Dylemat Nie-takiej-już-młodej.. Czyli rzeczywistość kontra teoria.. - Netkobiety.pl

Ja jak miałam związek też mogłam mieć nie jednego po rostaniu chętnych brak

ma związek, tylko źle zacytowałam, tzn.nie wszystko, ale kto chce poczyta i zrozumie

"Zazdraszczam"
Kurcze, ciągle jacyś zalotnicy kręcą się wokół ciebie. Chętnie przypięłabym się do takiej koleżanki

haha, przywiało? Nie, choć może powinno. Temat pojawił mi się na pierwszej stronie, więc zobaczyłam

Nie chce mi się wracać. Chcesz, to cytuj i nie czepiaj się, każdemu może się pomylić. Wiadomo o co chodzi

Przy złośliwościach jednak nie powinno, bo rzecz traci na jakości i jest zwyczajnie słaba

Żeby zakończył OT,  mnie tam nie przeszkadza wrzucanie mnie do jednego grona z Pietruszką czy Piegowatą. A dostrzeganie spójności w moich poglądach wręcz mnie cieszy
Nie ma się o co spinać

Lou, Ty na wszystko reagujesz jak pokrzywa. Względnie osa. Zlituj się!
A mnie nie zazdrość zalotników, bo póki co, niewiele z tego wynika. Ot, czasami się zdarzy z kimś umówić na kawę i tyle.

Miałam już dziś nie pisać, ale wtrącę swoje trzy grosze, a propos nieodtrącania przy pierwszym spotkaniu.
Jestem zwolenniczką takiego podejścia, o ile ewidentnie coś mi nie przeszkadza na tej pierwszej randce albo nie czuję ewidentnie, że nic z tego nie będzie. Jednak niektórzy panowie to zielone światło odczytują jako przyzwolenie za zbyt wiele albo rodzaj deklaracji z mojej strony. A ja chcę się poprzyglądać sytuacji, dać sobie czas na przekonanie się, czy pierwsze wrażenie ulegnie weryfikacji. To, że chcę się spotykać, jestem zainteresowana, nie znaczy, że już jestem zaangażowana po uszy. Nie, to musi dojrzeć.

Nie, no oczywiście z tym szybkim skreślaniem to jednak chodziło mi o sytuacje, gdzie Pan jednak wykazuje kulturę osobistą itp. . Raczej chodziło mi o wygląd (ale tutaj też trzeba mieć jakiekolwiek kryteria), bądź spotkanie podczas sytuacji która niewiele nam o nim powie - to dosłownie chwile tzw. pierwsze wrażenie (dość często bardzo mylne) .

No i rzeczywiście poruszyłaś bardzo istotną kwestię: dokładnie mylne odczytywanie sygnałów. Zgodziła się na kawę: na pewno coś z tego będzie. Powiedziała, że jest Sama i na dodatek ze mną rozmawia: na pewno coś z tego będzie. No i wiele innych "ciekawych" historii. Nie wspominając o zaczepkach "na budowlańca" i obrażanie się, że kobieta go olała. No .

Jakoś mnie ta złość nie dziwi
Piiegowata, tak sobie myślę, że skoro dostałaś taki komunikat prosto w oczy, to mogłam to być forma manipulacji i próba wymuszenia na tobie określonych zachowań. Stąd złość.
Nikt mi tak wprost nikt nie powiedział i pewnie gdybym nie zaczęła się spotykać z moim mężem, to nawet nie wiedziałabym jak można zostać odebranym. Mój mąż został przede mną ostrzeżony przez jego kolegę, z którym spotykałam się kilka razy parę miesięcy wcześniej i który ochrzcił mnie „panna niedotykalska”. Zatem mój mąż usłyszał, że albo mam jakieś traumy z przeszłości, albo jestem zatwardziałą dziewicą, która nawet na dotyk reaguje alergicznie
Jasne, że jak między mną a tamtym nie iskrzyło, to raczej nie inicjowałam kontaktu, ale osobiście w ogóle nie pamiętam, żebym świadomie uciekała przed próbami złapania mnie za dłoń albo niewinnym pocałunkiem w policzek na pożegnanie, a ponoć coś takiego miało miejsce. Tym bardziej zdziwił się mój mąż, gdy na drugiej randce zaciągnęłam go do łóżka

