Jestem nowa i wyprowadzka z dzieckiem po rozwodzie - Netkobiety.pl

Może zadbaniem o swoją karierę ? o przyszłość dziecka? zadbaniem o siebie ?
Tam autorka ma perspektywę na nową , lepsza pracę .

A jak dostanie ofertę pracy w Nowej Zelandii to zabranie tam dziecka też nie utrudni jego kontaktów z ojcem?  Wg was nie,  są samoloty i jak ktoś chce to się da.

Jak dobrze zrozumiałam, to autorka prosiła o rady jak rozwiązać sprawę kontaktów na odległość a nie o to czy może wyjechać

A może umieśćmy to dziecko w domu dziecka w równej odległości od obojga rodziców ?
Co WY na to ?

Absurdalna stała się gdy zaczęłaś obwiniać męża autorki za całe zło jakie cie spotkało od mężczyzn i wbrew logice zaczęłaś bronić poglądu, że zabranie dziecka 400km od kochającego ojca jest działaniem dla dobra tego dziecka.
Nie, nie jest.  Jest egoizmem matki.  Gdyby tak chciał zrobić ojciec byłby to egoizm ojca.

Ja z żoną nie robimy sobie na złość dziećmi, nie mamy nic narzuconego sądownie, wszystko ustawiamy na bieżąco  . 
Doczytaj dokładnie to co pisałem.
Zdaję sobie sprawę, że czasami trzeba tkie decyzje podjąć ale nie będę tak jak ty zakrzywiał rzeczywistość i kłamał, że wywoząc dziecko od ojca nie robi się mu krzywdy. Robi.

PS. Nigdy nie uważałem,  że wszystkie żony robią mężom kuku. Myślę,  że mniejszość jest taka.

Tak samo krzywdę dziecku robi rodzic, który wyjeżdża, zostawiając je z drugim. Ale ciągle na ten temat nie chcesz się wypowiedzieć, bo to by już nie pasowało do Twojej teorii, wolisz wyżywać się na innych osobach wypowiadających się w wątku.

Nigdzie nie napisałam, że oddzielenie dziecka od kochającego rodzica nie jest dla niego krzywdą, jednak trochę kłamiesz. Tylko że życie nie jest czarno-białe i są różne sytuacje, a Ty zdajesz się tego w ogóle nie widzieć, tylko się zaparłeś, że Autorka robi krzywdę i już. Notabene, Autorka też dogaduje się z ojcem dziecka bez sądu, nie doczytałeś chyba, nie musisz więc piać tu hymnów na swoją cześć

Uważasz, że ludzie są na tyle głupi, ze dopóki im tego nie powiesz, to oni nie wiedzą? Otóż wyobraź sobie, że zdecydowana większość ludzi doskonale to wie - tylko że życie jest, jakie jest i czasem trzeba wybierać. W małżeństwach też się zdarza, że jedno z rodziców wyjeżdża do pracy za granicę, bo musi - i co, i przyjdzie taki najmądrzejszy na świecie kaznodzieja Wzl i będzie prawił kazania, że źle robią, bo praca nie jest najważniejsza, krzywdzicie swoje dziecko, ble ble ble.... Zero empatii w Tobie, za to aż wieje pogardą do innych, bo żyją nie tak idealnie, jak Ty to sobie wyobrażasz... a już zwłaszcza do kobiet.

Ja nie dorabiam ideologii. Nie wiemy, dlaczego chce tą pracę podjąć. Nie należy więc też od razu dorabiać ideologii z drugiej strony, że to tylko tak dla zachcianki. A nawet, jeśli nie przymiera głodem, to wcale nie oznacza, że mając dziecko nie może spełnić jakichś swoich ambicji i być szczęśliwą i spełnioną.

