dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Dziwnym trafem wszystko zaczęło się wydarzać od czasu kiedy mnie zobaczył na tej imprezie w towarzystwie znajomych i płci przeciwnej. Nagle ma odwagę szukać kontaktu, najpierw pośrednio a teraz bezpośrednio. Pies ogrodnika. Przecież ja od wielu miesięcy nie śpię w nocy i jestem dostępna na fb, a on pisze akurat teraz, bo teraz mnie zauważył. No śmieszno-żałosne. I ten patetyczny ton na koniec, ze jak mu nie odpisze to on to zrozumie. Jaki troskliwy. Przerzucanie poczucia winy. Ciekawi go, gryzie go sumienie, myśle ze on jest emocjonalnie 100 lat za mną. Nie przywykł do tego abym milczała. Nie sadził, ze mam znajomych i życie poza nim. Teraz nie wie co zrobić, kręci się wokół własnej osi. Zaczęło mu się życie sypać i pomyślał o „bezpiecznej przystani”. Albo dopiero wyszedł z fazy wyparcia i po „wyszumieniu się” dotarło do niego, co się wydarzyło.
Dziwi mnie tylko to, ze po takich słowach, które usłyszał ostatnio od mojego brata, po takim „olaniu”, znowu zbiera się na odwagę, żeby pisać.
Oczywiście ruszyło mnie to. Nie będę ukrywać ze nie. Różne emocje odczułam, od radości, nadziei, po złość i politowanie. Ale milczę. Konsekwentnie od 165 dni.

Faceci... Zaczęło do niego docierać, co zrobił? Przepraszam, nie chce uogólniać i wrzucać wszystkich mężczyzn do jednego wora, ale z moich obserwacji, z otoczenia widzę to co widzę i jeszcze ten przykład wyimaginowanej...
Bądź silna kochana

A jak na mój gust to on wcale nie tęskni ani nic z tych rzeczy. Sprawdza grunt, chce się pozbyć wyrzutów sumienia albo po prostu ma gorszy dzień i tak o sobie o Tobie przypomniał. Nie spodziewałabym się po nim nawrotu uczuć do Ciebie Wymig bądź jakiegoś żalu, ze się rozstaliście. Swoją droga.. czemu Ty go nie zablokowałas, żeby oszczędzić sobie takich beznadziejnych momentów?

Wymig dobrze czytać ja fb mam zablokowany po dziś dzień, ale po wymianie telefonu w marcu - usunęłam go z listy zablokowanych, żeby po prostu nie mieć żadnego jego nr.

A właśnie miałam Was pytać, czy kiedykolwiek zdecydujecie/zdecydowałybyście się odblokować ex... Czasami myślę, że ja osobiście chyba nigdy go nie odblokuje, bo nie będę w stanie.

Wyimaginowana, a czy wróciłabyś do niego, gdyby Cię przeprosił i chciał drugiej szansy?
Wiem, że może to głupie pytanie... Ale ja czasami mam jeszcze takie myśli, typu "mógłby zadzwonić, powiedzieć, że tylko mnie kochał naprawdę" a za chwilę strzelam sobie w twarz w myślach i mówię "a co by to zmieniło?" ...