Autorko, chyba nic konkretnego nie potrafię tobie doradzić. Ktoś wcześniej pisał, że coś musi zaiskkrzyć i chyba tak to musi być

Z teorii i obserwacji zyciowych będzie drogie Panie.
Na coś się trzeba zdecydować :
1.szukamy partnera życiowego racjonalnie- wiemy czego chcemy i pod tym kątem szukamy- nie liczymy na motyle przy pierwszych spotkaniach-BO:

tu punkt 2.

jeżeli liczymy na motyle to zamykamy rozum w piwnicy i niech nam nie przeszkadza..:) Przypadkowa zbieżność z wymaganiami rozumu będzie bonusem

PS droga pośrednia to zawsze rozumowa- czyli nie istnieje na początku znajomości

Ależ wiem, Lou, że "zazdraszczam" było z przymrużeniem oka. Moja odpowiedź również. To o pokrzywie i osie do czego innego się odnosiło, ale już naprawdę nie ma sensu drążyć.
Co do posiadania wianuszka adoratorów (mocno przesadzone określenie w moim przypadku), to z pewnością mile łechce naszą próżność, ale to raczej powierzchowna wartość. Bazują na tym aż miło, różni etatowi podrywacze polując na niedowartościowane laski.
A znajomy i tak nie przyszedł, czego się spodziewałam. Doszłam do wniosku, że on mnie tak właśnie mile łechtał swoim "zainteresowaniem", dlatego zgodziłam się na to spotkanie, ale w gruncie rzeczy od początku miałam wątpliwości co do tego człowieka.
Kichać to, jak mawia moja koleżanka.

ale przecież jedno nie wyklucza drugiego
serio zakochanie nie musi wyłączać mózgu
można być zakochanym i rozsądnym

Jestem w takiej sytuacji i powiem Ci co mi pomaga.
Pomogło mi banalnie pogodzenie sie z losem na zasadzie,  że teraz jest jak jest i nie będę się sama dołować  i pisać czarnych scenariuszy, że już zawsze i do końca będę sama.  Nie myślę też jednocześnie,  że na pewno kogoś spotkam i będziemy żyć długo i szczęśliwie.  Po prostu staram się o tym nie myśleć i żyć.  Oczywiście te myśli pojawiają się co jakiś czas, nie jestem jakimś robotem, który to raz się zaprogramuje na dane myslenie  i to już jest stałe. Tak nie jest. Staram się wtedy dostrzegać to co mam teraz, a naprawdę żyje mi się całkiem całkiem.  Po ciężkim zeszłym roku teraz naprawdę można rzec, że jest super (ciężkim zawodowo i to się też wiązało z ciągłym brakiem czasu).
Rozmyslając  o swojej sytuacji, że jesteś sama, że może nic się tu nie zmieni, że czas ci ucieka, nie poczujesz sie lepiej, na dodatek czas będzie ci przeciekał przez palce. A przecież w tym czasie można robić tyle rzeczy,  albo nic nie robić i sobie odpoczywać -relaksować sie-a to też sztuka (nad którą stale pracuje).

Co do przyszłości to nikt ci nie zagwarantuje, że kogoś poznasz, ale też nikt nie może stwierdzić,  że już zawsze bedziesz sama. Może być i tak i tak.
Pytasz czy aktywnie szukać?  Spróbować zawsze można,  aczkolwiek z obserwacji koleżanek  widzę,  że znajdowały one swoich partnerów właśnie nie szukajac,  dosyć przypadkowo. Zarówno te towarzyskie, co to w każdy weekend musiały gdzieś wyjść,  jak i te, które lubily spędzać wieczory z książką. 
Sądzę,  że kluczem jest tu gotowość na związek,  jak nie jesteś gotowa, to ten ktoś się nie zjawia. Nie pytaj mnie dlaczego tak jest, bo nie wiem, ale faktycznie tak jest.
Na koniec-nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło a każdy stan ma swoje plusy.
Możesz  być na wieki sama,  albo i nie. Uważam,  że poznać można się w każdym wieku, a cały haczyk jest w tym, aby była to właściwą osoba, macie razem dobrze się czuć w swoim towarzystwie.

