Życie w trójkącie - Netkobiety.pl

Salomonka, czy na pewno czytałaś tego samego posta którego ja stworzyłam? O co się tak zdenerwowałaś? Wszak piszę, że szczęśliwym niczego nie radzę, a wątek, że zacytuje samą siebie "może komuś pomoże, kogoś zainspiruje. Kogoś kto nie odnajduje się w tradycyjnym modelu relacji lub kto miał „nieszczęście” zakochać się, będąc w udanym związku." Wtedy uważam, że nasz model może być jakąś alternatywą (uważam, że jest lepszy np. od zdrady). I nie, nie myślę bynajmniej, że nasz układ jest lepszy od tradycyjnych związków. Jeżeli coś takiego wyziera z moich postów, to absolutnie nie było to moją intencją.

A z porównaniem związku dorosłych kochających się osób do parzenia z królikami to znów uważam, gruba przesada. Polecam klika głębokich wdechów i może powrót do tematu jutro.

Hm..., no cóż, nie odebrałam postów Katarzynki88 w taki sposób i trochę się zdziwiłam, że można je tak odebrać.
Tradycyjna jestem i stworzenie szerszego układu chyba przerosłoby moje możliwości i nie jestem wcale pewna czy dobrze Katarzynke88 rozumiem - nie moja to bajka po prostu. Ale jeśli taki układ 'się sprawdza', krzywdy nie wyrządza, zaspokaja potrzebę i jest 'przegadany' i akceptowany przez zainteresowanych (dorosłych przecież) - to chyba ok. Wydaje się odpowiedzią na potrzebę, hm..., raczej chwili dłuższej, ale mogę się mylić.

Dopiero co napisałaś, że właśnie chcesz kogoś zainspirować.

Monogamia komuś  nie wychodzi.. I ty masz na to remedium.. Tylko pozazdrościć.

Żyj i daj żyć innym!!
Znasz to?

Właśnie jestem tym kimś, kto chce żyć obok ciebie. Dasz mi? Czy będziesz obstawiać to, że cie nie rozumiem i twój język do mnie nie dociera, bo nie może...

Może ktoś przeczyta twój post i pomyśli "może i można i tak", ale nie rób z tego religii i  nie nawracaj świata.
Pycha kroczy przed upadkiem..
Cześć.

Dziękuję.

Wciąż uważasz mnie za nierówną tobie w dyskusji? Naprawdę inspirujące.

Dobranoc.

ale wszystko moze kiedys wiecej kosztowac
wiekszosc ludzi kosztuja zwiazki monogamiczne z ktorych nie moga sie wyrwac i nie sa szczesliwi
ale nikt im nie mowi: ej ty, sluchaj, nie wiaz sie monogamicznie, bo nawet jesli teraz bedziesz mial satysfakcje, to pozniej moze cie to duzo kosztowac

wiec dlaczego tak sie mowi osobom? ktore wybieraja inne zycie?

zwykle jak ktos wybiera inne zycie niz powszechnie przyjete, to ba pewno przemyslal sobie wiecej niz statystyczny monogamista ktory podaza za stadem i czasem nawet nie wie po co
ich nalezy przestrzegac przed konsekwencjami ich wyborow bo sa czesto nieswiadome i nieprzemyslane

Mnie Katarzynka88 do niczego nie inspiruje - jej posty przedstawiają inny sposób myślenia i spojrzenia na świat, na seks, na bliskie relacje ludzi, na związki pomiędzy ludźmi. Dla mnie to bardzo ciekawy temat do dyskusji i przemyśleń. Sam żyję w związku monogamicznym, w miarę udanym, ale trudnym i wymagającym wysiłku i pracy by było harmonijnie...

V, masz rację, w monogamii można być nieszczęśliwym, z romansami można być nieszczęśliwym też.
Katarzynka odezwała się w wątku Hipokryty o romansie w tonie, że niepotrzebnie ludzie sobie utrudniają, bo trójkąt jest rozwiązaniem .
Czekałam na opowieść- fajnie że się podzieliłaś- ale jak widać w tym trójkącie też do końca harmonijnie nie jest , brakuje czasem 4. kobiety.
Padło też pytanie, jak się w takim układzie czują współcześni mężczyźni hetero, a okazało się, że jeden jest Bi..
Więc nie jest to remedium na wszystko- a tak zabrzmiało w wątku Hipokryty.. 

"A i owszem, reklamuję smile Z dwóch powodów. Po pierwsze żal mi się robi, jak czytam historie niektórych zagubionych ludzi. Złych na siebie, pełnych wyrzutów sumienia i wątpliwości...

