Życie w trójkącie - Netkobiety.pl

…
Odkąd zaczęliśmy razem sypiać, S. niemalże zamieszkał z nami (jest z innego miasta, ale częściej bywał u nas niż u siebie). Przez kolejne tygodnie poznaliśmy się bardziej, niż przez wcześniejsze parę lat. Wiecie jak to jest, na co dzień gada się zwykle o błahostkach, a po seksie… maski opadają. Wychodzą na wierzch głęboko skrywane tajemnice, tęsknoty, marzenia, lęki i słabości. Poznawałam jego przeszłość, historię która go ukształtowała i sprawiła, że zawsze trzymał gardę w relacjach międzyludzkich. Ciepło robiło mi się na sercu, gdy powtarzał nam, że w żadnym normalnym związku nie czuł tak szczęśliwy jak przy nas.

I w końcu poczułam, że może i jemu zakochanie nie grozi, ale cholera, mnie chyba jednak tak. Im bliżej go poznawałam, tym mocniejsza stawała się więź między nami. Każde kolejne zbliżenie było coraz intensywniejsze. Ku przestrodze – seks jest potężnym i niebezpiecznym narzędziem. Chemia w mózgu w końcu zaczęła robić swoje, co w połączeniu z umacniającą się przyjaźnią dało bardzo niebezpieczną mieszankę. Pamiętam dobrze tę noc, gdy spał obok nas wtulony w moje ramię, i gdy po raz pierwszy to poczułam. Przeraziło mnie to naprawdę mocno.

Kolejne dwa tygodnie on spędzał w swoim mieście, a ja rozmyślałam. Gdy znów przyjechał do nas, od razu zasiadłam z nim do poważnej rozmowy. Powiedziałam, że się jednak do takiego trójkąta nie nadaję, nie potrafię oddzielić sfery seksu od emocji i że zaczynam się zakochiwać. Wtedy on zakłopotany przyznał, że chciał z nami porozmawiać o tym samym – od jakiegoś czasu myślał, że jak ostatni idiota zakochuje się w żonie przyjaciela. Bez sensu i bez wzajemności.

Gdy tylko mąż wrócił do domu, zaczęliśmy rozmawiać we troje. Ta rozmowa rozpoczęła dość burzliwy okres w naszej znajomości. Mąż początkowo wkurzył się na nas: bo otwarcie związku miało być tylko na poziomie fizycznym i skoro nie umiemy wykluczyć z tego emocji, to było nie zaczynać. Pojawiło się też mnóstwo innych wątpliwości, ważenia interesów, rozmyślań o przyszłości, długich rozmów. Czy to uczucie jest niebezpieczne? Czy nie osłabi mojej miłości do męża? Czy da się wrócić do punktu wyjścia? Czy chcemy w ogóle wracać? Próbowaliśmy nawet nie spotykać się z S., ale skończyło się na tym, że oboje okropnie za nim tęskniliśmy. To najbliższa osoba w naszym życiu. On też nie mógł bez nas wytrzymać – powiedział, że możemy już nigdy więcej z nim nie spać, bylebyśmy tylko nie skreślali go z naszego życia. Że niczego nie spierdoli, nie będzie próbował, że ta przyjaźń to najcenniejsze co ma w życiu. Więc próbowaliśmy wrócić na start, spotykaliśmy się z nim, ale już nie chodziliśmy z nim do łóżka.

Pomimo to, sam regularny kontakt z nim wystarczał, by uczucie rosło i nie dawało się zdławić. W końcu dotarło do mnie, że kocham go. I to w nietypowy sposób – bo wcale nie czułam motylków, nie patrzyłam na niego przez różowe okulary. Pokochałam go pomimo dostrzeganych wciąż wad. Zaakceptowałam go w pełni od początku do końca i mimo tej całej pokręconej sytuacji byłam pewna swoich uczuć. Paradoksalnie uspokoiłam się dzięki temu. Wcześniej bałam się, że jeśli pokocham S., to moje uczucie do męża ucierpi na tym. Osłabnie, zmarginalizuje się, może nawet zniknie. A tu nic z tych rzeczy.  Ani przez moment nie zwątpiłam, że chcę z mężem być, że wciąż kocham go tak samo jak wcześniej. A nawet mocniej, za to że pozwolił nam zbudować coś tak niesamowitego.
W podobnym czasie S. przyznał się nam, że też czuje to samo. Był sam w szoku, bo nigdy wcześniej nie kochał nikogo, nie układało mu się w żadnym związku, a nagle zaczął odkrywać w sobie pokłady tych nieznanych uczuć z niesamowitą intensywnością. Mówił, że przy nas czuje się szczęśliwy jak nigdy z nikim. Nauczył się kochać i sam czuje się kochany.

