Trudny związek, szukam pomocy - Netkobiety.pl

Przepraszam nie moge wysłać calej odpowiedzi, wyskakuje jakis błąd. I wkleilo odpowiedź kilkukrotnie..

Witaj kochana moja, jestem tu codzennie. Dzieki temu trwam przy swoim, nadal nie dalam mu sie przerobić. Nie bylo miesiaca miodowego i nie bedzie, staram sie wszystko trzymac w kupie, zeby z głową wszystko ogarnac zanim na dobre odejde. Mam tę moc!!!
I naprawdę czuje się silna. Zaczynam sie tylko zastanawiać czy nie lepiej zostac w UK jakis czas po rozstaniu zanim wroce do Polski. Rozwazam wszystkie opcje. Tyle mam sily dzieki Wam i cieszę się, ze poznalam tu historie tak zblizone do mojej, tak bardzo podobne, ze az trudno w to uwierzyc. Jakbysmy pisaly o.tym samym facecie.  Smutne to, ze jest nas az tyle, ale mozemy wiele zyskac wymieniając opinie i doświadczenia. Ja juz wiele zyskalam.
Z moim panem praktycznie nie rozmawiam, zakazalam mu sie do siebie odzywac, zeby atmosfera w domu byla przyjazna dla dziecka. Mowimy tyle, ile konieczne, oboje rozmawiamy z dzieckiem, ja nazywam go tatusiem, on mowi idz do mamusi itp zeby mlody nie odczul co sie dzieje, choc pewnie i tak cos czuje. I powiem Wam ze jest ok, mam wzgledny spokoj, on widzi ze to wisi na wlosku i probuje mnie udobruchac jakimis piosenkami o milosci itp (wiem, zalosne) ale to.juz nie dziala. Brawo ja! Próbuje tez teksty w stylu kogo on to bedzie mial jak odejde haha biedna ona. Nie wzbudzi juz we mnie zazdrosci. Tak sie ciesze na te zmiany. Nie sądziłam, że będę kiedyś tak bardzo pewna tego, ze sobie poradzę i ze będę miec taką sile i motywację do rozpoczęcia nowego zycia. Właściwie to zal mi go troche, ale wiem ze sobie poradzi beze mnie. Ja zostane z dzieckiem, on sam, ale przeciez na wlasne zyczenie. Myślę, ze on sobie nie zdaje jeszcze sprawy z tego, ze ja o tym rozstaniu tak na poważnie. Mysli, ze znów grożę. A tu juz uknuty plan. Dziękuję raz jeszcze za wsparcie!

PS. Tak usunęłam emotki i podzialalo. Proszę Admina o usuniecie poprzednich niekompletnych wpisow i przepraszam za zamieszanie.

Te historie nasze są tak do siebie podobne, że aż jestem w szoku. Te zachowania, schemat postępowania i cały cykl... Nic wyjątkowego. Można łatwo wyciągnąć wnioski.

Mój też jak już jest pod ścianą i widzi że przeprosiny i kajanie się nie pomaga, wymyśla, że kogoś mam lub chce mieć.
I mówi mi, że teraz będzie się brał za mężatki, bo nie będą mu siedzieć na karku i będą miały do kogo wracać a on będzie miał spokój. Tak śmieszne, że aż żałosne
Tak tak Toniu, teraz jest mężem idealnym bo wyczuwa zagrożenie. Jak tylko poczuje, że już Ci przeszły myśli o rozwodzie i Cię udobruchal, to sytuacja wróci do punktu wyjścia. Ech, cwaniaki. Niby to choroba, ktoś gdzieś pisał, że choroba nie wybiera, ale wiecie co, dla mnie to zwykle wyrachowanie. Jeszcze jak widzę, jak mój traktuje innych ludzi... Potrafi pomoc człowiekowi, potrafi sobie odebrać a dać komuś. Ale jak ktoś wejdzie z nim w bliższe relacje... Wtedy się zaczyna jazda bez trzymanki.