Po drugie, reklamuję, bo jestem zachwycona tym, co obecnie udało nam się zbudować i aż mnie nosi, by się tym moim szczęściem dzielić."

No ale może jak w każdej reklamie, podkreśla się same dobre strony.. Nie możesz mieć żalu Katarzynka, że niektórzy przeczytali coś drobnym drukiem.
I piszę o życiu w 3, a nie  o seksie, dla jasności- tu nie ma dylematu.

I nie wpadajmy w ton, że każdy kto nie zachwyca się i nie gratuluje jest zacofany..
Bo brzmi tak jakby nie można krytykować  czarnoskórego bo to rasizm.. sorry

PS. Z jednym się zgodzę co tam napisałaś- lepszy wasz skomplikowany układ niż wymieniać ludzi jak zużyte rekawiczki

Trójkąty 2 kobiety + mężczyzna są powszechne w kulturze muzułmańskiej współistniejącej obok zachodniej i sprawdzone. Wierzę w ich harmonjność.
Nie mogłąm znaleźć podstaw czy w kulturze czy osobowości mężczyzn dla układu takiego jak Wasz { o życie wspólne mi chodzi, bo w seksie co innego- dlatego zapytałam o orientację, a Ty odpowiedziałaś ze mąż jest hetero, a S elastyczny- dlatego pomyślałam że bi i wtedy mi się to składa w trójkąt.
Mam nadzieję, że nie uraża Cię mój analityczny ton.., tak już mam.. Nie musisz odpowiadać, jak nie masz ochoty.

Ale ci, "zwykli", wchodzą w to tak samo, jak Katarzynka w trójkąt.   A ostrzeżenia, rady i inne sugestie na dole z tyłu i tak mają.
Bo wychodzi na to, że większościowe związki, to skok bez spadochronu. Nieprzemyślany krok w tych wypadkach.
Na tym to polega, że nie wiadomo, jak potoczy się życie, a Ty na skutkach się opierasz się jednak. Takich, które wielokrotnie tu czytamy.  Nie na powodach wchodzenia w nieznane, że się tak wyrażę.
Inni bliscy Katarzynki nie znają formy jej związku. Tak przynajmniej wywnioskowałem z tego, co czytałem. Jeśli przegapiłem, przepraszam.
Mówiąc o kosztach, to również miałem na uwadze.

Wchodzimy w strefę off-topu, ale zauważę, że to, co piszesz o "zwykle więcej [...]niż niejeden itd.,, tyle samo warte jest, co moje przestrogi, którym oczywistość oczywistą zarzucasz.
Powtórzę, że decyzja o utworzeniu takiego związku, to sprawa tych trojga. I mnie nic do tego.
To, że ja, za żadne skarby nie pozwoliłbym na coś takiego, to zdanie moje. Wyłącznie.

Dobrze, uściślę, skoro to niezbędne.
Nie pozwoliłbym, gdybym miał być elementem takiego związku. Za żadne skarby. Zwłaszcza, z najlepszym przyjacielem(?)
Wyjście w takiej sytuacji, w moim przypadku byłoby tylko jedno. Jakie, tłumaczyć już nie będę.

a ktos Cie zmusza?
ogolnie jak sie czegos nie chce mozna zwyczajnie powiedziec "nie, dziekuje, mi to nie odpowiada"

Niezaprzeczalnie, też gdzieś wcześniej wspominałam, że nie znam recepty na wieczność jakiejkolwiek relacji, ale nawet jeśli coś okaże się nietrwałe, nie oznacza, że było bez wartości.

Poza tym Excop mogę się jedynie domyślać, jakie wyjście z sytuacji byś zaproponował i coś mi mówi, że nie byłoby ono zbyt przyjemne. Zerwanie trójkąta na etapie największych emocji, by zabezpieczyć nas przed przyszłymi większymi stratami, wydaje mi się nadmiernie asekuranckie i mogłoby okazać się finalnie szkodliwe. Nie ma bowiem gwarancji, że wzajemny żal czy wyrzuty sumienia nie zatrułyby związku lub że uczucie faktycznie umarłoby z braku kontaktu. Wszak mówi się że miłość niespełniona bywa najtrwalsza. To trochę jak skanie z mostu z obawy, że się z niego spadnie.

