dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

No i sie doigralam

Co się dzieje?
Promyczek ma rację nie daj się prowokować i pokaż że jesteś silna trzymam kciuki

No i dobrze, teraz mozesz odetchnąć i zacząć sie bawic

Promyczku czasem klotnie rozmowy sa bez sensu jak bys mowila do sciany i szkoda nerwowow. Wiem bo z moja mama spiecia mam na porządku dziennym a w szczegolnosci gdy zostałam sama i potrzbuje jej pomocy czasem. Czuje jak by myslala ze ma nademna wladze. Bedzie dobrze ochloniesz i do następnego.

Justyna, przykro mi że jednak kolor nie twój. Może rzeczywiście w czarnych będzie lepiej? A może poczekaj jak wyjdziesz z koleżanką, zobaczysz jakie wrażenie robisz na ludziach w blond?
Witam w świecie kup. Wczoraj do 4 grałam online z przyjacielem mojego ex na ps4. Nie było by nic dziwnego w tym gdyby nie to że byliśmy cały czas na łączach telegonicznych o sobie pogadaliśmy fajnie. Była też jego żona moja przyjaciółka ku jasności nic złego się nie działo. Dziwnie tak. Kiedyś grał z moim ex, teraz ze mną? Śmieszna sytuacja. A teraz leżę dalej w łóżku, boli mnie głowa i co chwilę podsypiam.
Zaraz tata dzieci zabiera chłopców na noc, zostanę sama o będę klepac mula.

Jazzmine ładnie ci w blond !
Ja bym na twoim miejscu poczekała z farbowaniem włosów może to przez zły nastrój tak myślisz ?
Propo włosów ja byłam całe życie platynowa blondynka płakałam jak oszalała jak zrobiłam ciemne i ciężko je było spowroten na jasne . Po 6 latach się przyzwyczaiłam hahaha ....
Co do ścięcia włosów też bym się nie odważyła ale szybko ci odrosną ;-)

Ja juz z włosami tyle eksperymentowałam, ze hoho... nawet różowa byłam, fioletowa, dready miałam doczepiane, irokeza, warkoczyki, długie, krótkie, z grzywka, bez.. mi nie szkoda, nie ręka, odrosną. Długości nie żałuje, lubie siebie w krótkich włosach. Bardziej żałuje koloru, bo to moje 3 podejscie do jasnych i nie. To nie to. Natury nie oszukasz, czarny charakter - czarne włosy Pójdę do klubu jako czarnula :-) Zabieram sie niebawem do roboty!

Aniu wysle na 100% jak juz dokonam kolejnej rewolucji. Byle nie wyszły na zielono po tym wszystkim, co ostatnio przeszły

Moim zdaniem te różowe co na profilowym :-P.
Jak tam wasze samopoczucia ?

Ja mecze na wspólnej. I zaraz odpalam pleya. Będę miała wieczór przy joisticku
Dzwonił mój tata, matka szalała cała noc i dziś ponoć już do domu nie ma zamiaru wracać, akcja na całego ja ja niby obraziłam bo powiedziałam o niej "ona". Coś czuję że będą ciężkie dni teraz przed nami. Nawet nie mam zamiaru tam jechać. Nadal jestem chora to z łóżka nie wychodzę.
I dziś o dziwo nawet o ex nie myślę. Jednak na pewne problemy potrzebne mi są inne problemu.

Zablokowałam malolete. Nie będzie już mnie kopiować.

Promyczek super !!!!
Jazzmine dobrej zabawy

I tu nasuwa się pewna metafora lokus... W zasadzie nie wiem jak z dziewczynami ale do mnie pasuje idealnie.

Tak jak twoja spluczka nie działa i nijak nie ma kto jej naprawić i niedajboze będzie dwojeczka trzeba spłukać to się nie da.

I u mnie jest tak samo, jak już moja dwojeczke chce sposcic do kanalizacji z całą resztą brzydkich, smierdzacych dwojek to zawsze cos... I tak męczę się z tym "go***nem"...

Na szczescie można splukac większą ilością wody np. W wiaderku  (haha) ale moja dwójka zawsze wyplywa na wierzch.

