dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Jak nie kochasz samej siebie to przenosisz swoje problemy na związek. Tu jest miliard przykladow dziewczyn, ktore uwazaja, ze za ich samoocene odpowiedzialny jest facet. Za ich warunki odpowiedzialny jest facet. Za jej czas wolny odpowiedzialny jest facet. Jak nie kochasz sama siebie to jak pokochasz kogos innego? I jak pozwolisz sie pokochac? Jak nie umiesz spedzac czasu sama to mozesz naciskac za bardzo na partnera i nie dawac mu samotnosci.

Jak nie masz kontaktu sama ze sobą to jest wieksza szansa, ze nie bedziesz umiala postawic granicy tylko wezmiesz pierwszego lepszego faceta bo sie trafil.

To ze siba spedzisz cale zycie. Są takie sfery, gdzie nie wpuscisz partnera.

No to masz zdrowe podejście
Jak nie mogę wytrzymać to idę do znajomych:)

Dzisiaj koleżanka z pracy ma urodziny:)
Ale za to jak wrócę do domu to czekq mnie mega zmywanie

Oczywiście zgadzam się, ze aby cis budować trzeba lubić siebie i swoje towarzystwo. Każdy na tam jakieś kompleksy, deficyty. Inna rzecz zdawać sobie sprawę z czego się biorą i umieć z nimi funkcjonować.
Ja bardzo lubiłam zostawać sama, często to był taki oddech, chwila relaksu, nie nudziło mnie to. Ale w czym rzecz - jeszcze bardziej lubiłam ten zaś kiedy byliśmy razem. Nigdy go nie ograniczałam, mógł wyjść kiedy chciał i z kim chciał. Fakt, ze kiedy zaczął przesadzać m.in. Z alkoholem i widziałam jak się zmienia, to miałam o to pretensje, bo to było naruszenie moich granic. Mój strach przed tym aby nie wpadł w problem alkoholizmu. I wiem ze nic nie mogłam zrobić, ale nigdy nie było tak ze go sprawdzałam, dawałam jakieś wyznaczone dni na wyjście etc itp. Każde z nas miało tez swoją przestrzeń i z niej korzystało. Przecież na studiach nie widywałam go w ciągu tygodnia, byłam sama ze sobą, byli znajomi, żyłam. Szczegół był taki ze to było to poczucie bezpieczeństwa, stabilności, wiedziałam gdzie, kiedy i po co do kogoś wracam.
I teraz jestem sama. I cisza wokół jest nie do zniesienia. Nie dlatego ze nie lubię siebie. Myśle ze jestem atrakcyjna, mam wartości, umiałam organizować sobie czas. Ale mnie zabija tęsknota. Roznosi mnie id środka ze dałam się oszukać, ze spodziewałam się w tym związku wszystkiego, nie wiem, ale nigdy przenigdy nie dał mi podstaw, żebym sprawdzała, była podejrzliwa. A i tak dałam się zrobić w jako... Wkur** mnie ze Nie wzięłam tego pod uwagę, ze nie mogłam nic zrobić. To chyba najbardziej. Ze to taki czek bez pokrycia. Potem przychodzi obrzydzenie - na niego za (pewnie wielomiesięczne) oszukiwanie mnie, za te wszystkie deklaracje na samym końcu, za to ze (trzeba to w świetle tej sytuacji tak nazwać) wykorzystanie fizyczne. Bo jeszcze sobie chciał skorzystać? Obrzydzenie do siebie ze tak się dałam zrobić.
Naprzemiennie przychodzi wielka złość, za chwile pustka, rozpacz, tęsknota, nadzieja, obrzydzenie i znowu złość. Po tym spotkaniu miałam ochotę wylać na niego wszystko, zmieszać go z błotem, wykrzyczeć to wszystko. A nie zrobiłam nic.
A na końcu zabija bezsilność. Poczucie nierealności tej sytuacji.

Tak, to prawda. To forum wiele mi dało. Nie tyle anonimowość w wyrażaniu żalu, co wielu wspaniałych ludzi, którzy potrafią wesprzeć.