To kawalek ode mnie jednak. Nie bede udzielac publicznie szczegółów, ale mozemy sie zgadac kiedys na priv
Wczoraj mialam super humor. Powiem Wam, ze przeczytalam ten swoj temat w weekend od deski do deski jednym ciągiem. Jak skonczylam, balam sie zasnac, bylam przerazona. Jakbym przeczytala przerazajaca powiesc... o własnym zyciu. Wczoraj mialam super humor, dzis mam wątpliwości. Zaczynam sie naprawdę poważnie zastanawiać czy dobrze zrobie wyjezdzajac do Polski, czy moze zostac tu w UK jeszcze troche (nie z nim oczywiście). Moze tu byloby mi lepiej i dziecku, przynajmniej na początku własnej drogi. Nie musialabym sie zwalac rodzicom na glowe. Dzis mama pytala mnie jak tam sprawy i.zachowanie mojego faceta, powiedziałam ze roznie (juz nie kłamie ze jest ok). I jakos tak rzucilam ze jak sie wkurze to pojde sobie zalatwic mieszkanie tutaj i wyprowadze sie od niego. Wcześniej mowilam jej, ze wroce do Polski. Nie zapytała dlaczego tu a nie w Polsce. Troche mi sie smutno zrobilo, ale jak tak trzezwo poparze, to chwile wczesniej jej mowilam ze on jest w ogrodzie na papierosie i moze nie chciala drążyć tematu. Dopadly mnie wątpliwości czysto logistyczne. Ale wiem, ze na to pytanie musze odpowiedzieć sobie sama. Chciałam sie tylko wygadac...
On mnie męczy od kilku dni, bo chce seksu. Ja sie bronie rękami i nogami. Na razie uwierzyl, ze mam okres. Za tydzień dostane naprawde. Ale to jego nagabywanie i próby dotykania itp jest po prostu okropne... Wczoraj z nim rozmawiałam na ten temat, powiedziałam zeby sie opanował, bo jak dziecko zobaczy to wyrosnie na jakiegoś zboczenca. Teraz przychodzi za mna do lazienki, do sypialni... chodzi nieraz z godzine po calym domu i poklepuje... a mnie ani w glowie amory... nie wiem jak sie mam przed tym bronic...

Lully Milly to co napisałaś powyżej nie dziala w jego przypadku. Jest tak natarczywy i nachalny a w tym.wszystkim bezczelny i pewny siebie, ze nieraz mi sie płakać chce. Wczoraj delikatnie mowiac obrazilam jego męskość i obrazil sie, po czym wyszedl (ale cel osiagniety, dal mi spokój). Kurcze musze przegryzc temat z tym mieszkaniem. Jak sie człowiek przyzwyczai byc na swoim to wiadomo, ze jest lepiej. I mam inny kontakt z dzieckiem, kiedy jesteśmy tylko we dwoje tzn lepszy kontakt. Ale z drugiej strony dziadkowie moga pomoc, maly ich bardzo kocha. Musze sie skontaktować z Terazszczesliwa, ona mieszka tu w UK. Moze jak wyslucham jej, to łatwiej będzie mi podjąć decyzję.

No właśnie, rozstala sie z normalnym człowiekiem... a zobaczymy, na razie i tak muszę jeszcze z nim zostac jakiś czas az nie podomykam wszystkiego. Najważniejsze to wyrownac sie tutaj z urzędem skarbowym, bo jesli tego nie zalatwie, to beda mnie scigac w Polsce bo to dlug publiczny. A z pracy w Polsce dlugu w funtach raczej nie splace. Ale nie zostalo mi juz duzo rat. Obliczylam tez, ze do końca lutego bede miala w sumie odłożone ponad 5000zl, takze dobrze, ze sie zwarlam w sobie. Moglabym to poswiecic na splate dlugu, ale wtedy w razie czego wyjade bez grosza, do czego nie moge dopuścić, a z urzedem mam ustalony plan ratalny. Takze byle do przodu i glowa do gory, dam rade.

Sama jestem z siebie dumna tzn na razie mam ponad 2,5tys ale do końca lutego dozbieram do 5tys. Tak sie zawzielam, ze nie odpuszcze. Musze miec pieniądze na start, niewazne gdzie bede mieszkac czy tu, czy w Pl, bo moj maly jeszcze nie chodzi do przedszkola i nie moge pracowac po 12 godzin dziennie jak kiedys, kiedy nie mialam dziecka. Wiec musze sie zabezpieczyć, bo nie wiadomo czy tatus bedzie cokolwiek dokladal. Poza tym synek bedzie mnie potrzebowal, wiec musze miec dla niego czas, zeby zrekompensować rozbita rodzine.