Ale dziś przychodzi plaster i może on poradzi sobie z naprawą mojej spluczki.

Loka podesłać go do ciebie?

Nie, bo jeszcze w przypływie szału wywalę z mieszkania mojego faceta i potem będę mu musiała oddawać kasę, którą mi dorzucił na transport moich mebli

ostatnio przeżyliśmy pierwsze nieporozumienie od czasu jak jesteśmy razem, poszło o to, że miał wynieść dużo śmieci i miał to zrobić zanim wrócę z pracy, a jak wróciłam, to wszystko było dalej tak samo jak rano.
I niby to jest nic, ale strasznie ciężko mi go zmobilizować do zrobienia czegokolwiek. Albo robi to strasznie na raty i zamiast posprzątać wszystko razem to np. ogarnie jedną półkę i idzie na 30min relaks.
I przez to potem ja jestem wkurzona, że nie jest zrobione, nie chce mi się z nim jakoś specjalnie rozmawiać i w końcowym efekcie każde z nas siedzi w osobnym pokoju, potem ja idę spać wcześniej niż on i tyle. Rano do pracy.
Nie jestem pedantką, nie mieszkam w muzeum, ale jeżeli ja się za coś nie zabiorę, to naczynia mogą wypełniać obie komory zlewu tak długo, aż będzie na czym jeść, to on nie ruszy i nie pozmywa. (Chociaż tutaj w ostatnim tygodniu jest progres i zmywamy na bieżąco, ale to można odnieść do innych rzeczy też).

Kocham go, jest super facetem, ale chcę przestać nosić w tym związku spodnie. Chciałabym, żeby on coś ogarnął samodzielnie zamiast pytać mnie 10 razy a potem nie zrobić nic. Jest tak nauczony przez matkę, że jak napiszę na liście zakupów "śmietana" to dzwoni pytać czy 12% czy 18%, bo on nie wie.
Nosz kurde, ja bym kupiła pierwszą z brzegu i najwyżej byłaby niedobra. Ale chodzi o to, że decyzję podejmuję sama, a nie pytam o każdą najdrobniejszą rzecz. Ale to właśnie kwestia wychowania i kwestia tego, że w domu jak kupił złe parówki to była awantura. A mnie jest wszystko jedno dopóki to parówki i dopóki mają mięso a nie plastik w sobie.
Chciałabym, żeby takie rzeczy jak naprawa tej spłuczki to on ogarniał. Nawet jeżeli ogarnianie miałoby polegać na rozmowie z moim ojcem. Bo ja mam dość odpowiadania i decydowania o każdej najmniejszej rzeczy w tym domu i w tym związku.

Aniu - poprzedni lokatorzy zamiast remontu zrobili prowizorkę.
Listwy odchodzą od ścian, farba złaziła płatami, kran w kuchni był zalepiony taśmą, bo przeciekał, okap podłączony na kablu od lampki nocnej. Na karniszach nie ma połowy żabek do zasłon.

Hej, dziewczyny i chłopaki. Przeczytałam chyba ze 20 stron wątku, nie liczę już ile. Z resztą nie tylko ten wątek i nie tylko na tym forum. Do tego mnóstwo mniej lub bardziej wartościowych artykułów. Eh. 

Każda historia jest inna, ale czuję się silniejsza, jak widzę, że nie tylko ja przez to przechodzę. Lada chwila stuknie mi miesiąc od rozstania, cały czas próbuję się pozbierać. Mogę dołączyć? Pomożecie? Wiem, że wszystkie mądrości zostały już napisane, nic nowego nie usłyszę, i nic tylko czytać, ale jakoś tak lepiej mi będzie, jak ktoś mi osobiście odpisze czasem...

Postaram się w skrócie. Później najwyżej będę dopowiadać ;p

Mam 24 lata, on nieznacznie młodszy. Poznaliśmy się na początku liceum. Moja pierwsza miłość. Jak na takie dzieciaki, to zbudowaliśmy coś naprawdę pięknego. Związek oparty na zauroczeniu, potem miłości, przyjaźni, zaufaniu. Wszystko, co pierwsze, przeżyłam właśnie z nim. Nie będę się rozpisywać, nie o to chodzi.

