Kocham męża, On kocha żonę a jest nam dobrze razem. - Netkobiety.pl

Hmm... skoro tak uważasz, to twoja sprawa, masz do tego pełne prawo. Artysta śpiewał:  "And I am, whatever you say I am ".

Ludzie się zmieniają i zmieniają się też ich poglądy. Przeczytałem tę swoją wypowiedź i się wciąż pod nią podpisuję. To moja opinia na temat życia w trójkącie: ona + dwóch mężów. Moja opinia która mówi, że życie rodzinne mąż+żona+dzieci jest trudne, a co dopiero w trójkącie.

Ostatnie zdanie "Wydaje się..." jest ważne. Wiele osób poza małżeństwem się zakochuje ma przyjaźń, co jest sprzeczne z "wyłącznością uczuciową". Wiele osób pożąda lub ma seks poza małżeństwem co jest sprzeczne z "wyłącznością seksualną".

Wielokropek mówiła, że "są związki gdzie jest wyłączność seksualna, oraz związki gdzie tej wyłączności nie ma" (cytat z pamięci). Ja dokładam też aspekt uczuciowy.

Popełniasz dwa błędy i dlatego masz sprzeczność:

1. Moją opinię na temat życia rodzinnego bierzesz z opinii na temat życia w trójkącie.
2. Wnioskujesz, że jeśli coś jest trudne to jest złe, niedobre. Trudne rzeczy są też dobre.

Dlatego posiadanie rodziny jest trudne, ale też dobre.

"konformistyczny" i "hedonistyczny" -- ciągle sprawdzam to w słowniku i ciągle zapominam; sprawdziłem ponownie; sprzeczność Ci wychodzi bo jak wyżej 1 i 2.

Jeśli się nie spotkałeś z takim podejściem, to możesz albo zignorować, albo sam siebie zapytać "Yyyy... zaraz, zaraz... coś mi tu nie gra. Dlaczego ten gość tak dziwnie mówi? O co mu chodzi? Gdzie leży trik? Może bym jego pogląd porównał z moim wartościami, bo może jestem w błędzie? Może mnie coś boli i uwiera, ale nie wiem co to jest, a może zobaczę w innym świetle, z innego miejsca?".

Nie wiem po co Gary udaje „wsiowego głupka”, który nie pojmuje istoty rzeczy.
Przecież Daro cały czas usilnie próbuje pokazać, że to zło jest proste i banalne, bo jednym krokiem w celu zaspokojenia przyziemnej chuci niszczy się dom, rodzinę, częściowo drugiego człowieka - jego zaufanie i nadzieję. O wiele trudniejsze jest dobro, które wymaga wysiłku, obok motywacji uczuciowych.

To, co pisze Gary się logicznie nie trzyma przysłowiowej kupy, bo jeśli komuś na rodzinie zależy, to nie ryzykuje jej rozpadu i straty.

Daro, nie wydaje Ci się, że w rodzinie Garego nie ma miłości, nie ma bliskości, bo gdyby była choć namiastka z tego, to żona już dawno widziałaby, że Gary czas, myśli i energię angażuje zupełnie gdzie indziej. Niepotrzebnie, zupełnie niepotrzebnie się tu nakręcasz, bo ludzie czasami są z sobą, bo tak nakazuje społeczna konwencja. Geny też trzeba powielić, bo taki jest instynkt. Ale takiego związku nie żal zaryzykować dla chuci. Najwyżej powie się trudno, nie wyszło, a przynajmniej geny się rozsialo w ramach społecznej konwencji.

Dobre to było, Katarzynko.
Niestety, większość z nas nie potrafi kreślić idealnie równych linii w rysunku technicznym, czy choćby na lk lekcji geometrii. Ja, noga z tego jestem, akurat.

Właśnie o to "może", wszystko się rozbija.
Jak już wcześniej wspomniałem, nie stać jej na to, bo i kochanek od żony nie odejdzie.
Autorka chciałaby, ale się boi. Moim zdaniem słusznie.
Sama mężowi prawdy nie powie, bo zna go te 20 lat, nieprawdaż? I co, jak co, psów na nim nie wiesza.
Z przyzwoitości i tej resztki lojalności, której większość uleciała w ramach spotkań rocznicowych itp?

