Życie w trójkącie - Netkobiety.pl

Aha, jeśli tak to okej Sama pisałam wcześniej, że nie jesteśmy najlepszy przykładem udanego związku poliamorycznego, bo się sami jeszcze takiej relacji uczymy, a poza tym brakuje miłości romantycznej pomiędzy partnerami.

Może i racja, że za dużo sobie wyobrażałam. Miałam nadzieję, że całą naszą trójkę połączyło coś specjalnego. Mąż jest mało emocjonalny, ale zdarzały się chwile, że leżąc we troje sobie obiecywaliśmy, że zawsze będziemy razem. Mąż tłumaczył, że na co dzień nie umie mówić o uczuciach, ale też jest z nami szczęśliwy i że jesteśmy dla niego najważniejszymi ludźmi w życiu. Wierzyliśmy przez to z S., że nieuchronnie zmierzamy ku wspólnemu układaniu sobie życia.

Teraz wychodzi jednak na to, że jest tak, jak mówisz. Nie chcę w to jednak uwierzyć. Łudzę się, że to kwestia negatywnych emocji jakie przechodzi w związku z rozstaniem i za jakiś czas sam zainicjuje powrót do trójkąta (już raz mieliśmy podobny epizod). Jeśli uważacie, że to płonne nadzieje i tylko krzywdzimy siebie z S. wierząc w jakieś mrzonki, to poproszę o kubeł zimnej wody.

W zyciu nie weszlabym w taki zwiazek bo nie miesci sie to nie tylko w mojej moralnosci ale ogolnie nie wyobrazam sobie tego, ze jesli kogos kocham to chetnie i z usmiechem dziele sie ta osoba z kims trzecim. Dla mnie, tak jak zostalo to wyzej napisane, Twoj maz Katarzynko zwyczajnie chcial miec furtke do chodzenia na boki dlatego Twoj kochanek byl dla niego wygodnym argumentem. Teraz jest zniechecony, zmeczony wyczerpujaca relacją i dlatego Tobie tez "zaluje" uzywania sobie z kochankiem. Zreszta ani Ty ani maz nie jestescie uczciwi w tym pseudootwartym zwiazku. Skoro jestescie zwolennikami poliamorii to co ma do tego chwilowy brak boczniary u meza? Nadal macie siebie w trojke. Skoro mowisz ze kochasz naprawde kochanka a nie tylko o bzykanie chodzi to dlaczego wystawilas przyjaciela z ukladu gdy tylko maz sobie tego zazyczyl? Albo sie kochacie i jestescie ze soba na rowni w trojke albo jednak jest para Ty i maz i mniej istotne epizody z kochankami a cala ta gadka o zyciu w trojkacie i poliamorii jest tylko pieprz...em zeby nie nazwac wprost Waszych wzajemnych zdrad, pomimo ktorych jestescie razem bo wspolny dom, kredyty itp.

Zdaję się że najwięcej to Ty Katarzyno przepracowałaś .
Masz cierpliwość do tych dwóch tłumoczków.
Postawa Twojego męża wydaje się nie w porządku chyba jednak ma problem ze skrywaną zazdrością coś może przed sobą udawał.
Jedyne co to poczekaj aż mu minie żal rozgoryczenie  przygnębienie po nieudanym związku tylko nie musi karać za to całej reszty .
To że się godzicie na jego działania ?
Chciał mieć dwie Katarzyny tak jak Ty dwóch partnerów .
Trudno chyba jednak znaleźć osoby o podobnym stosunku do otwartego związku.

paslawek, Ife, dziękuję za Wasze rady. Racja, w temacie raz na jakiś czas pojawia się jakiś kryształowy forumowicz, co mocno podkreśla swoją moralną wyższość nade mną. Szkoda tylko, że ta moralność ani trochę nie przeszkadza w obrażaniu drugiego człowieka.

paslawek, właśnie to, że trudno znaleźć osoby o podobnym podejściu, może być jedną z przyczyn frustracji męża. Owszem, kobiety często deklarują chęć romansu, ale gdy słyszą, że ja wiem i to akceptuję, uciekają w popłochu. Trochę zabawne, zdrada spotyka się z większą społeczną tolerancją niż związek otwarty. No i w końcu udało się, poznał świetną dziewczynę. Piękną, mądrą i sympatyczną. Moją imienniczkę Niestety jednak, i nie mogę się temu specjalnie dziwić, bycie "tą drugą" nie wystarczało jej na dłuższą metę. Mąż mocno to przeżył i zniechęcił się do dalszych poszukiwań, nie chcąc nikogo więcej (i siebie) zranić. Nie wiem, czy czas może to zmienić, bo to raczej racjonalne rozważania. Jeśli więc na naszej drodze nie pojawi się jakaś zadeklarowana poliamorystka, to ciężko oczekiwać zwrotu akcji.

Ife, wysłałam maila. Pomysł z terapią bardzo mnie przekonał. Nie wiem czy gdzieś w okolicy znajdę jakiegoś terapeutę poli-friendly (albo chociaż o otwartym umyśle), ale z pewnością poszukam.

