Trudny związek, szukam pomocy - Netkobiety.pl

Brawo Aannaa!
Dokładnie na swoim wątku Jaanna chłonęła wszystkie rady, dziękowała pokornie a teraz zamiast wesprzeć inne kobiety dobrym słowem, pokierować, pokazać jak zmienić swoje życie i podzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem to opluwa jadem i złośliwościami.

Dokładnie a udzielała się na różnych forach i na każdym  z nich obrażała ludzi.

Dziewczyny ja wychowałam się w takim domu. Ojciec bił mnie, matkę. Raz czymś tak jej przypierniczył, że całe mieszkanie było we krwi i ją karetka zabrała. Później matka ściemniała mi, że coś jej z szafki spadło na głowę. Moje pierwsze wspomnienie z dzieciństwa to jak matka leży na podłodze, ja klęczę koło niej a ojciec kopie ją po brzuchu. Ja wtedy krzyczę "nie kop, to boli mamę!". Matka chwaliła się znajomym, że bardzo szybko zaczęłam mówić. Chyba już wiem dlaczego.
Od małego mówiłam mamie - rozwiedź się z tatą. Nie zrobiła tego nigdy. Jako dorosła osoba słyszałam: "przez was zmarnowałam sobie życie bo musiałam z nim być. Za co bym was wyżywiła? Za co być studia skończyła?".
W tej chwili jestem 32 letnią kobietą z zaburzeniami ze spektrum bordera (nie stricto border, niektóre komponenty ale do wyleczenia) oraz chorobą afektywną dwubiegunową. Od 7 lat na lekach, od 3 lat w intensywnej terapii. Walczę o siebie z całych sił. Pragnę być normalna, wyciszyć chorobę, w pełni pozbyć się zaburzeń. Bardzo ciężko pracuję na terapii. Tyle kasy zostawiam u lekarzy, że się w pale nie mieści. Ratuje mnie tylko dość wysokie IQ, kontaktowość i spryt.
Ile się nacierpię to tylko ja wiem. W pewnym momencie tak mnie depresja rozłożyła, że nie mogłam wstać z łóżka do toalety.
Nie wierzę w boga ale kocham przyrodę i dobrych ludzi.

Odpisałam w jej tonie, choć tak nie uważam. To ona nas cały czas atakowała, ze jesteśmy nienormalne, dajemy sobą pomiatać, marnujemy dzieci itp.  Tak, porady tez łatwo się udziela. Prosimy o takie bardziej konstruktywne.

   Alez narazacie wlasne dzieci
W kronikach kryminalnych mnostwo takich hisrori
Ktos musi wami wstrzasnac skoro milosc do dziecka nie wystarcza by znalezc sile i uciekac

Brawo za wniosek
Ale pierwszy krok to powinna byc separacja zeby razem nie mieszkac i nie narazac sie wie ej

Joanno, to prawda że z toksykow się nie wychodzi, tylko spier...ła i to w podskokach, ale trzeba też pojąć, że niestety jest to proces, czasem dlugi. Samo odejście od świra relatywnie może potrwać najkrocej, ale późniejsze lizanie ran, to dopiero jest przeprawa. Dlatego po podjęciu ostatecznej decyzji o rozstaniu mądrze byłoby przygotować i organizm do tego koszmaru, który czeka kobietę z przemocy, a więc zażywać magnez, wspomagać się witaminami, jeść dobra czekoladę, no odżywiać się naprawdę dobrze, wysypiac, bo szykować się do wojny samej ze sobą. Oddzielna sprawa jest kwestią psychiki. Dlaczego należy tak postępować ? Otóż dlatego, by kobiety nie zaatakowała np nerwica lękowa. A to nie da żarty
Później jeszcze napiszę, bo teraz nie mam czasu. Wnuczka wchodzi mi na głowę.

Super rada, to wyrzuć proszę mojego męża z mieszkania jeśli dasz radę. Bo on nie chce się wyprowadzić. Nie chce separacji, powiedział nawet, że na rozprawie nie zgodzi się na rozwód.
Mam z dwójką małych dzieci zostawić swoje mieszkanie i iść coś wynajać? Musiałabym opłacać oba, bo on na pewno mojego nie opłaci a na to nie stać mnie finansowo. a ja nie opłaci to mieszkanie stracę, pójdzie na licytację albo będę miała ogromny dług do spłacenia.
Niestety takie odejście i rozwód trzeba dobrze przemyśleć.

Wiem, ale zawsze mogę ich ochronić przed kolejnymi latami takiego życia. Nie będą musiały uciekać w piżamach, nie będą patrzeć na bezradna matkę.
Wiem, że czują. Wiem, że czasem słyszą bo staramy się kłocić bez ich obecności. Na razie mąż ich tak nie traktuje jak mnie choć wiem, że to się zmieni. Z moim ojcem było tak samo, najpierw ofiarą była tylko mama, potem my już też.

Dzięki Ludmiła
Tak masz rację, ja tez jestem tego przykładem. Chcę żeby one były bardziej szczęśliwe niż ja. Żeby z dzieciństwa wyniosły wparcie, spokój i dobry fundament w dorosłe życie. Żeby były ze mnie dumne, że potrafiłam odejść i żeby czuły, że ja nie pozwolę ich krzywić, czuły moje wsparcie. Że z każdej sytuacji jest wyjście i zawsze można coś zmienić na lepsze.