To trudne pytanie. Nie potrafię udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Z jednej strony, jakaś część mnie bardzo by tego chciała i potrzebuje tego jak tlenu do życia. Z drugiej strony wiem, że nie umiałabym już o niczym z nim rozmawiać. Nie byłoby tematu, przede wszystkim zaufania. To walka serca z rozumem. Nie umiem powiedzieć jednoznacznie bo nigdy nie byłam w takiej sytuacji i nie wiem jakbym się zachowała. Mogę tylko gdybać. Wiem jedno. Był dla mnie jedną, jedyną osobą. Akceptowałam go z całym inwentarzem. Znałam lepiej niż siebie. Miał być jeden na całe życie. I ja taka jestem. Dla mnie słowo jest ważne. Nie ma półśrodków. I nie wyobrażam sobie nikogo innego w swoim życiu. Nie potrafię nazwać tego co do niego czułam i jak był ważny w moim życiu. Nie umiem ubrać tego w słowa. Uczę się żyć sama, bez niego, ale na pewno nie z kimś. Nic bardziej wartościowego w życiu nie miałam. Bo cel miałam jeden.
I nie wiem, co bym zrobiła, gdyby do wymienionej sytuacji doszło. Teraz jestem na nie. Rozumem ogarniam to inaczej, trzeźwo. Ale jakby to było w realnym życiu, pod wpływem emocji, to szczerze nie wiem. Ale przyznaje się do tego. Taki jest obecny etap. Tak to jest, tak to czuje. Nic nie przeskoczę.  Jestem szczera sama ze sobą.

Nie przesadzaj facet nie pogodził się z odmową ikombinuje dlaczego jak to tak jak można itp z moich obserwacji wynika że wielu ludzi bardziej lub mniej ma z tym problem da się nad tym zapanować trzeba tylko trochę pracy w to włożyć a Ty się tym nie przejmuj tak odmówiłaś jak potrafiłaś masz prawo i tyle zbyt gęsto nie ma co się tłumaczyć każde zdanie może być punktem zaczepienia do rozkminiania i spekulacji ale to nie Twoje zmartwienie

PS. Przepiękne chmury nad moim miastem
Dziś nieco kryzysowo ale już dużo lepiej
Pozdrowienia dla wszystkich

Z mamą było nieco gorzej się dziś czuła z rana tak do południa teraz ok
Jestem u niej dziś ja i moja córka
Jest już dobrze.Dużo śpi a ja gadam z córką i zaglądam na forum forum mnie odpręża w jakiś sposób.

Nie rób wbrew sobie nic na siłę banalne ale prawdziwe.Zamotać się nie raz łatwo trudniej odmotać

Widać zdrowie po Tobie przynajmniej na zdjęciach
Jazz jest śliczna mówię Wam

Tatku dziękuje, to bardzo miłe

Martwa hormonalnych nie, ale lekarka dała mi tez skierowanie na badania tarczycy. Spokojnie, nic mi się nie dzieje, mam wkładkę hormonalna i czasem mam dość mocne huśtawki tuż przed okresem nigdy nie miałam problemów z hormonami, po prostu jestem w takiej fazie cyklu no i chyba wiosenne przesilenie daje mi się tez we znaki. Zdrowie jest najważniejsze, bez niego nic nie cieszy. Pamietam jak obudziłam się po operacji i pierwsza moja myślą było: możesz mieć faceta, prace, znajomych ale bez zdrowia to wszystko ch*j. Wsparcie najbliższych było nieocenione, exowi tez nigdy nie odbiorę tego, ze stanął na wysokości zadania i pomógł mi przebrnąć przez chorobę. Na szczęście teraz jestem już zdrowa

Zagrożenie czai się tylko i wyłącznie w Twojej głowie ale jak masz się dręczyć to możesz usunąć na początku lepiej niektórzy znoszą takie odcinanie się.
Eks to tylko człeczyna marna w cielesnej powłoce no i dużo myśli wspomnień emocji wyzwalanych skojażeniami mijsc obrazów itp nic więcej znaczenie będzie tego wszystkiego z czasem coraz mniejsze

Ciężki dzień

Dobrej nocy

Dzięki za Wasze opinie. 
Życzę Wam miłego dnia i jak najmniej zmartwień

Aniu myślę że to wyjście świetnie Tobie zrobi dzieciaki praca dom to trochę taki zamknięty krąg dobrze wyrwać sie z niego od czsu do czasu a "młodzieży"nic się nie stanie jak przez ten czas pobędą bez mamy
Moja mama wczoraj po tym kryzysie znowu w szpitalu ale spokojnie może przyspiszą operację.SOR tylko 6 h !
Pyłek się znowu gdzieś zaszył
Miłego Dnia Wszystkim

