Kocham męża, On kocha żonę a jest nam dobrze razem. - Netkobiety.pl

Ciekawe lub szokujące jest to, że kiedy szuka się merytorycznych informacji na temat zdrady, czyta opinie psychologów, poradni, rozmawia się z nimi, czyta się na ten temat opracowania a jest tego setki w internecie, to nigdzie nie ma przedstawienia zdrady jako czegoś pozytywnego. Dlatego KONTRAST między merytorycznym podejściem do tematu a tym co tutaj czasami czytam, jest co najmniej szokujący. I to piszą osoby, które określają siebie jako "dojrzałe", "doświadczone", "mądre", itp.

I czym innym jest pochylenie się nad daną osobą, zrozumienie, rozmowa a nawet dyskusja a czymś innym zachęcanie do zdrady albo traktowaniem tego jako czegoś pozytywnego czy nawet bez znaczenia a jednocześnie wiadomo, że jednym ze skutków zdrady jest właśnie "racjonalizacja" swojego postępowania, przedstawianie tego, jakby "nic takiego się nie stało".

ZŁY PRZYKŁAD rodzi ZŁE SKUTKI a DOBRY PRZYKŁAD rodzi dobre skutki. I o tym również można przeczytać w opracowaniach specjalistów w temacie związków, relacji, rodziny, społeczeństwa.

I tak właśnie dokładnie jest w życiu. Jedni będą się starać namówić tego alkoholika na terapię, drudzy na flaszkę. Ale to alkoholik podejmie własną decyzję, dokąd chce iść. Nie rozumiem, dlaczego na internetowym forum miałoby być inaczej i miałyby być prezentowane jedynie słuszne według ciebie poglądy. Możesz założyć sobie swoje własne forum i tam przy rejestracji wymagać np. opinii o moralności użytkownika od proboszcza czy sąsiadów - tu nie pozostaje ci nic innego, jak pogodzić się z regulaminem.

Poki co to Ci liberalni i wyzwoleni najglosniej krzycza ban ban ban, zaraportowalam Cie, zedytuj posta zeby moderacji tego oszczedzic. Nie wiem wiec kto tu predzej tak naprawde inkwizycje tworzy i w obronie czego.

Do Doświadczony Daro - Ciekawe lub szokujące jest to, że kiedy szuka się merytorycznych informacji na temat zdrady, czyta opinie psychologów, poradni, rozmawia się z nimi, czyta się na ten temat opracowania a jest tego setki w internecie, to nigdzie nie ma przedstawienia zdrady jako czegoś pozytywnego. Dlatego KONTRAST między merytorycznym podejściem do tematu a tym co tutaj czasami czytam, jest co najmniej szokujący. I to piszą osoby, które określają siebie jako "dojrzałe", "doświadczone", "mądre", itp.

Nie prawda, i pozycje psychologiczne nie są jednoznaczne, bo nie oceniają, nie gloryfikują ani takiego, ani takiego postępowania, raczej próbują znależć motywy zdrady i niezaspokojone potrzeby w związku, które do niej doprowadziły. Nie jedna zdrada utrzymała małżeństwo, nie jedna pchnęła je do rozwoju, wtedy gdy nikt nie stawiał tej drugiej strony pod pręgierzem, a następowało porządkowanie i przebudowa. Zaraz posypią się gromy. Nie pochwalam zdrady, podobnie jak kłamstwa, przemocy, zabijania, ale to wszystko istnieje.

Daro, a ja mysle ze Gary jest potrzebny. Tacy ludzie RZECZYWISCIE sa wsrod nas. I warto o tym sie dowiedziec, chociazby z tego forum.

Nie wiem jak inne Panie na kobiecym jakby nie było forum, ale ja mam straszny dysonans, jak chwalący wierność i mówiący o szacunku do kobiet Panowie  wyrażają się o kobietach "dziura" ..
Smutne to- a jeszcze  bardziej gdy pomyślę, że kobiety są przez nich segregowane jako mniej lub bardziej godne szacunku, w zależności od podejścia do seksu.

Proponuję założyć odrębny wątek poświęcony Garemu, bo nawet jeśli jego osobista sytuacja i podejście do pewnych tematów mogą Autorce pomóc w podjęciu decyzji, to jednak nie postawa Garego jest tematem niniejszych rozważań. Po raz drugi i ostatni proszę o powstrzymanie się od osobistych wycieczek i off topu. Szanujmy się, proszę, nawzajem.
Pozdrawiam, życząc miłego dnia, Olina

Mnie to też poraża. Nie do przejścia.

Zdrada nie jest ok. Ludzie się jednak zdradzają. "Betty Dodson Orgasms For Two" (Hurra!), Lew Starowisz "Kocha Lubi Pragnie", Miller "Kup kochance męża kwiaty". 

O tym właśnie mówiłem pt. "mądra żona". Bingo!
Miał czy nie miał... co za różnica. Liczy się małżeństwo.

Nie wiem czy mozna nazwac wycieczka osobista sytuacje gdy poglady danej osoby wypelniaja 80% watku a sa akurat ujmijmy to delikatnie "specyficzne". Mi tak naprawde zwisa co robi sobie dana osoba poza wiedza malzonka ale razi mnie ze te swoje postawy probuje propagowac wsrod innych i doradza zrob" jak ja" "masz do tego zle podejscie seks pozamalzenski to super rozwiazanie problemu". Jesli ja mam ochote krasc to moja sprawa ale przegieciem jest propagowanie tego dalej i dorabianie ideologii ze to ma tak naprawde zbawienne skutki bo moja rodzina jest szczesliwsza z powodu dodatkowych dochodow a okradziony ma informacje gdzie jego system zabezpieczen ma slabe punkty, no i oczywiscie sam tez moze okrasc kogos innego wiec w sumie "everyone wins".
Wycieczkami osobistymi predzej nazwalabym wlasnie postawy niektorych osob ktore nie znajac mnie w sumie wcale (bo ja w odroznieniu np do Garego nie opowiadam o sobie za duzo poza tym ze mam meza i nie mamy dzieci) probuja wbic mi szpile tekstami "gwiazda moralnosci" "nie radzi sobie z zyciem" i wysylaja "zyczliwie do terapeuty. Tyle ze mnie to.... lata:) Bo jak mnie moze zranic opinia obcej osoby ktora nie wie o mnie tak naprawde nic gdyz nie wynurzam sie ze szczegolami nt swojego zycia duchowego erotycznego itp. Dlatego nie mam potrzeby raportowania nawet takich tekstow bo mnie one zwyczajnie bawia