Moja pewna część tez umarła mimo ze nie myśle o sobie złe, obiektywnie nie jestem winna tej sytuacji. Ale to tak jest, jak odchodzi ktoś blisko (czy fizycznie czy psychicznie) pozostaje dziura. Przecież ktoś był ileś tam czasu, towarzyszył w codziennych nawykach, nie da się tego zastąpić tylko samoakceptacja i wypełnianiem wolnego czasu.
Ktoś mi kiedyś powiedział, ze chociaż nie jesteśmy razem to zarówna ja jak i on będziemy w kolejnych osobach szukać siebie. Bo to było pierwsze, długie. Może coś w tym jest. Ja nie szukam niczego. A on? Coś tam znalazł ale czy ktoś da mu tyle od siebie ile ja? Nie wiem. Może da coś innego, czego mnie zabrakło.

Używasz takich słów bo gdzies w środku szukasz winy w sobie, ze „a moze gdybym zrobiła/ nie zrobiła tego i owego, zachowała się tak albo inaczej to by było ...” - zwykła reakcja psychiczna na szok, próba uporządkowania nowej sytuacji. Wiem. Znam.
To wszystko co się dzieje to jest normalna reakcja na nienormalną sytuację.

Boże, wiesz, że ja też tak miałam?
Tyle, że ja byłam totalnie naiwna. Jak dziecko. Zwłaszcza wtedy, gdy się spotkaliśmy ostatni raz, a on cudownie kłamał, jak się zmienił, a ja się z nim przespałam, bo wierzyłam, albo chciałam wierzyć. I później te myśli, jaka durna byłam, bo on sobie do końca poużywał.....

No właśnie Wymig, ja tez tak miałam, ale teraz już ze zdecydowanie mniejsza częstotliwością. W każdym szukałam cząstki jego, jeśli nie w charakterze, to w fizyczności. Sick.

To bardzo utrudnia funkcjonowanie. Bo o ile jestem sama w domu, idę do pracy to z napadami tęsknoty jakoś sobie radzę. Ale na każdej imprezie, spotkaniu mam ochotę uciec. W moim otoczeniu nie ma miejsca, które nie wywołuje wspomnień. Boje się ruszyć gdziekolwiek, biblijne się ze go zobaczę, a z drugiej strony to jak głód. Ale unikam bo wiem do czego prowadzi. Nie czuje się jeszcze gotowa aby stawić temu czoło. Wychodzę od czasu do czasu ze znajomymi, ale czuje się tak jakby on dalej był. Nie potrafię sobie wyobrazić ze ktoś mógłby dotknąć mnie, a jeszcze bardziej jego. Nawet niezobowiązująca rozmowa z innym facetem powoduje lęk, od razu wycofanie. Złoszczę się za to na siebie. Tak jakby jakaś część mnie żyła swoim życiem i miała w dupie to co do niej mówię.
Nie umiem sobie wyobrazić, ze kiedyś to się zmieni...

Fajnie powiedziane normalna reakcja na nienormalna sytuację

Dziękuje za miłe słowa czasami ni tego przytulenia bardzo brakuje...
Ta historia chyba nigdy się nie zakończy, im bardziej ja się izoluje od tego człowieka tym czesciej się pojawia jak bumerang ...
Wczoraj mój brat miał przyjemność spotkać jegomościa, nawet sam się podszedł przywitać (o zgrozo, a mnie to nie poznawał). Najbardziej interesował się tym, jak sobie radzę, czy daje radę i uwaga, punkt kulminacyjny, czy się wyprowadziłam..... no to dostał w odpowiedzi 2 krótkie zdania tak żeby zrozumiał, co zrobil i o co pyta. A na końcu usłyszał weź spierd..... no może niezbyt eleganckie ale czy on mnie potraktował elegenacko? W sumie lepiej ze trafiło na mojego brata bo sama bym chyba nie miała takiej odwagi.
No i nawet nie muszę go widzieć żeby mnie rozstroil na kolejne dni...