Jestem czytam was czasami sprawdzam co się dzieje u was ;-).
Ja mam problem z umówieniem sie z facetem  , który zaprasza mnie od dwóch miesięcy na kawę  . Nie wiem czemu ale nie potrafię . Może dla tego że odrazu na wstępie mówi że jestem śliczna i już mnie tym peszy .  Ania myślę że takie wyjście na kawę to dobry pomysł to takie ruszenie z miejsca z którego ja np nie potrafię :-\.
Martwa ja usunęłam wszystkich jak leci dla mojego komfortu psychicznego i lepiej się z tym czułam .  Życzę wszystkim miłego dnia :-)

Aniu, cieszę się, że Twoje sprawy idą w dobrym kierunku myślę, że masz super podejście co do tego spotkania, że nic na siłę trzymam kciuki, na pewno będzie miło.

Paslawku, dużo zdrowia dla mamy i sił dla Ciebie

Nie jest to dziwne pytanie. Nawet dobrze, że ono pada. Ja sobie takiego nie zadawałam, bo na samym początku potrzebowałam wszelakiej informacji o nim jak tlenu do życia. Ale dopiero później, pod wpływem forum, zablokowałam same epicentrum, ale też powyrzucałam znajomych, których nigdy specjalnie nie lubiłam, ale którzy byli mu bliscy, z obawy właśnie przed tym o czym piszesz, że coś się pojawi. I dobrze mi z tym, że ich nie mam, nie widuję, nie śledzę. Chociaż ostatnio miałam "przyjemność" spotkać jego najlepszego kolegę, początkowo zareagowałam lękowo, zrobiło mi się duszno, chowałam się w sklepowych alejkach. Ale wzięłam się w garść, ustawiłam się w kolejce do kasy, wyprostowana, umalowana, w (zewnętrznej) świetnej formie. I widziałam, że się przyglądał, chociaż nie powiedział nawet cześć. Powiedziałam sobie, że to nie ja mam się chować, to oni niech się ze wstydu chowają pod ziemię. Relacja dalej na pewno poszła, ale mam tylko satysfakcję, bo dzielnie się trzymam odnośnie odcięcia się, braku kontaktu, nie odpisałam nic na tą jego nocną wiadomość.

Cieszy mnie to, co czytam Aniu.  Sama wiesz, co dla Ciebie na dany moment najlepsze. Osobiście zazdroszczę, bo ja się na taki krok gotowa nie czuję, ale wychodzę do ludzi, raczej na zasadzie spotkań grupowych, czasami jakaś impreza, rozmawiam z ważnymi osobami. Ale zbywam wszelakie formy kontaktu na linii damsko-męskiej, bo to nie  mój czas, nie czuję tego jeszcze.

Pyłku jak się cieszę, że się ujawniłaś, że zaglądasz i jesteś. Tak jak wyżej pisałam - mam ten sam problem, chociaż, akurat w moim przypadku nie o peszenie się chodzi.

Trzymam kciuki, aby wszystko się udało. Sama wiem jak wygląda strach o zdrowie najbliższych, w ostanim czasie przeszłam podobne doświadczenie, walka o zdrowie, później życie a potem akceptacja, niestety, procesu odchodzenia. Rodzina jest siłą, w takich sytuacjach nagle wszystkie animozje czy inne problemy schodzą na dalszy plan, jest moblizacja i wzajemne wsparcie. Do takiej rodziny zawsze dążyłam, tak sobie ją wyobrażałam.