Ostatnio tak o tym wszystkim myślałam i powiem szczerze, że az tak wiele się nie zmieni właściwie. O dom dbam sama, pancio nieraZ pomaga ale większość czasu sama sprzatam, gotuje, robię zakupy itp. To ja zalatwiam sprawy formalne, place rachunki, dzwonie po urzedach jak trzeba. Na spacery z dzieckiem chodze sama. Dni, kiedy on byl z nami na chocby niedzielnym spacerze, moge policzyc na palcach jednej reki. Woli ogladac tv. Przez ostatnie lata czulam sie czesto bardzo samotna, bo kiedy chcialam isc chocby na glupi spacer do parku czy nad jezioro, musialam isc sama. Jego to nie interesowalo. Jak już go namowilam, nie szlismy pieszo tylko autem, na miejscu on palil papierosa i po spacerze, do domu. Z zazdrościa patrzę na pary z dziecmi spacerujace w pogodny dzien. Na ojcow grajacych z dziecmi w pilke w parku. Nie powiem, bo moj tez sie czasem zajmuje dzieckiem, ale wydaje mi sie, ze to kropla w morzu tego, co ojciec moglby dac synowi... a szkoda. Moze jak sie rozstaniemy, to bedzie sie bardziej staral. Ciezko wyczuc...

Prawdę mowiac zauwazylam to dawno temu... wiele razy chodzilam zla, wrecz wsciekla, na niego, a jeszcze bardziej na siebie, bo on spal do południa, a ja zajmowalam sie dzieckiem. Wiedziałam, ze to chore. Jak pracuje to pracuje, ale nieraz ma 2-3tyg praktycznie wolne i wtedy tez spi do poludnia. Ja musze wstac w nocy, wstac rano, zajac sie dzieckiem, zrobic pranie, obiad.. a on dalej spi.. wsciekalam sie o to, myslalam sobie jaka jestem glupia ze na to pozwalam. Ale na nic grozby i prośby, na niego to nie dziala. Wstaje jak jest ugotowane i posprzatane, a dziecko idzie na drzemke. W Polsce moja mama ktora przewlekle choruje zajmowala sie kiedyś dzieckiem ciagle jak ja chcialam zrobic pranie czy po nas posprzatac jak byliśmy u niej na urlopie. Cala umeczona ganiajac za dzieckiem w upale po ogrodku, bo bierze takie leki. A on spal w tym czasie do popoludnia... i wstawal z pretensjami ze to albo tamto. Rozumiecie, ja na kolanach mylam podłogę, mama zajmowala sie dzieckiem, a on spal. Pamiętam jaka bylam wtedy zla, juz wtedy cos peklo we mnie. No chore po prostu. Ktos by powiedzial, dlaczego go nie obudzilam. Ja go moge budzic, raz, drugi, trzeci. Za czwartym razem sie drze albo wstaje i robi afere. Nie dziwilabym sie jakby pracowal dzien w dzien. Ale ma firme, ktora mu pozwala robic sobie przerwy albo czasem nie ma zlecen i miesiac siedzi w domu. Wiem, ze jakby moi rodzice byli inni, to by go dawno wywalili na zbity pysk, ale nigdy nie chcieli zaogniac sytuacji. Och w koncu sie uwolnie od tego chorego ukladu. Nie bede niczyja niewolnica ani popychadlem! Ktos tu kiedys napisał, ze mam male dziecko i duzego silnego chlopa, wokół ktorego tez trzeba skakac jak wokol dziecka. Szczerze, to z dzieckiem mam mniej problemów niz z nim. Nie będę tą naiwniarą, ktora bedzie przyjmowac pociski z jego strony, zeby potem dac mu to co najlepsze. Dzis sie dziwi, ze jestem dla niego niemila i ze nie idzie ze mna normalnie porozmawiać. Powiedzialam mu, zeby sobie w koncu uswiadomil, ze miedzy nami juz nigdy nie bedzie dobrze i ze sie nigdy nie dogadamy, ze nie mam obowiazku być dla niego mila, skoro on jeszcze bodajze kilka dni temu uzywal wulgarnych epitetów wobec mnie. Obraził sie i... poszedl spac. Mam spokoj.

U mnie tak samo, prawie wszystko robię sama w domu, sprzątanie, pranie, rachunki, zakupy. Sama wychodzę z dziećmi na spacer, na plac zabaw, na lody itd. Nawet do rodziny często jeżdżę sama, bo pan mąż zmęczony i chce odpoczywać w domu. Nie mówiąc już o tym, że przez 15 lat byliśmy w kinie może 3 razy, w kawiarni chyba 1 raz (oczywiście z mojej inicjatywy) a wszelkie wakacje i wyjazdy organizuje ja. Smutne

Czytałam o tym, że to taki mechanizm u psychopaty. Ze poprzez seks wiążą ze sobą partnerkę, w trakcie seksu wydzielają się jakieś tam związki szczęścia (endorfiny itp.) u kobiety i to ją przywiązuje do partnera. Nawet seks u nich służy do manipulacji. On czuje się zagrożony to będzie nalegał.

