Zdradziłam - Netkobiety.pl

Ja już powoli zbliżam się do niedowagi, rozumiem Cię, ale ja w ogóle nie mam apetytu. Tylko biegam i najczęściej zjem coś przed bieganiem ale to zmuszam się żeby nie zemdleć.
Ja biorę psychoropy, mam depresję, jestem dzieckiem dda. On zostawił mnie kiedy wróciła choroba, przez cały nasz związek nie licząc początkowo kiedy mnie poznał choroby nie było, czasem jakiś przełyki ale z jego pomocą szybko przechodziło. Parę miesięcy temu byl nawrót, ale nie dawałam po sobie tego poznać, widziałam, ze z nim o tym nie pogadam. A jak w końcu powiedziałam było tylko "to idz do psychiatry"

Nie...napisze mu list, wygarnąć mu wszystko, wszystko! Dokładnie tak samo jak on mi gdy sie dowiedzial, że ja go zdradziłam.

Zapewnienie musiało Cię to wiele kosztować aby stanąć przed nim i mu to powiedzieć.
Może ja też się zdobędę na to, nie będę robić scen przed pracą jego, znajdą jakiś dogodny moment, listu może nie przeczytać tu masz race.
Właśnie przeczytałam Twój wątek, 8 lat, to kawał czasu.

Orszula ja bym na twoim miejscu się z nim nie spotykała bo będziesz przeżywać jak wydajemisie i możesz się tylko upokorzyć i czuć się jeszcze gorzej

tak kosztowało mnie to wiele ale jeszcze więcej jak narobił mi ponownych nadziei  .. wylałam tyle łez podczas tego spotkania i jeszcze wiele później i jeszcze pewnie wyleje trochę..  ale owszem poczułam, ze ten jeden ciężar spadł mi  z serca.. tylko ja zostałam zostawiona tak na prawdę bez konkretnych informacji było bardzo dużo analiz i przynajmniej dostałam potwierdzenie czy było jak myślałam. Po prostu mogłam powiedzieć to co chciałam gdyby nie to że mnie zamurowało.
Ja puściłam taką wiązankę za pierwszym razem, że przyznał mi że tego nie przeczytał nawet.
List napisz ale napisz go dla siebie może Ci pomoże. . Ja nie pisałam miałam wszystko w głowie nie sądziłam żeby mi miało  to pomóc.
Jeżeli będziesz się czuła na siłach i on będzie chciał to wtedy porozmawiajcie zobaczysz co Ci to da.. może coś a może nic.

Tak bardzo przykre jest to, że okazuje się że ten człowiek z którymś kiedyś byłaś jest teraz kimś innym.

EDIT nie wygarniaj mu to i tak nie ma sensu on żyje innym życiem Twoje słowa spłynął po nim a TY się tylko zdenerwujesz, że cie olał.

Ach tu są mądre głowy
Ja poprostu muszę ochonąć, wymiotować mi się chce na myśl, ze on kochał się ze mną praktycznie na siłę, nie dość, że to czułam, że zrobił to "żeby nie darła ryja ze nie chce z nią seksu" a w głowie miał ja.

Ta koło, masz rację.
Paliły się lampki, ale chciałam walczyć i walczyłam, chciałam rozmawiać, ale bez skutków. W życiu by mi do głowy nie przyszło że poznana na aplikacji do wzajemnej nauki języków...,że on się w niej zakocha.

Ej, ej ! daj spokój, po co się tak ustawiasz?
na pewno tak nie było- nie kochał się z Tobą na siłę!
pewnie sam nie wiedział co zrobić- a gdyby ich romans był tak rozwinięty jak myślisz, to po Twojej zdradzie od razu usłyszałabyś o niej.
Przykro mi że tak się potoczyło, ale nie rób z siebie bezwartościowej kobiety- wtedy z powodu twojej zdrady, a teraz z powodu informacji o tym, że ktoś jest w jego zyciu .

Tak na pewno tak bylo miotal się. Ja myslalam dokładnie to samo i sie nie pomyliłam

Myslicie ze facet byl az takim tchórzem zeby zaaranzowac coś takiego??

Ale tutaj nikt już nie mówi o powrocie. Przeczytaj proszę dokładnie ostatnie posty.

To post z przed tygodnia jak nie więcej, od tego czasu wydarzyła się sytuacja co zmieniła praktycznie wszystko.

