Separacja, rozstanie, dzieci - co radzicie? - Netkobiety.pl

Wasze małżeństwo to fikcja, po co chcecie wychowywać w niej dzieci? Dzieci nie ucierpią, jeśli będą widziały szczęśliwych rodziców, mimo iż nie są ze sobą.
Skoro podjęliście decyzję o rozstaniu, powinniście poinformować o tym dzieci. Nie napisałeś ile mają lat, więc trudno jest udzielać rad, w jaki sposób to zrobić.
Jeśli są małe, może warto rozważyć pomoc psychologa, który pomoże wprowadzić ich w nową sytuację. Jeśli starsze, trzeba im powiedzieć prawdę, bez owijania w bawełnę.
Nie da się razem mieszkać, nie będąc ze sobą. To, że żona tak sobie wymyśliła, oznacza że kierowała się raczej własną wygodą. Będzie miała z kim zostawić dzieci a i również do rachunków będzie miał się kto dokładać.
Ja na Twoim miejscu rozwiodłabym się, podzieliła majątek i zaczęła życie od nowa.

Hmm. Jestem po rozwodzie dwa lata, od ponad 4 nie mieszkam z moim ex. Dziecko od zawsze jest ze mną. Kiedy się rozstawaliśmy miała niecałe 7 lat. Niestety, była świadkiem rzeczy, których nie była powinna widzieć i słyszeć. Tłumaczyłam jej, że tata jest chory, musi się leczyć. Była pod opieką psychologa i wszystko dobrze rozumiała. Tylko raz zapytała czy wrócę do jej taty. Odbyłam z nią szczerą rozmowę, powiedziałam, że nie, bo nie kocham już taty, ale oboje bardzo mocno ją kochamy i to się nigdy nie zmieni. Ze mną jest codziennie, z nim widuje się w co drugi weekend, czasem przyjeżdża na chwilę w tygodniu, dzwoni do niej codziennie. Oboje ułożyliśmy sobie życie z innymi osobami, które moja córka pokochała. Jest szczęśliwa, spokojna, ma większą rodzinę.
Jaki to będzie miało na nią wpływ w przyszłości, nie wiem. Wiem,że zrobiłam wszystko by ją uchronić przez najgorszym, zapewniłam opiekę psychologiczną i obdarzyłam własną miłością i wsparciem. Tyle, co mogłam zrobić.
Wasze Dzieci żyję w iluzji, fundujecie im matrix, to jest dopiero robienie im krzywdy. Możesz walczyć o opiekę nad dziećmi, jeśli są ku temu przesłanki, sąd je uwzględni i to żona będzie weekendową mamą.

Tu się nie zgodzę.  Każdy związek na różnie ustawione granice tego co akceptowalne a co nie i nie ma złotej reguły dla wszystkich.
U Ciebie granica może być ustawiona np na seksie.  U innych flirtowanie jest już niestosowne a jeszcze inni żyją w otwartych związkach i seks to nie zdrada.
U nas granica była tak ustawiona,  że nocne pisanie z kolegą/koleżanką płci przeciwnej czy
sam na sam z kolegą/koleżanką w jego/jej domu za plecami partnera nie byłoby akceptowane przez żadną stronę.
"Dla mnie zastosowanie ma zasada nie rób drugiemu co tobie niemiłe"

Zresztą to sprawa drugorzędna. Niech będzie,  że przez moją zazdrość i brak możliwości swobodnego odwiedzania kawalerów w ich domach moje małżeństwo się rozpadło.
Czy mieszkać razem dla dzieci czy się rozstać. Ona chce mieszkać razem,  nie dlatego, bo mnie jeszcze kocha tylko dlatego,  że nie chce stracić domu (dzieci jej szkoda).  Mówiła mi to nieraz.  Łącznie z tym,  że my nigdy już parą nie będziemy i że ona nie potrzebuje męża.

