Tata może zostać sam - co zrobić? - Netkobiety.pl

Dlaczego uważasz, że to siostra powinna zająć się tatą, kiedy ten zostanie sam (oby jak najpóźniej) i będzie potrzebował wsparcia? Obydwie z siostrą jesteście jego córkami, obydwie w równym stopniu powinnyście poczuwać się do sprawowania nad nim opieki, kiedy ta okaże się potrzebna, również w świetle prawa macie w stosunku do rodziców takie same obowiązki, Ty natomiast zasłaniasz się domem, intercyzą, samego tatę traktując jak problem, którym najprościej byłoby obciążyć siostrę.

Czy Twoja relacja z ojcem jest zła, masz do niego o coś żal, może inaczej Was traktował?

Hm... . Kilka pytań, na które sama sobie odpowiedz.
Dlaczego zastanawiasz się nad tym, co powinien zrobić inny dorosły, nieubezwłasnowolniony, człowiek?
Dlaczego chcesz decydować o życiu ojca?
Dlaczego to ojca nie pytasz o jego plany życiowe w związku z zaistniałą sytuacją?
Dlaczego chcesz 'sprzedać' ojca siostrze?

Nirvanko, być może się czepiam, ale rzecz w tym, że tutaj nikt nie bierze pod uwagę stron zainteresowanych, a pojawia się "czy tata powinien?" (co znaczy 'powinien'?) i "czy mogę mieć takie oczekiwania względem siostry?" plus kilka dodatkowych argumentów typu dom, intercyza, które w założeniu mają działać 'na korzyść' Autorki.

Naprawdę to sprawy majątkowe mają rozstrzygać potrzebę/chęć/wolę zaopiekowania się rodzicem czy może w grę wchodzi wyłącznie prawny obowiązek? Weźmy też pod uwagę, że tata obecnie nie mieszka z siostrą, co znaczy, że tak czy tak do kogoś musiałby się przenieść - czy to jest jakaś wielka różnica do kogo? Ponadto, a w zasadzie przede wszystkim, póki co jest samodzielny, jak rozumiem nie ma ograniczonej świadomości, ma wolną wolę, a mimo to ktoś próbuje tak za niego, jak i za siostrę decydować. Tak to przynajmniej zabrzmiało.

Rozumiem, ze tak można postrzegać to pytanie. Może ja po prostu za wiele razy widziałam, jak ludzie w rodzinach siebie nawzajem kantowali, a zawsze na tym jak Zabłocki na mydle wychodzili najbardziej niewinni- najczęściej seniorzy (bo z racji pracy najczęściej miałam do czynienia z problemami rodzinnymi seniorów, właśnie przejmowaniem opieki nad nimi).
Ogólnie zawsze  mnie mierzi, że któreś z dzieci przejmuje dom rodzinny, ale potem nie chca przyjąć do "siebie" rodzica/ rodziców. Zawsze kręcą, kombinują jak tu upchnąć rodzica gdzie indziej. NAjlepiej żeby został tam gdzie jest i załatwić opiekunkę- tak najczęściej myślą dzieci, a najsmutniejsze jest to, ze seniorzy usprawiedliwiają te dzieci bo im wstyd powiedzieć "syn/ córka ma mnie gdzieś", zatem robią dobra minę do zlej gry i zawsze znajdują usprawiedliwienia typu- a syn dużo pracuje, odwiedza mnie raz na 2 tygodnie. A ja na to: a pani pracowała na 3 zmiany i jakoś sie synem zajmowała jak był mały, nie przetłumaczy sie seniorom, żeby wymagali od dzieci opieki.
No po prostu mnie skręca, że dziecko ma dostać dom rodzinny- a w sumie już w  nim mieszka, ale obowiązek opieki zrzuca się na kogoś innego: rodzinę, instytucje.

Dla mnie to jest oczywiste, ze jeżeli ja zostaję na ojcowiźnie to ja biorę rodzica, a pozostałe rodzeństwo powinno pomagać w miarę swoich możliwości i z czystej potrzeby serca i szacunku do rodzica.