A co się wydarzyło?

Co do tego... Pisałem, że ma kochankę. I ma. Zachowanie ludzi wtedy jest specyficzne. Szukał pretekstu, szukał powodu, by odejść... ale on dawno temu odszedł. I okazął się szmatą do n-tej potęgi zwalając winę na Ciebie. Zasr... manipulant!!!!!
Daj sobie spokój z tym wałem!!!

Orszulka... oszukiwał Cię. Był chłodny, obojętny, a Ty... biegałaś za nim.
Nie ma go. I ciesz się z tego.
Ja wiem, że boli, że duszę wyrywa, że chciałabyś mu wykrzyczeć wszystko... ale krzywdziciele mają to do siebie, że uczucia innych mają gdzieś.
Najgorszy będzie pierwszy miesiąc, dwa. Będzie bolało. Może bardzo. Ale minie...
Jak masz taką potrzebę, to pisz list, jak chcesz, to go wyślij, spal. Ale wyrzuć z siebie cały ten balast...
Siły, Dziewczyno!!!

Jejku, Kobieto... po co Ci to? O i tak ma to gdzieś, co czujesz... jasno Tobie to okazywał.
Dbaj teraz o siebie...

No, wiesz... To nie fair. Nie ona zaczęła. On się oddalał. I szukał pretekstu. I znalazł. Kierował nią, manipulował. Jak zwykły cham.

Nie chce się wybielać, ale tak to on się oddalił, ja jak okazałam uczucia, byłam dla niego. Owszem święta nie jestem mogłam być w monetach chamska dla niego, co podczas jednej kłótni przyznałam mu rację i już tak wobec niego nie postępowałam ale tak, on pierwszy.

Wydajemisię, masz rację, z kamienia nie jestem, wciąż nie jest mi obojętny. Jednak strasznie męczy mnie to aby mu to wszystko powiedzieć.

Nie napisałam że o chami świnia.
Powód mnie nie usprawiedliwia. Nawet nie myślę tak o nim, bardziej mam do niego żal, i pytanie dlaczego? On też za pewnie ma do mnie żal w jakimś stopniu, tyle, że ja nie miałam okazji mu wszytskogo wygarnąć tak jak on mi.
A jego powody? Nie wiem jakie mogły być, może nawrot mojej choroby, chodź nie dawałam po sobie tego poznać. Może mu zpowszechniałam, albo jednak nie okazałam się tą jedną.
Skoro zarzucasz mi hipokryzja, proszę zacytuj mnie.

Odnośnie pierwszego ok źle Cię zrozumiałam.
Napisał mi, że się zakochał, nawet jeśli to stało się po mojej zdradzę, czy jeśli kogoś kocha się naprawdę można od tak zakochać się w nowej osobie? Jego odrzucane mnie musiało być czymś spowodowane, może właśnie nią?
Złość, hm bardziej to boli i mam żal, i właśnie pytanie dlaczego, nie chce tego wykszyczeć "ty uju taki owaki co mi zrobiłeś" tylko dlaczego, jeśli było to przed moją zdrada to "co ona ma takiego czego ja nie mam?"
Ja naprawdę nie rzucam na niego winy, swoje za uszami mamy oboje w tym wszystkim.

Tak właśnie zrobię, ja ochłone on też.
Teraz i tak jest czas sesji - robię mgr jeszcze.
Wpadnę w ten wir i czas szybciej zleci, nie mam wyjścia, musze nadrobić zaległości, nie mogę zawalic sesji i obrony przez to wszystko.
Dla niego sądzę, że to nie jest też łatwe, też myślę, że to zauroczenie nią, którego nie potrafi odróżnić od zakochania, ona jest nowa, podoba sie, zna ja od tej dobrej strony ale gdy przyjdzie im proza życia, moze się to już zmienić. Mnie poznawał długo i to jeszcze w nie zbyt dobrym momencie życia. Ach zastanawiam się gdzie ta szczerość się podziała, kiedy wobec siebie byliśmy tacy szczerzy, on nie miał problemow z tym żeby mówić że mnie kocha, może wydać się dziwne, ale zmieniło się jego spojrzenie na mnie, kiedyś w tym spojrzeniu czułam miłość, a potem patrząc na niego widziałam pustkę. Brzmi patetycznie, musiałam wyrzucić. Lubiłam zawszę pisać, pisanie chociażby tu przynosi mi ulege.