Było więc jasne, że miłość będzie trwała, jeżeli dalej będzie naszym przyjacielem. Co więc z tym począć? Zerwać kontakt zupełnie? Przez długi czas myślałam, że to najlepsze wyjście – też dla dobra S. Co bowiem możemy mu dać? Pozwalamy angażować się w coś, co przecież nie może mieć przyszłości. Nawet teraźniejszość ma tylko na pół gwizdka. O tym ani S., ani mój mąż nie chcieli nawet słyszeć. Mąż stwierdził, że nie chce stracić przyjaciela, że sam jest współwinny całej sytuacji i razem musimy znaleźć z niej jakieś wyjście. Zapytaliśmy S. czego on oczekuje. On stwierdził, że chce być przy nas tak długo, jak tylko mu pozwolimy. Jesteśmy dla niego najważniejsi, więc się dostosuje do naszej decyzji, ale sam najbardziej chciałby… być z nami. Zbudować związek we troje.

Rozmyślaliśmy nad tym i mąż nieoczekiwanie dla mnie przyznał, że w zasadzie nigdy nie czuł zazdrości o nas, a czasem jedynie zazdrość, że „kradnę mu” najlepszego przyjaciela. I ewentualnie o nasze szczęście, gdy widział jak cudownie się ze sobą czujemy, jak wspaniale się dogadujemy, jak doskonale bawiliśmy się ze sobą w łóżku. I nie chce nas unieszczęśliwiać zabierając to wszystko. Przyznał jednak, że chciałby też mieć podobnie, ale do tego musiałabym zmienić swoje podejście. Jak wspominałam, byłam straszną zazdrośnicą, więc wcześniej mocno strzegłam swojego „terytorium”.
W końcu jednak postanowiliśmy spróbować.

Znów zaczęliśmy ze sobą sypiać, spotykać się regularnie i w zasadzie robić wspólnie wszystko to, co robią pary – tylko, że we troje. Na początku tego roku S. przeprowadził się do naszego miasta.  Jeździmy razem na urlopy, chodzimy na randki, do kina, na kolację, tańce. Dzielimy się obowiązkami, opiekujemy się sobą w chorobie, kochamy się. Jesteśmy dla siebie bardzo ważni i chcemy dla siebie jak najlepiej.

Jednakże w zamian (tak Excop, oto Twoje „coś za coś”) zaczęliśmy też szukać „dziewczyny” dla mojego męża. Początkowo był we mnie jeszcze opór. Wyrzucałam mężowi, że być może zrobił wszystko z wyrachowania, że „wpakował” nam S. do łóżka, bym później czuła się w obowiązku się zgodzić na inne kobiety. Nagle jednak te wszystkie myśli wydały mi się śmieszne. Nasza miłość przetrwała taki emocjonalny huragan, więc może przetrwać wszystko. Zaczęłam zgłębiać lektury dotyczące poliamorii, otwartych związków, radzenia sobie z zazdrością.

Ostatecznie znalazła się wesoła blondynka z jego byłej pracy. Spotykamy się czasem w „podgrupach” – ja z S. na romantycznej kolacji, a mąż ze swoją „dziewczyną” na szybki numerek. Dobrze się dobrali, bo po prostu lubią seks, bez zbędnych ceregieli i nadmiaru czułości. Na razie taki układ wszystkich zadowala i może śmiesznie to zabrzmi, ale nawet polubiłam kochankę męża. Nie jest to co prawda materiał na wielką przyjaźń, ale czasami wyskoczymy gdzieś towarzysko we czwórkę.