Będąc niedołężną wolałabym znaleźć się w domu opieki niż w domu z pozoru bliskiej osoby (mego dziecka lub innej osoby z rodziny), która uważałaby opiekę nade mną za obowiązek.

Edycja.
Nie przesadzam. Nie chciałabym, by moje dzieci poza mymi plecami prowadziły podobne rozważania.

W moim odczuciu to rozeznanie ma jeden cel - zorientować się co Autorka może, aby tatą się nie zaopiekować.

oczywiście, ze może tak być, ja tego nie neguję. Jedynie zwracam uwagę, jak to niestety wygląda w wielu rodzinach, ze jedno dziecko z kilku, czy jedynak przejmuje dom rodzinny, a na rodziców się wypina, dlatego w moim odczuciu- z którym oczywiście nikt nie musi się zgadzać, bardziej do opieki zobligowana jest osoba, która zostaje na ojcowiźnie (bardziej bo mieszka z rodzicem, zatem czasowo więcej by poświęcał na opiekę niż pozostałe dzieci), a pozostałe dzieci oczywiscie też powinny pomagać w opiece (tak jak było w tych dwóch przypadkach, o których wspomniałam powyzej)

Autorka napisała że mieszka w domu męża,mają spisaną intercyzę.
Nikt nie zwrócił na to uwagi.Pewnie gdyby chciała wziąść ojca do siebie trzeba by nrać pod uwagę jego zdanie,w końcu to jego dom.
Ojciec na pewno na razie nie myśli co będzie dalej.Żona jest chora.
Czy to źle że autorka martwi się na przyszłość.
Nie zawsze jest tak że dzieci nie chcą się zajmować seniorem.
Czasem z powodu takich czy innych warunków mieszkaniowych jest to niemożliwe.
Ja mam taką sytuację w rodzinie.Na dodatek ów senior na każdą propozycję. rozwiązania reaguje agresją.
A sam nie może już mieszkać.
Co byście zrobiły?

Przeczytałam post autorki dokładnie i ze zrozumieniem, w tym uwagę o intercyzie. I nic w treści swych postów nie zmieniłabym, a będąc na miejscu autorki uczciwie odpowiedziałabym sobie na zadane przeze mnie pytania.

Znalazłabym najpierw odpowiedź na pytanie o przyczyny jego agresji.

Widzę, że dominuje tu postawa - nic nie załatwiać, nic nie uzgadniać, jakoś to będzie, najwyżej kiedyś pożrecie się jak psy.

Dla mnie to jest normalne, że ten kto dostaje dom rodzinny dostaje go w pakiecie z opieką nad rodzicami. I to nie ma nic wspólnego ze zmuszaniem do opieki, tylko najczęściej to dziecko jest najbardziej do tej roli predysponowane (m.in. zazwyczaj w tym domu lub niedaleko mieszka). A autorka wcale nie myśli o sobie, wręcz przeciwnie - przecież mogłaby się na ojca wypiąć, a po jego zgonie zgłosić się po połowę spadku (i wtedy zaczęłoby się żarcie, o którym wspomniałem w pierwszym zdaniu).

I przecież autorka nie pyta czy ma tak zrobić, tylko czy takie rozwiązanie wypada zaproponować. Przecież to oczywiste, że bez zgody ojca i siostry nic nie zrobi...

A to co pisze Wielokropek, to chyba jakieś żarty są - znaleźć źródło agresji u seniora np. z demencją starczą czy Alzheimerem - życzę powodzenia

Przyczyna agresji jest taka że ZAWSZE był taki .Nie szanował ani żony,ani dzieci,wszystkimi chciał rządzić ,z nikm się nie dogadywał.Tak że dziwne żeby w starszym wieku stał się aniołem.
Nie może mieszkać sam ponieważ ma problemy z poruszaniem.W domu nie ma łazienki.Nie z biedy,po prostu nie chciało mu się jej nigdy zrobić.
Mimo wrednego charakteru jest mi go żal, jest starszym schorowanym człowiekiem.

