9 lat małżeństwa, dwoje dzieci, i koniec pieśni - Netkobiety.pl

Jeśli naprawdę Ci zależy i czujesz że dasz radę to przetrwać psychicznie (czego Ci zycze) to zastosuj te metodę 32 kroków. A poza tym spróbuj namówić żonę na terapię, może najpierw na mediacje w celu porozumienia się co do mi się waszej rodziny.
Nie daj się sprowokować, zachowuje się tak jakby ten. Drugi nie istniał,.
Nie narzucam się że swoim towarzystwem , Jej ta sytuacja zacznie ciąży a widząc że Ty trwasz  jest duże prawdopodobieństwo że wybierze rodzinę.
To , że widzi w Tobie wroga to jest normalne , ponieważ wie że Cię krzywdzi a łatwiej jest skrzywdzić wroga , Taka psychologiczna zależność.
A może sam się udaj do psychologa , to pewnie coś więcej Ci podpowie.
I nie zapominaj o dowodach , bo nigdy nic nie wiadomo.

Dzięki wszystkim za wpisy.

Jestem po spotkaniu z prawniczką (specjalizuje sie w rozwodach) ale do tego świetny z niej psycholog. Dowiedziałem się jak to wszystko wygląda krok po kroku. Po tym spotkaniu osiagnąłem (pewnie tylko chwilowo) stan zupełnego spokoju. Zdałem sobie sprawę, że przez ostatnie dni kotłowała się we mnie mieszanina złości i urażonej dumy. Zamierzam powalczyć... tzn porozmawiać z żoną konkretnie i bez emocji. Chcę jej jasno dać do zrozumienia że zależy mi na niej i na naszej rodzinie ale również to, że akceptuję i jestem pogodzony z ewentualnością rozwodu. Przedewszystkim chcę żeby wiedziała, że nie mam zamiaru brać ją na litość, albo że ta cała sytuacja jakoś bardzo mnie boli. Mam wrażenie, że ona wyobraża sobie, że swoimi gestami wyprowadzi mnie z równowagi, srawi że tupnę nogą, uniosę się dumą i wyniosę z domu.  Niestety nie bedzie to dla niej takie łatwe. Moim zamiarem jest doprowadzenie do normalnej względnie spokojnej rozmowy bo od kilku dni panowała taka atmosfera, że chyba za chwile byśmy się pozabijali.

Czy się uda - czas pokaże.

No i o to właśnie chodzi działać spokojnie i rzeczowo , ale jak w grę wchodzą uczucia to czasami emocje biorą górę.
Trzymam kciuki za pozytywne rozwiązania.
Złość i dumą do kieszeni czasami warto.

Maku tak zaprzeczę obojetnosc to jest wtedy gdy nic Cię nie obchodzi mąż, a nie kiedy chcesz go zabić. Jak jest obojętny nie jest żadną przeszkodą. Romans się skonczy bo ona bedzie naciskać na kochanka by zostawil zonę a tamtej zależy. Gorzej gdy w tamtym domu pozamiatane.
Ale to i tak sprawa drugorzedna..bo ona moze miec i 4 romanse potem.
I tak, żona go nie kocha, bo rani.
Ale co dalej.? Decydują o życiu razem.
Jak przetrwają i znajdą nowe podstawy,to bedzie nowy związek. Albo i nie znajdą.
Powrotu nie ma. Takiego małzenstwa jak wcześniej też nie ma. I DOBRZE. bo tam nie teges coś było skoro są gdzie są. Nie ma co się oburzać na kochanka, bo on to następstwo nie przyczyna.

To jesteśmy po rozmowie. Powiedziałem, że pomimo tego wszystkiego co się dzieje nadal mi na niej zależy i na naszej rodzinie. Ale z drugiej strony, że jestem też przygotowany na rozwód, chociaż na razie jest to dla mnie ostateczność. Powiedziałem stanowczo, że chcę, żebyśmy poszli na terapię małżeńska i się zgodziła. Choć nie wiem czy nie zmieni zdania. Jej odpowiedzią był kolejny atak na mnie ale krótko zamknąłem temat i nie dałem jej się rozkręcić.

Dzisiaj dalszy ciąg okazywania wrogości wobec mnie. Jeśli chodzi o terapię to nie nastawiam się jakoś optymistycznie. Ale może przynajmniej dowiemy się tam, że rzeczywiście nie ma czego już ratować i pomoże osiągnąć porozumienie przed rozwodem.