Nie wiem czy ten przytyk o krysztalowej moralnosci skierowany byl do mnie ale nie o moralnosc w sensie wiernosci mi nawet chodzilo tylko o lojalnosc w sensie ogolnym i uczciwe zasady gry. Gdyby ten Wasz otwarty zwiazek byl oparty na czyms prawdziwym to na swoj sposob bym to moze i szanowala ale to jest powtarzam zwykle malzenstwo w ktorym jedna ze stron chciala miec otwarta furtke do romansow wiec wmanewrowala druga strone w uklad trojkata. Romanse sie znudzily, rozczarowaly to teraz wrocmy do udawania monogamistow a niewygodny element ukladanki usunmy zaslaniajac sie przywilejem pary, prawem weta i innym belkotem. Nie dosc ze to mega nielojalne to na dodatek pokazuje jakim dobrym manipulantem jest Twoj maz Autorko. On od poczatku do konca pociaga za wszystkie sznurki a Ty elegancko wchodzisz w role marionetki. Niby tesknisz, niby cierpisz ale mezowi nie pasuje juz trojkat wiec ok przyjacielowi mowimy papa w sensie zwiazkowym. Jak w polityce i religii. Szanuje ze ktos moze myslec i wierzyc w cos innego niz ja (nawet jesli jest to na przeciwleglym biegunie moich wartosci) ale jesli ktos dzisiaj jest buddysta, za miesiac agnostykiem a za trzy  katolikiem bo akurat w danym momencie wygodniej nim byc to trudno jest mi szanowac taka postawe.
Nie wiem czy zdajesz sobie sprawe Katarzynko ze swoim watkiem zrobilas cos odwrotnego niz zamierzalas, czyli totalna antyreklame swoje nowego (na chwile) stylu zycia. Przy okazji jaskrawo pokazalas ze w takich ukladach zawsze ktos rozdaje karty a reszta gra karta ktora dostanie i nie ma tu mowy o zadnej rownosci, harmonii i autentycznym przywiazaniu trojga ludzi. Pietnuję nadawanie pieknej otoczki czemus tak naprawde slabemu i nieprawdziwemu a nie sam fakt ze chcieliscie zyc we troje. Mozesz sie koncentrowac na moim tonie wypowiedzi, rzekomej agresji itp ale wiesz dobrze ze to jest tak naprawde temat zastepczy zeby nie musiec sie skupic  na wlasnej sytuacji w ktorej zostalas elegancko wykukana przez meza kolejny raz a wciaz probujesz bronic idei Waszego otwartego(tylko dla meza) zwiazku.

Co prawda nie w aż tak emocjonalnym zwiazku nie byłam ale w trójkącie owszem i z perspektywy doświadczeń z takiego układu muszę przyznać rację większości tu komentujących - Wasz trójkąt Katarzynko to trójkąt Twojego męża ... sam fakt że omawiasz na publicznym forum swoje wątpliwości i emocje świadczy że nie do końca taki układ zawsze Ci pasuje (być może podswiadomie szukasz odpowiedzi na wątpliwosci).
Prawie w każdym poście odnosisz się do uczuć pozostałych osób to z jednej strony uczciwe i jak najbardziej potrzebne ale co z Tobą - piszesz że wszystko akceptujesz, że pracujesz nad sobą, przepracowałaś swoją zazdrość, swoje uczucia wobec nich obu ... a czy oni dokonali tego samego?
Taki układ trójkąt (obojętnie w jakiej konfiguracji) czy dwie pary wymaga dojrzałości emocjonalnej na wysokim poziomie, empatii wszystkich uczestników, mega szczerości i umiejętności zrozumienia każdego w układzie. Opcja godzenia się na coś takiego ze względu na kogoś z góry skazuje układ na problemy, Wam jest trudniej bo między Wami jest też więź emocjonalna bardzo silna, są emocje które trudno od tak przepracować. Ale ja mam takie wrażenie czytając to wszystko że Ty owszem pracujesz nad tym a Panowie niekoniecznie.

Ale ogólnie związki tego typu popieram ... jeśli tylko są szczere i budują je ludzie dojrzali i zrównoważeni.

Wcześniej mówiłem, że to Ty ofiarą trójkąta jesteś. Panów relacje, silniejsze się okazały, niż Ty sama dla nich obu. Gorzko to brzmi, ale taka jest rzeczywistość.
Zazdrość, to wbudowane w związek uczucie.
To, że mąż nie przewidział rozwoju sytuacji, to jedno. Jak ona się rozwinęła, to drugie. Podobnie, pan S.
Wzajemne ograniczenia wynikające z różnych rodzajów relacji przed trójkątem, na koniec dały o sobie znać.
Winnych lub winnego nie szukam, bo i nie o to chodzi.
Eksperyment wymknął się spod kontroli.
I Ty, Katarzynko, będziesz musiała zdecydować, co dalej.
Nie zazdroszczę Ci...

Historia rzeczywiście niesamowita powodzenia ! Intryguje mnie trochę jak do tego doszło że uległaś S. piszesz że nie podobał Ci się ani fizycznie ani a charakteru na samym początku mimo to sypiałaś z nimi dwoma, uczucie do S. pojawiło się po długim czasie. Czy zrobiłaś to dla męża??weszłaś w ten układ dla niego a teraz masz  gdzieś czy mąż sypia z innymi bo zazdrość minęła. Twój mąż nieźle się zakręcił w tej relacji, gdyby nie trójkąt to nie pozwoliłabyś nigdy na zdradę. Nie piszę tego w złych zamiarach tylko po prostu jak ja to odbieram czytając Twój post...

Nie można "oswoić" zazdrości.
Wtręt kogoś z boku, zawsze powoduje rekcję alergiczną.
Niezależnie od tego, kto pierwszy"zakazanego owocu" chciał posmakować.
Jesteśmy ludźmi. Instynkty pierwotne zostały wygłuszone, bo cywilizacja swoje zrobiła. Tutaj, tam i gdzieś dalej.