Ja aktualnie cieszę się, bo korekta leczenia przynosi rezultaty, w końcu się wysypiam, jestem mniej drażliwa, mniej labilna, mam więcej energii chociaż podstawowa istota rzeczy pozostaje bez zmian. Ale już nie chodzę cały dzień w niepokoju. Teraz to są tylko godziny, czasami krótkie chwile. Oczywiście myślenie jest na etapie powolnej zmiany, ale już nie ciągnie mnie aż tak w dół. Czasami wracają mnie jakieś zewnętrzne wydarzenia, jak właśnie wysyłane przez niego wiadomości. Ale radzę sobie z tym.

Pozdrowienia i uściski dla Was wszystkich :*

Paslawku, taki zwykły post, może trochę przydługi

Nie wiem czy to kwestia leków, które mnie „zobojętnily”, czy upływającego czasu i ulatniających się oczekiwań. Ale tez dostrzegam u siebie zmianę, jakiś dystans, wyciszenie. Ostatnio dużo rozmawiałam na temat związku, rozstania, obecnej sytuacji, wracając do wspomnień i słów, które wcześniej mnie bardzo raniły. Mówiłam i mówiłam, tak jakbym wyrzucała w końcu z siebie to co naprawdę myśle i czuje. I co zaskakujace dla mnie, mówiłam o tym z jakimś spokojem, jakbym przeglądała album ze zdjęciami. Analizowałam motywy, składałam wszystko do kupy w łańcuch przyczynowo-skutkowy. I jakby pomogło. Dziwna sprawa. Ale te rozmowy tez mnie trochę uwolniły.
Co do reakcji fizjologicznych - do tej pory unikałam bodźców stresogennych konsekwentnie, same się raczej pojawiały wbrew mojej woli. Już powoli panuje nad tym, chociaż pierwsza reakcja jest właśnie taka jak opisałam wcześniej. Zadziwiające ze tak wiele z pozoru błahych spraw/widoków/słów może wywołać taką odpowiedź organizmu. Ale łapie oddech, i idę przed siebie, bo to nie ja straciłam, to on stracił mnie.

Cześć wszystkim!
Jestem miesiąc po rozstaniu i miesiąc czytałam ten wątek, aż dotarłam wreszcie do samego końca. Choć nadal jest ciężko i wszystko boli, dzięki Waszym wpisom mam siłę, wierzę w lepsze jutro i nie poddaję się. Gdyby nie ten wątek na pewno byłabym nadal w fazie wyparcia i nie mogłabym uwierzyć, że ktoś mnie odrzucił, żebrałabym o miłość i traciła godność nadal. Cieszę się, że jesteście, dziękuję

Mój ex chyba głupota pobił waszych wszystkich exow . Tak jak kiedyś pisałam że mój ex widząc mnie podszedł by bez problemu przywitał się bez skrupułów . Wiecie co zrobił po prawie półtora roku nie widzenia i nie odzywania sie z moją mamą spotkał ja na mieście i uwaga powiedział CZEŚĆ TEŚCIOWO co słychać . Uświadomiłam sobie że ten człowiek jest psychiczny  już prawie półtora roku z inna i takie teksty .  Często się zastanawiam czy ja go jeszcze kocham czy to nie tylko przyzwyczajenie do takiego uczucia. Mama powiedziała że miała mi tego nie mówić ale jej się wymknęło że widuje go często .
Obecnie póki co nic mnie już nie rusza co kolwiek związane z nim . Cieszę się że niemam uczucia tęsknoty bólu i checi powrotu . Jedyne co mnie martwi to moja dzikość . Miłego wieczoru wam życzę :-)

Nie nieruszylo mnie jak to ja bym go zobaczyła myślę że w tedy napewno by mnie to zabolało . A tak czego oczy nie widzą .... I mam nadzieję że tak zostanie . Mam o tyle to szczęście że od rozstania ani razu go nie widziałam . Biedronka a jak u ciebie ?

