Partner, jego mama i ja z wyrzutami sumienia - Netkobiety.pl

Nie mam problemu, żeby widywała się z dziećmi w święta, urodziny, dzień babci, dzień dziadka itd. Co dwa tygodnie na pewno nie.

Dobrze, za Wasze rady już podziękowałam, niczego nowego nie wniesiecie. Odpiszę ponownie w razie gdyby ktoś inny postanowił się odezwać.

A co, jesli dzieci będą bardzo kochały babcię i będą chciały widywać ją częściej?

Cyngli, te dzieci nie bedą miały szansy na kochanie babci widując ją 5x w roku.

Zobaczymy, jak Ty będziesz jednakowo traktować swoje dzieci zawsze jest tak, że z jednym jest inny kontakt niż z drugim. Zawsze któreś dziecko odbiera to tak, że drugie jest faworyzowane.

Dokładnie,dla kogoś tak będzie wyglądała codziennosc. Pytanie czy ktoś dojechał to otwieranie szponów,wizyta na dzień babci łaskawie nie byłaby problemem ale co dwa tygodnie na pewno nie, naturalne zmiany wynikające z przeprowadzki (mieszkanie bliżej pracy a nie bliżej mamy), kontakt wtedy kiedy jest czas. Wszystko tak bezkompromisowo. Ja to miałam wiem o czym pisze. Kulturalna dyktatura. On zawsze wiedział co jest normalnością, co powinno być, zawsze jego wola czy jego zdanie było obowiązujące. Na inne zdanie zawsze własna odpowiedź w podobnym stylu jak tu

Sama nie wiem, jakim cudem to wytrzymywałam.

Przesadzacie, z dziadkiem od strony mamy też się będą wnuki widywać 5 razy do roku bo jest daleko no i co? Dziecko potrzebuje rodziców, dziadkowie to przyjemny dodatek )

Rusałka - o ile inni odpisują w miarę normalnie, o tyle Ty próbujesz leczyć swoje kompleksy. Ale niestety tylko wychodzi jak słabo sobie jeszcze radzisz z sytuacją, która Cię spotkała. Dziwię się tylko, że Ci się nie nudzi

Cyngli ja też sie zastanawiałam.Poszukałam wszystkie znaki zapytania w postach. Pytanie jakie podałam było jedynym w którym odpowiedz nie była z góry zalozona.

Więc odpisałam co o tym myśle.Kompleksy?Chyba nie trafiłam w oczekiwaną odpowiedź:)) Olinka napisala super,od studenta sama sie dowiedzialam różnych rzeczy chociaz mam +10 lat wiecej. Lady Loka w punkt to co myśle. Tak,one tu piszą bardziej dyplomatycznie ode mnie. Ale z tych rad mimo to nic nie ma. Ja mam pewne tematy gdzie tak reaguje. Najgorzej chyba jak jakiś net-facet pisał że kobiety lubią być poniżane.A tutaj...przypadek mniej skrajny.Tylko sobie uswiadomilam jak bedzie wyglądało dzieciństwo dzieci i kontakty z dziadkami.

Jego brat wyjechał z żoną do innego kraju. Są poza zasięgiem wpływów Mama ich zaprasza na święta, ale jak przyjadą, to już po 1-2 dniach są skłóceni.
Siostra? Drugie małżeństwo wisi na włosku. Tak jak wspominałam, dla mamy zięć jest oczywiście ten zły.

A ja sobie dałam spokój, bo nie pasuje mi taki "trójkąt" z zaborczą mamusią. Były też inne powody. Szkoda takiego faceta, bo jest zawsze między młotem i kowadłem.

Ty jesteś w innej sytuacji, jesteście młodzi, mieszkanie sami, partner stawia mamie granice.
Na twoim miejscu odpuściłabym w sprawach mniej istotnych. Np. wtrącanie się matki do waszych zakupów owszem, jest wkurzające, bo nie pytaliście jej o zdanie, ale takie rzeczy można czasem jednym uchem wpuścić, a drugim wypuścić.

Przesadziłaś też moim zdaniem, czepiając się partnera, że był u mamy 2 godziny podczas twojej choroby. Umierająca nie byłaś, nic ci się nie stało, bardziej to wygląda na to, że dałaś się wkręcić w grę pod tytułem "która będzie ważniejsza".

Zależy Ci na nim, to nie truj mu ciągle 4 liter, bo najbardziej przechlapane to ma on, a nie ty. Odpuszczaj tam, gdzie się ta i gdzie twoje ego nie ucierpi zanadto.
Obiadki z udawaną sympatią, na które tak cię tu namawiają, nie są moim zdaniem dobrym pomysłem. Po cholerę się męczyć. Tutaj się zgadzam z tobą. Małymi kroczkami ustawiajcie te granice.