Ludmiło dzięki.
Anno, Toniu i LulyyMilyy ( nie wiem czy dobrze zapamiętałam) super, że macie ze sobą kontakt i tak fantastycznie wspieracie się nawzajem.
Każda z was jest troszkę na innym etapie i wasze sytuacje różnią się w szczegółach, jednak tak naprawdę wszystkie jedziecie na tym samym wózku.
Ciężko powiedzieć która z was jest na ten moment w najlepszej sytuacji, a która z was w najgorszej. Chociaż patrząc tak obiektywnie, to wydaje się, że najgorzej ma Tonia.
Ale po kolei.

LulyyMilyy jest już wprawdzie PO, ale jest jej bardzo ciężko, ponieważ dała w siebie wmówić, że to ona ponosi odpowiedzialność za rozbicie rodziny i chociaż na poziomie zdroworozsądkowym  ona doskonale wie, że to nieprawda, to  jednak gdzieś w podswiadomisci czuje się winna.
Z tym swoim facetem widuje się za sprawą dziecka (niestety tego akurat nie może uniknąć) i nawet rozmawia z tym człowiekiem jakby w tonie polubownym,
widzi go spokojnego i mówiącego  do niej ludzkim głosem, więc miewa chwile słabości i zdarza się, że powątpiewa w swoje racje. Zdarza się, że tęskni, no męczy się po prostu, bo minęło jeszcze za mało czasu, by poukładała sobie wszystko, tak jak trzeba, w głowie i ciągle jest podatna na opinie byłego meza.
LulyyMilyy minie ci to wszystko, ale troszkę jeszcze na to poczekasz.
Póki co postaraj się jednak nie rozmawiać z tym facetem na temat tego, co było. Nie wdawaj się w żadne dyskusje z nim, ucinaj jego wycieczki słowne w waszą stronę, ponieważ on mąci ci w głowie i ty zamiast coraz bardziej cieszyć się z tego, że uwolnilas się od przemocowego, to ty przeżywasz potem jakieś katusze. Facet opowiada ci jakieś bzdury, posiedzi u ciebie chwilę i piec minut po tym, jak od ciebie wyjdzie gwiżdże na to, co ci gledzil, niczego nie analizuje, tylko wraca do swojego nowego życia ciebie mając w nosie, natomiast ty siedzisz i analizujesz jego słowa, przejmujesz się jego opiniami, a zważywszy na fakt, że czas zawsze zaciera źle wspomnienia, to idąc tym tokiem jesteś na dobrej drodze do tego, by idealizować chama. Sobie odejmujesz, a jemu dodajesz.
Po co ci coś takiego?
Nie rozmawiaj z nim na tematy osobiste, twoje prywatne, bo to mąciciel.
Wróć do równowagi psychicznej a nie teraz dla odmiany szukasz dla siebie kata w postaci twojej osoby. On zniknął, to teraz sama siebie będziesz dobijać?
Tonia zdecydowała się na rozwód, ale niestety mąż nie chce wyprowadzić się z jej mieszkania. Czeka ją więc istna z nim przeprawa, bo on z całą pewnością będzie trzymał się Toni rękami i nogami. Nawet gdy w końcu uda się jej pozbyć go z mieszkania, to przecież on będzie przylazil, mącił i wszystko dalej będzie rozgrywało się na starych śmieciach, bo w mieszkaniu Toni.
Tu aż się prosi, by poradzić dziewczynie gruntowny remont po jego wyprowadzce, zmianę mebli, wszystkiego co się tylko da, by chociaż w ten sposób oczyścić to miejsce z tego człowieka.
Toniu, jesteś super dziewczyną, ale musisz przygotować porządna oręż do walki, mam na myśli zaplecze prawne, już nie mówiąc o dbaniu o swoją kondycję psychofizyczną.

Anna, wydawać by się mogło, że jest w niezłej sytuacji, bo może wrócić do Polski i od razu zacząć nowe życie, na dodatek w otoczeniu jej przyjaznym i pomocnym. Anna zrobiła krok milowy naprzód i już teraz przygotowuje się do walki. Gromadzi kasę, lata po urzędach, żeby nie mieć żadnych ogonów i wcina dobra czekoladę, magnez ( tu uśmiech, bo chodzi o przygotowywanie organizmu do walki z traumą) i czyta, czyta jak najwiecej, by mieć oczy naokoło głowy. Super.
Dziewczyny, gdyby z was trzech zrobić tak jedną, to wyszedłby ideal, bo Anna jest jakby początkiem drogi, Tonia samym środkiem zdarzeń, a LulyyMilyy końcem wszystkiego.
Kobieta idealna z przemocy, to Anna przygotowująca się pod każdym względem do walki, mądra i życiową Tonia już walcząca i wskazująca na zagrożenia i różne słabości LulyyMilyy jako zakończenie horroru
Trzymam za was kciuki i wierzę w to, że wam się uda. Uda wam się, ponieważ wy wszystkie już WIECIE, a za wami stoi ogromna kolejka tych, które jeszcze NIE WIEDZĄ.