Pamiętaj, że jej łatwiej Ciebie skrzywdzić gdy uznaje cię za wroga.
Od wrogości gorsza jest obojętność , wrogość to nadal uczucia i emocje.
Trzymam kciuki, oby się udało i wytrwałości życzę.
Pisz jak sytuacja się rozwija.

Hrefi, żona Mrooza jest wolna. Chce rozwodu, niech sklada pozew i zalatwia to własnymi rękami, a nie oczekuje, że mąż ma w tym być dla niej pomocnikiem.To też potwierdzenie jej intencji, determinacji i tego że wie czego chce.
Nie widzę powodu by miał jej torować do tego ścieżkę.
HREFI złożyles pozew? Rozsądzi sąd. Źona nie ma obowiązku współpracować z Tobą bo Ty tak chcesz

Cześć wszystkim.

Jestem w totalnej załamce.W zeszłym tygodniu byliśmy z żoną na terapii. Tam żona opowiedziała co jej leży na sercu wobec mnie. Ja opowiadałem o sobie, takie spotkanie zapoznawcze. Następne spotkanie uzgodniliśmy na wczoraj. Niestety w niedzielę żona poinformowała mnie, że jednak rezygnuje ze spotkania.

Poszedłem sam. W skrócie dowiedziałem się że jestem melancholikiem, smutnym człowiekiem, że brak mi "energii życiowej". I to nie mogło się udać, że nasze małżeństwo musiało tak się skończyć.
Dodatkowo, mam pełne predyspozycję do tego żeby resztę życia spędzić sam jako odludek, jako "dziwak" jak to ujęła.

Myślałem, że wizyta u psychoterapeutki przyniesie mi jakąś ulgę, pomoże..
A czuję się teraz jak ostatnie g*no. Wczesniej wydawało mi się, że wina leżała gdzieś po środku, a tu okazuje się, że to moja wina, wina tego jaki jestem. Żyłem zamknięty w bańce własnych myśli, gdzie walczyłem sam ze sobą.

Jaki ja jestem żałosny...

To jest dopiero początek, przed Tobą długa droga.
Psychoterapeuta to nie wróżka, nie zamacha różdżką i nie sprawi, że wszystkie kłopoty znikną, problemy rozwiążą i samopoczucie się poprawi. To nie marycha

To jest ciężka, mozolna i systematyczna praca. Praca nad sobą, nad swoim poczuciem własnej wartości, nad swoimi oczekiwaniami, pragnieniami i możliwościami.
Tu nie dostaniesz gotowej recepty, do wszystkiego musisz dojść sam - wniosków, przemyśleń. Terapeuta otworzy przed Tobą te szuflady w Twojej głowie, które się pozamykały, byś mógł zrobić z nimi porządek.
Nie jesteś żałosny, jesteś człowiekiem, który potrzebuje pomocy i wsparcia. Twoja żona się poddała, zrezygnowała, choć wątpię czy w ogóle planowała naprawę Waszego małżeństwa. Masz dowód dla sądu, że to ona nie chciała ratować małżeństwa.

Mrooz, każdy z nas ma jakiś typ osobowości . Ty akurat jesteś melancholikiem.
To żadna ujma, żadna Twoja wina.
Po prostu tak masz.

Wolałbyś być cholerykiem ?
A skąd wiesz czy choleryk nie katuje się wina za to, że jest cholerykiem ?

Ty Też się nie katuj za to, jaki posiadasz typ osobowości .
Nie jest Twoja wina ani powód do tego, żeby Cię zdradzać .

Jeżeli czujesz „chemię” z tą psycholog, ( a coś mam wrażenie, że jesteś raczej zdemotywowany po jej słowach ), to zacznij z nią pracować nad otwarciem siebie na innych, na poznaniu swoich emocji.
Tym bardziej jest to ważne , że przy obecnej sytuacji, zdradzie i walącego się małżeństwa , możesz wpaść łatwo w depresje.
Ratuj siebie, dopiero potem będziesz miał szanse ratować innych.

To nie dlatego żona Cię zdradziła , to nie dlatego powiedziała że nigdy Cię nie kochała .
Takie słowa to standard w wykonaniu zdradzaczy.
W ten sposób racjonalizują , usprawiedliwiaja swoją zdradę , szustwo.

