Partner, jego mama i ja z wyrzutami sumienia - Netkobiety.pl

Stwierdziłam, że możemy się postarać o jakiś lepszy kontakt, ale oczywiście małymi krokami i w granicach rozsądku. Póki co czasem napiszemy sms co słychać, co by sobie życzyła na prezent świąteczny itp. Narazie trafiamy chyba na jakiś mur, bo dostajemy odpowiedź w stylu "nic nowego" albo nawet brak odpowiedzi. Chcieliśmy zapytać o przemyślenia po ostatniej rozmowie, ale w takiej sytuacji chyba jeszcze nie czas na to. Na pewno nie będę piec ciast, ale małe kroki nie zaszkodzą - już kwestia jego mamy, czy podłapie to od nas czy dalej będzie obrażona.

Przyszło mi to do głowy, że jak już przyjdzie czas zmiany pracy to może się przeprowadzimy gdzieś, gdyby sytuacja po paru latach nadal była zła. I boję się, że jak w Twoim przypadku wszystko się nasili z decyzją o ślubie, potem o dzieciach. Tego boję się najbardziej bo to nieprzewidywalne. Mam głęboką nadzieję, że partner do tego nie dopuści i nie zniszczy nam to związku.

Off top, złośliwe, prowokacyjne, osobiste wycieczki, nie mające nic wspólnego z tematem wątku, ani tym bardziej z regulaminem forum

No to super, tak trzymać.

Przerażające też jest to, jak wiele osób nie rozumie, że młoda osoba nie chce spotykać się z teściową częściej niż ze znajomymi. I jak wiele osób dałoby po sobie jeździć w imię... bycia młodszym?

No widzisz, Ty masz stres a on nie, bo dla niego naturalne jest że spędza weekend z dziewczyną zamiast mamą. Stres miał ze strony mamy, że znów się obrazi. Teraz już żadnych stresów nie ma.

Bardzo ciekawy wątek.

Mam jeszcze inną hipotezę odnośnie postawy partnera autorki.

Mianowicie, pisze ona, że ojciec partnera uciekł w alkohol, brat w depresję i groźby samobójstwa. Czyli obaj wybrali jakąś formę buntu przeciwko żonie/matce. Bunt oznacza, że jest w tej rodzinie coś przeciwko czemu większość jej członków wybrało jakąś formę oporu. Oni mieli odwagę się przeciwstawić. Chociaż spróbować.

Natomiast nie ma tu informacji o "przednarzeczeńskim" buncie partnera autorki przeciw matce.

I tu moja hipoteza:
Może być tak, że chłopak czuje to samo co inni członkowie jego rodziny w stosunku do matki, a jednocześnie boi się to wyrazić lub, co gorsza, chce zostawić sobie drogę "powrotu" do mamy, wykorzystując bezkompromisową postawę narzeczonej, która za niego odwala czarną robotę spóźnionego i czyimiś rękami okazanego buntu przeciw matce.

Mam nadzieję, że napisałam zrozumiale.

Hipoteza nie jest wyssana z palca. Doświadczyłam czegoś podobnego w swoim życiu. Skończyło się tragicznie.

Mendre, mam nadzieję, że tak nie jest. Rozważ jednak, proszę, taki scenariusz.

A wiesz może co jest przyczyną alkoholizmu ojca chłopaka? Może tu jest pies pogrzebany? Problemy małżeńskie często są przyczyną alkoholizmu mężczyzn. To ich droga ucieczki, a nie przyczyna problemów. Z kolei taki nierozwiązany konflikt rzutuje potem na stosunek matki do dzieci, zwłaszcza do synów.

Wiecie co jest smieszne? Ze gdybym ja kiedys dala sie uwalic w zabawe w slub i dzieci, a rodzice poszliby w odstawke pod naporem partnera, teraz bylabym zupelnie sama. To rodzice są tymi na ktorych mozna liczyc zawsze , a ograniczanie kontaktow do jednego na kilka miesiecy (przypomne autorke: co dwa tygodnie na pewno nie) i spelnianie wszystkich zyczen tej jednej osoby, oddawanie siebie, w dluzszym okresie moze sie tak skonczyc, ze manipulatorka (nawiązuje do wpisu gagatki0075) znudzi sie,a taki zagubiony chlopak zostanie sam bez zycia rodzinnego.Wzl tez szukalam tych wyrzutow sumienia i nic z tego. Tez pomyslalam o smierci,to cos nieodwracalnego, ale autorka raczej o tym nie mysli, musi usadzic partnera w swoj ulozony schemat zycia i dopiero wtedy bedzie zadowolona.
Znalazlam wpis autorki w innym temacie

Fajnie napisala, zgadzam sie. A gdyby tak zastosowac do siebie, i swojego zachowania wobec chlopaka?:))

Jestem pewien, że tak było. Jestem również pewien, że zdajesz sobie sprawę, że swoim jęczeniem, swoim straszeniem zakończeniem związku wpłynęłaś na jego decyzję.
Trochę jak w szkole jakiś łobuz postraszy w kiblu jakiegoś mniejszego chłopaczka.Ten mu odda pieniądze. Przemyślał za i przeciw i podjął decyzję, że w sumie pieniądze są mu mniej potrzebne niż zęby.

Samodzielna decyzja byłaby wtedy gdybyś mu powiedziała: nie ważne co zrobisz ja zaakceptuję twoją decyzję i będę przy tobie.