Dokładnie w bólach i męczarniach, a także ryzykując pożarcie się między członkami rodziny lepiej załatwić wszystko od razu, a nie dopiero, jak przykładowo rodzice umrą. Wtedy sadowa jatka to dopiero heca i męczarnia

Może jeszcze jako przykład nie załatwiania niczego na morde, a jednocześnie uwzględniania  woli osoby wymagającej opieki.
Sytuacja w mojej rodzinie. Małżeństwo ma 4 dzieci, wszystkie juz dorosłe wiek od 30 do 35 lat. Najmłodsze dziecko X jest upośledzone, wiek psychiczny ok 8-10 lat nie może samodzielnie mieszkać. Całe życie było mówione, że dom po rodzicach odziedziczy siostra Y i zaopiekuje się X w domu rodzinnym. Natomiast życie sie inaczej ułożyło, w domu zamieszkał wraz z rodziną brat Z, który też finalnie zostanie na gospodarce. Siostra Y wybudowała dom, w którym mieszka wraz z mężem i 2 dzieci. Rodzice chcieli, żeby upośledzony x został w domu rodzinnym pod opieką brata, jednak x twierdzi, że on woli mieszkać z siostrą. Zatem finalnie dom po śmierci rodziców dostanie Z, skoro tam mieszka, jednocześnie z zapewnieniem uposledzonemu X dożywotniego mieszkania tam- tak na wszelki wypadek, jednak siostra  budując swój dom już uwzględniła pokój dostosowany do potrzeb upośledzonego brata. Oczywiście w domu rodzinnym też taki pokój istnieje. Moja rodzina jest bardzo duża, najbliższa rodzina to ok 50 osób (tylko ze strony mojej mamy) i fakt faktem zawsze sobie nawzajem pomagamy. Nawet jak ktoś zrobi totalną glupotę może liczyć na wsparcie rodziny, zatem w tym przypadku, gdyby nawet (w co wątpię) ktoś chciał wykolegować x to cała rodzinie stanie murem i na to nie pozwoli. Jednakże tak jak pisałam moja rodzina mimo tego wspólnego wsparcia zawsze załatwia wszystkie sprawy formalnie i nikt nie ma o to pretensji- chociazby fakt, ze reszta dzieci sama z siebie się zrzeka praw do ojcowizny.

Moim zdaniem dobrze by było poznać zdanie wszystkich zainteresowanych, biorąc pod uwagę różne warianty. Po pierwsze, czego chce ojciec? Jakie dla niego istnieją możliwości, a co kompletnie odpada? Co myśli twoja siostra i jej rodzina? Co myśli twój mąż - kto byłby w stanie utrzymać ojca, kto miałby z tym największy problem, gdzie ojciec czułby się lepiej? A dopiero potem "powinności".
Więc pytanie do autorki - ile jest opcji? Są dwa domy i mieszkanie, opcji jest sporo. Albo zostaje na swoim i ma opiekunkę, albo wynajmuje mieszkanie i idzie do domu opieki, albo mieszka z Tobą albo z siostrą. A może jest gdzieś jeszcze jakaś inna opcja, której jeszcze nie widzisz?
Moja matka od dawna sama powtarza, że jeśli miałaby sprawiać nam problem, to by wolała do domu starców pójść (a raczej, żebyśmy ją oddali, co się wpisuje w to o czym mówi Wielokropek, rozmawianie o starych ludziach jak o rzeczach, które się oddaje, którymi się zajmuje...)

Bardzo dziękuję wszystkim za odpowiedź, wiem, że być może myślę o tym wszystkim za wcześnie nie pytając przy tym o zdanie rodziców - ale w sytuacji kiedy mama jest chora nie byłabym wstanie poruszyć takiego ciężkiego tematu.

