dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

ja się totalnie rozłożylam, mama mnie czyms na uspokojenie mocniejszym poratuje, bo muszę jutro wrocic do pracy i jakos wygladac. doszlo tez do mnie, ze byłam plasterkiem po tej dziewczynie z którą mu nie wyszlo (obecnie czuje do niej zlosc) i z tą która go odtrąciła a się teraz pojawiła. A ja durna dałam się w to wplątać. bo byłej z  tego co mówił, wracał kilkakrotnie, do mnie nie odzywa się wcale i te chamskie na do widzenia m.in "jedz na swięta czy tam gdzie chcesz, i rób co chcesz".  Mysłałam, ze jak ochłonie to sie odezwie, ze to wcale nie jest tak jak mi sie wydaje, ze sie pogodzimy. Ale nie, on mnie nie chce i ma mnie gdzieś. Chciałabym być górą. Chciałabym by był samotny tak jak ja teraz, i żeby ta jego kolezanka znow kopnęła go w dupę.

idę na spacer, straszyc swoim wyglądem ludzi

faceci lubią jak kobiety o nich zabiegają po kłótni...czują się pewni siebie...a niejednokrotnie czują się jak zbite psy, gdy kobieta się nie odzywa. Znam to z doświadczenia. Mój wątek główny też jest od dziś na forum. Ktoś dziś mi napisał, ze jestem męczennicą dalej...może i miał rację...Trzeba być zołzą: silną, kobiecą, pewną siebie wiedzącą czego chce i realizującą swoje cele...jak ktoś napisał "stalową magnolią" - delikatna jak kwiat i twarda jak stal....ale grającą fair.
Wydawało mi się że taka byłam....ale nie - słabość i wrażliwość uczuciowa mnie powaliła...

zgadzam się całkowicie....ja 3 miesiące już zapominam, robię wiele rzeczy dla siebie, po 17 latach razem...ale jego wyzwiska i dramt zwalania na mnie winy, wypominania czego to mi nie kupil - dobija mnie na maxa....po co to wszystko, jak pisze ze teraz żyje sie mu o wiele lepiej...to niech spada...

i masz rację, przyciągamy, i chyba znam powody, tak patrząc na poprzednie związki, i znajomosci. Jeżeli chodzi o mnie (wybaczcie, ze nieskromnie) ale:
1. jestem ładną kobietą, zupełnie nie wyglądająca na swój wiek, mam trochę baby face, piękne duże czarne oczy
2. jestem zgrabną kobietą, każdy mezczyzna zachwycał się moją figura, a w szczególności biustem.
3. jestem wykształconą kobietą, dwa techniczne kierunki (mechanika i budowa maszyn, oraz architektura krajobrazu i wnętrz)
4. jestem wrażliwą, empatyczną kobietą.
5. i jeszcze do niedawna pewną siebie...
6. z dobrą pracą, własnym mieszkaniem, na które zarobiłam sama, czyli zaradną.

i na prawdę ci wszsycy faceci, z ktorymi, bylam, sie spotykałam byli tylko na pozór pewnymi siebie mezczyznami, bo prawda byla inna, a ja podbudowywalam ich niską samoocenę. I potem jak już sama zauwazyłam się są zakompleksieni (bo ze wsi, bo z biedy, bo maloprzystojny) to z uczucia do nich, sama chcialam by poczuli się jeszcze lepiej sami ze sobą, i dawałam im odczuc, że są na prawdę wartościowi i super.

Dolinka, ewelina1986115 - bardzo mi miło, że śledzicie wątek. Dziękuję Wam też za miłe słowa, to bardzo dodaje otuchy

Uważam również, że tak jak mówi Dolinka - faceci lubią jak się o nich zabiega. Jak po rozstaniu, zwłaszcza takim "O nic" jak moje, błaga się i prosi.

Nibyokej mnie pewnie za to zje żywcem, ale taka jest prawda, powiedzmy sobie szczerze, że większość jest takich facetów.

