ON nie ma pracy i nie chce jej mieć - Netkobiety.pl

Zanim coś napiszesz sugeruje sie zastanowić, ponieważ nie jesteś tutaj anonimowa. Niska to Ty prezentujesz ale kulturę jak na kobietę przystało, rynsztok i patologia. Radze czytać ze zrozumieniem zanim się wypowiesz i nie oceniaj ludzi swoja miarą.

Fajnie sie oglada Ferdka Kiepskiego ale zycie z takim pasozytem to juz tragedia.
Znalem paru takich co chyba dla nich to wzorzec zyciowy ale poodcinalem sie od nich bo nie ma zamiaru pracowac na nierobow i pasozytow co to maja 2 lewe rece do kazdej roboty. W domu takim matka potrafi kanapke do geby podac bo sam taki w wieku ponad 30 lat nie umie nawet kanapki sobie zrobic.

Byli tacy co zyli za pozyczone pieniadze, wiecznie w dlugach, ale najlepiej niech ktos im da na zycie, piwko postawi, bo im biednie, bo o prace ciezko, a zadnego wycilku nei robili aby prace znalezc a jak znalezli to zeby sie przykladac i w tej pracy na dluzej zostac.
Pozrywalem znajomosci z takimi, bo nie bede na doroslych ludzi pracowal, moze z pare zalet mieli ale wade pasozytowania na tym co wypracowal ktos inny tez mieli.

Zastanow sie nad przyszloscia z takim kims, jak nie pracuje, to nei placi skladek zdrowotych i emerytalnych, cos mu sie stanie, kto za niego zaplaci? a jak mamusi zabraknie to co wtedy?
Jak taki len ze po sobie nie sprzata to tragedia.

Nigdy nie napisałam, że jesteś materialistką. Nie pisałam tez, że nie rozumiesz jego zachowania, tylko nigdy nie byłaś w mojej sytuacji i tego nie zrozumiesz. Napisałaś, że pewne zachowania są nie do przyjęcia dla Ciebie, gdyby los spowodował ze Twój narzeczony nie pracowałby z rożnych względów, z różnych, nie pisze o lenistwie czy nadal byłabyś  nim tak oczarowana i zachwycona, ile trwałaby Twoja fascynacja.... skoro pewne zachowania nie są dla Ciebie do przyjęcia.... efekt końcowy jest ten sam. Oczywiście to pytanie retoryczne i odpowiedzieć realnie może tylko czas. I proszę Cie nie pisz, że mam niska samoocenę, ponieważ nie wiesz jak żyję, nie znasz mnie i szczegółów z mojego życia, żeby mnie oceniać. Poznałaś zaledwie epizod i tyle ile chciałam...

Nie trzeba być żadną materialistką, żeby mieć instynkt samozachowawczy. Co innego gdy mężczyzna straci pracę i aktywnie szuka nowej- to się w końcu zdarza i jest do przetrzymania- ale zupełnie co innego jak facet rzuca pracę i siedzi na tyłku LATAMI, na garnuszku mamusi, bez zera chęci nawet napisania cv. Dla mnie taki gościu straciłby zupełnie na atrakcyjności po kilku miesiącach. Jego lenistwo by mi go obrzydziło. Nogi za pas i baj baj takiemu typowi.

Ale Ty w takiej sytuacji siedzisz trzy i pół roku, przy czym wątpię, że od początku nie było sygnałów, że to śmierdzący leń i maminsynek. Były. Facet, pod czterdziestkę, który nie ma własnego mieszkania (nawet jeżeli wynajęte)???

Nie było żadnych sygnałów, miał normalną prace i to na stanowisku kierowniczym sam ją rzucił, to człowiek wykształcony, który miał dobra prace a w jednej chwili zaprzepaścił wszytko.... mogę się tylko domyślać dlaczego bo zawsze reagował nerwowo na temat pracy.

Oczywiście, ze proponował wspólne mieszkanie ale się nie zgodziłam własnie ze względów materialnych. Dlatego mieszkam sama, radzę sobie sama i nie musze nikogo z siebie robić, tłumaczyć głupio i udawac a Ty zwyczajnie nie zrozumiałaś o co mi chodziło. Temat jest już dawno zamknięty. Dziękuję

Czyli bez ferrari i grubego portfela faceci nie maja szans u  Ciebie? bo nie rokują na przyszłość no wybacz ja raczej patrze na człowieka, jasne masz racje związek jest po to żeby coś wspólnie tworzyć. A mieszkanie ma swoje, tylko płaci za nie matka dlaczego tak robi jej sprawa.