Najbardziej szokujące jest nie podobieństwo miedzy waszymi sytuacjami, wszystkich spraw jak wasze sa dziesiątki tysięcy i sa one identyczne. Szokujące jest to ze za każdym razem:
- fundujecie dzieciakowi psychiczne piekło "bo on się tak dobrze dogadujemy z tatuażem" tworząc kolejnego potwora dla innej kobiety,
- u was zawsze jest "inaczej" i wasz misio z pewnością się zmieni,
- nic a n8c nie uczucie się na błędach innych kobiet, które już przez to przeszły.

Dlaczego ferujesz wyroki a nic o nas nie wiesz i z twojego postu wynika, że nie wiesz też nic o relacji z psychopatą, że jest to rodzaj uzależnienia z którego trudno się wyrwać? Potwórów nikt nie tworzy, to nie jest zależność. Mój ojciec pochodził z normalnego, kochającego się domu i też był przemocowcem. i co ty na to?
Jak masz zamiar dawać takie rady to lepiej nic nie pisz. I żadna z nas nie twierdzi, że nasz jak to określiłeś misio się zmieni. Każda z nas wie, że się nie zmieni bo to tyran, ze będzie tylko gorzej i gorzej. I każda z nas jest aktualnie na etapie znalezenia w sobie siły i odwagi, żeby odejść ale pewnie nie zauważyłeś, wolisz wylewać na nas pomyje...

moja rada dla ciebie - poszukaj sobie innego wątku, gdzie będziesz mógł wypisywać swoje mądrości

Ja juz mu powiedziałam, ze odejde. Zapytał kiedy, ja na to ze kilka miesięcy. Zaczął sie smiac, ze tak dlugo ze mna nie wytrzyma. Nie bierze tego serio, nie wierzy, ze to zrobie. A jak juz stanowczo odsuwam sie od niego i tptalnie odtracam, probujac dac do.zrozumienia, ze to koniec, zamyka sie w sobie np idzie spac, chodzi osowialy. Wtedy chyba cos rozumie, ze tym razem to nie żarty. Ja mysle, ze bedzie tak, ze przy wyjezdzie powiem, ze juz nie wracam, a on nie uwierzy. Uwierzy dopiero wtedy, jak faktycznie nie wroce... chyba ze zdecyduje sie zostac tu w UK, wtedy nie wiem jak to rozegram.
W Polsce mam duzo przestrzeni u rodzicow, cos jakby osobne mieszkanie w domu. Tak więc nie bedziemy sie gniesc, bo dom jest duzy i mam tam swoj kąt. Jesli wroce do domu, to raczej juz tam zostaniemy. Nie bedzie mnie stac na wynajem mieszkania, bo u mnie w okolicy koszty sa ogromne, nawet mala kawalerka kosztuje krocie. Musialabym oddac dziecko do przedszkola, a ja pracowac tylko na czynsz itp. Poza tym nie moglabym sie wyprowadzić daleko od rodziców, bo mama nie mialaby jak mi pomoc w np zaprowadzeniu synka do przedszkola i odebraniu go, kiedy ja będę pracowala, a tak ma blisko. Teoretycznie ta opcja jest najlepsza dla nas (powrot do Pl), boje sie tylko przysłowiowego zwalenia sie rodzicom na glowe ze swoimi problemami. Wiem, ze oni bardzo by sie cieszyli majac wnuczka i mnie obok, mogłabym im tez pomoc, jestesmy kochajaca sie rodzina i zawsze możemy na siebie liczyc. Boje sie tez, ze jakby on przyjezdzal i robil awantury, to odbije sie to na nich, kosztem ich nerwow. Jestem na tyle zmotywowana, ze wtedy bez wahania zadzwonilabym po policje. Ale wiadomo, ze lepiej gdyby nie bylo takiej potrzeby.
Nie, nie pisalam jeszcze do Terazszczesliwa. Mialam isc dzis do urzedu tutaj zeby wybadac jakie mam opcje, ale nie moglam dobudzic zmeczonego "misia"...

Jesli chodzi o rozmowe przed. Ja go caly czas uswiadamiam. Na pewno nie bedzie tak sielankowo, ze powiem "odchodzę", a on mi na to pozwoli, nie bedzie protestowal i moze jeszcze wyniesie walizki. Nie ludze sie. Ale na pewno bedzie nastawiony na to, ze moge nie wrocic. Tak jak pisalam pewnie nie uwierzy ze to prawda.
Jest jeszcze kwestia wyjazdu na Swieta Wielkanocne. Albo nie pojade wcale, albo pojade sama z dzieckiem. Jesli on zdecyduje sie dojechać, to zamierzam kazac mu zostac u swojej rodziny, nie bedzie spal u mnie w domu.