Jak widać, trochę trwało, zanim się dotarliśmy i wymagało wielu kompromisów. W końcu jednak udało nam się poukładać naszą relację tak, by nikt nie czuł się pokrzywdzony. Ja mam dwóch mężczyzn, których kocham i przy których czuje się najszczęśliwsza na świecie. Jesteśmy do tego najlepszymi przyjaciółmi. W końcu uwolniłam się też od uczucia zazdrości, co naprawdę zbawiennie podziałało na mój stosunek do siebie i do męża.

Życie we troje jest z jednej strony łatwiejsze: dwa razy więcej rąk do pomocy, podwójne wsparcie, dużo dobrej zabawy, także w łóżku. Poza tym S. i mój mąż doskonale się uzupełniają, bo mają zupełnie odmienne charaktery. S. jest ugodowy i zawsze potrafi załagodzić spory pomiędzy mną i mężem. Są jednak także minusy: trudniej wypracować wspólne stanowisko. Nawet w takich błahostkach: co na obiad, gdzie na urlop. Do tego, może Panie zrozumieją, jak się spędza za dużo czasu w towarzystwie dwóch facetów, to naprawdę można mieć czasem dosyć. Meczyki, piwko, rubaszne żarty. Czasem naprawdę i mnie brakuje „czwartej” dla przeciwwagi. No ale niestety nie łatwo nam znaleźć tolerancyjną koleżankę. Dlatego też (i to kolejny z minusów), ukrywamy naszą relację przed większością znajomych i rodziny, bo niektóre reakcje bywają naprawdę przykre.

Ja i S. mamy po 30 lat, mąż jest od nas trochę młodszy.

Absolutnie o nic Po prostu w innych tematach pojawiały się strzępy mojej historii i zaciekawionym osobom obiecałam założyć osobny wątek ze swoją opowieścią.

Póki wszystkim pasuje taki układ to życzę wam najlepszego.

Dzieci zamierzacie mieć ? Jeśli tak to któremu urodzisz ? Pewnie po jednym każdemu.

Mimo wszystko faktycznie takie rozwiązanie jest dostępne dla niewielu. To już mój romans przy tym wydaje mi się być normalnoscia.

Ja bym tak nie mogła, ale skoro Wam to pasuje i nikogo nie krzywdzicie, to dlaczego nie.

Zastanawiam się tylko, co będzie, gdy pojawią siedzi, lub, gdy któreś z Was zacznie mieć dość takiego układu.

Nad tym rozmyślałam niejednokrotnie. Mąż jednak macha na to ręką i jedyny problem widzi w tym, że jak wyskoczy nam kopia kolegi to dziadkowie się pokapują (mąż to ciemnooki brunet, a S. niebieskooki blondyn) Uważa, że wychowałby to dziecko jak własne, a instytucja wujka S. i tak będzie w naszym życiu funkcjonowała, niezależnie od tego kto je spłodzi.

Żeby nam przywlec chorobe, S. musiałby sypiać z innymi. A ten jak na złość się uparł, że będzie nam wierny. Z mężem go namawiamy, by szukał kobiety (z troski o niego), bo zasłużył, aby mieć kogoś, kto będzie mu w stanie poświęcić cały swój czas. Ten jednak się po raz pierwszy zakochał i na chwilę obecną ani w głowie mu inne romanse. A kochanka męża też nie została wybrana przypadkowo, niemniej nie jesteśmy głupi i na szczęście wiemy do czego służy prezerwatywa.

Postaram się być na tyle silna, by mu życzyć szczęścia. To dla mnie ważne, że jesteśmy razem, bo chcemy, a nie bo musimy. Zresztą, jak pokazują historie na tym forum, żaden ślub i żadne zakazy nie są w stanie zabezpieczyć nas przed rozstaniem, zdradą, zakochaniem. Ważne by wiedzieć, dlaczego jesteśmy razem i by z powodu motylków nie kwestionować od razu wspólnej przyszłości.