Zadbaj o siebie.

Sooorry Balin- ale masz żonę i dzieci? Głupoty piszesz- zona największym wrogiem? Nie jest słabością przyznać się do miłości. Przecież jej nie błaga.
chłopczyk z Ciebie... To co Ona z tym zrobi, jej odpowiedzialność. On odkrył karty, Ona nie.

Ale nie można mówić o jakiejkolwiek diagnozie po dwóch wizytach u terapeuty.
To są, póki co podejrzenia o skłonnościach.

Juhu to się nazywa podejście bez emocji. Powiadam Ci. We mnie nie ma nienawiści, bo i dlaczego by miała być? Daj na luzik. Nie masz licencji na objawioną prawdę. A Twoja misja nauczania mnie nie interesuje, bo o to nie prosiłem  Każdy ma prawo do swojego zdania. Bez odzewu, bo offtopujesz ważny wątek

Prawdą jest, że nigdy nie potrafiłem okazywać emocji, czy to radości czy gniewu. Ludzie mówią czasami że mam kamienny wyraz twarzy. Mam tendencje do życia "we własnej głowie". I to mnie niszczy. Trudno mi było odczytywać potrzeby mojej żony. Trudno mi też nawiązywać bliższe znajomości. Brak we mnie "radości życia".

Nie jest mi z tym dobrze i staram się nad tym  pracowac. Niem problemu żeby z kimś rozmawiać o byle czym. Dla kolegów i koleżanek z pracy staram się uśmiechac chociaż jest to uśmiech tylko na zewnątrz. Szkoda tylko, że tą pracę nad sobą zacząłem tak późno.

Tak wiedziała z kim się wiąże, od zawszę miałem melancholijną duszę. Też myślałem, że
wiem z kim się związałem. Przez wszystkie te lata od kiedy się poznaliśmy ANI RAZU nie przeszło mi przez myśl, że ona może wywinąć taki numer. Mi nigdy nie przyszło do głowy że mógłbym ją porzucić, zdradzić (takie "chore" zasady wbite w głowę). Cały czas mam w głowie jej obraz: lekko zagubiona dziewczynka która potrzebuje opieki. Kiedyś dawno daaawno temu, przytulalismy się, a ona drżącym głosem wyszeptała : "Nigdy mnie nie zostawisz?" - "Nigdy, obiecuję" - odpowiedziałem.

W tym momencie ryczę.

Najgorsza jest chyba ta bezsilność. Czuję się  jakbym przeoczył zjazd na niemieckiej autostradzie, jakbym brał udział w jakims groteskowym przedstawieniu, którego zakończenie dobrze znam a jednocześnie go nie akceptuję i nie chcę. Najzwyczajniej w życiu się BOJĘ. Jestem przerażony. Boję się samotności, że do końca "zdziwaczeję", boję się, że dzieci o mnie zapomną. Boję się, że zrobię "coś głupiego". Zawsze miałem niskie poczucie własnej wartości, ale teraz nie ma takiej skali, która by opisała jak nisko upadłem.
Czuję się jakbym przegrał życie, GAME OVER.

Ponoć trzeba najpirw upaść żeby się podnieść ,jeszcze żyjesz życie to potężna energia prędzej czy póżniej zaopiekuje się Tobą.
Tylko się nie zamykaj nie wycofuj i moim zdaniem poszukaj innego terapeuty,niby terapia to nie tylko klepanie po plecach,ale Ty teraz wymagasz innego wsparcia bo masz tendencje do wzmacniania poczucia winy i jesteś .bardzo okrutny surowy dla siebie a to nie tak.

Cześć wszystkim,

Własnie dostałem Rodzinny Plan Wychowawczy do podpisu. Można w nim ustalić wysokość alimentów? Mocno pojechała moim zdaniem (1400pln) połowa mojej wypłaty. Sprawę rozwodu chcę chyba załatwić bez orzekania. Chciałbym, żeby dzieciaczki jaknajlepiej to wszystko przeszły. Co sądzicie?