Stchórzył...:)
A ja myślę, że przyciągasz ludzi Piegowata, bo jesteś pozytywnie zakręcona jak na forum i gdyby jeszcze....;)

Nie bardzo w olśnienia wierzę - to było dobre 20 lat temu. Dziś podchodzę na zasadzie "pożyjemy, zobaczymy". Do mnie te całe iskry nie przemawiają. Oczywiście może być sympatia od pierwszego wejrzenia, może się ktoś od razu spodobać, ale mimo wszystko wolę sobie wchodzić w związek spokojnie i bez szaleństw.

Czasami i tak bywa, że ktoś chce zmienić coś w swoim życiu,a niestety nie wychodzi,wiele jest takich i panien i facetów,czasami nie da się przeskoczyć pewnych granic,ale jeśli ktoś bardzo się postara wszystko może się ułożyć. 

Aby uniknąć ewentualnych nieporozumień informuję, że z uwagi na podobieństwo poruszanych zagadnień oraz fakt, że w nowym temacie Autorki pojawiło się już kilka postów, wątki zostają ze sobą połączone w jedną całość. Pierwszy post nowego tematu znajduje się poniżej, kolejne są kontynuacją tej dyskusji.
Z pozdrowieniami, Olinka

-------------

Zastanawiam się jak to jest: jesli czegokolwiek naprawdę chcę i przez jakiś czas wystrczająco mocno się staram, to w końcu się udaje, tak czy inaczej. Tylko w sferze uczuć całe życie klapa. A mam już prawie 37 lat i właśnie znów zostałam sama, po kilku miesiącach spotykania się z kimś, rozpłynął się w powietrzu. I czuje się bardzo źle, jakbym była jakaś wybrakowana, że się mnie zostawia. Przeważnie, to na poczatku jest świetnie, a potem zaczynają się nudzić i odchodzą.
Gdy widzę jakieś sympatyczne młode małżeństwo, gdy widzę jak on okazuje jej szacunek i uczucie, gdy widzę jak on bawi się, czy po prostu zajmuje swoimi dziećmi - to kroi mi się serce i zastanawiam się czego mi brakuje, jaką mam usterkę. Moje rowiesniczki często są juz w kolejnym związku małżeńskim i mają z 3 dzieci, a ja jak jakaś ułomna. Nie o to mi idzie, że chciałabym, bo wszyscy mają, tylko naprawdę chciałabym mieć już kogoś bliskiego, mieć wspólne plany na przyszłość, i żeby naprawdę mu zależało, a nie że to jest takie na chwilę i pa, albo znow jestem sama. Dlaczego to takie trudne, gdy innym przychodzi tak łatwo?
Wiem, że nikt z was mi tutaj nie odpowie na to pytanie, bo mnie nie znacie i pewnie teraz zastanawiacie się co ze mną nie tak. Ale mam też koleżanki, które wg mnie są bardzo fajne i tez stałe są same, choć wiem, że chciałyby inaczej. I nie rozumiem o co chodzi. I pewnie wiele dziewczyn tutaj ma podobne przemyślenia i spostrzeżenia... Kiedyś uslyszalam od kolegi, że fajne dziewczyny są zajęte. I nie rozumiem kogo mężczyźni postrzegają jako te fajne dziewczyny, bo ja nie widzę często różnicy w fajnosci czy atrakcyjności dziewczyn, które mają kogoś i są kochane, od tych które są same permanentnie.
Inna rzecz, że mi z Polakami związki nie wychodzą w ogóle, jakbyśmy mieli jakieś geny sprzeczne. Przeważnie jeśli z kimś wychodzi choć na jakiś czas, to jest to jakiś obcokrajowiec. Polacy nie zwracają na mnie większej uwagi i wg mnie w ogóle nie widzą moich zalet, traktują mnie jak powietrze albo chcieliby na kilka razy max i pa. Ma któraś z was podobnie?

Niektórzy twierdzą, że w ten sposób można osiągnąć wszystko. "się staram" pewnie jest kluczowe... Niektórzy wierzą, że na szczęście trzeba zapracować i wierzą, że przez moralne postępowanie, dobre uczynki, pracę na sobą. Przysłowie ludowe mówi, że "jak Pan Bóg zamyka komuś drzwi przed nosem, to uchyla okienko".

