Co robic ? Samotność w malżeństwie - Netkobiety.pl

Współczuję, doskonale wiem jak to jest, gdy potrzebujesz zwykłego, ludzkiego ciepła, i nagle ktoś Cię przytuli. To potrafi człowieka rozwalić i nagle przysłonić cały świat.
ALE! moim zdaniem nie powinieneś rzucać się od razu w wir marzeń o koleżance, którą przecież znasz od niedawna. W gruncie rzeczy jej nie znasz. Ta sytuacja powinna Ci tylko z pełną pompą uświadomić, jak bardzo brakuje Ci bliskości i porozumienia, skoro przytulenie wyprowadziło Cię z równowagi. I że tego oczekujesz od swojej żony.
Czy próbowaliście rozmawiać na spokojnie? Napisałeś tylko o awanturach, gdy się przelewały czary goryczy, ale czy próbowałeś uświadomić żonie rzeczowo i bez nerwów, że czujesz się samotny, być może i niekochany?
Druga sprawa, czy jest jakakolwiek szansa na wyprowadzkę, założenie osobnego gospodarstwa domowego razem z żoną? Jeśli żona jest pod wpływem swojej matki, to innego wyjścia niż odcięcie pępowiny nie widzę.
na Twoim miejscu zawalczyłabym jednak o małżeństwo. W końcu z jakiegoś powodu się w tej kobiecie kiedyś zakochałeś i możliwe, że ona nadal tam jest, tylko okoliczności zrobiły swoje i jest obecnie syf.

Tylko kolezanka podoba mi sie od dawna, tzn. czulem ze ja jej tez. Ale jakos tak nigdy nie myslalem powaznie o tym az do teraz gdy mielismy okazje troche spedzic czasu. Jest cos dziwnego w powietrzu co mnie przyciaga. Nie pamietam kiedy mi tak dobrze bylo a to tylko rozmowa i przytulenie... pierwsza mysl jaka mialem to, ze jest to kobieta na ktora zawsze czekalem...

Z zona wiele razy rozmawialismy ale zawsze musi byc tak jak ona chce. Pepowiny nie odetnie bo ja juz tyle razy ten temat podejmowalem. Szansy na zamieszkanie samemu nie ma. Mamy przeciez nie zostawi.
Wiem, inni maja gorzej a ja nie mam az tak zle ale inaczej sobie wyobrazalem malzenstwo. Myslalem ze to bedziemy My a nie ONI wszyscy...
Jestem samotny w malzenstwie. Czuje sie jak ich kolejne dziecko i 5 kolo u wozu.
Nawet swobodnie pogadac nie mozna bo kolo Pauliny zawsze ktoś jest.

"Z zona wiele razy rozmawialismy ale zawsze musi byc tak jak ona chce."
co to zdanie w ogóle ma znaczyć? co ty, dziecko jesteś? naprawdę dorosły facet napisał takie zdanie i w ogóle tak myśli?
dałeś sobie wejść na głowę, kogo chcesz obwiniać teraz? jak się godziłeś na takie traktowanie to tak własnie teraz masz.

Dzieki. Masz racje. Tak powinienem zrobic. Musze to porzadnie przemyslec ale i tak nie jest to latwe.

Ma obudzić w żonie psa ogrodnika? Przecież ta koleżanka nie jest powodem ich problemów.

Wcale nie prawda że każda myśli że facet zły nie jednemu tu mężczyźnie doradzalam żeby zostawił jak go zdradza czy coś w tym stylu . Nie wzbudził psa ogrodnika tylko sama wybierze czy chce być z nim .
Dawid ja cię wcale nie atakuje tylko poprostu nie rozumiem ciebie źle się czujesz w małżeństwie to poprostu się rozstań z nią . Szczerze nie dziwię ci się bo sama nie chciała bym byc w małżeństwie i czuć się jak ty . Tylko ja dopuki jestem z kimś nie pozwoliła bym sobie na jakieś przytulanie i wzbudzanie jakis uczuć do kogoś . Masz prawo być szczęśliwy tylko nie rób świństwa żonie . Powiedz jej niewiem że źle się czujesz że jak tak dalej będzie to rozstaniecie się .