Mój ex odzywał się co jakiś czas pisał smsy jakby nic się nie wydarzyło złego więc zablokowalam go wszędzie gdzie się da i od października się nie odzywa bo nie ma jak a ja mam święty spokój .
Bardzo dobrze że się uśmiechnęłas ja mam takie motto życiowe od rozstania BROŃ SIĘ USNIECHEM , ATAKUJ CISZĄ ZABIJAJ OBOJĘTNOŚCIĄ

Natura czasem bywa okrutna wobec przedstawicieli mojego gatunku chodzi o byłych eks mojej córki też nie lepszy raz spotkałem go w markecie budowlanym na C to zniknął jak iluzjonista magik  między regałami w mgnieniu oka a ze mnie jest dość łagodny człowiek nie trzeba się mnie bać no chyba że........

Naprawdę dobre motto.

Tak czytam Wasze posty i czasami naprawdę żałuję, że nie wstrzymałam swoich emocji, kiedy dowiedziałam się i miałam pewność, że mój ex spotyka się już z inną. Dałam mu satysfakcję, wiedział, że mnie to boli. Szkoda, że nie dałam rady i do niego napisałam, ale czasu już nie cofnę.

Wymig to Cię będzie ruszało jeszcze przez jakiś czas najpewniej i nie ma w tym zupełnie nic złego. Takie są uczucia, emocje, one nas poruszają. Jednym przechodzi szybciej, innym wolniej, każdy powinien dać sobie tyle czasu, ile potrzebuje, bez zbędnego poganiania ale tez bez natrętnego powracania do tematu.

Pyłku genialne motto.

Martwa ja po rozstaniu tydzień smsowo „boksowałam się” z ex. Raz on napisał, raz ja. Później przestałam odpisywać i odbierać telefon. Zadzwonił z zastrzeżonego po miesiącu i na to się dałam nabrać. Nie poznałam go z początku, jak się okazało - płakał i nieco inaczej brzmiał. Wyznałam mu miłość po dłuższej rozmowie i on znowu zaczął się wycofywać. Wtedy obiecałam sobie, ze NIGDY KU*WA WIĘCEJ nie dam się na coś takiego nabrać. Kilka tyg. później znowu mnie osaczył (specjalnie zorganizował nowy nr, bo byłam na etapie blokowania) tym razem z dziwnymi wyrzutami (był i żył od samego początku z była/aktualna dla której mnie zostawił). Byłam mądrzejsza, zachowałam zimna krew, choć bez sensu dałam się wciągnąć w rozmowę. Tamten nr również zablokowałam i od tamtej pory cisza, to było w październiku. Tez sobie jakiś czas wyrzucałam, ze złamałam się z tym wyznaniem miłości, ze jak małolata się dałam zrobić. Ale widocznie na tamta chwile tak czułam i nie potrafiłam inaczej, wiec siebie rozgrzerzylam, nauczka na przyszłość.  Nie gan siebie za to, widocznie wtedy nie umiałas zrobić inaczej i tyle.

Dzięki wielkie... macie rację, może tak miało wtedy być, bo tego potrzebowałam i już. Nie ma co roztrząsać.

Jak Wam mija wieczór? Mi trochę nostalgicznie

Ja padłam, spałam 10 godzin. Tego mi było trzeba :-)

Wiaterek serio? ^^ wątek ma 170 stron

Aniu super że spotkanie się udało :-).
Exem się nie przejmuj i nie miej wyrzutów żadnych zresztą jakie przecież nie jesteście razem !
Pamiętaj masz prawo ułożyć sobie życie i być szczęśliwa .

Raczej chodziło mi że układasz sobie w stylu spotykania się i poznawania ludzi . Jak dlamnie to duży wyczyn no ale ja jestem dzik :-P

Pyłku ja również dałam sobie trochę czasu na pobycie sama ze sobą ale jak przychodzi moment kiedy mam więcej czasu bo dzieci są u taty, wolę wyjść pobyć z kimś.
Każdy jest inny i najlepiej robić to co się uważa dla nas najlepsze
Dzik czy nie jesteśmy mądrymi, silnymi kobietami