Anaa masz rację 100%. To, że nie jesteś uległa to tylko świadczy o tym, że jeszcze Cie totalnie nie zdominował. Próbujesz się bronić lub wymagać partnerstwa w obowiązkach, a to że w nim to powoduje agresję zamiast jak ludzie normalnie porozmawiać i pójść na kompromis to czyja to wina? Czyja odpowiedzialność? Na pewno nie Twoja. Oni by chcieli wina obarczyć wszystkich tylko nie siebie.
Potem będzie zrzucal na Ciebie winę za rozpad rodziny bo to Ty Podjelas decyzję o odejściu, ale w jego mózgu nie dojdzie do  złotej myśli, że to on jest odpowiedzialny bo stosował przemoc psychiczną czy miał gdzieś obowiązki domowe.

Ulle ja tez bym chciala, zeby sobie kogos znalazl. Moze i gdzies tam by mnie to zabolalo, ale cieszylabym sie, ze mam problem z glowy. Ale to nie ten typ. Wiem, ze mu sie podobaja kobiety i szybko jakas znajdzie, tudziez osaczy, ale nigdy mnie nie zdradzal, a jestem sprytna i dociekliwa i nieraz go sprawdzalam jak mialam podejrzenia lub wstpliwosci.
Nawet ostatnio powiedzialam mu, ze ma ode mnie oficjalne pozwolenie na korzystanie z uslug pań, które świadczą wiadome uslugi, byle się ode mnie odczepil albo ze sama mu taką zalatwie. Dalam znac, ze moze robic co chce, ze ma wolną reke, ale on nie bierze tego na poważnie. Myśli, ze mi "przejdzie".

Jego byla z tego co wiem przerabiala wielu facetow, nie wiem czy z kims teraz jest ale rozwija sie zawodowo i chyba jest szczesliwa. Kiedys bylam o nia zazdrosna. Dzis zazdroszcze jej spokoju.

Na pewno juz sie wiecej w takie bagno nie wpakuje, chce zacząć żyć. I powiem szczerze, ze nie sądzę, zebym sie kiedykolwiek z kimkolwiek zwiazala. Wiem, za wcześnie zeby tak twierdzić. Ale nie wiem, czy jest jeszcze na tym swiecie mezczyzna, ktorzy nie dosc ze jest normalnyok i ma szacunek do kobiet, bylby w stanie zaakceptowac i pokochac mojego synka choc w polowie jak ja go kocham. Bardzo mnie to boli, nie wyobrazam sobie zeby moje ukochane dziecko, radosc i szczęście mojego zycia, zeby ta mala perelka byla dla kogos tylko dodatkiem do mnie albo zeby nie byl traktowany tak jak na to zasluguje. Czuje sie winna, bo to ja sama zgotowalam dla niego taki los, bo wiedziałam jaki jest jego ojciec i świadomie zaszlam w ciążę, wierzac w jego obietnice o byciu wspanialym tatusiem i o wspanialej kochajacej sie rodzinie. A teraz musze zaburzyc mu dziecinstwo, bo przeciez nie moze wychowywac sie w rodzinie, gdzie stosunki między rodzicami wyglądają tak, jak opisane zostalo to na tych pięciu stronach... nie chce juz chyba z nikim nigdy byc i nikomu nie zaufam, takie są konsekwencje podejmowania niewlasciwych wyborow i trwania przy nich. Nie wyobrażam sobie sytuacji, ze wiąże sie z kims, z kim ewentualnie mam drugie dziecko i moj synek z pierwszego zwiazku jest nierowno traktowany... musialabym trafic na bardzo dobrego człowieka, a chyba trochę stracilam wiarę w istnienie takich ludzi, mezczyzn. Niepotrzebnie sie rozpisalam, bo mnie to zdolowalo... tak starsznie skzywdzilam na starcie moje dziecko... ciesze sie ze go mam, ale nie moge sobie wybaczyć, ze jego dziecinstwo nie bedzie takie jak powinno, ze nie bedzie mial mamy i taty mieszkajacych razem i kochajacych sie, ze moze ktos kiedys bedzie sie z niego wysmiewal z tego powodu, dokuczal mu bo wiem jakie sa dzieci... jak to czyta jakas kobieta, ktora jest dopiero na początku zwiazku z takim człowiekiem, to niech sie nawet nie zastanawia, tylko ucieka. Niszczymy zycie nie tylko sobie, ale i swoim dzieciom, rodzicom i najblizszym ktorzy musza na to patrzec.
Chyba w koncu to wszystko we mnie pękło, strasznie sie teraz poplakalam... pewnie niejedną noc jeszcze przepłaczę, bo wszystko dopiero przede mną, ale nalezy mi sie, za głupotę i naiwność trzeba płacić. Szkoda tylko, ze tak srogą cene...

