dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Jazzmine napisał/a:

Smutnania napisał/a:

Mnie przez tą pogodę chyba znowu dół łapie .

Ja weszłam wlasnie do domu, poszłam jeszcze do kościoła po pracy i na wybory. Padam na twarz i nawet nie mysle juz o niczym innym jak kolacja i wyro

Lubisz kreskówki? Polecam rick i morty;)

Wiesz co ja jak kiedyś się kluciłam z ex wł Madagaskar i mi poprawiał sie humor do kina chodziłam na kreskówki ale teraz to ja chyba już nic nie lubię .  Ale obejrzę ;-)

Lady Loka napisał/a:

widziałam
jej, ja nie umiem się malować tak jak Wy
jakoś nie mam zupełnie do tego zdolności. Ograniczam się do czerwonej szminki, zrobienie sobie jakichś ładnych oczu u mnie graniczy z cudem. Nawet jak tusz nakładam to nie wychodzi mi taki efekt wow jak bym chciała

teraz mniej ochrzaniam, bo niezbyt mam na to czas nie zawsze mam czas przeczytać wszystkie posty tutaj, ale spokojnie, kiedyś to nadrobię

No to mamy troche luzu i laby, Hahaha :-) ja mam permanentny, a co napackam cieniami to moje. Raz lepiej wyjdzie, raz gorzej. Ponoc najlepiej wyglądam jako nieogar, wiec co mi tam. Jutro chyba zetnę włosy na krótko, bunt:D

Smutnania napisał/a:

Jazzmine napisał/a:

No to mamy troche luzu i laby, Hahaha :-) ja mam permanentny, a co napackam cieniami to moje. Raz lepiej wyjdzie, raz gorzej. Ponoc najlepiej wyglądam jako nieogar, wiec co mi tam. Jutro chyba zetnę włosy na krótko, bunt:D

A ja codziennie się tak maluje bo się boję igieł :-P. Jakie nam tu się babskie konto robi ale to chyba dobrze bo nie JOJCZYMY :-P.

Matko i córko.. puder i brąz to ja szybko nawale, ale malowanie oczu codziennie? Chyba spedzalabym przed lustrem godzine Hah! A tak to moze z 10 min i jestem ready;)

Wszystkie jakie uradowane jak sie pooglądały wzajemnie. Od razu inaczej sie rozmawia

Smutnania napisał/a:

Jazzmine napisał/a:

Matko i córko.. puder i brąz to ja szybko nawale, ale malowanie oczu codziennie? Chyba spedzalabym przed lustrem godzine Hah! A tak to moze z 10 min i jestem ready;)

Wszystkie jakie uradowane jak sie pooglądały wzajemnie. Od razu inaczej sie rozmawia

Ja cienie kreski podkład robię 20min kwestia wprawy . Też o tym pomyślałam że zobaczyłyśmy się i odrazu uchachane .
Doszłam do wniosku że piękne kobiety też są porzucane i to że nas ktoś zostawia nie oznacza że znami jest coś nie tak

Szacun! Musisz miec do tego niezła rękę, powinnaś zrobic nam szkolenie

Wszystkie jesteśmy przykładem na to, ze piękne i dobre kobiety tez miewają złamane serca i to niekoniecznie z nami jest cos nie halo!

Ja dziewczyny wiem w czym zawinilam, pozatym Ania doskonale rozszyfrowala naszych akurat facetów. Bo oboje pracują w mundurowce. Oni nie wytrzymują z silnymi kobietami, oni potrzebują słabych bab które da się ustawić. Na początku w cholerne ich fascynuje y, mogą się nami chwalić, ale gdy tylko coś idzie nie tak, a przy okazji pojawia się jakaś mameja na choryzincie to zawineli wrotki.
Tylko jak mówiłam, mój ex dziś traktuje mnie jak dobra koleżankę a jako że jestem złośliwa i wiem że młoda gwiazda wie o naszym pisaniu jestem tą jego dobra koleżanka. Trochę mnie to rozbija ale bardziej właśnie fakt na co zamienił, choć tu przynajmniej wiem że długo to to nie potrwa. No i sama mam swój plaster na zlamane serce więc wszystkie smutki wyrzucam przytulająć się do plasterka.