Nie obściskuj się z obcymi babami po kątach...

1. Poszukać własnego lokum, podkreślam własnego lokum w bezpiecznej odległości.
2. Spakować i zabrać rodzinę ze sobą i obiecać, że będziecie wpadać co 2-3 tygodnie do swoich rodziców.
3. I budować, budować, a właściwie to odbudować nadszarpnięte relacje.

A dlaczego ona nie chce opuścić rodzinnego domu?

Wiele razy. Nie zostawi ich a ja jestem tym najgorszym, ktoremu krzywda sie dzieje.

Szczerze to oboje nie jesteście fair w tym małżeństwie. Ty się obsciskujesz z koleżanką, a ona żyje ze swoją mamusia i nie wie na czym polega małżeństwo, w którym nie ma babci, siostry, mamy tylko jest dwójka ludzi.

Wyprowadzilem sie od zony pod koniec listopada, po duzej klotni rowniez z jej rodzicami, ktorym powiedzialem co o tym mysle. Nie moglem zniesc tej samotnosci.
Widuje corke czesto i w sumie tak mi dobrze. Nie ma klotni ani nic miedzy nami ale zona sugeruje zeby wrocic dla dobra dziecka. Zeby nie bylo z "rozbitej rodziny". Szczerze ja tego nie widze bo kolejna awantura to kwestia czasu. Ja tyle razy (lat) probowalem cos zmienic i chwilowo bylo dobrze a potem znow obojetnosc, toksyczne relacje, samotnosc...
Zaczynam myslec o rozwodzie ? Prosze o osoby, ktore byly w podobnej sytuacji o wypowiedz i jakas porade. Chce postapic slusznie. Ns chwile obecna zyje mi sie dobrze bez zony, tylko znow bede musial ulozyc sobie wszystko od nowa...
Nawet sobie nie wyobrazam ze moglbym miec z jej rodzina normalne relacje po tym wszystkim

Nikt Ci nie da recepty. Ja na Twoim miejscu nie wracałbym, jeśli jeszcze widzisz was razem to zaproponuj żonie wyprowadzkę. Pamiętaj lepiej żeby rodzina była rozbita niż gdybyście mieli żyć jak pies z kotem a po środku dziecko.

Pytanie zasadnicze brzmi, czy Twoja żona widzi w Tobie w ogóle partnera, czy tylko ojca swojego dziecka i ewentualnie dostarczyciela pieniędzy na utrzymanie domu ? Czy pani małżonka  mając na uwadze dobro Waszego dziecka,  nie mogłaby w ramach ratowania rodziny przenieść się do Ciebie ?
Jeżeli nie tęsknisz za żoną i dawnym domem, to powrót wydaje mi się być bezsensowny. Zresztą sam wiesz, że w niedługim czasie od powrotu wszystko wróci na "normy", a Ty stracisz resztę szacunku do siebie.