Anno, oczywiście że za głupotę słono się płaci, ale niestety rzeczą ludzką jest błądzić. Chyba nie ma takich ludzi, którzy nie popelniliby w zyciu błędu.
I zobacz jak to wszystko potrafi się w życiu zmienic- kiedyś byłaś zazdrosna o tę kobietę i czułaś się dumna, że taki men woli ciebie, a dzisiaj zazdrościsz jej spokoju. Ona dobrze się na nim poznała, nie bez kozery odizolowała syna od ojca i na pewno za nic w świecie nie chciałaby tego chłopa z powrotem.
Jestem pewna, że do niego jeszcze nie dociera, że między wami to koniec. Napisałam ci wczesniej, że prawdziwych popisów z jego strony doświadczysz dopiero wtedy, gdy on uwierzy. Wtedy będziesz świadkiem takich zachowań, o które w życiu byś go nie podejrzewała. Będzie wpadał że skrajności w skrajność i raz będzie płakał rzewnymi łzami, by za chwilę urządzać potworne awantury.

Jeśli chodzi o układanie sobie życia z kimś innym, to na razie nie ma o czym mówić, bo póki co najpierw musisz uwolnic się od tego człowieka, potem wrócić do równowagi psychicznej, więc na takie sprawy jest jeszcze czas.

Co tam u Was dziewczyny? Ja dziś miałam już dobry dzień. Postanowiłam nie rozstrzasac spraw przeszłości. Pomyślałam sobie, że w tych czasach związki często się rozpadaja. To że będziemy same to nie znaczy samotne. Mamy cudowne dzieci które są dla nas całym światem, rodziny, przyjaciół. Jedni maja szczęście w miłości inni w pieniądzach, a my szczęście w nieszczęściu...:) bo widzimy problem i umiemy podjąć decyzję. Nie godzimy się na traktowanie nas jak śmieci. To jest nasz sukces. Odwaga by stawić czoło życiu.
Za 2 czy 3 lata może nadal będziemy tu się pojawiać na forum i będziemy pisać jakie jesteśmy szczęśliwe. Jak zmieniło się nasze życie na lepsze.

Mialam ostatnio dolek, jak pisałam o dziecku. Ale to chyba normalne (nie przeszlo mi przez mysl zeby z nim zostac). Zreszta regularnie potwierdza swoim zachowaniem, ze to nie ma sensu.

Powiem Wam tez dziewczyny, ze serio wzielam sie za siebie. Cwicze z synkiem, tanczymy kiedy go nie ma (a czasem nawet jak jest), sluchamy duzo muzyki, chodzimy na dlugie spacery w pogodniejsze dni.

Kupilam sobie ostatnio super sole do kąpieli i mocze sie w wannie wieczorami, to naprawde daje kopa energii! Lepiej tez spie dzieki temu. Polecam! Ostatnio weszlam do wanny zaplakana po jednym ze swoich postow, a po 20min kąpieli zaczelam sama do siebie sie smiac. Kupilam sobie ekstra ciuch na poprawe humoru. Zabawne, ale nieraz kupując ubrania zastanawialam sie czy jemu sie to bedzie podobalo (chcialam wygladac ladnie dla swojego faceta). Teraz jak kupuje i patrze, mysle sobie - pewnie powie ze mu sie nie podoba, a ja i tak biorę jesli dla mnie jest extra. Planuje swoj czas po swojemu, nie patrze, nie wyczekuje czy np wstanie wcześniej kiedy nie idzie do pracy, tylko biore dziecko i jade gdzie chce. Nie zapatruje sie, ze moze on cos wymyśli i spedzimy czas razem. Robie co chce, nie moge sie doczekac wiosny i lata. Czuje duzo pozytywnej energii. Jak znikam z domu na dluzej z synkiem, to on zawsze dzwoni raz lub dwa i pyta niby pod pretekstem czy jade do sklepu bo cos potrzebuje. Ale zawsze pyta gdzie jestesmy, kiedy wrócimy. Nigdy nie byl zaborczy i nie zabranial mi wyjsc, ale chyba czuje ze mu sie wymykam.