Rozważam jednak w myślach różne opcje, które zwyczajnie za jakiś czas mogą stać się bardzo gorzkim faktem.

Tak jak pisałam tata mieszka z mamą w bloku (4 pokojowe mieszkanie), wiem jak czuł się samotny w czasie pobytu mamy w szpitalu (zapraszałam go wtedy praktycznie co drugi dzień do nas), dlatego wiem, że samotne mieszkanie na pewno nie posłużyło by mu dobrze, niezależnie od tego co sam by na ten temat mówił  (tata jest człowiekiem raczej skrytym, rzadko ujawniającym swoje myśli i woli czasem cierpieć a nie powie słowa).

Wiem również, że tata zawsze bardzo cieszy się idąc do małych wnucząt tj dzieci mojej siostry, czasem się nimi zajmuje,  pomyślałam więc czy jeśli zrzekłabym się swojej części nie było by to jakimś rozwiązaniem (jakiś czas temu, kiedy wszystko jeszcze było OK siostra chciała nawet uregulować tą kwestię i spłacić moją część ale nie byłam zainteresowana gotówką, teraz też zresztą nie jestem zainteresowana finansami w bezpośrednim sensie tego słowa).

Nie oznacza to jednak, że chcę się 'pozbyć kłopotu', i traktować kogoś jak przedmiot,  na pewno bym pomagała siostrze w tym również finansowo, rzeczywiście robię rekonesans gdyż ja takiej opcji wiem, że  nie będę miała, dom jest męża i jego rodziny, oznaczałoby to, że albo wyprowadzam się od męża do taty albo zostaje on sam w pustym mieszkaniu - tu naprawdę nie chodzi o to kto mu ugotuje obiad, wysprząta, zrobi zakupy  dla mnie takie sprawy nie są problemem, problemem jest natomiast by np wieczorem nie był sam, by ktoś koło niego był, by nie był sam, dochodzenie i odwiedzanie to nie to samo co mieszkanie z tą osobą.

Z Waszych postów jednak widzę, że zaproponowanie tego siostrze może być dość ciężkie, dręczy mnie dlatego pytanie co w przyszłości zrobić.

Dlaczego teraz, gdy mama żyje, miałabyś poruszać temat przeprowadzki ojca? [Pytanie retoryczne.]

Jesteś niestety kolejną osobą, która uważa, że wie lepiej od drugiego dorosłego człowieka, jakie rozwiązanie jest dla niego lepsze.

Czym innym jest wpadanie do dorosłej córki i opiekowanie się od czasu do czasu wnuczętami, czym innym życie z nimi pod jednym dachem. I znów, planujesz ułożyć życie innej dorosłej osoby.

Wobec tego robisz to z niechęcią. Bo planując dalsze życie ojca, bez porozumienia z nim, traktujesz go jak przedmiot.

Zapytać zainteresowanych o pomysły rozwiązania sytuacji. Być może ojciec nie wyrazi zgody na żadne przeprowadzki.

Edycja:
Zapytam z ciekawości. Ile lat ma Twój ojciec?

Iceni, nie wiem do czego dążysz, bo przecież to jest dosyć oczywiste, że sytuacje bywają różne. Rzecz, gdzieś po drodze, rozchodziła się o to dlaczego Autorka chce potencjalny obowiązek opieki nad ojcem scedować na siostrę. Mało tego, nie wiem czy przypadkiem nie mamy tu do czynienia z jakimś uszczęśliwianiem na siłę.

Olinko, tak jak napisałam albo pewnego dnia tata będzie mieszał sam (wiem, że nie będzie wtedy szczęśliwy, po prostu takie rzeczy wiesz kiedy znasz kogoś dostatecznie długo) albo jest jeszcze to drugie rozwiązanie, nie wiem jakie inne by mogło istnieć, tu naprawdę nie chodzi o 'scedowanie' opieki tym bardziej, że tata (77) jest zupełnie zdrowy, gdyby tylko problemem była tylko tzw opieka to nie zastanawiałbym się nad tym wszystkim, tu chodzi o to by nie był sam w przysłowiowych czterech ścianach.