Podobno trwa to mniej więcej połowę czasu tego ile się z nim spędziło, czyli w twoim przypadku jakieś pięć, może trochę dłużej, z tym że cały czas z tendencją zanikająca, coraz mniej intensywnie, coraz mniej boli, coraz mniej przykro, tak do dwóch lat po jest najgorzej. Trzeba więc pomagać sobie ile to tylko możliwe, żeby się tak nie męczyć. Psycholog, wychodzenie do ludzi, fajnie leczą różne wyjazdy, nawet na krótkie wakacje, poprawić swój wygląd itd
A tego, że nie ułożysz sobie z nikim życia wcale się nie bój. Na pewno poznasz kogoś. Tu raczej bój się kogo poznasz, bo dzisiaj to ogromne ryzyko. Ty będziesz bardzo łatwym kaskiem dla różnych dziwilogow, więc zrób porządek dama ze sobą, uporaj się z małą dziewczynką i jako duża wytłumacz jej pewne rzeczy. Gdy mała dziewczynka z przemocy zrozumie duża dziewczynę z przemocy wtedy będziecie mogły zaprzyjaźnić się ze sobą i pogadać. Wszystko co najlepsze jest przed tobą i na wyciągnięcie ręki, tylko musisz dać sobie czas na uspokojenie się. Anna i Tonia wrócą do swoich małych dziewczynek i łatwo je w sobie odnajdą bo one będąc dziećmi nie znały przemocy, im będzie więc troszkę łatwiej. Ty natomiast najpierw musisz poszukać tej przestraszonej małej dziewczynki, ona jest ci teraz bardzo potrzebna.
Jesteś bardzo dzielna, bo rozstalas się z oprawcą. Musisz bardzo kochać swoje dziecko. Szacun.

Ulle już napisałam na moim wątku, że ja też jestem z rodziny przemocowej, w dodatku takiej zakończonej tragedią.
Ale masz rację w tym urządzaniu mieszkania bo ja już sobie teraz planuje który pokój jak pomaluję. Kalkuluję czy dam radę finansowo zmienić meble w pokoju itp. To bardzo mnie nakręca pozytywnie. No i te wesołe wieczory z dziećmi,brak to sobie teraz wyobrażam.
Ojcu przebaczyłam tak z serca, nawet bardzo przeżyłam jego śmierć i bardzo dużo płakałam. Nad nim, nad nami. Te łzy i przebaczenie bardzo mnie oczyściły.
Myślę, że tu też sobie poradzę. Wiem, że oboje inaczej nie umieliśmy z takimi doświadczeniami.
Dzięki paslawek. Ja już spotkanie z wewnętrznym dzieckiem przerobiłam na terapii DDA. Bardzo dużo mi to pomogło, ale teraz też chętnie się z nim skontaktuję, w następnej trudnej sytuacji.

Tak, mamy dla kogo żyć
No i kolejna cenna uwaga o której wcześniej nie pomyślałam. Odżywianie i sen. U mnie też z tym kiepsko, mało jem bo jestem zestresowana, mało śpię bo mam małe dzieci no i w nocy mam zawsze przemyślenia.

Ech ile tu się wydarzyło! Dziękuję za te wszystkie wpisy! To wspaniałe znaleźć pocieszenie i ukojenie. Ale przede wszystkim tak ogromne wsparcie w osobach... których się nigdy nie spotkało! To chyba przeznaczenie dziewczyny, że my się tu wszystkie odnalazlysmy!

Byle razem i byle do przodu. Ja dzisiaj spakowałam karton niepotrzebnych mi tu już rzeczy, który zamierzam wysłać do Polski, żeby później mieć mniej do ogarnięcia.

Powiem Wam, że ta nowa uzytkowniczka Natalia czy coś w ten deseń to chyba na nowo zarejestrowana zbanowana Jaana, tak to przynajmniej wygląda. Ale widzę, że też zbanowana.

Ulle tak to prawda, jesteś nasza matka chrzestna, naszą opiekunką i aniołem stróże. Czasem po cichu liczę, klikając na temat, kiedy wyświetlają mi się nowe posty, że może i Ty zechcialas coś od siebie napisać. Bardzo cenimy Twoje mądre rady. Na początku, kiedy przyszłam tu po poradę i z zapytaniem czy terapia pomogłaby wyleczyć mojego faceta i wtedy kiedy bladzilam najbardziej, to Ty między innymi najbardziej sprowadzalas mnie na ziemię. Gasilas wszelkie plomyki naiwności z mojej strony. Ktoś, kto jest uwiklany w taki związek i nie do końca zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji, potrzebuję na początek zimnego prysznica i kilku ostrych słów. Ty wywazylas dwa powyższe idealnie z dobrymi, ciepłymi słowami otuchy i nadziei. Nie nw uratowanie związku, tylko na rozpoczęcie nowego lepszego życia.
Jestem jeszcze stosunkowo młoda, leciutko po 30stce i na tyle energiczna, że wiem, że bez problemu dam sobie radę i zapewnie synkowi dobra przyszłość.

Wczoraj oglądałam zdjęcia z przedszkola, do którego moje dziecko chyba pójdzie po powrocie do DOMU. I wiecie co, widzę go tam między dziećmi. Widzę siebie, uczęszczająca na dzień matki, na zakończenie roku. Wiem, że będzie tam szczęśliwy i spokojny, a potem będzie wracał do domu, gdzie zawsze, ale to zawsze będzie czekał na niego ciepły obiad, spokój i serdeczny uśmiech.