Zaczelam tez odnawiac kontakty ze znajomymi. Kiedys czytałam, ze ofiary same izoluja sie od znajomych, przyjaciol. U mnie poniekad tez tak bylo, wolalam siedziec z nim w domu, niz chodzić na kawe z kolezankami. Teraz az mam ochote pospotykac sie z ludzmi, zmienic otoczenie. Robie sobie salatki, jem zdrowo. To wszystko dzięki radom, otrzymanym od Was w tym temacie. Wiem, ze musze inwestowac w siebie, skupic sie na sobie i dziecku. Odstresowac. I to NAPRAWDĘ DZIALA

Staram sie tez nie wdawac w zbedne dyskusje z nim, zeby nie doprowadzać do klotni, zeby byl spokoj w domu (mialam odruchowo ochote napisać "zeby nie prowokować" ale to przeciez nie ja prowokuje, musze sie tego nauczyc).
Czesto milcze, to troche dziala. Mysle, ze jakos z nim wytrzymam az do momentu, kiedy będę gotowa. Ale ostatnio tak sobie pomyslalam, ze jesli zrobilby jakas awanture, to nie bede na nic ani na nikogo patrzec i wezwe policje i uruchomie tu procedurę. Pojde za impulsem i skończę to w jeden dzień.

Powiedzcie mi, czy Wasi faceci tez probowali odsunąć Was od rodziny? O ile znajomych nigdy mi nie wybieral ani nie ingerowal, to gdzies z rok, dwa lata temu zaczal sie bardzo czepiac mojej najbliższej rodziny. Nieraz sie o to posprzeczalismy, bo dla mnie wygladalo, jakby chcial, zeby mnie z nimi skłocic, zebym miała o nich zle zdanie. Nieraz mowil troche prawde, ale przewaznie to bylo takie naskakiwanie np na mame czy rodzenstwo, ze oni tacy albo tacy, ze robia tak albo tak. I godzinami potrafił w kolko walkowac jedno.i to samo, powtarzal sie jak nakręcony. Potem tlumaczyl, ze nie chce nas sklocic, tylko zebym sobie uswiadomila niektore rzeczy.

Jak tak teraz o tym pomysle, to moze dlatego, ze kiedy urodzilo nam sie dziecko i on bardzo malo sie angazowal w opieke i wychowanie, ja nieraz grozilam ze wroce do domu (rodzinnego) bo tam mam pomoc i wsparcie, dobre rady, a nie wyrzuty. Ze zabiorę dziecko i wyjade. On sie o to mocno wsciekal, zawsze wrzeszczal, ze "tu jest moj dom", a ja na to, ze dom jest tam, gdzie milosc i spokoj, stabilizacja. Raz to powiedzialam, o milosci, kilka minut po tym jak uderzyl mnie w twarz, to wrzeszczal, ze on mnie kocha ale to ja go doprowadzam do szalu, ze to moja wina. Aha i zawsze wypieral, ze mnie uderzył. Twierdził, kiedy? Cos ty serio? To nie bicie, inne kobiety to dopiero dostaja wpier... i moze stąd ta.jego nienawisc do mojej rodziny, bo wie, ze ja w nich mam oparcie i w razie czego oni zawsze mnie przyjmą.

mój nie, czasem tam coś gadaliśmy ale nie przeciwstawiał mnie. prędzej mój eks, który wielce radził moim braciom jak mają się zachowywac i prawił mądrości. Obecny tego nie robi, nie wtrąca się, robi to na tyle ile może.

Identyczne sytuację u mnie z tym telefonem. I zawsze wrzeszal, że znowu twoja matka dzwoniła do ciebie! Zawsze wtedy kiedy ją chcę się do ciebie dodzwonić to ty rozmawiasz z matką. Normalnie śmiech na sali. To mam od nikogo nie odbierać bo przecież pan mąż może w każdej chwili zadzwonić i łącze musi być puste. Hahaha. Z tym telefonem to u nas w ogóle jazda, bo przecież jak On dzwoni to muszę odebrać bez względu na wszystko. A jak on nie odbiera to oczywiście nie mógł bo miał ważną sprawę. Jak oddzwonię to najpierw słyszę wyzwiska i wrzaski po co mi ten telefon skoro go nie odbieram. To taka wirtualna smycz. Tekst, że wszystkie moje koleżanki są głupie też słyszałam.

Eh, znam to. Bo akurat jemu dany moment nie pasuje. A jeśli nawet musial rozmawiać, trzeba się drzec? Strasznie się człowiek wtedy czuje. Jak popychadlo, takie przepraszam że żyję.

jaanna idź wylewać swój jad gdzie indziej, filozofko od siedmiu mądrości. Jak nie rozumiesz tematu to się nie wypowiadaj.

To nie czytaj, po co czytasz? Sprawia ci to najwyraźniej frajdę.

