Partner, jego mama i ja z wyrzutami sumienia - Netkobiety.pl

Do ilu lat można mieć fochy, które da się zrozumieć?
Domyślam się po twoich wpisach,  że ty jesteś jeszcze na tyle młoda,  że fochy to w zasadzie coś naturalnego. Myślisz,  że na starość się zmienisz i będziesz "do rany przyłóż"?

Takie SMS-owe wyjaśnienie problemów to rodzina tradycja u twojego partnera?

Skoro to nie problem, to po co nakłoniłaś partnera do wyjaśnienia tego z jego mamą ?
Nie rozumiem.
Coś nie jest dla Was problemem, ale chcecie to jako problem wyjaśniać i roztrząsać.
Masło maślane.

No dla Ciebie to nie jest problem, a może dla niej to jest, że jej syna nie będzie z nią w Święta.
Ludzie mają różne problemy i bagatelizując uczucia drugiego człowieka daleko nie zajdziesz.

Swoją drogą znowu wybija się mega samodzielność Twojego faceta, któremu kazałaś to czy tamto.

Każda para tak ma, nawet taka, gdzie wszyscy są w jednym mieście. Nie da się w nieskończoność jeździć na dwie wigilie.
Nie, nie macie jej tego tłumaczyć. Macie tak się dogadać ze wszystkimi, Wy, Twoi rodzice, jego rodzice, żeby wszystkim pasowało. Dla niektórych jest obojętne, czy dziecko będzie na Boże Narodzenie czy na Wielkanoc, a dla innych jest to ważne, żeby wszyscy byli na miejscu. I wypadałoby to uszanować, a z matką Twojego chłopaka pogadać, dlaczego dla niej ta sprawa jest aż tak ważna.

Przypuszczam, że słowo 'unieszczęśliwianie' jest tu mocno naciągane, przynajmniej w odniesieniu do osoby chłopaka. Skoro jest z mamą mocno związany, to gdzie tu nieszczęście, gdyby święta miał spędzić w rodzinnym domu?

Mało tego, skoro tak bardzo chciałaś czuć się w tej rodzinie dobrze, to tym bardziej powinno Ci zależeć na tym, aby nie miała poczucia, że zabierasz jej syna. Boże Narodzenie to szczególne święta, wiele osób, jeśli nie większość, chciałaby mieć wtedy przy jednym stole swoich bliskich, dlatego postawa mamy wcale mnie nie dziwi. Warto też zastanowić się w jakiej sytuacji stawiasz chłopaka. Dam sobie rękę uciąć, że gdyby to on miał decydować, to zamiast do Twojego domu, wolałby, abyście pojechali do jego rodziców i tam wspólnie spędzili ten czas. Tym niemniej musi wybierać, dziś to już jest być może ten etap, że to Ty stajesz się dla niego ważniejsza, dlatego wybrał Ciebie, ale to wcale nie jest dla NIEGO najlepsze rozwiązanie. Dążę do tego, że skoro twierdzisz, że Twój tata nie robiłby z tego problemu, a jego mama wyraźnie czuje się zawiedziona, to dlaczego jedziecie do taty? Dla zasady? Do taty możecie pojechać w Nowy Rok albo umówić się, że z nim spędzicie Wielkanoc.
Czy Ty w ogóle jesteś w stanie iść na jakieś kompromisy? Ale tak szczerze?

Jadę do mojego taty, będzie tam też mój brat. Z żadnym z nich od paru miesięcy się już nie widziałam. Dlatego też mój chłopak nigdy nie wybrałby swojej rodziny na święta, bo wie, że ja ze swoją się w ogole nie widuję.

Ale ja nie ciągnę go tam. Nawet mu mówiłam, żeby został u swojej rodziny. Po prostu pojawiły się pewne okoliczności, po których on stwierdził, że nie chce aż tyle beze mnie siedzieć sam w czasie wolnym. Bo też nie spędzi ponad tygodnia non stop u rodziców. Więc zamiast siedzieć sam, woli pojechać ze mną i sam mnie namawiał, żebym się na to zgodziła.