Dzięki Niki, masz rację przez to chorobę mamy, która wyszła tak nagle po prostu zaczęłam tracić grunt pod nogami i bać się praktycznie wszystkiego - poza tym mam nadzieje i cały czas się modlę by mama wyzdrowiała, w końcu są ludzie, którzy wychodzą z takich chorób, a ja zaczęłam zakładać co najgorsze - Twój ostatni post trochę mnie ocucił.

Problem ciężki, ale nic nie zrobisz dopóki ojciec nie wyrazi swojej woli. A teraz  gdzie mieszka kiedy twoja mama choruje?
Być może będzie dążył, żeby najdłużej mieszkać u siebie, a wtedy ustalicie między sobą kto i kiedy ma do niego zaglądać. Rozumiem twoje pytanie i oczekiwanie, że siostra z uwagi na dom, może chciałaby opiekować się w  większym stopniu niż ty. Ojciec sam wam okaże zachowaniem jak by wolał.

Jest możliwość ustalenia opiekuna prawnego, chyba  u notariusza, nie wiem dokładnie. Znajoma w taki sposób ustalała, bo kłótnie kto ma się opiekować chorymi rodzicami były nie do przeskoczenia, z tym, że w jej przypadku mama została ubezwłasnowolniona z powodu pogłębiającej się demencji, a ojciec nie był w stanie zająć się  żoną. 
Jeśli ojciec nie jest ubezwłasnowolniony, decyduje sam.

Bezsensowne te pytania tak jak cały twój tok myślenia

Pani Beata zastanawia się o rozwiązaniu pewnej kwestii rodzinnej i chce coś zaproponować. Po co takie durne ujmowanie sprawy? Napisz wreszcie coś mądrego.

Przecież z góry wiadomo, że nie przewiezie go do tej siostry siłą

"Dlaczego chcesz decydować o życiu ojca?"

Tak więc ona nie chce arbitralnie decydować o jego życiu, a zastanawia się czy mu złożyć propozycję zmiany miejsca zamieszkania.

Durne te pytania jakby się ich nie próbowało bronić.

Ty nie możesz narzucać swojej siostrze co ma robić, równie dobrze i Ty możesz zająć się ojcem,ewentualnie tak uzgodnić ze siostrą,że będziecię się ojcem opiekowały na zmianę w jego mieszkaniu,bo pamiętaj starych drzew się nie przesadza,z całą pewnością ojciec nie będzie chciał mieszkać u którejś z Was.

Jeszcze raz dziękuję za odpowiedzi, sprawą oczywistą jest, że nic nie zrobiłabym na siłę miałam na myśli raczej sugestie a nie wydawanie komukolwiek dyrektyw i poleceń. Jesli chodzi o opiekę to tak jak pisałam mieszkam z rodziną męża i nie mam możliwości poproszenia taty do siebie - musiałby wiec być sam lub właśnie z siostrą.
Jesli chodzi o przesadzanie drzew to tata przez kilka lat mieszkał w tym domu z siostrą, mieliśmy się tam wszyscy sprowadzić ale ze względu na pracę moja i mamy sprawy się pokomplikowały i mieszkaliśmy w takim malo typowym systemie, tak więc nie byłaby to sytuacja dla taty zupełnie obca a raczej powrót do czegoś co istniało wcześniej - nie wiem tylko jak zareagowałaby na to siostra stąd moje rozważania - oby jak najpóźniej stały się rzeczywistością.

Nie jestem pewna, czy Mama Autorki byłaby szczęśliwa, czytając ten wątek. Chyba Ona też jeszcze ma coś do powiedzenia?
A tu czasem można odnieść wrażenie, że wszyscy o Niej już zapomnieli...