Paslawku jakie to mądre, co napisałeś. I naprawdę zgadzam się z tym. Oni maja poczucie winy, wiedza jak paskudnie się zachowali, ale uciekają przed tym i odkładają to na bok. Pamietam jak eks opluwał mnie, ze niby nie byłam fair wobec niego, choć nigdy nic złego nie zrobiłam. Jak udawał, ze interesuje go mój stan zdrowia. To wszystko było tylko po to, by zagłuszyć wyrzuty sumienia i nie stanąć twarzą w twarz z tym, ze postąpiło się podle.

Wymig w tym wszystkim nie ma nic więcej ponad to, ze on chce chociaż trochę złagodzić w swoim przekonaniu to, jak postąpił. Chce samemu sobie polepszyć samopoczucie, ze nie jest takim skończonym ch*jem. Ciężko jest takim ludziom zle myśleć o sobie, a kiedy do tego dochodzi, uciekają przed tym.

Wymig to by przyniosło Ci ulgę na chwile, później poczułabys do siebie wstręt, ze okazałas słabość względem człowieka, który potraktował Cię w tak perfidny sposób. Nie analizuj go, niech go te wyrzuty sumienia nawet zeżrą, nic Ci do tego. Skup się tylko i wyłącznie na sobie.

Coś tutaj tak cicho...
U mnie kolejny cios, odszedł ktoś kto nauczył mnie życia, jest ciężko. Smierć zmienia wiele

paslawku i wyimaginowana, bardzo Wam współczuję i wysyłam dużo uścisków.....

Ja nie znałam ale sobie sprawdziłam w Google nawet niezłe ma kawałki

U mnie górki i dołki. Dosłownie. Kiedy czuję, że jest dobrze, nagle jakieś słowo, jakiś drobiazg przypomina o nim.
Facet o 6 lat starszy chce się ze mną spotkać na kawę, a ja panikuje. Z wyglądu w ogóle nie przypomina "jego". Boje się, nie wiem czy się z nim spotkać, czy już wariuje i zachowuje się jak dzikuska...

Paslawku, cieszę się, że u Ciebie lepiej. Chyba miałeś spadek cukru, skoro zjadłeś cały słoik

Konfitura wlasna?
Tak czy siak pewnie pyszna

Cicho, cicho może to dobrze świadczy..
U mnie również górki i dołki
Eks mnie rani
Ale idę do przodu
Żyje dalej
Muszę koniecznie popracować nad pewnością siebie, po rozstaniu jest straszna
Boję się szpilki założyć
Pozdrawiam wszystkich

U mnie średnio, bez większych zmian, ani do przodu ani do tylu. Wczoraj ostatecznie pożegnalam bliska sobie osobe, było trudno, wiele mnie to kosztowalo. Teraz jest „dziwnie”.
Długo się wahałam, co zrobić z pogrzebem. Czy zawiadamiać jegomościa. Byliśmy z moim dziadkiem bardzo związani. Walczyłam ze sobą, bo przyzwoitość mi mówiła, ze powinien wiedzieć i sam zdecydować czy chce przyjść czy nie. Ale nie zrobiłam tego. Chyba pomogły mi w tym słowa babci, która gdzieś w tyk całym zgiełku powiedziała, ze po rozstaniu był bardzo na niego zły, zle o nim mówił, zawiódł się. I uznałam, ze nie zrobie nic. Zdam się na „pocztę pantoflową”. W końcu to małe miasto. Nie było go. Może to dobrze, może nie. Nie wiem.

Paslawku cieszę się, ze u Ciebie lepiej
Martwa rozumiem twoje odczucia. Do mnie tez jeden wytrwale pisze, zagaduje, zaczepia, proponował spacer, kawę. Tez jest po bardzo długim związku i niemiłym rozstaniu. Jednak ja reaguje bardzo lekowo. Czasami odpisze mu coś, ale nie potrafię nawiązać rozmowy, nie chce się spotkać, nie umiem zaufać. Fizycznie tez nie mój typ. Zatrzasnęła się i nie umiem znaleźć klucza. Sama sobie nie ufam, bo jakże bym mogła, skoro moja własna intuicja tak mnie zawiodła. Nie robię nic wbrew sobie.