Gdy poznałam miał dobra prace, mieszkanie wszytko było dobrze. No ale przecież Ty wiesz lepiej ode mnie jak wyglądały początki naszej znajomości. Temat uważam za zamknięty, dziękuje za wypowiedzi.

Dobrze, ze się ocknęłaś w porę, życie z żywym trupem nie ma sensu. Zycie masz jedno, wykorzystaj go jak najlepiej i nie trać na kogoś kto nawet się nie stara aby coś zmienić. W dzisiejszych czasach współczucie i empatia to samobój...

Ale ja na nikogo się nie wsiekam i zgadzam się z Tobą z tym co piszesz i o tym wszystkim doskonale wiem. Kilka osób zaczęło mi ubliżać a nie po to tu napisałam.  Tak, napisałam o poradę, ile ludzi tyle rad i pomysłów , wiem co piszecie, przeczytałam wszystko, wiele osób wiele kwestii nie zrozumiało i źle oceniło, być może zbyt ogólnie opisałam sytuację.  Temat zamknęłam, sprawa zakończona wszystko wyjaśnione.

Przepraszam, ale mieszkanie płacone przez matkę nie liczy się jako samodzielność.

Zresztą, nie wiesz, on z tej pracy mógł być wywalony, dlatego tak agresywnie reaguje na pytania. Mnie to wszystko śmierdzi jako typowy pasożyt narcysta, który chce by mamusia i kobita wkoło niego latały.

Co Cię w nim pociąga?- nie rozumiem.

Kopnij go w dupę.

Jesteś głupia, inaczej nie da się tego wyjaśnić. Wiem, że w tym kraju żyją ludzie trutnie i faceci trutnie, których mama obrobi i którym państwo da zasiłek. Ludzie chorzy na lenistwo, brak ambicji, brak odpowiedzialności za siebie i za innych. Widać im tak wygodnie. Ale nie jestem w stanie zrozumieć kobiety, która z kimś takim jest. Jesteś aż tak zdesperowana? Najgorszy facet lepszy od żadnego? I jeszcze piszesz jakieś dyrdymały o materializmie i pozycji społecznej. Jakby chłop uczciwie pracował i zarabiał nawet bardzo marnie, to nikt by się go nie czepiał. Ale 40-latek pasożytujący na matce to typ faceta, którego nie chciałaby żadna kobieta mająca wszystkie klepki na miejscu.

Gdyby Kinga od początku napisała jak się sprawy mają, uprościłaby ocenę sytuacji. Jej czterdziestoletni partner pracował, ma własne mieszkanie, a potem co się wydarzyło, że się zwolnił sam z pracy i nie chce podjąć następnej tylko od paru lat zamyka się sam w pokoju, nie chcąc nigdzie z nią wychodzić. A ta jego matka to co tylko wpada zapłacić za mieszkanie i bez słowa znika jak duch?
Tak, Kinga, wiemy tylko tyle ile zechciałaś ujawnić.

Całokształt sytuacji jest najistotniejszy, bo daje możliwość udzielenia najbardziej trafnej i właściwej sugestii i porady.

A tak to Ty pytasz, jak dotrzeć i jak postepować z czterdziestolatkiem, któremu nie chce się wziąć do roboty. No wybacz, przecież to śmiech na sali.

Może on się uzależnił od neta/gier/czegoś innego? Może sprobuj pogadać z nim szczerze, ale bez oceniania go i tak, aby nie miał poczucia, że chcesz coś na nim wymóc. Bo możę jest tak, że on jest leniwym nierobem, a może właśnie ma jakieś problemy psychiczne i jest uzależniony.
Jeśli okazałoby się, że jest coś na rzceczy ponad lenistwem i przydałaby mu się jakaś terapia, to wówczas możesz mu zaproponować swoje wsparcie w wychodzeniu na prostą, ale z pozycji już byłej dziewczyny (bo tracenie swojego czasu w "bywaniu" z nim, w jego domu, nie am sensu).

A czy przypadkiem nie zauważyłaś, że z oceny sytuacji równieży wypływają rady i sugestie? Może nie bezpośrednio, podane na talerzu jak instruktaż dla Ciebie co masz zrobić, jak i kiedy; za to są to cenne wskazówki dla Ciebie samej abyś też samodzielnie spróbowała wyciągnać wnioski z zaistniałej sytuacji. A wnioski nasuwają rozwiązania.
Bo chyba nie oczekujesz, ze podamy Ci przepis, prawie jak kulinarny, co zrobić żeby stary chłop ruszył dupę do roboty, kiedy nie wiemy jaka jest tego przyczyna.
Spróbuję strzelać: Może nie znasz ich prawdziwej sytuacji materialnej,a jest ona na tyle dobra, że on nie musi pracować, np. mają razem z mamuśką jakieś mieszkania które wynajmują i jest kasa co miesiąc (proszę bardzo 50m w moim mieście = +/- 3.tysiące na rękę z wynajmu). Jeśli to jest taka sytuacja, to zapomniej, że zagonisz go do roboty. 
I tak to my sobie możemy zgadywać do woli.

