Partner, jego mama i ja z wyrzutami sumienia - Netkobiety.pl

Moja niedoszła teściowa była podobna. Nieszczęśliwa w małżeństwie, przelała swoje uczucia i nadzieje na mojego byłego. Takie matki stają się, że tak powiem, w jakimś procencie zazdrosnymi partnerkami swoich synów. Ona się boi, że on ją niejako zostawi dla innej, czyli Ciebie. Ona może Cię nawet lubić, ale w jej podświadomości stanowisz konkurencję, tym bardziej, że nie jesteście małżeństwem (widocznie dla niej jest to ważne) - ale nawet wtedy nie ma żadnej gwarancji, że nie będzie się wtrącać i próbować manipulować. Twój chłopak powinien odciąć pępowinę, stać się asertywny i nie dawać się wciągnąć w gierki swojej matki. Będą cyrki i dramaty, fochy i obrażanie się, ale w końcu powinno się uspokoić w miarę.

Przede wszystkim nie powinnaś z mamą rywalizować, bo to wcześniej czy później, ale obróci się przeciwko Tobie. Obawiałabym się tego, co będzie dalej, gdyby on niczego nie zauważał i pozwalał mamie w całości układać sobie życie, ale przecież wytyczył granice kontaktu, a przynajmniej wyraził swoje niezadowolenie nadmiarem sms-ów, pomimo jej wyraźnej niechęci podejmuje samodzielne decyzje, w tym wyprowadził się, by zamieszkać z Tobą, teraz postanowił, że święta spędzicie razem i nie uległ żadnym zawoalowanym sugestiom. To już jest dużo i nie powinnaś się martwić. Natomiast nie powinnaś również oczekiwać, że absolutnie zawsze będziesz na pierwszym miejscu. I co ważne, a o czym warto pamiętać - mężczyźni z reguły nie lubią, kiedy źle mówi się o ich rodzicach, nawet jeśli sami doskonale zdają sobie sprawę, że nie wszystko funkcjonuje jak powinno. Nie wiem co prawda z czego to wynika, ale tak jest i naprawdę warto to sobie wziąć do serca.

Niestety te wszystkie jego zmiany są poprzedzone milionem rozmów, tłumaczenia, czasem już nawet kłótni jak kolejny raz mówi że rozumie, a za tydzień robi to samo. Jestem powoli zmęczona. Z jego mamą nigdy nie chciałam rywalizować i bardzo mnie ta sytuacja zaskoczyła. Być może dlatego tak mnie to psychicznie męczy, bo przeprowadziłam się na drugi koniec Polski do niego. Zostawiłam swoją rodzinę, znajomych, całe życie... A tu się okazało, że zostałam nieładnie przyjęta i zamiast mieć chociaż spokój, to jego mama wymusza na mnie jakieś chore rywalizacje, która z nas będzie ważniejsza dla jej syna.

Może lepszym rozwiązaniem będzie dać jej do zrozumienia, że nie zostanie odsunięta na boczny tor, niż świadomie odsuwać chłopaka od matki?

Chłopak znalazł się między młotem a kowadłem, jeśli przyjdzie mu wybierać, wybrać może różnie. Najlepiej gdyby decyzje, które podejmuje były jego, a nie Twoje. Nie buntuj chłopaka przeciwko matce, bo z czasem może się okazać, że to Ty byłaś tą złą.

Przykłady pewnie klasyczne. Proszę go, żeby nie pozwalał mamie się wtrącać do naszego życia, on obiecuje, że będzie jej zwracał na to uwagę. A potem jego mama znów mówi do niego, że JA powinnam mieszkać inaczej... a on milczy. Ciągle się to powtarza, dopiero jak się naprawdę zdenerwuję to przez jakiś czas mówi jej, żeby się nie wtrącała.
Prosiłam też, żeby jeździł do nich jak mnie akurat nie ma (często wyjeżdżam na weekendy), a jak jestem to chciałabym żebyśmy ten czas spędzali razem, bo wiem, że jak ma coś załatwić i mama jest to schodzi mu 3h. W tygodniu mało spędzamy razem. Ostatnio miał coś do załatwienia, okazało się, że mama będzie dopiero później w domu. Więc zamiast pojechać i załatwić to tak jak planował, on zmienił swoje i tym samym moje plany, bo mamy nie ma teraz. Nawet mnie o to nie zapytał tylko oznajmił. Poczułam się bardzo zlekceważona. Potem gdzieś w rozmowie się pojawiło, że to dlatego że "mama by się obraziła". Ta sytuacja przechyliła szale mojego żalu i od tamtej pory zastanawiam się nad rozstaniem. Jestem bardzo młoda, nie chcę się użerać nawet przez rok z czyjąkolwiek mamą. On dopiero widząc, że naprawdę mam już tego dość, stwierdził, że woli święta spędzić ze mną.