Zainteresował mnie ten temat i chyba troszkę się tu wypowiem.
Może momentami będę strzelala jak kulą w płot, bo nie mam wielu danych, a może uda mi się też i trafiac w sedno. Zobaczymy jak to bedzie.
Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy to panujący w tym domu matriarchat i wydaje mi się, że główną dowodząca jest wcale nie matka, tylko córka, żona autora, da też jakieś siostry i rośnie kolejna dowodząca, na razie mała dziewczynka. Podejrzewam, że matka zajmuje się prowadzeniem domu w sensie gotowanie, także dla wnuczki, piecze ciasta, robi słoiki na zimę jak na doświadczona gospodynie przystało, żona autora ma więc ogromną pomoc i to darmową, może sama nie potrafi albo nie lubi gotować, pięć więc obecność mamy jest dla niej bardzo wygodna. Gdyby mieszkała z mężem wszystko musiałaby robić sama albo latav do mamy po żarcie. A to byłoby dość kłopotliwe. Zrobiła sobie z własnej matki niańkę dla dziecka, kucharkę i sprzątaczkę. Zastanawiam się czy matka żony nie ma za dużo obowiązków twojej żony scedowanej na nią. I czy podoba jej się taki układ. Wątpię w to, no ale różni da ludzie.Tak więc uważam, że mąż stał się bankomatem, meblem w domu i nikt tam nie liczy się ani z jego uczuciami, ani z jego wyobrażeniami rodziny, jaka chisal mieć, gdy ja zakładał.
Autorze, dobrze zrobiłeś, że się wyprowadziles. Dzięki temu uspokoisz się i nabierzesz dystansu do sytuacji.
Napisz mi proszę, jeśli możesz czy twoja żona gotuję, jak się w tym sprawdza, czy może babcia stoi przy kuchni?
Czy mała chodzi do przedszkola i jak jest to urządzone? Pytam o to bo chce wiedzieć czy na każdym kroku twoja żona potrzebuje swojej matki do pomocy albo do wyręczania się nią?
A potem jeszcze napiszę.

Jeszcze jedna rzeczy- twoja żona mówi, żebyś wrócił ze względu na dobro dziecka. Fakt dziecko jest najważniejsze, ale przecież nie dziecko jest dla ciebie problemem, tylko to że twoja żona nie odciels pępowiny od swojej matki i problemem jest to, że ty nie tak wyobrażałeś sobie swoje małżeństwo, rodzinę. Gdybyś wiedział, że tak będzie, to pewnie nie ozenilbys się z tą kobietą. Być może innemu facetowi nie przeszkadzałby taki układ, a może nawet by mu pasował, ale ty nie jesteś innym facetem tylko Dawidem, a Dawidowi wyraźnie coś takiego nie pasi.
Twój powrót dla dobra dziecka nie ma najmniejszego sensu, bo prędzej czy później udusilbys się w tym domu, a chyba lepiej, żeby dziecko miało szczęśliwego ojca.
Odpowiedz na moje pytania, to napiszę ci czy żona pójdzie z dzieckiem za tobą, czy zostanie przy matce.

Ulle:
To raczej na odwrot. Moja zona wszystko robi a tesciowie to wykorzystuja. Gotuje, sprzata, pomaga im w kazdej wrecz czynnosci. Tesciowa i siostry owinely ja wokol palca. Do wszystkiego co robia jest potrzebna moja zona. To jest chore !
Corka chodzi do przedszkola. Zawozi ja zona i ja czasem odbieram. Z tym jest ok.
Mojej zone moze i na mnie zalezy ale nie umie tego powiedziec. Zawsze byl problem z okazywaniem uczuc z jej strony.
Ona nawet jest w stanie mieszkac w trojke ale warunek jest jeden: blisko rodzinki.
Dla mnie to sytuacja bez rozwiazania. Mamy duzo wsppmnien i to calkiem milych. Ciezko to tak od razu zostawic.

Pierwsza podstawowa sprawa. Nie mieszka sie rodzicami. To zowsze powoduje kłotnie i konflikty.