Ja natomiast nie czuje żadnej potrzeby by do niego pisać czy dzwonić. Naprawdę. Smutek, odrzucenie i pustka, to wszystko jest. Ale nie mam ochoty złapać za telefon. Czekam. Liczę na to, że w końcu wyjdzie ze swojej mysiej dziury i się odezwie.

i po czasie dowiadywałam się ilu na prawdę wartosciowych, idealnych facetów, się we mnie podkochiwało, ale nie odważyli się dać ani jednego znaku...

dziś nie wiem czemu, obejrzałam zdjęcia byłej dziewczyny Adama, piękna blondynka o niebieskich oczach, poczułam się z tym źle i mam jej twarz przed oczami. O nią walczył po rozstaniu przez pół roku jeszcze. O mnie nie, czyli jestem gorsza...
Wiecie co, mam żal do siebie samej, bo kolega mi mowi, że to na moje wlasne zyczenie. A czemu? powiem jak sie poznalismy....ja się chyba mu tak na prawdę nie podobałam do końca. Wiedział, że jestem i ładna, i mądra i zaradna,

Założył tindera, sparowalismy się tego samego dnia, następnego spotkalismy, jego założenia : poznać dziewczynę na wesele, ktore jest za 2 tyg, nic więcej. Byliśmy umowieni na 18. do 17 nie odzywal się, więc napisalam mu, czy to akutalne bo nie iwem co robić? odpisal, ze tak, ze przyjedzie po mnie. Zaprosil do bardzo slabej pizzerii, najtanszej w miescie rozmawialismy dlugo, spodobal mi się, choc mialam wrazenie, ze się nie kleila gadka, on po powrocie do domu, napisal, że dawno mu sie z nikim tak dobrze nie rozmawialo, ze jestem bardzo ladna. i jakies takie inne pierdoły o bezpiecznym dotarciu do domu. Pisalismy na tinderze wieczorami po parę zdan, az w koncu JA napisalam mu swoj nr telefonu, ze tak bedzie wygodniej... (nie porposil mnie sam o nr), do wesela spotykalismy sie codziennie. Pytal ciągle czy na pewno pojdę z nim na to wesele, jakby sie bal, ze sie wycofam. Nie zrobil w moją stronę żadnego kroku, nie wziąl za rękę, nic, chodzilismy na spacery do 3 nad ranem. i tak dwa tyg.
Na weselu kolezanka zapytala mnie "jak tak z adamem?" odpowiedziałam, ze smiechem, ze to pewnie nasze ostatnie spotkanie, bo my się tylko na to wesele umawialismy. Poleciala powiedzieć to adamowi. Ja zanim się o tym dowiedzialam, to zdążyłam pijana pierwsza dać mu cmoka w usta... i od razu za to przeprosilam. On pozniej pijany przyznal się co ulsyszlam od kolezanki i ze bardzo byloby mu miło gdybym chciala się z nim spotkać jeszcze po weselu, ale on niczego nie oczekuje, bo ja mam problemy, ty masz problemy, mialem kolezankę ktora wybrała innego. Ale ja taka zauroczona, zgodzilam sie pojechac z nim do domu (mowil, ze nie chce ode mnie seksu, tylko sie przespimy i rano zjemy sniadanie) ale wiadomo rano seks byl... dwa dni pozniej poszedl do szpitala na zbieg, ja oferowalam mu swoje wsparcie, mimo, ze nie chcial zabardzo zawracac mi glowy, ale bedac w tym szpitalu napisal mi, ze on chce ulozyc soebie zycie i sprobowac ze mną, cy sie zgadzam i od tamtej pory sielanka... która trwała do nastepnego wesela... po tym drugim weselu zaczelo sie wszystko zmieniać, juz nie mial dla mnie czasu, stal sie oschły. I tak myslę sobie, że ja od początku w nim zauroczona nie zauwazylam, ze to nie mialo szansy przetrwac. To ja sobie ułożylam bajeczkę z nim w roli głownej i sama weszlam do łózka itd. Taki w nim zobaczylam ideal...

edit:
nie ukrywal tego, ze się ciągle nade mną zastanawia, ze on nie wie czego chce, i na obecną chwilę niczego obiecac mi nie moze (bo nie wie co ze zdrowiem, pracą ) ale być ze mną chce, tak jak jest, czyli spotykanie się, bez mieszkania ze sobą jeszcze. Wiem, ze sie zastanawial, bo dookola mu wszyscy mowili, ze jestem taka idealna, nawet przy mnie, mowili jak bardzo mu takiej dziewczyny zazdroszczą i on przez ten caly czas byl ze mną by byc i czekał, i mi kazal czekać... az sie odezwala ta kolezanka co to do przed weselem wystawila i wybrala innego.