To miejsce dla mnie to kupa wspomnień, to właśnie ta mała dziewczynka, która we mnie jest. Która kiedy sama chodziła do tej szkoły, była jeszcze niewinna. Nieskalana przemocą i nienawiścią ze strony "mężczyzny swojego życia". Dziewczynka, która spędziła w tej szkole piękne chwile i snula z koleżankami z klasy plany na przyszłość. Marzenia o cudownym mężu. I wiecie co, to marzenie mi się nie spełniło. Ale spełniło mi się coś, o czym wtedy nawet nie snilam. Najwspanialsze dziecko na świecie, do którego miłość przewyższa wszystko. Nawet ten chwilowy żal, który mnie czasem ogarnia, że nie weszłam w szczęśliwy związek. Znam wiele osób, które żyją bez partnera i są szczęśliwymi osobami. To nie tragedia i nie koniec świata.

Dziewczyny. Dzięki za wszystko. Kładę się znowu spać naładowana energia. Dziękuję też facetowi, który w końcu tu napisał coś mądrego. Bez urazy, ale w większości z tego co pamiętam jeśli już faceci wracali się w ten temat, pisali od rzeczy, sprawę biorąc powierzchownie i bez zrozumienia.

Jak już pozamykamy swoje sprawy z przeszłości, to się spotkamy wszystkie razem. My, nasze dzieci, nasze anioły i ciocie chrzestne dobre rady ja naprawdę jestem głęboko przekonana o tym, że wszystkie z tego wyjdziemy! A ja już na pewno. I to prawda co pisała któraś z Was (przepraszam, nie mam już czasu sprawdzić która, bo szykuje sobie domowe spa ) nie ma co przeżywac i analizować zachowań i momentow jak już odejdziemy ani zanim odejdziemy. Oni nie analizują, działaja i zapominają, wymazuja z pamięci swojej i próbują z naszej. Bądźmy w tej kwestii jak oni. Działajmy i nie wracamy do tego. Przecież każda z nas wie, że rozstanie nam będzie służyć.

Zawsze mówiłam, że nie ma w życiu sytuacji, w której byśmy sobie nie poradzili. Zawsze. Na pewno każda z Was też znalazła się w takiej podbramkowej sytuacji w życiu, gdzie łzy płynęły do oczu, nie było teoretycznie wyjścia i nie wiadomo było co zrobić. Świat się walil na chwilę. Ale... Życie poplynelo dalej i zapomnialysmy o tym. Jakoś sobie radzilysmy. Bo nie ma sytuacji bez wyjścia. Ja tu na emigracji byłam raz bez dachu nad głową, z czyjejś winy. Bez pieniędzy, jedzenia, znajomych (nie miałam wtedy jeszcze dziecka) I co? Jakoś sobie poradziłam przebrnelam przez to. Wydawało mi się wtedy, że stoję nad przepaścią i nie mam żadnych opcji. To nieprawda. Człowiek zawsze sobie jakoś poradzi, wyjdzie ze szlamu, wylize rany. Potem się śmieje. My też się będziemy śmiać. I to już niedługo moje drogie. Jesteśmy mądre babki i nikt nas nie zniszczy. Pamiętajcie o swojej wartości, należy nam się szacunek. Jeśli nasi faceci nam go nie dadzą, to same go sobie zapewnimy, wypracujemy. U swoich dzieci, u samych siebie. Dobranoc

Witamy:) nie jesteś sama jak widzisz jest nas tak wiele w podobnej sytuacji... Trwaj przy tej decyzji. Czytaj ten wątek codziennie nawet.

Czyli przydało się to pisać wszystko. Terapia grupowa.

Musimy się wszystkie kiedys odnaleźć w życiu realnym. Spotkać gdzieś razem. Jesteście tu moja przystanią i już mam taki nawyk że sprawdzam co się dzieje tu jak tylko synek zaśnie.

Dziewczyny Pytanie na sniadanie dzisiaj o przemocy w rodzinie i o tym jak przygotować dziecko do rozstania z partnerem godz. 11.10 kto moze niech oglada.

Pozniej Wam odpisze bo wczoraj byla rozmowa u mnie.

Nasze rozmowy niestety prowadzą do nikąd.

To ja się też poprawie, bo u mnie zapowiadał, że "musimy porozmawiać" a był monolog.

Niepotrzebnie się odezwałam, żeby dziecku nie pozwalać biegać w bucikach po meblach, bo niszczą się sofy. Dodałam, że ja z nich nie będę korzystać, ale po co mają być rozdarte. Rozzloscil się, chciał rozmawiac jak mały zaśnie.