A ja powiem z mojej perspektywy. Tkwię w związku jako kobieta w identycznej sytuacji jak Ty.... nie wracaj nic się nie zmieni... ja zostałam dla dobra dziecka i umieram w tym domu, w tej chwili wszystko co zrobię jest złe, niedobre, do niczego. Jego Matka za moimi plecami gada obraźliwe rzeczy na mnie, robi mi na złość a on nie widzi i mnie nie słucha ( raczej nie chce widzieć i słuchać). Wręcz jest coraz gorzej raz na mnie wsiadł jej słowami. Zaczynam go nie znosić za to ze go kocham a o mnie już chyba nie szanuje i nawet nie słucha. Co ja zrobię jest złe a co zrobi jego siostra jest mega idealne. Np mąż sobie kupił płaszcz ze mną na wyprzedaży za 50% a matka do niego ze przecież wszędzie jest 70% bo córka mówiła. To przykład z wczoraj śmieszny,  a są gorsze(typu dziecko ma zły obiad, nie jada, źle zawsze ubrany, przeciąga moje dziecko na jej stronę) , codziennie słyszę krytykę tylko już nawet nie z jej strony a również z jego. Brakuje mi siły do tego co Ty bo to ja muszę dziecko zabrać i stad iść, ale wierz mi mam 30 kilka lat i jestem psychicznym wrakiem z żadnym poczuciem wartości. Ja już miałam ochotę na skończenie ze sobą ale dziecko mnie trzyma. Wiec nie wracaj, nic się nie zmieni....będziesz mieć jeszcze gorzej teraz tak jak ja - będziesz tym który wsiadł na jej rodzine tym niedobrym. A taka jest prawda jestem poza domem wesoła, rozmowna i najlepsza w pracy, a w domu czuje się nikim i beznadziejna osoba a z nim nie umiem rozmawiać żarty są zakazane... nie rób tak jak ja to krok ku depresji

Ja to samo z urlopem...,z zeszłego roku mi zostało z 17 dni bo wole tam siedzieć i biorę tylko na potrzeby dziecka
Taka wyprowadzka nic nie zmieni, ona będzie tam siedzieć i jeszcze więcej będziesz sam. Albo oni ciagle przychodzić, poza tym teraz maja Cie za wroga co się czepia i jej ogranicza kontakty z rodzina. Z takimi typami masz dwa wyjścia - wyprowadzasz się z żona daleko albo rozwód... ja tkwię w tym ale kwestia tylko taka ile wytrzymam, i robię to już tylko dla dziecka żeby trochę podroslo bo jest wrażliwe - ale to widzisz nie jest szczęśliwe życie tylko przykre i samotne.

Fdor:
Blisko to znaczy przy rodzicach i jej rodzinie. Ona sie nie wyprowadzi nawet kilometr dalej.
Niestety mamy zupelnie rozne wizje rodziny.
Nic sie nie da przetlumaczyc. Im jest tak dobrze i nie rozumieja, ze mi z tym moze byc gorzej.

Nie mam juz na to sily. Chce jakiegos rozwiazania. Z nia czy bez niej. Boje sie zrobic krok w kierunku rozwodu bo martwie sie córką ale nie widze tam u nich wspólnej przyszłosci.

Ps. I nie mowie, ze nie jestem bez winy ale nie potrafie tego zaakceptowac.

Wbrew pozorom dziecko nie jest najważniejsze. Jeżeli Ty nie będziesz szczęśliwy, Twoja córka to od razu wyczuje. Wiem po sobie. Ja odetchnęłam dopiero po rozwodzie, razem z synem tworzymy bardzo zgraną dwuosobową paczkę. Syn ma sześć lat.

Byłam w podobnej sytuacji - rodzice najważniejsi, był na każde ich zawołanie, ja byłam gdzieś z tyłu - to w przypadku drugiego partnera, już aktualnie, stety niestety, byłego.

Nie twierdzę, że rodzice nie są ważni, jednak tworzycie nową rodzinę, i to Wasza rodzina powinna być na pierwszym miejscu.

Jeżeli macie różne cele to nie męcz się. Przejście przez rozwód kosztuje masę nerwów i energii, ale potem jest już tylko lepiej. Jeżeli rozmowy nic nie dają i żona jest nieugięta, nic nie zmienisz na siłę.
Zadbałabym tylko o dziecko - żeby córka wiedziała, co tak na prawdę jest ważne - jeżeli Twoja żona wpoi jej takie wartości jakie sama wyznaje, córka w przyszłości również będzie miała problem w związku chyba, że trafi na typowego pantofla - a życie z pantoflem nie jest szczytem marzeń kobiety...