Jeśli to do mnie, to przez określenie "dziura" miałem na myśli pochwę - część ciała, a nie kobietę jako całość. Po prostu nie lubię i nie używam słów typu "cipka", bo głupio brzmią, tak jakoś miękko i zdrobniale. Tak samo jak nie obraziłbym się na określenie bolec w odniesieniu do penisa.

Więc nie smuć się bo nie lubię jak się ktoś smuci z powodu słów. Użyłem takich bo przecież w kontekście myślenia przez faceta penisem.

Przepraszam za off-top.

A ktoś tam poza autorką usprawiedliwia bicie i alkoholizm? To przynajmniej widać. To, że autorka się na to godzi to problem jej psychiki i trzeba udzielić jej wsparcia, choć w takich przypadkach rady na forum raczej nie pomagają. Nikt nie twierdzi, że zdradzający to gorszy typ ludzi niż mordercy czy gwałciciele, alkoholicy czy przemocowcy, bo i po co to porównywać? Można przecież krytykować i jedno i drugie. Po prostu nie jest fajne być zdradzanym (przynajmniej jeśli kogoś to nie kręci) i oszukiwanym, przez osobę której się ufa i na której ci zależy. Skoro można od partnera wymagać bycia zaradnym, ambitnym, dojrzałym to czemu nie wymagać od niego też wierności?

ZielonaKamo, bądź łaskawa zwrócić uwagę, że post Secondo1 napisany został przed moją drugą uwagą, a Twój tuż po niej. Szanując swój własny czas nie zdecydowałam się na porządki w całym wątku, ale tak demonstracyjne wręcz zignorowanie moderatorskiej prośby, jak miało to miejsce w Twoim wykonaniu, siłą rzeczy nie może ujść uwadze. To raz. Dwa - Twoje przewinienie nie staje się mniej widoczne tylko dlatego, że inni robią tak samo. Trzy - jeśli coś wymaga dalszego wyjaśnienia, to wątek, zresztą zgodnie z zapisami regulaminu, nie jest miejscem właściwym do tego typu dyskusji i zapraszam do kontaktu mailowego: olina@netkobiety.pl

W tym miejscu po raz trzeci i ostatni proszę o zaniechanie wszelkich off topów, osobistych wycieczek i powrót dyskusji na właściwe tory.

Pozdrawiam, Olina

[off top - usunięte przez moderację]

----------------------------
Lawiniu, Ciebie moje wcześniejsze uwagi również dotyczą, a jeśli naprawdę musisz ciągnąć ten temat, to proponuję założyć oddzielny wątek lub napisać do Garego wiadomość prywatną. W razie konieczności służę kopią usuniętej treści.
Z pozdrawieniami, Olinka

Wiesz że podzielić uczucie, nawet jeśli to możliwe, to oznacza zmiejszyc go do pierwotnej osoby? Tak działa dzielenie w matematyce.

Na podstawie własnego doświadczenia twierdzę że związek z kochankiem będzie stopniowo oddalal Cię od męża. W "najlepszym" wypadku będziesz miotać się pomiędzy jednym i drugim, z czasem pojawią się wyrzuty sumienia, że oszukujesz ich obu. Bo sypiajac z mężem oszukajesz kochanka i na odwrót. Jeśli zaangażujesz się emocjonalnie w romans to pojawi się jeszcze mnóstwo innych problemów. Będziesz cierpieć na początku. Z czasem pojawi się równowaga, ale nie dająca szczęścia.

Dodatkowo romans i zdrada staje się ... stylem życia. To znaczy nie bardzo po takim czymś chce się wracać do monogamicznego związku. Stan romansu daje olbrzymie emocje, ciężko z nich zrezygnować. Ale na twoim etapie początku romansu to nie jest takie istotne.

Nie mogę uwierzyc, że twoje małżeństwo jest takie udane. To jest całkowicie sprzeczne z moimi obserwacjami dotyczącymi zdrady. Dla mnie do zdrady dochodzi gdy są braki w małżeństwie. Ty mówisz że jest świetnie i chcesz zdradzić ? Ciężko mi to zrozumiec.

My też oboje nie potrafimy sobie tego wyjaśnić, nawet już stwierdziliśmy, że nie będziemy próbowali, bo to nie ma sensu.
Szczerze, nawet nie traktowaliśmy tego jako zdrady, takie przytulanie, taniec. Ale zgodziliśmy się, że to jednak chyba zdrada, w końcu nasze połowy o tym nie wiedzą.
Nie chcemy iść dalej, bo się boimy o szeroko pojęte "nas", ale mimo wszystko ciągnie nas do siebie. Mamy bardzo dużo do stracenia, a żadne z nas by tego nie chciało.
I darujcie sobie komentarze w stylu znudził jej się mąż czy jak już padło ciapa. Nic z tych rzeczy! Jesteśmy spełnieni i szczęśliwi w swoim dotychczasowym życiu.

Jedno nam się nasuwa jeszcze ewentualnie: że to jakiś egoizm w nas. Całe życie poświęcamy rodzinie, cały wolny czas, w każdej chwili myślimy jak zrobić, żeby było dobrze dla męża/żony i dzieci.
Tylko czemu akurat teraz to się zdarzyło? Taki zwykły, "normalny" romans? Ja w to po prostu nie wierzę i nie potrafię tego ogarnąć. Oboje nie potrafimy.