Nie u Was, tylko u Ciebie tak jest granica ustawiona. Żona może Cię zdradzić poza domem kolegi, wiesz?
A dla niej miłe takie afery o byle co?
Zrobiłeś jakiś wysiłek, by sobie to poukładać w głowie?
A może nie warta jest tego Twoja rodzina?
Z tego co widzę, nie mieszkasz w domu, bo Twój dyskomfort jest ważniejszy od tego by dzieci miały ojca blisko..

No chyba że żle zrozumiałam temat i powidzieliście sobie od początku- zadnych spotkań z płcią przeciwną bez zgody współmałżonka to co innego.
To TY wiesz czy to obopólne ustalenie, czy Twoje wymuszenie..

a zrobiłeś i była zadyma?
Jeżeli już układa sobie życie, to po ptakach.. Czy to tylko myślenie Twoje?

Naprawdę były z jej strony? To dziwne..i niespójne. Pytałeś o to, dlaczego Ty nie możesz iść na kawę a ona tak? I co ona na to?

Każdy kto ma więcej niż 12 lat, wie że kawa z kolegą nie znaczy automatycznie- seks.
No szkoda, że musicie przestać być parą, by mogła iść spokojnie z kimś się spotkać..

Powiedziałabym raczej , szkoda że woli przestać być parą, niż zrezygnować ze spotkania z kolegą

Gdzies zagubiła się hierarchia wartości związku - ważniejszy partner/ partnerka czy kolega/kolezanka.

Z tego co zrozumiałam , autor akceptował spotkania, kontakty żony z kolegami , chociaż sam miał zakaz spotkań, kontaktów z koleżankami , dopóki nie odkrył jej kłamstwa co spowodowało u utratę zaufania również co do spotkań , kontaktów z płcią przeciwna. Potwierdzeniem tej utraty zaufania był brak szczerości żony - ukryła przed nim korespondencje , tłumacząc się "że nic tak nie było ".

czego żona szukała w tych kontaktach z płcią przeciwna ?
Jakiś deficyt ze związku ?

O ile rozumiem Twój stan poczucia zdradzenia, choćby poprzez lekceważenie Twoich obaw, brak przejrzystości, brak równowagi brak komunikacji, to nie rozumiem dlaczego chcesz postawić na tak ostateczne rozwiązanie jak rozwód ?

Próbowałeś stawiać swoje granice ?
Nie na zasadzie albo rozwód - albo Moje warunki, ale na zasadzie określenia wspólnych zasad spotykania się z osobami trzecimi dla związku i stopniowania konsekwencji.

Mam wrażenie , ze powód który opisałeś nie jest prawdziwym powodem decyzji o rozstaniu ale jego katalizatorem.

Chciałbym Ci bardzo podziękować za te słowa.
Myślę,  że są bardzo trafne.
Dalej kocham moją żonę tylko mam problem żeby po utracie zaufania do niej umieć się odpowiednio zachowywać.  Nie chcę być jak zaborczy gówniarz, który wszędzie widzi zdrady ale po byciu okłamanym zaufanie szlag trafił i czuję się jakbym wrócił na początek naszej znajomości  (tylko z ufnością,  bo niestety ilość motyli w brzuchu mniejsza) i nie wiem czy przetrwamy zanim mógłbym jej znów zaufać a kłótnie nikomu nie służą.

Umówiliśmy się dzisiaj na rozmowę gdzieś na mieście.  Sporo czasu minęło jak ostatni raz gdzieś tak wyszliśmy...
Widzę światełko w tunelu.
Oby to nie był pociąg...

Dziękuję wszystkim którzy poświęcili czas na nasze problemy.

W kazdym razie przykro.

Przykro,  to fakt.
Czy podejrzewam ją o zdradę?  Ja naprawdę wierzyłem we wszystko co mi mówiła dlatego,  że sam jej nie kłamałem. Nigdy bym nie pomyślał ile szkody w głowie i dla związku może wyrządzić w sumie małe kłamstwo.
Dla kogoś kto ufa w 100% to jest strasznie trudne.  Później zaczyna się wspominanie sytuacji gdzie coś było nie halo ale tłumaczenie wystarczyło i od tego momentu słowa już nic nie znaczą.  Zaczynają się schizy i niefajny czas dla obu stron.
Nie mam dowodów,  że mnie zdradziła dlatego nie mówię,  że tak było.  Tylko wcześniej bym odpowiedział "wiem,  że mnie nigdy nie zdradziła" teraz już nie jestem taki pewien.