Myślę, że mylisz szacunek do mojego wyboru z tym, że on chce dla mnie dobrze i będzie bardziej szczęśliwy, kiedy ja będę mogła zobaczyć się ze swoją niewidzianą od miesięcy rodziną. Ja wiem, że mając do wyboru żebyśmy pojechali do niego a do mnie, wybrałby pojechanie do mnie.

Ogólnie to polecam właśnie postawić się w jego sytuacji. Macie partnera, który dla Was zostawił całą swoją rodzinę na drugim końcu Polski. Przychodzą święta, wiecie, że partner za rodziną tęskni. Wiecie też, że czułby się bardzo nieswojo i nieprzyjemnie na wigilii w Waszej rodzinie, bo Wasza mama pokazała, że go nie lubi. W jakiej sytuacji bylibyście bardziej szczęśliwi - gdyby partner pojechał na święta w końcu do swoich bliskich, czy gdyby został nieszczęśliwy na miejscu?

No widzę, ale przecież ona też widzi, że swoją rodzinę ostatnio widziałam parę miesięcy temu. Wie też, że mnie obraziła i nie chcę się z nimi z tego powodu spotykać. Chyba nie ma tu o czym rozmawiać.

Wg. mnie problem jest tu, że pokazała że mnie nie lubi i ja się nie chcę z nimi spotykać już. Chłopak chce spędzać ze mną czas i również jest na mamę zły, że nie wiadomo po co pokazała, że mnie nie lubi. Bo wie, że gdyby tego nie zrobiła to byłoby wszystko w porządku. A ona od tamtej pory jak mnie obraziła nie podjęła żadnej próby naprawy tego. Żadnej. Zepsuła coś i zupełnie nie chce tego naprawić, a oczekuje się tu ode mnie, że będę od niej mądrzejsza i sama pojadę się godzić, choć to ona mnie nie lubi. I ona mi w moim życiu nie jest potrzebna. Nie wzięła tylko pod uwagę tego, że zraniła też bardzo syna pokazując, że nie lubi jego dziewczyny.

Oczekujecie, że będę latać za dojrzałą kobietą żeby ją udobruchać, mimo że to ona postanowiła nabruździć synowi w związku i liczyła, że to nie zmieni ich stosunków. Zmieniło, ale do tej pory nie chce przyznać się do błędu. Bo ja też bym zupełnie inaczej do tego podchodziła, gdyby z jej ust kiedykolwiek pojawiło się "przepraszam, nie powinnam się tak zachować".

Chłopak próbował już z nią rozmawiać i tłumaczyć, że bardzo nas oboje, nie tylko mnie, zraniła swoim zachowaniem. Niestety nie przyniosło to żadnych efektów, ona nie czuje się winna niczemu. Dlatego też ja się nie fatyguję na taką rozmowę, bo wiem, że ona sobie niczego nie ma do zarzucenia. Czekam od dawna na jakikolwiek znak, że może sobie coś przemyślała i wtedy faktycznie porozmawiamy. Ale taki się nie pojawia i ona nie wykazuje żadnych chęci.

Wiem, że ja również kreuję tę sytuację. Mam jednak świadomość tego, że ja jej nie rozpoczęłam i niezależnie od tego, jakie zastrzeżenia ma do mnie mama chłopaka, powinna 100 razy zastanowić się, zanim zrobiła coś takiego. To nie była tylko obraza mnie, to była próba rozwalenia związku synowi. Związku, w którym był bardzo szczęśliwy i ona miała okazje patrzeć na jego rosnące szczęście z każdym dniem. Nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego matka chciała swojego syna unieszczęśliwić świadomie. Chyba wtedy spadły mi różowe okulary co do niej i zaczęłam zauważać, że jej troska o syna zaspokaja głównie jej potrzeby, nawet kosztem jego. Nie jestem pewna, czy chcę żeby taka osoba brała czynny udział w naszym życiu. Zwłaszcza mając przykład w tym, że drugiego syna doprowadziła do depresji i myśli samobójczych.

Matka za to może uznać, że powinna rywalizować z dziewczyną jakby była kochanką syna .