Owszem, sytuacja nie jest dramatyczna. Ale ja po prostu nie chcę wiązać się z maminsynkiem, bo sama mam bardzo, bardzo dużą potrzebę niezależności.

Przecież nigdzie nie twierdzę, że jest tragicznie. Ale patrząc po wszystkich znajomych to wydaje mi się, że jego relacja z mamą wykracza poza pewne ramy. Chcieliśmy niedługo wkroczyć na poważniejszy etap związku. Tylko, że mi jednak nie odpowiadają takie jego relacje z mamą, odnoszenie się jej do mnie, wtrącanie do niego. Chcę faceta, któremu mama nie będzie mówić, że ma sobie kupić inną kołdrę. Po prostu. Przecież mam do tego prawo. A jednocześnie mi na nim zależy i nie wiem co robić.

"Chcę faceta, któremu mama nie będzie mówić, że ma sobie kupić inną kołdrę."
ale on nie ma wpływu na to jaka jest jego matka.
brzmisz autorko bardzo egoistycznie i niedojrzale.
ile wy w ogole macie lat?

Ech, jaka ty jesteś podobna do jego mamy
Ona mu mówi, ty mu mówisz.....ona naciska, ty naciskasz......ona swoje robi, ty swoje.....

Kurna ten facet jest biedny.......aż się dziwię, że jeszcze wszystkiego nie pier.......

Kwestia czasu.

Jakim cudem on nie jest od wyznaczania granic swojej matce? Granic odnośnie siebie samego? To kto te granice wyznacza, bo ja myślałam, że ludzie traktują nas tak, jak sami pozwalamy.

Oczywiście, że masz prawo, tak jak ona ma prawo mówić co uważa, tym bardziej, że w jej odczuciu to mogą być tylko dobre rady i wyraz troski. To raz, a dwa - biorąc pod uwagę Twoje oczekiwania i Wasz związek, nie jest przecież ważne co ona mówi, ale co on z tym robi.

Generalnie naciskasz na coś, na co nie powinnaś i nawet nie masz powodu, bo Twój partner ma całkiem zdrowe podejście do tematu, w dodatku wydajesz się zupełnie tego nie zauważać. Dokładnie tak, jakbyś upierała się dla zasady, bo cierpi Twoje własne ego.

Ja także uważam, że przesadzasz. Po raz kolejny spytam (bo inni już zwrócili Ci na to uwagę), co Cię obchodzi treść jego korespondencji z matką, to jego problem jak z tego wybrnie. Co z tego, że jego matce nie podoba się Wasza kołdra, jego samochód, czy inne sprawy, jej niezadowolenie nie wpływa bezpośrednio na jego i Wasze decyzje.
Chłopak ma problem z zaborczą mamuśką, a Ty mu jeszcze dokładasz. Miałaś gorączkę, a on pojechał do matki na CAŁE 2 h - chyba żadna tragedia w tym czasie nie wydarzyła się? Przecież nie zostawił Cię w chorobie na 2 dni, mial Cię trzymać przez te 2h za rękę, patrzeć głeboko w oczy robić okłady i współczuć? Przesadzasz
Twój chłopak ma matkę i musisz to zaakceptować. Uważam, że całkiem nieźle radzi sobie w tej sytacji, więc doceń to, zamiast go męczyć o coś na co nie ma wpływu.
nie oczekuj, że on tez obrazi sie, tak, jak Ty na mamę i zerwie z nia kontakt, żeby Cie zadowolić. Odpuść, dojrzej i przestań sie miotać.

Miałam bardzo wysoką gorączkę przez kilka dni, której leki nie zbijały. Więc w każdej chwili była możliwość, że musiałby mnie zawieźć do szpitala. Współczucie mi niepotrzebne.

Pozwól mu zatem, żeby to on te granice postawił. Nie Ty.