Sama sobie odpowiadasz, Katarzynko.
Żyjemy w formie kulturowej opartej na monogamii.
Rozwijaliśmy się w niej od ponad 1600 lat.
Cywilizacja ma swoje plusy i minusy.
Jednym z minusów, to spadek urodzeń na Półkuli Północnej.
Czym są więc samobójcze wyprawy do współczesności ze stron, gdzie poliamoria, to tradycja tu i tam?
Próbą przekonania innych, że styl życia tych, na miejscu i tych, którzy do tego miejsca przybywają, mogą współżyć bez zgrzytów?
Nie uważam.
Zapytam więc raz jeszcze. Twoi bliscy wiedzą o Twoim spojrzeniu na związki damsko-męskie w obecnych czasach?
I demagogii ignorującej przejawy różnic kulturowych w rozwoju ludzkości?

Moze warto zastanowic sie nad istota zazdrosci, gdy jest mowa o tym, czy mozna ja przezwyciezyc czy nie.
Zazdrosc wynika ze strachu. W tym sensie strach oraz jej wyraz w postaci zazdrosci jest przeciwienstwem milosci, czyli jej brakiem.

Zazdrosc jest strachem przed byciem opuszczonym i jest wyrazem zakotwiczonych w nas reakcji z dziecinstwa, gdzie na przyklad dla noworodka nawet pol godziny bez obecnosci matki jest instynktywnie odczuwane jako zagrozenie zycia, poniewaz noworodek sam nie jest w stanie przezyc. Poniewaz dzieci nie maja ani poczucia czasu ani wiedzy o tym, czy matka wroci, czyli brakuje im kognitywnej zdolnosci interpretacji takich sytuacji, ten strach zostaje gleboko zakorzeniony jako instynktywna reakcja na sytuacje opuszczenia nawet w sytuacjach, ktore dla doroslych wcale takimi nie sa.
A kto z nas tego nie przezyl ? Zaczyna sie to juz po urodzeniu, gdzie w szpitalu dzieci nie zostaja na 24 godziny przy matce, tylko sa odnoszone na sale noworodkow na dluzszy czy krotszy czas. Leza kazde samo w swoim lozeczku i sa otoczone panicznym placzem innych dzieci, wolajacych matki.
Nowo narodzone dzieci malp sa uczepione swoich matek 24 godziny na dobe, to jest nasza ewolucyjna spuscizna i nie zmienila sie ona do dzis. 
Potem w trakcie dziecinstwa zdarza sie mnostwo innych sytuacji, gdzie nabywamy to poczucie zagrozenia w momentach, gdy nie ma przy nas osob opiekujacych sie nami i jestesmy skonfrontowani z jakas sytuacja, ktora wydaje sie nam zagrazajaca.
Z czasem mozg sie rozwija, dochodza nam szare zwoje odpowiedzialne za swiadome interpretacje i uczymy sie, co jest rzeczywiscie zagrozeniem a co nie.
Ale gdy juz jako dorosli zwiazujemy sie blisko emocjonalnie z innym czlowiekiem, wraca ten zakorzeniony strach w momentach, gdy wydaje sie nam, ze mozemy zostac opuszczeni. Jest to reakcja pochodzaca z nieswiadomych czelusci polaczen neuronow w mozgu, ktore uruchamiaja system alarmowy, a do ktorych nie mamy w tym momencie dostepu. Dlatego przy zdradach czy rozstaniach pojawia sie czesto to uczucie unicestwienia. Nie jest ono uzasadnione realna sytuacja, bo jako dorosli damy sobie rade, nie zabije to nas. A mimo to takie sytuacje uruchamiaja  system najwyzszego alarmu, bo ta w tym momencie wywolana pierwotna, zakorzeniona w nas emocja nie jest polaczona z racjonalnym mysleniem, ktore przyszlo dopiero pozniej.

Dlaczego Katarzynce udalo sie przezwyciezyc uczucie zazdrosci o meza? Bo doswiadczyla innej sytuacji, niz ta pierwotna, z ktorej jej strach pochodzil. Doswiadczyla swiadomie, ze nadal jest kochana, nie zostala opuszczona, dodatkowo pomoglo jej to, ze kochala sama inna osobe, co jej na pewno w tym czasie dawalo oparcie i redukowalo strach. W ten sposob pierwotna reakcja moze byc przeprogramowana w naszym mozgu – poprzez nowe doswiadczenie w emocjonalnie podobnej sytuacji.
Programowanie naszych reakcji i zachowan dziala na tej samej zasadzie, jak dzialalo to u psow Pawlowa. Te czesci mozgu, ktore sa za takie instynktowne reakcje odpowiedzialne, sa nam wspolne z innymi zwierzetami.
Z tej zasady korzystaja tez niektore formy terapii. Albo nasze zyciowe doswiadczenia przeprogramywuja te pierwotnie nabyte reakcje.

Analizy pobudek dla zachowan malzonka nie mialam na celu, bo jest to wedlug mnie sprawa drugorzedna.
Opanowanie wlasnej zazdrosci metoda kontroli partnera nie jest zadnym rozwiazaniem, lub tylko bardzo chwiejnym. Bardziej nadaje sie do tego wlasnie analiza wlasnych reakcji i ich przyczyn.
Mysle, ze czlowiek w istocie niekoniecznie jest gatunkiem monogamicznym. To tylko kulturowe nalecialosci i ukondycjonowania do pewnego stopnia moga to przyslonic. Wszelakie skoki na boki sa zazwyczaj kierowane podswiadomymi instynktami natury pierwotnej, czyli w pierwszej kolejnosci popedem seksualnym, ktory w takich momentach akurat bierze gore nad socjalizacja, ktora jest wtornym uwarunkowaniem. Tu akurat tak to dla mnie wyglada. Innym bodzcem do skokow w bok sa emocje, szukanie emocjonalnego oparcia, milosci, etc., gdy nam tego brakuje, przede wszystkim w nas samych.