Dzięki Moderacjo, faktycznie nie doczytałam, co na s. 4 i s. 5, zatrzymałam się wcześniej

Co do Autorki, powiem tak: Lidka pomyśl o tym, jakim chcesz być człowiekiem, jakie wartości chcesz przekazać dzieciom?

Wyczyszczony off-top właśnie o tym mówi: o podejmowniu decyzji i (nie)oglądaniu się na konsekwencje, o odwracaniu kota ogonem i wygibasach rozumu, byle tylko jakoś utrzymać rozpadającego siebie - wbrew logice i wbrew faktom. Musisz pomyśleć, czy takiego życia i takiej siebie pragniesz. Czy masz ochotę obudzić  się w pewnym momencie i przyłapać się na tym, że usprawiedliwiasz z lisią przebiegłością te rzeczy, którymi dotąd gardziłaś?

Przyjaźń może od tego romansowania brzydko zdechnąć. Bawi Was, ekscytuje, pociąga wizja zakazanego owocu. Ale to chyba tyle. Może czas zrobić przerwę w kontaktach i nabrać dystansu?

I jeszcze jedno: miłość to decyzja, nie same motylki w brzuchu.

Pozdrawiam i życzę dobrej decyzji

Przytoczony przez Ciebie opis poruszył mnie dlatego nie chcę oceniać takich sytuacji co nie oznacza, że nie widzę tam stałej prawidłowości, że zdrada tak naprawdę niczego nie rozwiązuje, za to przynosi kolejne problemy. Bo dalej mylimy szukanie wytłumaczenia, powodów zdrady (one zawsze jakieś są) z usprawiedliwianiem zdrady. Poprzez tzw. samoracjonalizację szukamy usprawiedliwienia w różnych sytuacjach a to może prowadzić nas na manowce. Gdybyś np. porozmawiała z psychologiem od tego typu sytuacji to byś się dowiedziała, że na obecny stan tego człowieka, ogromny wpływ ma również to, że w czasie choroby żony on ją zdradzał. I jakkolwiek w czasie jej choroby, kiedy jeszcze żyła, był to jakiś jego sposób radzenia sobie z samotnością, to po jej śmierci to postępowanie stało się dla niego ogromnym brzemieniem, którego nie potrafi się do dziś pozbyć. I odwrotnie, gdyby przez ten cały czas, ja kto się mówi, wytrwał (nie twierdzę, że byłoby łatwo) to dziś, jestem pewien, że byłby w równowadze psychicznej ze sobą, prawdopodobnie w nowym, szczęśliwym związku. Dlatego ja tu dalej nie widzę, żadnego pozytywnego skutku zdrady a długofalowo zdecydowanie negatywny.

Nie wiem ale może jakieś niezrozumienie tutaj nastąpiło, że może nie znam tego jacy ludzie są, lub "teoretyzuję". Dlatego piszę, przede wszystkim o skutkach, następstwach, na podstawie licznych praktycznych obserwacji i nigdzie, nigdy nie widziałem pozytywnych skutków zdrady w żadnym, pojedyńczym przypadku. Natomiast w rzeczywistych sytuacjach ludzkich chodzi o to, że człowiek żyjący świadomie, kiedy takie "rzeczy" zaczynają mu przychodzić do głowy, szuka przyczyn tego i rozwiązuje problem, natomiast cżłowiek żyjący nieświadomie, a takich jest niestety większość, ten problem, którego zdrada jest skutkiem, tylko pogłębia. A jeśli ktoś w jakimkolwiek przypadku "uczy się na błędach" to mówi to tylko o tym, że ten człowiek umie uczyć się na swoich błędach a nie oznacza to, że ten błąd był czymś pozytywnym. Poza tym, większość ludzi nie uczy się na swoich błędach a raczej powiela je i swoje schematy zachowania, wchodzi w nowy "związek" dla związanych z nim "fajerwerków" a potem, z czasem i tak jest tak samo. Zdradza więc niczego nie rozwiązuje, przeciwnie robi to praca nad sobą i dostrzeżenie prawdziwych problemów nie tylko w partnerze, ale przede wszystkim w sobie.

Jest jeszcze kolejny problem, z którego doskonale zdaje sobie sprawę. Jest on związany z tym, że ludzie żyjący nieświadomie wiążą się z nieodpowiednimi dla siebie osobami. Zdrada może być skutkiem takiej sytuacji ale jak wyżej, zawsze istnieje inne rozwiązanie. I znowu powtórzę, wg. mnie tylko samoracjonalizacja pozwala takie sytuacje usprawiedliwiać w sensie pozytywnego postępowania. Bo w takim przypadku to jest tak, że jeśli zrobiliśmy coś złego lub źle, to następnie robimy kolejną rzecz, przez którą brniemy dalej w to zło, w to źle, i niczego przez to nie naprawiamy, a tylko pogłębiamy pierwotny problem. Różnica więc w sensie życia świadomego (kieruje się rozumem, wartościami) a życia nieświadomego (kieruję się popędami) opiera się zasadniczo na podejściu i sposobie rozwiązywania istniejących problemów, czyli tzw. przeszkód życiowych.

I proszę mi nie robić jakiś przytyków w kwestii reprezentowania czegoś lub nie, bo to nie jest merytoryczne to raz, a dwa to tzw. prześmiewanie jest dyskredytowaniem kogoś jak się nie ma argumentów, w rzeczywistości pokazuje ignorancję. A to co piszę to są oczywiste sprawy, bardzo ważne praktycznie i życiowe. Ludzie najczęściej to odrzucają kiedy żyją nieświadomie, w sensie nieświadomości tego co ich pcha do tego albo tamtego. Dlatego trochę dziwne dla mnie jest to, kiedy ktoś kto, jak widać jak na dłoni, nie żyje świadomie, obnosi się swoją "dojrzałością".