Też to widze. Same wymagania. Moj robił podobnie potem se poszedł.

Nie ma problemu, ktoś jeszcze ma wątpliwości? Autorce jest obojetne ten czy inny. Ale oddzielić od rodziny i będzie łatwiej manipulować. Po co on ma sie poświęcać jak potem nic z tego. Miałam to samo z moim.

Mendre, a napisz, co musiałaby zrobić teściowa, żeby między Wami była zgoda? Teraz po tym wszystkim co się stało.

Wybacz Mendre, ale wydajesz się niesamowicie agresywną i zaborczą osobą. Ten Twój biedny facet ma Sajgon na obu biegunach- z jednej strony ciągnie go matka, z drugiej Ty, bo każda chce po swojemu. Na jego miejscu, to dawno bym już rąbnęłą pięścią w stół i powiedziała co o tym myślę jako dorosła osoba. Ale z niego to chyba taki pantofel jest, że buzia w ciup i daje sobą zdalnie sterować.

To, że Ty masz jakiś model rodziny, to nie znaczy, że każda rodzina jest taka sama jak Twoja i nie musi być. Fakt, że Ty miesiącami się ze swoją nie kontaktujesz, nie jest wcale powszechny. Są takie, w których dużo dzwoni się do matki, ojca czy rodzeństwa i nie ma w tym nic złego.

agresywna to nie, ona to robi w sprytny sposob to taka formalistka, po ślubie matka dzieci usadzi męża w domu i jedyna rozrywka to może rodzinne wczasy raz na rok. Najlepszy jest fragment ustaliliśmy ze święta spędzamy u mnie. Nic dziwnego bo inaczej by żyć nie dała, ona jest zaborcza ale tak kulturalnie to potrafi zrobić ze facet nie zorientuje sie kiedy będzie w klatce bez rpdziny, znajomych, życia. Najchętniej umowa z 150 punktami co on ma robić a czego nie zeby dogodzić:)) a jak nie to co tam, nie ten to inny, znam to bo miałam tylko płeć odwrotnie. Nie wytrzymałabym tak pomiędzy i miałabym nerwice na miejscu tego faceta

Dobrze zrozumiałem, że mieszkacie niedaleko jego rodziców?
Jakby matka założyła pokutny wór, przyszła do ciebie na kolanach, umyła ci stopy, wyznała grzechy, pokazała, że rozumie gdzie popełniła błędy, wykazała mocne postanowienie poprawy, to wtedy odwiedzalibyście rodziców tego nieszczęśnika nawet co dwa tygodnie?
Twoja łaskawość jest równie wielka jak łatwość zawierania kompromisów.

No cóż. Moja łaskawość zawierania kompromisów jest równie wielka jak łaskawość jego mamy do pozwolenia dorosłemu synowi mieć kobietę i żyć swoim życiem.

Ja się już dogadałam. Nie musimy się kontaktować i nie mam problemów, żeby chłopak się kontaktował o ile ten kontakt nie będzie oznaczał wiecznych fochów, szantażu i wtrącania się. Chyba wiele nie wymagam skoro większość rodziców potrafi to dać swoim dzieciom.
Jak my wyciągamy rękę a ona woli focha mieć nadal to nic nie poradzę.

A w jaki sposób wyciągacie rękę do niej?

W taki:

Masz do niej pretensje a zachowujesz się w taki sam sposób jak ona - nie widzisz tego?

Spróbuj spojrzeć na to tak:
Ty zawdzięczasz jej tego super gościa, z którym żyjesz.
Ona zawdzięcza ci....
niewiele

Choćby przez to powinnaś zrobić o jeden krok więcej od niej żeby było dobrze.
O szacunku do starszych nie będę pisał

To co pisze Olinka idealne.Całe 100postów w jednym.

Chłopak stwierdził, że nie będzie nawet dzwonił jeśli ona ma focha i nie wykazuje chęci porozmawiania, bo nie chce doprowadzić do sytuacji, kiedy jak to powiedział "nauczy się, że foch działa". Zna ją lepiej, więc nie wnikam.