"nie ukrywal tego, ze się ciągle nade mną zastanawia, ze on nie wie czego chce, i na obecną chwilę niczego obiecac mi nie moze "

zastanawia - no litości Marta !!
leszczyk się ZASTANAWIA nad Tobą ?
a co on auto kupuje ?
i się ZASTANAWIA czy diesel czy benzyna ?

a może kombi ?

kuźwa jak się ktoś ZASTANAWIA TO GO GOŃ .
albo tu czuje i jest - albo daj sobie spokój

"ze on nie wie czego chce" - no coraz lepiej facet który nie wie czego chce . jezusie maryjo

"i na obecną chwilę niczego obiecac mi nie moze " - tu akuratnie spoko . Zawsze gdy próbowałem wytłumaczyć jakiejś dziewczynie , że NIE OBIECAM Jej , że ją zawsze będę lubił , kochał bla bla ta odbierała to jako moje " wyjebongo ".

nikt niczego nie jest w stanie obiecać nikomu .
ani miłości do końca życia , ani tego że z nim/nią będzie ani niczego innego.

wszelkie brednie w stylu " że Cię nie opuszczę / że się puszczę " może włożyć między bajki i czytać złym dzieciom na dobranoc

zastanawial sie ciągle, a ja przez to wariowalam,i wybuchalam zlością, bo chcialam zeby wkoncu sie okreslil, to tak się okreslil, ze nie mial jaj i przy moim zwroceniu uwagi, ze znow mnie olal, wszystko na mnie zwalil, ze to ja jestem czepialska, smutna, znudzona itp.... i ze to nie ma sensu, bo JA sie nie zmienię. Nic o soebie, zero klasy. Jeszcze pretensje, chamskie odzywki i obojętność.

Myślisz? Ja też mam wrażenie, że się odezwie, pytanie na ile to moja nadzieja, a na ile faktyczne szanse.

To jest typ pewnego siebie uparciucha - on uważa, że jest darem od losu dla każdego na tej planecie.

Ja rozdaję karty?

Lady Loka, masz rację. Pół roku to jest nic, ale chcialam by się określił, bo mi na nim zależało, a wcześniej bylam przez 5 lat z facetem, ktory tez mnie nie chcial do końca, ale beze zyć też nie mógł, więc chciałam zeby Adam miał jaja i powiedział mi coś więcej niż "nie wiem". i jeszcze wypomniał mi, że nie czekam, więc czekałam i w nerwicę sie tylko wpędziłam. Ale już wyjęłam dumę z kieszeni, dzięki temu Forum:)

Lady Loka, a wiesz, dlaczego ja teraz tak przeżywam? Dlaczego jestem emocjonalnie uzależniona?
Bo mój luby zwykł mawiać "ja się mogę z Tobą ożenić nawet dzisiaj". My też wiedzieliśmy że to jest to.

Co by nie mowic i nie pisac - Lady Loka ma po prostu racje

A ze dodatkowo ubrala to w ladne zdania plus kobieca perspektywe .. coz

Ps- poranki najgorsze nie ?

Dajcie znac co u Was

To śpij skoro Ci to pomoże

Swoją drogą odnosnie Twoich tekstow z poczatku zwiazku - dalej uwazam ze w Twoim przypadku zachowanie Twojego ex i rozstanie wynikalo bardzo mocno z Twojego.

Ja też uważam, że Lady Loka ma rację. Ale ja to widzę z perspektywy osoby odrzuconej.

Poranki mam już spoko, nie czekam na "dzień dobry".

Może i faktycznie to jest mój upór, ale wydaje mi się, że on się odezwie.

Oraz w jednym się z Lady Loką nie zgadzam - nie mam potrzeby adrenaliny i huśtawki, po raz setny powtarzam, że kryzys był ostatnio, klocilismy się jak zwykli ludzie, nie skacząc sobie do gardeł.

Powinien i ja tak czulam, i nawet już się rozstalismy, ale po dwoch dniach poprosil mnie o szanse, zeby poczekać, az on sie przeprowadzi blizej, i bedzie wtedy inaczej, bedzie codziennie, bedzie blisko, bo jestem super dziewczyną, i jest miedzy naprawdę fajnie. Więc czekałam... ale przeprowadzka zajela mu 3 miesiące. Caly czas gdy mówilam, mu, że mam dosc olewania, to mial wymowki, ale mowil tez, ze mu zalezy i chce byc ze mną, chce zeby bylo dobrze. I sam bal się, że jak znow mnie oleje to powiem mu koniec. Ale racja widzialam się oddala z kazdym dniem. Po prostu czuje się odrzucona, beznadziejna i nie chciana.

Oczywiście, że biorę to pod uwagę.
I pamiętam jak to jest być zaraz po rozstaniu.