Nikt tak dobrze nie zna tej kobiety, jak jej rodzony syn. Warto zatem, abyś poprosiła go o pomoc w zażegnaniu konfliktu. Dobrym rozwiązaniem będzie chociażby spokojna rozmowa we troje, podczas której twój chłopak klarownie wyjaśni swojej matce, że jest z Tobą szczęśliwy i nie chce, abyście były ze sobą skłócone. Jeśli przy okazji podkreśli, że ona nadal jest bardzo ważną osobą w jego życiu, to powinno nieco pohamować jej niechęć do Ciebie.
Ale czy to Ciebie satysfakcjonuje? - taka zgoda, czy raczej pokazanie - kto tutaj, jest ważniejszy?
Hmm?

Albo jesteś trolem albo masz coś z głową. Jeśli się mylę to współczuje chłopakowi.

Czyli po prostu mamuśka ma mu dać spokój z radami,  bo facet już ma nową mamuśkę, która lepiej wie co jest dla niego dobre.

Jak daliście sobie radę przez te kilka dni?  Wziął w pracy opiekę żeby być przy tobie jakby miał cię wieźć do szpitala?

No mi na przykład w życiu niepotrzebne złote rady jego mamy ani nikogo od mojej strony. Żyje nam się bardzo dobrze z podejmowanymi tylko przez nas decyzjami. Więc naprawdę nie rozumiem po co mi do szczęścia marudzenie, że to za drogo, tamto źle, a w ogóle to wymyślacie.

Ale dlaczego sobie dopowiadacie. Podejmujemy decyzje wspólnie takie jakie nam obojgu pasują. Nie tylko mi, jemu też. Inaczej byłby teraz bardzo nieszczęśliwy, a jest wręcz odwrotnie.

Ale to Ty te decyzje podejmujesz.
Traktujesz go jak przedszkolaka, inaczej nie powiedziałabyś, że musiałaś go przekonywać dłuższy czas co do zmiany pracy i przez wątpliwości matki znalazłaś się w punkcie wyjścia. Ona ma prawo mieć wątpliwości, on też. A Ty nie po to jesteś z nim, żeby go do czegoś przekonywać. Będzie chciał, to sam zmieni.
Z Twojego opisu wyłania się obraz tego, że to Ty czujesz się zagrożona, bo ktoś poza Tobą ma wpływ na jego decyzje, a Ty wolałabyś mieć monopol.

Mhm. A świstak siedzi i zawija.
Gdybyś motywowała, to byś się nie zaangażowała w to aż tak bardzo. Gdyby to była praca marzeń, to sam by do niej dążył. Więc może jednak pora pozwolić dorosłemu facetowi żyć tak, jak sam chce zamiast dyktować mu, co ma robić?

Ja bym doceniła to, że rady matki są olewane i ta przykładowa kołdra nie została zmieniona po jej sugestiach. To świadczy samo o sobie. A co do reszty to po prostu daj mu przestrzeń i możliwość podejmowania decyzji samemu. Czy to praca czy kołdra.

Nie wiem czy opiekunka zastąpi babcie. Osobiście śmiem w to wątpić. Obce baby są różne, a ty co? Będziesz robiła eksperymenty kosztem dziecka gdy masz babcie która wnuka lub wnuczke na pewno pokocha. Życie jest brutalne, więc nie rób sobie wrogów w rodzinie, tylko daz do tego, by mieć ich jak najwięcej. Bądź bardziej życiową i dojrzała.

Od początku nie chciał czy musiałaś go do tego zmotywować i przekonać,  że tego właśnie chce jak lepszej pracy?

Rola takiego partnera jak Twojego bywała trudna. Wszystkie osoby z rodziny są ważne, a jednocześnie wszyscy chcą jak najwięcej czasu dla siebie, ja jestem jeden, nie da się rozdzielić. Wybór pomiędzy spędzeniem czasu z dziadkami, rodzicami, dziewczyną, czasami prowadzi do niezadowolenia wszystkich pozostałych stron. Po środku ja, odpowiedzialny za relacje pomiędzy krewnymi, które potrafią zepsuć się niezależnie od tego co by zrobić. Postaraj się zrozumieć drugą stronę, choć zgadzam się z niektórymi Twoimi argumentami. Na pewno partnerka może oczekiwać żeby ilościowo najwięcej czasu było dla niej, jednakże całkowite zerwanie relacji rodzinnych lub spotkania tylko raz na kilka miesięcy, to wg. mnie byłoby zbyt wiele.
edycja

Zgadzam się, wiele z tych tekstów na to wskazywało. Dwie walczące ze sobą osoby to jeszcze gorsza sytuacja. Popatrz może na mój temat "moi rodzice nie akceptują mojej dziewczyny" https://www.netkobiety.pl/t115557.html również doświadczałem komentarzy na temat dziewczyny i to było dla mnie bardzo trudne, ale sprawa jest już rozwiązana, może znajdziesz wskazówki dla siebie.