A nawet jeśli trójkąt się zakończy, niekoniecznie będzie to najczarniejszy scenariusz. Może się zwyczajnie okazać, że wszystko umrze śmiercią naturalną gdy największe emocje przygasną i np. S. znajdzie partnerkę, monogamistkę. Ciężko przewidzieć przyszłość, więc już nawet nie próbuję, tylko staram się czerpać radość z tego co mamy.

Poza tym obecnie możemy tylko gdybać, jak wyszedłbyś z całego ambarasu, bo skoro masz podejście do relacji takie jakie masz, to nigdy byś do takiej sytuacji nie doprowadził. Tym bardziej dzięki za dobre słowo i pozdrawiam

Odkąd znalazła się Blondyna to faktycznie martwię się zdecydowanie mniej

Bardzo mnie (pozytywnie) zaskakuje też Twoja opinia, że to kochanka najtrudniej zrozumieć. Dotąd ludzie, którzy słyszeli o naszym układzie, twierdzili, że dla S. to "bajka". Przyjaźń, fajny seks i to wszystko jeszcze bez większych zobowiązań. To jednak tylko powierzchowna ocenia sytuacji. W całej historii jest dla mnie bohaterem dość tragicznym i najczęściej miewałam wyrzuty właśnie z jego powodu. W skrócie powiem tylko, że z dzieciństwa i wczesnej młodości wyniósł niewiarę w trwałość miłości oraz silny lęk przed porzuceniem (to tylko moja opinia na podstawie analizy jego przeszłości). Dlatego później wchodził już wyłącznie w relacje powierzchowne, asekurancko nie pozwalając sobie na zaangażowanie. Deprecjonował miłość, gloryfikując za to przyjaźń, jako coś w jego przekonaniu stabilnego i trwałego. Stąd może dopiero przy nas "pozwolił sobie" na zakochanie, gdyż paradoksalnie poczuł się bezpiecznie (bo przecież przyjaciółmi w jego mniemaniu będziemy już zawsze). Nie chcę jednak wychodzić na domorosłego psychologa, taka tylko moja refleksja.

Ela, gratuluję intuicji, blisko. A dokładnie: w tle silna więź z rozchwianą emocjonalnie matką + zapracowany, nieobecny ojciec. W końcu matka odchodzi bez pożegnania, zostawiając z tym niezbyt bliskim, niezbyt ciepłym ojcem. Do tego dwie pierwsze próby budowania związku bardzo... smutne.

A co do mnie, znów ciepło. Miewam problemy z matkowaniem. I to raczej mąż mnie dyscyplinuje, żebym dbała o siebie. Teraz na przymusowym urlopie, więc sobie odpoczywam i umilam czas rozmową z Wami.

Czy o tych doświadczeniach można gdzieś więcej poczytać? Jeśli tak, poproszę o namiary na odpowiedni temat.

Faktycznie coś w tym jest, bo żaden mój wcześniejszy związek nie był poprzedzony tak długim i wnikliwym ważeniem za i przeciw. Nie była to beztroska decyzja, a na etapie jej podejmowania wszelkie porady powitałabym z miłą chęcią. Tylko skąd miałam taką poradę otrzymać, skoro nikt z zaufanych osób nie stał nigdy przed podobnym dylematem?

Ta historia przypomina mi jedną z Ukrytej Prawdy. Taka reaktywacja tego odcinku

Excop, skoro układ był od początku jasny dla obu Pań (to, że nie chcesz związku) + rozstanie, gdy zauważyłeś, że jedna oczekuje czegoś, czego nie możesz jej dać, to nie widzę wielkich "świństw". Ale już rozumiem spostrzeżenia z tematu hipokryty - skoro trójkąt zaproponowałeś kochankom, których nie traktowałeś poważnie, pewnie tak samo oceniłeś naszą relację. Mężczyźni są jednak widać różni, pomimo popularnego "każdy facet jest taki sam". Nie mam wątpliwości co do uczuć moich Panów.

Słyszałam już o poliamorii i przypadkach miłości do niejednej osoby. Wydaje mi się to całkiem normalne, w końcu każdy ma do zaoferowania coś innego, można dawać wielu osobom to, czego akurat potrzebują i tak samo wiele czerpać. Jednak czy sama potrafiłabym tak żyć? Nie wiem, w tym momencie nie. Cenię to, co mam i dobrze mi tak, jak jest.
Podziwiam!
"Nie każdy rodzi się i umiera obyczajny", czy ja mogę to zdanie wykorzystywać w przyszłości? Bardzo mi się spodobało, jak najbardziej trafne. Wręcz powiedziałabym: nikt nie rodzi się obyczajny, obyczaj dzisiaj to pojęcie względne