak głośno dyskutuje na ulicy z kolegami jak się spotkają przypadkiem, ze wszyscy na nas patrzą. Drze się jak devil. I ma problem z przystosowaniem do norm społecznych.

A zauważylyscie jedna prawidłowość? On poniza, krzyczy, przeklina, obraża, popycha itp i ja mam potem wybaczyć i być miła kiedy on tylko rzuci haslo "godzimy się" jak ma już dość napięć.
Ale kiedy ja mam po takim czymś dość jego i rzucam: daj mi spokój, odczep się, nie odzywaj się do mnie, nie obchodzi mnie to, to jaśnie pan jest wielce obrażony i grozi, że jak nie przestanę to znowu wybuchnie.

To mi teraz dowaliłaś...
Ja akurat uważam, że teraz przy dwójce dzieci zyskałam więcej siły. Ale to moje osobiste odczucia. I z jednej strony się cieszę, że będziemy we trójkę bo dom nie będzie taki cichy. Ale oczywiście to nie jest żaden powód do tego aby sporządzić sobie celowo drugie dziecko z Jasnie Panem

Ja jestem umówiona na terapię, za tydzień pierwsza wizyta. Małymi kroczkami ogarniam sytuację i powoli wychodzę z piekła.

A jak nie zrobisz tych wszystkich akrobacji i nie tanczysz w kusej bieliźnie to jest atak że się nie starasz... Ja długo byłam głupia bo faktycznie dostosowywalam się do tego cyklu. Wiedziałam że po dobrym sexie będzie dobry maż. Wszystko ma swoje ramy czasowe bo to wystarczało na kilka dni. Kiedy on chciał sexu to też potrafił wtedy być baaaardzo miły i cały dzień wręcz nosił mnie na rękach. Ja już później też nie chciałam z nim nic robić bo u kobiety to nie poped a emocje stanowią chęć do współżycia. On chyba też się nauczył po pewnym czasie dlatego tak się starał jak czegoś oczekiwał. Ile on mi też przykrości robił np. że jestem jak Kłoda w łóżku albo że mam brzydkie to czy tamto... A niech idzie w cholere

w sedno, kochana, w sedno.

Z Ciebie to przebiegła lisica, on myśli że będzie drugie dziecko haha. Dobra jesteś, tak trzymaj!

Antykoncepcja powinna Ci Aniu pomóc w kwestii niechcianej ciąży.
Dodatkowo pamiętaj, że gwałt jest ciężkim przestępstwem, zagrożonym sankcjami karnymi.

Moją antykoncepcja jest na razie brak stosunków. Myślę że tak zostanie. Nawet nie mam parcia, nie chce mi się. Chciał mi ostatnio dać buziaka w usta, też nie mogę. Nie dam rady, nie czuję tego. Nie mogę powiedzieć, że go już nie kocham, choć już mu tego nie mówię. W jakiś sposób go jeszcze kocham, ale chyba bardziej z przywiązania. Wypalilo się na amen.

Poza tym bez zmian. Niby miesiąc miodowy, ale wiadomo spanie do południa jak może, z dzieckiem się mija praktycznie. Ostatnio mi powiedział, że nie chce żebym na tak długo jechała do Polski. Zapytałam co za różnica, że i tak praktycznie nie spędzamy razem czasu, że jestesmy my - ja i dziecko - i on. Ze się mijamy. Ze prowadzimy osobne życie tak naprawdę. A on na to że nie chce tu być sam i że chociaż wieczorem godzinę posiedzimy zawsze razem a ogólnie że sam fakt że tu jesteśmy go cieszy. Nosz egoista i tyle. Mam być sama całymi dniami, żeby on się cieszył że ja po prostu jestem. Szkoda komentować.

Ja czuję że naprawdę nie kocham. A co do bycia samemu to niby dlatego szuka znajomości. Bo się boi panicznie być sam. A Ty toleruj wszystkie  wyskoki.

Zdziwi się, jak po twoim wyjeździe już nie wrócisz..

Hej dziewczyny, co u Was?
Ja dziś mam pierwszą sesję i nie mogę się już doczekać. Nareszcie wszystko z siebie wyrzucę.
Kilka dni temu mój pan mąż stwierdził, że da mi jeszcze jeden prezent bo do imienin nie będzie czekał.
Cóż, dał mi wibrator....
Wszystko spakowałam i mu oddałam. Dodałam, że może sobie tego używać z innymi. Po czym stwierdził, że jak się rozejdziemy to do niego ustawi się kolejka.
Jak dostałam kolejny tego typu podarunek to poczułam się już całkiem urażona i upokorzona do reszty. Zwłaszcza mając na uwadze całą sytuację, te zainteresowania, które odkryłam w telefonie itd.
Gdyby to był normalny związek oparty na zaufaniu i szacunku to co innego. A tak aby wywołał we mnie odrazę. Tym bardziej łatwiej teraz będzie mi utrzymać wymaganą abstynencję do rozwodu.