Chcieli tylko seksu? W młodości ludzie są razem, bo widzą swoje zalety. W dorosłości ludzie rozstają się, bo widzą wady.

Nie do końca tak jest jak widać.

Posiadanie dzieci jest bardzo ważne w życiu. Fajnie że chociaż nie mówisz że jesteś singlem z wyboru. To co chcesz, to dobry cel wg mnie.

Kolega uważa, że jesteś fajna?

Mistrz mówił, że fajne dziewczyny, to są te, które są dostępne. Takie do których chłopcy podchodzą i rozmawiają. Dostępne każdy kojarzy od razu z rozpustnymi, ale to nie tak... Dostępne w sensie nawiązania kontaktu. I one mają wiele kontaktów, a z wielu kontaktów niektóre mają szansę się nasilić, i ludzie się zbliżają w ten sposób.

Nie wystarczy tylko bardzo chciec i sie starac. Trzeba calkowicie chciec czegos, a nie, ze swiadomie chcesz, a podswiadomie nie.
Poza praca na cos i chceniem to trzeba jeszcze miec dobra zeby to wesprzec. Trzeba miec odpowiednie talenty/charakter/umiejetnosci z natury.

Tutaj nie chodzi po prostu o posiadanie własnych dzieci, tylko by spotkać kogoś z kim chciałabym również mieć dzieci. I kto sam chciałby tego. Nie interesuje mnie zostanie matką samotnie wychowującą dzieci. Naprawdę, cieszyło by mnie to, gdybym widziała w oczach mojego faceta prawdziwą radość z faktu, że te dzieci mu dałam/mogę mu dać. Inaczej ja nie czuję potrzeby posiadania dzieci.

Hm, twierdzisz, ze tak naprawdę, podświadomie, mogę tego nie chcieć? Wyjaśnij proszę...
Kto wie, może po prostu nie mam w tym kierunku "talentu", jak to określiłaś. Tak się czuję.

Hm, trudno mi tutaj polemizować na ten temat, bo takie pojęcia bywają względne i subiektywne. Sama mogę szczerze uważać, ze jestem miła, inteligentna, interesująca itd. itp., ale to nie znaczy, że jestem tak właśnie odbierana przez innych. Szczerze mówiąc, to częściej słyszę zarzuty względem siebie, że jestem miła, że "nie mieszam", nie intryguję. Osobiście, nie uważam, bym jakoś mocno odstawała od którejkolwiek z wymienionych przez was tutaj cech i wydaje mi się, że to nie o to chodzi.

Poznałam kiedyś pewnego chłopaka. Byliśmy na spacerze. W pewnym momencie on coś mi pokazywał, stanął jakby za mną i położył mi jedna rękę na ramieniu, a drugą wskazywał na daną rzecz. Potem, po kilku miesiącach, powiedział mi, że to, że się wtedy nie cofnęłam, gdy położył mi tę dłoń na ramieniu, było dla niego sygnałem, że jestem "dostępna"( czy "uległa"? Jakoś tak to określił). I potem podrywał mnie dalej, oczywiście sprawiając wrażenie, jakby mu naprawdę zależało itd. Gdy po jakimś czasie myślałam, ze jesteśmy już bliżej emocjonalnie i zbliżyliśmy się też fizycznie, to on się zmienił i przestał już wyglądać na kogoś dobrego, czułego i zaangażowanego.

W ogóle z tą dostępnością, to są chyba różne szkoły, bo jedni twierdzą, że to co ich pociąga to własnie niedostępność kobiet, bo wtedy chce się je zdobywać, jak to określił mój znajomy "jest za czym podążać". Ale może źle zrozumiałam to o czym tutaj mówisz.

Pewnie manipulował, taki PUA, uwodziciel. Trudno jest odróżnić chłopaka zaangażownaego od udającego zaangażowanie. Po seksie okazuje się na czym mu zależało. Niewarto odwlekać seksu. Kobieta z seksu powinna mieć przyjemność. Nie może żałować.

A jeśli on się znudzi, zniechęca i odchodzi gdy odkryje co najlepsze... to jeśli taki związek miałby trwać np. 20 lat... to czy czekanie z seksem przy takim mężczyźnie ma sens?