Szkoda. Szkoda wspólnych lat, wspólnych przeżyć, wspólnych problemów, przez które razem się przeszło.

Nie wiem czy Cię pocieszę, ale ja właśnie skończyłam pięcioletni, z mojej perspektywy na prawdę fajny związek. Też nie wiem co ze sobą zrobić.

Dawid nie wiem jak rozmawiasz z żoną ale poinformowałeś ją że jej zachowanie doprowadzi do rozwodu? Musisz nią wstrząsnąć! Być może ona sądzi że Tobie przejdzie i wrócisz tak jak ostatnio.

Nie masz siły walczyć? Iść na terapie?
A bedziesz miał siłe na rozwód?
Znam takiego co mu sil starczyło tylko na zdrade i teraz otrząsa sie z szoku bo traci to co zbudował. Moj brat.

Maku2 ma całkowitą racje. Zròb jak mówi. Pokażesz jej że to nie żart i może zrozumie konsekwencje jakie mogą na nią spaść.

Dawid, czytam Twój wątek od początku i zwróciłam uwagę na ten fragment jednego z Twoich postów:

Blok??? Wyobrażałam sobie, że mieszkacie w domu jednorodzinnym z teściami np na piętrze, a żona bezustannie odpływa do rodziców. Tymczasem, jak się okazuje jest to mieszkanie w bloku.
To jak wyobrażałeś sobie oddzielne życie z żoną i dzieckiem, jeśli na początku zgodziłeś się na takie warunki?
Macie zapewne jeden pokój, korzystacie z tej samej kuchni i łazienki, co teściowie,  generalnie żyjecie wszyscy na "kupie", co było do przewidzenia w przypadku takiego mieszkania. Rozumiem, że żonie taka sytuacja odpowiada, ale na co Ty liczyłeś godząc się od początku na życie w takiej komunie?
W takich warunkach nie ma naprawdę możliwości na prywatność. Żona zapewne sądziła, że bezproblemowo dołączysz do ich rodzinki, zintegrujesz się i wszyscy będą szczęśliwi.
Nie dziwię się Twojej frustracji, jednak widziały gały, co brały i gdzie zamieszkały.
Myślę, że skoro już się wyprowadziłeś, to dobrym pomysłem jest (jak Ci tu radzą) wynajęcie mieszkania i postawienie żony przed wyborem; Ty, dziecko i Wasza rodzina, albo jej rodzice.
Wybór powinien być oczywisty, skoro założyła z Tobą rodzinę, to niech będzie konsekwentna, w przeciwnym razie, to ona będzie odpowiedzialna za to, że dziecko chowa się w niepełnej rodzinie - odwróć sytuację.
Argumenty, jakoby biedni rodzice musieli zostać sami, są też do odparcia. Nie są chyba jeszcze starcami, a po za tym, mają też inne córki.
Wszystkie mieszkają jak sądzę dość blisko i mogą wymieniać się w opiece i w pomocy rodzicom.
W ostateczności zaproponuj żonie terapię dla par, może ona cokolwiek zrozumie.