Aha, czyli jednak, jak się ma dziecko, to już trzeba mieszkać w tym miejscu, w którym się człowiek źle czuje, bo to jakiś obowiązek? Serio, nie rozumiem. Nie ma żadnych praktycznie informacji, a Wy już wszyscy dorobiliście legendę. A może to jest miasto, w którym Autorka nie ma rodziny, bo przyjechała tu za mężem? A może nie ma tam znajomych? A może znajomi po rozwodzie się od niej odwrócili? A może mąż ją bił? A może... a może... a może... no, ale ma dziecko. Musi się poświęcić, nie ma zmiłuj. Tatuś nie musi.

Nie chce mi się już powtarzać - wszystko jest kwestią dogadania się. I tak, znam już dorosłe osoby, których od rodziców dzieliła znacznie większa odległość i są całkiem normalne, nie mają żadnych traum i normalną więź z rodzicami... Znam też osoby, które mimo mieszkania z obydwojgiem rodziców, jakoś więzi z nimi nie odczuwają. Wszystko zależy od ludzi, nie ma jednej cudownej recepty ani reguły. A zarówno matka, jak i ojciec mają też prawo być szczęśliwi. Żeby dziecko było szczęśliwe, potrzebuje najbardziej szczęśliwych rodziców, a nie sfrustrowanych i nienawidzących siebie nawzajem i swojego życia.

Ja bym nie była, Ty byś nie była, ale nie wiemy nic o tym ojcu. Są tacy, którym to nie przeszkadza. I tyle.

Równie dobrze ojciec może za chwilę wejść w nowy związek i będzie mu pasowało, że nie ma dziecka na co dzień... równie dobrze za pół roku on może dostać propozycję pracy i wyjechać... jak już nas tak fantazja ponosi
Już Ci mówiłam, że Twoje wnioski na mój temat są słabe.

Nie właśnie, Cyngli. Ja nic nie założyłam, poczytaj. Ja od początku mówię, że Autorka powinna porozmawiać o tym z ojcem dziecka. To Wy założyliście, że Autorka chce mu zrobić na złość i jednocześnie krzywdę dziecku - i tego nie rozumiem.

Ale mi właśnie o to. Że żeby coś zdecydować, trzeba znać zdanie ojca dziecka. Bez niego cała dyskusja opiera się właśnie na naszej fantazji... a nie podobało mi się po prostu, że tak naskoczono na Autorkę bez powodu właściwie. Tak tylko, w imię priorytetów i dobra hipotetycznego ojca, o którym nie wiadomo, czy on właściwie tego chce.

Skarbie, już wspomniałam, że Twoje wnioski na mój temat są słabe Weźże ze mnie zejdź Ja mam bardzo dobre więzi z moimi dziećmi

Nadal słabo To nie było o moich dzieciach Moje mieszkają na swoim w odległości 1-2 km ode mnie, w tym samym mieście Oprócz syna, który studiuje dziennie i siłą rzeczy mieszka w akademiku 70 km stąd, a do domu przyjeżdża co jakiś czas, już nawet na weekendy coraz rzadziej, bo i pracę tam sobie znalazł, tam mu się podoba bardziej. Jeszcze jakieś pytania masz?

Teraz zauważyłam ten wpis, Cyngli. w których przykładach, tych znajomych? Otóż właśnie o to chodzi, że wcale ci ojcowie tych dzieci nie zostawili, mimo odległości. Jakoś dali radę się z nimi spotykać i nawiązać więzi - a było trudniej niż teraz, kiedy wszystko można przez internet. Nie utrudniali życia matkom. Przykre jest to, że nawet takie dobre przykłady odczytałaś z takim zacietrzewieniem... no, ale na to nie mam wpływu.

Teraz są to fantastyczne tzw. patchworkowe rodziny (nie mam na myśli rodzin tych dzieci, tylko samych rodziców, nie ma podziałów, moje dziecko, Twoje dziecko, nasze dziecko, mój, Twój, nasz wnuczek itd. - wszyscy mają ze sobą kontakt). No, ale to trzeba chcieć i działać w tym kierunku, żeby tak było.