Wg mnie jak tylko pojawia się myśl u kobiety, że chętnie by poszła z mężczyzną do łóżka, to niech idzie... ze świadomością, że robi to dla siebie.

"miał czas się zaangażować" -- czyli upłynął czas, aby jego poziom "inwestycji" w daną znajomość był tak duży, że szkoda byłoby mu tę znajomość tracić. To samo niektórzy twierdzą o kobietach -- aby ona się angażowała, bo wtedy z biegiem czasu uzna "tak dużo włożyłam w ten związek, że teraz się nie wycoofam przecież". Manipulatorzy czekają, cierpliwie. Może mają wiele równoległych relacji tego typu.

Seks te sprawy prostuje, bo po seksie ludzie się "mogą normalnie zachowywać" (© Neil Strauss). Relacja nie jest skrzywiona dążeniem do seksu.

O to właśnie chodzi. Jak masz ochotę to zrób to. Może będzie do bani, może seks będzie kiepski... a może właśnie coś zaiskrzy, może i jedno i drugie pomyśli sobie "Jak mi dobrze z nim/nią było... Chcialbym to ciągnąć dalej, chciałbym ją poznać...".

Czyli Ty decydujesz. Seks powinien taki być, abyś nie żałowała później.

Faktycznie jest stereotyp że kobieta została wykorzystana jako zabawka dla wielu.
Ale może ten stereotyp się zmienia? Kobieta też się bawi?

Pewnie jak poznaje się kogoś aby iść przez życie, to seks nie jest najważniejszą sprawą wtedy...

No właśnie.

W dodatku są tacy, co:

-- są szczerze zainteresowani kobietą
-- wyglądają na szczerze zainteresowanych, ale po seksie spadają im różowe okulary i tracą zainteresowanie
-- wyglądają na szczerze zainteresowanych, ale świadomie manipulują aby wyłudzić seks

Tylko, że mi nie chodzi o to, żeby się po prostu tak "bawić z facetami", tylko budować relację i z kimś takim wtedy bawić się również seksem. Poza tym cięzko bawić się seksem, gdy w głowie masz myśl "ciekawe, czy ten po seksie zrobi się obojętny i sobie odejdzie?", gdy w dodatku jest to facet, którego naprawdę lubisz i chciałoby się rozwijać tę relację, a nie czuć znów porzuconym. Ciężko jest się w takim układzie nastawić na zabawę po prostu. Próbowałeś to sobie wyobrazić w odwrotną stronę? Spotykasz sie z kobietą, na której Ci zależy i jest fajnie do momentu aż się prześpicie, wtedy ona zmienia się, swoje zachowanie względem Ciebie i zlewa Cię już później... Nie wiem czy można to tak przetłumaczyć na męski język, ale może wyobraź sobie sytuację, gdy Ci naprawdę zależy na niej... I że kobiety tak mają, że to jest norma w ich zachowaniu... Że spotykasz kogoś z kim jest cudownie pod każdym względem, przeżywacie cudowne chwile razem, i nagle ot tak znika. I to się stale powtarza

Seks jest dla mnie też bardzo ważny, potrzebuję go, lubię, ale można dostać urazu psychicznego po którymś razie, gdy facet się zmienia po. I to już nie jest wtedy ten cudowny, opiekuńczy,zapatrzony w ciebie jak w obrazek koleś. Tylko obojętny, oddalony i oddalający się coraz bardziej, zachowujący się już bardziej jak kolega. Jak można się w takim układzie nastawić na zabawę? Musiałabym wziąć coś, albo jeszcze pomieszać to z alkoholem chyba.

Tak, to prawda. W wielu przypadkach miałam poczucie, że "przed" on zachowywał się jakby naprawdę był szczerze zainteresowany. A gdy już weszliśmy w fazę seksu, to po jakimś czasie, albo od razu to się zmieniało na biegun przeciwny. Z czego to wynika u facetów? Skoro dziewczyna im się podoba przed, fajnie się rozmawia, jest wspólny język, zainteresowania, ciekawe spotkania, to jak to im potem "opadają klapki z oczu"? W czym ona może być taka beznadziejna?

Są i tacy którzy „chcą wyłudzić seks”/pobawić się kobieta, by zaoszczędzić na prostytutkach, kiedyś gdzieś to czytałam.