Z oceny sytuacji -zgadzam się ale nie oceniania mnie, poniżania i gnojenia publicznie, wybacz ale to jest różnica i to znaczna.

Strzelasz być może dobrze, on ogromne pieniądze włożył w całkowita i gruntowną renowację ich domu rodzinnego i tam jest jakiś problem majątkowy. Ale to już nieważne. Jego życie a ja mam dobra lekcję.

Sposób oraz to, co odpowiada Ci partner nie rokuje na przyszłość. Poirytowanie i opryskliwa odpowiedź zamyka drogę do jakiejkolwiek dyskusji o czymkolwiek. Reaguje nerwowo i nie liczy się z Twoim zdaniem. To tak jakby mowił Ci - to nie Twoja sprawa, a Ty go chcesz na siłę uszczęśliwiać podjęciem pracy. I dlatego wiele osób napisało, ze to bez sensu.

Kinga nie jest głupia tylko nie napisała całej prawdy o związku.

Alkoholik wpada w alkoholizm sam, alkoholizm jest konsekwencją jego decyzji, jego stylu życia.

Partner autorki zaniechał leczenia - prace rzucił, siedzi w domu, do psychologa/terapeuty nie chodzi. Za samo to należy go kopnąć w tyłek - za lekkomyślne podejście.

IMO, nie wierzę w jego depresję, jakoś nie potrafię.

Co do reszty się zgadzam - teoretycznie. Owszem, nie powinien się wiązać, ale z drugiej strony przecież musi znaleźć jakieś źródło utrzymania. Mamusia wiecznie żyć nie będzie - swoją drogą, co to za matka, tak syna wychować, pozwalać na takie coś... Dlatego właśnie nie wierzę w depresję - za dużo u niego kombinacji, jakoś planuje swoją przyszłość, planował uczynić autorkę swoją sponsorką, na swój pokręcony sposób on myśli o przyszłości.

dziewczyno daj sobie spokój, tu już nawet nie chodzi o to czy patrzysz na jego status społeczny czy nie, jeśli jest taki teraz to po ślubie będzie jeszcze gorszy i będziesz się z nim męczyć całe życie

Coombs, kinga oczekiwała rady, jak zmienić nieroba w pracusia, a jak jej wiele osob powiedzialo, że na to nie ma szans, każdego zaczynala atakować. Można prowadzic poważne rozmowy , suszyć głowę, ale jak drugiej stronie po prostu nie zależy , to niestety, nic się nie da zrobić.

Nieróbstwo partnera autorki postu też jest jego decyzją.Niestety lenia nie da się zmienić na pracusia.Tak jak alkoholik pozostanie nim,tak leń zawsze będzie leniem,nierobem ,ponieważ tak nauczyła go mamusia,bo wszystko podstawiała mu pod nos.Innymi słowy nie nauczyła synusia życia ,nie przystosowała go do niego,tylko, że teraz to już jest zbyt późno na jakiekolwiek nauki czy zmiany.Uciekać od takiego jak najdalej.   To jedyne rozsądne wyjście.

Ja o tym wszystkim wiedziałam i bez pisania do Was i o tym też już pisałam z Tobą.  Tak jak pisałam obelgi, gnojenie i poniżanie a wyrażanie tego co się myśli to dwie rożne sprawy. Masz rację, samymi uczuciami nie stworzę przyszłości z kimś kto jej tworzyć nie chce. Nie che tak żyć i nie będę a Wasze wypowiedzi tylko to potwierdziły....  Dzięki.

kinga wiesz co, ja mam dla Ciebie radę. Weż  ty drugi etat, pana za mężusia, i zarabiaj na niego. Ibedziesz miała , to , czego chcesz. Tylko nie pisz potem postów " Jak się rozwieść z lekkoduchem"

