Co Was uratowało, ocaliło? - Netkobiety.pl

Mnie jeszcze nic szukam cały czas tego czegoś...
Póki co ja muzyki słuchać nie mogę, książek czytać również ani oglądać filmów chyba brak skupienia..

Moze świadomość, ze mam jedno życie? I że w tym życiu to ja jestem glownym bohaterem? Ze bez przystojnego ksiecia przy boku jestem wciąż tą samą osobą? Że będąc sama w rzeczywistości mogę się lepiej rozwijać niż mogłam z nieodpowiednią osobą przy boku?

Bo wlasciwie tak naprawdę to co się  stało?  Nadal żyję, nadal mogę robić to samo, co 10 lat temu wiec dlaczego mialabym tego nie robić?...

mi dalo silę juz samo to, że po rozstaniu wielki, olbrzymi , ciezki kamień spadl mi wtedy z serca....o ktorym wcześniej nie wiedzialam, że go mam....

Duma. Poczucie osobistej godności i wartości.

Czas zrobił swoje

Uratowało? zależy przed czym. Ale jedno jest pewne w każdej sytuacji musi zwyciężać rozsądek i dbałość o własne dobro i jako takie szczęśliwe życie. Emocje należy odrzucać zawsze na drugi plan,bo one nigdy do niczego dobrego nie prowadzą.

Staram się być dobrym człowiekiem we wszystkich relacjach ogólnoludzkich, więc zawsze sobie mówię, kiedy nie wyjdzie - że widocznie stać mnie na więcej. Że musiało być źle, żeby spotkało mnie coś lepszego i żebym umiała to docenić. I ta wiara w to, że będzie lepiej, pcha mnie do przodu.

A ja niezmiennie i z uporem maniaka - klin klinem - i przechodzi jak ręką odjął, a przede wszystkim człowiek daje sobie szansę
na bycie szczęśliwym, zamiast taplać się w bagnie na własne życzenie, tak jak tu jest w sąsiednim dziale taki wątek,
gdzie ludzie całymi LATAMI rozpamiętują, klepiąc się wzajemnie po plecach jak to im w życiu jest źle i niedobrze...
No pewnie że jest, a jak ma być inaczej, kiedy zamiast próbować z tego wyjść, to specjalnie się nakręcają i ten stan przeciągają.

Zasadniczo się z tym zgadzam, ważne jednak, aby nie był to klin na siłę, żeby zamiast klina nie wyszedł plaster na ranę.

W życiu ratuje mnie głównie wrodzony rozsądek i inteligencja, dzięki temu zawsze wiedziałam, żeby nie wiązać się z idiotami, i dlatego nie mam historii dramatycznych ani patologicznych związków.

Nie mam akurat 23, po prostu nigdy nie chciało mi się zmienić wieku na forum. Nieszczęście w życiu to jest, jak przyjdzie wojna, dopadnie człowieka poważna choroba albo urodzi mu się niepełnosprawne dziecko. Zły związek to nie potop, nie bierze się z powietrza, to niestety konsekwencja naszych własnych działań. Dlatego zamiast przeżywać takie rzeczy, a potem szukać ratunku, lepiej nie pakować się w takie związki albo szybko z nich uciekać.

Współczuję, rzeczywiście spotkało Cię coś złego. Choć Twój mąż się nie popisał.

Powiem Ci, że gdy miałam 20 lat byłam bliższa traktowania złych związków i rozstań jak powodzi. Im dłużej żyję na tym świecie, tym bardziej jednak przekonuję się, że w większości jesteśmy kowalami swego losu. Wiadomo, że komuś może urodzić się chore dziecko jak Tobie albo w ogóle można przyjść na świat w kraju, w którym zamiast wysłać Cię do szkoły, wydadzą Cię za mąż, bo jesteś dziewczynką. Wtedy nic nie zrobisz, po prostu przegrałaś na loterii życia. Ale im więcej widzę takich prawdziwych nieszczęść, tym mniej mam współczucia dla kobiet, których dramat wynika z tego, że wyszły za idiotę/egoistę/bubka. Nie trzeba być w związku, to żaden obowiązek. Czasy, w których trzeba było za kogoś wyjść, na szczęście na naszej szerokości geograficznej minęły. Niestety większość rozwodów, które w życiu widziałam, była wizualizacją zasady: jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz. Trochę więcej myślenia, a tych "dramatów" byłoby mniej.