dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Ania daj sobie spokój z eks, on Ci tylko nerwy psuje i energię na niego marnujesz. Skup się na odcięciu, nie na ratowaniu, bo jak widać - ratować już nie ma czego.

Pyłku to oczywista oczywistość. Miłość stracisz - przyjdzie nowa; prace stracisz - znajdziesz nowa; zdrowie stracisz - cała reszta to ch*j. Ja ta zasadę wyznaje od roku. Co mnie nie zabije to wzmocni. Najważniejsze, żeby było zdrowie, resztę ogarnę sama.

Ania nie jest to takie proste, ale życie niestety nie składa się tylko z dobrych rzeczy. Grunt to wyciągnąć wnioski, nabrać dystansu i z każdej takiej sytuacji wychodzić silniejszym. Mnie nikt nigdy nie rzucił, wiec tez to jakieś nowe doświadczenie dla mnie, szkoła życia. Pewnie jeszcze nie raz pocierpie ale tyle samo razy albo i częściej będę czuła szczęście. Z Każda z Nas będzie najpewniej właśnie tak samo. Jeszcze nie raz upadniemy po to, żeby wstać, otrzepać kolana i godnie iść dalej.

Zaraz poszukam coś na ten temat, dziękuję
Dzisiaj to siebie nie poznaje cały dzień płaczę po kątach
Ospy prawie tydzień mamy za sobą, chyba teraz będzie z górki
Może to że taka uziemiona, zaraz święta, wszystko na mnie wpływa nie korzystnie, sama nie wiem
A kotki, biegają po całym mieszkaniu i niszczą moje jedyne 2 kwiatki, wesoło wesoło
Dobrej nocy, Tatku

Bardzo się cieszę że was poznałam :-*

Poprostuja wątek ma ponad 160stron i istnieje od ponad roku. Twoja rada dla autorki postu jest mocno nieaktualna

Tatku kto mówi tak do Ciebie?! Jakim prawem?! To my jesteśmy jedyne forumowe dzieci Twe!

U mnie wczoraj załamanie, wielki płacz, miałam dosyć sama siebie, ale skończyło się 12h snem. Po 4 miesiącach niespania było mi to potrzebne.
Paslawku - może i masz racje. Podobno cierpienie uszlachetnia. Wolałabym jednak tego nie przechodzić.
Taki paradoks - ja nie oceniam siebie złe, wiem ze nie jestem najbrzydsza, słyszę komplementy, uczę się je przyjmować, ale w środku dobrze o sobie myśle. Mimo tego mam poczucie porażki ze sobie z rozstaniem nie poradziłam. Większość otoczenia wokół mnie (ci niezaznajomieni) ocenia ze jest lepiej bo makijaż, bo nie płacze,  nawet się śmieje, bo energia. Tylko nikt nie wie co się dzieje jak wracam do pustego domu, ile płaczu, żalu, tęsknoty. W pracy jestem taka jak wcześniej.
Zdrowie jest najważniejsze, jak już ktoś zauważył. Jak tego nie ma, to nie ma nic.
Idę na przekór, nawet jak jest złe to przepuszczam to wszystko, jak mam ochotę płakać to płacze. Jak mam ochotę zjeść to jem. Nie zamknęłam się w domu ale zamknęłam się w sobie, mam poczucie niezrozumienia, mimo wszystko.
Nikt nie chodzi w cudzych butach.
Pozdrawiam wszystkich serdecznie.
Dziewczyny, wszystkie jesteście piękne. Piękno jest w środku a nie ma zewnątrz.;*

"Uszlachetnia" to kwestia nazwania tego ja wolę że może rozwinąć pomóc w dojrzewaniu.Trudno to jest bardzo przyjąć do siebie jak się cierpi i w tym jest bo nie raz wk..ia zwyczajnie i rozumiem to sam tak miałem wielokrotnie.Nie jest też tak że zawsze rozwija i uszlachetnia każdego i wszystkich to jak zwykle kwestia wyboru trudnego ale jednak wyboru co się weźmie z doświadczania w życiu .Można przeżyć życie pod kloszem czasem spotykasz i takich ale rzadko bo żyją w swoim własnym świecie śniąc z lęku przed życiem i niekoniecznie wśród ludzi .Na niektóre pytania też nie znalazłem odpowiedzi rozumiejąc a pytania się wypaliły jednak .
O Ciebie się nie martwię chociaż trochę martwię.