Ależ proszę bardzo W końcu jestesmy tu po to, aby się wspierać

Miłego, słodkiego życia

Cyngli, z pewnością masz rację. Na razie dziecka nie planujemy, ale wiadomo, zdarzają się w życiu nieprzewidziane sytuacje. Sama akurat tym tematem martwię się często i próbuję o tym z nimi rozmawiać. Oni jednak zazwyczaj tylko się ze mnie śmieją, że wiecznie szukam problemów nim się pojawią.

Zaczęłam nawet czytać o macierzyństwie w poliamorycznych związkach i zdziwiłabyś się jak ludzie sobie umieją z tym radzić i ile jest szczęśliwych wielkich rodzin. Pewnie zrobilibyśmy wszystko dla dobra dziecka i priorytetem byłoby rozstrzygnąć: co to dobro oznacza.

Ela210, być może nie do końca foremny, ale jednak trójkąt, bo czas w łóżku i poza nim spędzamy głównie we troje. Mąż jest hetero, a S., hmm... elastyczny. Nie ma pomiędzy nimi większych fizycznych interakcji, ale zdarza się im okazywanie czy deklarowanie miłości (takiej przyjacielskiej). Zdecydowanie częściej ze strony S., bo jak już wspominałam, mąż jest dość chłodny i reaguje raczej zakłopotaniem w stylu "no dobra już dobra, też cię kocham, spadaj."

Ale my tego wcale od niego nie wymagamy. To on się upiera przy wierności. No cóż, może z czasem zmieni zdanie. Sama się zdziwiłam, bo miałam go właśnie za podrywacza, lubiącego łatwy seks. Pozory jednak mylą, ale to kolejna długa historia, której chyba nie warto przytaczać, bo przecież możesz wierzyć w to, co zechcesz

Czy wartość dodana jest? Nie mnie oceniać, ale skoro nabroiliśmy i "mleko się rozlało", to trzeba było to jakoś uporządkować. Gdy pytam chłopaków, czy zmieniliby cokolwiek mogąc cofnąć czas, bez wahania odpowiadają, że nie.

adiaphora dzięki za ten głos. Fajne porównanie z kilkorgiem dzieci. Kto wie, czy wierzyłabym w poliamorię, gdyby mnie samej to nie trafiło.

Ela, dzięki za opinię. Niemniej oceny ocenami, ale proszę nie zmieniaj faktów. Nie szukam uparcie przyjaciółki "dla męża". Jak pisałam, to mąż chciał kogoś dla wyrównania proporcji. Jest na ten moment wspomniana blondyna, ale nie wykluczamy, że kiedyś zastąpi ją ktoś inny. Nie mamy z nią głębszej relacji, bo też nie do końca odpowiada nam charakterologicznie. Ja zaś, przyznaję, szukam przyjaciółki, jednak dla siebie. Takiej która będzie akceptowała mój związek, której będę mogła się wygadać z naszych problemów (owszem, też swoje mamy). Jeżeli przy okazji zechce się zaprzyjaźnić z moimi Panami, to będzie to miły dodatek, wyjść czasem gdzieś we czworo. W hotelach/restauracjach dziwnie patrzą na nasze romantyczne wypady "we troje"

Oj tak, bywa ich sporo, ale akurat to o czym piszesz snu z powiek mi nie spędza. Przeciwnie, myślę nawet, że gdyby obaj byli biseksualni, mogłoby to wiele pomiędzy nami uprościć. Ale w tych sprawach nie da się ot tak, na życzenie...

Nie rozumiem tego. Choć owszem, jako kochanek, miałem ciągoty do 2K i ja, ale nie doszło do tego w sumie. Bo "ona" zazdrosna była.
Jako mąż, czy partner, nigdy bym się na coś takiego nie zgodził z kolei. W żadnej konfiguracji. To moje zdanie tylko, oczywiście. Bo szef stada jest tylko jeden, jeśli o samca chodzi. Co zwolennicy "natury" i naszego pochodzenia odzwierzęcego, często podkreślają, że każe im to bzykać wszystko, ale samemu tylko, a nie, z "przyjaźni" lub desperacji, oddawać pole innemu by miał dostęp do mojej samicy.
Cóż, każdy sobie ściele, jak potrafi. Albo inni mu pokażą w końcu, jak to należy robić, by w barłogu się nie obudzić pewnego dnia.
I tego drugiego, nie życzę, droga Katarzynko. Ani Tobie, a tym bardziej, Twojemu mężowi.

Nawet jeśli taka jest „natura”, to jesteśmy ludźmi i mamy zdolność ujarzmiania instynktów. To nas wyróżnia spośród innych zwierząt. Chociaż akurat zazdrość nigdy nie leżała w naturze mojego męża, więc wielkiego ujarzmiania nie było. Oboje mamy dużo niezależności, partnerskie relacje i nie traktujemy się wzajem jak trofea na półce.

„Dostęp do samicy”, jak to czarująco ująłeś, zainicjował sam mąż z własnej ciekawości. A wybór padł naturalnie na przyjaciela, zaufanego i chętnego. Z czasem pojawiły się silne uczucia, a wraz z nimi dopiero ważenie interesów i próby ich pogodzenia (w imię przyjaźni, miłości). Długo szukaliśmy rozwiązania, które uszczęśliwia nas wszystkich i obecne wygrało. Niemniej dziękuję, że mimo braku zrozumienia, nie życzysz nam źle.

Można nas nie rozumieć, potępiać, bierzemy to „na klatę”. Rozbraja mnie tylko krytyka ze strony osób, które same np. nałogowo zdradzają swoich partnerów, porzucają ich dla spróbowania czegoś nowego, by później powrócić z „czystym sumieniem”, ew. zmieniają partnerów jak rękawiczki w pogoni za nowymi doznaniami. Może i takie zachowania są bliższe „naturze” o jakiej piszesz, ale zdecydowanie dalsze mojemu sumieniu.

Niezwykła, dziękuję za ciepłe słowa. Co do odwagi, wcale się tak nie czuję. Ciężko mi było nawet przed sobą przyznać, że chciałabym tak żyć. Większość rodziny i przyjaciół nadal nie wie. Zabieramy S. praktycznie wszędzie, w tym na obiady do rodziców, ale dla nich to po prostu „przyjaciel rodziny”. Może kiedyś przełamiemy się zupełnie, a może sytuacja sama nas zmusi.

Co do trójkąta z kobietą, są dni gdy doskonale rozumiem Twoje słowa. Może i na urozmaicenia erotyczne nie narzekam, ale pomocy w domu i przyjaciółki czasami brak. Faceci się ze sobą bardzo solidaryzują, mają swoje męskie sprawy, tematy i pasje. Są dni gdy przydałaby się towarzyszka na froncie dla złagodzenia obyczajów

Ciekawa jestem jak ostatecznie skończyła się Twoja historia. Wybrałaś jednego z nich? A może żadnego?

Zauważ, że o tej "samicy", napisałem sarkastycznie. Niemniej jednak, swojej kobiety, nie oddałbym innemu, nawet na chwilę. Taki mam pogląd na związek kobiety i mężczyzny. Oczywiście, z gwarancją, że sam siebie innej nie oddam. Nawet, jeśli "...nigdy nie mów, nigdy", tak popularne ostatnio jest.
Jak można życzyć źle komuś, kto sam wybiera sobie taką drogę?  W końcu, szczęście, to ulotna rzecz i każdy szuka go  i przytrzymać je chce na dłużej, inaczej. Nawet, jeśli jest to bardziej inaczej.

Jestem pod wrażeniem umiejętności i chęci dogadania się, wzajemnej akceptacji i niesamowitej inteligencji emocjonalnej do pogodzenia i poukładania sobie wszystkiego tak w życiu wewnętrznym jak i stricte fizycznym, by nie rzec fizjologicznym i to pomiędzy trzema osobami... Ogromna sztuka.

W kwestii seksu, czy kochacie się tylko w trójkę, czy jednak zdarzają się zbliżenia tylko Ty z S., tudzież tylko Ty z mężem? Jak to wygląda - ustalacie: "wiesz, mam ochotę na S. idziemy się kochać", ewentualnie "wiesz, S., mam ochotę na męża, idziemy na górę", albo ogólnie "chodźmy, zróbmy coś we troje" a np. S. lub mąż mówią "nie mam ochoty", jak to rozwiązujecie? I jak to się rozkłada: częściej we troje czy indywidualnie, częściej z S. czy z mężem, jeśli już indywidualnie? Pozdrawiam i podziwiam.

PS.: nie ujawniajcie się w realnym świecie.

Sama nie masz problemów z akcepatacją tej sytuacji? Pytam, bo ja jakoś sobie nie wyobrażam, aby sypiać z mężem a potem zaspakajać kogoś innego. I nie odbierz mnie źle
Nie jestem "purytańska" w łożku, potrafię zaskoczyć swojego faceta... Ale próbuje sobie wyobrazić sytuację, że muszę jakoś zabiegać o czas, aby móc się pokochać z własnym mężem...

Do tego mężowi nie przeszkadza, że kocha się z tobą po kimś innym? Tak, wiem.. akceptujecie siebie nawzajem...
Ale co dzieje się, gdy obaj jednocześnie mają na ciebie ochotę?

O matko z córką.... O co ja pytam...

Czyli S nie jest pełnoprawnym kimś  w waszym związku.. Jak macie sie ochotę pokochać z mężem, to kupujecie S bilet do kina?

Trochę rola uzupełniająca w waszym związku, dla tego S...
Takie dobicie do 100% satysfakcji.. Jedni potrzebują jedwabnej bilelizny, różowych pończoch, inni nie obejdą się bez grającego wibratora, a wy macie S...

Niech Bóg broni!

Różnych mamy przyjaciół w życiu i zabawki tez mamy różne. Nie miałam na myśli sprowadzenia S do roli fetyszu, a tobie skąd to przyszło do głowy?

Fetysz to rodzaj bóstwa, a S takiej pozycji w waszym związku nie ma.

Ja próbuje tylko zrozumieć mechanizm.. Taka już jestem. Przecież rozumiesz, że nie każdy rodzi się i umiera obyczajny Choć nikt nie zna się na wylot, do końca.
W sumie nawet bym ci zadrościła, gdyby nie to, że sama mam wielkie poczucie przynależności do faceta. Do jego zapachu, głosu, odczuć, nawet tych w łożku. Rozmienianie tego na ileś tam drobnych, jakoś mnie osobiście nie kręci. Zakładam, że jestem w 1000 lat w tyle za tobą i wiele mam do nadrobienia w tym temacie, ale nie będę się prześcigać   Nic na siłę

Z drugiej strony popatrz, ile mniej mam problemów:) Nie muszę wyszukiwać seks partnerki dla mojego faceta, którego ubóstwiam zaspakajać sama Już samo to, powoduje że czuję się komfortowo:)

Pozdrawiam i trzymaj się

No, właśnie. Tu i teraz. Dlatego przestrzegałem jedynie, że coś, co obecnie daje satysfakcję, pomijając jej źródła, kiedyś bardzo dużo może kosztować. I tylko w tym zakresie miałem czelność się odzywać w Twoim temacie. Bo to nieprawdą jest, że ludzie  się nie zmieniają. Zmieniają się, niestety. Zbyt często i zbyt głęboko.
Idąc za tym, "Przyjaciół trzymaj blisko, wrogów zaś, jeszcze bliżej", naprawdę głęboki ma sens.
Już nie będę głowy zawracał, przyrzekam.

Salomonka, czy na pewno czytałaś tego samego posta którego ja stworzyłam? O co się tak zdenerwowałaś? Wszak piszę, że szczęśliwym niczego nie radzę, a wątek, że zacytuje samą siebie "może komuś pomoże, kogoś zainspiruje. Kogoś kto nie odnajduje się w tradycyjnym modelu relacji lub kto miał „nieszczęście” zakochać się, będąc w udanym związku." Wtedy uważam, że nasz model może być jakąś alternatywą (uważam, że jest lepszy np. od zdrady). I nie, nie myślę bynajmniej, że nasz układ jest lepszy od tradycyjnych związków. Jeżeli coś takiego wyziera z moich postów, to absolutnie nie było to moją intencją.