Błędem było nie wprowadzanie się do nowego domu.  Nie chciałem żeby dzieci oglądały nasze kłótnie i żebyśmy mieli czas na przemyślenia.  Ja wymyśliłem,  że chciałbym z nią dalej być ale nie wiem czy potrafię nie ufając, ona wymyśliła,  że w zasadzie facet jej już niepotrzebny a resztki uczucia uleciały trochę jak to się czasami dzieje w związkach na odległość.
Tak jak ktoś tutaj pisał - obecna sytuacja to był tylko katalizator.  Już wcześniej nie było tak jak powinno,  nie zaczęliśmy na czas dbać o związek,  ja skupiony na budowie domu,  ona na dzieciach i pracy.
Trzeba się szybko wziąć w garść i żyć dalej.  Świat się nie zatrzyma aż się pozbieram a dzieci potrzebują ojca.

Dosyć czesto budowa domu rozwala małżeństwo .
To brzmi paradoksalnie, bo dom buduje się z myślą o przyszłości małżeństwa , rodziny.
A okazuje się , że ilość problemów , zaangażowanie emocjonalne i finansowego, różnice zdań co szczegółów wykończenia itd. rozbija więź emocjonalna miedzy małżonkami.

Tak sobie pomyślałam , skąd ta zmiana jej decyzji - przedtem chciała żebyś mieszkał razem z nimi i mieć swobodę dla siebie, teraz chce sprzedać dom.
Być może już jej ta swoboda nie będzie potrzebna, bo już uzyskała deklaracje na która potrzebowała tej swobody

Smutne, ale lepiej wprowadź się do tego domu aż do czasu rozprawy.

Nie umiałbym.

Co do zamieszkania razem nie wiem co robić.  Chodzi o dzieci.  Nie chcę im mieszać w głowie.  Raz przeżywały rozstanie z tatą,  cały czas liczą,  że tata się wprowadzi. Tata się wprowadzi a za kilka miesięcy znowu rozstanie.
Z drugiej strony mam ostatnią szansę na mieszkanie z moimi dziećmi a wiedząc,  że się rozstajemy z żoną myślę,  że dalibyśmy radę zachować spokój i się nie kłócić. Biorąc pod uwagę naszą sytuację relacje mamy  poprawne,  nie ma robienia sobie na złość, dogadaliśmy się co do alimentów,  dzielimy się obowiązkami przy dzieciach,  zawożenie na zajęcia itp (oczywiście ona mieszkając z dziećmi ma tych obowiązków więcej), pomagam przy męskich robotach w domu itd.

W sądzie nikt nie będzie chciał udowadniać winy drugiej strony.  Przynajmniej tak to wygląda obecnie z deklaracji.

Ciężki orzech gdy są dzieci . Radziłbym patrzeć na siebie ale nie jestem na twoim miejscu i nie będę Cię popychał w tym kierunku . Twoje życie i twój wybor .

Oboje chcemy. Ona bardziej.

Nie mamy różnego podejścia. Po prostu ona złamała zasady. Kłamstwa żadne z nas nie traktuje jako prawo do wolności.

No tak przecież jestem facetem a przy rozwodach kobieta nigdy nie może być winną.

Myślisz, że przez 20 lat nie mieliśmy ustalonych zasad?

Doczytaj jeszcze raz. DZIECIOM nie chcę w głowie mieszać.

Nie czuję, że mam problem z zazdrością. Jak wiem, że ktoś mnie okłamuje to mu nie wierzę. Nie wiem czy to taki nienaturalny odruch, który należy leczyć terapią.

Jak się dogadali, to niby po co? Ja nie rozumiem tego podejścia, ostatnio tego sporo. Pewnie, że można walczyć, jak komuś zależy, ale po jaką choinkę to podjudzanie, jak ktoś wyraźnie pisze, że nie zależy mu na orzeczeniu o winie i się ze współmałżonkiem dogadał? To nie jest pierwszy temat, w którym to widzę.