Potem to było głównie naskakiwanie na mnie. Dowiedziałam się od niego, że:
- przyzwyczaja się do myśli, że mnie nie będzie
- jestem idiotka, bo non stop zasłaniam się dobrem dziecka
- nigdy mi na nim nie zależało
- nie takie rzeczy się dzieją w rodzinach (!) i ludzie dalej żyją że sobą (żenada, wiem)
- w ogóle go nie wspieram
- wszystkie obelgi, przekleństwa, które były kierowane w moją stronę, szarpanie i to że mnie kilka razy uderzył NALEŻAŁO MI SIĘ (!)
- mam się nie wtrącać w to, jak on się odzywa do dziecka i jak go "wychowuje" bo jest ojcem i to co powie dziecku to jest święte (zgadzam się, że rodzice nie powinni podwazac swojego autorytetu nawzajem, ale kiedy jedno robi albo mówi źle, to drugi rodzic ma OBOWIĄZEK stanąć w obronie dziecka i przystopować partnera, dziecko to nie nasza własność, z którą możemy robić co chcemy)
- to JA jestem winna tego, jak on się zachowuje (bez komentarza), ja go doprowadzam do szału, ja w nim wyzwalam agresję, jak dochodziło do różnych rzeczy to ja byłam winna, bo pyskowalam i prowokowalam swoim zachowaniem. Tu muszę dodać, że zaatakowałam go przy tym pytaniem, jak się zachowywał jak był we wcześniejszych związkach, kiedy nie było mnie która tak go rozstraja i doprowadza do obłędu jak mówi. Cisza. Znów pytam. Jak się zachowywałes jak że mną nie byłeś, jaki byłeś w związku z inną i swoim domu. Cisza. Powiedziałam, że nie odpuszczę dopóki nie odpowie. No i przyznał w końcu "wiesz ze zawsze taki byłem" eureka!
- to ja się mam iść leczyć mimo że on jeszcze w ubiegłym tygodniu proponował, że pójdzie na terapię
- jestem chora psychicznie
- nie da się że mną żyć, jestem paniusią i księżniczka (ale później nagle zaczął mówić o wspólnym domu w Polsce, o tym że na pewno nie będziemy mieszkać z moją rodziną). Już się powstrzymałam od komentarza, że nigdzie nie będziemy mieszkać razem.
- za dużo się naogladalam filmów o miłości i programów, gdzie pokazują idealne rodziny i wymagam niemożliwego (moja kontra, że chce tylko żyć w związku bez przemocy psychicznej, obelg i szarpanin, to on znowu że mi się należy)
- on się nie zmieni i żebym nie wymagała cudów, widziały galy co brały!
- znowu że ja jestem wszystkiemu winna
- jeszcze mi pokaże moja rodzina rogi i wrócę z podkulonym ogonem (standard).

A więc podsumowując nic nowego. Tylko gadki szmatki, żeby mnie zastraszyc i uciszyc.

Ogólnie jak pytałam jak chce to rozwiązać, jak naprawić, bo cały czas mówił o tym że trzeba coś zrobić, to on tylko na mnie naskakiwal jaka jestem zła i niedobra i że muszę się zmienić

Jak mu tłumaczyłam, że nie mogę z nim normalnie żyć, bo on się non stop awanturuje, czepia itp że mnie wyzywa to on kota ogonem że sama jestem winna bo ja to ja tamto. I tak w kółko.

Mój największy argument, że dziecko się nie będzie wychowywać w takim domu, to on ze jestem poje..na, że w każdym domu są awantury, że u mnie ojciec nie krzyczał i nas nie bił, dlatego jestem jaka jestem, że dawno powinnam dostać porządny wpierd..l, że jego koledzy też się nieraz brzydko odzywaja do swoich kobiet a ja wymagam Bóg wie czego. Ze sobie wymyśliłam idealna rodzinę, a wszędzie są problemy i kłótnie itd itp

Na koniec kazał mi wypier...

Także dziewczyny bez komentarza, ja się tylko upewniam każdego dnia, że słusznie robię. Te, które mają wątpliwości lub te które odeszły i chcą wrócić niech sobie przypomną czytając powyższe, bo pewnie to dobrze znacie. To jest nie do zmiany i nieodwracalne. U mnie był dopiero "miesiąc miodowy". Szybko się to zmienia prawda?

Kazał mi jeszcze jak najszybciej wyjechać, ale pewnie w ciągu tygodnia zmieni zdanie sto razy i będzie chciał się godzić.

Ulle, prawda to co pisałaś. Dopiero się zacznie jak odejdę, on zaczyna wariowac. Ja już milkne i nie odzywam się o żadnym rozstaniu, żeby nie pogarszac sytuacji, żeby dał mi spokój i by uśpić jego czujność.

Nagralam cała wczorajszą rozmowę. Dużo padło wyzwisk i nawet mi groził! Pokazał oblicze furiata.
Dzis w pytaniu na śniadanie pani adwokat mówiła, że nagrywanie takich sytuacji jest zgodne z prawem i w razie czego to mocny dowód w sądzie.
Tak samo jak to, że kobieta chodzi do psychologa. To nie czyni z nas wariatek jak oni twierdzą, tylko potwierdza, że dzieje się coś złego w domu, z czym sobie nie radzimy.

Może to dziwne, ale jestem dziś silniejsza. Nie przejmuje się. Myślałam o Was podczas tej słownej przepychanki wczoraj, dawało mi to siłę.

Trzymajcie się dziewczyny.