No i miesiąc temu tekst "Musimy porozmawiać", co dalej - wiadomo. O facecie mówi się, że nieważne jak zaczyna, ważne jak kończy. Mój (już niemój) zakończył ten związek z klasą, to muszę mu przyznać. Dawno nie rozmawiał ze mną tak szczerze i otwarcie. Szkoda, że już ostatni raz... Podziękował mi za wszystko, powiedział wiele pięknych słów. Widziałam, że trudno mu, płakał. Ale podjął decyzję i jest ostateczna. Nie chciał już walczyć. Powód? Spięcia, kłótnie, związek - a jak nie związek... bo odległość, bo nie zawsze miał czas przyjechać, a jak już przyjeżdżał, to chodziliśmy nabuzowani. Bo psuło się od dawna. Kocha, zawsze będę dla niego ważna, ale to koniec.

Mogłabym z tym polemizować, z mojej perspektywy wygląda to inaczej, ale co to da, wszystkie te moje "ale", wszystkie "dlaczego"? No właśnie.
Zaproponował rozstanie, ja się zgodziłam, ale tylko dlatego, że jedną ręką klaskać się nie da. I że szanuję jego decyzję i jego wolność, choć słono za to płacę.

Zaczęło się piekło, dwa tygodnie umierania, niejedzenia, niespania, nocnych ataków paniki, chudnięcia w oczach... świat mi się walił, chciałam zasnąć i się nie obudzić... ach, z resztą, wiecie. Trzeciego tygodnia poszłam już do pracy - byłam tam tylko ciałem, bo myślami zupełnie gdzieś indziej, zombie. Czwarty tydzień minął mi już lepiej, jestem w stanie pogadać z ludźmi, uśmiechnąć się, zaśmiać, zdarzył się nawet dzień, kiedy mi się nie śnił i kiedy nie płakałam.

Mam wzloty i upadki. Jest lepiej, jest gorzej. Raz robię parę kroków w przód, potem parę w tył, potem znowu do przodu... Dzisiaj dla odmiany większość dnia przepłakałam. Staram się być silna, raz mam to poczucie i aż czuję jak tyłek twardnieje mi po tym kopie od losu, innym razem już mnie męczy to bycie silną i po prostu chcę być przez chwilę słaba i bezbronna... popłakać...

Dzięki temu, że zaraz po rozstaniu zaczęłam czytać takie dyskusje, artykuły, wpisy itd. jestem parę kroków do przodu. I cały maraton do przodu - bo nigdy razem nie mieszkaliśmy (mam tylko parę jego rzeczy, które będę musiała mu oddać, ale nie mamy dziecka, kredytu, psa/kota/gekona, a fakt że budzę się codziennie sama w łóżku nie jest dla mnie niczym nowym), nie zaniedbałam siebie ani przyjaciół (przyjaciółki bardzo mnie wspierają, mam też kolegów i znajomych, z którymi mogę się w każdej spotkać), zawsze miałam pasję poza związkiem, wspólnych znajomych okrągłe 0, albo widywaliśmy się z jego, albo z moimi. To na tyle. Bo mimo że moje życie na zewnątrz aż tak bardzo się nie zmieniło, to serce, dusza, umysł - wszystko krzyczy i krwawi...

Mi się dziś śniło że gdzieś z exsem i jego nowa jechaliśmy autem a on całą drogę tłumaczył mi dlaczego nie możemy być razem , a czasami zachowywał się jakbyśmy byli razem. Ja niewiem skąd te sny się biora masakra jakaś . W sumie może dlatego że jak ciągle się mówi o ex to oni się snia? Umnie zły humor niemam siły na nic .

U ciebie to świeżą sprawa umnie mija 10miesiecy od rozstania niedługo myślałam że po takim czasie już nie będzie . No ale jak się z kimś było 10lat i 9 mieszkalo to chyba normalne . Niewiem już sama ile to jeszcze potrwa . Raz lepiej raz gorzej już się chyba przyzwyczaiłam do tej huśtawki

Jazzmine, to widocznie źle Cię zrozumiałam. Myślałam, że mieszkaliście razem jeszcze jakiś czas po rozstaniu.