Moj powyzszy tekst odnosi sie do tego, w jaki sposob mozna poradzic sobie z zazdroscia bez projektowania tego uczucia na druga osobe, w tym wypadku partnera.
Chodzi o introspekcje, bo w koncu kazda nasza emocja powstaje we wlasnym wnetrzu i ma zwykle dosc indywidualny charakter jako mieszanka instynktownych biologicznych reakcji i nabytych spolecznych ukondycjonowan. Poki sie temu nie przypatrzymy dokladniej, jestesmy zazwyczaj tylko biologicznymi maszynami sterowanymi przez podswiadome automatyczne reakcje, tylko reagujacymi, zamiast swiadomie dzialajacymi jednostkami. Steruja nami wlasne emocje, ktore niekoniecznie oddaja rzeczywisty obraz sytuacji i dlatego niekoniecznie pobudzaja nas do adekwatnych reakcji.
Zewnetrzne bodzce sa w tym sensie tylko przyciskami uruchamiajacymi te reakcje.
Jesli sie to wie, to jest wtedy mozliwosc przeprogramowania tych reakcji i wtedy pobudki dzialan innych ludzi przestaja byc tak wazne dla spokoju wlasnego ducha. Mozna zaczac byc emocjonalnie niezaleznym od innych.

Przykro mi Excop, ale to brzmi dla mnie jak pieprzenie kogos, kto sobie zyc lubi we wlasnej nieswiadomosci i w swoich bajkach o szlachetnych rycerzach, nie majac pojecia o tym, co wlasciwie nim steruje.

Behawioryzm teorie o zachowaniach ponoć opisuje.
Ja nie twierdzę, że robić tak się nie godzi.
Sam miałem ciągoty, pozbawione jednak emocjonalnego podtekstu.
Trójkąt, dla zapewnienia ciągłości związku, bo się kocha"
Bez jaj!

Wypowiedź Marajki, skądinąd ciekawa i sporo wnosząca do dyskusji, dotyczyła tylko wycinka tematu jakim jest zazdrość, jej przyczyny i możliwości poradzenia sobie z tym uczuciem. Excop, sam zacząłeś, rzucając hipotezę, że „nie można oswoić zazdrości”

Mnie samą temat naszych instynktownych odruchów zajmuje w ostatnim czasie dość mocno. Polecam lekturę książki Samolubny gen, wyjaśnia jak wiele z naszych obecnych „naturalnych” reakcji, to spuścizna genetyczna z zamierzchłych czasów. Niektóre z naszych genów pochodzą od odległych praprzodków i kiedyś pozwoliły im przetrwać. Np. arachnofobia, dziś już anachronizm w naszym klimacie, a tkwi w tak wielu z nas, w tym we mnie.

Zaczęło się od czworokąta i tu akurat tłumaczenie wydaje się proste. Jak pisała Marajka, natura. Mąż jest młodszy, miał spore potrzeby i dużą ciekawość. Na dokładkę obok przyjaciel S. wpędzający w kompleksy swoim bujnym życiem łóżkowym. Mając więc chętnych, przyjaciela i przyjaciółkę, zdecydowaliśmy się na eksperyment. Co ciekawe, o nią zazdrości nie czułam w ogóle, bo znamy się od lat i sobie ufamy (co poniekąd potwierdza teorię Marajki, nie traktowałam jej jako zagrożenia, więc nie czułam zazdrości nawet o seks, gdzie jednocześnie potrafiłam czuć zazdrość o niewinny flirt z inną, obcą).

A dlaczego później potoczyło się jak się potoczyło? Że zacytuje samą siebie:

„parę tygodni później mąż przyznał się, że od tamtego czasu zupełnie inaczej patrzy na sprawę trójkąta z facetem. Okazało się, że widok mnie z innym wcale mu nie przeszkadza, a przeciwnie – może być nawet podniecający. Zaczął mnie namawiać, byśmy jeszcze kiedyś dali szansę S. Nie wiedziałam co z tym począć. Z jednej strony w fantazjach czasami pojawiały się takie wizje”

Możesz więc stwierdzić, że oboje jesteśmy sobie winni. Spróbowaliśmy zakazanego owocu, a apetyt rośnie w miarę jedzenia. Ja kompletnie nie czuję potrzeby szukania „winnego”, bo nie uważam, żeby w naszym małżeństwie był wcześniej problem. Przeciwnie. To właśnie pewność, że się kochamy i razem wszystko przetrwamy, dała nam odwagę do tych wszystkich eksperymentów. No chyba, że uważasz, iż sama chęć eksperymentowania świadczy o problemach? Moim zdaniem absolutnie nie, zaczynając byliśmy szczęśliwi i pewni swej miłości.

A problemy, owszem, pojawiły się z czasem. Miłość do S., duża presja męża na wyrównanie rachunków i moja zazdrość. I ta zazdrość prawie rozbiła nasz związek. W końcu jednak dotarło do mnie, że awanturować się nie ma sensu. Zazdrością i gniewem potrzeb męża nie zmienię, a rozstawać się z tego powodu nie zamierzam, bo kocham go i czuję się z nim szczęśliwa. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi i zgodnymi partnerami.