Bo tak to działa. Tyle jest wątków o zdradach, że każde z nas mogłoby się doktoryzować z zakresu psychologii związków partnerskich (nie oddzielam formalnych od tych formalnych mniej), a i tak, psu na budę to.się nadaje.
Swoje przeszedłem, ale dawno to było, więc dystans zdążyłem określić.
Zachęcałem i Autorkę i inne osoby wcześniej, do poważnych rozmów o kondycji ich związków.
Bez tego bowiem, marazm, bądź równia pochyła pozostają. Albo, romans....

Nieprawda, ze zdrada nie wiąże się z uczuciami. Właśnie ten wątek jest idealnym kontrprzykładem. Są uczucia poza związkiem, tylko seksu jeszcze nie było. Zdrada gdzie jest tylko seks jest mniej angażująca, można by rzec, że żona traci mniej, skoro już w takim tonie budujesz swoją wypowiedź.

Ale powiedzmy sobie szczerze -- zdrada to nie tylko seks, ale i uczucia, emocje. Jakie? Może być zauroczenie, może być zakochanie, może i być druga miłość, może być pożądanie, może być przyjaźń.

Jeśli ktoś zaczyna flirt, to powinien wiedzieć że ten flirt się gdzieś się kończy. Jeśli ktoś zaczyna zdradzać, to zdrady też się gdzieś kończą. Być może tym że wyjdą na jaw.

Dziecko mojej żony z obcym mężczyzną które poczęło się w wyniku zdrady? Żona powinna wiedzieć z kim chce mieć dziecko i tak robić aby nie zachodzić w ciążę gdy nie chciała. Mówiąc o alimentach miałaś na myśli pieniądze, jakie bym przeznaczał na dziecko, które żona poczęła (chociaż lepsze słowo "zrobiła") z kochankiem? Pewnie niejeden mąż tak ma... Nie rozmyślałem nad tym problemem, faktycznie.

Choroby i ryzyko to inny temat. To jakby rozważać dobrodziejstwo powszechnego dostępu do samochodów pod kątem wypadków. Tak, są wypadki, nie unikniemy ich.

Nie wiem jaki jest jego poziom udawania ale na pewno to jak postępujemy ma wpływ na jakość związku oraz na nas samych. Rzeczywiście też to zauważyłem, że kochający cżłowiek wykazuje więcej troski w stosunku do drugiego, więcej dostrzega i się drugim przejmuje. Natomiast jeśli ktoś mówi, że kocha ale okłamuje w podstawowych kwestiach to oczywiste jest, że to jest sprzeczność i że to jest zakłamanie. Każdy specjalista od związków to powie.  Oraz to, że ma to wpływ na głębię relacji.

A czym dla Ciebie jest miłość? Jak zmierzyć miłość? Sukcesy żony są moimi sukcesami, porażki żony są moimi porażkami, nerkę czy krew bym jej oddał. Jedynie nie poświęcam się dla małżeństwa. Dochodzimy do tego dziwnego miejsca, w którym miłość znaczy wolność.

Aaaaa... moją. Nawet o tym nie myślałem, seks zawsze w gumce.

Podaj przykłady tych specjalistów. Chętnie poczytam. Bo choć czytam wszyskto co mi w ręce wpada o seksie czy relacji kobieta-mężczyzna, to głównie jest to makulatura do wyrzucenia. W zakresie związków znam tylko jeden hit -- "Kocha, lubi, pragnie" Starowicza i niestety tam jest o niewierności. Kogo polecisz?

Głębię relacji? Tak mówią księża na wykładach. Widzę dwie opcje -- Ci ludzie co czekali do ślubu i są monogamistyczni to siedzą teraz w domach szczęśliwi, albo oni nie istnieją, albo są tak nieszczęśliwi że nawet na portal "netkobiety" (fuuuuujjj.. jakie to musi być zboczeńśtwo "net" + "kobiety"...) strach wejść.

To trzeba dobrze zakładać a cipka ma być mokra.

Hihihi... no tośmy pożartowali. Jak przy stole na imprezie

Roxann, wybacz, ale chyba jesteś ostatnią osobą tu, która mogłaby prawić tego typu kazania Od Ciebie też gość wracał do żony i kij wie, czy się mył potem

Nic do Ciebie nie mam - ale serio, ten zapał neofitki mogłabyś sobie darować

Tak. Relacja. Bardzo szczególna -- razem żyjemy i mamy dzieci.  Nazwa relacji nie jest koniecznie potrzebna.  Co do ról czy zadań -- można tak to ująć, ale nie wynika to z przymusu, tylko uważamy że tak trzeba robić. Zresztą inni tez tak robią.