No cóż, też źle wyczułaś, bo to była sarkastyczna odpowiedź na zaczepki Wzl tylko

Ja już wcześniej napisałam, że jakby ten wątek założył ojciec, który ma dziecko na stałe, napisałabym to samo. Że też może wyjechać 400km od matki, jeśli tak go życie poprowadzi, a w gestii rodziców jest, jak to rozwiążą najlepiej dla dziecka... Po prostu nie stawiajmy jednoznacznych wyroków, że matka nic nie może, bo to będzie krzywda dla dziecka i dla tatusia. Samo rozstanie rodziców jest już krzywdą, ale się stało. To nie znaczy, że najlepiej dla dziecka jest żyć z rodzicem nieszczęśliwym i niezadowolonym z życia, obojętnie którym. Naprawdę wszystko da się rozwiązać tak, żeby wszyscy byli szczęśliwi najbardziej, jak mogą, w takiej sytuacji - i dziecko, i każde z rodziców. Tylko trzeba tego chcieć.

400km to jest jakieś 5,5-6h jazdy samochodem, lekko licząc, zakładając prostą trasę nawet krócej. Jeden z ojców w moich przykładach w co drugi piątek jechał 1800 km, wracał w poniedziałki. Syn wracał do niego do PL w czasie sesji matki na studiach, bo po to tam pojechała, później, jak już sam chodził do szkoły, to matka już pracowała. Fakt, że na pewno ojcu rodzaj pracy to ułatwiał, ale sami napisaliście, że pracę można zmienić Dobra, to też już był sarkazm... po prostu - jak się chce, to się da.

Facet, odczep się ode mnie i wylewaj gdzieś indziej swoje frustracje, bo jesteś żałosny

A wyczytałeś gdzieś, że sąd Autorce zabronił wyjechać z dzieckiem? No? Czyli skoro to jest w granicach, to może - i jakiś wirtualny frustrat nie ma tu nic do gadania, to jest sprawa między rodzicami dziecka, co zdecydują. Nie Twoja. Niezależnie od tego, jakiej krzywdy doznałeś Ty od żony, nie daje Ci to prawa do wyżywania się na innych kobietach.

Nic bym nie powiedziała, bo ani ja, ani mąż nie przyjęlibyśmy takiej pracy.

Poza tym jest pewna różnica między zobaczeniem dziecka rano przed pracą i wieczorem po pracy, a zobaczeniem go raz na dwa tygodnie albo wcale.
Ale tego chyba nie trzeba tłumaczyć.

Moje myślenie nie jest idealistyczne. Mam przykład w bliskiej rodzinie, jak cudownie można dzielić opiekę nad dzieckiem po rozwodzie będąc. Dobro dziecka górą i tyle.

Jezu. A gdzieś Ty wyczytał, że ktoś inny wychowywał moje dzieci??? Że zgodziłam się, żeby mieszkały z ojcem, jak chciały w wieku gimnazjalnym??? Każdy sąd by się zgodził, bo mieli ponad 13 lat, nie wiem, dlaczego miałabym się o to kłócić wbrew nim, tak dla idei?
Po paru miesiącach zresztą chcieli wrócić, ale musieli poczekać do końca roku szkolnego. Każdy weekend od początku spędzali u mnie. I to już były duże chłopaki, które przytulania do snu nie chciały, wyobraź sobie. Przy czym najstarszy syn cały czas mieszkał ze mną i nawet na te weekendy nie chciał jechać do ojca, zostawał w domu... Z czym ja niby mam mieć problem???

Błagam, nie wysnuwaj tych swoich wniosków na mój temat, bo coraz gorzej Ci to wychodzi. Mimo że z początku myślałam, że gorzej się już nie da.

I nadal omijasz zgrabnie moje pytanie, które ponowiła Owieczka - co, jeśli w szczęśliwym małżeństwie rodzic ma pracę w odległości 400km i przyjeżdża do domu tylko na weekend, a w tygodniu dziecko zamiast przytulenia do snu ma telefon?