Przeciętna mama do takiej sytuacji również by nie doprowadziła. A wiem to, bo rozmawiałam z kilkoma przeciętnymi mamami, niektóre z nich były nawet w bardzo podobnej sytuacji jak matka mojego chłopaka. I zawsze słyszałam, że ona zachowuje się niepoważnie tak biadoląc za synem, który jak by nie było swoje lata już ma.

A i owszem, byłam też przeciętną dziewczyną, która wysyłała go do mamusi na herbatkę, kiedy ta się obraziła kolejny raz. I co z tego? Był, pogadał, wyjaśnił. Nie raz. Nie zmieniło się nic. Straciłam cierpliwość do tłumaczenia po dobroci.

Lady Loka, masz całkowitą rację i widzisz w obecnej sytuacji Autorki coś ponad czubek jej nosa.

O ile istnieje dla Was Mendre jakakolwiek wspólna przyszłość - a przecież z założenia taka ma nadejść - bo jak sama piszesz, jesteście parą wyjątkowo szczęśliwą, zgodną i dobraną. To za kilka (naście) lat okaże się, że ta koszmarna, wiecznie ufoszona baba, jest babcią Twojego - Waszego wspólnego dziecka.
Wyobrażam sobie jak mówisz - nie synku, babcia nie może przyjść na Twoje urodziny / święta/ komunię - bo kiedyś była dla mamusi niegrzeczna.
Twój partner jest osobą, która będzie Was obie łączyła do końca jej życia. Czy na pewno zdajesz sobie z tego sprawę ? Z jego mamą będą Cię łączyły również Wasze wspólne dzieci.

Ze zdumieniem czytam, że nawet nie przechodzi Ci przez myśl, żeby nie eskalować nadal tego konfliktu - niezależnie od jego genezy.

Zastanawiam się, po co w ogóle założyłaś ten wątek, gdzie w przypływie szczerości w pierwszym poście napisałaś o swojej sytuacji, a później przez kolejne 3 strony każdą, ale to absolutnie każdą wypowiedź odbijasz od siebie jak piłki w grze w tenisa.
Nikt, kto wypowiada się w Twoim wątku - nie ma racji, nie zna sprawy, nie rozumie sytuacji ... wyciągnęłaś w ogóle jakieś wartości z tego tematu ?
Czy chcesz tylko publiki, w stosunku do której będziesz mogła głosić jaka jesteś w tym układzie idealna, a niedoszła teściowa głupia i podła ?

Jeśli setki wypowiedzi tutaj mówi Ci, żebyś zastanowiła się nad wszystkim. Że nawet pozorna zgoda i wyciągnięcie ręki będzie lepsze niż zaognianie wydumanego konfliktu. Że może Ci to przynieść korzyść na całe Twoje wspólne życie z Twoim chłopakiem - to warto jest to przemyśleć.

Olinka ja doslownie 15 minut temu szukałam tych wyrzutów sumienia:))

Bo ja czytam Wasze posty, ale też dużo rozmawiam ze swoim chłopakiem. Przez ostatnie kilka dni szczególnie przeprowadziliśmy kilka wielogodzinnych rozmów na temat, co z tą sytuacją zrobić i z czego ona mogła wyniknąć.

1. Chłopak twierdzi, że jego mama zawsze wypowiadała się o mnie pozytywnie i bardzo chwaliła. Mi też się wydawało, że się lubimy. Oboje nie wiemy co się nagle stało oprócz tego, że jego rodzice od zawsze byli nadgorliwi i o ile ojciec sobie z tym poradził, o tyle mama widocznie nie. Przy czym jej awantury były głównie smsowe - oboje nas dziwią jej reakcje, bo o ile wiemy, że czasem w emocjach można coś palnąć, o tyle przy pisaniu sms ma się naprawdę sporo czasu na zastanowienie nad tym co napisać. Więc dochodzimy do wniosku, że świadomie to robiła.