Anno, bo to jest tak, jakbyś rozmawiała ze smarkaczem. Wszystkie te przemocowe to nie mężczyźni, tylko rozwydrzone goowniarze.
Gdy inni jego koledzy rośli i nabierali męskiego wyglądu, on też rósł i prawidłowo rozwijał się fizycznie, aż wyrósł na dorosłego faceta.
Jednak nie wszystko poszło u niego, jak trzeba. Gdy jego rówieśnicy nabierali męskiego wyglądu i w sposób prawidłowy przebiegał u nich także rozwój psychiczny, emocjonalny i intelektualny, tak u niego stało się inaczej. Jego rozwój emocjonalny i psychiczny zatrzymał się gdzieś po drodze, zatrzymał się na poziomie nastolatka.
I tak masz karykaturę mężczyzny, bo facet wygląda jak dorosły, intelektualnie też nie odstaje, ale pod względem psychicznym i emocjonalnym, to po prostu debil.
Nie ma mowy, żeby coś do niego dotarło. Z idiota też się przecież nie dogadasz.

Skoro on wziął cię na te pseudo rozmowę, to znaczy, że zaczyna do niego docierać, że tym razem rzecz może skończyć się nieco inaczej, niż do tej pory.
Musisz bardzo teraz uważać, bo nie znasz jego możliwości tak do końca. Skoro matka jego pierwszego syna doszła aż do takiego stanu, że zabraniała mu kontaktów z dzieckiem, to znaczy, że tam musiało być naprawdę ostro. Myślę, że zwyczajnie lał tę kobietę bez opamiętania. Rzadko bowiem zdarza się, by kobieta z taką determinacją osłaniała dziecko przed ojcem. Ludzie rozchodzą się, ale kontakty dzieci z rodzicami na ogół mają miejsce. Tu tego nie było, więc coś takiego daje do myślenia. Może miała na niego jakieś haki?

Tak więc uważaj na siebie, bo nie wiesz, co tak naprawdę siedzi w tym człowieku.

Do twojego wyjazdu zostało jeszcze trochę czasu, a ty do tej pory żyjesz przecież na tykającej bombie.

Jego argumenty porażające. Tym się jednak nie przejmuj i nie zajmuj, bo to klasyczny bełkot tego typu ludzi, on inaczej gadać nie będzie, bo taka jest jego mentalność i taki poziom.

Zajmuj się tylko i wyłącznie zapewnieniem bezpieczeństwa sobie i dziecku dopóki nie wyjedziesz oraz zbieraniem kasy, załatwianiem spraw i dbaniem o swoją kondycję psychiczna i fizyczna.
To są dla ciebie priorytety.
Bo przez ponad dwa miesiące różne jeszcze rzeczy mogą się wydarzyć.

Po wczorajszym agresywnym monologu znowu zwrot akcji. Dzwonie do niego po poludniu czy zostanie z dzieckiem później jak wroci, bo mam lekarza. On znow z gębą, ze mi wczoraj powiedział, ze ma mnie gdzieś. Ze jestem falszywa i interesowna, ze mowie mu (wczoraj), ze mi na nim nie zalezy, a dzis prosze o pomoc.
Coz, dla mnie to raczej chodziło o to, zeby dziecka nie ciągać po przychodniach w srodku sezonu na grype, ale on widzi to inaczej. Dla niego to byla raczej przysługa. A ze to jego dziecko? Kto by sie przejmowal...

Dostalo mi sie epitetami, do tego ze koniec, ze to on sie wyprowadza, ze moja rodzina jest taka i taka, koniec rozmowy (odreagowywal to, co sie stalo wczoraj, dalszy ciąg nekania, ja ci pokaze na co mnie stac, nie chcesz byc ze mna, bedziesz cierpiec).

Niedlugo pozniej przyjezdza. Znow zmiana. Obelgi i odmowa "pomocy" nie pomogla, bo juz nie prosilam i sie rozlaczylam. Mowi sam z siebie, ze zostanie z dzieckiem. Zmiana tonu, prosi o rozmowę, pyta czy to naprawiamy wszystko. Zbylam go, ze pogadamy wieczorem. Przemyslal, ze plan A nie zadzialal, a wiec pora wdrozyc plan B. Misio juz jest dobry. Misio pomoze. Misio chce sie pogodzic. Zmiana taktyki.

Do tej pory zachowuje sie "normalnie", rozmowy juz nie bylo oczywiście, ale mysli ze wszystko jest ok. Ja odpuscilam, cos tam z nim rozmawiam o rzeczach codziennych. On pewnie uwaza, ze wszystko wroci do normy. Jak zwykle wracalo.

Kiedys bym sie cieszyla, ze sytuacja jest zalagodzona, a dzis nawet mi powieka nie drgnela. Tysiace razy przerabialam ten scenariusz. Wiem, co bedzie za jakis czas znowu.