Jak chcecie sobie zrobić tutaj kącik rozpaczy to róbcie. Tylko powiedzcie wprost, że nikogo więcej ma tutaj nie być.
Na początku po rozstaniu najbardziej potrzebny jest kop do zmiany swojego życia. Każdy to wie. Inaczej można utonąc w rozpaczy.
Każda z Was ma za sobą związek. Każda z nas. Różnica jest taka, co z tym zrobimy. Ja po rozstaniu zablokowałam każdy sposób kontaktu i tłukłam sobie do głowy, że tak mi będzie lepiej. Samej. I tak mówiłam sobie każdego dnia rano. Najgorszy zjazd miałam 2 tygodnie po rozstaniu, kiedy okazało się, że mój ex ma już inną i prawdopodobnie miał ją wtedy, kiedy związek nam się sypał, a ja intensywnie próbowałam go naprawiać pomimo jego obojętności. I sama na swoim przykładzie widzę, że najbardziej jestem zła na siebie na to, że jak powiedział za pierwszym razem, że to koniec, to ja przez 2 tygodnie za nim biegałam, aż wybłagałam powrót. No i co z tego, skoro wytrzymaliśmy ze sobą kolejne 2 tygodnie i wszystko znowu się sypnęło. Dlatego uważam, że czekanie na telefon czy wiadomość od ex jest najgorszym możliwym poniżeniem, jakie same sobie możemy zgotować. Jak ktoś nas nie chce, to się zawija z relacji i idzie się dalej. Ja nigdy więcej nikogo nie będę błagać o to, żeby ze mną rozmawiał.

I nie, kłótnie w związku, zwłaszcza częste kłótnie to nie jest coś normalnego. Normalna jest rozmowa, dyskusja, która kończy się wnioskami. O problemach się rozmawia, a nie wykłóca. My o naszych problemach rozmawiamy. Dlatego wszystko mamy przegadane, a nigdy się nie pokłóciliśmy i póki co nie widzę nawet żadnych powodów, przez które mielibyśmy nagle zacząć się kłócić.

edit.
Zapraszam Was do dwóch tematów, które naprawdę pomagają sobie poradzić z rozstaniem.
http://www.netkobiety.pl/t104391.html

http://www.netkobiety.pl/t67911.html
możecie sobie czytać od początku. Zajmiecie sobie czas, a przy okazji sporo wskazówek tam jest.

Kwestia tego typu ze Nasze bohaterki na czele z Vex :

- nie chca urwac kontaktu
- nie umieja ( tu sie sklaniam ku tej drugiej mozliwosci )

Skoro z Tobą zerwał to po co liczysz na to, że się jeszcze odezwie?
Robisz z siebie ścierę do podłogi pod jego stopami.

Po co Ci związek, w którym będziesz mieć wybłaganego faceta?

Facet ma Cię dość, Ty go zasypujesz gradem wiadomości, na które on nie odpisuje. Naprawdę myślisz, że zatęskni? Gdyby zatęsknił, już by napisał.
A on nie pisze. I nie będzie.
Odetnij się, zacznij żyć sama. Przestań myśleć o tym, że on wróci, bo on nie wróci.

Dla mnie to są dwa kluczowe cytaty.
On nie wróci. A Ty żyj dalej.

Niewiem po co takie ataki na Vex założyła swój wątek bo chce w nim się wyżalić i pisać to co czuje ma ściemniać żeby osoba które to czytają się podobało . Przecież nikt nie każe czytać tego co pisze .

Bardziej chodziło mi o pisanie że zachowanie jest jak poziom gimnazjalistek itp.

Ja się poczułam potraktowana zbyt ostro. Ale nie mam już nic do dodania. Może faktycznie jestem nienormalna i powinnam iść na terapię, jak mi to zasugerowano. Może faktycznie jestem ślepo uparta i nie dociera do mnie koniec związku.

Jestem świeżo po rozstaniu i zwyczajnie jest mi źle.

Życzę Wam wszystkim wszystkiego najlepszego i dziękuję za wszelkie porady, niezależnie od formy w jakiej zostały wyrażone. Mam nadzieję zastosować je w życiu.

Wex, pozwól by każdy dzień dodawał Ci sił, zamiast je odbierać. Znam ten ból, wiem jakie myśli chodzą po głowie. Mi pomagały rozmowy z siostrą. Ale nie rozpływałam się nad miłymi wspomnieniami, tylko wręcz przeciwnie. Śmiałam się z jego głupoty, tworzyłam scenariusze co mu powiem, jak się odezwie, tzn. jak mu elokwentnie dopiekę i tak dni leciały. On się nie odzywał, kilka razy go zobaczyłam na mieście, ale byłam twarda. Kiedy się odezwał, było już za późno. Ja stanęłam na nogi, wróciła moja pewność siebie, otworzyłam szeroko oczy na niego i zobaczyłam biednego piotrusia pana z wybujałym ego. Było mi go żal.
Jesteś fajną dziewczyną, wszystko przed Tobą. Otwórz się na świat

Terapia jest po to, żeby następnym razem nas to aż tak nie dotykało. Żeby koniec związku nie był dla nikogo końcem świata.