Mam wrażenie, że autorka jest trollem albo kompletnym bluszczem. Co Ci przeszkadza jakie wiadomości matka wysyła do syna? Chłopak znalazł się między młotem a kowadłem, a Ty zamiast się cieszyć, że nie ulega mamie we wszystkim, ma swoje zdanie to Tobie ciągle mało i mało. Albo sama masz słabe kontakty z rodzicami albo masz skrzywioną wizję relacji pomiędzy dzieckiem a rodzicem. Poza tym, to że miałaś wysoką gorączkę przez tydzień czasu nie oznacza, że chłopak nie będzie przez tydzień nic innego robił tylko siedział przy księżniczce i pytał czy w ciągu 10 minut jej samopoczucie się zmieniło, bez jaj... Dlatego albo się ogarniesz i zluzujesz albo dalej naciskaj na chłopaka, ale w pewnym momencie będzie miał tego serdecznie dość i podejmie decyzję, która może być niezgodna z twoimi oczekiwaniami.

Żebyś się nie zdziwiła jeszcze. Mało to razy były zrywane zaręczyny tutaj na forum? Pamiętaj, narzeczonych można mieć wiele, matka jest jedna.

Mendre, a nie możesz po prostu przyjąć do wiadomości, że matka była, jest i będzie obecna w życiu Twojego chłopaka, niebawem być może narzeczonego, a w przyszłości męża? Tak po prostu? Po co Ty z nią w ogóle walczysz? Niech sobie kobieta pogada, nawet dla świętego spokoju od czasu do czasu przyznaj jej rację, a rób swoje, czyli dokładnie tak, jak robi to partner - on wysłucha co mama ma do powiedzenia, a jednak decyzje podejmuje takie, jak uważa za słuszne.

Swoją drogą wspominasz, że Wasza relacja zmieniła się od kiedy u nich zamieszkałaś, bo wcześniej bardzo się lubiłyście. Czy przypadkiem nie było tak, że po wejściu do tego domu usiłowałaś narzucać w nim swoje własne zasady i stąd tak diametralna zmiana stosunku do Ciebie? A może dopiero wtedy pokazałaś się od prawdziwej strony, a wcześniej, kiedy widywałyście się od czasu do czasu, głównie ładnie się uśmiechałaś? I chciałabym, żeby to było jasne - ja Cię nie oskarżam, ale po prostu nie wierzę, że nic się nie wydarzyło.

Jeżeli masz taką dużą potrzebę niezależności to może zastanów się czy związek a później małżeństwo to coś dla ciebie. Bycie z kimś to jednak kompromisy i przyzwyczajenie się do sytuacji do jakich "nie jesteś przyzwyczajona".
Nie chcesz czegoś w pakiecie.  Tylko,  że to właśnie tak wygląda.  Bierzesz faceta w pakiecie,  nie tylko z jego zaletami ale również z jego wadami, jego przyzwyczajeniami, jego rodziną,  również tą irytującą czyli "gadającą mamą" (tu pocieszenie: raczej nie na całe życie,  bo pewnie w końcu "zejdzie" ku twojej uldze)
Życzę powodzenie choć szczerze wątpię,  że jesteś gotowa do poważnego i dojrzałego związku. Nie jestem pewien czy to z powodu młodego wieku czy z powodu bycia bluszczem i twojej bezkompromisowości.

Jak mieszkał z nimi to pisanie było jeszcze gorsze, a każda decyzja okupiona tym, że co 15min przez dwa tygodnie miał w swoim pokoju któregoś z rodziców, który mówił mu, żeby może jednak zrobił inaczej. To na pewno nie było normalne zachowanie w stosunku do dorosłego syna. I cóż, jego ojciec mimo, że też się lubił wtrącać to po prostu przestał i nigdy nie dał odczuć, że mnie nie lubi. Nie rozumiem, po co jego mama to zrobiła. Zdaję sobie sprawę, że przelała na mojego chłopaka część zainteresowania którego nie mogła poświęcić mężowi. To nie jest zdrowe i nie sądzę, żeby tolerowanie tego i udawanie że nic się nie dzieje było lepsze. Poza tym w domu został jej drugi syn, nie została nagle sama. Moja rodzina nie odwala takich cyrków mimo, że ojciec został ZUPEŁNIE sam. I o ile na początku mówił mi, żebym postarała się chłopaka mamę zrozumieć, o tyle po tym czasie i po tych wszystkich akcjach również zaczął uważać, że to już za długo trwa i coś powinno się zmienić.

Co do kompromisów to jestem do nich zdolna. Przeprowadziłam się do chłopaka i to był jeden z największych kompromisów na jakie się zgodziłam. Ale nie przeprowadziłam się po to, żeby jego mama nagle pozwoliła sobie pokazać, że jej nie pasuję i teraz będzie nam mówić wszystko na przekór, bo jest zazdrosna o syna. I uważam, że da się to wyeliminować. Jeśli się nie da to się rozstaniemy, bo takie życie po prostu mi nie odpowiada.

Poza tym naprawdę ciężko mi uwierzyć, że porównujecie to do normalnej sytuacji, gdzie rodzic po prostu zwiększa kontakt po wyprowadzce. Ona nie zwiększyła kontaktu tylko strzeliła fochem, potem przez miesiąc non stop strzelała fochami i szantażowała nimi mojego chłopaka, zawsze odnosząc się do mnie i po części zwalając za wszystko winę na mnie. Do tej pory jest rozfochana co tydzień/dwa o coś. A przecież to niby dojrzała kobieta. Chyba nie myślała, że synuś zostanie z nią na zawsze? A nawet jeśli, to czemu zamiast go wspierać zachowuje się w tak zły sposób? Myślicie, że mi było łatwo zostawić ojca zupełnie samego? Było cholernie trudno, ale on okazał mi wsparcie i ciągle się cieszył nawet jeśli gdzieś w środku było mu smutno. Bo wie, że wyprowadzka i miłość to naturalny etap każdego dziecka. Bo on jest dojrzałym dorosłym. Matka chłopaka chyba niekoniecznie.

Moim zdaniem dojrzałe. Chyba bardziej niż skazywanie się na męczenie 20 lat w imię czego? W imię miłości? Ktoś tu już pisał, że narzeczonych można mieć wiele. Kochać można wiele razy.
Ja uważam, że jeśli ktoś nie chce niedojrzałej matce pokazywać, że powinna się zmienić to powinien znaleźć partnerkę, która to zaakceptuje. Z tym, że mój chłopak chce tylko kocha matkę i jest podatny na jej fochy.

Pozwól, że to on oceni czy jestem toksyczna, czy go kocham, czy mu na tyle źle żeby odejść. Jest dorosły i naprawdę może to zrobić samodzielnie. Nie rozumiem Twojego dążenia do zrobienia z niego nieszczęśnika mimo tego, że chłopak jest zadowolony ze swojego życia i związku ze mną w każdym innym aspekcie prócz mamy. Trochę na siłę to już robisz.

On chce to ukrócić, bo zachowanie mamy boli również jego. Wczoraj rozmawialiśmy i ja powiedziałam, że jego mama bardzo mnie zraniła bo nie mam już swojej mamy i myślałam, że może chociaż mama mojego chłopaka mnie zaakceptuje/polubi. Trochę się rozkleiłam przy tym. Chłopakowi wtedy też łzy poleciały i powiedział, że próbował na siłę ten kontakt z mamą podtrzymywać właśnie dlatego. Dla mnie, żeby jego mama mogła właśnie kimś takim się stać. Ale ostatnio wyjaśniliśmy sobie, że jeżeli ktoś pokazuje mi, że mnie nie lubi to już potem nawet mimo uśmiechów i pozornej życzliwości nie będę w stanie w to uwierzyć.

Dziękuję za pierwsze dwa punkty. Co do trzeciego to gadanie matki tak mnie dotyka, bo wiem, że to na całe życie. Wiem, że taka umiejętność jest przydatna w życiu i w pracy, uwierz że w takich sytuacjach nie mam z tym problemu. Ale nie chcę tego na zawsze w sferze prywatnej.

Czyli jest nadzieja dla ciebie! Jak odczepiła się od jednego to od drugiego też może
Twardym trzeba być! Mamuśki na co dzień oglądać nie będziesz a wiesz jak mój szef męczy du pę czasem?