Zamiast więc teraz uparcie patrzeć w przeszłość i rozliczać winnych, wolę patrzeć w przyszłość. I co ciekawe, idzie mi coraz lepiej. Pomału odkrywam, że wszystkich nie zadowolę i muszę też zadbać o siebie. Mam za duże parcie, by wszystkich uszczęśliwiać i czasem sama zupełnie już nie wiem, czego ja bym w tym wszystkim chciała. Wreszcie zmęczenie szarpaniem na prawo i lewo przez obojga Panów i ich sprzeczne oczekiwania, dało o sobie znać.

W tym miejscu Elu, dzięki za Twoje zdanie i wszystkich innych, którzy kazali mi w całej sytuacji pamiętać też o sobie. Żałuję, że tak późno zaczęłam Was słuchać.

Obecnie trwa u nas mała rewolucja. Tydzień temu wyprowadziłam się tymczasowo z domu i zamieszkałam w pustym mieszkaniu przyjaciółki. Pierwszy raz od dawna mam czas na swoje pasje: moje książki, muzykę, filozofowanie i samotne spacery. Obu Panom kazałam tymczasowo dać mi czas i przestrzeń. I już parę dni wystarczyło, by odpowiedzi zaczęły przychodzić. Za jakiś czas opowiem, co z tego wynikło. Wszystkim zaś szczerze radzę: nigdy, przenigdy nie zaniedbujcie samych siebie, znajdźcie w codziennym biegu chociaż trochę czasu dla swoich pasji i rozrywek. Człowiek, który sam siebie zaniedba, i tak nie będzie potrafił w pełni zatroszczyć się o innych.

U Katarzyny jest ich wiele- emocji.. Ty piszesz jak facet.

Rozumiem i wierzę. Wierzę, że jeśli kochałbyś kobietę, nie oddałbyś jej nikomu. Taki jesteś - Ty. I szanuję to.

Nie wnioskuję z tego jednak, że mój mąż, który postąpił inaczej, nie kocha mnie. Ludzie różnią się od siebie. Nie da się naszych doświadczeń i odczuć wprost przenosić na osoby trzecie.

Znam męża 11 lat, jestem z nim od 9, odkąd tylko wszedł w dorosłe życie. To racjonalny człowiek, bardzo inteligentny, niezbyt romantyczny i mało emocjonalny. Uczucie jakim mnie darzy, to jedyna możliwa i najprawdziwsza miłość jaką potrafi z siebie dać, nie taka z romantycznej komedii, ale nie wyobrażam sobie innej miłości w jego wykonaniu. Możesz uważać więc, że mąż kochać nie potrafi wcale, ale to nie będzie ważne. Ja się czuję kochana.

Excop, też nie wszystko rozumiem, a czasem im dalej idę w rozważaniach, tym trudniej wszystko pojąć. Łatwo też wpaść w pułapkę subiektywizmu.

Tobie również najlepszego.

Z dużym zainteresowaniem przeczytałam ten wątek, gdyż od dłuższego czasu interesuje mnie temat poliamorii jako pewnego rodzaju eksperyment, pole do eksploracji niezbyt dobrze dotychczas zbadanych terenów. Nie chodzi mi tu o fascynajcę erotyczną tym tematem, to akurat z mojej strony ma marginalne znaczenie.
Bardziej interesuje mnie kwesta, na ile w związku monogamicznym można mieć "wszystko", czyli czy mogą zostać zaspokojone w nim wszelkie potrzeby emocjonalne, psychiczne, intelektualne, cielesne, duchowe i inne. Odpowiedź nasuwa się raczej sama - nie, nie mogą. Stąd poliamoria wydaje się być rozwiązaniem idealnym, gdyż daje iluzję możności zaspokojenia tych potrzeb za pomocą osób trzecich (a nawet czwartych i kolejnych). Początkowo osoby w tego typu relacjach zazwyczaj są euforycznie nastawione do pomysłu i utrzymują, że znalazły receptę na szczęście w związku i nareszcie mają wszystko. Nie muszą okłamywać partnera w sytuacji, kiedy następuje (całkiem naturalne) zauroczenie inną osobą w związku. Zjedli ciastko, a tu się szczęśliwie okazuje, że nadal mają ciastko.

Jednak z długotrwałej obserwacji związków poliamorycznych (w moim przypadku: z relacji innych) wychodzi mi, że i tu powstają nowe luki i braki, może nawet jeszcze większe. Pewne potrzeby są wprawdzie zaspokajane, jednak dzieje się to na koszt innych. Choćby potrzeba ekskluzywności i wyłączności w związku: musi ona w poliamorycznej relacji zostać żmudnie "przepracowywana ze sobą" po to, aby zminimalizować lub nawet zabić w sobie uczucie zazdrości. Albo potrzeba spokoju głowy, czasu wolnego przeznaczonego tylko dla siebie (tak jak w tym wątku) bo co dużo tu tłumaczyć: zaspokajanie potrzeb osoby jednej i drugiej, a może jeszcze kolejnych to jednak spory wysiłek, który idzie na koszt własnych rezerw emocjonalnych i psychicznych. Czyli i tu, podobnie jak w związkach monogamicznych istnieje zasada: coś za coś.

Można by niby wyciągnąć taki uproszczony wniosek: niech każdy decyduje, co dla niego jest ważniejsze. Pewnie. Ale wydaje mi się, że mądrze jest także umieć korzystać z doświadczeń innych. Sama do tej pory nie słyszałam o przypadkach, aby ktoś w danej relacji poliamorycznej wytrwał dłużej, np. 10 lat i więcej. Natomiast znam wiele takich przypadków w relacjach monogamicznych. Dziwnym trafem zawsze ktoś się z relacji wieloosobowych prędzej czy później wycofuje, nie chcąc być tym/tą drugą/trzecią. Zawsze jest związek "główny" i "poboczne".