2. Parę razy potem chłopak był wyjaśniać i prosić o inne zachowanie, przedstawił jasno, że bardzo nas, a szczególnie mnie uraziła, przyjmując mnie w tak zły sposób. Odpowiedziała tylko na jedną z przedstawionych jej sytuacji, że była zmęczona. Do reszty się nie odniosła. Po rozmowach nic się nie zmieniło. Wtedy jeszcze podchodziliśmy do tego bardzo łagodnie i chciałam, żeby chłopak właśnie rozmową to załatwił. Ba, nawet sama z nim przyjeżdżałam czasem, jego mama nie skorzystała z okazji żeby mi wyjaśnić dlaczego tak nieprzyjemnie mnie przyjęła w nowym mieście. Zamiast tego wolała narzekać na mojego chłopaka, mówić że ma ich za głupków (kiedy np. postanowił zrobić inaczej niż oni radzili i zwyczajnie tłumaczył, dlaczego), że ich poniża i między wierszami sugerować, że to moja wina.

3. Chłopak mówi, że teraz każda wiadomość od mamy jest atakująca, mimo ze on zwraca się do niej tak jak przez całe życie.

4. Doszliśmy do wniosku, że ja mogłabym wyciągnąć rękę. Mogłabym, ale dla niego jest to zupełnie zrozumiałe, że nie chcę. Bo wie, że nie zawiniłam temu jak jego mama mnie przyjęła. Wyjaśnienie w punkcie nr 1. Co za tym idzie, chce żeby jego mama zachowała się jak dorosła osoba i przyznała lub zrozumiała błąd. On przecież też wie, że nie chodzi o to, żeby zamieść brudy pod dywan i żeby mamie uszło to "na sucho". Może i jesteśmy młodzi, ale nam też należy się szacunek i zwykłe przepraszam za popełniony błąd. Bez tego się nie obejdzie i atmosfera nie zostanie oczyszczona. Jeżeli nie rozumie swojego błędu to nie ma o czym rozmawiać. Natomiast jeżeli rozumie, ale nie potrafi się do niego przyznać i dalej w to brnie to musi liczyć się z tym, że w ten sposób traci syna. Jej priorytety w tym przypadku są dla nas niezrozumiałe.

5. Chłopak również nie widzi, żeby jego mama podjęła jakiekolwiek kroki do wyjaśnienia sytuacji. Pytałam go nawet, czy jego mama próbowała kiedykolwiek zacząć sama temat, czy może szukała jakoś kontaktu ze mną. Nie.

6. To dla nas oczywiste, że jego mama powinna cieszyć się z mojej przeprowadzki do niego, bo to dało mu szczęście. Tymczasem nie ucieszyła się i sprawiła mu tym dużą przykrość.

7. Całość opiera się na tym, że my wiemy, że jego mama jest inteligentną kobietą i takich też decyzji od niej oczekujemy.
Powinna wiedzieć, że atak na mnie sprawia, że syn się od niej oddala. Robi to.
Powinna wiedzieć, że jeżeli syn ją o coś prosi a ona ignoruje prośbę i robi po swojemu, to syn się od niej oddala. Robi to.
Powinna wiedzieć, że żyjemy w innych czasach i nie może obrażać się o to, że on podejmuje decyzje inne niż jej złote rady rodem z zeszłego wieku typu: "jak nie jest tragicznie to nic nie zmieniaj", "bierz wszystko gorsze ale tańsze", "mieszkaj ze swoimi rodzicami do końca życia" i wieeele innych. Zwłaszcza, że bardzo często jej tłumaczył tę różnicę pokoleń.
Powinna wiedzieć, że ciągłe smsowe ataki prowadzą tylko do ostrzenia konfliktu.
Powinna wiedzieć, że z nimi spędził 20 kilka świąt i jest to odpowiedni moment na wyfrunięcie z gniazda.
I jeszcze wiele innych rzeczy powinna wiedzieć i my myślimy, że wie, tylko po prostu koniecznie chce postawić na swoim i być ważniejsza ode mnie. To naprawdę inteligentna kobieta.

8. Chłopak nie dziwi mi się również, że po tym czasie i braku zmian już mnie to po prostu mocno denerwuje. Jego też mama wykańcza.