Spokojnie - nic nie podpisuję najpierw wizyta u prawniczki. Mieszkanie jest tylko i wyłącznie jej więc i tak się wyniosę. Wstrzymywać rozwodu też nie chcę bo po co w tej sytuacji. Pozamiatane

  Weź się człowieku ogarnij walcz o orzekanie o winie walcz o dzieci równie dobrze mogą być z Tobą i przestań w końcu jęczeć i użalać się nad sobą.  Nie ma małżeństwa nie ma żony i nie będzie. Rozumiesz NIE BĘDZIE. A teraz walcz o swoje. Dla dzieci wasze rozstanie i tak będzie traumą obojętnie jakbyś się nie starał tego przejść. Może za jakiś czas będziesz miał satysfakcję że nie dałeś się rozjechać do końca.

Porażka. Teraz w ogóle się nie dziwię twojej żonie, że chce odejść. Żeby dorosły mężczyzna wyplakiwal się mamie i teściom i jeszcze mieszał rodziców do własnego małżeństwa ? Wstyd i kompromitacja. Uwolnij tę żonę od siebie.

Miałeś postępować wg 34 kroków a zrobiłeś odwrotnie. Przegryw.

Widzę Mrooz, że wyprowadziłeś ciężkie działa- rodzinę. i żonę kochanka. Nie posądzałam Cię.  Ja bym tak nie zrobiła- ale w miłości i na wojnie... wiadomo..
Tyły też sobie widzę zabezpieczaśz- to akurat dobrze.. Z dziećmi- to zawsze gorycz- ale cóż mogłeś zrobić.
Taaak.. u Ciebie atomówki poszły..

Mrooz nie przejmuj się jesteś w porządku rób swoje po swojemu .

Pozdrowienia Trzymaj się

Tak trzymaj. Jeszcze Ci to wszystko wyjdzie na zdrowie :-)

Ależ oczywiście że jest żony tylko że mąż może żądać zwrotu nakładów na majątek odrębny żony czyli na remonty pod warunkiem że nie służyły one zaspokojeniu podstawowych potrzeb rodziny.I tu jest pole do dyskusji czy jakieś malowanie czy wymiana płytek nim jest czy nie. A na pewno nie wchodzi w rachubę zwrot za czynsz i inne eksploatacyjne opłaty

Majątek odrębny zawsze będzie odrębny chyba że żona w czasie trwania wspólnoty zmieni ten status

"Nie można żądać zwrotu wydatków i nakładów zużytych w celu zaspokojenia potrzeb rodziny, chyba że zwiększyły wartość majątku w chwili ustania wspólności."
dokładnie tak to brzmi.. Wiec opłaty czynsz odpadają koszty remontu owszem trzeba rozliczyć. I realnie gruby remont domu żony da niezły zwrot a remont łazienki w mieszkaniu zrobiony pięć lat temu...  Wzrost wartości mieszkania znikomy bo ten wzrost musi być trwały i utrzymać się w momencie ustania wspólnoty... Kwesta dla dobrego prawnika
Ale mniejsza z tym bo to nie wątek przewodni w każdym razie mieszkanie żony żadnym cudem nie wpadnie do majątku wspólnego

Centrum praw ojca oni od tego są jak ekolodzy. Sorry ale mam znam sędzinę od niej wiem o działaniach PIS i większość faktycznie nie składa wniosku o opiekę. Prawda jest taka iż większość planuje już dziecko z inną rodziną i to olewa.  W Dabnii gdzie o przydziale dziecka decyduje głównie czynnik a tam większość ojców zrzeka się ojcostwa na starcie.
Autora chyba już nie ma.

Wszelki duch ..... zguba się znalazła.
Cześć Mrooz fajnie że zajrzałeś.
Pozdrowienia.

Łoo, jeśli facet wygrał batalię w sądzie o dzieci, to już się ciekawa historia się szykuje

No napisz!:)

Również czekam na kontynuację

To jestem, postaram się nie smęcić za dużo.

Od ostatniego wpisu wiele się działo, zacznę od początku.

Prolog:

Pozew o rozwód dostałem jakoś końcem stycznia lub początkiem lutego - nie pamiętam - żyłem wtedy w "matrixie". List, w środku kartka, na kartce wezwanie do rozprawy 21 marca. W uzasadnieniu to co się spodziewałem - rozpad pożycia i takie tam bzdety. Wezwanie odebrałem w poniedziałek przed pracą. W pracy zwiecha cały dzień, a po pracy wkońcu to do mnie dotarło - koniec. Był to chyba jeden z naj*ujowszych dni w moim życiu - wtedy chyba tak ostatecznie dotarło do mnie, że to wszystko dzieje się naprawdę. Wróciłem do domu, była awantura - przebiegu nie pamiętam. Cały czas mieszkaliśmy razem. Co chwilę groźby ze strony żony, że mam wypiedalać z jej mieszkania, albo pytania czy ta cała sytuacja mnie bawi. - Owszem bawi odpowiadałem