Jeszcze w kwestii "literatury", którą przytacza jeden rozmówca tutaj. Otóż to jest znowu kolejna manipulacja. Przykładowo książka Lwa Starowicza, który jest seksuologiem, jest poradnikiem uwodzenia kobiet, ale co to ma wspólnego z tematem zdrady, to nie mam pojęcia? Że zarówno w normalnym związku jak i w przypadku zdrady możemy korzystać z rad Lwa Starowicza? Ale przecież w żaden sposób on zdrady nie usprawiedliwia. Co więcej, słuchałem wielu rozmów z nim, i zawsze widzi on w zdradzie problem społeczny, skutek jakiejś dysfunkcji, natomiast nazywa po imieniu to zjawisko i podchodzi rzetelnie do jego wymiaru ilościowego. I tu znowu może się nam coś pomylić bo może się nam wydawać, że jeśli ktoś o czymś mówi otwarcie, bez ogródek to jednocześnie to popiera i akceptuje. A to jest po prostu nieprawda. Mówi otwarcie i bez ogródek bo się tym zajmuje, "leczy". I tu znowu potrzebny przykład z lekarzem, który lecząc nie uznaje choroby za coś dobrego, mimo, że potrafi otwarcie mówić o jej przyczynach.

Może najpierw odpowiedź na drugie pytanie, bo jest to rzecz znana. Nie wiem czy kiedykolwiek uczestniczyłaś w szkoleniach z zakresu radzenia sobie ze stresem? Bo tam się definiuje stresogenność zdarzeń w skali 100, szczerze, nie wiem czy to jest wynikiem jakieś "nauki" w tym przypadku czy podejścia konkretnego szkoleniowca. Jednak szokujące dla mnie było to, że w tej skali wszelki stresogenne wydarzenia, zdarzenia nie przekraczały wartości 30 ... poza dwoma. Śmiercią bliskiej osoby (chyba ok. 100 w tej skali) i utratą bliskiej osoby (nie pamiętam ale też duża liczba ok.70 lub 80 w tej skali). No to jeśli wiążesz pojęcie "doła" z pojęciami żałoby i zdrady, to w tej skali żałoba ma większy przykop.

Co do pierwszego pytania to sprowadza się ono do filozofii życia, na czym ma być ono oparte, czy np. na etyce chrześcijańskiej, czy np. na tzw. hedonizmie materialistycznym bo to akurat są dwa całkowicie przeciwstawne sobie systemy "etyczne" rodzące określone skutki zarówno społeczne jak i osobiste. To "etyczne" jest trochę na wyrost bo osobiście uważam hedonizm za nieetyczny. Mówimy tu przede wszystkim o stronie tzw. praktycznej a nie o przypadkach gdy ktoś obnosi się za jakś etyką ale w praktyce jej nie reprezentuje, bo to byłoby przekłamanie.

I teraz odpowiedź na twoje pytanie nie będzie w stylu czy może, czy nie to, bo to jest pytanie tzw. podchwytliwe. Odpowiem inaczej. Wszystko co robimy społecznie a nawet osobiście ma wpływ zarówno na nas, jak i na innych, na społeczeństwo. Możemy za to brać odpowiedzialność lub nie (żyjąc świadomie lub nie) ale to nie zmienia tego, że pojawiają się określone skutki. Dlatego to czy ktoś będzie żył w małżeństwie czy nie, "jak chce", "z 4 partnerkami na raz lub 1dną" "będzie miał lub nie określoną ilość przygód seksualnych" będzie miało wpływ na niego samego i na innych społecznie ale i jednostkowo.

Tutaj też użyłaś manipulacji pisząc "mieć 100 seksualnych przygod nie krzywdzac nikogo" bo posiadanie "100 seksualnych przygód" rodzi określone skutki jednostkowe i społeczne ale nie można na tym etapie "dyskusji" stwierdzić, że "nie krzywdzi się nikogo".

Teraz jakie są tego skutki? Bardzo, ale to bardzo dużo zależy od okoliczności oraz wynika z tego, że seksualność jest bardzo intymną i delikatną, subtelną sferą człowieka. Dlaczego? Choćby dlatego, że okradzenie nas z portfela w młodości nie rodzi jakiś tragicznych skutków na całą dorosłość ale tzw. "zły dotyk" najczęściej rodzi negatywne skutki u osoby skrzywdzonej, bardzo często na całe życie!!!!

Skoro więc seksualność jest taką wyjątkową sferą to nie możemy jej traktować w ogólności jako czegoś takiego jak picie kawy, czy uprawianie sportu. Przygoda sportowa a "przygoda seksualna" to będą przeżycia z zupełnie dwóch różnych kategorii jakościowych, przynajmniej u większości z nas.

Ale jednocześnie zdaje sobie sprawę, że czym innym będzie przeżycie sytuacji intymnej przez młodą dziewczynę, chłopaka a czym innym przez np. 40, 50 letnią osobę. Dlatego też odpowiedź na twoje pytanie w przypadku jednostkowym, konkretnej osoby, będzie zależała od tego kim ta osoba jest, z jakiego środowiska się wywodzi, jakie miała doświadczenia, jak jest wychowana, itp. Tu można by całe eleboraty pisać albo raczej należałoby się ustosunkować się do konkretnej sytuacji. Natomiast jeśli mówimy o skutkach społecznych to już możemy sobie pozwolić na pewne uogólnienia dla konkretnego społeczeństwa.

Wiemy, że w przypadku społeczeństwa gro ludzi wyznaje tzw. konformizm i naśladownictwo. Jeśli więc większość żyje w związkach monogamicznych, inni starają się ich naśladować, a życie w inny sposób jest najczęściej piętnowane. Jeśli większość żyje w związkach poligamicznych, to inni starają się ich naśladować a życie w inny sposób może być piętnowane. Każdy sposób życia rodzi określone skutki społeczne w postaci sposobu relacji między ludźmi, demografii, konsumpcji, itd. niezależnie od naszej oceny moralnej takiego czy innego postępowania. Ale przykład pozostaje przykładem. Zawsze rodzi jakieś skutki.