Ooojjj Santapietruszka chyba się czepiasz czy ja mu każe walczyć w sądzie? nie. Musisz cytować całe zdanie

Gdzieś tutaj widzisz propozycję walki z wiatrakami?
Autor chce rozwodu bo stracił zaufanie do jż gdyż uważa że go zdradziła nie pisze tego wprost ale stąd się wzięło brak zaufania, nie ma dowodu to ( tu szacun) woli się rozstać niż się kopać. A jego wcześniejsze stwierdzenie

naprowadza na taki tok myślenia.

Miało być tak pięknie.  Inaczej niż się wszędzie słyszy, bez kłótni...
Jak już jest chętny do oglądania domu,  ostrzegam żeby w ostatniej chwili nie zmieniła zdania żebyśmy nie robili z ludzi idiotów, oznajmiła mi,  że ona potrzebuje większego mieszkania niż ja dlatego ona chce więcej niż 50% wartości domu...
Tłumaczę jej,  że sąd przy podziale bez orzekania o winie,  gdy nie było majątku własnego przy zawieraniu małżeństwa ani żadnych darowizn czy spadkow,  dzieli po połowie. 
Odpowiedź: więc ja będę chciała rozwodu z twojej winy.
Porażka.  20 lat z kobietą i ja jej wcale nie znałem.
Wy wszystkie takie jesteście na kasę?

W czasach, kiedy sprzedanie nieruchomości jest nie lada wyczynem, Ty ogarnąłeś potencjalnego kupca w kilka dni, brawo! Komu na tej kasie najbardziej zależy? Chyba temu, co chce jak najszybciej sprzedać dom.
Wydaje mi się, że sąd nie dzieli na pół majątku, tylko dlatego, że rozpad małżeństwa jest bez orzekania o winie. Jedno nie ma nic z drugim wspólnego.
Podział majątku nie jest ani łatwy, ani miły, ani szybki.  I szczerze mówiąc, dziwiłabym się Twojej żonie, gdyby zgodziła się na ten Twój "równy" podział.

Od oglądającego dom, do kupującego dom jest jeszcze długa , długa droga.
A cena wywoławcza do ceny transakcji może mieć się ni jak.
Zależy od atrakcyjności lokalizacji etc.

Sprzedaż nieruchomosci trwa od kilku miesięcy do kilku lat.

Przypuszczalnie wzięliście kredyt na budowę domu, co w przypadku gdy środki ze sprzedaży nieokryja długu ?

Gdzieś Ty znalazł , że sposób podziału majątku wspólnego zależy od udziału win w rozpadzie małżeństwa ??

Ciekawe , kto by kalkulował taki podział :
- pani jest winna w 5,5% a pan w 70% .
Za resztę odpowiada teściowa

No i jak tu teraz podzielić majątek .... 

A na poważne :
- majątek odrębny jest wydzielany z majatku tak by określić majątek wspólny i podzielić go . Ale nie według potrzeb , zasług czy win ale po równo .
Ewentualnie - strony mogą się dogadać , ze na poczet przyszłych alimentów na dzieci, współmałżonka , strona która będzie je miała obowiązek płacić , wypłaci jakaś kwotę awansem z masy majątku wspólnego . Ale fakt takiego uzgodnienia musi być potwierdzony notarialnie.
Pamietaj, że alimenty są prawem niezbywalnym. Ktoś kto ma prawo do alimentów nie może się ich zrzec nawet notarialnie, nie może stwierdzić że rezygnuje w zamian za dom, wycieczkę do Honolulu czy torebkę od Prady.
Wysokość alimentów jest określona sądownie i jedynie przelew kwoty przy określeniu krotnosci miesięcznych świadczeń alimentacyjnych jest dopuszczalna. Sprezentowano wycieczki do Honolulu w ramach alimentów na dzieci nie jest wywiązaniem się z obowiązku alimentacyjnego.

Mieszkasz z nimi ?