Wiem, że od miłości nie ma przerw. Ale sama doszłam do wniosku, że dobrze zrobił, inicjując to rozstanie. Mam przynajmniej czas zastanowić się nad sobą i zacząć pracować nad własnymi wadami, żeby w przyszłości nie popełniać tych samych błędów i po prostu być lepszym człowiekiem. Bez tej "ciszy" nie byłabym w stanie spojrzeć na to wszystko z dystansu. A jednak mimo to wciąż kocham... czyli zależy z której strony spojrzeć na tę "przerwę od miłości".
Co dalej? Życie zweryfikuje.

Trzymajcie się!

Eszti, w życiu nie pozwoliłabym sobie na cos takiego. Wyniosłam sie w ciagu kilku h od momentu, w którym usłyszałam, ze on kocha swoja eks a właściwie to nas obie jednocześnie. Żenada.

Bardzo mądrze podchodzisz do tematu. Cieszę sie, ze kierujesz sie rozsądkiem. To na pewno Ci duzo ułatwi wbrew pozorom. Ty kochasz, ja kocham, one kochają. Co z tego? Musimy sie z tym uporać i wyciągnąć wnioski. Jesli odpowiednio to przepracujemy, wyjdziemy z tego duzo mądrzejsze i silniejsze.

Pyłku dobrze, ze to zmywalna. Nie zaliczysz podobnej dramy do mojej :-)

Podoba mi sie Twoje podejscie. Naprawdę. Mi troche zajęło zanim doszłam do podobnych wniosków, wiec dobrze dla Ciebie, jestes kilka kroków do przodu.

U mnie minely 2,5 miesiąca; miesiac bez kontaktu. (Brzmi jak na spotkaniu AA)

Mam czasami spadki formy, ale ogólnie, jestem naprawdę szczęśliwa. Borykalam sie z paskudna choroba, słysząc po operacji korzystna dla siebie diagnozę, poczułam sie jak bym dostała druga szanse od losu. Od tamtej pory cieszę sie i doceniam wszystko to, co mam. A mam wiele, cudowna rodzine i wspaniałych przyjaciół, którzy zawsze sa przy mnie.

Zastanawiam sie, czy ja go kocham czy to moze moje ego nie potrafi przełknąć całkowicie goryczy swego rodzaju porażki. Nikt nigdy mnie nie porzucił, to dla mnie zupełnie nowa sytuacja.

Narzeczona: nie wiem, cieżko stwierdzić. Nigdy przez cos takiego nie przechodziłam i cieżko mi to do czegokolwiek porównać. Jak miałam taka sytuacje, ze poklocilam sie z facetem i pojechałam do rodzicow na kilka dni, byłam dosłownie chora. Nie mogłam jeść, spac, myślec o czymkolwiek innym. Teraz nie mam najmniejszego problemu z robieniem wszystkich tych rzeczy, które robiłam przed rozstaniem. Właściwie, nie miałam tego problemu od samego początku. Skłanialabym sie tez ku temu, ze po prostu pewna dojrzałość emocjonalna nie pozwala mi juz na takie dramy. Nie zmienia to faktu, ze czasem za nim tęsknie. Nawet nie za fizycznością, ale za rozmowami, ktore prowadziliśmy, bo poznając sie gadaliśmy godzinami. Ba, mieszkając razem, potrafiliśmy położyć sie do łóżka i rozmawiać do rana dosłownie o wszystkim.

Czemu nie mozesz sie spotkać? Przecież nie planujecie od razu wspólnej przyszłości, to luźne spotkanie:-)

Witaj w klubie mam to samo :-P.
Też się zrobiłam strasznie dzika jeśli chodzi o wyjście nawet na zwykłą kawe

Ja też nie do końca wiem, skąd biorą się moje uczucia. Czy to nie po prostu mój umysł broni się przed utratą kogoś tak bliskiego, albo wielką zmianą, albo tak jak mówisz - odrzuceniem. W końcu oddałam siebie całą drugiej osobie - swój czas, swoje uczucia, swoje ciało, swoje plany na przyszłość, marzenia. Wszystko, co mam najlepsze do zaoferowania, czym chciałam się podzielić z drugim człowiekiem. A ten drugi człowiek uznał, że dłużej tego nie chce. To nie ma prawa nie boleć.