Ale postanowilam, ze dla dobra dziecka i swojego bede mocno gryzc sie w język, zeby atmosfera w domu byla w miare przyjazna, zeby maluch nie odczuwal tej napietej atmosfery. Moze nawet zdobęde sie na jakis przejaw sympatii, choc czuje ze bedzie mi ciężko, bo nigdy nie umialam na sile udawac kogos, kim nie jestem i zachowywac sie inaczej, niz czuje ze powinnam. Wiem, tak naprawde to kazda z nas troche udaje i udawala w tych zwiazkach, przed rodzina i przyjaciolmi, ale teraz to co innego.
To tak jak mieszkac ze wspollokatorem którego sie nie znosi i do którego ma sie pewnego rodzaju odrazę, a udaje sie jego najlepszego przyjaciela. Brzydzilam sie tym zawsze, dzis sama musze zagrac role swojego zycia chyba...
Wiem, ze to jedyna droga, żeby miec teraz spokoj i we wzglednym spokoju wytrwac do końca męczarni emocjonalnej. Jestem z siebie dumna, ze wytrwalam juz chyba miesiac w swoim postanowieniu, a jego próby ponownego owiniecia mnie wokol palca, sceny goryczy i slodyczy przeplatajace sie nawzajem traktuje z góry i analizuje na podstawie tego, czego sie dowiedzialam o tych zachowaniach. Czuje się trochę taką zimną. uhm.. nie dokończę. Nie jest mi z tym dobrze z jednej strony, bo czuję sie jak logistyk, jak ktos kto na zimno obserwuje, kalkuluje i robi tak, zeby sam byl w optymalnym polozeniu danej sytuacji. Z drugiej zas strony och jak mi błogo i radośnie! Nie wpuszczam go na teren swoich uczuc, nie pozwalam grać na sferze emocjonalnej jak dawniej. To co mowi, odbija sie ode mnie (nie zawsze, ale coraz częściej) jakbym sie otoczyla jakaś niewidzialna skorupą. Dobrze mi w tej skorupce.

Słuchajcie, u mojego jak odchodziłam doszło do eskalacji agresji. Prawie mnie zabił. Uważajcie na to. On tak zareagował na obojentność. Nagrywajcie wszystko, każdą rozmowę telefoniczną. Udupicie ich, będziecie miały alimenty i zakaz zbliżania. Ci socjopaci są zdolni do zabójstwa. Z moim zanim chciał mnie udusić, byliśmy na terapii par. Psycholog waliła mu do głowy, że jak będzie mnie bił, to może mnie poważnie uszkodzić a nawet zabić i wyląduje w więzieniu i czy tego chce. Mówił, że nie. I co? Prawie zabił.

Musicie uważać na eskalację. Gdy zrozumieją, że na prawdę odchodzicie, są zdolni do wszystkiego.
Wcześniej nie odchodziłam bo się nabierałam na jego krokodyle łzy. W życiu nie widziałam by komuś lały się tak mocno, tak wielkie łzy. No i klęczki. Ależ ja głupia byłam. Głupotą prawie przepłaciłam życie.

Aaaannaaa myślę, że dobrze robisz, udając że jest stabilnie. Wiem też ile to energii psychicznej kosztuje i jak musisz się przy tym namęczyć. W przyszłości już tylko tak byś funkcjonowała - łądując energię w wypieranie, że Twój mąż to socjopata, a Wasze życie toczy się "normalnie". Ale dzielna jesteś i za chwilę się od tego uwolnisz. Cieszę się, że masz jeszcze trochę siły psychicznej i zdrowia psychicznego by nie dać się całkiem przez niego zgnębić. Wiesz, że to co o Tobie mówi to nieprawda, jego chore spojrzenie na świat. On widzi świat nie takim jakie on na prawdę jest. On żyje w swojej chorej iluzji.

Minęło prawie 3 lata od mojej ucieczki. 1,5 roku jestem w intensywnej terapii. Wcześniej zamknęłam się w domu na te prawie 3 lata. Zniszczył mnie totalnie choć związek trwał tylko rok. Musiałam odbudować się, znaleźć na nowo kim jestem bo przestałam wiedzieć. Czułam się jak nic nie warta ściera.

Annaaa u mnie identycznie, też snuł plany, że naprawi to, kupi tamto  i jeszcze spytał czemu jestem znowu nadąsana. To mu powiedziałam, że mnie na siłę nie zatrzyma, że jestem nieszczęśliwa i gdyby to był jego dom to już by mnie tu nie było. Ale o dziwo spokojnie rozmawialiśmy tym razem. On nie rozumie czemu jestem nieszczęśliwa, jemu jest dobrze.
Dziś dzwonię do adwokata, dopytam się o wszystko i będę dalej działać.

Dziewczyny mam pytanie czy wasi partnerzy mają dziwne poczucie czasu? Np mój idzie do pracy na 14 i od 10 cały czas już powtarza, że zaraz wychodzi i praktycznie od tej 10 zajmuje się już tylko sobą. A ostatecznie wychodzi o 13.40.
Dodatkowo często sam rozmawia ze sobą. Nieraz w nocy się obudzę i słyszę jakby naprawdę z kimś rozmawiał, śmieje się, odpowiada sobie. Jakby miał coś z głową. Często siedzi do późna w nocy, albo idzie spać dopiero rano.
Do tego spędza dlugie godziny pijąc piwa i paląc papierosy na balkonie, w swoim aucie albo w piwnicy. Codziennie rano w domu strasznie śmierdzi papierosami i przetrawionym alkoholem. Mam tego naprawdę dość. Cieszę się, że wraz z rozwodem pozbędę się go z domu i również tego smrodu.
W poprzedniej pracy było nerwowo i doszło do tego, że miał omamy. Wydawało mu się, że ktoś go śledzi, że za nim jeździ jakiś samochód.
Czasem nawet teraz twierdzi, że ma założony podsłuch telefonu. Tak sobie teraz wszystko przypominam i próbuję złożyć do kupy. W pracy był również wyslany na dodatkowe badania psychiatryczne, ale nic nie stwierdzono. Więc w sumie nie wiem czy on jest typowym psychopatą czy ma dodatkowo jakaś psychozę.