Nie zmienia to jednak faktu że my kobiety to facetów nigdy nie zrozumiemy i mógłby tu wrzucić nibyokej lub właśnie życzliwy by nam może wyjaśnili dlaczego to tacy durni pajace z tych exow.

Aniu bylebys na mojego ex nie trafiła. Bo kto go teraz wie jak on taki bohater ratujący pokrzywdzone dziewczyny.
Mnie tylko śmieszy to że on mi zarzucił kończąc że mną, że ha nie nadaje się do związku bo odbiło się na mojej psychice piętno bycia z ojcem dzieci. Tam była przemoc i jakiś nie umiałam odejść w czas, tylko poświęciła mu 10lat, odeszła gdy rzucił się do dzieci, niby to przeżyłam, nawet z nim w miarę normalnie rozmawiam, poprostu oboje się wykanczalismy, ale będąc już z tym obecnym już ex miewalam koszmary w nocy, jakieś ataki paniki po alkoholu, stres że mnie zdradzi o czym z nim rozmawialam (co śmieszne zazdrosna byłam o te aktualna malolat bo od razu intuicja mi cis mówiła) i że demony przeszłości nie pozwolą nam stworzyć normalnej relacji i najlepiej bedzue jak skorzystam z pomocy specjalisty, bo on nie na już siły walczyć ze mną i udowadniać mi że wszystko może być dobrze.
I po tym wszystkim zwiazal się z dupa która trafiła do psychiatryka po tym jak jej partner wziął ślub... Kurde byka kochanką, dostała na głowę, miała próby samobójcze, do dziś pewnie jest na psychotropach, jest pasierbica jego ojca i on Mi miał czelność mowic że to ja się nie nadawałam.

P A E A N O J A

Trzy dni mnie nie było, a tu proszę...i motywacja i podglądanie I bardzo dobrze!
Loka, Aniu, zaczęłam Was właśnie obserwować - Chyba że to nie Wy i ktoś inny skradł moją uwagę
Promyczka nie mogę znaleźć.

Dziewczyny, po każdej burzy wychodzi słońce i wie o tym ten, który promienie słońca miał na twarzy.

Jazzmine napisał/a:

Owieczko masz na imię Sylwia?:)

Nie, Katarzyna
Na insta nie mam nic związanego z netkobietowym nickiem. Tam jestem ciap

A ja myślę o Marcie, co u niej. Dostała od nas po głowie i się nie odzywa

Anatomiczne, mam na miejscu świetna klinikę. 3 lata temu. Teraz tylko pytanie co dalej... Boję się iść do lekarza, wiem że zwlekanie nic nie da ale wolałabym mieć to już za sobą. Kto wie czy nie będzie trzeba wyciągać.

U mnie jest rozwalone lozko wiec sie srednio wyspalam.

A propos młodości. Zazdroszczę Wam, że jeszcze wszystkie ( prawie wszystkie) ważne decyzje, macie przed sobą. Kończycie nieudane związki i macie możliwość zbudowania swojego życia od nowa, tak jak chcecie.
Ja jestem w miejscu, w którym jestem szczęśliwa, ale nie mogę cofnąć czasu, błędnych decyzji i rozpoczęcia wszystkiego od nowa.
Mam bagaż doświadczeń, który często mnie ogranicza, wiek, który nieustannie pędzi do przodu i brak czasu na realizację wszystkich planów.
Wy macie młodość, szanse, więcej możliwości Korzystajcie i bierzcie z życia wszystko co najlepsze!

Byla_Narzeczona napisał/a:

Trzeci dzień bez kontaktu.
Chce mi się wyć do księżyca, a to przecież dopiero początek. Jest o wiele gorzej niż poprzednio. Z jednej strony mam nadzieję, że już nigdy się nie odezwie i wiem, że tak będzie najlepiej, a z drugiej...

Z kazdym dniem bedzie coraz lżej, zobaczysz. Pozniej juz beda tylko takie zrywy. Moj przyjaciel, „zaprawiony w boju” (wszak serce miał złamane i porzucone juz 3 razy) powiedział mi (gdy ja byłam na początku) tak:
Początek jest ciężki i trwa to z tydzien. Po dwóch juz jest w miarę stabilnie, po trzech z górki. Mija miesiąc i wtedy dopiero uderza tęsknota, ale i ona mija po pewnym czasie. Taki szok dla mozgu, ze juz za długo „bez”.