Za chwile spadnie śnieg i ilość prac fizycznych wokół domu znacznie wzrośnie - odgarnąć śnieg , zadbać o ogrzewanie ( nawet jeżeli gazowe to wymaga męskiego "ogarnięcia" który zaworek do czego, a jeżeli na węgiel .... to żona będzie nawet musiała znaleźć sobie kolegę do pomocy ) i wiele innych utrudnień .

Chcesz jej dopiec i pokazać jak będzie miała ciężko ?
A dzieciom tez chcesz coś udowodnić ?

Może jednak przynajmniej dzieciom nie będziesz niczego udowadniał .

A zastanawiałaś się kiedyś nad drugą stroną medalu czyli mieszkanie na codzień bez dzieci?
Też nie rozumiem sytuacji, w której facet ma ponosić wszystkie konsekwencje rozwodu: finansowe i oddawać majątek lub większą jego część, płacić alimenty na utrzymanie dzieci i może jeszcze na żonę bo "biedna" została z dziećmi.
Patrzę na nasz biznes rozwodowy i zaczynam myśleć, że dzieci powinny być w opiece naprzemiennej.
Coraz wiecej ludzi rozumie znaczenie potomka i konsekwencje bycia oddalonym.

Swoją drogą, gdyby alimenty były ustawowo na sumę 500 zeta miesięcznie na dziecko czy nadal mamy miałby problem z oddawaniem dziecka na dłużej pod opiekę taty.

A przeczytałaś  wątek w którym To Pan domu rozwala dom swoją podejrzliwością? Mam nadzieję, że żona będzie walczyć o orzeczenie jego  winy, może jak zobaczy to na papierze zrobi coś z tym wreszcie, bo zdanie żony, mediatorów i przyjaciół ma gdzieś

Ale to nie są niestety normy w całym kraju, a jak tatuś się uchyla, to fundusz alimentacyjny nie wypłaci więcej niż 500zł, a i to nie wszystkim, bo tylko jak matka mało zarabia. Ja z kolei mam w towarzystwie dwóch panów, którym sąd przyznał dzieci, a matka płaci, przy czym jeden z nich staje na głowie, żeby matki do dziecka nie dopuszczać (w sumie to trzech, ale ta matka, która miała zasądzone 100 zł, już nie żyje) - i znam również takich panów, którzy wcale nie mają ochoty na żądne kontakty, nawet jeśli regularnie płacą... Więc mówienie o tym, że normą jest, że kobiety ciągną alimenty, a utrudniają kontakty jest trochę nie na miejscu.

Przy czym chciałam zauważyć - bo pewnie nie zwróciłaś na to uwagi - że Autor w ogóle tu nie poruszył tematu opieki nad dziećmi i wysokości alimentów, a chodzi mu jedynie o podział majątku...

Ale żona autora tematu nie zabrania mu kontaktu z dziećmi, przeciwnie, to On nie chciał zamieszkać w domu.
Czy 12 godzin + co drugi weekend  to mało?
Ponieważ dziecko przychodzi ze szkoły ok 15,to znaczy że matka ma tak naprawdę 2 dni w tygodniu roboczym- gdzie tu Twój kolega jest poszkodowany???

o sooryyy... to faktycznie mediacje po byku.. Czyli nie zrobiliście nic. Założę się, że żona proponowała terapię?
Jak również, że 2 starsze Panie optowały za ugięciem się żony dla św. spokoju, bo tak ma to pokolenie kobiet.
Nie widzę tej zaborczości  żony- sam napisałeś żee było to dawno i przyznała, że się myliła w swojej postawie.
No coś Ty Pietruszko Przecież wtedy autor by z dziećmi, a żona tak sama.. tyle czasu dla jakiegoś nowego Pana??

no sorry WZL .. wiem, że wydaję Ci się wredną babą, ale Ty potrzebujesz kopa w d.., żeby przestać się martwić o to czy potencjalny kupiec domu będzie idiotą czy nie, ale ratować swoją rodzinę!
.