Mniej więcej kilka dni później siędzę w pracy i dzwoni telefon. odbieram - dzwoni żona kochasia mojej żony.
-Mrooz,  muszę z tobą porozmawiac , nie wiem jak Ci to powiedzieć,  może lepiej się spotkajmy.
Zaszywam się gdzieś w kącie firmy.
- no gadaj, powiedz o co chodzi
- Pewnie Ci się żona przyznała, ale jakoś mnie gryzie żeby Ci powiedzieć, wiesż, że oni sypiali ze sobą.
- ....
- T. się upił, a ja tak długo go męczyłam, aż się przyznał. Kręcą ze sobą od lutego. W lipcu pie*dolili się w HOTELU NA GODZINY, conajmniej 2 razy.
- Spotkajmy się dzisiaj wieczorem.
Coś we mnie pękło.

Spotaknie było dobre. Żona kochasia wycisneła z niego sporo. Podobno moja żonka, nawet go szantażowała, że jak się nie będzie z nią spotykał to wszystko wygada jego żonie. Że go zniszczy i takie tam...
Kolejne ciekawe pociągniecie pędzlem na portrecie mojej żonki

W tym momencie postanowiłem mojej żonie doje*bać. Zdecydowałem, że będę chciał ożekać o jej winie. Zbierałem siły - dowody - nagrania, wiadomości,  świadków. - chciałem ją zwyczajnie zniszczyć - emocje wzieły górę...

Jednak po pewnym czasie pojawiła się kalkulacja. Zwykły rachunek zysków i strat. Co mi to da? Satysfakcję? - owszem. Poczucie sprawiedliwości - jaknajbardziej. Ale z drugiej strony przeciągająca się sprawa w sądzie, gra dziećmi, przysłowiowe pranie brudów. W tamtym momencie chyba jednak nie byłem na to gotowy. Emocje z czasem opadły - byłem zwyczajnie wykończony psychicznie, a przedewszystkim miałem na uwadze dzieci które jeszcze nie zdawały sobie sprawy z tego co je wkrótce czeka.

Część pierwsza - dzieci.

W chiwli gdy postanowiłem  żeby to się jaknajszybciej skończyło przyszła ulga i spokój - zdałem sobie sprawę z tego, że w mojej sytuacji to będzie najlepsze rozwiązanie. Termin rozprawy się zbliżał a przede mną było jeszcze najtrudniejsze z zadań do wykonania - poinformowanie dzieci, że ich tata nie będzie już z nimi mieszkał. Było to dla mnie trudniejsze niż czekanie na rozprawę.

Postanowiłem, że się wyprowadzę 9 marca. Żona zabrała dzieci do dziadków a ja wtedy spakowałem wszyskie swoje rzeczy - wystarczył jeden kurs ibizą - nie było tego aż tak wiele. Umówiliśmy się, że tego samego dnia powiemy dzieciom.
- Dzieci musimy wam coś powiedzieć... tata nie będę już mieszkał z wami. Od dzisiaj będziecie mieszkać z mamą a tata będzie mieszał w xxxx. Będziecie do mnie przyjeżdzać wtedy i wtedy a ja was będę odwiedzał w każdą środę. Oboje bardzo was kochamy.

Reakcji dzieci brak - wątpię, żeby wtedy dotarło do nich co to wszystko oznacza, a ja cały czas martwiłem się, że stracę z nimi kontakt.

Na szczęście niepotrzebnie. Okazało się, że póki co, moja wyprowadzka i rozstanie z ich matką nie ma na nie większego wpływu. Starsza córka nadal się leni do nauki a młodsza (w pierwszej klasie) aż się pali do ksiązek. Nie zauważyłem żadnej zmiany na gorsze w ich zachowaniu. Dalej są uśmiechnięte, żyją szkołą, bawią się, szaleją - tryskają młodym życiem. Chętnie przyjeżdzają do mnie, razem się bawimy, wygłupiamy,  robimy lekcje, rozmawiamy o sprawach ważnych i głupich. Niezmiernie mnie to cieszy.  Czasem nawet nie chcą wracać do matki bo ona "nigdy się z nimi nie bawi". Od czasu do czasu tylko smutno się robi, że nie widzę ich na co dzień.