O rany przeczytałam i się zmeczylam serio, przepraszam ale chorobsko mnie odciagnelo od forum.

3 sprawy tak na szybko: przemoc dotyka co 3 kobietę - to do tych przemadrzalych glow które sobie nie wyobrażają, jest duża szansa że jeśli nie Ciebie to dotknie Twoja siostrę, córkę, sąsiadke czy przyjaciółkę i boleśnie sobie wyobrazisz. Przemoc to nie tylko bicie po mordeczkach, to przemoc finansowa, seksualna, emocjonalna. Otwórz oczy i patrz bo ślepo bladzisz.

Sprawa druga - Ania pisałaś że masz jakieś długi itp ok odkładasz kasę ale płacisz zdrowiem swoim i dziecka grając na zwłokę zastanów się co jest cenniejsze.

Sprawa 3 - w sprawie UK jak masz pytania to napisz ja jak nie będę znała odpowiedzi to w piątek będę w moim womans abiuse centre zapytam dziewczyn. Tak  na szybko w Twojej syt możesz poprosić o flat z Councilu lub mieszkanie zastępcze, złożyć o UC i dzwonić od razu o emergency payment jeśli chcesz dam Ci nr wtedy nie musisz czekać 5 tyg i do 5 rz nie musisz podjąć pracy.

Jejuku ale mnie te madrale zdenerwowały, żeby kobieta kobiecie takie mądrości pisała - wstyd!

Hej!
Ja rano na stole zastałam różę i prezencik. Ale jakoś totalnie mnie to nie ruszyło, tak a propos walentynek. Spróbuję nazwać swoje dzisiejsze emocje na widok kwiatów: właśnie niechęć, poirytowanie, złość. Dodatkowo od nastu lat wie, że nie lubię róż a już takich metrowych to wogóle nie lubię a oczywiście kupił właśnie taką, sztyl siegąjacy do sufitu.
Rok temu to nie dostałam nic poza wyzwiskami ani na walentynki ani na dzień kobiet. Jeszcze stwierdził wtedy, że szkoda pieniędzy na kwiaty.

Dzieki dziewczyny. To prawda Toniu, moj tez zwykle twierdzil ze nie uznaje walentynek a w tym roku jak mu sie wali grunt pod nogami, to straszne podchody robi i probuje atmosfere budowac. Jakbysmy byli w podstawowce.

Wyglada to dobrze Terazszczesliwa, o innych zasilkach sie orientowalam jak np tax credtis ktorych nie biore teraz, ale z UC nie mialam styczności nigdy. Chyba zrobie tak jak piszesz. Tam mi najlepiej doradza. Bylam kiedys w councilu, ale tam tylko dostalam porade dot mieszkania jakby to wygladalo i HB, szczerze to więcej sie dowiedzialam od Ciebie o innych kwestiach. Na pewno warto to rozwazac.

Tak, czytalam ze jak dziecko spi to tez to czuje. Ja mam taki plus, ze o 22 lub 23ej on juz nie krzyczy, bo wie jakby sie to skonczylo. A ostatnio jak nie chciałam z nim rozmawiac w ogóle przez dłuższy czas i próbował roznych technik, zeby mnie udobruchac, to jak juz naciskał ja zgaszalam go, ze porozmawiamy wieczorem jak maluch zasnie i nie dosc, ze mialam spokoj na reszte dnia to potem on chcac nie chcac musial sie powstrzymac od krzykow.

Housing benefit i council tax banafit są składową universal credit wypłacane w tej racie miesięcznie, masz w tym też Child  benefit powiększony o single parent element i jobseeker allowence.

Jeśli chodzi o dług w HR w razie konieczności ucieczki do Pl możesz zaciągnąć kredyt na poczet spłaty długu i ogłosić upadłość ale wtedy zamykasz sobie drogę do powrotu do UK raczej odradzam takie drastyczne środki.

Będą I brexit nie pomoże Zresztą żyć z takim czymś czy mnie dopada czy nie to nie życie. Lepiej zaciągnąć pożyczkę i ogłosić upadłość wtedy dług splacimy my podatnicy raczej to nie będzie dla nas odczuwalna Ty będziesz miała wszystko legalnie ogarnięte, nie uciekaj z długiem.

Podejdź do cab zapytaj bo to zależy od Twojej sytuacji.

Odzywali się Twoi rodzice? Zastanawiasz się nad powrotem do Pl ale co oni na to? Ja po odejściu byłam w Pl przez chwilę ale nie dawałam rady, psychika mi tam siadala ale mam nadzieję że przez te 5 lat coś się zmieniło  w podejściu do samodzielnych matek, przepisy, podejście pracodawców, wys wynagrodzenia itp. Z tym że ja tam zajechalam po 7 latach w UK i nie umiałam się przestawić. Tam nie miałam samochodu, swoich 4 ścian choć warunki u rodziców były mega komfortowe (całe piętro dla mnie i syna). Każda wizyta w spozywczaku, urzędzie u lekarza wbijala mnie w jeszcze większego doła. Mam koleżanki które wróciły i bardzo sobie chwalą, dzieci zaaklimatyzowaly się w Pl I jest ok a mam też takie które po 3 miesiącach już siedziały na walizkach.

Myślisz że ich pomoc i opieka w razie choroby dziecka nie będzie problemem? Pracują? Mają siłę na bieganie za 2 latkiem?