Annaaa podziwiam Twój spokój. Ja próbuję ale i tak mi nie wychodzi. Tym bardziej, że on odbiera to, że jest już ok i się poprawiło między nami.
Nie chcę już od niego żadnych prezentów. Będzie potrzeba to kupię sobie sama Sama wybiorę i kupię jaki chcę.

Aniu orientowlalas się w sprawie prywatnego ubezpieczenia w Pl bo właśnie się rozpisuja że w razie twardego brexitu karta EHIC nie będzie obowiązywała w UE i o Tobie pomyślałam.

Nie chce Ci źle doradzić, proponuję żebyś wysłała wiadomość do CAB za pomocą formularza lub czat online oni działają codziennie odpisują w ciągu max 4 dni. Jeśli chodzi o brexit to nadal nie ma umowy izba lordow chce przełożyć na czerwiec pojęcia nie mam kiedy wyjdą z UE.

To i tak w miarę lekko znioslas ten pierwszy miesiąc PO. Oby tak dalej. Wiele zależy od tego, jak bardzo ofiara przemocy jest przekonana o słuszności swojej decyzji, o decyzji definitywnego odejścia od przemocowego. Najgorsze bowiem są wahania, jakieś wątpliwości, wtedy po ucieczce od bydlaka można nabawić się depresji, ale nie tej zwykłej, lecz niestety tej kwalifikującej się do leczenia i psychiatry, nerwic różnych typów. Człowiek musi być po prostu na milion procent pewny, wtedy lżej wszystko się przechodzi. Anna da sobie radę na pewno, bo pierwsze wróci do Polski, do rodziny, a zmiana środowiska podziała na nią tak, że ona szybko idbuje
Się od swojego męża, przez pewien czas będzie się nawet cieszyła jednak wrócił nostalgia i wtedy będzie jej trudniej. Tonia też da sobie radę. Dziewczyny zbierajcie pieniądze, żebyście były zabezpieczone i dkajcir o magnez potas, porządne witaminy zdrowy sen itd bo nerwice atakują ludzie źle odżywki ych i będących w stresie.

Właśnie tego się bałam, że mnie omami znowu obietnicami jak już wyjadę na dobre. Ale co on nowego może mi obiecać, już wszystko obiecywał i dalej to samo. Gdzieś ostatnio przeczytałam (bo cały czas się edukuje w tym temacie), że jeśli po kłótni nie ma przeprosin, oznacza to brak szacunku. On mnie w większości przypadków nie przeprasza, a co najlepsze jeśli już mu się zdarzy, to za jakieś bzdury, za lekko podniesiony głos kiedy nie dochodzi do afery. Jak ochlonie to przeprosi, że niepotrzebnie się gorączkowal.

Za wielkie awantury zazwyczaj nigdy nie usłyszałam przepraszam. Myślę, że to dla niego byłoby przyznanie się do winy, czego nie lubi, a jak już mu wypominalam, że za to wszystko co zrobił nie przeprosił i myśli, że będzie ok, to znów zwala na mnie ze to ja sprowokowalam bla bla bla bla blaaa... Znacie te śpiewki.

Miałam względny spokój, choć mi się już nie narzuca i też trzyma dystans, to mnie denerwuje. Ostatnio nawet nas gdzieś zabrał, nie odmówiłam ze względu na dziecko bo pytanie czy jedziemy tam i tam było przy dziecku, które zareagowalo spontanicznie.
Ale wkurza mnie swoim zachowaniem, jak mu zwróciłam uwagę kilka razy to się oburzyl i już z gębą do mnie. Działa mi na nerwy.

On nic nie chce naprawiać mimo że widzi że jest kiepsko już, myśli że tak jest normalnie i że ja to dalej będę znosić bo co ja zrobię. I to chyba najbardziej przemawia jak tak ostatnio o tym myślę. Wie, że źle robi, że dużo rzeczy nie powinno mieć miejsca, ale dalej ma to gdzieś. Nie chcę mu się.

Jenu jest wygodnie, ułożył sobie wszystko tak jak chce, a czemu miałby się przejmować tym co ja czuję itp. Jak mu tlumacze że już nie ma bliskości między nami itp że coś się wypaliło żeby mi dał spokój, to mówi żebym odeszła. A później że co my bez siebie zrobimy i że przecież jest dobrze. Coś jak facet Kobietki 123.