Nic takiego nie napisałem.
Miałaś powiedzieć te słowa i liczyć,  że sam ciebie wybierze a nie że wybierze ciebie ze strachu przed rozstaniem.
Powinnaś po prostu przestać oszukiwać siebie i innych, że to była jego autonomiczna decyzja. Nie była. Była podjęta z powodu twojego szantażu emocjonalnego i wprost straszenia rozstaniem.
Takie rzeczy po latach wracają. Zwłaszcza przy kłótniach i rozstaniach.
Jeżeli będziecie razem, to na pewno wróci na pogrzebie matki.

Wzl dobry tekst
Mendre gratuluje dalszej rozmowy xd dziwne teksty w twoją strone? mów mi wiecej!

Dla mnie też niczym dziwnym nie jest jego reakcja. Ale z tego powodu, że gdybym ja zauważyła, że dla rodziców bardziej jestem zabawką od zaspokajania ich potrzeb niż kochanym dzieckiem, to też bym ograniczyła kontakty.

Po najbardziej oczywistym przykładzie, jaki podała jego mama, czyli:
a) jak jedzie na wakacje ze znajomymi to wszystko jest super;
b) jak nie jeździł z nią na wakacje od lat to było też okej;
c) jak jedzie na wakacje ze swoją dziewczyną to ją poniża i nie szanuje, bo "wybiera" mnie.
Czarno na białym widać. Gdyby mi tak rodzice powiedzieli odnośnie chłopaka którego kocham i z którym w końcu jestem bardzo szczęśliwa, to na 100% kontakt zostałby ograniczony.

Nie jestem pewna, czy on widzi to jako szantaż - ja mu nie mówiłam, że zrobisz coś tam albo odejdę. Mówiłam, że nie mogę tak żyć i lepiej będzie się rozstać niż zmuszać go do napiętych stosunków z mamą, że może sobie znaleźć dziewczynę, której taka teściowa będzie odpowiadała. To on mnie przekonywał żebym została. Mówiłam mu wielokrotnie, że jeżeli taką podejmie decyzję to musi mieć świadomość, że jest to jego decyzja, że musi przemyśleć swoje priorytety dokładnie i że gdyby kiedyś coś było nie tak, to pretensje może mieć tylko do siebie. Mówił, że rozumie i że doskonale wie, co wybiera i jest w stanie ponieść wszystkie konsekwencje tego. Jest rozsądnym, inteligentnym facetem - ja wierzę, że wie co mówi.

EDIT: z tym, co napisałeś zgadzam się w zupełności. Tylko, że ja nie dałabym rady wytrzymać jeszcze chociażby 3 miesięcy takiej sytuacji. Ostatnie miesiące były dla mnie bardzo mocno stresujące z wielu względów, żyłam w ciągłym napięciu psychicznym, a jego mama tylko do tego dokładała wiecznymi pretensjami, oczekiwaniami i niezadowoleniem. Wiem, że gdybym zdecydowała się czekać, to byśmy się rozstali - oczekuję od partnera, że będzie mnie trochę chronił przed dodatkowym stresem, wspierał i pomagał. Natomiast obserwując jak nic z tym nie robi, chociaż widział, że się męczę, po prostu coraz bardziej się od niego oddalałam i naprawdę byłam na skraju zerwania. Potrzebowałam od niego tego zaopiekowania i pokazania, że moje dobre samopoczucie też jest dla niego bardzo ważne, skoro już ten cały mój stres wynika głównie z konsekwencji przeprowadzenia się do niego. On by na to wszystko wpadł sam owszem, tylko za późno dla nas - nie wytrzymałabym tego nacisku z każdej strony, nawet w czasie wolnym.

Pomyślałam, ale fakty są takie, że te wykluczające wymagania stworzyła jego mama, która była niezadowolona, że wybiera mnie. Ja nic do niej nie miałam przed wprowadzeniem się i byłam przygotowana na naprawdę dobry kontakt. Nie jest to moja wina, że tak postanowiła się zachowywać i nie mogę brać na siebie więcej niż fizycznie i psychicznie jestem w stanie udźwignąć. W pewnym momencie już co dwa dni myślałam o tym żeby wrócić do siebie, bo zmniejszyłby mi się stres w związku z zaniedbanymi obowiązkami, które tam zostawiłam a do tego nikt nie wisiałby mi nad głową z wiecznymi pretensjami. Ja podjęłam decyzję, on też, teraz oboje musimy z tym żyć i myślę, że dobrze nam to wychodzi.

Ty rusałka w wieku 29 lat jesteś nadal uzależniona od rodziców, więc Twój głos mało się dla mnie liczy w tej dyskusji. On nie czeka jak na wakacje, właściwie to planujemy ślub za jakieś 3-4 miesiące.

Mały update z mojej strony:
Jesteśmy już po ślubie, mamy własne mieszkanie, nasz związek kwitnie i jest naprawdę świetnie.

Z rodzicami męża przez długi czas nie utrzymywaliśmy kontaktu innego niż telefoniczny raz na 1-2 miesiące. Była to najlepsza decyzja. Mąż w końcu odżył, poznał inne spojrzenia na świat, zaczął być bardzo samodzielny. Dużo czasu teraz wkłada w swój rozwój osobisty i daje mu to mega szczęście. Po prostu zupełnie zmieniła się jego mentalność, kiedy odpoczął od rodziny, która mu ciągle coś narzucała.

Mąż przekonał się nawet do psychoterapii i to też mu bardzo pomogło. Teraz wracamy do relacji z jego rodzicami, ale już na naszych zasadach, kierując się właśnie wskazówkami od terapeuty.

Dlatego jeżeli któraś z Was też ma problem z teściami to nie poddawajcie się. Naprawdę warto zawalczyć o swoje szczęście