To wszystko w gole jest dziwne i czasami dla mnie niezrozumiałe. Pozwalam sobie na emocje, mimo ze czasami dławią mnie tak, ze nie mam już siły oddychać, ale przeżywam każdy kolejny dzień, bo jakie mam wyjście? Z jeden strony uważam, nie jestem winna rozstania, nie wyrządziłam mi krzywdy, szanowałem, byłam, chcoiz popełniałam błędy, jak każdy. Z drugiej w gorszych chwilach pojawia się poczucie winy ze mogłam jeszcze to i tamto, a gdybym zachowała się inaczej. Głupie myślenie, zawężenie, dychotomia czy zwał jak zwał.
Bardziej szukam źródła tego wszystkiego co się dzieje ze mną w sobie. Bo przecież jak to jest, ze ludzie potrafią się rozstać i po 30 latach no i żyją, cieszą się tym życiem. To co będzie ze mną skoro już teraz mnie to złamało? Co spowodowało takie przywiązanie i bezkrytycyzm? Naiwność? Brak doświadczenia? Nie wiem, szukam tego wszystkiego.
Zgadzam się, ze nie zawsze człowiek wyciąga wnioski i zmienia swoje postępowanie, dlatego boje się ze otworzenie się znowu skończy się porażka. A najbardziej mnie wkurw**ia jak mi ktoś mówi ze jest ze mną dużo lepiej bo jestem szczuplejsza, zadbana, bo tamto i owamto.
Staram się myśleć ze to jeden z okresów w moim życiu, ze będą inne. Na razie to wszystko jestem w stanie chyba przyrównać tylko do jakiejś toksyny, infekcji, z która się walczy. Intruz w organizmie. Produkuje przeciwciała, ale no czas czas czas.

Ludzie nie lubią ludzi nieszczęśliwych. Nie oszukujmy się, takie są fakty. Sama w duchu tez przyznaje, ze o tyle o ile jestem zdolna do tego, by sto razy słuchać o tym samym problemie, tak przy sto pierwszym podejściu mam zwyczajnie dość i jestem zmęczona w kółko mówieniem tego samego. Nie, nie jestem egoistka. Tak, mam w sobie ogromne pokłady empatii. Mój przyjaciel ma depresje i miele z nim różne tematy naprawdę wiele razy, ale czasem po ludzku nie mam już na to siły. Każdy ma swoje problemy, swoje bolączki i nie ma w tym nic złego, ze są momenty, kiedy nie mamy ochoty dźwigać jeszcze czyjegoś balastu.

Tez jestem tego zdania. To forum było swego czasu dla mnie zbawienne. Po jakimś czasie uznałam, ze pora przestać męczyć bliskich i założyłam tu konto. Łatwiej mi było napisać, ze kolejny raz uderzyły we mnie emocje niż obarczać tym wszystkim swoich przyjaciół. Wiem, ze maja dla mnie ogromne pokłady cierpliwości i ciepła, dostałam bardzo dużo wsparcia, jednak sama czułam, ze zaczynam ich męczyć wałkowaniem tego samego. Dwa lata temu odchodząc od toksyka byłam w takim stanie, ze zdiagnozowano u mnie nerwice. To był istny hardcore, pierwsze dwa miesiące mam dosłownie wycięte z życiorysu. Pamietam tylko tyle, ze to była bezustanna walka z sama sobą. W porównaniu do nerwicy, rozstanie po roku z X to było małe piwo i trochę się nawet pocieszałam tym, ze mogłam przechodzić znowu przez takie pieklo jak wtedy.