Mieszkacie w bloku? Nie doczytałam tego, bo chyba w dalszej dyskusji musiałeś podać te informację. Dopiero z postu Josz się dowiedziałam. Gdybym o tym wiedziała, to od samego początku napisałabym ci zupełnie coś innego niż to, co napisałam wcześniej.
Mieszkacie w bloku i ty dziwisz się, że non stop widzisz matkę żony? A czego ty oczekiwales? Myślałeś, że matka/rodzice twojej żony będą siedzieć zamknięci w swoim pokoju, żeby tobie nie rzucać się w oczy? No bez przesady.
Absolutnie ci nie współczuję i kibicuje twojej żonie. A tak na marginesie- rodziców ma się jednych, a mężów można mieć kilku.
Zamiast siedzieć i narzekać i robić awantury w rodzinie żony i poniekąd także i twojej, psuć  rodzinną atmosferę trzeba było od samego początku pomyśleć o samodzielnym mieszkaniu dla rodziny, która założyłeś.
Pytałam czy jesteś jedynym facetem w tym domu. Nie odpowiedziałeś, bo raz że rzeczywiście nie musiałeś, a poza tym nie było to wygodne dla ciebie pytanie. Teraz widzę, że jest tam jeszcze i ojciec tej dziewczyny.
Dobrze żona ci odpowiedziała. Skoro jest ci aż tak źle w tym domu, to wypisz się z tej rodziny i zacznij nowe życie.
Starzy rodzice w kat i pod klucz, a we własnym mieszkaniu powinni cicho chodzić pod ścianami, bo młody pancio kręci nosem. A co jak teściowie będą długo żyli?

Niestety, ale też myślę, że nie ma czego zbierać, nie starczy Ci życia, aby z tych zgliszczy, w pojedynkę, zrobić coś sensownego.
Ona nie widzi problemu, nie wie, o co Ci chodził, więc dlatego każda ,,poprawa" jest krótkotrwała- no bo jak poprawiać coś, co poprawy przecież nie wymaga?
Ponadto przedstawiła Ci swoje priorytety: rodzice są number one. Nie dziecko, tylko oni. Nie jej rodzina, ale rodzice. Co tu więc mówić o tak mało ,,istotnyn" szczególe, jakim jest małżonek?
Autorze, szkoda życia.

Przecież to jest normalne se teraz to przezywasz w taki a nie inny sposób . Po rozwodzie ochłoniesz i myśle ze zdasz sobie sprawę ze dobrze zrobiłeś . Watpliwości są zawsze jak idzie o takie sprawy .

Niestety, ale to była transakcja wiązana, tj. żona i jej rodzina. Skoro ten proceder trwa 5 lat to trwałby nadal a Ty coraz bardziej spychany był byś na obrzeża jej rodziny. Oczywiście prawdą jest, jak ktoś tu podnosił, że rodziców ma się jednych, tyle że rodzice kiedyś odejdą i co wówczas ...(?) Zachowanie Twojej żony jest nienormatywne, widocznie miłość do rodziny była większa niż do Ciebie, w takim przypadku nie ma sensu tkwić w takiej anomalii. Nie wiem czy wiąże Cie ze wspomnianą koleżanką jakaś relacja, jeśli tak to nikt ze strony żony nie może się o tym dowiedzieć, nawet po rozwodzie nie możesz tego ujawnić, nigdy!!!. To co Ciebie spotkało to wcale nierzadki przypadek i może być podstawą do stwierdzenia nieważności małżeństwa.

Zona próbowała zawalczyć o związek już teraz przed dostaniem pozwu. Spotkaliśmy się 2 dni temu porozmawialismy szczerze a potem sie poklocilismy. Obiecała, że bedzie inna, że sie zmieni, że będziemy razem nad związkiem pracować ale swojej rodziny nie opusci i się nie wyprowadzi. Wkurzyłem się, trzasnąłem drzwiami i sobie poszedlem... Jaki w tym sens ? Ona twierdzi, że mnie kocha.

Chłopie a czy Ty rozumiesz, ze ja sie nie zamierzam dusic w mieszkaniu z wszystkimi na glowie tylko żyć jak normalna rodzina na swoim ? Przez takie życie w gromadzie oddalaliśmy się jeszcze bardziej od siebie.
Co to znaczy opuscic rodzine ? Ja jej nei zabraniam kontaktów z nimi. Chce tylko normalnego zycia i własnego mieszkania. Dla mnie to jest normalne, że na pewnym etapie życia opuszcza się rodzinne gniazdo i zakłada własne.