Poliamoria jest moim zdaniem wyjściem przejściowym, doraźnym, formą poznania samego siebie i partnera. Jednak to właśnie monogamia wykrystalizowała się (ewolucyjnie?) mimo wszystko jako najbardziej satysfakcjonująca forma partnerstwa - pomimo wszelkich ograniczeń i niedoskonałości. Trochę jak z tą demokracją, co to wszyscy na nią psioczą, ale jak do tej pory nikt nie wynalazł nic lepszego.

no właśnie, też jestem ciekawa, co tam u Katarzynki w trójkącie słychać :-)

Ostatni post Katarzyny jest napisany przez nią rok temu ,to może potrwać to czekanie.

Mam i tak "zszarganą" opinię na forum mogę do Katarzyny napisać  maila jak pękacie
Sam jestem ciekaw co u niej żeby nie było.Temat jest interesujący tak w ogóle ,a Katarzyna jawi się jako bardzo fajna osoba.
To co machniom ?

Katarzyna jest wrażliwą kobietą, zakochaną w mężu więc obstawiam że z nim została. Chociaż mam swoje zdanie na ten temat, wyrażone w wątku.

nie, przyjaciół się nie porzuca, więc żyją razem w zgodzie i szczęściu :-))

Poszła wiadomość

U mormonów to tak nie działa .Zresztą tylko niewielka ich część odłam uznaje poligamię i jest tolerowana w USA.

Coś w tym jest, co piszesz, ze tu wzyscy sa jakby równi.

Nie zgadzam się jednak całkiem co do kwestii szczęścia, bo to nie tak, ze ono jest jak dszcz - albo spadnie,a lbo nie ma, i nie mamy na to wpływu, bo jednak wybieramy ludzi z jakimi się wiażemy, przyjaźnimy. Dla mnie piekna historia, przywrcająca wiarę w ludzi, dobrze rzumiane zrozumienie, miłosć, trzymam za nich kciuki1

Katarzynko.
Wyczerpujący emocjonalnie to jest Twój mąż.
A Ty robisz wszystko by zadowolić jego, a nie siebie. On Cię wcale nie wspiera, On Cię niszczy.
Przeczytaj to co napisałaś  przeanalizuj co Cię uszczęśliwia.
Nawet  o rodzinę męża troszczysz się bardziej niż o swoją..
W tym wywiadzie,  przepraszam że to napiszę  Twój mąż zrobił na mnie  wrażenie mocno egocentrycznej osoby..
Czy przypadkiem i Ty i S nie mieliście chłodnych, wymagających ojców?
Ta "czwarta" to pole przejściowe do uwolnienia się od męża.. ech..

Moje refleksje są po obejrzeniu programu w TV. tam bohaterowie: poddani ukryciu tożsamości , wypowiadaja się na temat i słychać jakby więcej.
do tego układu nie doszło z chęci eksperymentu wszystskich stron, tylko wpływania 1 osoby z tej trójki na pozostałych.

widzisz, ja napisałm jak to odbieram na posdtawie tego wątku, a program potwierdził tylko moje zdanie.
ale i tak miara wszystkiego ostateczną jest to, czy Ty czujesz się szczęśliwa, czy tak bardzo boisz sie po prostu męża stracić.
tak, niestety uważam jak Twoja terapeutka, ale w sumie jakie to ma znaczenie co uważa ktoś randomowy z forum?
najpierw było was dwoje, ale zaczęłaś dojrzewać i próbować oderwać się z tak ścisłego zwiazku z mężem. pojawił się S, a ludzie nie pojawiają się nam przypadkowo.
Słuszne Twoje przypuszczenie że do rozbicia trójkąta potrzebna jest 4 osoba- gdy ona się wpasuje w związek z mężem, będziesz wolna.
życie to chemia,
moze tez Cie uwolnić terapia męża. - jego indywidualna.
wg mnie czujesz ze jesteś mu coś winna- chociaż to nieprawda. Ale chcesz go podpierać,
On prawdopodobnie jest świadomy, że bierze od Ciebie więcej niż mu się nalezy- ta nierównowaga doprowadziła was tu gdzie jesteście.
pytałaś go jakiej chciałby kochanki? - pewnie mniej uległej niż Ty. To ściąga z mężczyzny pewne brzemię..

Seks, to jest baaaaardzo delikatna sprawa. Mózg może przeszkadzać, może mieć różne myśli, obawy, nawet takie nie ubrane w słowa. Niepowodzenia w seksie mogą dręczyć i dręczyć... i trudno się z nich wydostać.

Trójkąty są niebezpieczne... Ludzie mają w głowie różne przekonania, obrazy. Mąż mógł widzieć, że przyjaciel S Cię "ostro posuwa" (sorki za słowo, ale nie napiszę "kocha" przecież...), potem S ma orgazm, a mąż myśli, że Tobie było najcudowniej na świecie. Potem myśli że on woli delikatny czuły seks... Potem myśli, że Cię nie zadowala... Stawia takie pytanie, Ty zaprzeczasz... a to nic nie zmienia, on dalej tak myśli.

Zatem szuka romansu. Chce kogoś poznać. Chce mieć z Tą osobą seks. Ale poznana osoba nie jest fajna do seksu, mają problemy emocjonalne, rozstania, powroty. Nie potrafili korzystać z romansu jak zabawy, ale się ścinali różnymi problemami. Nie wyszło.       