W przypadku naszego polskiego społeczeństwa możemy mówić o sytuacji, w której wcześniejsze bardziej konserwatywne społeczeństwo opierające się na etyce chrześcijańskiej zboczyło ze swojej ścieżki w kierunku pseudowolności (która jest w rzeczywistości ograniczona do określonych zachowań) tego co się dzieje na zachodzie europy. To jeśli teraz chcemy sobie odpowiedzieć na pytanie jakie czy te konkretne sytuacje rodzą swoje skutki ("czy wolno") to czemu nie popatrzysz na skutki, które są już dziś obecne w społeczeństwach na zachodzie?! Tylko skupmy się tam na skutkach społecznych z pominięciem tzw. "dobrobytu materialnego" pewnego przekłamania, który przesłania wszystko.

Skutki konkretnego postępowania są konkretne, jest ich wiele i musielibyśmy się skupić na jednym bo inaczej wszystko się rozwlecze. Np. osoba mająca "100 przygód seksualnych" w określony sposób traktuje sama siebie i swoich przygodnych partnerów bo nie jest w stanie poświęcić każdemu z nich uwagi takiej jak osoba mająca jednego stałego partnera. Dalej, życie w związkach poligamicznych (to nie jest to samo co przytaczany przez ciebie poliamoryzm) wymaga zupełnie innego podejścia do tematu, rodzi inne skutki i problemy. Jesteś ciekawa odpowiedzi? Przecież prawie 2 mld ludzi żyje w taki sposób, a są do muzułmanie oraz hinduiści. Itd. itd.

Dobrym przykładem wpływu hedonizmu na problemy dorosłych mężczyzn opisał jeden z naukowców - psychologów amerykańskich. Powiązał on sprzeczność wymagań wobec dorastających chłopców ze strony kobiet (które jednocześnie
wymagają wierności ale sprawności, spokoju ale męskości związanej z agresją, itd., itd.) oraz konieczność podporządkowania się hedonizmowi społecznemu (przez konieczność wykazywania się, pozycja z powodu posiadania wielu partnerek w swoim środowisku) z ich późniejszymi problemami z tożsamością roli w społeczeństwie, i wielkość tego problemu oszacował na 50%. Oznacza to, że aż 50% mężczyzn ma potem problem z prawidłowym wykonywaniem swojej roli odpowiedzialnego, wiernego ojca, męża, partnera, swoją własną "siłą", zrozumieniem siebie, w pracy, w domu, właśnie przez "zabijanie" roli mężczyzny we wcześniejszych etapach wychowania.

To takie nawiązanie żeby łatwiej zrozumieć inną sprzeczność. Jeśli np. chcemy znaleźć jednego, kochającego nas z wzajemnością partnera "na całe życie" a jednocześnie wcześniej pozwalamy sobie na "100 przygód seksualnych" to po pierwsze dajemy odpowiedni przykład społecznie na zewnątrz dla innych i przez to statystycznie dla siebie takiego "modelu" przez co nie możemy potem znaleźć takiego partnera (bo coraz więcej osób wyznaje "nasz model") a jednocześnie sami
"odchowujemy się" od umiejętności życia w takim stałym związku (poprzez różne nawyki, sposoby zachowania i radzenia sobie w różnych sytuacjach) przez co nie umiemy takiego związku stworzyć albo utrzymać. Widzimy więc tutaj sprzeczność, ogromną sprzeczność i w sumie oszukiwanie ludzi, którym wmawia się, że w przelotnych znajomościach znajdą czułość, szczęście a jednocześnie charakter i sposób ich nawiązywania wyklucza tę prawdziwą czułość i szczęście oraz oducza od życia w wierności i szczęściu.

Nie chcę już tego rozwijać ale na koniec powiem Elu, że to co proponujesz jest bardzo powierzchowne. A odpowiedzią na Twoje pytanie jest chyba to, że jeśli czegoś konkretnego oczekujesz od innych, lub od społeczeństwa a sama postępujesz inaczej, to jest to po prostu "samosprzeczne" ze sobą i bardzo, bardzo naiwne. Oczywiście, że każdy "może" bo to wynika z pojęcia wolnej woli ale to, że "może" to nie znaczy, że może. Jeszcze jest coś takiego jak bezkarność i jej skutki. Często jak ktoś zrobi coś nie tak a nie jest dyscyplinowany (np. przez wychowanie) do korekty tego zachowania to potem je pogłębia i powiela.

Wersja skrócona dla maluczkich: Tak, dopuszczasz zaistnienie takiego faktu jako moralnego,( moja definicja to brak krzywdy swojej czy innych) czy NIE? bo nie rozumiem..

PS w PL nikt póki co nie zabrania żyć jak chcesz. więc dlaczego Ci, co nie chcą jak Ty mieliby się wyprowadzać? Byś Ty nie miał dysonansu, że krytykują coś? I póki co KONSTYTUCJA nie pozwala na piętnowanie innego stylu życia niż sąsiad. Ja Twojego nie piętnuję i nie wypowiadam się na temat Twojej dojrzałości, bo Cię nie znam i o to mnie nie prosiłeś. I ja nie Proponuję nikomu stylu życia., ani Tobie ani Autorce. Zresztą od NIKOGO tu nie usłyszała idż zabaw się. WOLNA WOLA

Ciągle nie o tym piszę. Nie zabraniam Ci żyć po swojemu (bo masz wolną wolę) ale nie podoba mi się przedstawianie złych zachowań jako coś pozytywnego albo jako coś neutralnego, albo że w czym nie bierzemy udziału jeśli jesteśmy tylko kochanką, jak to ma miejsce w przypadku zdrady. Każdy specjalista, nie wyłączając przywoływanego tutaj specjalisty od seksuologii nie uważa zdrady
jako zjawiska pozytywnego. Jednocześnie usiłuję Ci pokazać, że życie w wolnych związkach również ma swoje określone następstwa. Nie są one pozytywne jeśli taka osoba chce w przyszłości stworzyć
trwały związek bo po prostu jej przeszłe doświadczenia nie będą z tym współgrać. Osoba prowadząca wolne życie, statystycznie jest skazana na samotność w starszym wieku, oraz w wielu przypadkach jej
relacje z partnerami nie są głębokie. Co nie oznacza automatycznie, że 100% stałych związków to relacje zawsze głębokie. Piszę po prostu o pewnej "statystycznej" prawidłowości.