Wymig, wiem, ze depresja i nerwica się od siebie różnią. Jednak wiem tez jak to jest, kiedy własny umysł funduje nam piekło. Mi pomagało ciagle zajmowanie się czymś, odwracanie uwagi i zmuszałam się do wszystkiego. Z czasem czułam się coraz lepiej i lżej mi się funkcjonowało. Nadal jednak żyje w lekkim strachu, ze to kiedyś może wrócić i mam epizody paniki. Trzymala mnie wtedy jedna myśl: skoro mózg przyzwyczaił się do tego gowna, można go przyzwyczaić do wszystkiego, małymi kroczkami przeprogramować. Bądź dzielna, wierze w Ciebie i naprawdę mocno trzymam kciuki :*

Możecie zajrzeć na mój post ? Sama już nie wiem co robić i myśleć...

Poprostu ja również odpisałam Ci w Twoim wątku. Jednocześnie witam u Nas, tutaj można dostać niezłego kopa na rozpęd ale tez dużo wsparcia i zrozumienia

Poprostu facet jeśli chce być z kobieta, jest. Szczególnie, ze jesteście młodzi i nie macie jakichś turbo przeszkód i zobowiązań po drodze.

Jakie?

Takie przeszkody to pikuś te w głowie bardziej niebezpieczne.Problem z zaangażowaniem w związek chłopaka i Twój że chcesz go leczyć i naprawiać wystarczy że pozwolicie Sobie być niedoskonałymi młodymi dojżewającymi osobami ,ale to trudne .

Tak, teraz już wiem żeby nikomu nie mówić, ostatnio przepłakałam kilka dni w samotności, dodatkowo moja bardzo dobra koleżanka chyba też zaczyna coś mącić w tym wszystkim bo za wszelka cenę stara się przedstawić mi każde jego zachowanie w czarnych barwach.. gdzie teraz już wiem ze nie zawsze to jest prawda. Cieszę się ze Wam mogę się wygadać.. nie oceniacie z góry jak nasi znajomi

Gdy mój związek kwitł jej właśnie zabijała rutyna i nuda. Mój luby jest takim typem człowieka ze starał się mnie zaskakiwać na każdym kroku, robił wszystko żebym się nie nudziła. Moja koleżanka spędzała z nami bardzo dużo czasu, na początku mi to nie przeszkadzało w końcu moja koleżanka. Jednak po pewnym czasie zauważyłam ze robi wszystko aby być blisko niego, a to pod pretekstem naprawy auta, a to coś z telefonem, pewnego dnia luby zapadł w kamienny sen nie było z nim kontaktu cały dzień, gdy w końcu go obudziłam okazało się że padł mu tel, po włączeniu zaczęły przychodzić mu wiadomości z całego dnia w tym od niej o treści „misiu żyjesz?” Wtedy tez mocno ograniczyłam nasze wspólne kontakty. Mam z nią kontakt ale już straciłam do niej zaufanie.

Edit. Nie zobaczyłam ,że się kręci koło typa. Sorry !
Znów zgadzam się z Jazz, szuja

Cześć Poprostuja, zgadzam się z Jazz... Moje przyjaciółki po pewnym czasie jasno mi wskazywały jak traciłam racjonalna ocenę sytuacji , tutaj się gość stara ale tu no sorry ,spójrz na to, nie tak powinno być. Plus, po rozstaniu też pokazywały mi jego najgorsze cechy, wiem że nieraz przesadzone , ale potrzebowałam tego. Dodatkowo miałam full wypas wsparcia u przyjaciółki  która meilowalala ze mną 8 godzin w pracy, plus telefony do północy. Ja ją podziwiam, ja nie wiem czy miałabym tyle siły dawać komuś wsparcia, słuchania wciąż o jednym, stałe jedno, mówienie wciąż tego samego. Od 9  rano jak już zaczynałam dzień pracy do 23 a często i miała pobudki w nocy jak mialam gorszy czas ...plus rodzina- rodzice sprawdzali czy żyje, gotowali , rodzeństwo na każdy telefon przyjazd,plus kumpele na ma grupie, w pracy, w kręgu mojej pasji, plus to forum...
Dopiero jak to napisałam zobaczyłam jakim jestem fuksem życiowym. Tyle wygrać, tyle wsparcia.
... Wzruszyłam się haha. Serio.