Kinga32

Odczuwasz wyrzuty sumienia spowodowane tym, że zostawiasz go w trudnej sytuacji. Masz powody by się rozstać, ale jednocześnie czujesz że robisz źle.
Dodatkowo, jak się domyślam sądzisz że Twoja decyzja spowoduje pogorszenie jego "stanu".
Skoro prosisz o radę, to myślę że dla swojego dobra, co jest w tym momencie najważniejsze- powinnaś spróbować się uporać jakoś z tymi wyrzutami.
Dobrym krokiem byłoby uświadomienie sobie, że formalnie Ty rzuciłaś jego, ale faktycznie rozstanie spowodował on -swoim zachowaniem. Nie tym oczywiście, że coś poszło mu w życiu nie tak, ale tym że "zamknął się" na Ciebie, a przede wszystkim dlatego że pozwolił tak długo "promieniować" swojemu problemowi na Ciebie- co powodowało stan przedłużającej się nadmiernej troski, niepokoju, braku satysfakcji z codziennego życia itp. itd.
Być może widział w Twoim postępowaniu (tym nagabywaniu) głównie egoistyczne pobudki- to że chciałaś mu pomóc głównie dlatego, by mieć godnego siebie i takiego którym można się pochwalić. Ale to go oczywiście nie tłumaczy- nie widział lub bagatelizował ten negatywny stan w jaki Cię wpędza i tym samym wyrzekł się tego związku i Ciebie. Nie robi się takich rzeczy- nie ciągnie się ukochanych osób w dziurę do której się wpadło.
Skoro nie był w stanie choćby częściowo Cię uspokoić, nawet jakimiś naciąganymi deklaracjami- tak byś choć mogła sobie wmówić że to przejściowy stan, to uważam że Twoje wyrzuty sumienia są znacznie przesadzone.
"Znacznie"- bo jakieś pewnie pozostaną, zawsze można coś zrobić lepiej, zarzucać sobie jakieś błędy czy niedociągnięcia, ale nikt z nas nie ma nadludzkich mocy, które pozwoliłyby wybrnąć z każdej trudnej sytuacji.
Tak że nawiązując do wypowiedzi Niezwykłej- radzę Ci zapamiętać te dobre chwile, które razem przeżyliście, wybaczyć sobie że nie byłaś w stanie do niego skutecznie dotrzeć, nie gnębić się że go "zostawiłaś" i spróbować wyciągnąć jakieś wnioski z tego związku.
Ten związek w jakiś sposób Ciebie ukształtuje, a on w jakiś sposób zostanie w Twoim życiu,ale nie pozwól żeby pozostał w formie "ciernia" który będzie Ci zatruwał życie.
I tak sporo wycierpiałaś- te wyrzuty sumienia" już i tak "spłaciłaś".