Potem znowu szukał romansu, trudno znaleźć kobietę, do seksu. Trudno udawać amory, zaloty, a mieć w głowie seks, seks, seks. To oszukiwanie kobiet. Jak milion facetów w internecie.

Mąż więc zostaje w trójkącie, gdzie jego żona i jego przyjaciel mają ze sobą dobry seks. On czuje się trochę na boku. Jego żona ma seks z różnymi mężczyznami, a on jako mąż czuje się ograniczony... niby związek otwarty, a on nie ma żadnej innej kobiety.

Otóż to. Gratuluję tych wniosków.
Może nie kompleksy, tylko gra emocji, zagłuszanie natury rozumem.

Słusznie. Dlatego najlepiej bawić się tylko we dwójkę.

To boli, boli...
To jak bycie prawiczkiem albo dziewicą.

Tak się kończy chodzenie złymi drogami. Dochodzimy do ściany, bo to była ślepa uliczka.
Ani trójkąt z żoną, ani niby-romanse w celu seksu nie ugasiły jego pragnienia przeżycia "przygody seksualnej". 

Tak... to smuuuutne, że on się tak męczy. Ale znajdziemy sposób...

Nie, nie... terapii nie polecam w sferze seksu... to taka delikatna i skomplikowana sprawa. Często nawet w słowa trudno to ubrać. To zupełnie jakby ktoś poszedł na terapię, gdzie terapeuta ma sprawić, aby osoba A pokochała osobę B prawdziwą miłością.

Tak... Ty straciłaś dobry seks z przyjacielem S.
Twój mąż nie zrealizował się seksualnie tak jak chciał.
I leżycie oboje, gotowi do otwartego związku, bez zazdrości, gdzie macie seks z kim innym jeszcze niż tylko mąż, tylko żona.

Pozwolibyście sobie na naprawienie tej sytuacji, i wpadłaś na genialny pomysł:

Właśnie o to chodzi... jeden dobry seks, z inną kobietą.
Ale gdzie ją znaleźć?
Udawać znowu romans, a chcieć seksu, czyli oszukiwać?
A może znaleźć mężatkę, która pragnie seksu z kimś bezpiecznym?
Bo singielki odpadają, bo będą problemy emocjonalne z zaangażowaniem...

Uważam, że Ty i S powinniście mieć seks sami ze sobą.
Nie trójkąt.
A twój mąż niech ma seks z inną panią...

Tylko nie ma innej pani...
I nie znajdziecie, bo to trudne.

To nie jest WAsz problem... serio...
Twoje poczucie winy bierze sie stąd, że ty masz dobrze, a Twój mąż dobrze mieć nie będzie.
Dlaczego? Bo on nie ma obcej pani, która chce z nim seksu..

Potrafisz... Zacytuję jeszcze raz twoje rozwiązanie:

Ale tak tego nie zrobicie:

To ślepa uliczka. Chodzi o seks, a nie o romans.
Ja już to zrozumiałem dawno temu i z perspektywy czasu widzę jak duży to był błąd.

Jeszcze raz:     problemem NIE jest o co tutaj wypisałaś.
Problemem jest brak kobiety.

Ufff... no i dobrnęliśmy do sedna.

Gdyby mąż miał udany seks z inną panią, to Ty byś miała udany seks z S. I razem, Ty i mąż, mielibyście udaną relację w całości -- bez tego obecnego napięcia, sami byście teżmieli ze sobą seks. To byłby związek otwarty.

Mężczyznom się wydaje, że jak otworzą związek, to będą hasać i mieć co raz to nową kobietę w łóżku. Problem pojawia się, gdy uświadomią sobie, że nie znajdą takiej chętnej kobiety. Że będą musieli oszukiwać, nakręcać romans, podrywać -- w celu dotarcia do seksu.  Z kolei żona wystarczy, że da ogłoszenie na portalu i zaraz ma milion ofert od chętnych panów.   

Jest jeden sposób, aby do seksu dotrzeć natychmiast. To prostytucja. Stygmatyzowana, bo wyobrażamy sobie naćpaną panią z papierosem i spalonymi czerwonymi włosami stojącą w dymie papierosów w drzwiach, która ma wszystkie choroby świata.

Ale to tak nie jest... jesteśmy ludźmi. Jak się mąż umówi z prostytutką, to da jej "pieniążka", a potem będą mieli normalny seks. Czy ten seks będzie dobry, to się okaże, czy mąż i ta prostytutka się zgrają. Są takie, że nie odróżniłbym czy to najlepszy małżeński seks w życiu, czy seks za pieniądze.

Podobnie jak na portalach kobiety aby znaleźć kochanka muszą wybrać z wielu mężczyzn, to tak samo jak mężczyzna chce znaleźć dobrą prostytutkę (= super kochankę), to musi pójść do kilku/kilkunastu. To jak z wyborem restauracji -- trzeba trochę pochodzić, aby zobaczyć gdzie się lubi jeść.

Więc albo wracacie do monogamii, aby to ratować, choć wracacie tak, że Ty jesteś spełniona, a on zraniony. Albo się otwieracie, on ma seks, dobry seks z obcą kobietą i to Was uleczy. Chcieliście aby on miał seks poza związkiem, ale nie prowadzi do niego droga przez romanse niestety.