Nic nie robi z tym co jest źle ale ode mnie wymaga żebym była uśmiechnięta i kochająca. Jak mu coś nie spasuje to idzie do sypialni i śpi. A ja dalej sama z dzieckiem jak samotna matka z lokatorem w domu, wtedy sobie myślę że tak już będzie i że przecież większość czasu jestem sama, tluke sobie to do głowy w chwilach zwątpienia (owszem, przyznaję mam takie, choć to tylko prześwity bo zaraz się budzę i pukam po głowie albo on sam swoim zachowaniem szybko sprowadza mnie na ziemię).

Ostatnio już było spokojnie, aż nagle pewnego pięknego poranka mnie zaatakował że znowu czegoś tam niby nie zrobiłam co miałam zrobić (a wcale nie miałam tego robić, bo umawialiśmy się trochę inaczej) i zaczął się sadzić. Akurat byłam juz w kurtce bo wychodziłam więc mnie ominęło najlepsze bo nie zdążył się rozkręcić. Ale zepsuł mi humor na cały dzień.

Też tak macie / mialyscie, że kiedy Was wkurzył lub napadł na Was bez powodu, to do końca dnia mialyscie zszargane nerwy? Jak na mnie naskoczy, to ja już później jestem klebkiem nerwów. Mimo że staram się jakoś spożytkować czas w pozytywny sposób, to czuję że te kolejne zarzuty, naskakiwanie, to gnebienie we mnie jest i byle co potrafi mnie bardzo zirytowac plus humor idzie w dół..

Edit. Jeszcze jedno, bo właściwie tylko to miałam napisać, a znów się rozpisałam.
Mysle, że mnie nie namówi na powrót jak już wyjadę, bo chcę powiedzieć przynajmniej rodzicom szczerze jak jest. Nawet gdyby mi odbiło, to wiem że mnie sprowadza na ziemię. Ostatnio zdałam sobie sprawę, że wcześniej nigdy otwarcie z nimi na ten temat nie rozmawiałam, bo chyba po prostu nie byłam wcześniej gotowa do odejścia i wiedziałam, że jak się zwierzę z tego jak to wygląda od środka, to później będzie mi głupio bo prędzej czy później znów się z nim pogodze i będzie jak dawniej. Nie chciałam więc, żeby mieli o nim bardzo zle zdanie i negatywne odczucia mimo że wiem, że dużo rzeczy i tak im się nie podoba, choć to co widzieli to tylko kropla w morzu tego, na co go stać...

Obiecujące jest też to, że zawsze jak byłam na urlopie w Polsce, czułam że mogę nie wracać. Było mi tam dobrze.
Chyba to Ty Ulle kiedyś pisałaś, że powinnam się zaadaptować bez problemu.
Ja w ogóle szybko się przystosowuje, okazuje się tylko że nie zawsze słusznie. W tym związku przystosowalam się do negatywnych bodźców i zachowań i nie umiałam odejść. Wiem wiec, ze jak juz tam będę, jakoś to wszystko ogarnę i życie będzie płynąć dalej. Dla mnie to taka trochę nowa rzeczywistośc, ale znajoma i taka za którą tęsknię. Będę odkrywać jej nowe oblicza, nieznane dla mnie jako mamy z dzieckiem które jest moim przyjacielem. Najważniejsze czyli kochająca rodzinę mamy, reszta przyjdzie sama. Nie tacy ludzie sobie radzą, ja sobie nie poradzę?

Ty mi tu namieszalas w głowie bo wcześniej nie brałam w ogóle pod uwagę, żeby zostać w UK. Ale zawsze przynajmniej wiem, że mam tu jakieś opcje. A ile lat temu był Twój wyjazd do Polski?

Tak to prawda dobrze mi tam. Jak tam jestem praktycznie nie myślę o Anglii, wydaje się tak odległa. Szybko wsiakam w rzeczywistośc.
Odbylam kilka rozmów w sprawie zlikwidowania części długów w UK, publiczne też można wymazać. Nie wiadomo tylko czy będę się kwalifikowac i jak dostanę plan spłaty czy sie wyrobię do wyjazdu, bo jeśli z Polski nie będę w stanie spłacać to zerwa układ. Niby facet dość bezczelnie i wprost mi powiedział, że jeśli wyjadę i zaprzestane spłat, to nikt mnie ścigał nie będzie za granicą, ale wiadomo co będzie i czy nie będę musiała lub chciała kiedyś tu wrócić? Wolałabym mieć to załatwione jak należy i jak kiedyś pisałaś nie palić mostów. Jutro mam rozmowe w/s rozpoznania ostatniej opcji w tej sprawie i potem mogę działać.
Tyran zaczyna szaleć, ale muszę się jakos trzymać. Czuje mój wyjazd i mąci, widzę że się boi. Nawet ostatnio wprost zapytał czy jeszcze tu wrócę. I to prawda co pisaliście tu wszyscy i co wyczytałam w mądrych artykułach - kiedy czuje się bezsilny, zagrożony, słaby, to wtedy atakuje. Atakuje bo myśli że mnie tym zastraszy, potem jak się wyzyje i zrobi mi pranie mózgu jaka to jestem taka i taka, będzie prawil moraly o prawdziwym związku, o lojalności, o pomocy, uczciwości itp i się pogodzimy a potem znów będziemy żyć długo (ze 2, 3 tygodnie w spokoju) i szczęśliwie (pozornie).