Kinga, nie przejmuj się za wiele takimi osobami, co się wypowiadały głównie po to, żeby Ci dosrać. Są ludzie, co nie wiedzą, co to jest delikatność i że jak ktoś ma życiowy problem, to często jest w takim stanie psychicznym, że tym bardziej tej delikatności potrzebuje. A nie szydzenia.
Rozstania są bardzo bolesne, nie ważne, czy to były 4 lata związku, czy 20. Człowiek się przywiązuje do drugiej osoby. I to nie jest takie ot hop-siup, rzucić faceta, z którym sie było kilka lat. To jest proces, a nie jedna chwila. Trzeba sobie przemyśleć, poukładać w głowie, uporać się ze swoimi uczuciami. I ten cały bajzel emocjonalny. Wciąż te wątpliwości, wciąż myśli, czy się dobrze robi, czy jednak nie popelnia sie błędu, którego potem przyjdzie żałować. Taka walka ze sobą może trochę trwać.
Ale czasem tak w życiu jest, że nie ma dobrego wyboru. Bo tak czy tak, będzie sie cierpieć i będzie się czegoś żalować. Myślę, że w takiej sytuacji, jak nie jest sie pewnym co robić, to lepiej kierować się własnym dobrem długofalowym, niż patrzeć na korzyści które się ma na krótką metę. W Twoim przypadku, gdybyś z facetem została, to oczywiście, miałabyś korzyści typu: łatwiej jest kontynuować cos, co się zaczeło, niż zaczynać od początku, masz znane i lubiane towarzystwo, kogoś do spędzania czasu itp. Ale patrząc na skutki długofalowe, to jeśli chcesz własnego dobra, chcesz założyć normalną rodzinę, mieć dzieci, mieć oparcie w partnerze - to sama widzisz, że ten partner na dłuższą metę będzie Ciebie ciagnąć w dół. Nie znajdziesz w nim oparcia, bo on ma swoje problemy i swoją wizję życia, inną, niż masz Ty. Poza tym, nie ma między wami rozmowy, takiej szczerej, poważnej, o tym, co was boli. Pan woli problemy zamiatać pod dywan, niż spróbowac o cokolwiek zawalczyć. Nie walczy o siebie, to tym bardziej nie będzie walczył o Ciebie. No a skoro on nie dba o to, jak Ty się czujesz, to nie bardzo widzę taki związek na kolejne lata... Ani rozmowy, ani zadbania o Ciebie, nawet tyle nie zrobi Ci przyjemności, żeby na głupi spacer wyjść? To nie bardzo mu chyba zależy na tym związku. Może wpadł w jakiś depresyjny stan, może uzależnił się od komputera, a może jeszcze inny problem ma. Ale jeśli nic z tym nie robi, to problem tylko się będzie pogłębiał. To lepiej, żeby on został sam i doszedł do ładu sam ze sobą, a dopiero potem kogoś szukał. Niż jak sam leci w dół, a przy tym kogoś innego ciagnie. Przy problemach z psychiką to trzeba niestety samemu chcieć cokolwiek, nikt na siłę człowieka nie zaciągnie do psychologa/psychiatry, ani nikt za niego nie będzie go zmieniać. Czasem jednak żeby ta chęć była, musi człek spaść na samo dno. Musi zobaczyć, że w jego życiu zapanowała ogromna destrukcja i że trzeba się ratować. Czasem właśnie musi taka osoba zaznac dużych niewygód, bólu itp, żeby do niej dotarło, że sprawa jest poważna. Tak czy siak, to jest problem tego pana, a nie Twój. Ty próbowałaś rozmawiać, wyciągnęłaś nawet pomocną dłoń w sprawie załatwienia pracy - uwierz, wiele osob by było całych szczęśliwych, mając kogoś takiego koło siebie i przynajmniej by spróbowali z tej pomocy skorzystać. Pan powinien docenić Twoje zainteresowanie i chęć pomocy jemu, a jeśli nie uważał nawet z jakichś względów za stosowne skorzystać, to myśle, że wypadałoby chociaż jakoś to wytłumaczyć. Tak, żebyś Ty widziała, że mu zależy i coś robi w tym kierunku, czy choć mysli nad tym. Tutaj nie wiem, mi to wygląda na jakiś depresyjny stan, skoro młody, zdrowy człowiek, woli zamknąć się w domu i nie wychodzić. Ale głową muru nie przebijesz. Jak ktoś sam pomocy nie chce i nie szuka, to nie da sie nic zrobić. Trzeba myśleć o sobie. Facet raczej o Tobie nie myśli, nie interesuje go Twój stan i co byś Ty chciała. Więc Ciebie też on nie musi już interesować. Do związku on sie na ten moment nie nadaje. A psychoterapia trochę trwa. A zanim dojdzie chłop w ogóle do tego, że powinien tej pomocy poszukać - miną kolejne lata. Jak się opamięta i coś zacznie może zmieniać w swoim zachowaniu i zyciu, to może miec 50 lat na przykład. Będzie trochę już za stary na zakladanie rodziny. Tzn. w sensie, rodzina z dzieckiem. Bo oczywiście może sobie życie każdy ułożyć z partnerem, nawet jak ma 90. Jednak dzieci to trochę pilniejsza sprawa. Więc dla Ciebie to jest za dlugo czekać. Na to jego opamiętanie. A mogłabyś nawet nigdy sie nie doczekać, bo kto to wie, czy on w ogóle pójdzie kiedyś w dobrym kierunku, czy może dla odmiany nie pogrąży sie jeszcze bardziej w destrukcji... Może zacznie chlać, albo co... Tak się często kończy nieleczona depresja, czy inne problemy. A to "leczy" się ktoś graniem na kompie, a to za chwilę "leczy" się alkoholem, czy narkotykami. Jakieś problemy psychiczne raczej na pewno tu są. Przy tym brak kompletnie samoświadomości, że sie takowy problem ma i chęci zrobienia czegoś. Dlatego w tym połączeniu - to wszystko nie rokuje na żaden związek, ani z Toba, ani z nikim, ten pan na tą chwilę jest niestety jakby "wybrakowany związkowo". Po prostu nie stworzy zdrowej relacji "chory" człowiek. Co innego, jakby chcial coś zrobic, jakby sie starał wyjść z tego bagna. Moglibyście może wspólnie wtedy się wspierać i cieszyć się postępami. Pan mógłby na początek iść choćby gdzieś pracować na pół etatu, żeby od ludzi nie odwyknąć, żeby zarabiać i normalnie żyć, a przy tym jakąś terapię sobie pomału robić. To by była inna sytuacja. Może czlowiek upaść, nawet nisko, ale kiedy ma tą chęć by piąć się w górę, a nie chce już dalej w dół opadać, to wtedy można coś z takim człowiekiem zrobić. Przy braku chęci, to nawet najlepszy na świecie psycholog, psychiatra, czy nawet cały sztab lekarzy, nie pomoże.