Przytoczę hronologię
- dobry związek, do tak okolicy grudnia 2017 w sylwestra w nocy pracowałam, pisał że tęskni, że kocha, że następny musimy razem spędzić. Tego dnia ostatni raz powiedział, że mnie kocha, co było codziennością.
-z dnia na dzień się oddała,
- zauważam, zaczynam być rozpieszczaczem to ja pierwsza się przytulam, ja inicjuje seks, ja
- nie widzę poprawy, rozmawiam
-kłótnie, na moje "co się stało, czy coś jest nie tak, ze jestes mniej czuły w stosunku do mnie, czy to poroblem z pracą, coś ja robię źle, czy u Ciebie coś sie złego dzieje? odpowiada nic nie nic wszytsko ok
- chodzę jak w zegarku, idealnie sprzątam lubi porządek, czytam książki żeby nie włączać tv żeby mu nie przeszkadzać kawalerka nie lubił jak oglądałam tv, jestem zadbana pomimo że choroba wróciła i nie mam na to ochoty ale dla niego się myje, maluję dobrze ubieram i czesze.
-sytuacja sie powtarza, pytam jeszcze raz, spokojnie, mówię też że moja choroba wróciła, że bardzo potrzebuje go, że nie musi nic szczególnego robić oprócz tego, żeby wieczorem ze mną trochę pogadać albo przytulić (najczęściej wieczorem w łóżku rozmiawailsmy to było kiedyś norma, a jak było się zmęczonym to przy obiedzie), bagatelizuje mnie, na moje czy coś się stało, parafrazując "co Ty pierdolisz, co Ty znowu chcesz", nie ma wspólnych obiadów, je na biurku przed komputerem, śniadania też nie ma je sam, na moje prośby żeby chociaż ns jeden posiłek przyszedł odpowiada, ze musi odpocząć przed/po praca. W weekendy niby nie wprost ale mówi żebym pojechała do mamy, i żeby z nią spędzić. Sugeruję kino, teatr, kawiarnie neguje.
- walentynki kupuje ja prezent mu, to że mi nic ie kupił chociaż małego, zrzucam na barki jego pracy, na dzień kobiet dostaje kwiaty, potym jak jego tata mu przypomniał
- w międzyczasie poznał ta Białorusinke uczą się, rozmawiają coraz więcej - pisałam o tym wcześniej, jej na dzień kobiet pisze list co męczy się ile może żeby był idealny, papateria piękna listowa itp potrafi pisać też kaligrafią
- mam mało znajomych, przez znajoma poznaje jego, na początku gadamy grupowo a potem z nim na priv, coraz więcej i więcej, w tym momencie są to normlane rozmowy
- on mówi mi ze chcę do niej pojechać, okazyjne wycieczka na Ukrainę, jest mi przykro o czym mu to mówię słyszę, czy się muszę ciągle obrażać, mówię, że nie nie obrażam się jest mi przykro, ze chcesz do niej jechać, nocować w hotelu spędzić z nią cały tydzień, z podróżą było by to około 10 dni (mówił, że taniej bedzie jak wezmą jeden pokój) ale rozmowa na ten temat idzie w dal bo nie dostał by tak szybko paszportu, i urlopu. Mówi że planuja spotkać się na dwa tygodnie na Białorusi w sierpniu.
Potem już to się działo opisałam wcześniej, zaczęłam bliżej pisać z "kochankiem", a potem się z nim spotkałam..

Szukam w sobie, nie potrafię znaleźć, owszem nie jestem w święta, przed tą zdrada, ja w kłótniach też powodziałam mu coś nie miłego, ale nie poznałam tego człowieka który mi wulgarne do mnie powiedział na tak ważne, ze rzeczy dla mnie, tym bardziej, ze około 4 lata temu był przy mnie, chodź nie prosiłam o to.
Dlaczego go okłamywałam, hm nie wiedziałam sensu rozmowy, bo kończyła sie kłótnia, ja wtem to jest juz z premedytacją, ale tak jak pisałam ktoś chciał ze mną rozmowiać i choć trochę czasu mi poświęcić, dla kogoś w końcu byłam ważna, ktoś się pytał co u mnie itp Świetnie się z nim dohadywałam, podobnie jak z partnerem na początku, te same poglądy te samo poczucie humoru. (kochanek nie wiedział o chorobie) ( mam ten tym depresji, ze potrafię zakładać maski w tym wypadku, nie widać tego po mnie dopóki nie powiem, ale powiedziałam to partnerowi)
Nie wiem, najwidoczniej pod tym względem jestem ciemna jak tabaka w rogu, nie widzę analogi.