Dokładnie jak zawsze trafna rada

Poprostuja jeżeli chcesz walczyć to tutaj liczą się w tym konkretne sprawy oczekiwania i potrzeby oraz to co masz w Sobie i czym chcesz się dzielić.
Kto lub co w Twoim związku jest wrogiem i jest obce wrogie co Tobie przeszkadza i kogo lub co chciałabyś zmienić od razu powiem Tobie że drugiej osoby żadne Toje działania nie zmienią akceptacja jest procesem każdego dnia to decyzje co chcecie robić jakie macie pomysły na wspólną przestrzeń nie rezygnując z własnych np pasji nie możesz też zagarnąć całego czasu dla siebie to takie rzeczy cały czas w związku się dogaduje to podstawa najpierw trzeba się nauczyć właśnie tego ale żeby się tego nauczyć dobrze jest znać swoje naturalne potrzeby i realne oczekiwania nie złudzenia i domysły zachcianki .Wiesz już o tym że motylki zdychają milion razy o tym było w różnym miejscach wskrzeszanie motyli to strata czasu i życie przeszłością żądanie aby były zawsze i gwarantowane w przyszłości wtedy w życiu nic się nie dzieje prawdziwego myśli szaleją tylko - nie ma teraz.
Związek to stałe docieranie  .dostrajanie dwóch nadajników/odbiorników wciąż od nowa do tego dwie chęci dobrowolne są potrzebne i wspólna zgoda na trudniejszy czas to nie tylko zabawa.To nie walka to rozmowy i milczenie pytania spojrzenia i myśli pełne miłości życzliwości i serdeczności ale też odpuszczanie wybaczanie w prawdzie nie udając kogoś lepszego rywalizacja w związku to jego śmierć .Związek jest dynamiczny żywy zmienia się jak staniecie w miejscu to groźna sytuacja wymaga reakcji podobnie kiedy jedno zaczyna odlatywać .

Dziewczyny, z okazji nadchodzących świąt Wielkanocnych życzę Wam wszystkiego najlepszego. Przede wszystkim zdrowia, pomyślności a najbardziej pogody ducha, aby te Wasze kręte życiowe ścieżki w końcu udało się poprostować.
Wimig a Tobie szczególnie życzę abyś przepędziła z głowy tego demona. Ściskam Was mocno.

Widzę, że wątek przeniósł się tutaj.
Poprostu, nie obraź się, ale wg mnie tu nie ma mowy o miłości. Zamęczyłaś faceta swoją zaborczością i zazdrością. Obrażasz jego znajomych nazywając ich "pseudo", zatem nie rozumiesz i nie widzisz swojego problemu.
Mam wrażenie, że uważasz, że wg Ciebie, jesteś najlepszą rzeczą jaka trafiła się temu chłopakowi. Wywyższasz się, ujmujesz innym, bo z jedną był miesiąc a z Tobą 1,5 roku. Nie zapominajmy, że byłaś powodem, dla którego on z nią już nie jest, po prostu go jej odbiłaś. Jest to brutalne, ale mam wrażenie że jesteś straszną egoistką. Myślisz tylko o sobie, o swoich uczuciach, pragnieniach, krzywdach. Nie obchodzi Cię, że ten chłopak nie chce byc z Tobą, ma dość Twojej zazdrości, ucieka. A Ty krążysz i czekasz.
Nie uda się Wam, daj mu spokój i zajmij się swoim życiem.

Witam Ekipę

Przede wszystkim mam dla Was życzenia od mojej mamy ode mnie i mojej rodziny spokojnych i radosnych Świąt oraz w dniach które nadejdą żeby były pełne zdrowia  pogody ducha odrodzenia i uwolnienia bo wolność jest przepiękna jest najpiękniejsza.
Mama czuje się nieźle wie już co jej jest i znamy już termin koniecznej operacji jest spokojniejsza otoczona troską rodziny.

Jazz,Pyłek,Promyczek,Kata,Wyimaginowana,Owieczka,Teufel,Goldenna,Annkaa,Martwa i inni fajnie i dobrze że jesteście i naprawdę miło jest Was poznawać to jest zaszczyt dla mnie i wcale nie przesadzam bo o niektórych z Was wiem więcej niż o osobach z mojej dalszej rodziny takie życie .