Troche racji w tym miał, nie powiem. Do mnie po miesiacu tak w pełni dotarło i sie przetrawilo, emocje opadły, złośc, zaczela sie tylko czysta tęsknota. Minęły dwa miesiące i jest naprawdę spoko, myśli coraz mniej, przychodzą falami i krótko zostają w głowie. Łatwiej człowiekowi skupić sie na czymś innym. Ja, mimo wszystko, nie przestałam czerpać radości z zycia ani na moment, nawet gdy było zle, trzymałam sie kurczowo tego, ze mam wokol siebie cudownych ludzi, mam wspaniała rodzine, wracam do zdrowia po operacji i ciężkiej chorobie. Szukałam plusów i daleko szukac nie musiałam, dookoła mam duzo szczęścia. Jedyne, co mnie naprawdę druzgotało w tym wszystkim, była obawa o zdrowie i to, ze w najcięższym momencie, on mnie zostawił. Gdy usłyszałam pozytywna dla mnie diagnozę, kamień spadł mi z serca i poczułam sie tak, jak gdybym dostała druga szanse od zycia. Nie chce jej marnować na nieodpowiednich ludzi. Na przyjaciół i znajomych wybieram naprawdę „perełki”, nie wiem dlaczego z facetami zawsze tak kiepsko trafiałam;-)

Narzeczona - trzymam za Ciebie kciuki, bo wiem jak Ci cieżko. Mnie tez jeszcze serce zakłuje. Jednak skup sie na tym, ze całe życie przed Tobą, wiele cudownych chwil i jeszcze znajdzie sie taki facet u Twojego boku, ze były to mógłby mu co najwyżej buty pucowac:)

Jazzmine napisał/a:

Byla_Narzeczona napisał/a:

Trzeci dzień bez kontaktu.
Chce mi się wyć do księżyca, a to przecież dopiero początek. Jest o wiele gorzej niż poprzednio. Z jednej strony mam nadzieję, że już nigdy się nie odezwie i wiem, że tak będzie najlepiej, a z drugiej...

Z kazdym dniem bedzie coraz lżej, zobaczysz. Pozniej juz beda tylko takie zrywy. Moj przyjaciel, „zaprawiony w boju” (wszak serce miał złamane i porzucone juz 3 razy) powiedział mi (gdy ja byłam na początku) tak:
Początek jest ciężki i trwa to z tydzien. Po dwóch juz jest w miarę stabilnie, po trzech z górki. Mija miesiąc i wtedy dopiero uderza tęsknota, ale i ona mija po pewnym czasie. Taki szok dla mozgu, ze juz za długo „bez”.

Troche racji w tym miał, nie powiem. Do mnie po miesiacu tak w pełni dotarło i sie przetrawilo, emocje opadły, złośc, zaczela sie tylko czysta tęsknota. Minęły dwa miesiące i jest naprawdę spoko, myśli coraz mniej, przychodzą falami i krótko zostają w głowie. Łatwiej człowiekowi skupić sie na czymś innym. Ja, mimo wszystko, nie przestałam czerpać radości z zycia ani na moment, nawet gdy było zle, trzymałam sie kurczowo tego, ze mam wokol siebie cudownych ludzi, mam wspaniała rodzine, wracam do zdrowia po operacji i ciężkiej chorobie. Szukałam plusów i daleko szukac nie musiałam, dookoła mam duzo szczęścia. Jedyne, co mnie naprawdę druzgotało w tym wszystkim, była obawa o zdrowie i to, ze w najcięższym momencie, on mnie zostawił. Gdy usłyszałam pozytywna dla mnie diagnozę, kamień spadł mi z serca i poczułam sie tak, jak gdybym dostała druga szanse od zycia. Nie chce jej marnować na nieodpowiednich ludzi. Na przyjaciół i znajomych wybieram naprawdę „perełki”, nie wiem dlaczego z facetami zawsze tak kiepsko trafiałam;-)

Narzeczona - trzymam za Ciebie kciuki, bo wiem jak Ci cieżko. Mnie tez jeszcze serce zakłuje. Jednak skup sie na tym, ze całe życie przed Tobą, wiele cudownych chwil i jeszcze znajdzie sie taki facet u Twojego boku, ze były to mógłby mu co najwyżej buty pucowac:)