No cóż, będę tęsknić za tak idealna osoba, jaką jesteś Ty.

On często mówił, że się obrażam, wmawiał mi to, a ja jestem kobieca co fochów nie strzela, więc jak poraz setny milionowy raz usłyszałam "ty się wiecznie obrażasz" to ja powodziałam "nie, jest mi porostu przykro z tego powodu" w rzeczywiści czułam zazdrość, i myślałam o czym oni sobie piszą i jak sa blisko. Zapaliła mi się czerwona lampka że mnie nie chce, ale ja zignorowałam. Ale ogólnie miał naprawdę dużo przestrzeni w związku w niczym nie go ograniczałam, chciał iść na piwo szedł, chciał iść z przyjęciem na noc do kina szedł, chciał biegać w nocy biegał. Nigdy nie zaglądałam w jego prywatne wiadomości, chciałam tylko widzieć mnie więcej o której będzie.

Mhm, nie umiem odpowiedzieć jednoznacznie czy mi zobojętniał, ale myślę, że na chwilę tak, ciągle kłótnie, oddalenie się, w końcu spotkałam się z innym musiał mi jakoś w pewnym stopniu stać obojętny.
Co do choroby, mam ja przepracowaną, potrafię rozróżnić kiedy ja to ja, a kiedy zagłada wilk depresji wątpię czy było by to tym spowodowane.

Gdyby okazał sie czułum kochankiem...wiesz on był przed tym jak się na mnie rzucił był czuły, wydawało mi się, że jest delikatny, pokazał siebie naprawdę gdy zacząłam go odpychac.

Wiesz to jedynak, broń boże nie chce nikogo obrazić. Ale on miał wszystko na zwołanie, nie musiał się z nikim dzielić, bogaci rodzice dawało mu wszystko co chciał na już teraz. Byliśmy z innych światów pod względem wychowania i rodziny ja dziecko dda.

Przed sylwesterem, normalnie, był czuły, mówił, że mnie kocha, a ja to odwajemniałam w każdym stopniu. Dużo rozmowialiśmy, były wspólne posiłki. Jak normlana para, owszem były kłótnie, ale łącznie nie trwało to dużej niż parę godzin, później w zależności od wagi sprawy było "godzenie się" seksem i wszystko wracalo do normy, a albo rozmowa. Było normalnie, dobrze, było pięknie!

no widzisz.. rzecz w tym Orszula, że różne rzeczy w związku uważa się za normalne, ale skądś się ten kryzys i kłótnie wzięły.
Godzenie się seksem tylko pozornie jest fajne..
być może teraz brakuje Ci tych emocji, dlatego idealizujesz jego i wasz związek.
Pewnie z czasem dostrzeżesz, ze On niekoniecznie czuł się tam tak dobrze jak Ty i niekoniecznie z Twojej winy..
Coś nie grało..

Klasyczny etap... Analiza, obwinianie się. Tylko po co?
Orszulka, zrozum. Zdradził Cię. Porzucił dla innej. Zdradził to, na co przysięgał, zdradził to, w co wierzyliście.
Jakoś ciężko pojąc mi, że z dnia na dzień przestał kochać. Nie ma tak. Najwidoczniej poznał tamtą dawno temu. I manipulował Tobą obrzydliwie... by na Ciebie zrzucić poczucie winy, odebrać Tobie "moc" życia.
Nie katuj się, nie warto...

Dziękuję Wam za wsparcie
Post można zamknąć, nic tu już nowego nie mam do dopisania, oprócz tego, że sobie radzę. Poprostu w chwilach kiedyś za nim tęsknię, przypominam sobie, jego słowa, które mnie raniły albo jego reakcje. Jest lepiej, już nie patrzę czy jest gdzieś dostępny. Nie myślę czy by się przejść obok jego pracy, coraz mniej tych myśli.
Nie jest łatwo, za chwilę wyskoczy mi niedowaga bo dalej nie mam apetytu dalej czasem zasypiam zalana łzami.