Sprzeciwiam się więc przedstawianiu zjawisk, postępowań, które mają złe skutki społeczne jako ok oraz narzucania innym związanej z tym kultury bo wg. mnie jest to proste przekłamywanie tych zjawisk. Przecież ludzie, którzy
tutaj piszą nie cierpią z powodu "dobrego postępowania innych czy swojego". To naprawdę powinno to ukrócić już dyskusję na temat co jest wolno a co nie. Ktoś kto czuje się odpowiedzialny za innych, też za siebie będzie co innego "wolno mu" robił, a ten co nie czuje się odpowiedzialny za innych będzie co innego "wolno mu" robił, prawo nie zakazuje wolnych związków ale społecznie mierzymi się z takimi zjawiskami jak rodziny niepełne, zdrady, zranienia, porzucenia, samotność, powierzchowność relacji. Nie robią tego krasnoludki.

Na koniec (bo nie mam już czasu pisać a jest dużo raczej tekstu do przemyślenia sobie) podam przykład takiego wątku tutaj netkobiety.pl/t114901.html (dopisz sobie https i www) gdzie dziewczyna, która tworzyła wolny związek, dzięki mojej odpowiedzi zaczęła dostrzegać to a raczej definiować to co było już w niej samej, że taka relacja, w jej przypadku, przestała jej odpowiadać i dlaczego, jak się potem zachować, gdybyś napisała jej, że to nic złego, odczuła by ona dysonans między tym co sama czuje, ma jednak teraz szansę naprawić swoją psyche i nie niszczyć jej dalej, ale gdyby natrafiła na inną radę, kontynułowała i powielała swoje postępowanie, weszła w to głębiej, za jakiś czas może nie dostrzegała by już możliwości innego życia, a gdyby chciała stworzyć jakąś trwałą relację w przyszłości, zamiast tego spotykała by samym chłopaków do seksu, i tu nie chodzi mi o ocenę takiego postępowania, ale o skutki określonego postępowania

To jak postępujemy, jak radzimy innym, jaki przykład dajemy rodzi określone skutki dlatego trudno zrozumieć dlaczego tyle osób, które nawet jeśli zdają sobie sprawę, że może chciałyby żyć inaczej, albo widzą skutki swojego własnego postępowania czy innych, tak bardzo usiłuje ściągać innych w dół, szczególnie ludzi w innych sytuacjach, o innej strukturze psychicznej, gdzie często jak na talerzy widać, że proponowane "rozwiązania" doprowadzą ich do destrukcji.

Uważasz, że "wolne życie" jest fajne, że daje dużo szczęścia i satysfakcji, że zdrada jest ok.?, ja przeżywszy swoje uważam zupełnie inaczej bo widzę społeczne skutki takiego postępowania.

Zadałaś klasyczne pytanie o granicę wolności swojego postępowania, pytanie znane od lat, na które odpowiedzi znane są od lat. To odpowiem Ci tak:

jeśli masz sąsiada, którego np. lubisz i ten twój 45 letni sąsiad zwiąże się z młodziutką 20 letnią dziewczyną, to nie tylko nie zareagujesz, nie tylko nie będziesz miała nic przeciwko temu, ale również chętnie
zaprosisz ich razem na grilla, w celu zaspokojenia swoje ciekawości czy chęci utrzymania znajomości, czyż nie?

ale, jeśli twoja 20 letnia córka pozna 45 letniego "partnera" z którym zacznie uprawiać seks, będzie chciała się z nim związać na stałe, to zapewne Twoja reakcja będzie zupełnie inna

statystycznie obie te IDENTYCZNE sytuacje będą poddane zupełnie różnej ocenie, przez tę samą osobę

ale przecież są identyczne, to społecznie akceptujemy taką sytuację czy nie? statystycznie tak,... dopóki nie dosięgnie ona bezpośrednio nas

jeśli więc będziemy widzieli wokół siebie wolne związki, poligamiczne związki a nie będzie to nas dotyczyć, to nic z tym nie będziemy robić, jeśli natomiast nasz syn
przyprowadzi do domu jednocześnie dwie dziewczyny i oznajmi, że przecież sąsiad tak żyje, to zareagujemy i na syna i na sąsiada

to wszystko pokazuje w jakich absurdach żyjemy i do czego zmierza dyskusja, dlatego chce pokazać, że społecznie w rzeczywistości akceptujemy złe zachowania, póki
one nas bezpośrednio nie dotyczą, a że są one złe dowodzi tego nasza bezpośrednia reakcja na nie jeśli one nas zaczynają bezpośrednio dotykać

po prostu chcę pokazać, że z pozoru "niewinne" i "niekrzywdzące" nikogo zachowania, nie tylko rodzą społeczne określone skutki, ale też mogą bezpośrednio dotykać kogoś konkretnego, i od tego nie ma żadnych wyjątków w stylu "bo jesteśmy dorośli" czy "wiemy co robimy"

tu też nie chodzi o to, żeby kogoś wyrzucać naprawdę ale o to, że osoby, które koniecznie chcą akceptacji swojego zachowania, ciągle narzucają te "złe w skutkach" postawy innym, chcą wypowiedzenia słowa, "tak żyje sobie tak, pokazuj to sobie, bo to jest dobre" i to one nie potrafią zaakceptować rzeczywistej sytuacji, że nikt ich za to nie ściga ale się z nimi nie zgadza, i że to jest zły przykład, bo rodzi złe skutki, które w taki, czy inny sposób odczuwamy wszyscy