Dziękuję za słowa otuchy. Wiem, że teraz trzeba po prostu to przetrwać. Staram się pocieszać tym, że przeżyłam kilka lat temu o wiele, wiele większy zawód z narzeczonym. Myślałam wtedy, że umrę z bólu, a jednak jestem i już nic od dawna do tamtego człowieka nie czuję. Do niego też przestanę, zresztą nie uważam go za jakąś miłość życia, przede wszystkim nie wkręcam tego sobie. Tylko niech w końcu przestanie boleć To, że prawie dwuletnie starania poszły na marne. Że starałam się ze wszystkich sił, a i tak się nie udało. Do uczucia straty dochodzi jeszcze duszące poczucie porażki.

Też mam cudownych przyjaciół, rodzinę i ogólnie ludzi wokół siebie. Raczej nie trafiam na mendy - gorzej właśnie z facetami. Podświadomie może wybieramy takich, nie wiem. W moim przypadku to aż dziwne, już się przyjaciele śmieją, że kolekcjonuję jakichś niedorobieńców, co jeden to lepszy. Jak kogoś poznaję, to pytanie brzmi "Jak ma na imię, ile ma lat i co z nim nie tak?"

Jazzmine napisał/a:

Byla_Narzeczona napisał/a:

Dziękuję za słowa otuchy. Wiem, że teraz trzeba po prostu to przetrwać. Staram się pocieszać tym, że przeżyłam kilka lat temu o wiele, wiele większy zawód z narzeczonym. Myślałam wtedy, że umrę z bólu, a jednak jestem i już nic od dawna do tamtego człowieka nie czuję. Do niego też przestanę, zresztą nie uważam go za jakąś miłość życia, przede wszystkim nie wkręcam tego sobie. Tylko niech w końcu przestanie boleć To, że prawie dwuletnie starania poszły na marne. Że starałam się ze wszystkich sił, a i tak się nie udało. Do uczucia straty dochodzi jeszcze duszące poczucie porażki.

Też mam cudownych przyjaciół, rodzinę i ogólnie ludzi wokół siebie. Raczej nie trafiam na mendy - gorzej właśnie z facetami. Podświadomie może wybieramy takich, nie wiem. W moim przypadku to aż dziwne, już się przyjaciele śmieją, że kolekcjonuję jakichś niedorobieńców, co jeden to lepszy. Jak kogoś poznaję, to pytanie brzmi "Jak ma na imię, ile ma lat i co z nim nie tak?"

Co nas nie zabije, to wzmocni. Banał, ale jakże prawdziwy.. grunt to przerobić to świadomie i wyciągnąć wnioski na przyszłość. Boli... wiem, ze boli. Mnie tez boli, wierz mi, ale coraz mniej. Niebawem będziesz sie czuła lepiej, daj czasowi zrobic swoje.
Ja zawsze trafiam na typków spod ciemnej gwiazdy. Najgorsze mendy, lecę do nich jak ćma do ognia. A najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, ze sama jestem „grzeczna”, mam silny kręgosłup moralny i jestem ciepła osoba. Nie wiem skad we mnie tendencje do wybierania sobie takich partnerów. W rodzinie nigdy tacy ludzie sie nie pojawiali, model rodziny mam normalny, rodzicow kochających siebie nawzajem i swoje dzieci. Normalny, zdrowy dom. Tylko ja jakas taka popieprzona jestem, ze ciagle czortów wybieram. No i sie w koncu doigrałam, nie?;) nawet nie spojrzę w strone faceta, dopóki nie poukładam sobie w głowie, ze normalny, stateczny facet tez moze byc dla mnie interesujący.

Loka, tez sie zdziwiłam. W większości wątków o rozstaniach sa offtopy i ludzie opowiadają jak im sie żyje i jak funkcjonują „po”. Nawet w kultowych juz „chłodnych rozstaniach” duzo pisali o innych pierdołach

Same here, jak to się mówi Jak miałam jednego "normalnego", to go prowokowałam, żeby tylko adrenalinę dostać (nigdy nie dostałam). Może i dobra babka ze mnie, ale czasami tak głupia...