9. On oczekuje poważnego traktowania, jak dorosłego człowieka. Człowieka, który podejmuje własne decyzje. Jeśli potrzebuje pomocy lub rady to o nią poprosi. Jeżeli decyduje w jaki sposób spędzi święta to decyduje o tym samodzielnie, bez pytania czy na pewno mamie nie będzie przykro, bo "ja będę szczęśliwy spędzając tak święta, ona też powinna cieszyć się z mojego szczęścia". I przede wszystkim oczekuje akceptacji swojej partnerki.

10. Ostatecznie wyszło na to, że pogląd na rozwiązanie sytuacji mamy taki sam. Jego mama rozpoczęła konflikt i to ona powinna go zakończyć, a póki się na to nie zdobędzie to po prostu musi ponosić naturalne konsekwencje wywołania tego konfliktu. Bo nie chcemy jego mamy traktować jak dziecka, które nie rozumie ciągu przyczynowo-skutkowego. Rozumie. Kwestia, czy chce. Ja się niepotrzebnie dałam wciągnąć w ten wir, straciłam cierpliwość i też się nakręciłam w końcu. Też zrobiłam sporo rzeczy źle. Ale od początku się do nich chłopakowi przyznaję. Może po prostu bałam się, że faktycznie jego mama nabruździ nam tak, że się rozstaniemy. Ale po dzisiejszej rozmowie wiem, że my się nie rozstaniemy i jego mama szkodzi najbardziej sobie.

Oczywiście, że jego mama nie napisała nic bardzo obraźliwego. Nie wyzywa mnie jawnie, nic z tych rzeczy. Po prostu ciągle podważa moją ważność w życiu chłopaka, nawet pozornie małymi sytuacjami/słówkami.

Tak właśnie próbowaliśmy robić i nadal próbujemy, teraz jedynie bardziej ograniczając kontakt. Nie mamy zamiaru się kłócić. Wiemy, że ona jest w stanie zrozumieć swoje błędy o ile będzie chciała, nie trzeba jej tłumaczyć co robi źle. Na ten moment chyba po prostu nie chce.

Rozmawialiśmy z chłopakiem o takim rozwiązaniu, co gdyby ona do mnie zadzwoniła pogadać. I stwierdziliśmy, że póki ona nie jest w stanie przed nim przyznać, że cokolwiek robi źle i nawet jego przeprosić i nadal zachowuje się tak samo, to rozmowa ze mną tym bardziej nie przyniesie żadnych rezultatów. Bo po prostu jego mama chyba ciągle liczy, że wszystko jej przepuścimy bo jest mamą. I tyle.

Atak na moją osobę był taki, że jak się wprowadziłam to zamiast nas zaprosić do siebie, może zaoferować w czymś pomoc czy po prostu normalnie życzliwie rozmawiać, ona zaczęła się obrażać na wszystko - pierwszy raz w życiu. Po normalnej rozmowie telefonicznej, w której powiedział on tekst taki jak mówił zawsze, ona nagle się obraziła i zaczęła wypisywać parę dłuuuugich sms o tym jak to on ich poniża i na pewno robi to ze względu na mnie. Jak u nich byliśmy po rzeczy dzień po wprowadzeniu to też bardzo niemiłym tonem się do nas zwracała, prawie podnosiła głos. I przy każdej mojej wizycie była mało rozmowna/naburmuszona. Przy czym jak chłopak jechał sam to była normalna. Jasno zrozumiałam, że nie jestem tam mile widziana. Do tej pory jak tylko ma okazję to wykorzystuje, żeby pokazać że jej zdaniem nie jestem nikim szczególnym w jego życiu.

Jeśli wg. Ciebie jest to normalne zachowanie to możesz tu więcej nie komentować, bo mamy inne standardy w życiu, a Twoje mnie nie bardzo interesują.

No cóż, dobrze, że mój chłopak nie uważa, że takie traktowanie jego ukochanej jest w porządku.

Polecam czytać ze zrozumieniem.

Widzę, że bardzo łatwo przychodzi Wam wyrokowanie na temat tego, czy chłopakowi na mnie zależy na tyle żeby z własnej woli zadbał o to, żebym dobrze się czuła w nowym mieście, z nim . To bardzo ciekawe.