[EDIT] Inny przykład, z życia wzięte. Były dwie przyjaciółki, wieloletnie z dzieciństwa, z młodości. Jedna wyszła za mąż za chłopaka, który dużo pracował poza domem, mieli dziecko. Druga w wyniku ciąży za chłopaka, który też dużo pracował ale nie w nocy. Oba związki miały dysfunkcje, w obu pojawiły się dzieci. Młodzi ludzie właściwie dopiero się poznawali. W pierwszym przypadku mąż "pozwolił" na dość swobodne postępowanie swojej żony, w drugim przypadku mąż raczej kontrolował postępowanie swojej żony. Kiedy w pierwszym związku pojawił się kochanek u tej pierwszej dziewczyny, ta wszystkim dzieliła się ze swoją przyjaciółką, która też nie widziała w tym "nic złego" bo tamta "radziła sobie w ten sposób z samotnością". Drugi mąż widząc co się dzieje doprowadził do całkowitego zerwania kontaktu swojej żony z jej przyjaciółką, widząc też, że ta pod wpływem tej pierwszej zaczyna szukać jakiś znajomości w internecie. Pierwsza zaczęła prowadzić "wolne" życie, pojawiło się kolejne dziecko już kogoś innego, i mimo, że to małżeństwo się formalnie utrzymało, stało się jakby "luźne". Dzieci ich mają różne komplikacje. Drugie małżeństwo też trwa do dziś, mają kilkoro swoich, dorosłych już dzieci, które nie wchodzą w "wolne związki". Może już niedługo będą wnuki. I tyle. Nie oceniam tu szczegółowo ani relacji, ani czegokolwiek innego. Tylko to co chce pokazać to konkretne skutki społeczne określonego postępowania, przykładu i wpływ tego na innych ludzi.

Miałem już się nie odzywać, bo wątek poszedł w przepychanki.
Skoro jednak Lidka odezwała się, pozwolę sobie na suplement.
Moim zdaniem, w tym swoim ostatnim poście, Hrefi ma rację.
Nie wszystko gra. Komunikacja zawodzi przede wszystkim.
Chciałabyś czegoś nowego, ekscytującego i znalazłaś to na zewnątrz.
Dlaczego nie potrafisz powiedzieć mężowi, że nudzisz się w tej stabilizacji?
Wierzę, że jest Tobie bardzo bliski, szanujesz go i taj dalej.
Ale, nie ufasz mu, skoro nie jesteś skłonna wyjawić mu swoich potrzeb w zakresie ożywienia związku.
"Cały czas poświęcamy rodzinie"?
Mówisz o sytuacji swojej i także kochanka, jak zgaduję?
A Twój mąż? Czy i w jego imieniu to powiedziałaś?
Czy jego jednak, na myśli nie miałaś w tym wszystkim?
Bo jemu tego, o czym rozmawiasz z tym drugim, nie jesteś w stanie powiedzieć?
Gorzkie to, ale czy nie prawdziwe?

Lidka, przepraszam za moje Off-topy w Twoim wątku .

Dyskusje poboczne które się tu toczą nie są odpowiedzią wprost na Twoja historie , jednak pośrednio o nią zahaczają .
Może nie są dla Ciebie zupełnie bezużyteczne ...

Co do Twojego ostatniego wpisu :
- jak dla mnie, to przebija w nim znużenie codzinną troska o innych.
Taki efekt wypalenia , uczucia że więcej dajesz niż otrzymujesz.

Gdyby Twoje relacje z mężem były tak wspaniałe jak opisujesz, to takie odczucia nie powstałyby .

W codziennym rodzinnym zabieganiu, którego początek ma miejsce kiedy pojawiają się pisklęta , nad którymi trzeba sprawować opiekę 48 godzin na dobę , potem dochodzi praca, szkoła , odrabianie lekcji itd. co powoduje ze małżonkowie traktuje siebie nawzajem bardziej jak roboty z przypisanymi zadaniami do wykonania, niż ludźmi których połączyło uczucie.
Może tak jest w Waszym małżeństwie ?

Ela, dlaczego uważasz , że ja podejrzewam Ciebie o brak doceniania roli rodziny ?

Artykuł odpowiada na kilka pytań , miedzy innymi jak wpływa na rozwój społeczeństwa nieograniczona wolność seksualna.

Co z tego, że opisuje sytuację akurat w Rosji i akurat w komunizmie ?

Ale ten temat jest doskonały! Rewelacyjnie się czyta Wasze dyskusje.

Autorko – wierzę, że kochasz ich obu. Wierzę, że to możliwe. Na naszej zdolności kochania wielu osób romantycznie opiera się filozofia poliamorii, coraz popularniejsza. Zakłada ona jednak szczerość i pełną świadomość wszystkich osób zaangażowanych. No i na tej szczerości zaczynają się schody…
Sama kocham dwóch mężczyzn i od ponad roku żyję z nimi w związku. Na forum jest opisana cała nasza historia. Nie będę jednak (więcej) reklamować naszego stylu życia, bo droga była ciężka i gdyby nie wielka motywacja do dogadania się, pewnie wszystko trafiłby szlag Życzę szczęśliwego zakończenia, chociaż łatwo nie będzie.

Proszę moderacji, pozwólcie dyskutować Garemu, z Garym i o Garym, to najciekawsza część wątku Cholera, chyba muszę zajrzeć do tego reklamowanego tematu o zdradzie i moralności.

Dlatego właśnie jak ludziom rodzi się drugie dziecko, to pierwsze oddają do schroniska.

Nie zgadzam się zupełnie, serce to nie portfel w którym może zabraknąć kasy. Czas, uwaga, tego nie można podzielić, ale uczuć ta reguła nie dotyczy (przynajmniej nie moich).