Witam Was wszystkich ponownie. Nie chciałam zakładań nowego wątku i opisywać całego kontekstu sytuacji, mam nadzieję, że ktoś z Was wróci do starych postów i coś sobie o mnie przypomni.
Otóż problem polega na tym, że nie potrafię zapomnieć o moim byłym narzeczonym, niedawno była "nasza" rocznica zaręczyn, traf jeszcze taki był,że akurat w tym czasie była niedaleko tego miejsca, w którym 3 lata temu mi się oświadczył, wszystko wróciło- najwięcej dobrych wspomnień.
Właśnie te dobre wspomnienia są najgorsze bo budzę się z nimi i zasypiam...
Chciałabym się z nim spotkać, i zadać pytanie kiedy przestał mnie kochać, tylko to, tylko to bym chciała wiedzieć.
Pamiętam, że kiedyś brał mnie przed lustro i mówił, patrząc się na moje odbicie, że mnie kocha a po niespełna dwóch latach mówić, że wyglądam obrzydliwie
Za chwilę moje urodziny a ja pamiętam jak pojechałam z tej okazji z nim na wycieczkę, jak by kompletnie nie ważne stały się, że w zeszłym roku doprowadził mnie do łez, tylko i wyłącznie, że prosiłam bo aby nie odkurzał w tym dniu, bo w następnym mamy planowane sprzątanie. Padło wiele przykrych słów w moją stronę, tylko i wyłącznie dlatego, że prosiłam aby jednak nie odkurzał.
Nie ukrywam...tęsknię za tymi dobrymi chwilami
Nie ukrywam też, że bardzo bym się chciała z nim spotkać, ale obawiam się jego reakcji, gdy do niego napisze.

Jak zapomnieć o tych dobrych chwilach?

Taki jak szalony

Orszula to normalne ja też przeżywam rozstanie jestem facetem, może i nie za twardym ale ty masz plus wiesz co się stało. Ja nie dowiedziałem się raczej niby że krytykowalem niby że różne charaktery co chwilę cis innego, ze względu na odległość nie dowiem się prawdy gdyż przypuszczam że to ucieczka do innego. A ja zostałem nawet bez słowa to koniec. Jedynie ze nie chce bo moja wina. Brak chęci do rozmów ale może kiedyś napisze swój wątek zapytać jak to inne kobiety widzą w tej chwili jest 6-0 heh.
A tak to ci powiem to normalne długo będziesz tęsknić gdyż nie masz charakteru do klina klinem. Musisz analizować cierpieć dłużej troszkę może znajdzie się plaster na te rany kiedyś. Pomysl jak ja że nawet jak popełniłas błędy i dobrze ci było z kimś mimo problemów to on nie jest ciebie wart. Najważniejsze uświadomić pomału sobie ze nie jest jedynym mężczyzna na tym świecie inni są wartościowi a on już dla ciebie nie jest. Wiem ty byś chciała jak z książką przeczytaną moc po nią sięgnąć na półkę kiefy zechcesz a tak nie da się.
Mam nadzieję że tobie i mi się ułoży oraz wszystkim którzy są po przejściach. Pamiętaj nie jesteś sama patrz ilu tutaj z tobą jest i trzyma kciuki za ciebie. Pozdrawiam

Zdrada? Faktycznie mało wartościowa.
Egoistka? Poniekąd masz rację, choć mój terapeuta powodział coś w rodzaju "zagłodzony człowiek zje i ze śmietnika", dalej się z Tobą zgadzam.
Ale gdzie ja jestem materialistka?!
W tym związku to on gonił za pieniędzmi, to on chciał być bogaty i nigdy mu nie było dość pieniędzy, od jego wypłaty trzymałam się z daleka, nie kontrolowałam jego pieniędzmi, nie oczekiwałam żadnych pieniędzy ani dóbr materialnych, do życia wspólnego dokładałam się ja (tzn wszytsko pół na pół) ...ja nawet pierścionka nie chciałam ze złota.

Zagoic się  zagoi spokojnie.a z książką zauważ masz sentyment ciągle będziesz sięgać i czytać niedokładnie bo nudne momenty pominiesz, przeciez już to czytałaś wybierzesz co chcesz przeczytasz odlozysz. Jak będziesz ja czytać nie kupisz nowej do poczytania. Jest sens czytać przeczytane kiedy nowe dzieła sztuki są. Nie szkoda ci będzie czasu że zabraknie na nowe książki?