Ja straciłam dwóch dziadków w pół roku. Dzień po pogrzebie drugiego skonczyk sie moj zwiazek. Nikt mi nie wmowi ze nie wiem czym jest cierpienie po stracie kogos.
Na terapii bylam. Bo gdybym na nia nie poszla to do tej pory nie wychodzilabym z domu na dluzej niz kilka godzin.

Nibyokey - wiesz, że to co przeczytałam w tej poradzie Twojej bardzo podniosło mnie na duchu....dziękuję

ja się uzależniłam po pół roku. więc po 10 to tym bardziej nic dziwnego, i byłam tego świadoma, opierałam całe swoje poczucie bezpieczeństwa na nim, bo nikogo innego nie miala, oprocz rodzicow. Zaufałam mu, opowiedziałam o próbie samobójczej brata w tamtym roku, i o samobojstwie byłego.Więc miewałam czasem dni, w którym czułam się źle, zwlaszcza po alkoholu, bo gdzieś tam w środku jeszcze troszeczkę czuję się winna za to wszystko. On mnie nie rozumiał, być może sie wystraszyl, nie wiem, nic mi nie mówił, ale czułam mimo to wsparcie. Pokazał mi, że mimo tego wszystkiego co przeszłam można być szcześliwym. I byłam przy nim.
Nie chce jego powrotu bo już od miesiąca zaczynałam miec nerwicę bo tylko czekalam na niego i sie zastanawialam jaka tym razem bedzie wymówka. Teraz czuję wstyd, ze tak się przed nim otworzyłam, i na koniec tłumaczyłam mu, jak bardzo mi zależy i jak swietnie moze byc, oczywiscie jezeli na prawdę mu zalezy na mnie. Czuję się podle, jak zero, bo nie byłam warta tego by powiedział mi prawde i normalnie to zakonczył, to się bał i czekał, aż ja sie poddam. I oczywiscie chciałabym zeby sie odezwal, chcialabym sie z nim spotkac i pokazac, ze wcale nie płaczę i mam się dobrze i tez mam go gdzies (choć wiadomo, ze czuję jeszcze duze emocje). Moze jakiś szacunek bym u niego uzyskała. Niczego więcej nie chce. Moze to glupie. Ale lepiej bym sie z tym czula.

Gdy powiedziałam, mu, że bardzo przeżywam każdą naszą kłótnię to slyszalam "i po co?". A gdy sie rozstawaliśmy "przecież nic sie nie dzieje, nie ma co brać do głowy, ja nic nie kazałem, nic złego nie zrobiłem". Wkurza mnie to, że ma tak totalnie mnie gdzieś, o pozostałe byłe walczył... ja jestem dla niego nikim. I to boli. Bo gdyby rozszedl sie ze mną z klasą, tak jak go od sameg początku prosiłam to byłoby inaczej. A tak siebie i płaczę, bo czuje, że czlowiek z ktorym byłam, sypiałam, nie ma do mnie szacunku.

Chciałabym też mieć taką okazje. I poczuć się lepiej, pokazując, że mam go gdzieś.  Ale on nie dał znaku życia od tygodnia, nawet w święta.

Vex i Marta jeśli nie piszecie do nich to oni już widzą że coś się zmieniło i nie latacie za nimi a to duży plus  dla was

siedzę u rodziców, bo on mieszka niedaleko mnie i boje sie, ze zobacze go z inną. mam godzinę do pracy, ale tak jest lepiej, i i nie jestem sama.

Każdy dzień który minie bez napisania do niego jest dla ciebie dniem zwycięskim

To nie jest "twardość". Bardziej racjonalność. Dalej mam swoje zjazdy. Największy miałam już będąc w obecnym związku. Ale trzeba się nauczyć tego, żeby zjazdy przychodziły o odchodziły.

W tym temacie o chłodnych rozstaniach chyba ktoś pisał, że zalewają go uczucia i ma zmienne nastroje. Doradzono mu, żeby pozwolił tym uczuciom przez siebie przejść. Tak jak fala, przychodzi i odchodzi. I chociaż to jest bardzo metaforyczny obraz, to właśnie działa. Bo chodzi o to, żeby te uczucia i sytuacje przyszły, my na nie patrzymy, wyciągamy coś z nich jeżeli chcemy i dajemy im odejść. Jak będziemy je trzymać na siłę to tylko będzie z nami gorzej.