Trzymajcie się i Pozdrowienia dla Wszystkich Razem i z Osobna Uściski i Buziaki .

Nie obrażam jego znajomych nazywając ich pseudo tylko tych którzy byli z nim gdy było fajnie, super bo można się pobawić a gdy pojawiły się problemy, został z nimi sam. Nie wywyższam się tym ze JA byłam z nim 1,5 roku bo z poprzednimi dziewczynami tez był długo tamta dziewczyna była tylko miesiąc i to nie było nic poważnego. Nie planowałam tego ze coś do niego poczuje.. tak byłam egoistka zapatrzona w siebie, niewidząca jego potrzeb, myślałam tylko o sobie i zrozumiałam to.. i teraz gdy zmieniłam swoje podejście do tego widze ze nasz kontakt wyglada zupełnie inaczej, lepiej.. on tez nie był w tym wszystkim w porządku nie było rozmów tego mi brakowało... dzisiaj spędziliśmy ze sobą od rana do teraz czas... oboje zauważyliśmy ze jest inaczej.. lepiej..

Nie byliśmy ze sobą 6 miesięcy.. na początku kontakt jako tako był ale tez kończył się kłótniami cały czas.. dzisiaj, przyznał mi się ze ta moja kolezaneczka ubarwiały wiele sytuacji... usłyszałam ze podczas jednej jej wizyty u mnie MÓJ tata miał na nią ochotę.. nie mógł sobie tego wymyślić bo podał jeden szczegół o którym nie mógł wiedzieć. Ogólnie myśl jest taka ze mi opowiadała na niego a jemu na mnie.. przyznał ze już miał naprawdę bałagan w głowie i w co poniektóre sprawy nie potrzebnie wierzył.. w mojego tatę napewno nie ale inne tak samo jak mi nie dawały mu spokoju.

Owieczko JESTEM Z CIEBIE TAKA DUMNA, chlip.. :’-)

Po co wiec to robisz?

To całkiem normalne, ze masz sinusoidę. Nie wiesz na czym stoisz, facet jest zdystansowany, właściwie ani w te ani wewte.

Kochani, dziękuje za słowa wsparcia, czasami kiedy trzeba było ustawienia do pionu. Pamietam, ze debiutowałam tu krótko przed świetami Bożego Narodzenia - w totalnym chaosie, rozsypce. Wiele się tutaj dowiedziałam, o sobie, o relacjach międzyludzkich, przede wszystkim poznałam wspaniałych ludzi, tak różnych ale tak wartościowych. Bardzo dziękuje.
Życzę Wam wszystkim spokojnych, rodzinnych świat, z uśmiechem, bez pośpiechu, abyście cieszyli się drobnymi sprawami, byli dla siebie życzliwi - to bardzo ważne. Człowiek docenia dopiero jak tego nie ma.
Mimo wszystko te święta są dla mnie inne od poprzednich, cieszę się bo wiszę się z moimi przyjaciółmi których długo nie miałam możliwości zobaczyć. Dopiero teraz doceniam ze wielu ludzi jest wokół mnie i nie jest tak, jak próbował mi wmówić ze jestem sama. Powoli idzie do przodu. Jest stabilnie.
Buziaki :*:*

Kurcze, pomyliły mi się strony na forum , tak to jest jak się coś nadrabia
W kazdym razie, też chciałam napisać coś od siebie. Również Wam życzę spokojnych świąt, w zdrowiu, gronie rodzinnym, gronie przyjaciół żeby już tylko było lepiej !
Pozdrawiam

Moim zdaniem utrzymywanie kontaktu z byłym chłopakiem, do którego nadal coś się czuje, jest jak samookaleczenie się... Bo Ty robisz sobie nadzieję, nawet wtedy, kiedy wydaje Ci się, że masz wszystko pod kontrolą.

Wszystkiego najlepszego dla Was wszystkich cudownych z tego forum jestem obecna cały czas duchem przy was