Ale więcej niż 50% małżeństw jest szczęśliwych i nie rozpada się, więc więcej niż 50% facetów spełnia opisane oczekiwania.

Ja szukałam uczciwego, spokojnego, zaradnego, odpowiedzialnego, lojalnego,
z pokorą mężczyznę, mądrego życiowo,
przy którym czułabym się dobrze, swobodnie, bezpiecznie,
który chciałby mieć rodzinę
i nie znalazłam...

Być może nie miałyśmy tyle szczęścia co inne, być może nie akceptowalybysmy rzeczy takich jak inne akceptują?

Ciekawym jest, że ja nawet za bardzo nie znam kobiet, które miały by do wyboru tylu mężczyzn a jeśli już to ich kryteria są żadne Nie mówię oczywiście że takich kobiet nie ma bo już mi życie nie raz udowodniło istnienie ludzi z nawet najbardziej niedorzecznych internetowych memów ale skala zjawiska wydaje mi się na żywo dużo mniejsza niż w internetach
Ja bym powiedziała że jeśli masz standardowe priorytety i kryteria + szczęście to znajdziesz partnera na 100%
standardowe priorytety i kryteria + brak szczęścia - znajdziesz na 80%
niestandardowe priorytety i kryteria + szczęście - to już tak pół na pół
niestandardowe priorytety i kryteria + brak szczęścia - takie 25% bym dała

Chociaż koleżanka mi kiedyś opowiadała historię o tym jak ona bardzo szukała kandydata na ojca bo kręciło ją macierzyństwo no i facet po jakimś czasie spotykania się stwierdził że on ojcem nie chce być. Tą myśl podchwyciła jej koleżanka która dzieci mieć nie może i zaczęła się kręcić koło gościa po czym on po paru spotkaniach stwierdził że jednak chce ale nie teraz xD

dodajmy do tego rosnący wiek i malejące w raz z nim szanse. Tak, jestem w stanie uwierzyć że ludzie, mimo że chcą i szukają, to zostają sami.

To nie kwestia szczęścia, pecha, trafiania na złych facetów co chcą tylko jednego, analizowania co on powiedział i jak się zachował, znajdywania, uzasadniania jej/jego winy, itp..
Szukanie winy poza sobą (obwinianie) - to taktyka obronna osób, które nie dopuszczają do siebie myśli, że mogą coś robić źle, unikają myślenia i przyznania się do swoich wad i błędów. Oprócz tego inne błędy: myślenia, poznawcze, atrybucji, które dotyczą nas wszystkich.
Dlatego cały problem w znalezieniu i utrzymaniu relacji leży w nas samych i nad tym należałoby się zastanawiać oraz pracować.

Zgodziłabym się z tobą ale jakieś 50 lat temu. W momencie kiedy większość miała jeden słuszny plan na życie w głowie i role społecznie były nie do przeskoczenia.

Teraz jeden chce podróżować a drugi zakładać rodzinę, inny robić karierę a kolejny odbębnić swoje 8h i zarobić minimum na utrzymanie. Jakby mi przyszło pracować i żyć z moim mało wylewnym chłodnym profesjonalizmem wśród rozkrzyczanych włochów to na 100% mogę powiedzieć że męża bym tam nie znalazła

Jasne że jak bardzo chcesz to z dużym prawdopodobieństwem w końcu znajdziesz. W końcu jest internet. Ja w każdym razie mając masę ludzi w pracy i paru znajomych nie widzę nikogo kto by się do związku ze mną nadawał (specjalnie piszę że ze mną bo każdy ma teraz własne preferencje) Tak więc jak się kiedyś z obecnym partnerem rozejdę to w perspektywie mam samotność do śmierci:D

To o czym piszesz to dopasowanie oczekiwań, ważne, kluczowe, ale celowo tego nie wyszczególniłem, bo to jednak zależy też od nas samych, więc jest też naszym problemem, uzasadnionym podbudowującym przekonaniem, że to tylko przecież nasze wymagania, mamy prawo ...

I kto jest temu "winny"? Ty, oni, czy Wy wszyscy?  Czy to znowu tylko Wasze oczekiwania (preferencje), do których macie prawo? To jest jedna z przyczyn dlaczego tyle ludzi pozostaje bez relacji.