A czytaniem pomożesz, brawo ty

Dziewczyny ignorujemy tego trolla.

Oj chyba jednak ironia to była w moim temacie. Cieszę się, że jesteś taka silna psychicznie i masz udane życie. Gdyby każda takie miala, nie byłoby takiego forum i takich tematów. Każdy jest inny.

Janna przeczytaj wszystkie posty w tym temacie. Przeczytaj forum niebieskiej linii o przemocy. Jak sie doedukujesz, to przyjdz tu i napisz czy zrozumialas mechanizm i czy juz wiesz jak sie z tego wychodzi i po co my tu jesteśmy. Uwierz, ja tez bym wolała spakowac sie i odejsc. Ale wierz mi, ze nie mam zamiaru ponosić konsekwencji innego rodzaju związanych z podjęciem impulsywnej decyzji.

Pewnie nie doczytalas, ale ja przyszlam tu z nadzieja, ze da sie wyleczyc terapia mojego faceta. Poprzez to."pisanie i rozmyslanie" tutaj uswiadomilam sobie, ze trzeba sie wziąć w garsc i wiać.

Co robisz jak masz problem? Zalisz sie komus? Szukasz pomocy i porady, wsparcia? My tez. Pisalam kilka postow wcześniej jak wiele mi to daje. Nie oceniaj proszę przez pryzmat niewiedzy, mnie tez kiedys takie baby jak my denerwowaly. Myślałam sobie po co one trwaja przy takich facetach, jak slyszalam o przemocy nawet psychicznej w tv. Potem sama wpadlam w sidla. Uważam, ze jeśli choćby jedna kobieta poprzez to pisanie na tym forum uwolnila sie od przemocowca, to bardzo duzo. A jest ich znacznie więcej.

Tonia sklada wniosek o rozwod, ja szykuje wszystko przed odejsciem, zalatwiam formalnosci. Z kim mam o tym pogadac w międzyczasie? Kolezanka, która tego nie doswiadczyla, nigdy tego nie zrozumie jak dziewczyny tu, nie doradzi.

I po pierwsze nie mam dzieci, tylko dziecko. Widac ze nie czytałaś tematu. Od miesiaca poczynilam wielkie kroki w swojej sprawie. Ach przepraszam, nie czytalas tematu. Po drugie patrz wyzej. Dobrze, ze Ty jesteś taka idealna i wszechwiedzaca. Swiat by umarl gdyby nie tacy ludzie jak Ty, az strach sie bac. Tak dobrze ze jestes ciotko dobra rada.

Joanno naprawdę Ci zazdrościmy, że masz udane życie. Obyś zawsze była tak mądra. Ja też kiedyś nie rozumiałam jak można dać się źle traktować? Życie weryfikuje niektóre nasze słowa szybciej niż nam się wydaje. Nie życzę Ci oczywiście żebyś kiedyś znalazła się w takiej sytuacji bo mogłabyś nie mieć tyle odwagi co Anna czy Tonia... Póki co nie masz zielonego pojęcia o temacie w jakim zabierasz głos. Nie ma się co dziwić dla osób które nie wpadły w ten krąg jest to tak abstrakcyjne jak wycieczka na Marsa dla mnie. I ja w temacie wycieczek na Marsa nie udzielam się..

Rozkminiamy bo pokazuje to jak schematyczne są to działania. Piszemy co się stało by potem wrócić do tego i przeczytać w trakcie miesiąca miodowego że kilka dni temu była taka akcja. Przyznajemy się przed samą sobą że jest źle. Wspieramy w podjęciu decyzji o rozstaniu.  Ja już się rozstałam kilka miesięcy temu. Dziewczyny lada moment to zrobią. Nie musisz tego czytac. Między innymi przez takie ciocie dobre jak Ty kobiety wstydzą się przyznać do tego co je spotkało bo wina obarcza się ofiarę.

Gdybys dokładnie czytała to wiedziałabys  że się rozstałam i jestem w separacji i ze to JA szarpałam meza za to co zrobił. Więc sie nie wybielaj bo moje dzieci nie widziały i nie przezyły tego piekła co Twoje. A tylko o to mi chodzi- o Wasza zgode na piekło dzieci

I tez moja droga uważam że mąz mnie nie kochał- nie mozna kochac i zdradzać choć wiele kobiet tłumaczy takie zachowania męzusiow i większosc  z nich wybacza.
Natomiast jak nazwać uczucia jakimi darzy cie twoj maz??.. zdrada przy tym to pikus bo nikt nie ma prawa wyzywac cie od debila, krzyczec spier  laj i pluc na ciebie przy dziecku. Zero godności.