Część 2 - Ja.

Gdy nadzedł czas rozprawy czułem jedynie spokój. W przeciwieństwie do byłej żony przyszedłem bez adwokata. Też ją do tego namawiałem, ale jak to stwierdziła - ona nie umie się wypowiadać tak dobrze jak ja. W każdym razie rozprawa przebiegła tak jak się spodziewałem, czyli szybko, zwięźle i przyjemnie. Czysta formalność.  Całość z ogłoszniem wyroku o ustaniu małżeństwa trwała może 15 minut. Wyszliśmy z sądu razem z byłą żoną i nawet pożartowaliśmy. Byłem wolny. Z dnia na dzień zaczynałem się czuć jak nowo narodzony. Minęło wszelkie napięcie, niepewność, strach, żal, złość. Mieszkam w swoim dużym domu rodzinnym na wsi (Jestem współwłaścicielem) - odremontowałem sobie piętro. Do pracy dojeżdzam szybciej niż wcześniej. Awansowałem i pomimo alimentów na brak kasy nie narzekam.  Robię co chcę i kiedy chcę.  W listopadzie pojechałem na wkacje do Afryki. W tym roku kupuję motocykl i planuję kolejne wakacje na Czarnym Lądzie. Czuję się szczęśliwy i spełnony a przedewszyskim wolny.

Częśc 3 - Ex.

O byłej nie myślę prawie wcale. Na początku zrobiłą raz awanturę, że dzieciaki wróciły ode mnie z ubrudzonymi ubraniami. Zaraz potem w dniu moich odwiedzin u córek nie zastałem ich w domu. Wtedy zadzwoniłęm do ex i zjechałem ją  jak psa, chyba nigdy się na nikogo tak nie wydarłem - zwyczajnie puściły mi nerwy. Gdyby można było kogoś zabić przez telefon to byłaby to zbrodnia ze szczególnym okrucieństwem . W każdym razie od tamtego czasu jest spokój. 
Z tego co u niej słycachać mogę wnioskować tylko po "wyposażeniu" w mieszkaniu gdzie mieszka razem z dziećmi. Nie myszkuję po jej rzeczach, ale męski żel pod prysznic czy też paczka kondomów w łązience rzucały się w oczy. (Choziaż już ich tam nie ma). W oczy rzuca się też cała bateria otwartych butelek z alkoholem - wina, likiery i wódka - co tydzień z innym poziomem napełnienia. No coż - każdy sobie radzi jak może - dopóki dzieci chodzą uśmiechnięte,  ubrane, najedzone i stopnie w szkole się zgadzają nie będę się niepokoił. Utrzymujemy kontakt na poiziomie neutralnym. Rozmawiamy o dzieciach. Jest "cześć" "trzymaj się" i "pa".  Ale jeśli ona zaczyna robić jakieś fochy to ucinam je szybko i stanowczo.

Epilog:

Żyje mi się o wiele lepiej niż wcześniej, mam czas dla siebie, treningi,  wyjazdy, czytanie, gry, majsterkowanie, pracę. Żyję tu i teraz. Z drugiej strony całą tą wolność oddałbym za normalne życie, pełne trudów, wyżeczeń i poświęceń, w rodzinie, z dziećmi, kochjącą wierną żoną... Nie tą - jakąś inną - w innym świecie... w innej rzeczywistości. Ale tak nie jest i nie będzie. Ale jak to mówią: jeśli życie daje ci cytryny zrób sobie lemoniadę

Oto i koniec pieśni.

No niezła historia...

Nie ma co, ta Twoja była to niezłe ziółko, jakie to kobiety czasami potrafią być mściwe..Rozwód z czyjej winy?

Za to wielki szacun za opamiętanie się przed zemstą, bo mam wrażenie, że ludzie nią zaślepieni "myślą" zbyt krótkowzrocznie
i nie dostrzegają całego bezsensu tej wendetty. Fajnie, że wyszedłeś na prostą i zamknąłeś ten przykry etap swojego życia. Macie wspólne dzieci, więc one Was jednak łączą i ciężko będzie, aby wszystko nagle
wyleciało a wspomnienia nie wracały. Teraz odżyłeś i poczułeś ponownie siłę do życia Brawo, korzystaj i nie trać ani chwili!