Boli ze zdwojoną siłą, bo raz, że był moją pierwszą miłością, a dwa, że wieloletnią miłością. "Dobrze, że teraz, a nie x lat po ślubie, z dwójką dzieci" - to moje jedyne pocieszenie... średnio działa, ale niech będzie.

Boli też, że ostatnio zaczęło się między nami poprawiać, potem dwa czy trzy spotkania i definitywny koniec. Nic mi się tu nie zgadza. Ale zauważyłam podobny schemat w innych związkach. Tak, jakby wiedząc już co planują, jeszcze ostatni raz desperacko chcieli sami sobie udowodnić, że może warto zawalczyć ten ostatni raz...

Weszłam na fb, bo zdecydowałam, że czas usunąć naszą konwersację. Spodziewałam się, że coś mnie ukłuje w sercu - nie, dużo bardziej się zdziwiłam... Zerknęłam okiem na nasze ostatnie posty i miałam wrażenie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku i zaraz dostanę jakąś wiadomość albo sama napiszę. Pewnie jak bym przeszła obok jego drzwi to też miałabym wrażenie, że mogę w każdej chwili zadzwonić na domofon, przywitałby mnie radośnie szczekający pies i on w progu, proponując herbatę. Żałosne. W takich momentach ostro się zastanawiam, czy czasem nie siedzę jeszcze głęboko w fazie wyparcia.

Byłam dziś na dłuższym spacerze z moim psem. Muszę mu poświęcać więcej czasu i doceniać jego miłość, bo chociaż o niej mogę powiedzieć z całą pewnością, że jest bezwarunkowa i dożywotnia. Kocham tego stwora.

A ja dziewczyny chciałam powiedzieć że wbrew pozorom bardzo dobrze sobie radzicie i mądrze postępujecie .
Ja pierwsze dwa miesiace mam wyjęte z życia nic nie pamiętam niewiem jak udało mi się przeżyć . Ok 3 miesiąca szukałam pomocy tu na forum gdzie też w dobrym stanie nie byłam . Po 4 miesiącach poblokowalam go na portalach . Po pół roku zaczęłam jakoś funkcjonować . Po 10 miesiącach jestem pewna że niechciala bym z nim być i napewno bym do niego nie wróciła .! Mi zajęło to 10miesiecy a wy sobie już pięknie radzicie po kilku miesiącach .z każdym miesiącem będzie lepiej .trzymam kciuki za was :-)

Aniu, bo szczerze chyba już jesteśmy "za stare", żeby rozstania traktować jak koniec świata. Owszem, jest kijowo na początku, bardzo. Ale nie mamy po 80 lat, żeby się bać, że to już koniec, o Jezu, już nigdy z nikim. Kiedyś ktoś tam się zjawi. Ważne, żeby wykorzystać posiadane doświadczenia, aby się nie pakować w podobne bagno. Tylko bagno bagnu nierówne, w tym cały kłopot. Za każdym razem, przynajmniej z mojego doświadczenia, ten okres żałoby jest krótszy i łatwiej sobie przetłumaczyć, co było nie tak, jakie nastąpiły błędy.

Jazz bardzo mądra decyzja. Też np. nie jojczę już na FB. Kiedyś to bym wstawiała smutne piosenki, łojezu, jak mi źle, smutne cytaty. Teraz umieszczam tylko neutralne albo pozytywne rzeczy. Tym bardziej, że exa i od groma wspólnych znajomych mam w kontaktach i nie chce mi się bawić w usuwanie, blokowanie, selekcjonowanie, kto ma widzieć to, a kto tamto. Niech nie myśli dziad, że umieram przez niego. W sumie, to nie umieram.

BTW odczytałam wiadomość na tym głupim Tinderze. Była od znajomego, z którym byłam ponad 10 lat temu na imprezie i parę razy na piwie. Tak myślałam, że to on, jak klikałam "ok", ale... jaki ten świat mały, a niby miasto kilka milionów mieszkańców.