Pozdrowienia dla wszystkich

Wymig Ja również współczuję straty

Hej wszystkim
To chyba jakiś dzień wkurw... ania
Spędzilam z 5h na SORze bo najmłodsza latorosl skoczył niefortunnie na nozke
Były był wczoraj poinformowany o sytuacji a jak dzisiaj nie napisałam bo dowiedziałam się że nie nocuje w domu jak chciałam aby jego mama go obudziła, stwierdziłam że jak wstanie sam napisze jak będzie zainteresowany
Usłyszałam że jestem pseudomama i przez takie kobiety ojcowie nie mają kontaktu z dzieckiem
Dodam że to ja zapraszalam go na święta i urodziny dziecka i pilnowalam aby go bral
Malo tego chciałam jeszcze dać raz szansę związkowi
Coz teraz ja jestem zła matka, byłam zła partnerka

Ostatnio spotkało mnie w pracy coś dziwnego. Przyszła dziewczyna faceta, którego zostawiłam 2 lata temu (ten przed X). Najpierw udała, ze mnie nie widzi, po czym cofnęła się jej przyjaciółka, zmierzyła mnie od góry do dołu, stanęły w wyjściu i zaczęły się śmiać. Ja tego nie widziałam, bo byłam zajęta klientem, ale powiedzieli mi to ludzie z pracy. Nie wiem o co chodzi tym kobietom, ze w ten sposób na mnie reagują, ale ciagle mnie to szokuje. Aktualna X tez do mnie wypisywała, miała moje zdjęcia na telefonie, szok. Dzisiaj był w pracy kolega X. Ponoć nie spuszczał ze mnie oka, o czym z kolei doniosła mi koleżanka, bo ja obsługiwałam jedna panią i zauważyłam go dopiero jak wychodził. Ludzie są dziwni, serio, ja nie ogarniam takich zachowań. Szczególnie tych zazdrosnych, zawistnych kobiet.

Paslawku idealna nie jestem, ale o ludziach staram się myśleć ciepło. Po wyjściu tej dziewczyny mój kolega uznał, ze jest brzydka, na co ja odpowiedziałam „dlaczego tak mówisz, ładna zadbana kobieta”. A ona wróciła i odstawiła dziwna szopkę z przyjaciółka. Nie zazdroszczę, nie ma we mnie jadu, o (wtedy byłej, gdy był ze mną) X tez nigdy nie powiedziałam złego słowa, bo po co? Nawet jak zostawił mnie dla niej - nie opluwalam jej. Nigdy nie zrozumiem takiego postępowania, cóż. Nie rozumiem tez kompletnie, co ja im takiego zrobiłam, ze zachowują się w ten sposób. No ale najpewniej nie zrozumiem nigdy, bo ja jestem zupełnie inna:)

Dziękuję Jazz taki mam zamiar pomimo trudności
A ty się nie przejmuj szopka tych dziewczyn,na zawiść innych nie ma rady.
Tak robią ludzie słabi, niepewni którzy mają własne demony a wola odgrywać się na innych.
Ważne że Ty jesteś dojrzała, kobieta z klasą i takie dziwne akcje są ponad Ciebie :-*

Dobijcie mnie.
W pracy źle, w życiu prywatnym źle, pokłóciłam się z kuzynka, wyżywam się przez to na najbliższych osobach. Mam ochotę siąść w kącie i płakać ...

Co się dzieje? Czasami wszystko zwala się na głowę za jednym razem. Nie jesteśmy robotami, emocje musza mieć ujścia, warto się zastanowić co to za emocje i skąd się wzięły, nazwać je. Jeśli masz ochotę płakać to płacz. Jeśli chcesz krzyczeć to krzycz. Pozwól sobie na wszystko. Inaczej drażliwość będzie narastać z powodu nie mającej ujścia złości.

To na pewno. Ale dobry ojciec to tez taki, który bez względu na wszystko, z szacunkiem odnosi się do matki swoich dzieci. Zarówno w jej obecności, jak i w rozmach, które słyszą dzieci. Jeśli nie potrafi, to nie tylko jest niedojrzały, jest po po prosu mały.