Tak zgadza się. Nie zaakceptowałaby ze względu na czysty egoizm. Najbardziej krystaliczny egoizm.

Albo nie będę miał relacji z innymi kobietami, albo będę to robił bez wiedzy żony, albo małżeństwo szlag trafi.

Nie znam twojej historii. Rozumiem, że odeszłaś gdy kogoś poznałaś. Okej. Twój wybór. Mam nadzieję że jesteś szczęśliwa.
Ja wybrałem inaczej:    NIE odejdę, robię tak aby wszyscy byli szczęśliwi, przy czym WSZYSCY znaczy że ja też.

Cóóóóóż... wyżej koleżanka twwierdziła, że moja żona mnie dokładnie nie zna.
Ale aby kogoś dokładnie poznać, to nie można na niego kierować agresji za to jaki on jest. To niemoralne.

Obrazowo...
Żona jest zaborcza jak każda standardowa żona, więc zaczęła wyznaczać granice, a ja zacząłem ulegać aby było dobrze.
W sumie to logiczne... żonaty mężczyzna nie może mieć koleżanek, przyjaciółek -- one wszystkie zostaną zastąpione żoną.
Jak klatka robiła się ciasna, to ja tylko wyszedłem z tej klatki i stanąłem obok.
Żona ma pustą klatkę oraz mnie stojącego obok. Ja czasem zabawię się gdzieś tam, ale rodziny nie opuszczam.
Nie drażnię żony twierdząc, że klatka jest niepotrzebna, bo skoro zakładała klatkę, to pewnie musi ją mieć.

W sumie to teraz mam głównie seks za pieniądze. Dla niektórych to nie zdrada.
A autorka wątku miałaby seks z przyjacielem z dzieciństwa... wg mnie to nie jest zbrodnia.

Jak w mojej stopce -- mniejszą zdradą jest seks z kimś innym niż życie wiele lat razem bez miłości.

Różnie można na świat patrzeć. Na przykład jedni mają odruch wymiotny na widok cipki, bo to brudny narząd do wydalania substancji odfiltrowanych w nerkach, który w dodatku ma kilka warstw fałdek, między którymi roi się od bakterii i w dodatku ze środka ciągle wypływają jakieś płyny ustrojowe, a inni zjedli by cipkę jak ciastko, bo przecież ona jest sterylna, bo cały czas się spłukuje, i jest bardziej czysta niż jama ustna, albo telefon komórkowy, którego każdy obmacuje całymi dniami.

Jeszcze odnośnie tego:

To jest absolutnie nie fair, że Ty jako kobieta tak mówisz o innej kobiecie, bo każda może być tą, na myśl o której inna dostaje odruchu wymiotnego. Prostytutka to też kobieta.

Wszystko można obrócić do góry nogami. Spójrz -- prostytutka wykonuje bardzo moralną pracę, bo za pieniądze bawi się z mężczyznami. A nauczyciel od korepetycji który uczy dzieci? Mógłbym powiedziec, że nauczyciel to jest dopiero sz*ja, bo nic nie sprzedaje, tylko udostępnia wiedzę i bierze za to kasę, a przecież go to nic nie kosztuje.   Albo trener tańca?  Bawi się z ludźmi za pieniądze?

Ok, rozumiem.

Też bym chciał, aby tak było jak piszesz, ale nie jest. Jak w mojej stopce -- są szarości i wtych szarościach trzeba żyć.
Seks na boku dodaje szczęścia... może mi się kiedyś znudzi.
Nie romansuję, bo to oszukiwanie kobiet -- udawanie uczuć, aby mieć seks.
Ale mam przyjaciółki, których bym nie miał w "normalnym małżeństwie".

Na przykład autorka wątku nie może się swobodnie przyjaźnić z tym kolegą z dzieciństwa. Nie mogą razem ze sobą spedzić czasu.

Nie o ten punkt widzenia mi chodzi. Nie oceniam prostytutki, nie ona mnie w tej sytuacji brzydzi.. mówiąc o odruchu wymiotnym mówię o patrzeniu na swojego własnego faceta, który wiem że wraca od takowej, nie ważne czy prostytutki czy innej kobiety i udaje że wraca styrany po godzinach pracy, wciska mi kit i ew jeszcze próbuje przytulić..
Oczywiście, jak jest się nieświadomym to teoretycznie problemu nie ma..  albo się go wypiera.
Oczywiście nie każdego może to brzydzić. Może kogoś nawet podniecać...