Cały dzień w łóżku. Plaster poszedł około 12. Dziewczyny ja jego mam z badoo. Dla żartu, nudy otworzyłam konto i okazało się że chodzimy na te sama siłownię. I jakoś poszło.
Nigdy nie byłam sama tak długo jak po  tym ostatnim ex. Ale ja wierzyłam że on wróci co się jednak nie stało. Plaster jest typowym plastrem, o czym poinformowałam go na pierwszym spotkaniu.
Rozmawiamy o pierdolach, nic o nim nie wiem, nawet wiedzieć nie chce, twierdzi że nikogo nie ma i to mi wystarczy. Śpimy przytuleni cała noc i rano też się mogę potulkac. Nie chodzi mu tylko o seks no nieraz jedynie się właśnie przytulalismy. Poprostu oboje potrzebujemy kontaktu z płcią przeciwna.

Też cały czas zastanawiałam się jak ja znajdę godnego zastępcę mojego ex. A jednak udało się. Nie jest tak przystojny i tak zbudowany ale jakby nie patrzeć nie przeszkadza mi to bo też jest niezłym ciachem.

Ogólnie wyzbylam się zdrowych odruchów i uczuć. Tak mi łatwiej. Nic nie czuć. Przynajmniej nic nie czuć do kogoś. I teraz tylko jeszcze do końca przestać czuć do niego. Było by wspaniale.

Dobrej nocy dziewczyny. Ja włączyłam pułapkę na tvnplayer bo nie oglądałam.

Polecam też slepnac od świateł na HBO lub hbogo. Rewelacyjny serial.

A ja durna jestem jak but jednak. Dałam sie sprowokować X, podejrzałam co tam u „nich”, troche poweszylam i .. no. Obudziłam sie dzis pierwszy raz od bardzo dawna z poczuciem beznadziei, myślą „k*rwa ile mozna tak sie męczyć z nieodwzajemniona miłością?” i wrażeniem, ze serce mi pękło. Rozdrapalam ranki to sobie je teraz wyliże na nowo. I od dzis daje sobie totalnego bana, nie dam sie sprowokować nigdy wiecej, nawet mi oko nie poleci w zakazanym kierunku. Jak nie zaglądałam, było mi lepiej. Jednak cos w tym jest, ze „co z oczu, to z serca”.

Mam dzis dzien lenia :-D kompletnie nic mi sie nie chce. Pozniej tylko wynurze sie na obiad z kolega

Eszti: dziekuje. Tez sobie tego życzę. Nie rusza mnie to wszystko juz tak, jak na początku, jednak totalna głupota było to, co zrobiłam. Mam nauczkę, nigdy wiecej:)

Zdecydowanie skup sie teraz na sobie. Rob rzeczy, ktore lubisz, sprawiaj sobie przyjemności i nie bądź dla siebie zbyt surowa:)

„Rano spojrz w lustro, zrob przedziałek na głowie i odpie*dol sie od siebie”

Ja znikam na jakiś czas, bo zauważyłam, że zamiast dawać ujścia emocjom, to sama się nakręcam czytają te wszystkie fora i tematy "Czy wróci", "To koniec", "Jak się pogodzić", "Jak odzyskać", "Jak zapomnieć", "Czy jeszcze kogoś pokocham", "Czy zupa była za słona". Głowa mnie od tego zaczyna boleć, taplam się w bajorku rozpaczy, a czas leci dużo wolniej.

Od jutra do pracy, biorę dupę w troki, zajmuję się sobą, czytam książki, oglądam filmy, wracam do ludzi, zaczynam pracę nad swoim trudnym charakterem. Jakkolwiek to się rozwinie, będzie dobrze.

Za Was też trzymam mocno kciuki, w tym nasza siła, że jesteśmy silne. Będzie dobrze.

Uściski!

Bardzo dobrze robisz ja czasami też tak mam że nie czytam bo tylko się nakręcam .
Tak naprawdę te forum pomaga napoczatku  jak jest ciężko potem warto robić sobie przerwy od niego ;-)