Gary, małe sprostowanie, akurat po otwarciu związku to mąż miał różne kobiety, a ja sypiałam tylko z S. Dla męża jednak nasz długotrwały i satysfakcjonujący romans znaczył więcej niż kilka jego przelotnych, widać niezbyt udanych znajomości. I racja, niełatwo znaleźć kobietę "do seksu". W końcu mąż uznał, że najlepiej będzie związek znowu zamknąć. Niedługo miną 2 lata odkąd trójkąta nie ma, ale niedosyt pozostał. No i żal, mój, S. i też poniekąd męża, bo i jemu, jak sam przyznał, dobrze było w łóżku we troje. Akurat tu nie trafiłeś z domysłami - mąż lubi klimaty męskiej dominacji i jak już, to przeszkadzało mu, że przyjaciel jest zbyt czuły, ale mniejsza o szczegóły.

Masz jednak rację, oprócz fizycznej satysfakcji (która była u wszystkich niezaprzeczalnie) jest jeszcze mózg: i ten właśnie stanął na przeszkodzie. Pozostało więc nasze małżeństwo i bliska przyjaźń, ale S. w dalszym ciągu samotny, mąż w poczuciu jakiegoś niedosytu i niezadowolenia z siebie, a ja w tęsknocie. Pytanie, czy możemy cokolwiek z tym zrobić?

Edit: ok, doczytałam teraz ciąg dalszy i się odniosę w niedługim czasie.

Mira Żmijewska Mądry komentarz. Zgadzam się, też uważam, że mąż ma za mało zgody na siebie. Może przychodzi Ci do głowy jakaś lektura, którą mogłabym mu podsunąć?

Gary, na tym etapie nie miałabym problemu, gdyby zechciał odwiedzić prostytutkę, ale chyba on sam ma opory. Uważa, że seks za pieniądze nie wypełni braków. Może czuje, że jest „zbyt młody i zbyt piękny żeby za to płacić” i płatny seks, zamiast ambicję połechtać, tylko go upokorzy. Ale szczerze dziękuję za radę. Może tak byłoby prościej, niż na siłę wikłać się w emocjonalną relację.

W temacie kochanki dla męża, to S. założył sobie Tindera i wiem, że szuka kobiety chętnej na czworokąt, by zwiększyć szansę na ponowne otwarcie naszego małżeństwa. Nie wiem jednak, czy to wszystko są dobre pomysły, tzn. czy to czasem nie jest leczenie objawów zamiast przyczyny. Może przede wszystkim, jak pisze Mira, mąż musiałby nauczyć się większej akceptacji dla odczuwanych emocji i dystansu do nich. Ambicja to nienasycona suka, nawet jak jej zapchasz usta, to za chwile będzie głodna kolejnych dowodów męskości. Przecież nie da się tego ułożyć tak, by każde z nas czuło się zawsze i w każdym czasie równo usatysfakcjonowane.

Najlepiej byłby przepracować sobie wszystko na tyle, by nie musieć każdorazowo np. po udanym trójkącie z S., dzwonić do Roksy dla podbudowania. Dla jasności - gdyby dzwonił, ponieważ by się z nią spełniał i był dzięki temu szczęśliwy, to świetnie! Ale jeśli dzwoniłby tylko po to, żeby uciszyć głos w głowie, który mu mówi, że jest rogacz, frajer itp… To już chyba lepiej pozostać w monogamii albo podjąć pracę emocjonalną i wyzbyć się tych uprzedzeń do siebie.

Niestety żadnego tekstu w tych kwestiach nie polecę. Sama do pogodzenia się ze swoją pokręconą orientacją dochodziłam długą i pokręconą drogą. Najbardziej to przyspieszyło, jak swego czasu poznałam trochę ludzi ze środowiska LGBT i nawet trochę w nim podziałałam. Bo wtedy miałam się wreszcie okazję przekonać, że to są przecież normalni ludzie, a nie jacyś kosmici z kosmosu (a nikt przecież nie chce być kosmitą) i miałam możliwość wygadać się w przyjaznym otoczeniu, gdzie nikt nie przejmował się pokutującymi społecznie stereotypami i uprzedzeniami. Osobiście wspominam te doświadczenia jako mocno wyzwalające, ale też był to już ostatni etap układania sobie w głowie pewnych spraw, do których robiłam wcześniej długie i zawiłe podchody.

------------
Edycja: Tak po namyśle stwierdzam, że jednak mogę coś króciutkiego polecić. Co prawda osobiście odnalazłam to motto bardzo późno i w moim życiu niewiele już ono zmieniło, ale potwierdziło moje wcześniejsze przemyślenia i myślowe fikołki.

A historia wygląda tak, że miałam swego czasu np. straszny problem z przyznaniem sama przed sobą, że seksualnie najbardziej kręci mnie uległość. Tzn. przyznawałam, że to lubię, ale deklarowałam, że tak w sumie to jestem switchem. No i w sumie to jestem, ale gdzieś tak w proporcjach 10/1 na rzecz uległości Tylko, że mi się to strasznie kłóciło z moim obrazem siebie, bo przecież nikt nie chce być słaby i głupi, nie? I długo trwało zanim zrozumiałam, że jedno z drugiego wcale nie wynika, a nasze upodobania seksualnie nie określają wcale tego, kim jesteśmy jako ludzie. I wiele lat po tym, jak już to zrozumiałam, trafiłam na manifest gościa używającego nicka JG-Leathers.

W tym momencie uprzedzam wszystkich, którzy zdecydują się wyguglać człowieka, że zobaczą najpewniej coś, czego już nie będą w stanie odzobaczyć. I jednocześnie pragnę uczulić was na fakt, że zobaczycie zdjęcia człowieka, który cieszy się życiem i korzysta z niego, zamiast przejmować się tym, co ludzie pomyślą. A jego życiowe motto, w luźnym tłumaczeniu idzie tak: