Życie w trójkącie - Netkobiety.pl

Wchodzimy w strefę off-topu, ale zauważę, że to, co piszesz o "zwykle więcej [...]niż niejeden itd.,, tyle samo warte jest, co moje przestrogi, którym oczywistość oczywistą zarzucasz.
Powtórzę, że decyzja o utworzeniu takiego związku, to sprawa tych trojga. I mnie nic do tego.
To, że ja, za żadne skarby nie pozwoliłbym na coś takiego, to zdanie moje. Wyłącznie.

Dobrze, uściślę, skoro to niezbędne.
Nie pozwoliłbym, gdybym miał być elementem takiego związku. Za żadne skarby. Zwłaszcza, z najlepszym przyjacielem(?)
Wyjście w takiej sytuacji, w moim przypadku byłoby tylko jedno. Jakie, tłumaczyć już nie będę.

a ktos Cie zmusza?
ogolnie jak sie czegos nie chce mozna zwyczajnie powiedziec "nie, dziekuje, mi to nie odpowiada"

Niezaprzeczalnie, też gdzieś wcześniej wspominałam, że nie znam recepty na wieczność jakiejkolwiek relacji, ale nawet jeśli coś okaże się nietrwałe, nie oznacza, że było bez wartości.

Poza tym Excop mogę się jedynie domyślać, jakie wyjście z sytuacji byś zaproponował i coś mi mówi, że nie byłoby ono zbyt przyjemne. Zerwanie trójkąta na etapie największych emocji, by zabezpieczyć nas przed przyszłymi większymi stratami, wydaje mi się nadmiernie asekuranckie i mogłoby okazać się finalnie szkodliwe. Nie ma bowiem gwarancji, że wzajemny żal czy wyrzuty sumienia nie zatrułyby związku lub że uczucie faktycznie umarłoby z braku kontaktu. Wszak mówi się że miłość niespełniona bywa najtrwalsza. To trochę jak skanie z mostu z obawy, że się z niego spadnie.

A nawet jeśli trójkąt się zakończy, niekoniecznie będzie to najczarniejszy scenariusz. Może się zwyczajnie okazać, że wszystko umrze śmiercią naturalną gdy największe emocje przygasną i np. S. znajdzie partnerkę, monogamistkę. Ciężko przewidzieć przyszłość, więc już nawet nie próbuję, tylko staram się czerpać radość z tego co mamy.

Poza tym obecnie możemy tylko gdybać, jak wyszedłbyś z całego ambarasu, bo skoro masz podejście do relacji takie jakie masz, to nigdy byś do takiej sytuacji nie doprowadził. Tym bardziej dzięki za dobre słowo i pozdrawiam

Odkąd znalazła się Blondyna to faktycznie martwię się zdecydowanie mniej

Bardzo mnie (pozytywnie) zaskakuje też Twoja opinia, że to kochanka najtrudniej zrozumieć. Dotąd ludzie, którzy słyszeli o naszym układzie, twierdzili, że dla S. to "bajka". Przyjaźń, fajny seks i to wszystko jeszcze bez większych zobowiązań. To jednak tylko powierzchowna ocenia sytuacji. W całej historii jest dla mnie bohaterem dość tragicznym i najczęściej miewałam wyrzuty właśnie z jego powodu. W skrócie powiem tylko, że z dzieciństwa i wczesnej młodości wyniósł niewiarę w trwałość miłości oraz silny lęk przed porzuceniem (to tylko moja opinia na podstawie analizy jego przeszłości). Dlatego później wchodził już wyłącznie w relacje powierzchowne, asekurancko nie pozwalając sobie na zaangażowanie. Deprecjonował miłość, gloryfikując za to przyjaźń, jako coś w jego przekonaniu stabilnego i trwałego. Stąd może dopiero przy nas "pozwolił sobie" na zakochanie, gdyż paradoksalnie poczuł się bezpiecznie (bo przecież przyjaciółmi w jego mniemaniu będziemy już zawsze). Nie chcę jednak wychodzić na domorosłego psychologa, taka tylko moja refleksja.

Ela, gratuluję intuicji, blisko. A dokładnie: w tle silna więź z rozchwianą emocjonalnie matką + zapracowany, nieobecny ojciec. W końcu matka odchodzi bez pożegnania, zostawiając z tym niezbyt bliskim, niezbyt ciepłym ojcem. Do tego dwie pierwsze próby budowania związku bardzo... smutne.

A co do mnie, znów ciepło. Miewam problemy z matkowaniem. I to raczej mąż mnie dyscyplinuje, żebym dbała o siebie. Teraz na przymusowym urlopie, więc sobie odpoczywam i umilam czas rozmową z Wami.

Czy o tych doświadczeniach można gdzieś więcej poczytać? Jeśli tak, poproszę o namiary na odpowiedni temat.

Faktycznie coś w tym jest, bo żaden mój wcześniejszy związek nie był poprzedzony tak długim i wnikliwym ważeniem za i przeciw. Nie była to beztroska decyzja, a na etapie jej podejmowania wszelkie porady powitałabym z miłą chęcią. Tylko skąd miałam taką poradę otrzymać, skoro nikt z zaufanych osób nie stał nigdy przed podobnym dylematem?

Ta historia przypomina mi jedną z Ukrytej Prawdy. Taka reaktywacja tego odcinku

Excop, skoro układ był od początku jasny dla obu Pań (to, że nie chcesz związku) + rozstanie, gdy zauważyłeś, że jedna oczekuje czegoś, czego nie możesz jej dać, to nie widzę wielkich "świństw". Ale już rozumiem spostrzeżenia z tematu hipokryty - skoro trójkąt zaproponowałeś kochankom, których nie traktowałeś poważnie, pewnie tak samo oceniłeś naszą relację. Mężczyźni są jednak widać różni, pomimo popularnego "każdy facet jest taki sam". Nie mam wątpliwości co do uczuć moich Panów.

Słyszałam już o poliamorii i przypadkach miłości do niejednej osoby. Wydaje mi się to całkiem normalne, w końcu każdy ma do zaoferowania coś innego, można dawać wielu osobom to, czego akurat potrzebują i tak samo wiele czerpać. Jednak czy sama potrafiłabym tak żyć? Nie wiem, w tym momencie nie. Cenię to, co mam i dobrze mi tak, jak jest.
Podziwiam!
"Nie każdy rodzi się i umiera obyczajny", czy ja mogę to zdanie wykorzystywać w przyszłości? Bardzo mi się spodobało, jak najbardziej trafne. Wręcz powiedziałabym: nikt nie rodzi się obyczajny, obyczaj dzisiaj to pojęcie względne

Arcy, dziękuję Na razie wciąż się układa. Więcej nawet, czujemy że z każdym miesiącem jest lepiej.

Pełna zgoda. Z tym, że o ile zapas uczuć mam niewyczerpany, to jednak czasu i możliwości niekiedy brak. Oczekiwania ukochanych osób bywają ze sobą sprzeczne. Wyzwaniem jest wtedy pogodzenie tych oczekiwań i wyważone realizowanie potrzeb zarówno partnerów jak i własnych.

Też nie wiedziałam, dopóki życie mi nie pokazało, że jednak potrafię. Przyznam jednak, że musieliśmy się takiego związku nauczyć. Dopiero od pół roku mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że się udało.

jak dla mnie skonczy sie tak, ze bedziesz w zwiazku z s. a maz z ta laska z pracy i wszystko sie z czasem skonczy bo s. i maz juz nie beda przyjaciolmi

Chociaż nie chciałem o tym pisać i odnosić się do strony "psychiczno-osobistej" uczestników tego "teatru" to jednak muszę to w tym momencie zrobić. Otóż, nie chciałem tego robić ponieważ w internecie istnieje mnóstwo wypowiedzi specjalistów od związków, którzy to w takich sytuacjach mówią, iż są one zawsze wynikiem jakiejś dysfunkcji w normalnym związku. Z tego co pamiętam, to dwie takie najbardziej typowe przyczyny to zbyt niska ocena siebie oraz strach przed utratą partnera (tu mam na myśli męża autorki). A skoro tak mówią specjaliści to z nimi trzeba dyskutować i nie łudzić się, że się samemu to dostrzeże, bo dopiero po rozmowie z psychologiem, to on dostrzega i definiuje przyczyny problemu. Zresztą ktoś już trafnie tutaj zauważył jedną z podawanych przez nich przyczyn.

W sumie dobrze, że autorka nie odnosi się do kwesti społecznych o których pisałem bo nie ma o nich pojęcia skupiając się na sobie. Jednak dla mnie są one o tyle ważne, że kiedy w coś złego wciąga się inne osoby to trzeba reagować. Sfera intymna jest sferą bardzo wrażliwą i złe przeżycia pozostawiają w niej ogromne ślady, a szczególnie tzw. "zły dotyk". W przypadku zapraszania do układów poliamorycznych osób, które zostały zupełnie inaczej wychowane, zaburza się nie tylko ich seksualność, ale jest właśnie takim "złym dotykiem" nawet jeśli są to osoby z pozoru dorosłe.

Temat nie jest grząski, grząskie są za to tłumaczenia autorki. Wiele tam jest manipulacji. Np. kiedy przytaczam ścisłe definicje poliamoryzmu i poligamii wg. autorki nie mam racji a temat jest dla mnie nieznany, bo źle definiuje to zjawisko? Błądzę? Oczywiście, przecież to ona ma racje a setki specjalistów, psychologów i seksuologów mylą się.

Dalej mamy do czynienia z ciekawą w sumie manipulacją, gdzie autorka polaryzuje swoje zachowanie wobec tzw. hiperseksualności, o co nikt jej nie posądza. Autorka co najwyżej wykazuje się wybujałą seksualnością ale jeszcze daleko jest jej do hiperseksualnej Agripiny.  To porównanie miało nas jednak utwierdzić w głównej myśli jej przesłania, że przecież nie robi ona nic złego, a nawet postępuje dobrze.

Przede wszystkim jednak wyszło tutaj JEDNO WIELKIE KŁAMSTWO autorki. Otóż pisze ona o stałości i wierności swojego układu, braku rozwiązłości a przecież jednocześnie, we wcześniejszych postach informuje nas o przygodnych kontaktach seksualnych męża z inną dziewczyną, do czego nawet go zachęca oraz również ich wszystkich z jeszcze inną dziewczyną wcześniej.

I teraz tak. Jeśli ktoś tak kłamie i tak w sumie umiejętnie manipuluje swoją wypowiedzią, to oczywiście ma w tym swój cel. Jest nim tutaj chyba akceptacja społeczna tego układu, sposobu postępowania oraz jak wiemy z drugiego tematu autorki, chęć znależienia kolejnej ofiary jej wybujałej seksualności (czy dla siebie, czy dla męża, co za różnica, ofiara to ofiara). Dziwię się też, że się pozwala zamienić NETKOBIETY w PORTAL OGŁOSZEŃ TOWARZYSKICH. Autorka faktycznie jest wygadana i potrafi "przegadać każdego", jednak tak manipuluje pojęciami, że "aż głowa boli". Niestety ale może i stety to bardzo chyba dobrze widoczne dla wszystkich kłamstwo dyskwalifikuje jej całą wypowiedź, a moralnie całą tę "historię".

Definicji, które przytoczyłem nie będę powtarzał. Odpisuje bo chcę pokazać innym osobom tutaj twój sposób wywierania nacisku na to, aby przyjąć twój punkt widzenia. Piszesz np.: " ...temat Tobie zupełnie nieznany, ...wiedzę ... masz bardzo powierzchowną, ... źle definiujesz ... Błądzisz, potem używasz epitetów: "Twoim wielkim umysłowym bąku", kończąc kolejnym przytykiem: "skoro Cię od rozmowy głowa boli, to zażyj apap". To są twoje "merytoryczne argumenty". Po prostu ręce opadają.

Napisałem już, iż widzę, że jesteś osobą, której nie można przegadać, dlatego jedyne co mogę powiedzieć, to, że współczuje twojemu mężowi oraz tym wszystkim dziewczynom, które wciągacie w realizacje tego co robicie.

I jeszcze jedno. Dużo czytałem na temat rozwoju człowieka, tożsamości, dojrzałości np. w kontekście rozwoju duszy lub jak ktoś chce psychiki. I zawsze tam była jedna prawidłowość. Osoby, które określały siebie jako dojrzałe, jako stare, doświadczone dusze, bardziej świadome od innych, w istocie okazywały się osobami bardzo "początkującymi" na drodze rozwoju świadomości. Były oczywiście kryteria oceny a raczej "zobaczenia" tego bezpośrednio ale są również znane cechy, które są z tym związane. Może w uproszczeniu powiem, że osoba, która jest "dalej w rozwoju świadomości" bardziej służy innym, nie sobie, osoba, która jest "małoświadoma" bardziej służy sobie i jest skupiona na sobie. To apropo tego co napisałaś sama o sobie: "związki ... są wyższą szkołą jazdy dla ludzi świadomych".

Poza tym, pisząc już "prostszym językiem" ja tu nie widzę jakiejś "wyższej szkoły jazdy dla ludzi świadomych" a raczej sytuację rospasania seksualnego i wciąganie w to innych osób. Nie widzę też jakiejkolwiek podstawy dla uważania, się za kogoś bardziej świadomego czy za jakby na wyższym poziomie (a propo "wyższej szkoły jazdy") od innych, w tym prowadzących moralne życie monogamistów, czy nawet wg, ich natywnej kultury poligamistów. Co do monogamistów, to czasami w tego typu związkach widziałem tyle świadomości i relacje na takim poziomie, że daleko, daleko jesteś od tego, jeśli w ogóle można to porównywać.

Proszę zacytuj je:

A chętnie: kłamczucha, manipulatorka o niskiej samoocenie, poszukująca niewinnych ofiar swej wybujałej seksulaności, małoświadoma (bo w końcu służąca tylko swojemu interesowi).

Ach stara dobra Salomonka Znów z teorią, że obrażam monogamistów i znów bez jakiegokolwiek przykładu! Mimo wielokrotnie w tym temacie powielanych próśb.

Trafiłeś w sedno z tym wyjątkiem, że można krzywdzić również siebie i "bliskie sobie" osoby. Jednak mylisz "model rodziny" z poliamoryzmem autorki, który wymaga zapraszania tam i psucia innych osób z zewnątrz, no chyba że za model rodziny, np. monogamicznej przedstawiasz sytuację związku dwojga ludzi, mężczyzny i kobiety, którzy co chwila zapraszą do swojej sypialni nowe osoby.

Prosiłem oczywiście autorkę o zacytowanie dosłowne epitetów, które niby w jej kierunku napisałem, nie doczekałem się jednak, za to przeczytałem jej kolejne PROJEKCJE. I mimo, że sugerowałem skończyć z używaniem epitetów to w kolejnym poście przeczytałem kolejne obraźliwe określenia jak np.:

"nie jesteś tytanem intelektu"

czy prześmiewcze, z nazwy nicka: "Napisał doświadczony Daro"

Co się jednak najbardziej rzuca w oczy. W ostatnim poście autorki jest tyle przypisywanych mi słów, których nie wypowiedziałem, albo rzeczy, które dotyczą kogoś innego (męża autorki a nie jej) że doszedłem do dość oczywistego wniosku, że mamy tutaj do czynienia z obrazem zachowania MEGALOMAŃSKIEGO, bajkopisarstwem i tworzeniem fikcyjnych figur, i ... i w tym możemy sobie wyobrazić pozycję "męża" autorki, który zasypany takim sposobem argumentowania nie mógł odmówić wprowadzenia do sypialni żony, jego przyjaciela (w sumie też sam jest sobie winien), a teraz musi się pocieszać dorywczymi kochankami na boku, rzeczywiście "piękny" obraz "miłości". No i kiedy autorka zmusiła się do zdefiniowania "wyzwań" jej układu spodziewałem się czegoś na poziomie (skoro jest tak świadoma, tak szybko pędzi, szybciej od innych) a wyszły bardzo podstawowe, jeśli nie wręcz "prymitywne" rzeczy, takie jak organizacja czasu, coś czego uczy się dziecko w szkole podstawowej dzieląc czas miedzy obowiązkami szkolnymi, zajęciami dodatkowymi i swoim hobby.

Nie wiem czy warto "rozmieniać się na drobne" ale może warto pokazać i przypomnieć pewne rzeczy w tym wątku, bo być może tak jest, że one właśnie cię poruszyły i może właśnie one są tym "clue" w tej "historii".

"kłamczucha, manipulatorka o niskiej samoocenie, poszukująca niewinnych ofiar swej wybujałej seksulaności, małoświadoma (bo w końcu służąca tylko swojemu interesowi)."

Zacznijmy od pierwszego "kłamczucha", wg. net słownika oznacza to: Mitomanka, Zalewajka, Kabotynka, Manipulatorka, Komediantka, Hipokrytka, naciągaczka, krętaczka, Osoba, która kłamie, zwłaszcza w mało istotnych sprawach, Spryciara, Oszustka

> "Przede wszystkim jednak wyszło tutaj JEDNO WIELKIE KŁAMSTWO autorki. Otóż pisze ona o stałości i wierności swojego układu, braku rozwiązłości a przecież jednocześnie, we wcześniejszych postach informuje nas o przygodnych kontaktach seksualnych męża z inną dziewczyną, do czego nawet go zachęca oraz również ich wszystkich z jeszcze inną dziewczyną wcześniej."

Z powyższego nie wynika znaczenie, które "sobie" przypisujesz a po prostu, że skłamałaś w tej sprawie co jest jasno widoczne; dla mnie to słowo ma jeszcze zupełnie inne znaczenie, jeśli ktoś kłamie notorycznie, być może i tak jest w Twoim wypadku, tego nie wiem, no ale skoro kłamiesz w opisie w jakimś celu, to nie zmienia to faktu że jest to wielkie kłamstwo, na razie jedno które zauważyłem, czyli JEDNO WIELKIE KŁAMSTWO

"manipulatorka o niskiej samoocenie"

nie znalazłem takiego sformułowania

napisałem co innego: "umiejętnie manipuluje swoją wypowiedzią," co jest faktem, natomiast kwestia niskiej samooceny nie dotyczy ciebie ale Twojego męża ponieważ niska samoocena i strach przed utratą partnera dotyczy tej strony układu, która się godzi na coś, czego w jakimś stopniu nie akceptuje, to że przypisujesz sobie wszystko co jest w wypowiedzi, świadczy raczej o głębokim zapatrzeniu w siebie, zresztą z Twojego opisu to też jasno wynika, jesteś skupiona przede wszystkim na sobie, potem na swoim kochanku a mąż jest tam gdzieś daleko w tle

"poszukująca niewinnych ofiar swej wybujałej seksulaności" dokładnie, to zauważyłem w kontekscie tzw. "złego dotyku" bo nawet książki dla 12 letnich chłopców o dojrzewaniu o takich rzeczach mówią, tam np. o kontaktach ze starszą kobietą, tutaj jest to sytuacja kontaktu kogoś z poliamorycznym układem kilku osób, tak samo złe, tak samo niebezpieczne i tak samo zostawiające negatywne skutki na psychice i seksualności "osoby wykorzystanej"

"małoświadoma (bo w końcu służąca tylko swojemu interesowi)."

> "Osoby, które określały siebie jako dojrzałe, jako stare, doświadczone dusze, bardziej świadome od innych, w istocie okazywały się osobami bardzo "początkującymi" na drodze rozwoju świadomości. Były oczywiście kryteria oceny a raczej "zobaczenia" tego bezpośrednio ale są również znane cechy, które są z tym związane. Może w uproszczeniu powiem, że osoba, która jest "dalej w rozwoju świadomości" bardziej służy innym, nie sobie, osoba, która jest "małoświadoma" bardziej służy sobie i jest skupiona na sobie. To apropo tego co napisałaś sama o sobie: "związki ... są wyższą szkołą jazdy dla ludzi świadomych"."

Powyższe to prawda znana od lat. Jeżeli z tego opisu odczytujesz związek między tym co prezentujesz a więc służeniem sobie a małoświadomością, i jeśli imponuje ci bycie bardziej świadomą i prezentującą wyższą szkołę jazdy od innych, to zobaczenie tego w jakim punkcie w tej chwili jesteś naprawdę jest pierwszym krokiem do takiego postępowania w życiu, żeby tę świadomość w odpowiednim kierunku, również poprzez postępowanie, w sobie rozwijać

Także, podsumowując powyższe, są to merytoryczne odniesienia się do tego co sama napisałaś. Fakt, to co robisz nie wygląda dobrze, zwłaszcza w kontekscie wciągania w to innych osób. No bo przecież twój "harmonijny związek" z mężem i kochankiem do funkcjonowania potrzebuje kolejnych osób, w tej chwili kobiet dla twojego męża a dla ciebie kogoś, kto z wypiekami na twarzy będzie wysłuchiwał twojej historii.

Piszesz też coś takiego:

"podziewałam się raczej linczu, a było w sumie dużo tolerancji"

czyli co? napisanie historii było świadomą prowokacją w stosunku do osób normalnych i monogamicznych?

a tolerancja...,  jakby nie było wiadomo, że na netkobietach wypisują osoby pokrzywdzone i pokręcone, żaden więc to odnośnik do tolerancji w ujęciu społecznym

otrzymałaś też merytoryczne odpowiedzi, ale do tych krytycznych wobec twojego postępowania nie umiesz się w żaden sposób odnieść, ktoś tu pisze, że używasz epitetów w stosunku do monogamistów, nie chce mi się tego wyszukiwać, pewne jest tego wiele, może przypomnę te "merytoryczne" w stosunku do mnie:

"Twoim wielkim umysłowym bąku", ""nie jesteś tytanem intelektu"

Ważne jest jednak to, że w żaden sposób nie obaliłaś negatywnych skutków społecznych tego co robicie w kilka osób z mężem i z jego przyjacielem. Jedyna sensowna obrona tego to zdanie kogoś o niekrzywdzeniu innych ale wiemy, że jest to też nieprawdziwe. W kwestii skrzywdzenia siebie, męża i kochanka tym "wielkim szczęściem" to merytorycznie mogą zobaczyć to pewnie tylko osoby, które były w takich sytuacjach albo specjaliści od związków albo osoby trochę właśnie bardziej świadome w kwestiach relacji międzyludzkich.

Dyskwalifikuje cię również inna rzecz. Akcentowanie tego co opisujesz jako lepsze, wyższa szkoła jazdy, coś na wyższym poziomie. Przebija tu ogromna pycha, zarozumiałość i właściwie nic mądrego z tego nie wynika. Tak jak już wzmiankowałem, relacje między ludźmi mogą być na różnym poziomie, i z tego co obserwowałem tyle może być zrozumienia, głębi w związku monogamicznym, że to cię przerasta. Tak samo jak taki związek może i być w opłakanym stanie. Przykładem, który przedstawiasz jest jakiś mężczyzna, który żył z dwoma dziewczynami na raz i teraz szuka kolejnych. Bardzo "głębokie".

Ciekawe czemu tak boisz się porównania do związku monogamicznego? Może dlatego, że tam jest łatwiej zauważyć, że jeśli dwoje wiernych sobie ludzi żyje ze sobą w harmonii, to jest to związek harmonijny, stały i trwały. Jeśli natomiast tych dwoje ludzi zapraszałoby by inne osoby do swojej sypialni to byśmy mówili już o rozwiązłości seksualnej tych osób, związku "otwartym" i tego typu "kalekich konstrukcjach "monogamizmu"". Ty definiując poliamoryzm, który jest właśnie takim hedonistycznym przykładem rozwiązłości seksualnej łączysz to z "przykładną" monogamią w sensie podawania cech, które nie mają miejsca w twoim układzie, czyli harmonii, wierności i stałości.

***

[EDIT] Znalazłem ciekawą wypowiedź w kwestii "obsesji" lansowania tego typu układów:

"Jakże bowiem można nie dostrzegać społecznych uwarunkowań ( i efektów) rozprężenia moralnego? To jest właśnie obsesja....równie dobrze można do poziomu dozwolonych indywidualnych preferencji sprowadzić każda dewiacje z pedofilią na czele ( zresztą to już się dzieje). Czyli: " Wara innym od tego, co robię, nawet jeżeli deprawuję, krzywdzę, niszczę etc???? NO i kogo obchodzą np. dzieci , ich miejsce i kondycja psychiczna w związkach kilku " rodziców" czy partnerów rodziców. Ktoś kto zapomina,że człowiek nie jest samotną wyspą, że wszystkie jego wybory i, preferencje, ogół jego zachowań ma wpływ na innych ludzi, - ma ograniczony punkt widzenia. Społeczeństwo to nie zbiór niezależnych , niewpływających na siebie , jednostek - to delikatna tkanka wzajemnych relacji, Wszyscy się wzajemnie wychowujemy i .... deprawujemy. Historia zaś pokazuje,ze rozprzężenie moralne, libertynizm, rozpusta podniesiona do rangi " indywidualnych preferencji" są ZAWSZE symptomami początku końca tego społeczeństwa".

Salomonka, możez poprawić i wziąść w cudzysłowia wypowiedzi autorki, żeby się odróżniały od Twoich bo połapać się nie mogę co kto napisał? Rozumiem, że 1 -4 to są wszystko komentarze autorki? W całości? No tak. Ale co mnie cały czas zastanawia to ta cała gadka o dojrzałości i wyjątkowości, kiedy wokół siebie widzę wiele osób dojrzałych i ten obraz, który widzę, jakoś mi nie współgra z tym co prezentuje autorka.

Myślę, że czas jest na małe podsumowanie kwestii poliamoryzmu. Co ciekawe, może to typowe dla mnie, ale przekopałem się wczoraj przez mnóstwo publikacji, wypowiedzi na ten temat, opinii i artykułów, pomijając już to, że jest to dla mnie kwestia znana. I jeśłi chodzi o kwestie społeczne to nie ma wątpliwości, że jest to rodzaj hedonimzu, wprowadzany, lansowany w celu niszczenia tradycyjnej rodziny i wartości relacji międzyludzkich opartych na określonych zasadach. Druga kwestia to ocena tego typu zjawisk, gdzie prowadzi się nawet badania socjologiczne w tym kierunku. Ocena, jak to ocena, jest ludzka. I tu najwyżej ludzie oceniają związki monogamiczne (które autorka uważa za coś gorszego), najgorzej zdradę a inne w stylu swingi, poliamoryzm, otwarte, gdzieś po środku. Trzecia kwestia to kwestie osobowościowo-psychiczne i tu specjaliści od klasycznych związków (to ważne) wymieniają różne dysfunkcję, które prowadzą do lub są obecne w poliamorii, o których dwóch już wspominałem. Natomiast oczywiście istnieje literatura wychwalająca poliamorię wpisująca, się moim zdaniem, w nurt celowego psucia społeczeństwa tradycyjnego i w sumie każdego, gdyż poliamoria jest wrogiem nie tylko tradycyjnej rodziny monogamicznej nastanowionej również przecież na obopólny rozwój małżonków ale i też"rodziny" poligamicznej w innych społeczeństwach. Jak ktoś w sumie fajnie gdzieś to skomentował, że jak już będziemy widzieli mocniej praktyczny rezultat tej "pseudorewolucji społecznej" w postaci islamizacji (bo taki kierunek obserwujemy na zachodzie), to ta cała poliamoria skończy się na poligamii w klasycznym wydaniu i te wszystkie poliamoryczne kobiety, w przeciwieństwie do mężczyzn, skończą w dole z kamieniami. Trochę to "mocne" ale w sumie prawdziwe, bo tam oni, w swoich krajach pochodzenia, tak się zachowują.

Inny społeczny aspekt sprawy to lansowanie takich zachowań. Ktoś słusznie zauważył (nie tutaj), że jest to tak samo jak w innych kwestiach wymuszanej "akceptacji", co nie kończy się na akceptacji ale na kolejnych żądaniach usankcjonowania prawnego tego czy tamtego, dania prawa wychowywania dzieci adopcyjnych, sformalizowania w dokumentach, itd.

W sumie jestem ciekawy jak zakończyła się sprawa aktu urodzenia dziecka, które na zachodzie miało wpisane 2 matki, i był problem z uzyskaniem dla niego obywatelstwa w Polsce (jedna matka była Polką), ze względu na problem wpisania matki do rubryki ojciec w polskim akcie urodzenia a może dwóch matek do rubryki matka, trudno się w tym połapać. W każdym razie sąd nakazał wydanie dokumentów opierając się na prawie do ich posiadania, ale jestem ciekawy czy wskazał również formę wpisania do aktu urodzenia, bo tej informacji w newsie nie było.

Obawiam się tego "odniesienia do kwestii społecznych" po urlopie , bo to z czym w praktyce mamy do czynienia w sferze społecznej, to z forsowaniem różnego rodzaju "modeli", które nie są zgodne z naszą wielowiekową kulturą ani sposobem życia. Oczywiście, że społeczne skutki poliamorii są fatalne ale nie będą. Nie będą bo w momencie upowszechnienia się poliamorii (taka hipotetyczna sytuacja) następuje upadek kultury z różnych powodów (tu z poliamorią związanych), wypełnienie luki społecznej przez inną kulturę lub "najazd". Historia jasno to pokazuje a pierwsze oznaki dekadencji i okresu upadku cywilizacji widzimy już na zachodzie.

Obawiam sie też sposobu argumentacji autorki, która ciągle pisze rzeczy sprzeczne. Raz pisze np. o wyższości poliamorii nad innymi "formami" związków, jednocześnie pisze jakoby te monogamiczne nie uważała za coś gorszego. A przecież logicznie jeśli coś jest lepsze to coś jest gorsze. Pomieszanie z poplątaniem jednym słowem.

I w końcu przeczytaliśmy: "Poliamoria to wg mnie alternatywa dla ludzi, którzy nie chcą/nie potrafią żyć w monogamii. To uczciwsze rozwiązanie niż zdrada. I tyle!"

Przecież dokładnie o tym cały czas piszę, że poliamoria jest przejawem hedonistycznej filozofii życia oraz życia rozwiązłego a forma wynika z obecnego "przyzwolenia społecznego". 30 lat temu autorka po prostu zdradzałaby męża w ukryciu, a dziś może to robić inaczej. I tyle (bez wykrzyknika).

Hm, ciekawe jak Katarzynka zareagowałaby na trojkat w którym panowie darzyliby się miłością nawzajem i ona z jednym z nich.

To by była dopiero wyższa forma poliamorii i poligamii.
Prawdziwy sprawdzian dla jej tolerancji

To nie jest poligamia, tak samo jak rozwiązłe życie nie jest przejawem monogamii.

Salomonka, dziękuje za rozjaśnienie wątpliwości np cytujesz.:

""Harmonijne związki poliamoryczne są wyższą szkołą jazdy dla ludzi świadomych, o specyficznych cechach charakteru. Ja sama się takiej relacji dopiero uczę."
Czyż  nie napisalas wprost, że monogamisci to niższa szkoła jazdy? Dla ludzi mocno nieświadoych? O pospolitych cechach charakteru?"

nie napisała ale "powiedziała" bo to wynika z logiki wypowiedzi

Sam to zauważyłem:

"Obawiam sie też sposobu argumentacji autorki, która ciągle pisze rzeczy sprzeczne. Raz pisze np. o wyższości poliamorii nad innymi "formami" związków, jednocześnie pisze jakoby te monogamiczne nie uważała za coś gorszego. A przecież logicznie jeśli coś jest lepsze to coś jest gorsze. Pomieszanie z poplątaniem jednym słowem."

Gratuluje "mądrości stulecia". Naprawdę. A tak serio uważasz, że jedyna kwestia jest w niedoposowaniu się hedonistycznego zachowania do konserwatywnych ram? Przecież to jest oczywistą oczywistością, że to nie pasuje. Tak samo ja koło od samochodu nie będzie pasowało do roweru. Tutaj chodzi o skutki a te społecznie ponosimy wszyscy.

Takie jakie są opisane w moich wypowiedziach (kilka chyba nawet w mojej w pierwszej w tym wątku). Ale może przypomnę ogólnie pewną zasadę, iż w społecznym ujęciu (jest to też ujęcie statystyczne) rozpowszechnianie się pewnych sposobów postępowania, rodzi określone skutki (statystycznie). Np. im więcej osób będzie prowadzić rozwiązłe życie, tym statystycznie będziesz miał mniejsze szanse w znalezieniu wiernej żony. To jest oczywiście pewne uproszczenie ale jestem pewien, że jeśli będziesz chciał zgłębić problem, sam znajdziesz odpowiedzi, inaczej szkoda Twojego i mojego czasu.

misiando jaki jest sens twojej rozwlekłej wypowiedzi, z której poza pierwszych akapitem nic nie wynika? Przytaczasz jakies cytaty bez komentarza bo coś tam sobie zobaczyłeś ale chyba nikt tak naprawdę nie wie co.

To kółko różańcowe jest "wytrychem" ?? Ciekawe.

Konserwatystów mam wszystkich na myśli, bo konserwatyzm jest wszędzie taki sam. Różnią się tylko pewne "wartości", których ci konserwatyści bronią, które uważają za "święte" i nienaruszalne. Aha... no i różnią się też niektórzy sposobem w jaki tych "wartości" bronią (tu uprzedzam Twoje ewentualne oburzenie, że jak można porównywać konserwatystów np. od Rydzyka z tymi z ISIS). Ale generalną cechą konserwatyzmu jest zawsze strach przed czymś nowym. Strach jest ulubionym narzędziem konserwatystów. Rozsiewają strach wokół np. w imię wyimaginowanych szkodliwości społecznych, które w przypadku zjawisk nowych można ewentualnie ocenić dopiero po długim czasie. Ale konserwatyści JUŻ WIEDZĄ. Oni w ogóle zawsze wszystko wiedzą najlepiej. Nadali sobie prawo do obrony "moralności". Lubisz historię ? Zawsze było tak, że im większy był wpływ konserwatyzmu, tym większy nad wszystkim unosił się "smród" hipokryzji.

A czemu się ograniczasz tylko do naszej ery ? Bo tak Ci wygodnie ? Zasady to zasady. Mogą być różne. Nie tylko takie, które się Tobie podobają. Starożytny Egipt to cywilizacja, która trwała jakieś 3000 lat. Odrzucasz ją, bo jakoś nie pasuje do Twojego modelu ? Bo upadła ? Wszystkie cywilizacje w końcu upadają. Tak jest od zarania ludzkości. Cywilizacja zachodnia w takiej formie jak teraz też kiedyś upadnie. Tak samo z Bliskim Wschodem itd. Wszystko się zmienia i tego koła nie da się zatrzymać. Tylko konserwatyści nie potrafią tego przyjąć do wiadomości. Zawsze pozostają w tyle za zmianami. To konserwatyści mieli zawsze problem z wszelkimi Galileuszami, Kopernikami, Darwinami, Froydami itd.itd.

Zaryzykuję stwierdzenie, że gdyby wszyscy byli konserwatystami to nigdy nie zeszlibyśmy z drzewa W końcu jak to tak ? Jakaś "Katarzyna" zeszła z drzewa i odważyła się przejść po ziemi, a może jeszcze o zgrozo wstała na tylne nogi A przecież od wieków mieszkaliśmy na drzewach i komu to przeszkadzało ? To tylko sianie zgorszenia

I na tym zakończmy tą uroczą dyskusję, bo najwyraźniej nikt nikogo do niczego nie przekona. Ty przyjmujesz swoje wygodne założenia (jak z tą erą), a ja swoje. Znalazłeś sobie wygodny argument, że teraz wszystko jest mniej trwałe i szybciej psujące. Hmm... jestem pewien, że masz w domu telefon na tarczę, pralkę Franię i lodówkę Moskwa. Postęp technologiczny jest teraz tak szybki, że nie ma zapotrzebowania na produkty długotrwałe, bo po prostu ludzie chcą ciągle czegoś nowego. Nie wpadłeś na to ? Podaż się dostosowuje do popytu. Oczywiście w drugą stronę również to działa i kształtuje się nowe potrzeby, których wcześniej nie było. Czy to jest złe ? To zależy. Nie ma reguły. Poza tym coraz większe zaawansowanie technologiczne powoduje również to, że faktycznie awaryjność może być większa, niż w przypadku znacznie mniej skomplikowanych mechanizmów. Widać to choćby na przykładzie motoryzacji. Jak Ci to nie pasuje to jeździj ciągle starym Fiatem. Rzeczy są coraz gorsze ? Może Ty się takimi otaczasz. Masz teraz wybór. Możesz kupić rzecz lepszą i gorszą. Mam w domu telewizor kineskopowy i wieżę Technicsa, która ma ponad 20 lat. Dlaczego ? Bo taki jest mój wybór. Ale nie twierdzę, że nie ma teraz lepszych telewizorów, lepszego sprzętu audio. Po prostu nie mam potrzeby zmiany. Przynajmniej na razie.  Spójrz na postęp w medycynie, w informatyce. Gdyby nie ten straszny postęp to nie mógłbyś w ogóle wypisywać tego co wypisujesz w tym miejscu, bo nie byłoby internetu. Każda nowość na początku wzbudza czyjeś kontrowersje, wątpliwości. Tym większe im bardziej jest rewolucyjna. Konserwatyści też się kiedyś zżymali na wynalezienie samolotu, samochodu.

"Jeśli coś jest dobre to nie zmieniajmy tego". No i źle nam było na tym drzewie ?