OK, Secondo, jeśli WZL zaprzeczy, publicznie go przeproszę
Nie mam żadnych potrzeb tu do zaspokojenia. Widzę gościa, który nie radzi sobie z emocjami, nie chce rozwodu i sam przeciwko sobie działa.
Ale oczywiście mogę się mylić.

No, właśnie wyciągam przecież. Proponowałeś taki układ żonie? Bo raczej nie? Ale każda okazja jest przecież dobra, żeby powiedzieć, że żonie o kasę chodzi, a Ty chętnie, ale realia...  Przecież nie nam tu powinieneś się oferować, tylko z żoną o tym rozmawiać.
A ciekawe, co byś zrobił, jakby powiedziała - ok, wezmę dzieci 2 razy na weekend, 3 razy w tygodniu po 2 godziny, kapnę trochę alimentów i nie ma sprawy? To pewnie by było, że jednak jej nie znałeś i kiepska z niej matka... i w ogóle Cię wycyckała przy rozwodzie...
A Ty w obydwu przypadkach taki wspaniały i pokrzywdzony...
Każda okazja jest dobra, żeby dowalić komuś. Strasznie mi mojego byłego męża przypominasz, on też tak właśnie sobie teoretyzował, i też z wydumanej zazdrości, i nie ufał, biedak, terapia nie, bo on ma prawo nie ufać, to ja nie mam prawa odebrać telefonu od kolegi, na zaufanie trzeba sobie zapracować, blablabla itp... ale podział majątku był jednak najważniejszy Walczył jak lew

P.S. A jakbyś miał pytanie, jak się to u mnie skończyło, to od razu odpowiem, mam nadzieję, że Twoja żona będzie jednak bardziej zawzięta niż ja Bo ja do interesu musiałam dołożyć, i to sporo kasy, byle tylko wreszcie mieć święty spokój od tak wspaniałego gościa jak Ty Taka tylko różnica, że to ja się chciałam rozwieść i nie chodziło mi o kasę. I tak dodatkowo do Twojego poprzedniego pytania: to ja zarabiałam więcej i w pewnych okresach tylko ja zarabiałam, rozwód był bez orzekania o winie, ze mną zostały dzieci, a on wziął większość majątku. Za cenę mojego świętego spokoju

Kolega nie jest poszkodowany ale odbyła się już któraś z kolei sprawa o mniej "widzeń" i więcej alimentów, jego atut to b dobry adwokat i fakt, że zawsze dużo opiekował się dzieckiem. A czemu nie może być po równo? Nie każdy ojciec przespał pierwsze lata życia.
Strasznie wybiórczo czytasz, sens ci umyka.

Rozumiem,  że w Skandynawii czy w Anglii uważają dzieci za zabawki dlatego po rozwodach często zasądzają opiekę naprzemienną.
Dla Polki to szok, bo jakto tak.  Przecież zamiast dwóch domów lepszy rzadszy kontakt z ojcem.
Dla wielu Polek problemem większym od dwóch domów byłby brak alimentów.

Opieka naprzemienna? Jasne, dlatego spodobał mi się wyrok, jaki kilka lat temu zapadł we Włoszech: dziećmi naprzemiennie opiekowali się ich rodzice; dzieci nie zmieniały miejsca zamieszkania, czynili to rodzice co dwa tygodnie powracając do domu, w którym żyli kiedyś wspólnie.

to jest właśnie gniazdowanie, bo chodzi o stabilność- ale po pierwsze za biedni jesteśmy na to, a po 2, co jak oboje mają inne rodziny, dzieci? Nie ma idealnego rozwiązania

Odwrotnie- napisałam że dziecko to nie zabawka przecież więc nie jest cacy, lepiej już rodzice, czyli gniazdowanie, ale tez mnie właśnie naszły wątpliwości, czy to fajne jest.
Wg mnie znajomy Kejt ma czas z dzieckiem w którym można pielęgnować więź.

A Ty przyszedłeś tu szukać rozwiązania swojego problemu czy podgrzać atmosferę i ponadawać na kobiety, jak to lecą na kasę i nie należy im ufać? Bo coraz bardziej mam wrażenie, że jednak to drugie, sądząc po Twoich postach, nie tylko w tym wątku.