W moim odczuciu idea nie jest zła ale to nie oznacza, że Twoi najbliżsi będą podobnego zdania.  Nie wiem jakie macie z siostrą relacje, ale mam nadzieję, że zanim jej cokolwiek zaproponujesz najpierw delikatnie "wybadasz"  stanowisko taty w temacie ewentualnej zmiany zamieszkania, potem siostry. Ona przecież także musi przedyskutować tę kwestie ze swoim mężem. Nie  są  to łatwe tematy, dlatego należy podejmować je ostrożnie i bardzo dbać o dobór słów w trakcie rozmowy, tak aby żadna ze stron nie poczuła się do czegoś przez Ciebie przymuszana.
Zdrowia mamie życzę.

Teoretycznie można się pokusić o tezę, że z pewnych względów mąż siostry ma najmniej do powiedzenia... z drugiej jednak strony jako współmałżonek nie chciałabym być pominięta przy ewentualnych decyzjach mających wpływ również na moje życie. Zresztą nie wiemy, czy  siostra autorki i jej mąż mieszkają w tym domu, bo nie mają innej alternatywy. Mnie się wydaje, że opcja ze spłatą rodziny jest jednak w pewien sposób wygodniejsza niż obowiązek ciągłego sprawowania opieki nad osobą niedołężną, co przecież w tym przypadku z czasem nastąpić może... Opieka nad starszym, schorowanym człowiekiem, to rzadko nieobciążające zajęcie. Znam kilka osób, które z wielką troską zajmują się swoimi wiekowymi rodzicami, ale bywa to okupione ich  ogromnym zmęczeniem, swego rodzaju "uwiązaniem" i mniejszymi lub większymi pretensjami domowników... Myślę, że każdy musi sam ocenić, czy ewentualny zysk wart jest ewentualnych kosztów. Osobiście wolałabym ewentualną spłatę i poczucie psychicznego komfortu, że mam prawo oczekiwać pomocy od siostry w temacie opieki nad rodzicem, kiedy takowej potrzebuję.

Wydaje mi się, że każdy przyzwoity człowiek powinien zdawać sobie sprawę, że czasami przychodzi taki czas kiedy rodzicami zająć się trzeba. Tak lub inaczej. Swoimi lub współmałżonka. Niestety w realnym życiu bywa różnie, a bycie niechcianym i nieakceptowanym domownikiem, to tez żaden miód...

Nie zadręczaj się, bo to zwyczajnie bez sensu. Przed dylematem nie uciekniesz, ale przecież to jeszcze nie teraz... Masz za to chwilę, żeby w jakiś subtelny sposób sprawdzić jak postrzega ten temat siostra. Jeżeli jesteście sobie z siostrą bliskie, to bez problemu dojdziecie do porozumienia Mnie się wydaje, że w przypadku siostry i jej męża pomysł opieki nad Waszym tatą w zamian za  spłatę Twojej części, może być atrakcyjną propozycją i myślę, że również uczciwą. Tym bardziej, że jak  piszesz  również sama poczuwasz się  do ewentualnej pomocy w opiece nad tatą, więc siostra będzie miała szanse na chwile wytchnienia gdyby tego potrzebowała.

Duże mieszkanie zawsze można zamienić na mniejsze, gdyby tata jednak wolał mieszkać sam W takim przypadku jeżeli tata ma na przykład niską emeryturę, to ewentualną nadwyżkę finansową pozostałą z zamiany mieszkania, mógłby w razie potrzeby wykorzystać na swoje wydatki... bez konieczności  ewentualnego proszenia dzieci o wsparcie. Myślę, że taki komfort finansowy również nie jest bez znaczenia, bo rodzicom często ciężko jest się przyznać, że emerytury na wszystko nie wystarcza...

W przeciwieństwie do Ciebie wcale nie uważam, że wszystkie rozwiązania są złe Moim zdaniem wszystkie są całkiem dobre. Trzeba tylko wspólnie wypracować jakiś kompromis z poszanowaniem zdania każdej ze stron. W tym również Twojej.