A z porównaniem związku dorosłych kochających się osób do parzenia z królikami to znów uważam, gruba przesada. Polecam klika głębokich wdechów i może powrót do tematu jutro.

Hm..., no cóż, nie odebrałam postów Katarzynki88 w taki sposób i trochę się zdziwiłam, że można je tak odebrać.
Tradycyjna jestem i stworzenie szerszego układu chyba przerosłoby moje możliwości i nie jestem wcale pewna czy dobrze Katarzynke88 rozumiem - nie moja to bajka po prostu. Ale jeśli taki układ 'się sprawdza', krzywdy nie wyrządza, zaspokaja potrzebę i jest 'przegadany' i akceptowany przez zainteresowanych (dorosłych przecież) - to chyba ok. Wydaje się odpowiedzią na potrzebę, hm..., raczej chwili dłuższej, ale mogę się mylić.

Dopiero co napisałaś, że właśnie chcesz kogoś zainspirować.

Monogamia komuś  nie wychodzi.. I ty masz na to remedium.. Tylko pozazdrościć.

Żyj i daj żyć innym!!
Znasz to?

Właśnie jestem tym kimś, kto chce żyć obok ciebie. Dasz mi? Czy będziesz obstawiać to, że cie nie rozumiem i twój język do mnie nie dociera, bo nie może...

Może ktoś przeczyta twój post i pomyśli "może i można i tak", ale nie rób z tego religii i  nie nawracaj świata.
Pycha kroczy przed upadkiem..
Cześć.

Dziękuję.

Wciąż uważasz mnie za nierówną tobie w dyskusji? Naprawdę inspirujące.

Dobranoc.

ale wszystko moze kiedys wiecej kosztowac
wiekszosc ludzi kosztuja zwiazki monogamiczne z ktorych nie moga sie wyrwac i nie sa szczesliwi
ale nikt im nie mowi: ej ty, sluchaj, nie wiaz sie monogamicznie, bo nawet jesli teraz bedziesz mial satysfakcje, to pozniej moze cie to duzo kosztowac

wiec dlaczego tak sie mowi osobom? ktore wybieraja inne zycie?

zwykle jak ktos wybiera inne zycie niz powszechnie przyjete, to ba pewno przemyslal sobie wiecej niz statystyczny monogamista ktory podaza za stadem i czasem nawet nie wie po co
ich nalezy przestrzegac przed konsekwencjami ich wyborow bo sa czesto nieswiadome i nieprzemyslane

Mnie Katarzynka88 do niczego nie inspiruje - jej posty przedstawiają inny sposób myślenia i spojrzenia na świat, na seks, na bliskie relacje ludzi, na związki pomiędzy ludźmi. Dla mnie to bardzo ciekawy temat do dyskusji i przemyśleń. Sam żyję w związku monogamicznym, w miarę udanym, ale trudnym i wymagającym wysiłku i pracy by było harmonijnie...

Ale ci, "zwykli", wchodzą w to tak samo, jak Katarzynka w trójkąt.   A ostrzeżenia, rady i inne sugestie na dole z tyłu i tak mają.
Bo wychodzi na to, że większościowe związki, to skok bez spadochronu. Nieprzemyślany krok w tych wypadkach.
Na tym to polega, że nie wiadomo, jak potoczy się życie, a Ty na skutkach się opierasz się jednak. Takich, które wielokrotnie tu czytamy.  Nie na powodach wchodzenia w nieznane, że się tak wyrażę.
Inni bliscy Katarzynki nie znają formy jej związku. Tak przynajmniej wywnioskowałem z tego, co czytałem. Jeśli przegapiłem, przepraszam.
Mówiąc o kosztach, to również miałem na uwadze.

Wchodzimy w strefę off-topu, ale zauważę, że to, co piszesz o "zwykle więcej [...]niż niejeden itd.,, tyle samo warte jest, co moje przestrogi, którym oczywistość oczywistą zarzucasz.
Powtórzę, że decyzja o utworzeniu takiego związku, to sprawa tych trojga. I mnie nic do tego.
To, że ja, za żadne skarby nie pozwoliłbym na coś takiego, to zdanie moje. Wyłącznie.