Największy problem jest w tym że mamusia jak i ty lecicie w skrajności tylko każda w swoją stronę. Padło już wiele porad ale ty dostrzegasz tylko problem u matki a nadal nie widzisz że to nie wszystko i pomimo 8 stron "krytyki" nie dostrzegasz jak trochę spaczony światopogląd mamuśki ujawnił też twoje kłopoty jakie masz sama ze sobą. Jasne, stawiaj granice ale nie buduj muru między sobą a resztą świata bo ta jest marudna i się wtrąca. To nie są problemy które należałoby przeżywać z taką intensywnością jak ty to robisz. Większość przeszła by nad tym jak widzisz obojętnie. I w tym wypadku większość ma rację.
Jeszcze na koniec, ktoś mądry kiedyś powiedział że zmiany należy zaczynać od siebie.

Jak mogło ci się żyć gorzej? Teraz ci się żyje źle, bo nie umiesz puścić gdakania zaborczej mamuśki mimo uszu i roztrząsasz to że za tobą nie przepada na wielogodzinne rozmowy. Jak wyluzujesz to dopiero zobaczysz co to dobre życie. I jak się żyje innym ludziom z tobą? Lepiej po tej twojej zmianie??

Mendre

Mama na pewno będzie się wtrącać, ten typ już tak ma, ale co ci szkodzi puszczać jej gdakanie mimo uszu ?
To ważna umiejętność, która się przyda także w pracy czy innych relacjach. Powtarzajcie jej jak mantrę:
" dziękujemy mamo za rady. Zrobiliśmy tak i tak "( czyli oświadczacie, jaką podjęliście decyzję bez tłumaczenia się, dlaczego tak czy siak).
Zacznie gderać, to krótka odpowiedź - podjęliśmy już decyzję.
Koniec kropka. Bez wchodzenia w szczegóły.

Co do choroby, to nadal się nie zgadzam. Widzę, że uparta jesteś i warto by było się nauczyć czasem trochę poluzować.

Potrafisz? Rodzina to ciągłe kompromisy dla wspólnego dobra.

Chyba wiem gdzie to zmierza - jedyne sensowne wyjście.  Pisałem o tym już na drugiej stronie.

"Jeżeli masz taką dużą potrzebę niezależności to może zastanów się czy związek a później małżeństwo to coś dla ciebie. Bycie z kimś to jednak kompromisy i przyzwyczajenie się do sytuacji do jakich "nie jesteś przyzwyczajona."

Wzl ja bym sie nie martwiła o autorke ona da rade bez kompromisów:))

Dostaję nerwice jak sobie tylko wyobrażam bycie na tym miejscu.

Nie rozumiem po co wylewasz swoje frustracje głupimi komentarzami. Swój wątek już masz, tam możesz wylewać niepowodzenia.

Autorko
Łatwo się poddajesz.
A może wyjechalibyscie gdzieś dalej od mamusi i jej wpływów?

Upierdliwa by pomarudziła, a nie strzelała focha, gdy jej DOROSŁY syn spędza wakacje z partnerką . Tutaj jest foch, obraza i zarzucanie braku szacunku na każdym kroku.

No przecież już wybrałeś tę żonę, która pozwalała Cię obrażać swojej matce. Nie wiem czy dobrze na tym wyszedłeś

No widzisz, różnica między nami jest taka, że ja od razu mimo młodego wieku wiem, że jak ktoś się w ten sposób wobec mnie zachowuje to trzeba taki związek rozważyć 100 razy jeszcze. I niekoniecznie moją pierwszą myślą jest żeby jednak się przypodobać i próbować zostać najlepszą synową .

Bo wiem, że ja bym go potrafiła wyraźnie bronić przed moją rodziną nawet kosztem ich focha, bo teraz to on jest dla mnie ważny i z nim mam budować coś nowego i poważnego. Bo go kocham i on, jego dobre samopoczucie jest dla mnie większym priorytetem niż to, że ktoś chce sobie fochy postrzelać nie wiem o co.

Wymaganie zwykłego szacunku ma niewiele wspólnego z nadmuchanym ego.

Nie zgadzam się z tym stwierdzeniem .
Jest wręcz przeciwnie -  ludzie częściej zmieniają się pod wpływem ściany/dna …. czyli otoczenie zmusza ich do zmiany . . albo się dostosują … albo coś tracą - tu kontakt z synem/ rodziną syna/ wnukami. ..
Bardzo rzadko ludzie zmieniają się z własnej inicjatywy bo to bardzo trudne , wymaga po pierwsze przyznanie przed sobą że potrzebuję zmiany bo coś nie tak ze mną . Kolejna kwestia jest ogrom wysiłku jaki trzeba włożyć w prace nad sobą . I tu większość polegnie .

Rady jakie tu przeczytała autorka zakładają "normalność " i dorosłość …. a czy jest "normalnym i dorosłym zachowanie typu foch u matki 20 paroletniego syna ???

Ciągłe dawanie rad wychowanemu już synkowi - brak wiary w niego czy swoje wychowanie "dobre " synusia ??? Synek nie jest w stanie wybrać odpowiedniej kołdry ???

Autorka jest młodą i konkretną osobą - ustawia swoje granice i jasno o nich mówi . I tak powinno być.

Inteligentny rodzic powinien odsunąć się od młodych próbujących życia w związku , dać przestrzeń i wspierać -wtedy gdy poproszą !
Nawet gdyby mieli popełniać błędy - to są ich błędy i ich prawo do nich.
Na tym buduje się doświadczenie.

Co do Szacunku -  nie jest nadawany z urzędu i z wiekiem. … wyrazem szacunku jest pilnowanie swoich spraw i dotyczy wszystkich : młodych w związku i rodziców .

Tak sobie myślę - autorka przyszła po poradę a dostała po głowie  ….jaka to jest beeeeee

Stosując niektóre rady i wchodząc w dooope pani matce na bank byśmy mieli za kilka lat temat :

"mąż słucha się matki, nie mam nic do powiedzenia w domu, teściowa mówi co mamy robić! chyba się rozwiodę !"

I już czytałam na takich wątkach jakie wsparcie proponują forumowicze !
lecą teksty typu " nie widziały gały co brały, bo przecież zawsze taki był " , po co za niego wyszłaś jak zawsze mamusia mu mówiła " …

Młodzi są na początku swojego związku , docierają zasady jakie w nim chcą mieć .

Rodzice powinni być poza tym ! Ich rola wychowawcza się skończyła !

Spokojnie, to tylko teściowa:)
A tak na poważnie; Straszna maruda jesteś. Zażartuj, kup albo lepiej sama upiecz jakieś dobre ciacho i zaproponuj teściowej kawę. Pożartuj z nia, przymknij oko na jakieś jej "docinki" a odwdzięcz się dobrym słowem, np. O! Jak ty ślicznie dziś wygladasz! Rewelacyjnie wprost!

Przestań robić skwaszoną minę, pokaż ze cieszysz się z jej towarzystwa. Ja tak "kupiłam" moja teściową i dziś trzymamy "sztamę" , a ja jestem najlepszą synową Z resztą po czasie zauważyłam, że i moja teściowa to też w sumie fajna babka:)

Więcej uśmiechu i zwyczajnej wyrozumiałosci.

Powodzenia!

Nie gadaj,  że pieczesz ciasta. Nie uwierzę.
Ty jesteś z tych co kupują w cukierni.

Ale już mu powiedziałaś, że go zostawisz jak nie wytresuje matki zgodnie z twoim wzorcem czy jeszcze o tym nie wie?

Ten argument już próbowałem.

To może podziałać na kogoś kto potrafi słuchać. Narcyz przekonany o swojej zajebistości stwierdzi, że to nie jego wina, że tyle ludzi się myli.

To nie o nieszczerość chodzi, ale o dążenie do kompromisu. Jeśli matka pierwsza tego gestu nie wykona, to ktoś powinien okazać się mądrzejszy, w przeciwnym razie konflikt będzie się wyłącznie pogłębiał. Dziś można tę spiralę wzajemnej niechęci relatywnie łatwo rozkręcić, a za jakiś czas rodzina będzie skłócona, podzielona, a relacje coraz bardziej toksyczne. I tylko ewentualnych dzieci żal, i chłopaka żal, który albo straci matkę, albo dziewczynę, a być może narzeczoną/żonę.
To mityczne ciasto to tylko symbol, niestety trzeba mieć w sobie trochę życiowej mądrości, aby umieć schować dumę do kieszeni i wykazując się odrobiną dobrej woli wykonać ten gest. Jeśli zostanie odrzucony, to trudno, głową muru się nie przebije, ale liczy się sam fakt oraz świadomość, że cokolwiek się w tym kierunku zrobiło, aby odwrócić tę chorą sytuację. Wiem sama po sobie, że się da i że warto.

Nie rozumiem bronienia postawy autorki tym,  że matka jest taka, owaka a stara to powinna być mądra.
Nie zawsze jak jedna strona jest winna to druga jest ofiarą. Czasami, jak tutaj, obie strony są winne i obie strony odczuwają negatywne skutki.
Próba zażegnania konfliktu, wyciągnięcie ręki to nie przyznanie się do winy, to pokazanie dojrzałości i mądrości życiowej.

Nie mamy kontaktu z matką żeby jej powiedzieć co źle robi, co traci i co powinna zrobić żeby sytuacja się polepszyła.
Mamy kontakt z autorką, dlatego jej postawę oceniamy i podajemy sposoby jak zażegnać konflikt żeby autorka (i jej przyszła rodzina) na tym zyskały.
Wydawało mi się,  że taki był cel zakładania tematu. Jeżeli chodziło tylko o klepanie po plecach i współczucie to chyba zły adres.

Niech autorka sama oceni co zyska a co straci gdy dalej będzie uparta jak matka a co gdy spróbuje zastosować przedstawiane tutaj rady.

Tu nie ma znaczenie co matka woli stracić, nawet nie wiemy czy jest świadoma co może stracić.
Gorsze jest, że autorka jest gotowa stracić ukochanego i swoją ewentualną z nim rodzinę w imię swojego ego.
To jest straszne.

A co, jeśli to Wy, obroncy postawy jego matki się mylicie? Nie dopuszczacie możliwości, ze autorka ma swoje racje - i tu kompromis niczego nie rozwiąze, ponieważ jego matka nie chce kompromisu, a jedynie chce zachować swoją pozycje najważniejszej osoby w zyciu syna? A taką osoba pownna być autorka dla tego chłopaka. Poza tym, to nie jest tak, ze wszyscy na tym watku mowią jednym glosem, ktytykujac autorke, sa tez inne wpisy, np. moje, albo mallwusi, chceuciekacstad, itd., które widza to inaczej.

Obrońcy matki?  Masz problemy z czytaniem?
Tutaj nie ma obrońców. Tutaj są osoby,  które uważają,  że pokój buduje a niezgoda rujnuje i druga strona,  która uważa,  że matka musi dostać za swoje, bo jest złą kobietą.
W pierwszym wypadku może być lepiej albo nic się nie zmieni.  W drugim wypadku konflikt się zaostrzy albo się rozstaną.
Teraz bez oceniania kto jest winny powiedz co jest lepsze dla rodziny.

A Wy ślepi jesteście, że tydzień temu odbyła się długa rozmowa z jego mamą, która miała wyjaśnić wszystko między nami?
Chcieliśmy właśnie poznać jej motywy i wyjaśnić nasze. Ale po rozpoczęciu tematu słowami "mamo, chciałbym porozmawiać o tym jak jest między nami ostatnio, że Ty również niefajnie się w pewnych sprawach zachowujesz, bo mi zależy bardzo na Tobie i chciałbym to wyjaśnić, żebyśmy mogli się normalnie kontaktować" zareagowała słowami, a wręcz już krzykiem "ale ja nic nie robię!" i rozpoczęła się histeria, że ją oskarżamy, poniżamy znów, a ona nie ma sobie nic do zarzucenia. Potem obraziła się, nie chciała rozmawiać i trzeba było długo tłumaczyć, że ta rozmowa pojawiła się z troski i właśnie dlatego, że jest ona ważną osobą. No i z długiej rozmowy wynikło tylko tyle, że ona jest zazdrosna, wszystkim poniżamy, a jej winy w tym nie ma żadnej. Przez pół godziny chyba 20 razy zapytała czemu ja nie chcę do niej przychodzić mimo że tłumaczyliśmy to już parę miesięcy temu jak i wtedy właśnie kilkanaście razy. Ostatecznie na koniec rozmowy nadal nie wiedziała czemu moje odwiedziny się skończyły... I powiedzcie, jak się godzić, jak rozmawiać?

No jak zaczynasz rozmawiać od tego, że będziesz rozmawiać o czyjejś winie, to się nie dziw
odebrała to jako atak i tyle.

Powiedz to swojej dziewczynie, że może rodzice tak ją traktowali bo się źle zachowywała. Nie? No widzisz. Ja też się źle nie zachowywałam wobec mamy mojego chłopaka ani przed przeprowadzką ani po. Jedynie po przestałam do niej przyjeżdżać jak kilka razy pokazała, że jej tam nie pasuję. Nie wmówisz mi, że to moja wina.