Witaj. Ktoś sobie pomyśli, że to niedorzeczne,ale w pewnym sensie zazdroszczę Ci tego, że masz gdzie uciekać. Wizja życia po uzmysłowienie sobie w czym tkwimy bez możliwości ucieczki zabija od środka.
Trzymam za Was kciuki.

Witajcie dziewczyny,
Spóźnione życzenia z okazji dnia kobiet! Siły, wytrwałości, miłości, spokoju.

post łamiący regulamin forum, prowokacyjne, osobiste złośliwości

Tego typu posty świadczą tylko o charakterze nadawcy. Aniu,  olej to.

Dziewczyny, jeśli raportujecie jakiś post, to nie powielajcie go potem w cytatach proszę.
WW ten sposób trzeba będzie go edytować raz, a nie kilka razy... z góry dziękuję !

Terazszczesliwa - nic w postach Me nie było prawdą. To był stek złośliwości, mający na celu zmuszenie Anny do zwątpienia w siebie, nic konstruktywnego. Dlatego je zgłosiłam.

Podziwiam Annę, ma poczucie odpowiedzialnosci finansowej za rodzinę i uważam, że jej ocena sytuacji jest prawidłowa, wyplątać się ze wszystkich zobowiązań i zaczynać wszystko z czystym kontem. W końcu to ona ponosi konsekwencje tych wszystkich decyzji, więc wie najlepiej, jak postępować, postronne osoby nigdy nie wiedzą wszystkiego.

Teraz szczęśliwa ja wiem co Ty masz na myśli, ale nawet w Woman's aid gdzie sama mnie wysłałaś i poleciłas, mój "plan ucieczki" dostal aprobatę.
Owszem pytano mnie o to kiedy były te najgorsze ataki i może na podstawie tego, że dość dawno temu, nikt nie radził mi żeby brać nogi za pas i uciekać natychmiast czy nie wracać do domu. Zaufalam im bo przecież codzienie przychodza do nich po pomoc kobiety w takich sytuacjach jak ja i chyba wiedzą, co robią.

Opowiedziałam tam o wszystkim szczerze, trochę mi nerwy puściły i nawet poplynely łzy, ale czułam że jest to miejsce gdzie mogę się otworzyć.. Powiedziałam i o tym że tu pisze, że zbieram pieniądze, że spłacam długi, że chce wrócić do Polski.
Dostałam tez wytyczne ale tak naprawdę wiele rad powielilo się z tym, co już wiem z lektur lub dowiedziałam się tutaj o od Was.

Było pytanie o przemoc wobec dziecka, o to czy dziecko oprócz krzykow było świadkiem czegoś jeszcze. Ale do tego nigdy nie doszło. On w szale wyzywa się na mnie, nie na dziecku.

Dostałam kilka broszur informacyjnych itp i wiele rad które tam znalazłam były tym co ja właśnie w tej chwili robię od dłuższego czasu np unikanie ataków, niewchodzenie w dyskusję, żeby nie zaogniac sytuacji itp.
Jak się okazuje działa, także zaufajcie mi wiem co robię.
Za kilka dni lecę do Polski, więc pewnie będą jeszcze jakies nowe decyzje i przemyślenia.

To już kilka dni. Niesamowite jak ten czas szybko mija. Anno, myślisz i postępujesz bardzo rozsądnie. Nieodmiennie trzymam kciuki.

Ja trochę rozumiem Me, to przypuszczam są przemyślenia z poziomu dorosłego dziecka z rodziny przemocowej. Nie podoba mi się natomiast sposób w jaki to napisano (on, ona?)
Czułam podobnie jako dziecko, bo jak już wspominalam pochodzę z takiej rodziny. Po dziś dzień zmagam się z traumą tamtych przeżyć co poniekąd przyczyniło się, że weszłam jako dorosła w podobny związek.
Z drugiej strony jako już osoba dorosła, mająca dzieci rozumiem też, że nie da się uciec w przysłowiowych skarpetkach. Trzeba choć trochę się przygotować.
No i jeszcze jedna uwaga. Żadna instytucja nie zagwarantuje nam kobietom żyjącym z przemocowcem, że do czasu rozstania nic nam się nie stanie. Ze z naszych opowieści wynika, że nie jest aż tak źle. Bywa różnie i trzeba być tego świadomym.