Hrefi, bez wymagań bycia centrum wszechświata partnera. Akceptacja, że jest to odrębna jednostka, mająca swoje życie, namiętności, plany i marzenia.

Ejże, co to za teoria?! Dlaczego niby Gary miałby mieć stanowisko spójne z moim, skoro nasz system wartości leży a przeciwległych biegunach? Zgadzamy się jedynie co do tego, że wyłączność nie jest immanentną cechą miłości, ale na tym nasze drogi się rozchodzą. Ja wybieram transparentność, Gary woli teorię „moralnego kłamstwa”. Proszę nas nie pakować do jednego worka, robić z nas jakiejś grupy będącej "razem" (nie żebym miała coś przeciw Gary’emu, ale uderza mnie tak bezrefleksyjne stawianie znaku równości pomiędzy naszymi jakże odrębnymi filozofiami).

Haha, i to jest właśnie ta opresja monogamii. Nie przyznajemy się do takich rzeczy, bo chociaż setki osób przed nami i po nas będą czuć podobnie, mus nam udawać. Miłość nr 2 to grzech śmiertelny, więc trzeba dławić uczucia lub wybierać na siłę (aby Darowie tego świata nas nie posądzili o dawanie złych przykładów). I tak podziwiam autorkę, że nie zaczęła od razu szukać problemów w sobie lub w swoim małżeństwie. Tak przecież nakazywałby wpajany nam (wg mnie fałszywie) ideał jedynej prawdziwej miłości: skoro pokochałam innego, to albo prawdziwie nie kochałam męża, albo nie kocham przyjaciela, albo żadnego z nich.

Poprawka, 1,5 roku, chociaż fakt, nadal nie jest to imponujący staż. Nie wiemy czy będzie to długo czy krótkotrwałe, nie sposób przewidzieć przyszłości. Na ten moment pragnę, by „jak najdłużej”, ale nie znam recepty na wieczność relacji (jakiejkolwiek, mono czy poli). Co do ciąży, w temacie „życie w trójkącie” odnosiłam się też i do tej kwestii.

Zazdrość, zaborczość, ograniczanie nie jest dobre w żadnym wypadku. Ale to jest kwestia komunikacji, zaufania. Jeżeli nie ma symetrii, związek staje się toksyczny. Zauważ, że mąż autorki nie ogranicza, nie miał nic przeciwko znajomym, koledze przez tyle lat. Zauroczenie może przytrafić się każdemu, na różnym etapie życia. Zdrada/romans to decyzja tej osoby czy w to pójdzie czy nie i jak potem będzie się zachowywać wobec zdradzonego partnera. Czy będzie mieć wyrzuty sumienia? Czy będzie racjonalizować swoje czyny a może nawet winy szukać w zdradzonym partnerze, a może zaprosi go do trójkąta?
Wiesz dlaczego partnerzy są zaborczy? Bo obawiają się właśnie takiej sytuacji, że koleżeńska relacja przerodzi w coś więcej. Kiedy nie do końca ufają albo partnerowi albo koledze/koleżance. Mąż autorki jej, im ufał i co? Autorka po tańcach przytulańcach jest o krok od zdrady. Wiadomo, nie upilnujesz.. jak ktoś chce zdradzić to i tak zdradzi. Pytanie co potem? Kłamanie, kręcenie, ukrywanie... i twierdzenie, że to z miłości do małżonków?
Sam przyznaj, że patrząc z boku to co najmniej żenujące.