Excop, kwadraty bywają bardziej harmonijne niż trójkąty - z uwagi na swoją symetrię. Czy jednak tu musiałby być zaraz czworokąt? Mało prawdopodobne, by się taka misja powiodła. Ale może wystarczyłaby szczera rozmowa: "słuchaj, kocham Cię i chcę być z tobą, ale zakochałam się w X. Chcę znaleźć wyjście z tej sytuacji. Znajdźmy je razem. A jeśli to mnie skreśla jako żonę, daję ci możliwość świadomego podjęcia decyzji o rozstaniu" I kto wie jakby się sprawa skończyła? Może mąż odszedłby od Lidki, może nagle wyznałby jej, że sam od dawna marzy o swojej przyjaciółce, a może jeszcze inaczej - zawalczyłby jak lew i zrobił takie trzęsienie ziemi w związku, że miłość do kolegi okazałaby się nic nie znaczącą fascynacją. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć.

Dziwi mnie tylko, że chociaż tak często w tematach o zdradzie głośno się krzyczy o braku szczerości, to jakoś niewiele osób doradza autorce przyznanie się do swoich uczuć. Raczej jest lincz, teksty "ty już zdradziłaś" albo sporadyczne zachęty: just do it!

Stawiam niepoważnie

Fakt, w okresie tzw. motylków, największego uderzenia, gdy chemia w mózgu robi totalne spustoszenie, jest u większości homo sapiens silne pragnienie wyłączności. I to w obie strony: człowiek nie tylko chce posiadać na wyłączność, ale jest przekonany że sam chce się na wyłączność oddać. Dojrzała miłość jednak niewiele ma z tym stanem wspólnego.

Ale nie upieram się przy swoim. To moje doświadczenia (a wraz ze mną wielomilionowej społeczności poli) - potrafiłam się wyzbyć pragnienia posiadania męża na wyłączność i sama umiałam pokochać innego bez uszczerbku dla naszego uczucia. I zbudowaliśmy coś naprawdę fajnego. Czy jednak każdy ma ku temu predyspozycje? Nie wiem.

Ela, dziękuję za przedstawienie w trzech słowach istoty sprawy Muszę popracować nad zwięzłością wypowiedzi.

Wcale Cię nie unikam. Może po prostu się zgodziłem z tym co mówisz, albo może uznałem, że masz inne zdanie i trudno dyskutować, bo każdy idzie swoją drogą. Może ignoruję tylko jak ktoś mięsem rzuca, a Ty tak nie robisz.

EDIT:    znalazłem... zastanawiałeś się czy jestem trolem. Mogę tylko powiedzieć że nie jestem, ale to bez znaczenia.

EDIT2:   

Czytałem, no ale tutaj dyskutowaliśmy o Lidce. Ma kilka dróg do wyboru... ja powiedziałem swoje, ona swoje.

Przeczytałem cały Twój wątek, który zareklamowałaś. Napiszę tam jak tylko znajdę więcej czasu. Chciałem dzisiaj ale nie dam rady.

Secondo1 - ciekawy artykuł bo pokazuje skąd się to wszystko wzięło, ale mało kto to zrozumie (co nie jest winą artykułu) zwłaszcza, że ideologia niszczenia rodziny, promocji rozwiązłego życia ma właśnie swoje korzenie w marksizmie, z którego to wywodzi się nie tylko komunizm ale i liberalizm, nazywany przez socjologów marksizmem kulturowym. Dlatego negatywne zjawiska z tym związane, w sferze życia intymnego, obserwujemy przede wszystkim, dzisiaj.

W wątku Katarzynki88 jest też wypowiedź Mr. G, która w końcu pokazuje jego prawdziwe intencje. Aż się zdziwiłem, jak ktoś kto prowadzi hedonistyczne życie, negatywnie ocenia innego typu również hedonistyczne życie u kogoś innego albo krytykuje "wartości", których gdzie indziej broni. W sumie typowe, bo ciągle to obserwujemy gdzie różne grupy będące "razem" przeciwko czemuś, zwalczają siebie nawzajem, tak naprawdę nie mają żadnych wspólnych "wartości" i "plączą się w zeznaniach".

fajnie tu sobie dyskutujecie. A postanowilem sie wlaczyc (sorki nie mam polskich liter).
seks jest fajny. Ale...niewlasciwie uzyty jest bronia masowego razenia.
Obserwuje to od dluzszego czasu po stronie zachodniej do Polski. Tutaj faceci spotykaja sie z kobietami tylko dla seksu.
Cos nie pasuje ? OK. Do widzenia.
I tak az do 50. Kolo piecdziesiatki, wiekszosc panow zaczyna myslec o potomku
Znajduja mlodsza od siebie (biologia...) i bawia sie w tatusio-dziadka

No a gdzie tu problem seksu ?
taki, ze tym panom wczesniej nie kalkuluje sie zadna inna relacja z kobieta niz oparta wylacznie na zaspokojeniu potrzeb seksualnych.
Bo po co ?
Ryzyko wejscia w trwaly zwiazek, oparty oprocz seksu na wspolnocie majatkowej, emocjonalnej jest z wielu powodow duzym ryzykiem dla faceta.
Dysproporcja praw kobiet nad mezczyznami, powoduje, ze dla mlodych facetow kobiety sa atrakcyjne jedynie jako obiekt seksualnym, ale nie potencjalem na partnerke z ktora mozna tworzyc relacje.
Kwestia rozwodow, koniecznosc alimentow na zone, latwosc posadzenia o przemoc, sposob podzialu majatku, wieksze prawa kobiet wobec wspolnych dzieci, itd. powoduje, ze na faceta 30-paro letniego w zwiazku patrzy sie jak na samobojce
A, ze media trabia, epatuja seksem i reklamuja go - to dlaczego nie skorzystac. Wystarcczy apka na mobile a chetna zawsze sie znajdzie na jedna noc.
aAe nic wiecej.
Gdzies powoli, zaczynaja sie glosy kobiet wspominajace spokojne zycie ich matek i babc
Moze bez super orgazmow, ale bardziej przewidywalne i oparte na bliskosci z drugim czlowiekem.