Ok, Ty masz takie podejście bo poniekąd sam tak postępujesz, więc takiej reakcji oczekujesz. Przyznam szczerze, że gdyby mojemu partnerowi zdarzył się jakiś przypadkowy seks na boku, też wolałabym o tym nie wiedzieć. Niemniej jednak, z seksem jest tak, że nie można się zaspokoić na jakiś długi zapas. Nawet po najbardziej upojnej nocy, najsilniejszych fajerwerkach, za kilka dni czy tygodni a może już nawet kolejnego dnia ma się ochotę na powtórkę. I często jeszcze większe emocje. Tobie nie przeszkadzałoby gdyby żona się zakochała i miała seks z innym byleby wracała do domu i ogarniała swoje obowiązki, ale nie każdy jest na tyle wyrozumiały i chciałby żyć z taką osobą pod jednym dachem udając, że wszystko jest ok. Liczenie, że romans nic nie zabiera, a nawet dodaje jest bardzo mylne i złudne. Może osoba zdradzająca ma takie poczucie, ale jej już dawno emocjonalnie w tym małżeństwie nie ma. Zdradzający staje się aktorem w swoim domu, egoistą nastawionym na siebie, swoje potrzeby. W końcu kłamcą. Sam przyznałeś, że wyszedłeś z klatki, stworzyłeś swój własny świat poza małżeństwem/rodziną, o którym oni nie mają pojęcia. A to jest świat, który zapewne zaburzyłby ich własny, ale stworzony z pozorów, z mylnej oceny Twojej osoby.
Popatrz, kilka osób tu z niedowierzaniem czytając Twoje posty zapytało czy Ty jesteś jakimś psychopatą? Sam przyznałeś, że przyszedłeś na forum by zrozumieć ból zdrady. No właśnie.. Ty, przepraszam za wyrażenie, jesteś emocjonalną pustką, brak jakiejkolwiek w Tobie empatii, dlatego dla Ciebie ani Twoja zdrada, ani ewentualna żony, nie robi wrażenia. Niby zależy Ci na rodzinie, ale zależny Ci tylko na tym, by dom funkcjonował, by pod jednym dachem byli rodzice i dzieci, a nie na głębszych relacjach z nimi.
Ty to nazywasz byciem twardym.. a zwyczajnie jesteś emocjonalną skałą, dlatego Ci wszystko jedno.
Piszesz, że gdyby nie seks na boku, Twoje małżeństwo by nie przetrwało. Ale bo co, bo żona z Tobą nie chce sypiać, albo tylko po ciemku pod kołdrą? Bo nie rozumiem. Może żona też by chciała urozmaicenia, ale nie potraficie/nie potrafiliście o tym szczerze porozmawiać. Ty wybrałeś zdradę.
Wiesz, tak sobie pomyślałam, kiedy bym nie miała nic przeciwko temu (by mieć święty spokój). Otóż wtedy, gdybym miała na niego kompletnie wy....ne. Gdybym nie czuła nic do niego albo zwyczajnie mnie brzydził. Wtedy traktowałabym go jak bezosobową postać, która ma za zadanie wypełniać jakieś role, zadania w moim życiu/domu. Inaczej sobie tego nie wyobrażam.
I tak, uważam, że można kochać 2 osoby naraz, ale to uczucie nigdy nie jest takie samo, nie da podzielić dokładnie po równo. Sympatię, troskę możemy odczuwać podobnie, ale w jednej osobie bardziej kochamy to w innej tamto.
Jeżeli da się to połączyć w trójkąt jak Katarzynka88, to super. Szczególnie dla niej, przynajmniej na ten moment, bo ona nie musi z niczego rezygnować, ani nie musi okłamywać. Dla nich poniekąd też, bo inaczej zapewne 1 by ją stracił, a tak mogą się nią dzielić. To jest jednak bardzo niesymetryczny układ.
Myśląc o jej wątku, wciąż mam z tyłu głowy film "LOVE". Tyle, że tam były 2 kobiety i 1 facet.  Dlatego pisałam, że to może i fajny i bardziej uczciwy układ, ale raczej krótkookresowy.
Poza tym, przy każdym innym rozwiązaniu, w miarę trwania romansu/zdrady, ta szala się przesuwa na rzecz osoby z którą zdradzamy. Powodują to kłamstwa, emocje jakie zaczynają temu towarzyszyć. Dlatego im dłuższy, intensywniejszy romans, tym stały partner bardziej nam 'uwiera'. Dlatego teraz Autorka może mówić, że obu kocha, ale idąc w romans, front zacznie budować z kochankiem bo to oni zaczną mieć swój świat, tajemnice. I jestem pewna, że za pól roku rok już tak czuje o mężu nie będzie się wypowiadać. Skrajnym przypadkiem jest Hrefi, który przez swoją zdradę, stracił całkowity szacunek do żony.
Gdzieś po środku jest Gary, który z jakichś powodów, wyprał się ze wszelkich uczuć. Ma te swoje prostytutki z którymi uprawia seks za pieniądze, bez angażowania się emocjonalnego, ma też swoją żonę, która jest bo jest bo tak trzeba, ale w zasadzie to nie ma nic przeciwko by też poszła w tango byleby obowiązki domowe wypełniała.

EEE... zaczęłam oglądać ten film.. Dzięki za spojler...

Czy ja wiem czy zdroworozsądkowego? Dla mnie ten film to typowy przykład życia na pokaz, gra pozorów wśród znajomych, 'przyjaciół'. Niby niewinna zabawa w "sprawdzam" powoduje lawinę niespodziewanych zdarzeń i zimny pot na czołach każdego po kolei, że coś może się wydać. W końcu nieudolna próba krycia jeden drugiego by niewygodna prawda nie wyszła na jaw... aż do momentu, w którym ukrywane sekrety wychodzą na światło dzienne.
Burzy się cały obraz idealnych relacji, przyjaźni... na co jak się okazuje nie są oni kompletnie przygotowani.
Co w tej sytuacji pozostaje? Albo z tym się zmierzyć, albo udać, że nic się nie wydarzyło i z powrotem wrócić do życia, relacji sprzed "sprawdzam".

Który z nich niby nie pokazał telefonu? Z tego co pamiętam wszyscy brali udział w tym

Gdzie oglądać - na Netfliksie

Choroby weneryczne to ryzyko na które narażam zonę. I to jest bardzo złe.        Zadowala Cię niewymijająca odpowiedź?

Mąż Kasi Smutniak, jak pamiętam, dawno oglądałam.
Nie dopytywał też skąd kolczyki żony, tylko: Nowe? Ładne.. a były od kochanka..
Ten sam film widzieliśmy?

Mówicie tu wiele ciekawych rzeczy (ale to brzmi).
Wyjechałam z rodziną na kilka dni i mam czas na myślenie. Zaczynam się uspokajać i myśleć trzeźwo. Niestety/stety stwierdzam, że to żadne zauroczenie (na co miałam nadzieję), to po prostu jest i nie wygonię tego z siebie. On jest mi coraz bliższy, po naszych długich rozmowach jednak stwierdziliśmy, że to nie zaczęło się teraz tylko te 20 lat temu.
Na studiach bardzo często trzymaliśmy się razem, może nie zaiskrzyło bo byliśmy już z kimś. Coraz mniej się nad tym zastanawiam.

Jednocześnie nic nie zmieniło się w stosunku do mojego męża czy Jego żony. Mamy wspaniałe małżeństwa i nie chcemy tego zniszczyć. Wiemy, że to bardzo trudne i skomplikowane...

Zaiste przepastne musi być to Twoje uczucie do męża niczym jezioro rynnowe. Wprost utopić się w nim można!
Zaś patos, w jaki ubierasz Twą miłość nr 2, Wasze długie rozmowy, mistyczną komunię dusz, wyjątkowość i tragizm erotycznego niespełnienia, niemal rozrywają serce. Jakież to wzniosłe i jakież dramatyczne!

Doprawdy, jak Ty biedna musisz być na tym wyjeździe z rodziną! Jak strasznie wszystko przeżywać! Jakiejż męki doświadczać! Jakiegoż cierpienia! Jawi Ci się Twój żywot, jako skomplikowane równanie z czterema niewiadomymi (+ potomstwo każdej ze stron)!

Ufam, że teraz, gdy omdlewasz z powodu sercowej rozterki Twój ślubny Cię wspiera i łzy Twoje barwnym liściem klonu ociera...
Niech Cię również pocieszy fakt, że w czasie gdy Ty, jesteś daleko, Twój luby nr 2 ma trochę oddechu i może nieskrępowanie realizować uniesienia miłosne ze swoją własną kobitą. A jak za Tobą zatęskni, to wyśle pewnie parę SMS-ów z kibla...

Ty, jako biała i czysta lilija, stoisz w rozkroku i czekasz, aż Cię to Forum zapyli jaką dobrą radą...   
Jeśli o mnie chodzi, to proponuję Ci metodę "baranka". Jak weźmiesz wystarczająco długi rozbieg, powinno zadziałać...

Też uważam że chorób wenerycznych w tym przypadku nie można porównać do ryzyka jazdy samochodem. Wsiadam do samochodu świadomie zdając sobie sprawę z warunków na drodze, swoich umiejętności kierowcy, stanu auta. Tak samo nie dbanie o swoje zdrowie - palę to biorę pod uwagę ryzyko raka, jem tlusto to nie zdziwie sie jak będę miała nadwagę itd. Sama jestem odpowiedzialna za swoje zdrowie i życie oraz co najważniejsze świadoma ryzyka!
Twoja żona zaś (zakładając że nie domyśla się istnienia Twojego drugiego życia) idzie z Tobą do łóżka myśląc, że robi to świadomie a tak nie jest.
Choroby weneryczne to cholernie ważna sprawa, tu można komuś poważnie spaprać życie. Ze zlamanego serca przez zdradę się człowiek wyleczy, zapomni a z hiva niestety już nie.

Jak słyszę o HIV, to znaczy że serwujecie medialny przekaz. Nie możecie powiedzieć o rzeżączce czy kile? Zapaleniu wątroby? Chrobach skóry? HPV -- to byłby najlepszy przykład.

Wolałbym nie mieć takiego ryzyka, ale na drugiej szali jest rozpad rodziny. Ciągle i ciągle wracamy do tego samego miejsca.

Autorka wątku ma łatwiej, bo zakłada że ona i jej przyjaciel byli wierni, czyli nie są narażeni na choroby.

Ten HIV był przykładem pierwszym lepszym który mi przyszedł do glowy. I najbardziej adekwatnym z tego względu że wyleczyć go nie możesz a wiele innych chorób wenerycznych już owszem. Ale ok równie dobrze podstaw w jego miejsce dowolna z wymienionych przez Ciebie chorób.
Rozumiem co chcesz powiedzieć Gary. Tylko tu rozchodzi się o wybór - rozpad małżeństwa bądź potencjalna choroba.
I nie nie mówię że ta choroba musi się zdarzyć. Ale jest ryzyko. Zatem co jest ważniejsze z dwóch wymienionych wyżej rzeczy? Ty zakładasz że ochrona małżeństwa przed rozpadem ale skąd wiadomo że Twoja żona nie wybrałaby inaczej?
Wbrew pozorom ja Cie nie krytykuje za zdrady, Twój wybór Twoje życie. Nie rozumiem po prostu jak możesz tak lekka ręką podejmować decyzje za swoją żonę nie znając jej opinii w sprawach z tym związanych. Dziwi mnie zwyczajnie to że nie chcesz dać jej wyboru, Ty podejmujesz decyzje i zakładasz że one są najlepsze dla wszystkich wokół.
I szczerze mówiąc podzielam Twoje zdanie o nie przyznawaniu się do zdrady jeśli był to jednorazowy wyskok. Zdarzyło się ale mąż chce być z żoną, nie chce tego powtarzać, przebada sie I będą żyć jak wcześniej. Tu rozumiem ochronę małżeństwa poprzez kłamstwo natomiast w Twoim przypadku to jest długotrwały styl życia. To już trochę inna skala, inne ryzyko, inne potencjalne konsekwencje.

.

Dlaczego niby powinnam była napisac odwrotnie? Według mnie to właśnie nie wszystko jedno.
Jasne, uleganie emocjom jest złe ale nie wierzę że są osoby które nigdy minimum raz nie podjęły jakiejś decyzji w emocjach.
Rozumiem ludzi którzy ulegli emocjom ale wyciągają z tego wnioski i podejmują jakąś decyzję (np żałuję więc tego nie powtórzę albo nie mogę żyć w monogamocznym związku to nie dla mnie).
Natomiast nie rozumem wieloletniego podejmowania decyzji i co za tym idzie ich konsekwencji za drugą osobę dorosła. I nie przekonuje mnie argument takie jest życie - co innego pewne rzeczy na które wpływu nie mam i nie mogę podjąć co do nich decyzji a co innego pozbawianie drugiej osoby takiej możliwości bądź co bądź z moich własnych egoistycznych pobudek. W moim odczuciu zaprzecza to całej ideologii życia z drugą osobą w partnerstwie.

Ela nie odpuszczasz zatem możliwości że ktoś zdradzi i wtedy zrozumie że zdradzanie nie jest dla niego, że woli być z tą jedną osobą? tylko od razu musi to być wierność że strachu?

To mi przypomina sytuację również z filmu (niestety nie obyczajowego) Avengers Wojna bez Granic gdzie jeden z głównych "bohaterów" Thanos, który najbardziej na świecie, jedyną miłością darzy
swoją przybraną córkę Gamorę ale kiedy chce osiągnąć swój cel, zdobyć kamień duszy, "bez problemu" poświęca jej życie. Film się kończy jak Thanos z uczuciem zadowolenia ogląda wschód słońca
po wybiciu połowy mieszkańców galaktyki.

Jednak jak każda sytuacja jest w niej wiele warstw. Zabranie życia Gamorze skutkuje niemożnością realizacji przez nią planu życia, przeżywania swojej miłości do kogoś innego (w tym przypadku jest
to StarLord), itd.

Taki przykład mi się nasunął bo oglądałęm akurat to niedawno z "moją młodzieżą". Ale i też o tym wcześniej pisałem, że postępując w określony sposób niejako ubezwłasnowalniamy drugą osobę. Jeśli to
rozwinąć oznacza to nie tylko traktowanie jej przedmiotowo ale również zabranie jej możliwości rozwoju oraz przeżycia życia naprawdę.

Osobiście uważam to za ogromne sk..... wobec drugiej osoby, bo innych słów tutaj nie znajduję. A nazywanie tego miłością? Każdy definiuje miłość jak chce w tym sensie, że dżdżownicę ktoś może nazwać ptakiem. Kto mu zabroni?
To raczej my powinniśmy wiedzieć, że taka osoba plecie bzdury, zamiast się z nią "spierać".

Co do do HIV. Otóż sprawa nie jest wcale taka "prosta". Można to w sobie nosić przez wiele lat dlatego, trzeba by się na okoliczność HIVa przebadać. Nie wiem czy pamiętacie sytuacje S. Mola, który zaraził w Polsce kilkadziesiąt kobiet prowadzących
"otwarte" życie lub się z nim w jakiś sposób wiążących. Potem te kobiety miały kontakty seksualne z innymi mężczyznami a po uświadomieniu im "zarażenia się" stanęły w sytuacji osobistego wyboru, czy powstrzymać się od współżycia już do końca życia czy świadomie zarażać innych. One miały na ten temat spotkania ale dość już szczegółów. Wstrząsające wywiady można znaleźć w internecie.

Jesli porownujesz konsekwencje egoizmu zony (fochow ktore psuja Ci humor i unieszczesliwiaja) do konsekwencji swojego egoizmu(zdrad ktore moga zaoowocowac zarazeniem zony smiertelna lub bardzo brzemienna w skutkach choroba weneryczna) to z mojej perspektywny nie warto zamienic z Toba nawet zdania wiecej bo to smiech na sali.

Nie, nie -- nie zarzucam Ci tego.
Powiedziałaś, że narażam źonę na konsekwencje decyzji które ja podejmuję, a ona nie może z tym nic zrobić.
Stwierdziłem, że takie jest życie, że nie wszystko kontrolujemy. Pokazałem, że mężowie są też narażeni na takie konsekwencje ze strony żon i dlatego mają nieszczęśliwe oczy.  (*)
Meteoryt vs tysiące kropelek deszczu... Meteoryt zabija. Kropelki są toksyczne.

(* @Wielokropek -- tak wiem, że to brzmi jak "ja robię źle, ale inni też robią źle"; ale chodzi o to, że nie da się uzyskać takiej czystości życia jak byśmy chcieli)

Zgadzam się. Ale jestem w miejscu, gdzie to ryzyko istnieje. Jakby jestem w miejscu "najmniejszego zła". Oceniłem ryzyko chorób tak jak oceniłem i decyzje są takie jakie są.

Tak. Wybrałem. Choroby są bardziej prawdopdoobne niż meteoryt, wiem.

Wybrałaby abym nie zdradzał.

Co do faktów... na kilkunastu mężów którzy mieli przyjsć na to spotkanie dwóch nie przyszło (!!!), bo żony nie "pozwoliły". Na xxxxxxxx-lecie matury przyjaciółka nie przyszła, bo mąż by jej nie dał żyć. Tak się dzieje w małżeńśtwach, a to są tylko takie drobne przykładziki zła.

Ja swoje problemy tego typu rozwiązałem dawno temu. Wychodzenie z klatki było proste -- "nie robię nic złego, jeśli pójdę z kolegami do baru, więc oznajmiam żonie, że idę do baru odpowiednio wcześnie, a gdy przychodzi ten dzień, to idę do baru". Początkowo były fochy, ale potem się to unormowało. Gdybym miał iść z koleżanką na kawę, to byłoby to niemożliwe i tutaj zaczyna się ukrywanie prawdy. Mogę robić to, co każdy wierny i nie zainteresowany innymi kobietami, mąż może robić.     

Ok, dzięki.